Nawoord
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
01 November 2018 | Nederland, Middelharnis
Nawoord
Het zit er op, weer een mooie reis die we af kunnen vinken.
En een mooie reis was het! In zo’n korte tijd zoveel gezien en zoveel mee gemaakt. Als je de heen- en terugreis mee telt, hadden we maar 10 dagen en dan is Tanzania/Zanzibar misschien niet de meest voor de hand liggende bestemming, maar wat is dit goed bevallen!
Het helpt natuurlijk dat je verwaarloosbaar tijdsverschil hebt (1 uurtje), waardoor je dankzij een nachtvlucht meteen mee het ritme in kan. Maar het was vooral ook een vakantie die heel goed te plannen was. Alle dingen die we wilden doen, lagen op relatief korte afstanden van elkaar per auto en vliegtuig, dus ook daar hadden we nauwelijks tijdsverlies. Compact en efficiënt.
Als kind ben ik enkele malen in Kenia, Zuid-Afrika en Swaziland geweest, en vanaf het eerste moment was ik verliefd op dit werelddeel. Ik weet niet wat het is, maar iedere keer als ik voet aan de grond zette daar, werd ik gepakt door hetzelfde gevoel.
Toen ik enkele jaren later samen met Sas een rondreis door Kenia maakte, was het niet anders. Ook toen voelde alles alsof het altijd zo moest zijn.
Natuurlijk is de wereld veel groter en willen we nog zoveel mogelijk zien, maar ik heb altijd gezegd dat ik hoopte ooit met mijn kinderen terug te kunnen gaan naar Oost- of Zuid Afrika om hun het te laten ervaren, om beeld en geluid te geven bij alle verhalen die ik ze verteld heb. Dat ze het zouden ruiken, proeven, beleven. En nu ze 13 en 15 zijn en we bovendien de gelegenheid hadden om te gaan, was dit het uitgelezen moment.
Dat is misschien wel het allermooiste aan afgelopen reis. Om daar met Gijs en Maasje rijden door de overweldigende natuur, temidden van al die prachtige beesten, en te zien hoe ze er van genoten, bezorgde me kippenvel van geluk en tranen brandend in mijn ogen.
Gijs die ondanks zijn manke been geen moment van de Safari wilde missen en alle kuilen in de slechte wegen moedig voor lief nam. Vanaf de achterbank van de Jeep hield hij alles in de gaten, was hij verantwoordelijk voor een flink aantal mooie actie-foto’s en had bovendien een scherp oog voor wild dat door de driver en ons soms gemist werd. Hij is veel introverter dan zijn zus en zal normaal niet gauw uit zichzelf iets gaan roemen of bejubelen, maar nu raakte hij vaak niet uitgepraat over hoe “gaaf” hij het allemaal vond.
En Maasje toonde eens te meer aan dat zij voor een groot deel over de genen van haar vader beschikt. Onvermoeibaar stond zij iedere minuut van de rit aan mijn zijde, onze koppen uit het dak van de wagen, bril op tegen zon, wind en stof, om te speuren naar verborgen wild. En iedere rit werd zij daar beter in. Zo spotte zij als eerste de hyena’s en ook de hippo op het land, verscholen in het kreupelhout, mag op haar conto. Foto’s, filmpjes, vlogs, blogs en wat al niet meer mogelijk is op social media gingen via haar de ether in.
En we hebben ook zo’n ontzettende mazzel gehad. Op de neushoorn na hebben we alle dieren gezien die we wilden zien, plus nog veel meer. Soms van zo dichtbij dat we ze aan konden raken als we dat gewild/gedurfd hadden. Om in een gebied ter grootte van half België (want zo groot is de Serengeti alleen al) op één dag cheetah’s, luipaarden en tientallen leeuwen te scoren is ongekend, laat staan dat je roofdieren ook nog eens in actie ziet zo vlak voor je neus als ze de jacht openen.
De locaties waar we sliepen waren ronduit briljant. Prachtig opgezet en vooral ook absurd mooi gelegen, met uitzichten over de vlaktes waar je alleen maar van kunt dromen. Vooral “Thorn Tree Camp” heeft heel veel indruk op me gemaakt, omdat je daar letterlijk tussen het wild slaapt. Zoals we daar ’s avonds oog in oog met een hyena stonden, op enkele meters afstand, slechts gescheiden door wat tentgaas, is natuurlijk ongekend. Geen muur, geen hek, zelfs geen glas, nee gewoon een stevig muskietennetje. Op dat moment ben je slechts verrast, later besef je je pas hoe bizar het eigenlijk is. Ik moet daar nog vaak aan denken.
Een driver kan je reis maken of breken. Met Mike hadden we in die zin geluk dat hij gemotiveerd was, niet moeilijk deed over lange dagen en goed met ons mee dacht. Hij was bovendien een goede chauffeur en een nog betere mecanic. (dat laatste was maar goed ook… ) Verder was hij gezellig gezelschap, zowel in de auto als aan tafel, en was hij tof met de kinderen.
Van het wild wist hij veel en daar kon hij ook mooi over vertellen. Echter, van de vogels wist hij beduidend minder… Hij deed zijn best dat te verbloemen en blufte er wat op los, maar als we ’s avonds een en ander na zochten, bleek de waarheid meestal anders, haha. Maar goed, dat nemen we graag voor lief. Het valt in het niet bij al zijn plus punten.
De meeste lof gaat wat mij betreft naar Karin, de Nederlandse die al 100 jaar in Tanzania woont en daar getrouwd is met een lokale boer, en die verantwoordelijk was voor onze trip. Zij heeft de locaties uitgezocht, de binnenlandse vlucht geregeld en gehosseld dat er een stoel uit de auto werd gehaald zodat Gijs meer beenruimte had. Ze had ons een paar dagen voor vertrek nog gebeld met allerlei relevante info, ze stond ons op te wachten toen we aan kwamen op Kilimanjaro, kwam speciaal over naar Rhotia Valley toen we daar een karate-les met de kids gingen doen en is ons op de dag van vertrek nog helemaal na gereden naar het vliegveld omdat we een kabeltje hadden laten liggen. Een hele hartelijke, lieve vrouw met gevoel voor humor en beschikkend over de Hollandse nuchterheid. Top! Zij is een absolute aanrader.
Een ander moment dat deze oude man aan het slikken bracht en wat verschrikkelijk veel indruk heeft gemaakt, is het weeshuis van Rhotia Valley, opgezet door het Nederlandse artsenechtpaar Koch. Ik heb zo gruwelijk veel respect voor al hetgeen zij daar bereikt hebben en wat zij betekenen voor die arme weeskinderen. De verhalen waren af en toe zo schrijnend dat ze elke mate van voorstellingsvermogen voorbij gaan, maar toch zag je louter (glim-)lachende gezichten bij de kinderen. Ongelooflijk dat zij, met de bagage die zij dragen, daartoe in staat zijn. Dat kan alleen als ze heel liefdevol en met de juiste zorg opgevangen worden in de juiste omgeving.
Om met hun, op de rand van het regenwoud, op het sportveld te mogen staan en te mogen trainen in karate en zelfverdediging, is iets wat ik never nooit meer zal vergeten. Zeker omdat daar de glimlach en voorzichtige lach zelfs overgingen in hard giebelen en schaterlachen. Heel even was het de kat uit de boom kijken met die grote zware meneer in een wit pak, maar dat zal hoogstens een minuut geduurd hebben. Toen had ik ze al zo gek als een cent met de warming-up en werd het daarna één groot feest.
Ik heb het al eerder gezegd, maar herhaal het graag; kyokushin karate heeft me al zoveel gebracht, maar dit was er eentje van de allerhoogste categorie. Dit liet zien hoe sport in het algemeen, en onze sport in het bijzonder, verbroedert. Dan vallen landsgrenzen, taal-barrières en financiële kloven even weg en is iedereen één. Prachtig! Ik hoop dit nog 100 jaar te mogen blijven doen.
Zanzibar was een prachtige plek om de trip af te sluiten. Door alle indrukken en ervaringen van de week er voor in Tanzania, waren we allemaal toe aan een paar dagen niets. Stonetown bijvoorbeeld hebben we dan ook niet gered. Van tevoren hadden we nog bedacht dat we daar zouden gaan slenteren door de smalle straatjes en steegjes, van marktje naar marktje, maar eenmaal daar, met onze blote voeten in het zand en in de branding, was die ambitie gauw vervlogen. We waren druk genoeg met bijkomen en nagenieten.
Maar wat een locatie om dat te doen. De witte stranden, de turquoise zee, de palmbomen, het prachtige weer, niks uit de vooraf verkregen beschrijvingen bleek overdreven. Zanzibar is inderdaad zo mooi als dat ze zeggen. We realiseren ons heel goed dat een groot deel van het eiland er heel anders bij ligt dan het stukje paradijs waar wij vertoefden, dus ik praat nu puur over “ons stukje Zanzibar”. Mmhhh, het klinkt alleen al zo lekker: Zzzzzzanzzzibarrrrr…. :-)
En dit dus alles tezamen maakt dat deze reis in het rijtje komt van meest bijzondere vakanties ooit van de familie van ’t Veld. Voor nu rest ons alleen nog maar de foto’s en filmpjes die we gelukkig in ruime mate hebben en het voornemen om daar weer terug te keren. Dat laatste zal nog niet direct de volgende gelegenheid zijn, maar dat we terug gaan, staat wat ons betreft vast, Ins Allah.
Nu gaan we ons eerst weer even flink uit de naad werken om in te sparen voor een volgende reis, want we zijn er nog altijd van overtuigd dat reizen de beste bestemming voor je geld is, dat deze ervaringen onbetaalbaar zijn en dat we onze kids hier zoveel mogelijk van willen mee geven, zolang het kan.
Maar waar zullen we dan weer eens heen gaan?….
Het zit er op, weer een mooie reis die we af kunnen vinken.
En een mooie reis was het! In zo’n korte tijd zoveel gezien en zoveel mee gemaakt. Als je de heen- en terugreis mee telt, hadden we maar 10 dagen en dan is Tanzania/Zanzibar misschien niet de meest voor de hand liggende bestemming, maar wat is dit goed bevallen!
Het helpt natuurlijk dat je verwaarloosbaar tijdsverschil hebt (1 uurtje), waardoor je dankzij een nachtvlucht meteen mee het ritme in kan. Maar het was vooral ook een vakantie die heel goed te plannen was. Alle dingen die we wilden doen, lagen op relatief korte afstanden van elkaar per auto en vliegtuig, dus ook daar hadden we nauwelijks tijdsverlies. Compact en efficiënt.
Als kind ben ik enkele malen in Kenia, Zuid-Afrika en Swaziland geweest, en vanaf het eerste moment was ik verliefd op dit werelddeel. Ik weet niet wat het is, maar iedere keer als ik voet aan de grond zette daar, werd ik gepakt door hetzelfde gevoel.
Toen ik enkele jaren later samen met Sas een rondreis door Kenia maakte, was het niet anders. Ook toen voelde alles alsof het altijd zo moest zijn.
Natuurlijk is de wereld veel groter en willen we nog zoveel mogelijk zien, maar ik heb altijd gezegd dat ik hoopte ooit met mijn kinderen terug te kunnen gaan naar Oost- of Zuid Afrika om hun het te laten ervaren, om beeld en geluid te geven bij alle verhalen die ik ze verteld heb. Dat ze het zouden ruiken, proeven, beleven. En nu ze 13 en 15 zijn en we bovendien de gelegenheid hadden om te gaan, was dit het uitgelezen moment.
Dat is misschien wel het allermooiste aan afgelopen reis. Om daar met Gijs en Maasje rijden door de overweldigende natuur, temidden van al die prachtige beesten, en te zien hoe ze er van genoten, bezorgde me kippenvel van geluk en tranen brandend in mijn ogen.
Gijs die ondanks zijn manke been geen moment van de Safari wilde missen en alle kuilen in de slechte wegen moedig voor lief nam. Vanaf de achterbank van de Jeep hield hij alles in de gaten, was hij verantwoordelijk voor een flink aantal mooie actie-foto’s en had bovendien een scherp oog voor wild dat door de driver en ons soms gemist werd. Hij is veel introverter dan zijn zus en zal normaal niet gauw uit zichzelf iets gaan roemen of bejubelen, maar nu raakte hij vaak niet uitgepraat over hoe “gaaf” hij het allemaal vond.
En Maasje toonde eens te meer aan dat zij voor een groot deel over de genen van haar vader beschikt. Onvermoeibaar stond zij iedere minuut van de rit aan mijn zijde, onze koppen uit het dak van de wagen, bril op tegen zon, wind en stof, om te speuren naar verborgen wild. En iedere rit werd zij daar beter in. Zo spotte zij als eerste de hyena’s en ook de hippo op het land, verscholen in het kreupelhout, mag op haar conto. Foto’s, filmpjes, vlogs, blogs en wat al niet meer mogelijk is op social media gingen via haar de ether in.
En we hebben ook zo’n ontzettende mazzel gehad. Op de neushoorn na hebben we alle dieren gezien die we wilden zien, plus nog veel meer. Soms van zo dichtbij dat we ze aan konden raken als we dat gewild/gedurfd hadden. Om in een gebied ter grootte van half België (want zo groot is de Serengeti alleen al) op één dag cheetah’s, luipaarden en tientallen leeuwen te scoren is ongekend, laat staan dat je roofdieren ook nog eens in actie ziet zo vlak voor je neus als ze de jacht openen.
De locaties waar we sliepen waren ronduit briljant. Prachtig opgezet en vooral ook absurd mooi gelegen, met uitzichten over de vlaktes waar je alleen maar van kunt dromen. Vooral “Thorn Tree Camp” heeft heel veel indruk op me gemaakt, omdat je daar letterlijk tussen het wild slaapt. Zoals we daar ’s avonds oog in oog met een hyena stonden, op enkele meters afstand, slechts gescheiden door wat tentgaas, is natuurlijk ongekend. Geen muur, geen hek, zelfs geen glas, nee gewoon een stevig muskietennetje. Op dat moment ben je slechts verrast, later besef je je pas hoe bizar het eigenlijk is. Ik moet daar nog vaak aan denken.
Een driver kan je reis maken of breken. Met Mike hadden we in die zin geluk dat hij gemotiveerd was, niet moeilijk deed over lange dagen en goed met ons mee dacht. Hij was bovendien een goede chauffeur en een nog betere mecanic. (dat laatste was maar goed ook… ) Verder was hij gezellig gezelschap, zowel in de auto als aan tafel, en was hij tof met de kinderen.
Van het wild wist hij veel en daar kon hij ook mooi over vertellen. Echter, van de vogels wist hij beduidend minder… Hij deed zijn best dat te verbloemen en blufte er wat op los, maar als we ’s avonds een en ander na zochten, bleek de waarheid meestal anders, haha. Maar goed, dat nemen we graag voor lief. Het valt in het niet bij al zijn plus punten.
De meeste lof gaat wat mij betreft naar Karin, de Nederlandse die al 100 jaar in Tanzania woont en daar getrouwd is met een lokale boer, en die verantwoordelijk was voor onze trip. Zij heeft de locaties uitgezocht, de binnenlandse vlucht geregeld en gehosseld dat er een stoel uit de auto werd gehaald zodat Gijs meer beenruimte had. Ze had ons een paar dagen voor vertrek nog gebeld met allerlei relevante info, ze stond ons op te wachten toen we aan kwamen op Kilimanjaro, kwam speciaal over naar Rhotia Valley toen we daar een karate-les met de kids gingen doen en is ons op de dag van vertrek nog helemaal na gereden naar het vliegveld omdat we een kabeltje hadden laten liggen. Een hele hartelijke, lieve vrouw met gevoel voor humor en beschikkend over de Hollandse nuchterheid. Top! Zij is een absolute aanrader.
Een ander moment dat deze oude man aan het slikken bracht en wat verschrikkelijk veel indruk heeft gemaakt, is het weeshuis van Rhotia Valley, opgezet door het Nederlandse artsenechtpaar Koch. Ik heb zo gruwelijk veel respect voor al hetgeen zij daar bereikt hebben en wat zij betekenen voor die arme weeskinderen. De verhalen waren af en toe zo schrijnend dat ze elke mate van voorstellingsvermogen voorbij gaan, maar toch zag je louter (glim-)lachende gezichten bij de kinderen. Ongelooflijk dat zij, met de bagage die zij dragen, daartoe in staat zijn. Dat kan alleen als ze heel liefdevol en met de juiste zorg opgevangen worden in de juiste omgeving.
Om met hun, op de rand van het regenwoud, op het sportveld te mogen staan en te mogen trainen in karate en zelfverdediging, is iets wat ik never nooit meer zal vergeten. Zeker omdat daar de glimlach en voorzichtige lach zelfs overgingen in hard giebelen en schaterlachen. Heel even was het de kat uit de boom kijken met die grote zware meneer in een wit pak, maar dat zal hoogstens een minuut geduurd hebben. Toen had ik ze al zo gek als een cent met de warming-up en werd het daarna één groot feest.
Ik heb het al eerder gezegd, maar herhaal het graag; kyokushin karate heeft me al zoveel gebracht, maar dit was er eentje van de allerhoogste categorie. Dit liet zien hoe sport in het algemeen, en onze sport in het bijzonder, verbroedert. Dan vallen landsgrenzen, taal-barrières en financiële kloven even weg en is iedereen één. Prachtig! Ik hoop dit nog 100 jaar te mogen blijven doen.
Zanzibar was een prachtige plek om de trip af te sluiten. Door alle indrukken en ervaringen van de week er voor in Tanzania, waren we allemaal toe aan een paar dagen niets. Stonetown bijvoorbeeld hebben we dan ook niet gered. Van tevoren hadden we nog bedacht dat we daar zouden gaan slenteren door de smalle straatjes en steegjes, van marktje naar marktje, maar eenmaal daar, met onze blote voeten in het zand en in de branding, was die ambitie gauw vervlogen. We waren druk genoeg met bijkomen en nagenieten.
Maar wat een locatie om dat te doen. De witte stranden, de turquoise zee, de palmbomen, het prachtige weer, niks uit de vooraf verkregen beschrijvingen bleek overdreven. Zanzibar is inderdaad zo mooi als dat ze zeggen. We realiseren ons heel goed dat een groot deel van het eiland er heel anders bij ligt dan het stukje paradijs waar wij vertoefden, dus ik praat nu puur over “ons stukje Zanzibar”. Mmhhh, het klinkt alleen al zo lekker: Zzzzzzanzzzibarrrrr…. :-)
En dit dus alles tezamen maakt dat deze reis in het rijtje komt van meest bijzondere vakanties ooit van de familie van ’t Veld. Voor nu rest ons alleen nog maar de foto’s en filmpjes die we gelukkig in ruime mate hebben en het voornemen om daar weer terug te keren. Dat laatste zal nog niet direct de volgende gelegenheid zijn, maar dat we terug gaan, staat wat ons betreft vast, Ins Allah.
Nu gaan we ons eerst weer even flink uit de naad werken om in te sparen voor een volgende reis, want we zijn er nog altijd van overtuigd dat reizen de beste bestemming voor je geld is, dat deze ervaringen onbetaalbaar zijn en dat we onze kids hier zoveel mogelijk van willen mee geven, zolang het kan.
Maar waar zullen we dan weer eens heen gaan?….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
