Bangkok - Chiang Mai

27-07
Bangkok - Chiang Mai

Eenmaal een zekere mate van succes bereikt in het leven, zullen de Chinezen altijd voorrang geven aan eten, overtuigd van het feit dat goed eten een solide onderdeel is van geluk in het leven.
En zo werd Yaowarat dé bron van geselecteerde etenswaren, hét centrum van eerste-klas ingrediënten waar aan alle eisen van de kopers wordt voldaan. De markt van Yaowarat bestaat uit “Talat Kao”, de markt van rauw voedsel, “Talat Krom Phutaret”, die van verse producten en “Talat Leng Buoi Ela”, die van gedroogd voedsel. De drie markten liggen dicht bij elkaar en alhoewel de prijzen er wat hoger liggen dan gemiddeld, kan men er wel zeker van zijn dat alles hand geselecteerd is en van top kwaliteit.

Bovenstaande spreekt de Veldjes natuurlijk behoorlijk aan..., dus Chinatown en de bijbehorende markt stonden voor vandaag op het program. Maar eerst moest er natuurlijk weer ontbeten worden... Na weer een nacht waarin de kids lekker hebben door getukt, stonden we om half negen in de ontbijtzaal, waar het wederom zo’n walhalla was als gisteren. Ongelooflijk wat ze hier allemaal uit de kast trekken. Ik heb al heel wat afgereisd in mijn leven en heel wat hotelletjes versleten, maar nog nooit heb ik zo’n uitgebreid ontbijtbuffet gehad. Heerlijk!

Vanavond nemen we de nachttrein richting Chiang Mai, dus diende er wel vast uit gecheckt te worden in het hotel. Alle bagage hebben we zolang bij de conciërge afgegeven, die pikken we vanmiddag wel weer op. Even was het schrikken toen ze zeiden dat de kids op hun kamer films zouden hebben bekeken. De Pay-tv hadden we toch laten blokkeren?..... Maar toen bleek dat ze niet de adult-films hadden geselecteerd, maar dat ze muziek hadden willen luisteren en op een soort van I-tunes waren gekomen. DIe was niet geblokkeerd. Veel soorten muziek hadden ze niet geluisterd, ze hadden enkel het nummer “Happy” gedraaid........ 37 x achter elkaar !!!... :-)

Je struikelt hier over de tuk-tuks en de taxi’s. Die laatste zijn er in alle denkbare kleuren. De taxi’s in de kleuren groen/geel zijn de officiële taxi’s, alle andere kleuren zijn veelal gehuurde taxi’s. Maar dat maakt niet veel uit. Wat het belangrijkste onderscheid is, is of de taxi een taximeter heeft of niet. Heeft ie een meter, dan no worries. Stap maar in en rij maar rond, het kost echt geen drol. Maar hebben ze geen meter, dan dien je van tevoren duidelijk je prijs gemaakt te hebben. Al is het alleen al om zeker te weten dat hij de kortste weg neemt, de prijs is immers al gemaakt. Deze grapjassen zetten steevast te hoog in, tot wel 6 x de normale ritprijs en proberen dat met veel bombarie vast te houden. Je bodemprijs noemen, je gezicht strak houden en vast gaan wenken naar een andere taxi, is dan vaak voldoende om alsnog voor jouw prijs van A naar B te gaan.

Chinatown ligt in het hart van Bangkok tussen de Chao Praya rivier en het Hualampong treinstation (CS). Aan de rand van Chinatown ligt Wat Trimit, een tempel met een 3 meter hoge Boeddha van 18 karaat goud dat 5500 kg weegt. Daar zijn we begonnen.
Onder de verdieping waar de Boeddha staat (4e verdieping) hebben ze vrij recent een museum geopend dat de geschiedenis beschrijft van de Chinese immigratie vanaf het begin, helemaal door de gouden eeuw van Thailand heen (1750-1850) t/m de negende en huidige koning Rama IX, koning Phumibol. Leuk en overzichtelijk opgezet, met veel foto’s en vooral ook veel maquettes en ook een afdeling met complete scènes nagebouwd op ware grootte. Een kleine maar grappige en informatieve expositie, absoluut aan te raden.

Het waren trouwens weer even dezelfde taferelen als in China twee jaar terug. Toen Chinese meisjes Maasje in de smiezen kregen, lieten ze meteen de expositie voor wat het was en wilden ze allemaal op de foto met de kleine blonde Dolly die het allemaal maar wat graag over zich heen liet komen. Eerst allemaal apart op de foto en toen de groepsfoto’s. En daar bleef het niet bij, want toen kregen ze Gijs ook in het vizier en begon het hele circus weer van vooraf aan. Lekker spul.

Daarna dus naar de Boeddha, een paar verdiepingen hoger. Sas was iets te frivool gekleed en werd terug gefloten. Die moest ergens een lange rok huren en mocht toen pas door. De Boeddha zelf was fraai en indrukwekkend en ook de hal waar die in stond, zag er prachtig uit. Met wat kunst en vliegwerk de trappen weer op krukken afgedaald en op weg naar de toegangspoorten van Chinatown.

Hier kun je me dus hele dagen loslaten. Niks zo lekker als rondslenteren langs die ontelbare kraampjes met de meest uiteenlopende handelswaar. De doorgewinterde kooplui, waarvan de meesten hun hele leven nog niet van de wijk zijn weg geweest, de geuren, de geluiden, de chaos, de verkooptrucs, de bijzondere producten; ik kan er geen genoeg van krijgen, het verveelt me nooit.

Het was Maasjes dag vandaag, zij was in charge. En dus werden we al gauw door haar een Chinese tent binnen gedirigeerd (de bar van, hoe kan het ook anders, China Hotel) en daar hebben we even heerlijk op temperatuur kunnen komen. Want met ruim 35 graden buiten en een luchtvochtigheid van 80 à 90% loopt het zweet je al gauw over de rug. Ze hadden er heerlijke smoothies van kokos en watermeloen, alles verser dan vers. Goeie cappucino er bij en traditionele Chinese toetjes, zoals warme banaan in kokossoep en Durian met rijst in de kokos. Daar ging weer een wereld voor ons open. Heerlijk.

En weer verder de wijk in. De steegjes werden nauwer en nauwer. Gangpaden van amper 80 cm breed, met stalletjes aan beide kanten en druk, druk, druk. Op krukken op de ongelijke en vaak gladde bodem een uitdaging, maar zo ontzettend alle moeite waard! De stallen met alle verschillende kruiden blijven natuurlijk een feest, al die bakken en zakken in al die kleuren en geuren, waanzinnig. Maar ook de stallen met zee-producten blijven fascinerend, bizar zoals deze producten worden aangeboden en afgenomen. Ook de wijze waarop bijvoorbeeld de eenden en kleine varkens worden gepresenteerd, zijn en blijven bijzonder.

Handelen met de Chinezen is ook een spel waar ik maar geen genoeg van krijg. Ze spelen het tot de laatste cent uit en dan hebben ze aan mij een goeie, want ik speel dat spel o zo graag mee. Lachen, boos kijken, verbaasd zijn, weg lopen, gaan zitten, etc en dit alles in random order van beide kanten, maar net waar de situatie om vraagt, heerlijk. En uiteindelijk is het eigenlijk altijd goed, win-win voor allebei.

Maasje is helemaal gelukkig met een traditioneel Chinees jurkje dat ze heeft kunnen scoren. O,o,o, wat staat dat haar weer heerlijk. En verder zijn Gijs en Maasje geslaagd voor enkele souvenirs. De saté-kraampjes deden uiteraard ook weer zaken met de Veldjes, dat spreekt voor zich.

Tegen drieën had de organisatrice van de dag bedacht dat het genoeg was. Er moest immers ook nog geplonst worden en tegen zessen moesten we richting station. Gauw een taxi gepakt dus richting hotel. Daar hebben we eerst nog even wat gegeten, met name Sas en Gijs hadden aardige trek omdat die minder gesnaaid hadden in Chinatown. Sas kreeg een curry te verwerken die haar letterlijk in vuur en vlam zette. Tranen liepen over haar gezicht, met name door een sausje on the side. Daar ging je hoofd van open, zeg maar.

Terwijl Sas en Maasje zich om gingen kleden voor een zwempartij, heb ik me een rustig plekje in de lobby opgezocht en ben daar aan de Compex gegaan voor de middagsessie. Gijs hield me gezelschap. Tegen vijven kwamen de dames uit de pool en maakten we ons klaar voor vertrek. De transfer was prima geregeld en iets na zessen kwamen we aan op Centraal Station Bangkok.

Om 19.35 uur hadden we de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai. Een flinke ruk, want we komen pas aan tegen 10.00 uur. Maar zo’n nachttrein is natuurlijk altijd een belevenis en de kids zijn er allebei helemaal gek mee. De trein stond er al, dus toen we onze plaatsen hadden gevonden en de bagage op z’n plek hadden, is Sas nog gauw even naar de winkeltjes gerend om een en ander aan proviand in te slaan. Gelukkig was er genoeg te vinden op en rond het station.

Met de trein Bangkok verlaten, is een belevenis op zich. Het spoor loopt namelijk pal langs de huisjes. Als je je arm uit het raam zou steken, zou je de sateetjes van de barbecues kunnen pakken die de mensen in de open keukens aan het bereiden zijn. Er zit soms niet meer dan een meter tussen jou en de huisjes. Heel bijzonder. We zitten hier natuurlijk een stuk dichter bij de evenaar en dat betekent dat de duisternis vroeg en snel invalt. Tegen de tijd dat de trein vertrok, rond half acht, was het dan ook al pikke donker. Maar dan nog, en misschien wel juist dan, merk je hoe je er bovenop zit.

De trein zelf is een ouwe maar knusse bak. Geen aparte coupés, maar gewoon een gangpad in het midden en kleine bankjes aan weerszijden (anderhalf-zits). Wij hebben vier van die bankjes bij elkaar. Als je eenmaal rijdt, komt er een hele chagrijnige Thai die twee bankjes weet om te toveren tot een bed en die vervolgens vanuit het plafond ook nog bedden laat zakken. Hij maakt de bedjes keurig op en voor je het weet, heb je vier bedjes. Helemaal prima.
In China hadden we destijds ook een nachttrein gepakt, maar dat was wel een andere ervaring, hoor. Waren we toen de enige westerlingen aan boord en kregen we de hele reis door voedsel en kado’s aangeboden van Jan en Alleman, hier is het meer een soort van tienertoer-idee. Ik vermoed dat 80% van de passagiers afkomstig is uit Nederland of Duitsland, met hier en daar een verdwaalde Amerikaan. Maar goed, ieder blijft op zijn/haar territorium, dus mij hoor je niet. Kids hebben zich een tijd lang prima vermaakt op hun bedjes in de hoogte en langzaam maar zeker ging bij hun het licht uit. En terwijl we al schommelend en schokkend door een gitzwarte nacht noordwaarts tuffen, lig ik hier op mijn bunk gelukkig te wezen, met een biertje in de hand en de laptop op schoot. Wat een lekker dagje was dit weer en wat is het toch een feest met die kleintjes. Bangkok hebben we afgevinkt, maar gelukkig hebben we nog twee mooie bestemmingen voor de boeg.


28-07
chiang Mai

Oké oké, ik heb misschien het laatste stukje van mijn vorige relaas iets te idyllisch neer gezet... Wat een brakke nacht was dit... Nou, dat wil zeggen, Gijs en Maasje hebben we niet meer gehoord, die hebben wederom bijna de klok rond geslapen en moesten we vanochtend vlak voor aankomst uit Dromenland halen, maar Sas en ik hebben weinig tot niet geslapen. De trein hotste en klotste zo ontzettend, dat was niet normaal meer. Ingeklemd tussen de schotten achter het benauwde gordijntje, nee, dat werd ‘m niet.

Toen het licht begon te worden, heb ik de gordijnen maar open geschoven en ben ik maar gaan genieten van het prachtige landschap. Want dat was wel een feest. Wat is het hier mooi! De trein brengt je door een mix van decors heen; dan weer waan je je midden in de jungle, met palmbomen tot aan het spoor en in de verte de groene heuvels met de fractostratus tussen de toppen, dan weer rij je door open velden waar de boeren in alle vroegte alweer tot hun enkels in het water staan tussen hun gewassen om deze te bewerken. En dan passeer je ineens, na al dat onherbergzame, een klein stationnetje, zo mooi onderhouden en geschilderd, met een prachtig verzorgd perronnetje met bloembakken, foto’s van de koning en kleine offer-altaars. Twee spoorweg medewerkers staan dan langs het spoor met een groene vlag in de hand te seinen en verder is het verlaten, op roedels zwerfhonden na die keurig op een rijtje de trein lijken uit te zwaaien alvorens ze weer achter een horde wilde kippen aan gaan jagen. En zo ging het maar door, een aaneenschakeling van de mooiste plaatjes. Pas toen we de eindbestemming naderden, zag je het aantal kleine dorpjes toenemen, kwamen er wegen parallel aan het spoor lopen en nam het verkeer toe. Tegen tienen reden we het station van Chiang Mai binnen.

Zodra we het busje van het hotel waren in gestapt, merkten we de grote verschillen met Bangkok. Het grootste verschil was natuurlijk de drukte. Chiang Mai is natuurlijk ook een grote en belangrijke stad, maar net weg uit de heksenketel die Bangkok heet, lijkt Chiang Mai bijna een dorp. Alles gaat veel rustiger, gemoedelijker en veel meer relaxed. Het verkeer alleen al was een verademing.
Wat wel ook meteen opvalt, is dat Chiang Mai veel toeristischer is, of in elk geval oogt. Hebben we in Bangkok misschien een handjevol nederlanders gezien in de dagen daar, hier telden we alleen het eerste uur al het tienvoudige. Ook in het straatbeeld zie je dat direct terug, met McDonalds, Burger Kings en schreeuwerige cafeetjes en eettenten. Niet echt ons ding, dus we namen ons meteen voor om dat te vermijden en op zoek te gaan naar de lokale plekjes.

Het hotel is wederom prima. Chiang Mai Gate Hotel, heet het. Ook hier veel Nederlanders, dat wel, maar goed, daar hoeven we niet mee te integreren. We kregen twee aangrenzende kamers, dit keer zonder verbindingsdeur. Kids hebben dus voor het eerst echt hun eigen kamer. Leuke kamers, dat wel. Veel traditioneler ingericht dan die in Bangkok. Gezellig en leuk gedaan.

We zijn ons eerst even gaan douchen en verkleden na de brakke nacht in de treinwagon. Dat was wel weer even welkom en lekker. Daarna hadden we even een ontmoeting met de gastvrouw met wie we een aantal dingen konden kortsluiten voor de komende dagen. Dat klikte meteen erg goed. Ze runt het daar samen met haar dochter die er ook bij was, en ze weet van wanten. Toen ze hoorde dat we morgen een fietstocht bedacht hadden voor Sas en de kids, maar dat ik dan hier zou blijven, pakte ze meteen de telefoon, belde die club en zorgde dat er een TukTuk wordt geregeld die achter Sas en de kids aan gaat met mij aan boord. Pa-rima, kan ik er gezellig bij zijn.

Via haar kwamen we ook bij een lokale eettent “Dou Dee”, waar heerlijk Thais gekookt werd. Wij stierven ondertussen van de honger, dus daar zijn we meteen heen gehobbeld. De gastvrouw en haar dochter gingen mee, die gingen zelf ook daar eten. En we hebben er inderdaad zalig gegeten; Maasje had een gerecht met kip en cashew-noten, met groente en rijst. Gijs had een overheerlijke vegetarische “pumpkin-curry” en Sas had eveneens een vegetarische schotel met pompoen als hoofd-ingrediënt. Voor mij hadden ze een specialiteit van de kok geserveerd, een uiterst pittige beef-curry van Birmese origine. De vlammen schoten me uit de oren, maar ik heb gesmikkeld van begin tot eind. Wat is die keuken hier toch een feestje.

Daar ik waarschijnlijk eerdaags een tijd met wandelstok zal moeten gaan lopen, leek het me wel cool om er hier eentje te laten maken op maat, en dan het liefst nog met het kyokushin-logo aan de voorkant er in gekerfd. Houtbewerking wordt in de omgeving wel veel gedaan, maar is in de stad moeilijker te vinden. Dat bleek ook wel toen de dochter ons naar een adresje in de stad bracht, waarvan zij vermoedde dat ze het daar hadden. Dat bleek niet het geval. Haar moeder zou verder gaan informeren voor me. We hebben ons laten afzetten in het centrum en zijn te voet verder gegaan.

Zo kwamen we bij een kleine tempel uit, die buiten de normale toeristische route lag. Je hoefde hier ook geen tickets te kopen, je kon gewoon binnen lopen, duidelijk een tempel voor de lokale gelovigen. Een kleine, eenvoudige tempel met prachtige oude wandschilderingen. Aan het einde zat uiteraard weer een gouden Boeddha in zijn kenmerkende pose. Wat mij opviel, was dat er aan een van zijn handen iets van een touw geknoopt zat en vandaar door de lucht naar een kandelaar liep, daar omheen geknoopt zat en weer verder liep, etc etc, als een soort electriciteitsleiding. De sliert eindigde bij de linker muur, waar een monnik verdiept zat in.... zijn mobieltje...
Omdat ik wilde weten wat dat was, liep ik naar hem toe. Het duurde even voor hij wist wat ik bedoelde, maar toen kon hij het uitleggen. Voor ik het goed en wel in de gaten had, had hij een stuk van dat touw afgeknipt en als een armband om mijn pols geknoopt. Gezegend door Bouddha himself, mij kon niets meer gebeuren. Terwijl ik uit beleefdheid maar wat munten in de offerpot stortte, kregen ook Gijs en Maasje een zelfde armband om. Sas viste naast het net; een volwassen vrouw, die mocht de monnik natuurlijk niet aanraken. Maasje ging nog net, maar Sas had pech...

Terug buiten ontmoetten we een hele aardige Thai, die uit Bangkok kwam en die zelf ieder jaar een weekje op vakantie ging naar Chiang Mai. Hij vond het hier fantastisch en kwam hier vooral ook om te shoppen, omdat het hier veel voordeliger zou zijn dan in Bangkok. Van hem hebben we weer een paar leuke tips mee kunnen pakken. Zo hoorde hij dat we vanavond naar de beroemde Night-Market van Chiang Mai wilden gaan. Uiteraard een must-see, dat vond hij ook, maar hij waarschuwde wel dat als je ook spullen wilden kopen, je dat beter op de Warorot-market kon doen, die daar hemelsbreed 5 minuten lopen vandaan zit. Dat is dan weer de lokale variant met voor een groot deel dezelfde handel, maar dan scheelt het tot wel factor 10 in de verkoopsprijs. Prima tip, we zullen het eens gaan vergelijken.
Hij toonde ons nog wat andere mooie bezienswaardigheden die niet vaak in de boekjes staan en toen kwam het gesprek op kleding, de reden waarom hij uitgerekend dit weekend in Chiang Mai was. Het blijkt namelijk dat precies dit weekend de grote sale is van de winkels die pakken en jurken op maat maken van de mooiste stoffen, van de mooie wol tot het sjieke kasjmir. Ik had daar eigenlijk helemaal niet bij na gedacht, maar eigenlijk heb ik in 100 jaar al geen pak meer gekocht en kan ik wel weer wat gebruiken. Op naar de straat dus, waar volgens hem een aantal van die winkels zaten die dit weekend aan het stunten waren.

We namen afscheid van deze brave borst en liepen naar de straat. Daar zagen we alleen een tuktuk staan en we besloten het toch maar eens te passen. We hadden eigenlijk blind aangenomen dat ik mijn been er niet ingevouwen kreeg en dat we er met z’n vieren niet in zouden passen, maar echt geprobeerd hadden we het nog niet. Het kostte even wat moeite om me op het bankje gefrommeld te krijgen, maar toen dat lukt en ik mijn been ergens buiten op een metalen frame kon laten rusten, bleek al gauw dat de tuktuk wel degelijk een optie was. Maas en Sas bij mij op de achterbank er bij en Gijs voorin naast de chauffeur. De kids vonden het helemaal geweldig en ik vrees dat we de rest van de vakantie in dit vehikel rond zullen crossen.

Vlak voor we een kledingzaak in wilden lopen, zag Maasje in een steegje een heuse kapsalon/manicure en ze besloot een deel van haar Chiang Mai-budget op te maken aan een echte manicure. Een jong Thais poppetje legde Maasje vervolgens helemaal in de watten en Maasje liet het zich allemaal heel natuurlijk wel gevallen... Een precies verslag kan ik niet geven, omdat ik me even in een kappersstoel nestelde en vrijwel direct een klap met de hamer kreeg van mijn nachtje in de trein, dus ik heb daar een kleine power-nap gedaan terwijl Maasje onder handen werd genomen. Toen ik bijkwam, zat Muis voor een ventilator haar groen gelakte nagels te drogen.... Lekker ding!

Daarna dus bij de kleermaker naar binnen en dat was ook weer een mooie ervaring. Eerst koos je uit tientallen modellen. Mappen vol met dure merkkleding die ze gewoon schaamteloos gaan kopiëren. Ik koos voor een pak van Ralph Lauren en kon me toen op de stofjes storten. Prachtige kwaliteiten verschillende stof in alle mogelijk denkbare kleuren, je kon het zo gek niet bedenken. Toen ik materiaal en kleur had bepaald en een prijs was afgemaakt, kwamen de mannen me opmeten. Gijs en Maasje hadden het ondertussen ook prima naar het zin, want Opa Kleermaker was naar de achtertuin gegaan en had speciaal voor hun uit zijn boom “longoos” geplukt, takken met een soort lichie-achtige vruchten in een noot. Heerlijk zoet. De hele tafel lag vol met vruchten, schillen en pitten, een lekkere chaos.
Na het meten van jasje en broek wist de sympathieke man me ook nog in een overhemd te kletsen en werden verdere afspraken gemaakt. Morgenmiddag moet ik nog even terugkomen om het pak zelf verder te meten en op de dag van vertrek zal het dan klaar zijn en afgeleverd worden in het hotel. Super!
Na nog een zak vol vruchten mee te hebben gekregen voor onderweg, zijn we weer in een tuk tuk gesprongen en naar het hotel gegaan. Even uurtje relaxen op de kamers, ieder even voor zich en daarna zijn Gijs en Maasje onder toezicht van Sas gaan zwemmen en heb ik me weer op de revalidatie gestort. Rond 18.30 uur begonnen de magen weer te knorren en zijn we weer in de tuktuk richting centrum gesprongen, richting de markt die onze Bangkok-amigo had aangeraden en de beroemde night-market.
Wat een verschil, de markt overdag en de markt ‘s avonds. Je merkt het al als je er heen rijdt. Alles bruist, alles leeft. Alsof het iedere middag opnieuw voor het eerst lente is, men is uitgelaten en blij, iedereen is op straat, scootertjes tuffen rond met 2, 3 of soms 4 mensen tegelijk erop, alle stalletjes zijn gevuld, heerlijke etensluchtjes komen je tegemoet vanaf de ontelbare stalletjes, iedereen is bezig met kijken, kopen of verkopen. En wat ook opvalt, je ziet nooit ruzie, nooit onenigheid. Ook huilende kinderen van verdriet of pijn, zie je hier niet. Iedereen leeft het Thaise leven, het leven dat zich voor het grootste gedeelte op straat afspeelt.

Eerst maar naar Warorot-market, de lokale markt. Ook hier weer volop levendigheid en handel. Maar niet zo druk als op andere locaties in de stad. Geen toeristen in dit gedeelte, enkel lokalen. En dat betekent scherpe prijzen. We hebben weer een paar leuke dingen kunnen scoren. Maasje heeft haar zakgeld er grotendeels doorheen gejaagd, Gijs heeft een hele coole “Monster-pet” kunnen scoren en Sas zag lampjes die ze in NL al had gekocht, maar die ze nog wel wilde aanvullen. Aan het eind van de onderhandeling waren we nu ruim 80% goedkoper uit voor exact dezelfde handel, kijk, dat is leuke handel...
En toen botsten we op de Food-market, een straat vol met de lekkerste hapjes in kleine kraampjes. Er zaten weer allemaal nieuwe lekkernijen tussen die we nog niet hadden gezien, laat staan geproefd, dus daar konden we weer even lekker los gaan. Een vegetarische loempia was favoriet vanavond, die was zo overheerlijk dat zelfs de carnivoren onder ons overstag gingen. Ergens verderop spotte ik een dame die spiezen met varkensvlees op de grill had liggen, heel apart bereid. Moest natuurlijk even geproefd worden. En als uitsmijter kwamen we nog langs een heel fijn bakkerskraampje met de meest geweldige toetjes, taartjes en cakejes uitgestald op straat. De lekkernijen die gevuld waren met (slag-)room hebben we geskipped, dat vertrouw ik niet, maar de kids hebben uiteindelijk een selectie gemaakt van vier prachtige Thaise zoete creaties die we hebben gerouleerd zodat iedereen alles kon proeven. Wat een genot.

We hadden nog een missie te gaan vandaag. Een collega van Sas die eerder in Chiang Mai was geweest, had gevraagd of zij met een paar foto’s bij een bepaalde artiest/tekenaar langs wilde gaan om die na te laten schilderen. Die zou briljant goed zijn. Via onze gastvrouw hier waren we achter zijn exacte adres gekomen en vanavond zijn we daar heen gegaan. Dui heet de beste man en als je daar zijn atelier binnen stapt, weet je niet wat je ziet. Dan kunnen alle kunstenaars op de Dam en zelfs die op MontMartre, Parijs in pakken. Wat een kunstwerken maakt die man, ongeëvenaard. Alsof het foto’s zijn, zo levensecht maakt hij portretten na in het zwart/wit of in kleur. Het gaat me niet lukken om hier en nu te beschrijven hoe briljant goed die man is, ik hoop het eerdaags te kunnen tonen aan de hand van voorbeelden.
Want nadat we voor de relatie van Sas de portretten hadden geregeld, waren we zelf zo enthousiast geworden, dat we er ook eentje van Gijs en Maasje hebben besteld. Foto mailen we hem vanavond door, en 31 juli, de dag van ons vertrek, zijn alle vier de tekeningen klaar. Ik ben heel benieuwd. We hebben nog even een half uurtje rond gestruind bij zijn collega’s op de afdeling en os vergaapt aan de kunstwerken die daar live gemaakt werden en hebben toen weer een tuktuk-chauffeur bij zijn lurven gegrepen. Het liep al aardig tegen 22.00 uur en morgen is het weer vroeg dag immers.
Gauw terug naar het hotel, waar we de kids op hun eigen kamer ingestopt hebben. Ze weten nu hoe ze ons kunnen bellen van kamer naar kamer (een wonder dat ze ondertussen al niet 10 x aan de lijn hebben gehangen, ze kunnen ons met drie stappen over de gang bereiken en we hebben de sleutel van hun kamer, dus we kunnen af en toe even loeren. Dat komt wel goed. Leuk om te zien hoe ze steeds een stapje groter worden en steeds meer hun verantwoordelijkheid kunnen, durven en willen nemen. Het zjin zulke toppers en het is zo’n feest om dit soort reizen met ze te maken. Ze genieten er allebei op hun eigen manier van, maar hebben ook duidelijk dingen waar ze samen gek van zijn en van kunnen genieten. Zo leuk om dat van zo dichtbij te kunnen zien.
Morgen is het weer vroeg dag. Dan gaat er gefietst worden. Tenminste, door de mobiele driekwart van de groep. Ik ga er als een soort bezemwagen achteraan in de tuktuk, maar dat mag de pret niet drukken. Sterker nog, ik heb zo maar het idee dat dat het nog een stuk leuker gaat maken en dat ik het dorp nog wel gek krijg.... :-) Eerst maar even een biertje drinken met Sas, tevreden terug kijken op weer een top-dag en dan wat slaap inhalen van de onrustige treinreis van afgelopen nacht.