Chiang Mai, 31-07-14, Doi Suthep en nachtbus
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
01 Augustus 2014 | Verenigd Koninkrijk, Craigavon
31-07
Chiang Mai - Hua Hin
De legende van de witte olifant:
Een monnik, Sumanathera, uit Sukhotai had een droom, waarin God hem vertelde naar Pang Cha te gaan om een relikwie te zoeken. Hij ging en vond daar een been, waarvan men zegt dat het het schouderbeen van Boeddha was. Het vertoonde magische krachten; het gloeide, het was in staat te verdwijnen, het kon uit zichzelf bewegen en zich vermenigvuldigen.
Koning Nu Naone uit Lanna hoorde van de relikwie en vroeg de monnik naar hem te komen in Lamphun, Noord-Thailand. Het been brak in tweeën, één deel net zo groot als het origineel, het tweede kleiner. De kleinste werd in een tempel in Suandok gezet, de rest werd bij de koning op de rug van een witte olifant gezet die werd losgelaten in de jungle. Volgens de legende beklom de olifant de berg Doi Suthep (sindsdien ook wel Doi Aoy Chang, genoemd, Suikerolifantberg). Daar trompetteerde hij drie keer en viel toen dood neer op de heuveltop. Dit werd gezien als een teken en koning Nu Naone gaf opdracht voor de bouw van een tempel op de berg.
Deze boeddhistische tempel was onze bestemming deze morgen. Officieel heet ze “Wat Phrathat Doi Suthep”, maar wordt meestal Doi Suthep genoemd wat feitelijk dus de naam is van de berg. De tempel wordt door vele Thai als heilig beschouwd. De prachtige tempels en de gouden pagode zijn van uitzonderlijke schoonheid en je hebt vanaf die hoogte een fenomenaal uitzicht over de stad Chiang Mai en de omringende bergen.
We hadden eigen vervoer geregeld en werden rond half negen opgepikt bij het hotel. We hoopten zo voor de ergste drukte uit te zijn. De tempel ligt hemelsbreed maar een paar kilometer noordwest van de stad, maar over de weg ben je al gauw 40 minuten kwijt, vooral omdat het laatste gedeelte een pittige bochtige klim is de berg op. Maar dat is geen straf, want het is weer een mooie rit door weer een ander deel van Chiang Mai en omstreken.
Om bij de tempel te komen, moet je een steile trap beklimmen van 309 treden, een waar kunstwerk met als zijleuningen twee enorme draken over de volle lengte, die volgens de verhalen Boeddha vergezelden en beschermden tijdens zijn afdaling. Het leek mij wel echt kyokushin om die trap puur op armkracht te nemen, maar daar kreeg ik de handjes niet voor op elkaar. Oude, kreupele mannen op krukken dienen daar de lift te nemen, die je snel en soepel naar boven brengt.
Het is werkelijk een zeer indrukwekkende tempel. Je komt eerst op een soort van buitenring, waar je om de daadwerkelijke hoofdtempels heen kunt lopen en van het adembenemende uitzicht kunt genieten. We hadden niet de meest heldere lucht vandaag, maar toch kon je kilometers ver kijken, tot aan de bergen achter Chiang Mai, waarvan de toppen in de mist hingen. Kleine tempels en diverse altaars wisselden elkaar af, langs de muren van de hoofdtempel hingen tientallen grote bellen die continu door passanten geluid werden. Elke bel haar eigen geluid. Ook een beeld van de witte olifant uit de legende staat daar op ware grootte. En natuurlijk ontbreekt ook de bijzondere moerbei-boom niet, de "Bodhiboom of Banyan". Een stam van meters in omtrek, die bestaat uit tientallen kleine stammen en wortels die om elkaar heen draaien. De boom der verlichting, die zo’n belangrijke plek in neemt in de verhalen over Boeddha en die je in diverse schilderingen en plaatjes terug ziet. Vaak, zoals ook hier, is de boom ingepakt met gekleurde linten en behangen met allerlei versieringen.
Voordat je de korte trap neemt naar de binnenste ring, dien je je schoenen uit te trekken. Dan is het nog slechts een paar passen voor je mond open valt van verbazing en bewondering. Een schitterende gouden pagode staat in het midden van het vierkanten plein, omringd door gouden beelden van onder meer Boeddha in de verschillende beroemde poses, diens ouders en zijn volgelingen, maar ook prachtige gouden staande kunstwerken op de hoeken van enkele meters hoog. Aan de noord- en zuidkant van deze pagode staan twee tempels, prachtig gedecoreerd van binnen en uiteraard ook weer voorzien van een zittende Boeddha. In deze tempels zitten oude monniken naar wie je desgewenst toe kunt kruipen om zegeningen in ontvangst te nemen. Langs de andere zijden van het plein zijn kleine altaars, nisjes en offerruimtes.
Eén zo’n nis zijn we in geweest. Daar diende je eerst drie keer achter elkaar je handen te vouwen en te buigen naar Boeddha. Vervolgens mocht je met gesloten ogen een wens uitspreken voor jezelf. Je pakte dan een open bus met houten stokjes en begon daarmee op en neer te schudden, net zolang tot er een van de stokjes uitviel. Op dat stokje stond dan een nummer wat weer correspondeerde met het nummer van een kaartje dat op jou van toepassing was. Dat hoefde niet altijd goed nieuws te zijn, las ik op verschillende kaartjes, maar gelukkig kwamen wij goed weg. Bij mij was het wel heel toepasselijk, want er stond that I was slow, but lucky in love... Nou, ik bedoel maar, hoe grappig is dat? Immers, op mijn krukken mag je me gerust slow noemen... :-)
Het was niet mogelijk om met je ogen geheel geopend naar de pagode te kijken, zo schitterde deze in het zonlicht. Het was allemaal zo overweldigend, zo indrukwekkend. De rust en de sereniteit van de tempels en de monniken tegelijk met de kracht van de pracht en praal. De gelovigen die met gevouwen handen vierkantjes liepen om de pagode heen, de geur van de wierook, het geluid van de gongs en de grote bellen, alles kwam bij je binnen als een vrachttrein. Het maakt je heel even nederig en klein. Ook de kids, niet altijd te porren voor dit soort uitstapjes, waren oprecht onder de indruk en vonden het prachtig. Sterker nog, van een deel van hun vakantie-budget kochten ze allebei uit zichzelf een klein aandenken aan deze tempel (Maasje een geluksschildpad voor aan een ketting en Gijs een klein perkamentrolletje), dat zegt ook wel genoeg.
Na twee uurtjes te hebben rondgedoold, reden we weer terug naar het hotel. Zelfs in de taxi was iedereen nog stil er van. Bij het hotel moesten we even plan de campagne maken. Immers, die avond zouden we vertrekken naar Hua Hin en er moesten nog een paar dingen gedaan worden. Na het leeghalen van de kamers en het uitchecken, zijn we eerst weer even op zoek gegaan naar een authentiek Thais tentje voor de lunch. We kwamen uit bij Gai, een klein maar gezellig tentje aan de weg naar het centrum. Daar bestelden we o.a. zowel een groene als een rode curry. Het verschil zit ‘m in de kruiden en pepers die gebruikt worden. Eigenlijk zou de groene curry heter moeten zijn door de pepers die daar in zitten, maar daar de groene curry traditioneel met kokos wordt bereid, neemt de kracht van de pepers af. De rode curry daarentegen...... bràààànd!!! Heerlijk. Ook kregen we hier een kakelverse salade met groenten, grote uienringen, tomaten, kip en cashewnoten, met een dressing waarvan je alleen maar kan hopen dat het jezelf ooit één keer in je leven gaat lukken om dat na te maken. Onnavolgbaar...
We hebben er lekker lang zitten natafelen en zijn rond half drie terug gelopen naar het hotel. Daar hebben we de troepen opgesplitst. Gijs en Maas gingen plonsen in het zwembad, ik hield ze vanaf het terras een beetje in de smiezen en Sas ging naar de overkant van de straat voor een heuse Thaise voetmassage. Toen ze een uur later terug kwam, was ze een ander mens.... Het was zo lekker geweest. Ze hebben zich daar inderdaad eerst 40 minuten op haar voeten gestort, waarbij ze o.a. met kleine stompe stokjes alle drukpunten onder handen namen. Als je al niet geloofde dat alles in je lichaam met elkaar in verbinding staat, ben je vervolgens om, aldus Sas. Zo ervoer ze bijvoorbeeld voor het eerst in haar leven dat als je onder je voeten op bepaalde plekken duwt, je beide handen acuut gaan slapen. Een bizarre gewaarwording. Vervolgens werden schouders, rug en hoofd ook nog even onder handen genomen. Afijn, Sas kwam helemaal Zen terug.
Ik had het geboefte ondertussen uit de plomp gevist en we troffen elkaar voor het hotel. Met die grappige taxi (Songh) waarin je in de open laadbak van de Isuzu op twee rijtjes banken zit, gauw naar het centrum gereden, naar Dui, de tekenartiest die voor ons aan het werk was geweest. Vier kunstwerkjes leverde hij af, drie stuks voor collega’s van Sas die daar vooraf om gevraagd hadden en een prachtige tekening van Gijs en Maasje. Zo knap gedaan. Nog gauw even wat foto’s van vriend Dui met zijn meesterwerkjes en nog even de tekeningen in een koker verpakken voor transport en dan is het alweer tijd voor afscheid.
Ondertussen was buiten een tropische bui los gebarsten, de eerste sinds we hier zijn. En dan weet je ook meteen weer wat ze bedoelen met een tropische bui... Binnen luttele minuten stonden de straten blank en moest je wadend naar de overkant, de watergutsen ontwijkend die voorbij tuffende auto’s als boeggolven opwierpen. Zo snel als het begonnen was, zo plots was het ook weer over. Dat is typisch het regenseizoen in Thailand. Het regent elke dag, maar niet overal en niet continu. En als het regent, dan regent het hard en veel. Warme dikke druppels.
De Thai zijn dit zo overduidelijk gewend. Ze zitten onder hun parasols en plastic zeilen bij hun kraampjes en beschermen lachend hun koopwaar. Ze weten dat ze ze nu even pauze hebben, maar dat het enkele minuten later weer droog zal zijn en dat de handel weer zal opstarten. Ik kijk alleen met stomme verbazing naar alle geïmproviseerde stekkertjes en stopcontacten die daar op enkele centimeters boven het spattende water hangen. Kortsluiting en zelfs elektrocutie liggen daar op de loer. Ik blijf daar aan denken als ik mijn kids door het water naar een taxi zie waden die ons weer naar het hotel moet brengen.
Vlak voor het hotel springt Sas er uit. Ze gaat nog even wat laatste dingetjes kopen voor de reis. Kids en ik gaan naar het hotel en verzamelen alle bagage. Dan is het wachten op de transfer naar het busstation.
Chiang Mai Gate Hotel is eigenlijk het enige dat ik niet zou aanraden van alle dingen die we tot dusverre hebben gedaan en beleefd tijdens de vakantie. Het is het gewoon net even allemaal net niet. Ik merk dat ik me aan steeds meer dingen erger en dat heb ik niet gauw. Ben altijd gauw tevreden en dankbaar, maar hier viel het even niet op z’n plek allemaal. Kan het niet goed benoemen. Het zal een combinatie zijn. De gehorigheid op de kamers, de slechte matrassen, niet even een extra sleutel regelen voor de kamer van de kids, zodat je er ‘s nachts kunt checken hoe ze er bij liggen (uiteindelijk wel op een andere manier georganiseerd, dat snap je...), een mager ontbijt, continu gedoe met de wifi, maar misschien bovenal de andere gasten. Geen vreselijke dingen, maar wel iets waar voor betaald is. Gek werd ik daar van. Kan het niet goed benoemen, maar afijn, ik was klaar met dit hotel en dat geldt trouwens ook, zij het in mindere mate, voor Sas en de kids. Maar Chiang Mai is geweldig! Laat dat duidelijk zijn. Dat is wel een absolute aanrader voor iedereen!
De nachtbus naar Hua Hin. Weer een nieuwe ervaring. De nachttrein hebben we nu een paar keer gehad in den vreemde, zoals in China en afgelopen week van Bangkok naar Chiang Mai, maar op een compleet uit de klauwen gelopen spannende busrit in Iran voor mij na, hebben we op verre bestemmingen nog niet eerder ‘s nachts gereisd met een bus. Maar na de ervaring van afgelopen nacht, denk ik dat we het wel vaker zullen doen. Het was helemaal prima!
Op een groot busstation net buiten het centrum was het een komen en gaan van moderne touring cars die op alle grote plaatsen reden. Veel bussen naar Bangkok natuurlijk. Maar op perron 2 vertrok om 19.30 uur ook een bus naar Hua Hin, een rit van exact 12 uur. Had je in de trein meer het gevoel dat je aan het tienertoeren was met louter Hollanders en Duitsers om je heen, hier waren we gewoon weer de enige buitenlanders aan boord. Het was even stoeien om op krukken boven te komen, maar als je eenmaal zat, zat je prima. We hadden de aller voorste rij stoelen, twee aan elke kant van het gangpad, en hadden een zee van ruimte voor ons. Bovendien kon je deze stoelen echt helemaal plat leggen, waarbij er voor je voeten nog een extra bankje onder uit schoof. Je hoefde niet bang te zijn dat je achterbuurvrouw jouw zitting in haar tanden kreeg, er was ook daar ruimte genoeg.
Alleen ging het even mis toen ik Gijs wilde helpen met zijn voeten stoeltje. Ik denk achteraf dat ik iets te veel kracht zette, want ineens zat zijn voeten stoeltje hoger dan zijn hoofd en ik kreeg ‘m met geen mogelijkheid meer naar beneden. Oeps... Nou ja, Gijs vond het eigenlijk wel heel lekker liggen en het is goed voor de bloedsomloop, zal ik maar zeggen... Dus we hebben het maar zo gelaten...
Strak op tijd vertrokken we. Een heuse steward (die we overigens daarna nooit meer hebben gezien) kwam een lunchpakket brengen met heerlijke broodjes, ieder kreeg een pakje sap en een flesje water, plus nog van die frisse doekjes. Echt helemaal prima, dat hadden we niet verwacht.
Om acht uur gingen de lichten al uit en ging eigenlijk iedereen in de slaapstand. Ook Gijs en Maasje waren voor half negen al vertrokken en hebben uiteindelijk door geslapen tot 5 minuten voor aankomst in Hua Hin om 07.30 uur (!!!). Hoe super was dat? Sas en ik zijn nog een tijdje wakker geweest, maar lagen uiteindelijk ook vroeg onder zeil. Al zijn we natuurlijk wel de nodige keren wakker geweest, al met al hebben we heel wat uurtjes kunnen pakken en zijn we veel en veel beter uitgerust aangekomen. Helemaal prima dus, deze kan ook onder het rijtje “aanraders”.
Aankomst leek wel als een VIP-arrival met een privé-jet. De bus stopte vlak voor het station. Toen wij er uit stapten, was er pal naast de bus een dikke 4x4 gestopt die ons naar het hotel zou brengen. Bagage zat er al in en met drie passen wij ook. Top geregeld.
We slapen hier in het Ibis Hotel Hua Hin, een nieuw en prachtig chique hotel op 300 meter van het strand. Hier hebben we een familie-kamer kunnen boeken en die is echt zo leuk. Een gezellige kamer die in tweeën gesplitst is. Aan de ene kant alles voor de kids; een leuk houten stapelbed met twijfelaar-matrassen en grote knuffelberen van het hotel. Een knus hoekje dat uiteraard binnen no-time door Maasje helemaal was omgetoverd tot haar stulpje, met haar eigen knuffels er bij, fotootjes, speelgoed, dagboek, etc. In het midden van de ruimte staat een grote zuil in de kamer, met daarin aan de kant van de kids een televisie en zelfs een complete Play Station (heet dat zo?). Aan de andere kant een lekker groot bed voor ons, met één groot en goed matras gelukkig (altijd zo’n hekel aan losse bedden waar je dan langzaam tussen glijdt ‘s nachts als je in je slaap naar de ander wil kruipen...). Keurige badkamer en een kleine balkonnetje met uitzicht op de zee. Super!
Uiteraard moest even het strand uitgechecked gaan worden. Even door de warme en kalme branding lopen en even alles in je op nemen. Het is heel rustig op het strand, al was het ook nog vroeg natuurlijk. Ikzelf ben vrij gauw terug gegaan naar het hotel, want mijn been begon zich, na de lange busrit, nu wel heel dringend te melden en mijn enkel was zo’n beetje verdubbeld in de afgelopen 24 uur. Daar moest ik even mee omhoog gaan zitten. Maar de kids hebben zich nog even goed kunnen vermaken met de eerste beestjes die ze al konden vinden in de branding. Gijs heeft het al op een lopen moeten zetten voor een mega-krab van zo’n 30 cm breed die dreigend op hem af was gestapt met zijn grote scharen vooruit. :-) Dat wordt nog wel wat hier.
Nu even in de relax-mode, even douchen en chillen, en dan zo dadelijk Hua Hin Downtown gaan verkennen.
Zin an!!!
Chiang Mai - Hua Hin
De legende van de witte olifant:
Een monnik, Sumanathera, uit Sukhotai had een droom, waarin God hem vertelde naar Pang Cha te gaan om een relikwie te zoeken. Hij ging en vond daar een been, waarvan men zegt dat het het schouderbeen van Boeddha was. Het vertoonde magische krachten; het gloeide, het was in staat te verdwijnen, het kon uit zichzelf bewegen en zich vermenigvuldigen.
Koning Nu Naone uit Lanna hoorde van de relikwie en vroeg de monnik naar hem te komen in Lamphun, Noord-Thailand. Het been brak in tweeën, één deel net zo groot als het origineel, het tweede kleiner. De kleinste werd in een tempel in Suandok gezet, de rest werd bij de koning op de rug van een witte olifant gezet die werd losgelaten in de jungle. Volgens de legende beklom de olifant de berg Doi Suthep (sindsdien ook wel Doi Aoy Chang, genoemd, Suikerolifantberg). Daar trompetteerde hij drie keer en viel toen dood neer op de heuveltop. Dit werd gezien als een teken en koning Nu Naone gaf opdracht voor de bouw van een tempel op de berg.
Deze boeddhistische tempel was onze bestemming deze morgen. Officieel heet ze “Wat Phrathat Doi Suthep”, maar wordt meestal Doi Suthep genoemd wat feitelijk dus de naam is van de berg. De tempel wordt door vele Thai als heilig beschouwd. De prachtige tempels en de gouden pagode zijn van uitzonderlijke schoonheid en je hebt vanaf die hoogte een fenomenaal uitzicht over de stad Chiang Mai en de omringende bergen.
We hadden eigen vervoer geregeld en werden rond half negen opgepikt bij het hotel. We hoopten zo voor de ergste drukte uit te zijn. De tempel ligt hemelsbreed maar een paar kilometer noordwest van de stad, maar over de weg ben je al gauw 40 minuten kwijt, vooral omdat het laatste gedeelte een pittige bochtige klim is de berg op. Maar dat is geen straf, want het is weer een mooie rit door weer een ander deel van Chiang Mai en omstreken.
Om bij de tempel te komen, moet je een steile trap beklimmen van 309 treden, een waar kunstwerk met als zijleuningen twee enorme draken over de volle lengte, die volgens de verhalen Boeddha vergezelden en beschermden tijdens zijn afdaling. Het leek mij wel echt kyokushin om die trap puur op armkracht te nemen, maar daar kreeg ik de handjes niet voor op elkaar. Oude, kreupele mannen op krukken dienen daar de lift te nemen, die je snel en soepel naar boven brengt.
Het is werkelijk een zeer indrukwekkende tempel. Je komt eerst op een soort van buitenring, waar je om de daadwerkelijke hoofdtempels heen kunt lopen en van het adembenemende uitzicht kunt genieten. We hadden niet de meest heldere lucht vandaag, maar toch kon je kilometers ver kijken, tot aan de bergen achter Chiang Mai, waarvan de toppen in de mist hingen. Kleine tempels en diverse altaars wisselden elkaar af, langs de muren van de hoofdtempel hingen tientallen grote bellen die continu door passanten geluid werden. Elke bel haar eigen geluid. Ook een beeld van de witte olifant uit de legende staat daar op ware grootte. En natuurlijk ontbreekt ook de bijzondere moerbei-boom niet, de "Bodhiboom of Banyan". Een stam van meters in omtrek, die bestaat uit tientallen kleine stammen en wortels die om elkaar heen draaien. De boom der verlichting, die zo’n belangrijke plek in neemt in de verhalen over Boeddha en die je in diverse schilderingen en plaatjes terug ziet. Vaak, zoals ook hier, is de boom ingepakt met gekleurde linten en behangen met allerlei versieringen.
Voordat je de korte trap neemt naar de binnenste ring, dien je je schoenen uit te trekken. Dan is het nog slechts een paar passen voor je mond open valt van verbazing en bewondering. Een schitterende gouden pagode staat in het midden van het vierkanten plein, omringd door gouden beelden van onder meer Boeddha in de verschillende beroemde poses, diens ouders en zijn volgelingen, maar ook prachtige gouden staande kunstwerken op de hoeken van enkele meters hoog. Aan de noord- en zuidkant van deze pagode staan twee tempels, prachtig gedecoreerd van binnen en uiteraard ook weer voorzien van een zittende Boeddha. In deze tempels zitten oude monniken naar wie je desgewenst toe kunt kruipen om zegeningen in ontvangst te nemen. Langs de andere zijden van het plein zijn kleine altaars, nisjes en offerruimtes.
Eén zo’n nis zijn we in geweest. Daar diende je eerst drie keer achter elkaar je handen te vouwen en te buigen naar Boeddha. Vervolgens mocht je met gesloten ogen een wens uitspreken voor jezelf. Je pakte dan een open bus met houten stokjes en begon daarmee op en neer te schudden, net zolang tot er een van de stokjes uitviel. Op dat stokje stond dan een nummer wat weer correspondeerde met het nummer van een kaartje dat op jou van toepassing was. Dat hoefde niet altijd goed nieuws te zijn, las ik op verschillende kaartjes, maar gelukkig kwamen wij goed weg. Bij mij was het wel heel toepasselijk, want er stond that I was slow, but lucky in love... Nou, ik bedoel maar, hoe grappig is dat? Immers, op mijn krukken mag je me gerust slow noemen... :-)
Het was niet mogelijk om met je ogen geheel geopend naar de pagode te kijken, zo schitterde deze in het zonlicht. Het was allemaal zo overweldigend, zo indrukwekkend. De rust en de sereniteit van de tempels en de monniken tegelijk met de kracht van de pracht en praal. De gelovigen die met gevouwen handen vierkantjes liepen om de pagode heen, de geur van de wierook, het geluid van de gongs en de grote bellen, alles kwam bij je binnen als een vrachttrein. Het maakt je heel even nederig en klein. Ook de kids, niet altijd te porren voor dit soort uitstapjes, waren oprecht onder de indruk en vonden het prachtig. Sterker nog, van een deel van hun vakantie-budget kochten ze allebei uit zichzelf een klein aandenken aan deze tempel (Maasje een geluksschildpad voor aan een ketting en Gijs een klein perkamentrolletje), dat zegt ook wel genoeg.
Na twee uurtjes te hebben rondgedoold, reden we weer terug naar het hotel. Zelfs in de taxi was iedereen nog stil er van. Bij het hotel moesten we even plan de campagne maken. Immers, die avond zouden we vertrekken naar Hua Hin en er moesten nog een paar dingen gedaan worden. Na het leeghalen van de kamers en het uitchecken, zijn we eerst weer even op zoek gegaan naar een authentiek Thais tentje voor de lunch. We kwamen uit bij Gai, een klein maar gezellig tentje aan de weg naar het centrum. Daar bestelden we o.a. zowel een groene als een rode curry. Het verschil zit ‘m in de kruiden en pepers die gebruikt worden. Eigenlijk zou de groene curry heter moeten zijn door de pepers die daar in zitten, maar daar de groene curry traditioneel met kokos wordt bereid, neemt de kracht van de pepers af. De rode curry daarentegen...... bràààànd!!! Heerlijk. Ook kregen we hier een kakelverse salade met groenten, grote uienringen, tomaten, kip en cashewnoten, met een dressing waarvan je alleen maar kan hopen dat het jezelf ooit één keer in je leven gaat lukken om dat na te maken. Onnavolgbaar...
We hebben er lekker lang zitten natafelen en zijn rond half drie terug gelopen naar het hotel. Daar hebben we de troepen opgesplitst. Gijs en Maas gingen plonsen in het zwembad, ik hield ze vanaf het terras een beetje in de smiezen en Sas ging naar de overkant van de straat voor een heuse Thaise voetmassage. Toen ze een uur later terug kwam, was ze een ander mens.... Het was zo lekker geweest. Ze hebben zich daar inderdaad eerst 40 minuten op haar voeten gestort, waarbij ze o.a. met kleine stompe stokjes alle drukpunten onder handen namen. Als je al niet geloofde dat alles in je lichaam met elkaar in verbinding staat, ben je vervolgens om, aldus Sas. Zo ervoer ze bijvoorbeeld voor het eerst in haar leven dat als je onder je voeten op bepaalde plekken duwt, je beide handen acuut gaan slapen. Een bizarre gewaarwording. Vervolgens werden schouders, rug en hoofd ook nog even onder handen genomen. Afijn, Sas kwam helemaal Zen terug.
Ik had het geboefte ondertussen uit de plomp gevist en we troffen elkaar voor het hotel. Met die grappige taxi (Songh) waarin je in de open laadbak van de Isuzu op twee rijtjes banken zit, gauw naar het centrum gereden, naar Dui, de tekenartiest die voor ons aan het werk was geweest. Vier kunstwerkjes leverde hij af, drie stuks voor collega’s van Sas die daar vooraf om gevraagd hadden en een prachtige tekening van Gijs en Maasje. Zo knap gedaan. Nog gauw even wat foto’s van vriend Dui met zijn meesterwerkjes en nog even de tekeningen in een koker verpakken voor transport en dan is het alweer tijd voor afscheid.
Ondertussen was buiten een tropische bui los gebarsten, de eerste sinds we hier zijn. En dan weet je ook meteen weer wat ze bedoelen met een tropische bui... Binnen luttele minuten stonden de straten blank en moest je wadend naar de overkant, de watergutsen ontwijkend die voorbij tuffende auto’s als boeggolven opwierpen. Zo snel als het begonnen was, zo plots was het ook weer over. Dat is typisch het regenseizoen in Thailand. Het regent elke dag, maar niet overal en niet continu. En als het regent, dan regent het hard en veel. Warme dikke druppels.
De Thai zijn dit zo overduidelijk gewend. Ze zitten onder hun parasols en plastic zeilen bij hun kraampjes en beschermen lachend hun koopwaar. Ze weten dat ze ze nu even pauze hebben, maar dat het enkele minuten later weer droog zal zijn en dat de handel weer zal opstarten. Ik kijk alleen met stomme verbazing naar alle geïmproviseerde stekkertjes en stopcontacten die daar op enkele centimeters boven het spattende water hangen. Kortsluiting en zelfs elektrocutie liggen daar op de loer. Ik blijf daar aan denken als ik mijn kids door het water naar een taxi zie waden die ons weer naar het hotel moet brengen.
Vlak voor het hotel springt Sas er uit. Ze gaat nog even wat laatste dingetjes kopen voor de reis. Kids en ik gaan naar het hotel en verzamelen alle bagage. Dan is het wachten op de transfer naar het busstation.
Chiang Mai Gate Hotel is eigenlijk het enige dat ik niet zou aanraden van alle dingen die we tot dusverre hebben gedaan en beleefd tijdens de vakantie. Het is het gewoon net even allemaal net niet. Ik merk dat ik me aan steeds meer dingen erger en dat heb ik niet gauw. Ben altijd gauw tevreden en dankbaar, maar hier viel het even niet op z’n plek allemaal. Kan het niet goed benoemen. Het zal een combinatie zijn. De gehorigheid op de kamers, de slechte matrassen, niet even een extra sleutel regelen voor de kamer van de kids, zodat je er ‘s nachts kunt checken hoe ze er bij liggen (uiteindelijk wel op een andere manier georganiseerd, dat snap je...), een mager ontbijt, continu gedoe met de wifi, maar misschien bovenal de andere gasten. Geen vreselijke dingen, maar wel iets waar voor betaald is. Gek werd ik daar van. Kan het niet goed benoemen, maar afijn, ik was klaar met dit hotel en dat geldt trouwens ook, zij het in mindere mate, voor Sas en de kids. Maar Chiang Mai is geweldig! Laat dat duidelijk zijn. Dat is wel een absolute aanrader voor iedereen!
De nachtbus naar Hua Hin. Weer een nieuwe ervaring. De nachttrein hebben we nu een paar keer gehad in den vreemde, zoals in China en afgelopen week van Bangkok naar Chiang Mai, maar op een compleet uit de klauwen gelopen spannende busrit in Iran voor mij na, hebben we op verre bestemmingen nog niet eerder ‘s nachts gereisd met een bus. Maar na de ervaring van afgelopen nacht, denk ik dat we het wel vaker zullen doen. Het was helemaal prima!
Op een groot busstation net buiten het centrum was het een komen en gaan van moderne touring cars die op alle grote plaatsen reden. Veel bussen naar Bangkok natuurlijk. Maar op perron 2 vertrok om 19.30 uur ook een bus naar Hua Hin, een rit van exact 12 uur. Had je in de trein meer het gevoel dat je aan het tienertoeren was met louter Hollanders en Duitsers om je heen, hier waren we gewoon weer de enige buitenlanders aan boord. Het was even stoeien om op krukken boven te komen, maar als je eenmaal zat, zat je prima. We hadden de aller voorste rij stoelen, twee aan elke kant van het gangpad, en hadden een zee van ruimte voor ons. Bovendien kon je deze stoelen echt helemaal plat leggen, waarbij er voor je voeten nog een extra bankje onder uit schoof. Je hoefde niet bang te zijn dat je achterbuurvrouw jouw zitting in haar tanden kreeg, er was ook daar ruimte genoeg.
Alleen ging het even mis toen ik Gijs wilde helpen met zijn voeten stoeltje. Ik denk achteraf dat ik iets te veel kracht zette, want ineens zat zijn voeten stoeltje hoger dan zijn hoofd en ik kreeg ‘m met geen mogelijkheid meer naar beneden. Oeps... Nou ja, Gijs vond het eigenlijk wel heel lekker liggen en het is goed voor de bloedsomloop, zal ik maar zeggen... Dus we hebben het maar zo gelaten...
Strak op tijd vertrokken we. Een heuse steward (die we overigens daarna nooit meer hebben gezien) kwam een lunchpakket brengen met heerlijke broodjes, ieder kreeg een pakje sap en een flesje water, plus nog van die frisse doekjes. Echt helemaal prima, dat hadden we niet verwacht.
Om acht uur gingen de lichten al uit en ging eigenlijk iedereen in de slaapstand. Ook Gijs en Maasje waren voor half negen al vertrokken en hebben uiteindelijk door geslapen tot 5 minuten voor aankomst in Hua Hin om 07.30 uur (!!!). Hoe super was dat? Sas en ik zijn nog een tijdje wakker geweest, maar lagen uiteindelijk ook vroeg onder zeil. Al zijn we natuurlijk wel de nodige keren wakker geweest, al met al hebben we heel wat uurtjes kunnen pakken en zijn we veel en veel beter uitgerust aangekomen. Helemaal prima dus, deze kan ook onder het rijtje “aanraders”.
Aankomst leek wel als een VIP-arrival met een privé-jet. De bus stopte vlak voor het station. Toen wij er uit stapten, was er pal naast de bus een dikke 4x4 gestopt die ons naar het hotel zou brengen. Bagage zat er al in en met drie passen wij ook. Top geregeld.
We slapen hier in het Ibis Hotel Hua Hin, een nieuw en prachtig chique hotel op 300 meter van het strand. Hier hebben we een familie-kamer kunnen boeken en die is echt zo leuk. Een gezellige kamer die in tweeën gesplitst is. Aan de ene kant alles voor de kids; een leuk houten stapelbed met twijfelaar-matrassen en grote knuffelberen van het hotel. Een knus hoekje dat uiteraard binnen no-time door Maasje helemaal was omgetoverd tot haar stulpje, met haar eigen knuffels er bij, fotootjes, speelgoed, dagboek, etc. In het midden van de ruimte staat een grote zuil in de kamer, met daarin aan de kant van de kids een televisie en zelfs een complete Play Station (heet dat zo?). Aan de andere kant een lekker groot bed voor ons, met één groot en goed matras gelukkig (altijd zo’n hekel aan losse bedden waar je dan langzaam tussen glijdt ‘s nachts als je in je slaap naar de ander wil kruipen...). Keurige badkamer en een kleine balkonnetje met uitzicht op de zee. Super!
Uiteraard moest even het strand uitgechecked gaan worden. Even door de warme en kalme branding lopen en even alles in je op nemen. Het is heel rustig op het strand, al was het ook nog vroeg natuurlijk. Ikzelf ben vrij gauw terug gegaan naar het hotel, want mijn been begon zich, na de lange busrit, nu wel heel dringend te melden en mijn enkel was zo’n beetje verdubbeld in de afgelopen 24 uur. Daar moest ik even mee omhoog gaan zitten. Maar de kids hebben zich nog even goed kunnen vermaken met de eerste beestjes die ze al konden vinden in de branding. Gijs heeft het al op een lopen moeten zetten voor een mega-krab van zo’n 30 cm breed die dreigend op hem af was gestapt met zijn grote scharen vooruit. :-) Dat wordt nog wel wat hier.
Nu even in de relax-mode, even douchen en chillen, en dan zo dadelijk Hua Hin Downtown gaan verkennen.
Zin an!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
