Dag 1

Dag 1


Tokio, Japan; de grootste “stad” ter wereld, met meer dan 35 miljoen inwoners. Eigenlijk is het geen stad, maar een agglomeratie van 3 prefecturen die samen Groot-Tokio vormen.
Het is tevens de hoofdstad van Japan, omdat de regering er zetelt, het keizerlijk paleis er staat en de keizerlijke familie er woont.

Vanochtend, rond 08.30 uur, landden wij daar op het bijbehorende vliegveld, Narita Airport, na een voorspoedige rechtstreekse vlucht. Op dat moment was het nog zwaar bewolkt, maar de laatste regen trok juist weg en beter weer lag op de loer.
Een enorme rij voor de douane maakte dat het uiteindelijk pas na tienen was dat we officieel het land in waren. Gauw de eerste Yens uit de muur getrokken en in de limousine bus gestapt die ons in iets meer dan een uur naar ons hotel bracht.

Wat mij direct op viel, was de relatieve rust op de weg. Nooit eerder was ik in een Aziatisch land waar het zo gestructureerd, overzichtelijk en zonder al te veel lawaai aan toe ging. En heel frappant; er reed geen enkele scooter, brommer of motor. De hele reis helemaal geen een gezien. Een heel verschil met een China, een Thailand of noem maar op, waar het vanaf de eerste meter al chaos is.
Hier absolute rust. Er werd netjes gereden, ieder in zijn of haar eigen baantje, in auto’s die allemaal de indruk gaven een APK-test moeiteloos te doorstaan. En voor een stad met zoveel mensen, was het überhaupt opvallend rustig op straat. Rustig en schoon, heel schoon.
En ja, de eerste kersenbloesem is reeds gespot. Daar hoef je overigens geen moeite voor te doen, want die prachtige bomen kom je overal tegen, niet alleen tijdens vergezichten tijdens de busreis, maar ook van de berm langs de snelweg, tot zelfs bij het hotel hier in het hart van het centrum. Overal vol in bloei. Dat belooft wat als we eerdaags de bergen in gaan.

Als je de stad bereikt, kom je eerst langs de entree van het Tokio Disney Resort, alvorens je de Tama oversteekt. Vanaf de bruggen die je over het water brengen, heb je een waanzinnig zicht op de indrukwekkende skyline van de stad. Niet lang daarna passeer je Tokio Tower, zeg maar de Eiffeltoren van Tokio, en dan ben je zo’n beetje op de plaats van bestemming.

Het ANA Intercontinental Hotel is een prachtig en groot 5-sterren hotel in de wijk Akasaka, midden in de stad. We konden gelukkig al wat eerder de kamer op en hebben daar vanaf de 24e verdieping een mooi uitzicht over de stad.
We hebben besloten om maar helemaal de dag door te trekken, dus geen power nap tussendoor. Effe douchen en hoppa, weer verder. Plan is om lopend naar Shibuya Station te gaan, een wandeling van zo’n 9 km op en neer. Net mooi om een eerste indruk van de stad te krijgen en wat van de sfeer te proeven.

Shibuya is een van de 23 speciale wijken in Tokyo. Het heeft de statuut van stad en noemt zich dan ook zo (Shibuya is stad in het engels). In deze “wijk” wonen alleen al ruim 200.000 mensen.
“Shibuya Crossing” is een kruispunt net voor het station, dat bekend staat als ’s werelds drukste. Omringd door neon reclames en video-walls, steken iedere keer als het groen honderden, en tijdens spitsuur zelfs duizenden mensen tegelijk over, een gigantische wirwar van wandelverkeer vanuit alle richtingen dat elkaar desondanks moeiteloos weet te ontwijken.
Dit schouwspel is volgens de boekjes het mooist te aanschouwen vanuit de 2e verdieping van de Starbucks die aan het plein ligt. Tja, en wie zijn wij om dat niet even proefondervindelijk te testen…
Je ziet het inderdaad goed van bovenaf, maar je mist dan wel het geroezemoes en vooral de geluiden van de reclames die het geheel juist af maken. Beter om het van de straat zelf te beleven. De koffie daarentegen was wel weer super.

Hachiko was een Akitahond, die geboren werd in Osake (Japan) in 1923. Na 2 maanden werd professor Eisaburo Ueno zijn eigenaar.
Elke morgen wandelde de hond met zijn baas naar het Shibuya-station, waar de professor de trein nam naar zijn werk. 's Middags, om 15.00 uur, ging Hachiko weer naar het station om zijn baas af te halen.
Op 21 mei 1925 sloeg het noodlot echter toe: professor Ueno kreeg een hartstilstand en overleed in de universiteit. Het 18 maanden oude dier wachtte tot middernacht tevergeefs op zijn baasje...
Tien jaar lang bleef het trouwe dier naar het station komen om er zijn baas op te wachten. Na enige tijd ontfermde het stationspersoneel zich over hem door hem eten en drinken te geven. Op 7 maart 1935 stierf Hachiko op de plaats waar hij zijn vriend voor het laatst levend had gezien...
Bij leven werd Hachiko reeds een legende: hij werd beroemd omwille van zijn onvoorwaardelijke trouw en werd zelfs in de schoolboeken vermeld.
In 1943 werd een bronzen standbeeld voor hem opgericht, daar waar Hachiko steeds op zijn baasje had gewacht. Kort erna (tijdens WO 2) werd het echter omgesmolten voor wapens. In 1948 maakte de zoon van de kunstenaar het beeld opnieuw; het werd op dezelfde plaats neergezet.
Hachiko zelf ligt begraven onder een pilaar op de hoek van het graf van zijn baas. Ieder jaar is er nog altijd een herdenkingsdienst voor hem, op 8 april.

Dit standbeeld staat aan de rand van Shibuya Crossing, in de schaduw van 2 bomen. Niet alleen toeristen komen daar op af, ook Japanners zelf gaan doorlopend met hem op de foto.
Een eenvoudig ogend beeld van een hond met een mooi verhaal.

Het licht begon langzaam uit te gaan voor ons. Op dit moment zijn we 29 uur aan een stuk door wakker. Tijd voor een goeie dosis slaap.
Voordeel van 24 hoog en dikke gordijnen; je hoort en ziet helemaal niets. Heerlijk.

Hopelijk kunnen we de nacht ongestoord door snurken. Dan zullen we morgen alweer aardig in het ritme zijn. En dat moet ook, want er staat nog een hoop op het program.