Dag 3

Dag 3

Nou, nou, uitgeslapen vandaag… Werden pas om 04.30 uur wakker… :-) Kwam goed uit, want we wilden nog een tweede poging wagen voor de Fish Market.
Buiten werden we opgewacht door regendruppels. Geen verrassing, we wisten dat vandaag de (voorlopig) enige echte regendag zou worden, daar zowel een warmte- als een koufront over de stad zouden trekken.
Tegen zessen waren we weer op Tsuki-ji. Inderdaad, beduidend meer bedrijvigheid. Van alle kanten raceten mannetjes met mondkapjes je voorbij op elektrische bagagewagentjes, al dan niet geladen met dozen vol vis. Een redelijke chaos waar je echt alert moest blijven, want hoe overzichtelijk het verkeer in de stad ook is, hier op dit kleine stukje was het Russisch roulette.
Waren we gisteren nog de enigen in het centrum van de vishandel, nu was dat een waar mierennest en bovenal afgeschermd door over-ijverige agenten die iedere pottenkijker rennend tegemoet kwamen en sommeerden om weg te gaan. Bleek dat je tot 09.00 uur geen toegang had tot het hart van de markt, daar waar alle vis geveild werd. Beetje jammer dit, dat hadden ze wel wat duidelijker mogen aangeven. Natuurlijk waren er om de markt heen talloze steegjes en straatjes vol met kraampjes en winkeltjes waar alle waar verkocht werd en waar je op dat uur al aan de sushi kon, en waar je uiteraard kon rond struinen, maar daar hoefde je in mijn ogen niet om 05.00 uur al voor op te staan. Daar had je de halve dag de tijd voor.

Om 07.30 uur begon de training van de Sumo-worstelaars van Arashio Beya, in de bekende Sumo-wijk net noord van de vismarkt. De bedoeling was eigenlijk om een training mee te maken in de stal zelf. Daar ben ik weken mee bezig geweest om dat gecheft te krijgen.
Voorheen was dat allemaal veel meer open en toegankelijk. Echter, er is recent een flink incident geweest, dat heeft geleid tot een dermate rel binnen de Sumo-wereld dat alle stallen de deuren dicht hebben gedaan en publiek niet meer welkom is. Alleen met de juiste connecties kun je nog binnen komen.
Het definitieve groene licht voor dat kwam voor ons te laat. Sterker nog, dat kwam later vandaag bij me binnen via Messenger en mail, maar dat wisten we vanochtend nog niet. Dus zijn we op eigen houtje naar de stal van Arashio gegaan om in elk geval een indruk te krijgen.
In een steeg tussen twee blokken in, ligt de bescheiden trainings ruimte van misschien 8x6 meter, met in het midden een ring van zand. Een zestal worstelaars in de traditionele outfits trainen daar bijna dagelijks van 06.30 tot 10.00 uur. Eerst stretchen en rekken, om vervolgens onverstoorbaar te oefenen op bepaalde technieken, worpen, en het eerste contact. De training wordt afgesloten met diverse oefenpartijtjes.
We moesten het trainen van achter een raampartij gade slaan, maar kregen wel een aardige indruk. Jammer dat je het zweet en de aarde niet kon ruiken en daardoor niet de complete sfeer kon pakken, maar het was zeker mooi om gezien te hebben.
Mochten we nog tijd en zin hebben als we straks weer terug in de stad zijn, kunnen we altijd nog gebruik maken van de uitnodiging om de training van binnen mee te maken.

Nadat we in een prima tentje hadden ontbeten en weer een beetje waren opgedroogd (Tokyo heeft overigens veel en goede koffietentjes, waar je echt goeie koffie kan krijgen van vers gemalen boontjes. Dat is in iedere nieuwe stad altijd maar weer afwachten…), was het tijd voor een van onze hoofd-missies van deze reis; een bezoek aan het graf van Sosai Mas Oyama.

Sosai’s graf ligt bij de Gokokuji-tempel, in de gelijknamige wijk. Een werkelijk prachtige tempel in een oase van rust midden in de drukke stad. De entree is een shrine direct aan een drukke weg, maar zodra je daar onder door loopt, stap je een compleet andere wereld binnen. Een prachtig park vol eeuwenoude bomen en uiteraard de kersenbloesem, en overal beelden en ornamenten. Je wordt verwelkomd door een groot Boeddha-beeld en de welbekende wachters met de dolken in de hand. Een lang en breed kiezelpad strekt zich voor je uit richting de grote tempel die je in de breedte staat op te wachten, met links en rechts nog de nodige bijgebouwen en altaars. Daaromheen strekken zich de begraafplaatsen uit, de een nog fraaier dan de ander en allemaal tot in het laatste detail onderhouden.

We hadden eigenlijk geen idee waar het graf van Sosai zich bevond en we bereidden ons al voor op een lange zoektocht, omdat er werkelijk helemaal niemand rond liep om het aan te vragen. Het was compleet uitgestorven. Een paar wilde katten zochten dekking voor de regen en verder liepen alleen deze twee Hollanders daar over de paden.
Maar bij het tweede deel dat we op liepen, hadden we het graf meteen te pakken. Vooraan, op een van de in mijn ogen mooiste en meest prominente plekken, lag het monument dat we al zo goed kenden van de foto’s, maar wat in het echt nog zoveel mooier en indrukwekkender is. Ook hier alles weer schitterend onderhouden.

En dan gebeurt er toch iets met je.
Daar stonden we dan. Dichter bij zullen we nooit meer komen. Dit was een van dé redenen om deze reis te maken; een eerbetoon aan Sosai Mas Oyama. Ik vond het absoluut een schitterend moment, eentje die je altijd zal bij blijven.

Vlakbij was een toilet-gebouw waar we ons hebben omgekleed in onze gi’s en toen terug naar het graf om eer te bewijzen en natuurlijk voor de nodige foto’s.
Wat er deze reis ook nog allemaal gaat gebeuren of niet, voor ons is het sowieso al geslaagd. Dit nemen ze ons niet meer af.
Daarna nog een rondje over de begraafplaats gelopen om ons te vergapen aan al die indrukwekkende tombes en monumenten en toen weer omgekleed.

Daar we nu toch in de buurt waren van de wijk Ikebukuro (twee haltes verder) en dus van de oude Hobu van Sosai, besloten we om meteen door te pakken. Eerst zijn we nog even naar de Budoshop gelopen waar we gisteren nog voor een gesloten deur stonden. Die was nu wel open, maar gek genoeg werd je daar niet echt hebberig. Dat kwam met name door de manier waarop je te woord werd gestaan (niet al te vriendelijk) en door de bizar hoge prijzen. We wilden bijvoorbeeld kijken voor een extra gi, voor de trainingen in Japan, maar voor een pak waar je in Nederland 60 euro voor betaalt, vroegen ze hier 170 euro (!). Een sporttasje, niets bijzonders, 60 euro… Dat vonden we het allemaal niet waard.
Wat wel mooi was om te zien natuurlijk, was de originele obi van Mas Oyama, met de 9 gouden strepen, die ze daar in de vitrine hebben staan. Dat was wel heel bijzonder.
En de oude foto’s die er hingen, met de nodige bekende namen en gezichten, was natuurlijk ook gaaf.
Maar verleiding om ook dingen te kopen, was er helemaal niet. Zonde.

In 1953 begon Mas Oyama zijn eerste dojo op het grasveld achter de Rikkyo Universiteit. Een paar jaar later opende hij zijn eerste echte dojo in een oude balletstudio vlak in de buurt.
Dat was het enige wat we wisten over de oude Honbu. Dat en de nodige foto’s die we hadden gezien van de gevel en de entree. Maar een adres was nergens te vinden op internet. Geen mens die dat er bij zette.
En begin dan maar eens te zoeken…..

De Rikkyo-Universiteit was nog wel te vinden, een groot gebouw in de Mejiro-wijk. Maar ja, dan begint het; een zoekgebied met een straal van 500 meter en zo’n beetje de hoogste bouwdichtheid die je je maar voor kunt stellen.
Maar ja, degenen die me een beetje kennen, weten dat daar dan voor mij de uitdaging begint. Dan moet en zal ik het vinden, linksom of rechtsom.
Na een tijd te hebben rond gesjouwd en het her en der te hebben gevraagd, was er nog altijd geen resultaat. Noch de naam, die ik wellicht niet juist uitsprak, noch de foto’s van het gebouw kwam de mensen bekend voor. Maar toen kwamen we gelukkig weer mijn nieuwe beste vrienden tegen, de Koban, het type wijk-agent waar ik al eerder over schreef. Daar heb ik net zo lang staan dralen en drammen tot drie man sterk zich uiteindelijk op allerlei oude kaartenmappen en telefoonboeken stortten en eindelijk met een adres kwamen. Ik heb gauw foto’s gemaakt van dat stukje van de kaart en we zijn op stap gegaan. Met de grofweg-instructies waren we al gauw weer 20 minuten aan het lopen voor we wisten dat we warm waren en na nog één keertje hulp vragen aan de hand van die foto, zagen we uiteindelijk de bekende gevel met het grote uithangbord.
Inderdaad, volledig uit de loop en uit het zicht. Dat moet je weten om te vinden.

Maar we stonden er toch maar!
Voor de deuren van de beroemde Honbu waar zovelen hebben getraind onder de Sosai. Op zijn hoogtepunt had hij alleen hier al, in deze kleine dojo, zo’n 700 leden tegelijk, ondanks het hoge uitvalspercentage wegens de hardheid van de trainingen.
Er was op dit uur helemaal niemand aanwezig, (en al was er iemand geweest, dan hadden we toch nooit naar binnen gemogen…), maar we konden wel lekker naar binnen gluren en zagen de gi’s te drogen hangen en konden goed het mozaïek zien van Oyama in gevecht met een stier, de bekende pose waar hij met blote handen het gevecht aan ging en het beest bij de horens vatte.

Truc gelukt, weer een missie geslaagd.
Gauw terug naar het hotel, kijken of we de pakken nog een beetje droog konden krijgen, want later vandaag zouden we ze weer nodig hebben.
Nog wel een tijd bezig geweest om voor Jacques een fatsoenlijke sporttas te vinden, want zo groot als de stad is en het aanbod van spullen, het vinden van een normale tas tegen een normale prijs is dan toch weer een tijdrovende uitdaging. Uiteindelijk zijn we in het stationsgebouw van Ikebukuro geslaagd.

Sensei Lee is de Sensei van Kaizen Dojo en al jaren een zeer goede vriend van Jacques. Ze hebben een flinke kyokushin-geschiedenis samen en hebben veel en vaak samen getraind.
Zelf ken ik Sensei Lee sinds een aantal jaren van gezamenlijke trainingen, maar vooral ook van Kaizen Kamp op sportcentrum Papendal, dat door hem ieder jaar georganiseerd wordt en waar ik bijna alle edities aanwezig ben geweest (alleen vorig jaar niet door de knie-blessure).
Lee is, net als Jacques, een kyokushin-man in hart en nieren en bovenal een waanzinnig aardige kerel. Gewoon recht door zee, geen verborgen agenda, hartelijk en gezegend met een goeie dosis humor.

Voor zijn werk reist hij geregeld op Tokyo en wij hadden hem dan ook eerder al benaderd voor de nodige tips & tricks daar. Een paar weken geleden gaf hij echter aan dat hij waarschijnlijk zelf ook in Tokyo zou zitten deze week en dat we wellicht samen wat zouden kunnen gaan doen. Te gek natuurlijk!
En zo liepen Jacques en ik gisteren zijn hotel binnen. Hij zat ons in de lobby al op te wachten en we hebben daar eerst gezellig een bakkie gedaan.

Daarna in de taxi naar een ander deel van de stad, naar Dojo Hiroo.
Dojo Hiroo is een kleine, echt Japanse dojo van de zelfde organisatie waar Lee ook bij zit. Altijd als Lee in Tokyo is en gelegenheid heeft, traint hij daar mee. En dit keer bracht hij ons mee.
Wat was dit gaaf!
Op een eerste verdieping in een klein zaaltje, geheel voorzien van wedstrijdmatten, had een klein clubje zich verzameld voor de les. Drie volwassenen en zes kinderen.
De Senpai ontving ons hartelijk. We hebben ons gauw omgekleed en konden er bij komen staan.

Een typische Japanse kyokushin les volgde. Waanzinnig!
Echt terug naar de basis. Geen gedoe, geen opsmuk, gewoon keihard werken aan de basis. Een traditionele Japanse opwarming, veel kihon, Ido Geiko, kata, afgesloten met wat krachtsoefeningen en cooling down.
Dit zijn heerlijke trainingen. Dit is echt heerlijk stuk gaan op de beginselen van het karate. Na tien minuten kon je van onze pakken al soep koken, maar dan wordt het juist pas lekker.
Wat een spirit en wat een inzet. En wat een lust voor het oog om die kleintjes aan de bak te zien. Prachtig om te zien hoe zij aan de ene kant al in het gareel worden geroepen terwijl aan de andere kant de jeugdige speelse trekjes natuurlijk ook getolereerd worden. Dan zie je ook bij de Senpai even de anders zo onverstoorbare trekken ontspannen en ontwaart zich zowaar een glimlach. Hoe kan het ook anders met die boevenkoppen. Maar dan al gauw worden ze weer bij de les geroepen, voeten en vuisten in de juiste stand gezet en de commando’s voor de volgende oefeningen gegeven. En daar gaan ze dan weer serieus mee aan de bak.

Het grootste deel van de training wordt gezamenlijk gegeven. Dat maakt ook niet uit, want kihon is voor alle leeftijden, voor alle graden. Het is wat je er zelf mee doet. En in deze groep werd door een ieder het uiterste gegeven. Prachtig!
Kata’s werden wel even gescheiden. Kids gingen t/m 1e pinan, wij liepen pinan, Tsukino kata en Seinchin.
Mijn knie hield het aardig. Alleen tijdens de kata's ging het twee keer mis en liep mijn knieschijf ernaast, maar het herstelde aardig snel. En al was ie er 80x uit gelopen, ik had deze training toch wel afgemaakt. Wat een ervaring.

Wat hier een prachtige traditie is, is dat na de les er een emmertje warm water binnen wordt gebracht met een stapel doekjes en dat iedereen, ongeacht de graad, mee helpt om de mat schoon te maken. Daar zit je dan met zijn allen het zweet van de les van de tatami af te boenen. Hoe basic wil je het hebben?! Briljant.
Nog even afgesloten met de nodige foto-shoots en het uitwisselen van beleefdheden en kadootjes (wij hadden typisch hollandse kleinigheidjes mee genomen) en toen zat het er al weer op. Twee uur later stonden we weer op de straten van de stad.

Taxi aangehouden en naar Tokyo station gereden. Daar is een enorm winkelcentrum met verschillende afdelingen vol eettentjes. Wel even schiften op tenten waar niet gerookt wordt, maar al gauw hadden we een leuke tent gevonden, waar we gezellig hebben gezeten, lekker hebben gedronken en vooral ook heerlijke bavetten hebben gegeten.
Het gespreksonderwerp van de gehele avond?… Kyokushin natuurlijk. Ik kan je verzekeren dat er geen zin over iets anders is gegaan. Heerlijk.
Leuk ook om te zien dat Jacques en Lee in de basis compleet op één lijn zitten. Ze staan er precies hetzelfde in. En dat is mooi om te aanschouwen, want helaas is er ook een hele hoop ruis in deze prachtige sport.

Het was ver na elven toen we afscheid namen. Lee heeft nog een trip naar Shanghai voor de boeg en wij vertrekken morgen naar Mount Minobu, dus hier blijft onze gezamenlijke Tokyo-Experience bij, maar wat een top-ervaring was dit! Heel veel dank hiervoor, Lee. Osu!

Terug in het hotel had ik geen puf meer om dit verslag nog te typen. Ik rook mijn kussen en ben vertrokken. Dit verhaal heb ik zojuist vanuit de trein op weg naar de bergen geschreven, maar daarover later meer….
Ik ga nu genieten van het uitzicht.