Dag 5

Dag 5


Ik was alweer vroeg wakker vandaag. Op zich best goed geslapen op de futon, daar lag het niet aan, maar ik denk dat ik onderbewust klaar was voor Mount Fuji. Die zouden we vandaag namelijk te zien krijgen, als het weer een beetje mee werkte. En daar leek het wel op. Weliswaar was het op dat uur (rond 05.30 uur) nog wat heiig, maar dat beloofde snel op te trekken.
Ik heb me eerst even gestort op wat oefeningen voor mijn been. Knie protesteerde wat deze morgen en de buiging was om te huilen. Maar gelukkig trok dat met het nodige rekken, strekken en point-massage weer snel bij.

Ontbijt hadden we op de kamer, daarna de tassen in gepakt (voor de zekerheid de gi er ook in, you never know) en tegen zevenen liepen we door de lobby. Mr. Takanaya kwam meteen weer aan gedribbeld. Toen hij hoorde dat het ons plan was om vanaf de top van Mount Minobu naar beneden te lopen, liep hij snel weg en kwam terug met een speciaal belletje dat we van hem aan een tas moesten binden. Het moest zwarte beren op afstand al waarschuwen van onze komst, zodat ze zich uit de voeten konden maken.
Je begrijpt dat we die op de hoek van de straat er al weer af hadden gehaald en weg hadden gestopt, want als we nou iets gaaf hadden gevonden, was het wel als we een zwarte beer tegen waren gekomen… :-)

Eerst zijn we weer richting Kuonji-tempel gelopen. Dit keer niet via de trap, maar via een slinger-slanger route er om heen, wederom een killer voor de kuiten en bovenbenen.
Boven hebben we eerst even koffie gehaald en wat kleinigheidjes gekocht en toen zijn we naar de ropeway gelopen. Die ging pas om 08.40 uur open, maar we wilden meteen bij de eerste lichting zitten, dus zaten we al vroeg voor het poortje te wachten. Maar goed ook, want al gauw werd het drukker.

“Okunoin Shishinkaku” heet de tempelplaats boven op Mount Minobu. Het verhaal is dat de Boeddhistische monnik Nichiren (die ook de Kuonji-tempels van gisteren had gesticht) elke dag de berg op klom, weer of geen weer, om daar in de richting van zijn geboorteplaats Kominato te bidden voor zijn ouders en zijn meester. Daarop is deze tempel gemaakt.
Binnen staan ook nog 4 ceder bomen die door Nichiren zouden zijn geplant 700 jaar geleden en die nog steeds leven. Deze bomen worden vereerd als spirituele bomen. We hebben ze gezien daar en die zijn inderdaad imposant. Vandaag de dag worden ze ook gezien als zijnde een bron voor lang leven.

Maar voordat we oog hadden voor deze tempel en deze bomen, werden wij eerst zwaar afgeleid door iets anders. Want zodra we uit de wagon stapten, zagen we direct vanuit onze ooghoek de berg der bergen in Japan; de schitterende Mount Fuji!
Wat een plaatje…
Fuji, of ook wel Fuji-san of Fujiyama is 3776 meter hoog en daarmee de hoogste van Japan. Het is een vulkaan, slapend sinds 1709, en wordt als heilig beschouwd en speelt een grote rol in de Japanse cultuur. Sinds 2013 is de vulkaan zelfs opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

Maar heilig of niet, ik vond ‘m vooral indrukwekkend en bloedmooi. En we hadden geluk, want we hadden ‘m mooi scherp in beeld, de heiigheid was even geheel verdwenen.
Weer iets wat we van ons lijstje konden afstrepen; check in the box. Schitterend!

We hebben nog een tijdje van het spectaculaire uitzicht genoten, hebben ook hier weer ergens een koffie gescoord en zijn toen de rest van het tempel-complex gaan bekijken. Vele malen eenvoudiger dan Kuonji halverwege de berg, maar nog altijd bloedmooi en door de bizar mooie locatie nog steeds eentje om nooit meer te vergeten.

Er waren twee tracks die naar beneden leidden, met een duidelijk verschil in lengte. Eigenlijk alle wandelaars kozen de korte route naar beneden, dus ja, dat lijkt me duidelijk, wij kozen voor de lange… Immers, we hoopten wat beestjes te spotten, dus hoe minder mensen, hoe meer kans we zouden hebben.
En die keuze resulteerde in een prachtige wandeling van ongeveer 12 km, van de top van Mt. Minobu naar het dal, dwars door de ongerepte bossen. De weg was prima begaanbaar, maar direct daar langs liep het welhaast loodrecht naar beneden, spectaculair. Om de zoveel tijd passeerde je weer nieuwe waterstroompjes die hoe lager we kwamen, steeds meer aanzwelden tot serieuze bergstromen. De begroeiing veranderde met de wandeling mee, wat de omgeving gevarieerd hield. Zo kwamen we ongeveer op de helft door de boomgrens van de ceders heen en liep je door een woud van houten reuzen.
Qua beesten hadden we minder geluk. Op een zwarte beer hadden we niet echt gerekend, die zijn zo zeldzaam (wel stuitten we trouwens op een berenval, die ze gebruiken om de beesten levend te vangen en zo verder van de bewoonde wereld uit te kunnen zetten. De val was dichtgeklapt, maar bleek verder leeg), maar er leven ook apen in dit gebied en die hadden we zomaar tegen kunnen komen. Jammer, maar helaas. Wel de sporen van gevonden, maar geen levend exemplaar gezien. Misschien op Mitsumine meer geluk de komende dagen.

Maar het mocht de pret niet drukken, het was een prachtige ervaring. En daar bovenop nog eens de wetenschap dat de Sosai over dezelfde paden liep voor zijn trainingen, maakte het nog extra speciaal. Of zoals Jacques het zo mooi uitdrukte: “weer een stapje dichter bij Oyama”.

Tegen half twee waren we terug in Minobu. Heel even naar het hotel gegaan om wat te eten en ons op te frissen en toen meteen weer naar buiten om wat winkeltjes af te struinen voor eventuele souvenirs.
Daarna wederom terug naar het hotel. Ik ben meteen weer naar het badhuis gegaan. Het is een aparte manier van wassen, eerst dat zitten op een krukje en je daar wassen onder een handdouche, om vervolgens dat hete water van de onsen in te stappen, maar het werkt wel. Eerlijk is eerlijk. Je voelt je direct volledig ontspannen. Ik ben helemaal om.

Ook vanavond werden we weer naar het volgende dorp op en neer gereden, dit keer door de dochter van de eigenaar. Daar konden we weer ons avondeten inslaan en meteen wat proviand voor de reis van morgen.
Alles onder controle, alles op orde.

Nu nog even relaxen en dan morgen vroeg naar de andere berg, Mt. Mitsumine. Daar verheug ik me ook weer enorm op.
Wat een trip, wat een prachtige ervaringen allemaal. Ik krijg er geen genoeg van.