Dag 7

Dag 7

Pffff, wat een dag weer! We hebben de Mount Mitsumine beleefd van A tot Z, en hebben ‘m volledig in de benen zitten, fantastisch.
Maar, laat me bij het begin beginnen:

Ook vandaag weer vroeg wakker allebei. Heeft al lang niets meer met de jetlag te maken, maar we liggen er ’s avonds al redelijk vroeg in en ik denk dat het onderbewustzijn zorgt dat we vroeg wakker worden om maar zo min mogelijk te missen…
Na douche en ontbijt zijn we meteen naar buiten gegaan. Eerst de toegangspoort bewonderd, met de prachtige houtsnijwerken en kleuren. Op meerdere plekken vind je standbeelden van wolven. Die leefden hier vroeger, zijn intussen verjaagd cq uitgestorven in dit deel, en zijn later een soort van heilig geworden voor deze plek. Ze worden gezien als de beschermers van de mt. Mitsumine en haar shrine.

Als je het pad volgt, kom je langs talloze shrines; de meeste heel simpel, in de vorm van een gladde steen met teksten er in gekerfd. Anderen weer heel uitgebreid, met beeltenissen en beeldhouwwerken.
Vlak voor het einde van het pad, zie je boven op een heuveltje een groot standbeeld staan van een man die met opgeheven hand het hele complex overziet. Om bij hem te komen, moet je een paar trappen op die langs de laatste, uitgebreide shrines komen. En daar, rechts in de hoek, op een prachtige plek, daar was ie dan, de Mas Oyama Memorial Shrine.

Wow, hoeveel foto’s heb ik hier al niet van bekeken en voorbij zien komen op internet. En altijd dacht ik weer; daar wil ik ook ooit heen, dat moet zo’n bijzondere plek zijn.
En nou stonden we er. En ja, het is een bijzondere plek. Het is zelfs nog veel meer dan dat. Het laat zich moeilijk beschrijven; het is een prachtig ontworpen memorial, met links een rode gedenksteen, ingeklemd tussen twee stenen pilaren. Rechts eveneens een strakke gedenksteen, met een foto van Mas Oyama in gi, en voorzien van een tekst in Japans en in het engels staat er onder: “international karate organization kyokushinkaikan”.
In het midden ligt, op een eenvoudige stenen sokkel, een prachtige ronde steen, waarvan een deel is afgevlakt en waarin het Kanku teken is gegraveerd met daar onder weer Japanse tekens.
De rest van de shrine is strak en eenvoudig, en keurig onderhouden.

Nadat we het geheel goed in ons hadden opgenomen, trokken we beiden onze gi’s aan. We wilden natuurlijk wel een passend aandenken aan dit bijzondere moment.
Er was geen kip verder te bekennen, dus niemand om te vragen om wat foto’s voor ons te nemen, dus moesten we om en om elkaar er op zetten. Gelukkig is één experiment met de zelf-ontspanner gelukt, dus we hebben bewijs dat we er samen waren. :-)
We hebben allebei ook nog eer betuigd door de Tensho Kata te lopen bij het monument.

Daarna stond er nog wat op het program; we wilden deze locatie meteen ook gebruiken om alvast de eerste opnames te maken voor een instructie-dvd, waarop alle examen-eisen gedemonstreerd worden, van 11e kyu t/m 1e dan.
De intro, het inleidend gesprek, de standen, weringen, stoten en schoppen hebben we er allemaal al op kunnen zetten. Toen was de batterij dermate ver leeg dat we die eerst even aan de lader wilden leggen en even pauze wilden nemen.
Terug in gewone kledij besloten we om de boel eens verder te gaan verkennen. “Even een rondje lopen”, was het uitgangspunt…. 7 uur later waren we terug….

Eerst waren we naar het viewing point gelopen, pal achter de shrine van Oyama. Ik zei al dat Sosai een mooie plek had; vanaf daar keek je de wereld uit. Een adembenemend uitzicht over het dal.
Rechts liep een heel smal pad de bocht om. We besloten dat te volgen. Het was nauwelijks als pad te omschrijven, meer een spoor. Misschien 40 cm breed en pal langs de diepte, het was zaak om enigszins gefocust te blijven, zeg maar. Na nog een eeuwenoud shrine in de heuvel te zijn gepasseerd, werd het pad iets breder en we besloten het verder te volgen. Na een 500 meter stond een kleine toegangspoort en liep het pad meer heuvel op. We werden nieuwsgierig waar dat heen ging en bleven het volgen.
Een schitterende wandeling volgde. Het pad was steil, smal en bestond voornamelijk uit rotsblokken en boomwortels, af en toe afgewisseld door zandpaden, en leidde vaak vlak langs de afgrond. De borden die we tegen kwamen, waren allemaal in het Japans, maar uit de cijfers meenden we twee dingen op te kunnen maken; één bord gaf steeds je hoogte aan en herinnerde je er aan dat de top 1532 meter was, en een ander bord gaf steeds de kilometers aan die we nog moesten lopen.
Wij kozen (uiteraard) voor de langste trail van 9,5 km die naar de top zou moeten leiden.
En dat lukte; na een super blitse tocht, bij tijd en wijlen flink zwaar door de klim, kwamen we na twee uur aan op het hoogste punt. Daar was uiteraard weer een shrine, ditmaal in de rotsen gebeeldhouwd, de gezichten van de vorige keizer en keizerin die over het dal uit keken. Heel erg fraai.
Er stond ook een klein klimmers-huisje dat niet op slot zat. Binnen was een houtkachel, veel hout en wat banken. Een prima schuilplaats als je hier ooit overvallen zou worden door slecht weer. Er hing ook een logboek, waar iedereen een boodschap in kon achterlaten. Ik heb het boek gecheckt, maar er stonden nog geen nederlanders in. Nu dus wel natuurlijk; Budokai Senshi is vermeld.
Buiten had Jacques ondertussen al de emblemen van Budokai Senshi en de NKKU op een mooie plek opgehangen, plus een sleutelhanger van Senshi. Kortom, daar kunnen ze hier niet om heen.

Het uitzicht was ook hier weer fenomenaal. Je keek de wereld uit. Zeker met het prachtige weer wat wij vandaag hadden. De lucht was strakblauw en dat is de komende dagen ook nog het geval.
In de verte zag je een paar besneeuwde toppen en dichterbij de groene ruige bergen rond Chichibu. Waanzinnig!

De terugreis zou nog een kleine 7 km zijn, aldus het bord. Nou, dat was te overzien natuurlijk. Iets na twaalven begonnen we de afdaling. De route werd gemarkeerd door rode linten die om de zoveel tijd ergens aan een boom waren gebonden. Dat is heel lang goed gegaan, maar ergens moet er uiteindelijk iets mis gegaan zijn. Want lang verhaal kort, we hebben uiteindelijk een wandeling van 20 km in de benen zitten, heuvel op, heuvel af, door het meest lastige terrein. Dat mocht met recht wel kyokushin genoemd worden. Steeds als je dacht dat je er was of bijna was, kwam er weer een nieuw stuk en moest je weer vol goede moed de smalle paden op.
We kunnen dan ook met recht zeggen dat we Mount Mitsumine maximaal hebben beleefd. We zijn de hele berg rond geweest, en dan ook nog eens boven op de top . Het was alsof de Sosai zelf ons daar een flinke training heeft gegeven. Never give up!

Tegen 17 uur waren we pas weer op het terrein, nadat we een heel stuk waren gegaan door een verlaten en, naar later bleek, afgesloten gebied. Op één Japanner na meteen al vroeg in de morgen, hebben we de hele dag niemand gezien. Geen mens.
Wel sneeuw, dat kwamen we wel nog tegen. En het laatste stuk liep langs een verlaten en afgesloten weg, met twee lange donkere tunnels (ong 800m per stuk) waar je doorheen moest. Heel apart.

Moe maar voldaan eerst wat drinken gescoord. Nogmaals bij de Sosai langs geweest om diens memorial nog eens te bekijken. Op dit uur van de dag ligt hij, als een van de weinige, in de late middagzon, waardoor de tombe nog mooier uitkomt.

Toen terug naar het hotel. Heerlijk gedoucht. Mij bevalt dat badhuis Japanese-style wel. Eerst lekker kliederen onder de kleine douche en dan heerlijk relaxen in de hete onsen. Ik vind het helemaal top. Vandaag was het ook lekker rustig, geen Japanners om me heen. Prima. En het hete water was heerlijk en ontspannend voor de geteisterde spieren in mijn benen.

Het avondeten was top! Ik had aangegeven dat ik geen vis meer wilde en dat hebben ze keurig opgepikt. Schaaltjes vol met het lekkerste vlees, prachtig opgemaakt weer. Lekker rijst erbij en allerlei liflafjes van groente en kruiden. Complimenten voor de kok, heerlijk!

Halverwege kwam “Komori-San” er bij zitten. Komori is een jonge gast die hier werkt en die de enige is die een beetje engels spreekt. Hem had ik ’s middags, toen we terug kwamen, gevraagd naar een bepaalde waterval, waarvan ik dacht dat ie in de buurt zou zitten. Hij wist eerst niet waar ik het over had, maar Komori-San had zijn huiswerk gedaan en kwam met tijdschriften met foto’s en kaarten van de omgeving aan mijn tafel zitten.
En ja hoor, hij had ze gevonden, de waterval die ik wilde hebben. De waterval waar we onder wilden trainen.

“oohhhh, very far and very difficult”, zei Komori.
Hoe ver dan?, vroeg ik.
Ahhhhh, wel een uur lopen.
Huh? Noem je dat ver? Weet je waar we vandaag waren? Toen ik dat vertelde, was ie zwaar onder de indruk. Dat was een hele heftige route. Als we dat gedaan hadden, konden we dit ook wel.

Dus, geregeld! Morgenvroeg gaan we de watervallen opzoeken en daar verder trainen. We checken dan vast uit en zetten de bagage bij de receptie neer.
We hoeven pas ’s middags de bus te halen, dus we hebben alle tijd.
Dat gaat weer wat moois worden, ik ben benieuwd. Maar nu eerst de beentjes omhoog, want die hebben hun portie wel gehad vandaag…