Nawoord

Het geintje met de knie heeft me al een hoop ontnomen; skiën bijvoorbeeld, of domweg lekker voetballen op het strand of achter de kids aan rennen zonder na te denken.
Maar één ding heeft het me in elk geval niet kunnen afpakken; de lol en het beoefenen van het karate. Integendeel, het heeft me misschien alleen maar gesterkt hierin.

Het kunnen maken van deze reis is dan ook voor mij zowel een afsluiter als een begin.
Het symboliseert voor mij een einde aan de bijna twee jaar onophoudelijk sleutelen en trainen aan het been om het weer sterker en aan de gang te krijgen, vier fysio-sessies per week, iedere week weer, plus de ontelbare uren thuis.
En dan ben ik er nog lang niet, er zal misschien nog wel zo’n eind achteraan komen, maar toch voelt het voor mij als afsluiter, omdat ik onderhand wel weer zo ver ben dat ik weer mee kan trainen, mee kan doen en mee kan helpen binnen mijn bescheiden rol in de club.

Aan de andere kant symboliseert het voor mij ook een begin. Ik heb het gevoel dat ik aan het begin sta van een hopelijk nog heel lang pad waarop ik maximaal hoop te leren en te groeien in het kyokushin. Dat voelde al zo voordat ik deze trip ging maken, maar dat gevoel is deze afgelopen week alleen maar explosief toegenomen. Door de ervaringen hier, door het opzoeken van de basis van alles, door het op je in laten werken van alle dingen, klein tot groot.
Als iemand mij tien jaar geleden had gevraagd om naar het andere eind van de wereld te reizen om een graf te bezoeken of een gedenkplaats op een afgelegen berg, dan had ik diegene waarschijnlijk heel raar aangekeken.
Maar nu stond ik er en het voelde goed.

Zo’n berg ook, Mount Mitsumine, die heeft me veel geleerd. Daar de Memorial van de stichter van het kyokushin karate zien en dan de urenlange tochten over de bergkammen van “the training-mountain” met als hoogtepunt de afsluiter onder de watervallen van Oyama, het was alsof de Sosai er zelf de hand in had. Iedere keer als je dacht dat je er was, bleek het weer verder, weer steiler, nog meer onbegaanbaar. Zo zou de Sosai het ook gewild en gedaan hebben, zei Jacques dan, echte trainingen in de Oyama-stijl.

Het feit dat ik deze reis met Jacques heb mogen doen, heeft het wat mij betreft helemaal af gemaakt. Hij heeft mij alles geleerd wat ik tot nu toe weet in en van het karate. Een ware Sensei, zowel de afgelopen jaren tijdens alle trainingen, als nu ook weer tijdens deze reis. Je merkt in alles dat hij karate ademt en dat is bijzonder inspirerend. Ik heb niet gauw dat ik van iemand iets aanneem of van iemand onder de indruk ben, maar dat heb ik bij hem wel altijd gehad. Op een prettige manier. Niet lullen, gewoon hard werken, het uiterste uit je zelf halen, kennis vergaren en bereid zijn te ondergaan, maar ook vooral om anderen weer verder te helpen met hetgeen je wel al weet.

De momenten die we mee maakten in Japen, maken het voor mij hierdoor nog specialer. Het bezoek aan het graf, aan de Memorial, de watervallen van Oyama, het mee trainen in een echte Japanse dojo, voor de poorten van de Honbu staan, het zijn allemaal ervaringen geworden die immense indruk op me hebben gemaakt en die ik nooit meer zal vergeten.
En daar ben ik Jacques heel dankbaar voor. Osu!

Op dit moment hangen we op zo’n 36000 voet boven de Japanse Zee, op weg naar huis. Maar ook nu weer zit ik continu terug te denken aan wat we gezien en ervaren hebben, en denk ik tegelijkertijd vooruit aan alles wat er komen gaat bij Budokai Senshi.
Er zijn zoveel plannen, zoveel ideeën, en belangrijker nog, zoveel enthousiaste leden die die plannen en ideeën ten uitvoer willen brengen. Zo’n mooie club met mensen, allemaal verbonden door die ene passie, het kyokushin karate. Ik ben er trots op om deel uit te mogen maken van die prachtige club.