Donderdag 14 juli

Ik heb het al eerder geschreven; met deze kids kun je de wereld rond.
Het lijkt welhaast de gewoonste zaak van de wereld te worden, maar eigenlijk is het toch heel bijzonder om te zien hoe deze twee kanjers op hun leeftijd al als geoefende wereldreizigers de trips maken. Zo relaxed, zo gemakkelijk, zo super-sociaal en gezellig naar onbekende mede-reizigers, zo netjes en behulpzaam, maar ook bijdehand genoeg als er door iemand met ze gesold wordt. Je gaat het al bijna normaal vinden, maar vandaag, tijdens de vlucht van Dubai naar Jakarta, bekroop me dat gevoel van trots en respect voor die twee kleintjes. Toppers!

6600 km afgelegd vannacht, maar dat is wederom soepel verlopen. Kist was weliswaar afgeladen en we zaten tussen een hele buts Arabieren die het af en toe wel heel bont maakten en vooral de stewardessen gewoon compleet negeerden en alle regels aan hun laars lapten. Pas als de steward er bij kwam, werd er enigszins geluisterd en meegewerkt. Zo had de rij naast ons bijvoorbeeld vlak voor take-off een peuter uit de riemen gehaald en op twee uitgeklapte tafeltjes neer gelegd. Kon ze lekker slapen…. Ongelooflijk. Een stewardess kwam vertellen dat dat toch wel heel gevaarlijk was, maar ze werd niet eens aangekeken. Pas toen haar mannelijke collega er wat van zei, werd het kindje weer ingesnoerd. Wat een gasten.

Afijn, wij hadden er verder geen last van. Hadden weer een prima rijtje met ons viertjes, hebben zelfs nog wat kunnen tukken en landden iets voor zessen in de ochtend op het vliegveld van Jakarta. Een half uur later waren we door de douane en was Sas ein-de-lijk, na al die jaren, dan echt officieel in Indonesië.

Leuk geld wisselen altijd, in landen met dit soort valuta. Want zo heb je 200 euro cash in de hand, en zo heb je bijna 3 miljoen roepia vast! Haha.
Een taxi gepakt en met de spits mee de stad ingereden, naar ons hotel.

“The 101 Jakarta Sedayu Darmawangsa” heet het voluit en is een 4-sterren hotel aan de noordkant van het centrum. Een prachtig hotel weer, met een grappige originele inrichting.
We waren natuurlijk veel te vroeg (08.30 uur i.p.v. 14.00 uur), maar konden dankzij een early check-in alvast een van de twee kamers op. We hebben twee connecting rooms, maar eentje moest nog worden schoongemaakt. Maar dit was ideaal. Zo konden we de spullen al weg brengen, even douchen en verkleden, en toen gauw nog naar beneden voor een uitgebreid ontbijt.
En dat uitgebreid, dat mag je letterlijk nemen…. Heerlijk, wat een selectie. Van zoet naar hartig, van koud naar warm, je kon het zo gek niet bedenken. Alles vers bereid en anders op bestelling gemaakt. Zelfs sushi, curries, nasi’s, soepen of complete gerechten waren beschikbaar. Maar je kon natuurlijk ook voor de zoete broodjes, de vers gebakken omeletten of fruitschalen gaan.
Buikje rond, helemaal top.

Tijd om even een kort dutje te doen. We hadden wel iets in de kist geslapen, maar niet heel veel natuurlijk en bovendien is het de beste manier om de jetlag te slim af te zijn. Even een korte stretch van twee uurtjes en dan er weer uit, om vanavond dan gewoon lekker bijtijds naar bed te gaan. Dan ben je morgen weer het mannetje.
Zodra we wakker werden, zijn Maasje en ik naar het zwembad gegaan. Die is als een soort banaan op de tweede verdieping rond het hotel gelegd. Dat ziet er wel gaaf uit. Op de achtergrond de bomen en struiken van het aangrenzende park en aan de andere kant kijk je zo de lobby van het hotel in.
Het water was wel koud, maar eenmaal door natuurlijk weer prima. Weer veel gelachen met die onvermoeibare waterrat.

Tijd om vast een klein stukje van de stad te verkennen.
Nou staat Jakarta niet als pareltje bekend. Deze enorme stad met zo’n 20 miljoen inwoners is niet echt aantrekkelijk. Veel, heel veel grauw beton en hier en daar een park om dat te doorbreken. De oude gebouwen zijn vaak vervallen of in belabberde conditie, terwijl er wel tussendoor veel gebouwd wordt, met name de hoogte in.
Maar het is wel een levendige stad. Veel verkeer, veel drukte en alles speelt zich weer op straat af of in een van de vele winkelcentra.
Het hotel had trouwens zelf ook een compleet winkelcentrum, zagen we, toen we naar buiten wilden gaan. En geen kleintje ook. Vier verdiepingen met de meest uiteenlopende zaken. Gewoon, als onderdeel van het hotel…. :-)

Wij wilden echter naar de Mal Pasaraya, een wijk waar je weinig tot geen buitenlanders ziet. Vandaag mag je gerust zeggen “geen”, want we zijn werkelijk geen enkele toerist tegen gekomen. En als je zag hoe de lokalen met open mond de blonde lokken van Maasje uit zaten te checken, dan wist je wel dat dat sowieso nog een uitzondering was.

Het winkelcentrum was groot, en heerlijk chaotisch. Zo heb je ze toch het liefst… Heel veel hebbedingetjes en snuisterijen, in een wanordelijke wijze uitgestald. En het kost allemaal werkelijk geen drol. Ongelooflijk.
De vraagprijs is al niets, maar daar krijg je met gemak ook nog eens tot 40% van af gekletst en dan is het helemaal drie keer niets. Gijs (bril) en Maas (make-up) zijn weer prima geslaagd…

Tegen etenstijd zijn we terug gegaan naar het hotel. Hadden we heen nog gelopen, terug namen we de tuk-tuk, hetgeen in de heksenketel weer een mooi avontuur was voor de kids. Zeker voor Gijs, die voorin naast de chauffeur zat, en het verkeer en zijn eigen leven voorbij zag flitsen.

Een van de dingen die ik zo ontzettend leuk en lekker vind van de landen in het Midden- en Verre Oosten, zijn de stalletjes langs de weg. Niks lekkerder om je weer ergens te laten verrassen door zo’n creatieveling, elk met zijn of haar eigen specialiteit of recept.
En gelukkig, vlakbij het hotel troffen we er weer eentje aan die helemaal naar het zin was. Een oude Indonesiër met zijn vriendelijke lach, maakte daar op zijn fiets-aanhangertje de heerlijkste nasi goreng die ik ooit heb gegeten. Waanzinnig! Heerlijke gebakken rijst, met de lekkerste kruiden, verse groenten er doorheen, stukjes kip en bovenop een vers gebakken omelet. Een schaaltje kroepoek maakte het geheel af.
En daar zaten we dan, op plastic krukjes, op de stoep naast het parkje, met elk een bord nasi op schoot. Riep Gijsje eerst nog dat hij niet heel veel honger had, hij had nou als eerste zijn bord leeg en riep meteen dat hij hier morgen weer naar toe wilde… :-)
Maatje had even de pech dat ze een groene peper voor een boon aan zag, dus die heeft even in brand gestaan, maar ook zij zat te smikkelen. En Sas en ik, ach, wij zijn hier sowieso fan van.

Alleen maar lokalen om ons heen. Altijd een goed teken als dat de beste klanten zijn. Dan weet je helemaal dat je goed zit. Zeer gastvrij en erg aardig. Gijs zat direct op één lijn met een paar jongens uit de buurt en we moesten dan ook weer uitgebreid op de foto.
En de grootste grap is dat je dan uiteindelijk, nadat dus vier man de buiken vol hebben gegeten met een waanzinnige hap, 50.000 roepia moet aftikken, oftewel zo’n 3 euro !!! Totaal!
Ongelooflijk.
Goed, we hebben daarna nog koffie gedronken met toetjes voor de kids in het hotel, en dan ben je wel weer aan de beurt in zo’n dure tent, maar als je echt zou willen, dan kun je zelfs in een grote stad als Jakarta voor een paar euro per dag spekkoper zijn.

Nu zijn we weer op de kamer. Het is nog vroeg (bijna acht uur), maar er valt nog wat slaap in te halen natuurlijk. Morgen hopen we weer helemaal in het ritme te zijn.
Ik heb zojuist nog geprobeerd contact te leggen met een dojo hier redelijk in de buurt, maar dat is helaas niet gelukt. Er werd niet opgenomen. Morgen nog eens proberen. Het zou gaaf zijn als ik een lesje mee mocht draaien.
Sas is ondertussen druk bezig met leuke bestemmingen voor de rest van de dag bij elkaar te zoeken, dus dat belooft weer een leuke dag te worden. Maar eerst gaan we nog wat drinken op de geslaagde reisdagen en op het feit dat de grote wens van Sas eindelijk in vervulling is gegaan.