Happy anniversary
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
06 Augustus 2016 | Australië, Fitzroy Island
Arme Sas, nog steeds niets te missen. Koorts lijkt zo goed als weg, maar ze voelt zich nog steeds wèèèh. Ook vandaag zal ze de hele dag niet uit haar bed komen. Wel eet ze weer iets, kleine beetjes, dat is al een vooruitgang, maar daar blijft het dan ook bij. Zelf baalt ze uiteraard als een stekker, ze kan het plafond van de Siri uit tekenen. En ondertussen gebeurt er natuurlijk van alles om haar heen.
Maasje gaat een stuk beter. Ze zit nog wel onder de rode bulten, maar je kunt goed zien dat ze over het ergste heen is. Het jeukt ook niet meer zo heel erg. Dat lijkt wel weer rap goed te komen.
Het was overigens een heftige nacht. De wind was aangetrokken tot stormachtig en zelfs hier in de beschutte baai ging het flink te keer. Golfslag was hoog en maakte dat de Siri flink rolde en stuiterde, de dinghy die langszij lag beukte vervaarlijk tegen de zijkant van het schip en door de tollende wind en dito golven werden we zo vaak om onze boei gedraaid dat de touwen onder spanning kwamen.
Niet alleen de Siri had het zwaar. Twee boten die in de buurt lagen, kregen zoveel wind en stroming te verduren dat hun ankers het niet meer hielden. Ze raakten op drift. Dus die moesten in het pikkedonker als een haas de motoren starten en opnieuw proberen te ankeren. Eén boot ervan eindigde op welgeteld twee bootlengtes van ons vandaan voordat die weer vast zat….
Toen het licht werd, was de wind weer wat afgenomen en de golfslag weer wat minder. Wel was het wat frisser dan de afgelopen dagen, maar de blue skies beloofden dat het weer rap zou opwarmen.
Een check bij onze mooring leerde ons dat we op zich nog steeds goed vast zaten, maar dat door de extra spanning op de touwen, die wel her en der aardig doorgesleten waren. Dat ging het niet nog zo’n nacht houden, dus daar moesten we vandaag wel wat aan doen.
Maar eerst ontbijten. Hadden we gisteren een Engels ontbijt (bacon & eggs) gehad, vandaag kregen we een Australisch ontbijt en dat betekent “steak end eggs”… Prrrrima! Een bord vol toast, gebakken eitjes en een overheerlijke steak, schiet mij maar lek. Daar kan ik wel wat mee. :-)
Deze morgen moesten we water halen. Met zes man op een boot, ook al doe je zuinig aan, gaat het stiekem best hard met de voorraad. En water halen blijft altijd een dingetje. Want ook al zijn er hier voorzieningen op het eiland, het is eigenlijk verboden voor boot-eigenaren om zo maar water te pakken. Die voorzieningen zijn enkel voor de mensen op het eiland.
Toevallig kreeg Annie deze morgen net een berichtje binnen van andere “yachties”, zoals mensen worden genoemd hier die leven op hun boot, dat het onmogelijk was om op dit eiland water te halen. Dat je dat hier niet voor elkaar kreeg.
Haha, dat zijn natuurlijk net de teksten die het bij Ronnie en mij goed doen… Dan moet er juist water gehaald gaan worden, dat begrijp je.
Met de dinghy, met grote jerrycans aan boord, voeren we samen met de kids uit richting het hoofdstrand. Daar, bij de steiger, hadden we eerder namelijk al een waterpunt gezien. Terwijl de grote ferry net aan kwam, zijn wij daar achterlangs gevaren en toen onder de pier, zodat we uit het zicht waren. Gijs is via een laddertje omhoog geklommen tot op de pier. Vandaar kon hij naar een lager gelegen plateau lopen. Daar zat het waterpunt. De slang hing er naast en kon hij ongemerkt aan koppelen om vervolgens de kraan open te draaien. De rest van de slang hadden wij ondertussen al naar beneden getrokken en terwijl wij de dinghy op zijn plaats hielden, kon Maasje de jerrycans afvullen. Toen ze vol waren, draaide Gijs de kraan weer dicht en verplaatsten wij ondertussen de dinghy weer richting de ladder, waar Gijs naar beneden kwam. Zodra hij aan boord was geklauterd, ging de motor aan en weg was de goudvink…
Bij de Siri tilden we de jerrycans aan boord en vervolgens moesten we de tank er mee vullen. Een leuk klusje voor de kids, want die konden mooi de wet van de communicerende vaten leren. De jerrycans stonden op het hoger gelegen dek, de deksel van de ingang van de tank ging open, slangetje erin van jerrycan naar watertank, zuigen aan het uiteinde van de slang en zodra het water in de mond kwam gauw de slang in de tank duwen. De rest ging vanzelf. Dat vonden de kids wel interessant natuurlijk en samen hebben zij alle jerrycans zo geleegd.
In totaal hebben we drie keer met de dinghy naar de steiger moeten varen om zo het water weg te halen, maar uiteindelijk zat de watertank aan boord weer vol. Wat nou, op Fitzroy kun je geen water scoren…
Daarna zijn Ronnie en ik dus even bezig geweest met de touwen rond de boei. Nou ja, da’s te veel eer. Ronnie is er mee bezig geweest en bedacht hoe dit aangepakt moest worden. Ik was er bij enkel voor de domme kracht, maar linksom rechtsom, na een half uurtje stoeien lag de boot weer op een veilige manier vast en kon de volgende nachtelijke storm weer komen.
Tijd voor lunch en daarna was het vooral hoog tijd voor een andere belangrijke taak; vandaag moest er opnieuw een schildpad worden gevonden in het water, zodat Maasje er ook eentje kon zien, want die was er natuurlijk nog steeds een beetje ziek van dat Gijs dat wel had gezien en zij nog niet.
En wat het geheel nog erger maakte, was dat zij de laatste vaart op en neer om water te halen, niet mee was gegaan en bij Annie was gebleven, en wat denk je; tijdens die vaart kwam een grote zeeschildpad boven water en bleef even lekker dobberen op z’n gemakkie. Dus ook die turtle miste ze weer, het arme ding.
Maar waar ze wel getuige van was, en de rest allemaal gelukkig ook, was een uniek plaatje! Toen we net de dinghy in stapten voor de tweede water-run, riep Maasje dat ze een haai zag. Dat zou niet best zijn, daar er al mensen in het water lagen. Dus we draaiden om te kijken wat het was. En toen zagen we wat het was. Maar liefst vier (!) enorme manta-roggen kwamen recht op ons af, in formatie. Ik geloofde mijn ogen niet. Vier enorme zwarte zwabber-gordijnen, met een spanwijdte van minstens twee meter, onder en naast ons in het kleine bootje. Annie en Sas konden vanaf de boot ook mee kijken.
Dit is een zeldzaam plaatje. Zeker zo dicht bij de kust, in de ondiepere wateren. Waarschijnlijk zijn ze vanaf de open zee om het eiland heen de baai in gezwommen en moeten ze zelf ook verrast zijn geweest door de boot en de dinghy. Nadat ze nog een laatste bocht om ons heen hadden gemaakt, verdwenen ze in de diepte. Om er eentje te zien, moet je al heel veel mazzel hebben, maar om er zo vier tegelijk naast je te hebben, dat is wel heel bijzonder. Jammer dat ik geen snorkel en duikbril bij me had, anders was ik zo overboord gesprongen om daar even tussen te zwemmen. Wat een prachtige, sierlijke beesten.
Maar goed, waar was ik? Ohja, met Maasje op zoek naar een schildpad, dat was de missie. Nu haar uitslag op het lichaam wat rustiger bleek te worden, durfden we een zwemmertje wel weer aan. We hesen ons in de wetsuits, pakten onze uitrusting en de camera, en lieten we ons in de dinghy afzetten in hetzelfde gebied waar ik de dag er voor met Gijs geluk had. We spraken af dat Ronnie ons na een half uur hier weer zou op pikken. Ik wilde met Maasje niet teveel risico nemen.
Het was laag water, dezelfde condities als de dag er voor. Ik probeerde daarom hetzelfde stuk koraal als toen, en ja hoor, bingo! Binnen 5 minuten hadden we beet!
Wederom een prachtig exemplaar. Toen Maasje ‘m zag, ging ze uit haar pan. Ik hoorde haar door het water heen joelen. Haha, ze zwom er meteen op af en kon heel dicht bij komen. Deze was iets schichtiger dan de twee collega’s van gisteren, maar desalniettemin hebben we een heel stuk mee kunnen zwemmen. Na een dikke 5 minuten zwaaiden we ‘m uit.
Helemaal door het dolle kwam Maasje omhoog. Ze was helemaal hyper, zo geestig. Ze bleef maar ratelen over wat ze had gezien en hoe ze had kunnen aanraken en hoe lief hij was etc etc. Haha.
Toen ze weer een beetje op adem was, zei ik dat we maar eens op zoek moesten naar nummer twee… We doken weer onder en zetten weer koers naar de kust, want ook nu waren we best ver daarvan verwijderd.
En ja hoor, ook nu weer stuitten we op schildpad nr. 2! (later vandaag, toen we foto- en film materiaal vergeleken met dat van gisteren, zou blijken dat dit dezelfde was als een van gisteren) Weer zo’n braverd. Deze leek nergens mee te zitten, dus Maasje kon haar hart ophalen. Ze kon zelfs een stukje mee zwemmen aan het schild. Wat een prachtig gezicht!
Toen we de tweede keer boven kwamen, was ze zo mogelijk nog lyrischer. Haar bril vol water, proestend, maar met een smile van oor tot oor.
Haar duikbril leek wat te gaan lekken en ik kreeg het in de golven niet voor elkaar om dat te fixen en bovendien kon ze natuurlijk niet wachten om haar avonturen aan Sas te vertellen, dus we seinden naar Ronnie, die iets verder aan het vissen was met Gijs vanuit de dinghy, om ons op te pikken.
Het klauteren in de dinghy op open zee ging redelijk soepel en 10 minuten later waren we weer terug op de Siri en kon Maasje haar verhaal doen.
’s Middags op de boot was het nog een grappig plaatje toen er een boot voorbij kwam met een bruid en bruidegom in vol ornaat. Die waren onderweg naar Nudey Beach, waar ze kennelijk op het strand in het huwelijk zouden treden. Geen nare locatie natuurlijk.
Zelf hadden we ook een huwelijks-dingetje, want Sas en ik waren vandaag precies 16 jaar getrouwd. Niet dat we daar iets mee deden, maar het was wel leuk natuurlijk. En Maasje verwende ons wel nog met een prachtige tekening ter ere van dat feit. Dat was wel heel erg lief.
Erg lekker gegeten weer vanavond, met wederom een complete taart als dessert. Dit keer een apple-cinnamon-almond danish pie. Man man man, wat lekker allemaal weer. Morgen maar weer naar de kust zwemmen voor een extra training…
Vlak voor het slapen gaan, vroeg Gijs of ik een appje wilde sturen naar Liza, die op ons huis past deze weken, om haar om een foto te vragen van onze twee katten. Hij miste ze ineens heel erg. Wat heerlijk dat de technologie dan zo is, dat je een berichtje stuurt en binnen een minuut een foto terug krijgt, terwijl je aan de andere kant van de wereld op een bootje rond dobbert.
En te leuk om te zien dat het goed gaat met die boefjes en hoe hard ze gegroeid zijn. Dat stelde Gijs, en ons allemaal, gerust en tevreden vielen we rond de klok van tien in slaap.
Wat zal de volgende dag ons nu weer aanbrengen?…
Vrijdag 5 augustus
Weer een stormachtige nacht achter de rug. Wind was richting de 35 knopen, met de nodige uitschieters en dat betekende dat er zelfs op onze redelijk beschutte ankerplaats af en toe flinke golven waren, die de dinghy tegen de zijkant, en de boei tegen de voorkant gooiden. Desalniettemin heb ik een aardig tukkie kunnen doen.
Belangrijker was dat Sas ook een goede nacht er op had zitten en dat er gelukkig weer wat vooruitgang zichtbaar was. De koorts was weg en ze had zowaar weer wat praatjes. Sterker nog, ze had zelfs wel weer zin om wat te eten, voor het eerst in drie dagen. Ik was blij en opgelucht om te zien dat ze weer op de weg terug was.
Ik heb eerst het blog bij gehouden en ben toen, net toen Annie ook op was en met ontbijt begon, overboord gesprongen om weer op de rotsen een training te doen. Lekker hoor, eerst plonsen in het frisse water zodat je klaar wakker bent, dan 45 minuten je in het zweet werken en dan weer met een relaxed zwemmetje over het koraal terug naar de boot. Was meteen weer mens, heerlijk.
Ontbijt bestond vanochtend uit pannenkoeken (lemon and sugar) en daarna was het tijd voor plan de campagne. Sas wilde na al die dagen wel weer eens aan land, Gijs en ik wilden snorkelen bij de schildpadden, Maasje wilde vliegeren en Annie wilde vandaag ergens douchen op het eiland. Dat alles viel prima te combineren. We besloten om met de dinghy richting het hoofdstrand te gaan en vanaf daar lopend naar het verst gelegen strand. Lekker rustig en bovendien vlakbij het koraal waar we de turtles hebben gespot. Daar kon je vanaf daar naar toe zwemmen. Bovendien was er genoeg beschutting om in de schaduw te zitten.
De kids hadden wat pech met snorkelen vandaag. Gijs haalde zijn hand open aan de schelpen op de rotsen en bloedde wat. Dus hij moest het water uit. En het masker van Maasje lekte nogal. Daar viel niet meer mee te snorkelen. Dat werd een ritje in mijn eentje. Geen straf natuurlijk, want er viel weer genoeg te zien. Prachtige vissen en heel fraai koraal. En als klapper op de vuurpijl wederom een schildpad. Zat wat meer in de diepte en ik kon er dan ook niet heel dicht bij komen, maar dat mocht de pret niet drukken. Het was weer genieten.
Ik kon Gijs of Maasje er niet mee gelukkig maken, maar er dobberde wel een duiker iets verder, die ik naar de schildpad heb kunnen leiden. Die kon zijn geluk niet op, want die was de hele ochtend al aan het zoeken, met zijn gopro in zijn handen.
Terug op het strand was Maasje in de weer met de vlieger die ze van Annie en Ronnie had gekregen. Was niet de meest ideale wind, maar ze kon er al aardig mee uit de voeten. Ze vond het helemaal te leuk.
Sas heeft vooral nog veel geslapen op het strand, maar in de loop van de dag ging het wel steeds beter. Gijs was vooral weer tussen de rotsen te vinden om krabbetjes en kreeftjes te zoeken, iets wat hij al van kleins af aan geweldig vindt en urenlang kan doen.
Met Maasje en Gijs ben ik even terug gelopen naar het hoofdstrand, waar een klein duikwinkeltje zit. Winkeltje is wat groots uitgedrukt, het is meer een balie waar je om bepaalde duikspullen kunt vragen. Blijkt dat ze duikbrillen los verhuren en als yachtie kreeg ik een extra scherpe prijs. Ik had nu geen geld bij me, maar morgen ochtend haal ik hier voor Maasje even een passende duikbril.
Na de lunch op het strand, gingen Annie en Ronnie vast terug naar de boot. Wij bleven nog even hangen. Kids hadden het naar hun zin en het was sowieso wel even gezellig om weer even met ons viertjes te zijn en even ongestoord bij te kunnen babbelen. Erg gelachen.
Tegen drieën zijn we terug gelopen en hebben gedoucht in de family room van het resort. Daar mag je eigenlijk niet komen, maar hé, we zijn op zo’n moment gewoon even toeristen uit Nederland hoor, het is wel goed met ze… Haha. Dus daar even opgefrist en haren gewassen etc, zodat we weer als herboren het strand op liepen.
Ik ben even naar de rotsen gelopen en kon vanaf daar Annie en Ronnie seinen op de boot. Dat was voor hun een teken om ons op te pikken met de dinghy.
Eenmaal terug op de boot ben ik vrijwel meteen weer het water in gedoken om voor de schemer nog een rondje langs het koraal daar te maken. Ik heb genoten van het prachtige koraal, daar zitten zulke mooie vormen en kleuren bij, die moet ik nog even gaan fotograferen deze vakantie. Niet vergeten..
Ik kon niet al te lang blijven duiken daar, omdat het tegen schemertijd liep en dan komen de jagers in actie en is de kans op een ontmoeting met een haai groter, dus na een klein uurtje ben ik weer naar de boot gezwommen.
Daar rook het alweer te heerlijk; Annie had heerlijke meat-pie gemaakt, die lag te zonnen op de barbecue op het achterdek. Voor de veggies was er een variant met louter groenten.
Super lekker gegeten dus weer, met z’n allen in de cockpit. Sas was er ook weer bij, dus dat was een goed teken. Pak van mijn hart.
Op dit moment zitten we allemaal in de kajuit. Ronnie heeft Lord of the Rings op gezet en daar zit iemand ademloos naar te kijken. Ik ben niet zo van dit soort films en heb nog een tijdje gevist en ben daarna dit verslag gaan schrijven.
Straks maar eens bedenken wat we morgen gaan doen. Er zijn nog genoeg opties. Sowieso weer het water in natuurlijk, hopelijk zelfs weer met Sas. En ik zou heel graag naar een strandje aan de andere kant van het eiland willen varen om daar naar schelpen te zoeken die daar misschien wel aan land zijn geblazen met de stormen van de afgelopen nachten.
Maar goed, misschien hebben de kids andere plannen. We zullen het morgen wel horen. Eerst ga ik nog even de spread-lights hoog in de mast aan gooien om te kijken of ik zo nog wat vis kan lokken. Hengeltje uit, wijntje erbij en dan, terwijl de rest in de wereld van hobbits en elven zit, nog even genieten van de golven en de wind.
Geen beter leven dan een goed leven… :-)
Zaterdag 6 augustus
Vandaag zowaar een beetje uitgeslapen. Weliswaar was ik voor zessen klaarwakker, maar omdat iedereen nog in diepe rust lag en ik mijn verslag de avond er voor al had geschreven, heb ik me ook nog maar even een uurtje omgedraaid. Iets na zevenen ben ik er uit gegaan.
Voor het ontbijt uit wilde ik weer even naar de kust voor wat training. Maasje zou gezellig met me mee gaan, de rest bleef op de boot. Halverwege het zwemmertje naar de rotsen seinde Maasje me dat haar masker lekte als een gek. Was niet meer te redden. Dus het laatste stuk moest ze aan mijn hand, zonder snorkel/duikbril, in de ruige zee. Dat was niet heel relaxed voor haar. Tot overmaat van ramp sneed ze zich ook nog aan een rots toen we aan land gingen, twee sneetjes in haar been. Was even een slechte start voor de kleine dappere meid, die toch maar even in alle vroegte in het water was gedoken.
Gelukkig voelde ze zich al gauw weer beter. Zeker toen ze zag hoeveel koraal er lag op het kleine strandje. Al gauw was ze bezig om de mooiste stukken uit te zoeken en op een rots een winkeltje in te richten, terwijl ik op de aangrenzende rots probeerde aan mijn conditie, kracht en techniek te werken.
Na een klein uurtje was ik klaar. Ik liet Maasje even achter op de rotsen en ben naar de boot gezwommen. Daar heb ik de situatie uitgelegd en afgesproken dat Maasje en ik zouden gaan lopen over de rotsen richting het hoofdstrand en dat Ronnie ons daar zou op pikken met de dinghy. Zo gezegd, zo gedaan. Maasje had ondertussen haar kostbare koraal stukken veilig weg geborgen in een kuil vlak bij de rotsen en de mooiste stukken in een flipper gestopt, zodat we die mee naar de boot konden nemen. Daarna gingen we op pad. Het was een flinke klim- en klauterpartij en het tempo lag niet hoog, maar uiteindelijk bereikten we het strand. Vanaf daar konden we seinen naar de Siri en kon Ronnie de dinghy op starten. Precies op de weg terug op de dinghy werden we overvallen door een tropische regenbui, dus nat tot de laatste draad kwamen we aan op Siri.
Toen het weer droog was en de zon tevoorschijn kwam en wij bovendien ons ontbijt op hadden (corned beef, gebakken in een soort deegbroodjes), hebben Sas, Maasje en ik ons weer laten afzetten op het eiland. Gijs hield vandaag een rustdag en bleef op de boot bij Annie en Ronnie.
Wij zijn eerst een ander masker voor Maasje gaan scoren. Voor een habbekrats konden we er eentje voor huren, dus dat scheelt weer. Opgelost.
Daarna zijn we naar “the secret garden” geweest, een trail van een kilometer door het dichte regenwoud, vol eucalyptusbomen, palmen, vijgenbomen en talloze andere reuzen. Kleine hagedissen die zich op rotsen en boomstronken aan het opwarmen waren in de zon, schoten aan alle kanten weg. Het keurig verzorgde pad leidde naar een houten platform vanwaar je een prachtig zicht had op de jungle en kon genieten van de geluiden van de verschillende vogels.
Al met al een mooie wandeling.
Terug beneden kwamen we langs de kleine “general store” die op het eiland zit. Moet je je niet al teveel bij voorstellen, maar er lag nog welgeteld één sinaasappel en een paar tomaten, dus die hebben we gekocht. Proviand voor maanden aan boord van de Siri, maar vers fruit en verse groenten werden al schaars.
Al met al liep het al tegen drieën toen we terug kwamen op de Siri. Het waaide nog hard en er was flinke golfslag. Pas vanaf morgen zou dat weer rustiger worden. Sas zou eigenlijk vandaag met mij op zoek gaan naar schildpadden, maar gezien het onrustige water besloten we dat morgen te doen.
Zelf ben ik wel weer het water in gedoken om op het koraal rond het schip te snorkelen. Er waren wat stukken koraal die ik op foto wilde hebben, en bovendien was er een soort vis die ik zo mooi vond, maar die ik maar niet kon identificeren in het grote boek waarin alle vissen zouden moeten staan. En als ik in woorden beschreef, ging er bij Ronnie geen belletje rinkelen.
Dus met de onderwater-camera in de hand, struinde ik het rif af. En ik had geluk, want nadat ik eerst de stukken koraal had gevonden die op foto wilde hebben, vond ik daarna het visje, zodat ik ‘m op de gevoelige plaat kon vast leggen. Iets later vond ik er zelfs veel grotere exemplaren van, meer richting de open zee, die ik nog niet eerder had gezien. Deze jongens waren tegen de 50 cm groot, met de prachtige turquoise knoppen op de staart. Later vandaag zouden we er achter komen dat deze prachtige vis, de “brown unicornfish” bleek te zijn, iets wat Maasje natuurlijk wel een heel leuk feitje vond.
Maar het geluk was hiermee nog niet op. Daar het tegen het eind van de middag liep en het laag water was, struinde ik bewust de buitenkant van het koraal af, omdat we daar op het andere rif de schildpadden hadden gevonden. En in dit gebied, waar ik nu was, hadden we een paar dagen eentje aan de oppervlakte gezien toen we water gingen halen. Dus wie weet…
En ja hoor, op zo’n 100 meter van de Siri kwam ik ‘m tegen. Een gigantisch exemplaar, rustig knagend op de bodem. Het was een oude lobbes, met oesters en pokken vastgeplakt op z’n schild. Hij was enorm, misschien wel twee keer zo groot als de jongens die we de afgelopen dagen hadden gezien. Een enorme kop, met pientere ogen die me non-stop in de smiezen hielden. Het water was, zo vlak bij de open zee, niet zo heel helder meer en bovendien zat hij aardig diep, maar het lukte me gelukkig wel om een paar goeie foto’s te maken en een filmpje. Ik seinde bovendien naar de Siri dat ik beet had en zag dat Sas en Maasje zich meteen klaar maakten om in de dinghy te springen en zich bij mij te laten af gooien, maar helaas, de oude goedzak had genoeg van alle “drukte” kennelijk en zwom weg de diepte in, uit het zicht.
Gelukkig “hadden we de foto’s nog”… :-) Terug op de Siri heb ik ze gauw op de laptop gezet en kon ik alle plaatjes aan Sas en de kids zien.
Wat er gebeurt, gebeurt er, maar morgen gaan we weer heftig snorkelen en duiken, was de conclusie, want wat is er een hoop moois onder die waterspiegel te zien.
Als diner hadden we een heerlijke spaghetti en Gijs had het dessert mogen kiezen. Het werd zijn favoriet; de apple-pie van Annie. Heerlijk gegeten.
Het waait nog altijd buiten, maar de weerkaarten laten zien dat het vanaf morgen weer rustiger gaat worden en we tot woensdag, de dag dat we terug zeilen naar Cairns, iedere dag met minder wind te maken gaan krijgen. Prima!
In de relax-mode nu. Bakkie koffie, verslagje schrijven en nagenieten met behulp van de foto’s. Morgenochtend weer met Maas naar de kust in alle vroegte, Muis voor haar koraalwinkel en ik voor training en dan lekker de rest van de dag op zoek naar beessies.
Kom maar op…
-
06 Augustus 2016 - 20:41
Miranda:
Wat maken jullie weer mooie avonturen mee. Fijn dat het met Saskia weer beter gaat. Super om jullie verhalen te lezen. Groet vanuit Sommelsdijk! -
08 Augustus 2016 - 15:43
Barbara:
Lieve mensen,
Hopelijk is mijn lieve vriendin weer fris, fruitig en guitig? Ik hoop echt dat ze is opgeknapt en kan mee genieten van jullie prachtige ervaringen. En... Natuurlijk nog gefeliciteerd met jullie 17e (!) trouwdag en met Joost zijn 21e verjaardag! Op naar platina! Grote omhelzing, Barbara -
08 Augustus 2016 - 15:43
Barbara:
Lieve mensen,
Hopelijk is mijn lieve vriendin weer fris, fruitig en guitig? Ik hoop echt dat ze is opgeknapt en kan mee genieten van jullie prachtige ervaringen. En... Natuurlijk nog gefeliciteerd met jullie 17e (!) trouwdag en met Joost zijn 21e verjaardag! Op naar platina! Grote omhelzing, Barbara -
08 Augustus 2016 - 15:44
Barbara:
Lieve mensen,
Hopelijk is mijn lieve vriendin weer fris, fruitig en guitig? Ik hoop echt dat ze is opgeknapt en kan mee genieten van jullie prachtige ervaringen. En... Natuurlijk nog gefeliciteerd met jullie 17e (!) trouwdag en met Joost zijn 21e verjaardag! Op naar platina! Grote omhelzing, Barbara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley