Geluk is gewoon te koop...

Vrijdag 12 augustus

Uitstekend geslapen, kan niet anders zeggen. Om 09.00 uur wakker geworden van de wekker. Dit hotelletje vlakbij het vliegveld was een prima idee, al zeg ik het zelf. Zo kunnen we lekker uitgerust aan de trip naar Noord Bali beginnen en genieten van het landschap in plaats van doodmoe door de nacht te rijden.
Het ontbijt was sober, maar prima. Hé, en voor 8 euro per persoon overnachten én ontbijten, dan mag je sowieso niet klagen. We hadden allemaal een pannenkoek met banaan en kaas, en ik heb er zelf nog een gebakken eitje bij genomen. Koffie en thee er bij, prima.

Om 12 uur werd onze auto voor gereden. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat ik eigenlijk niet eens weet wat voor auto het is… Een toyota volgens mij, beetje jeep-achtig. Niet de jongste meer, maar wel compleet. Perfect. En in dit verkeer wil je volgens mij ook niet met een hagelnieuwe bak rijden…
Nadat het papierwerk was afgerond en we hadden afgesproken hoe, wat, waar met het inleveren, zijn we op pad gegaan. Even tanken en dan koersje noord. Heel overzichtelijk, want er is eigenlijk maar één hoofdweg die van noord naar zuid gaat op Bali. Maar daar houdt het “overzichtelijke” deel wel op, want het verkeer in Indonesië is alles behalve overzichtelijk… Haha, heerlijk, overal scooters, scooters en nog eens scooters, op smalle wegen waar weliswaar een middenstreep is getekend, maar waar niemand zich aan houdt. Ach, niet anders dan de meeste steden in het verre oosten. Lekkere chaos, waar je de toeter standaard onder vinger hebt en waar het recht van de brutaalste meestal overwint. Even twijfelen bij oversteken, inhalen of invoegen wordt direct meedogenloos afgestraft. Ohja, en dan rijden ze hier natuurlijk nog links ook.

Ik hou er wel van. Ik heb er niet zo’n moeite mee en vind het eigenlijk wel leuk. En hier zeker, want wat een prachtige omgeving om in rond te toeren. Zodra je uit de grootste chaos bent, eigenlijk na een kilometer of twintig als je Denpasar gepasseerd bent, zie je weer op wat voor een prachtig eiland je bent. De rijstvelden links en rechts, al die groentinten in die enorme verscheidenheid aan bomen en planten, de heuvels met de zo kenmerkende terrassen, het blijft fascineren en verveelt geen seconde.
De route naar Noord Bali loopt via de heuvels en het bijbehorende meer Danau Bératan, die je bereikt door een sterke klim met de nodige haarspeldbochten en waar je boven stuit op een flinke kolonie wilde makaken die zich verzamelen langs de weg. Grote exemplaren van dezelfde familie als de apen in Ubud.
De app maps.me is, ik heb het al eerder gezegd, een absolute aanrader, want ook hier leidt die ons, zonder dat je online gaat, keurig van a naar b. Haast moet je niet hebben, want de rit van 107 kilometer kost 3,5 uur, maar uiteindelijk komen we dan aan bij onze bestemming “Villa Onze Bunga”.

Villa Onze Bunga hebben we gevonden via internet. Niks geen tips, maar zelf gegoogeld en gestruind. Het is van Nederlandse eigenaren, die ook veel in Frankrijk verblijven. Hun zoon, die wel vrijwel doorlopend in Bali is, regelt de afhandeling, al krijg je hem niet te zien. Alles gaat per mail.
Het ligt pal aan de Bali Zee, de golven slaan onder de tuin stuk op de rotsen. Het is een prachtige villa, ruim en zeer smaakvol ingericht. Daar is duidelijk over nagedacht.
Eigenlijk is het een hele grote traditionele Balinese houten tent met rieten kap, die op palen staat en open is rondom. En daaronder is een stenen huis geplaatst. Via een lange gang kom je van de voordeur in een hele grote woonkamer, met eettafel en een zitgedeelte. Een flinke keuken is aan het zicht onttrokken door een boekenkast. De kinderen hebben een eigen kamer en eigen badkamer. Voor ons is er een hele mooie ruime slaapkamer, met aansluitend een zeer ruime badkamer met ligbad en aparte flinke douche. Alles helemaal af, het ontbreekt je aan niets.
Vanuit de woonkamer loop je via grote deuren het terras op dat nog beschut ligt onder de rieten kap. Ook hier weer een grote eettafel met stoelen. Twee treetjes af en je staan in de flinke tuin, met een vijver, een mooi zwembad en een keurig onderhouden gazon. Rechtsachter in de tuin staat nog een houten open huisje met ligstoelen. En zoals gezegd, begint na het muurtje vrijwel meteen de oceaan.
Je kunt er achter nog uit, via een houten poortje. Dan kom je op een stenen verhoogd pad, waarover je langs de branding kunt lopen. Als je iets naar rechts loopt, kom je op een heel klein strandje met het zwarte vulkaanzand, waar ’s avonds de lokalen bijeen komen om te vissen.

Het is in het echt nog mooier dan op de foto’s. Wat een prachtig huis en wat een waan- waan- waanzinnig uitzicht.
We werden opgewacht door een lieve Indonesische dame, Sylvie, die ons welkom heette en ons rond leidde. Zij zal de komende dagen voor ons zorgen en voor ons koken. De eerste avond en de ochtend er op regelt zij alles, daarna moeten wij voor de boodschappen zorgen en maakt zij daar dan weer lekkere maaltijden van. Prima!

Terwijl wij ons nog aan het verbazen waren, was Maas natuurlijk al in de bikini en in het water gesprongen. Die is dan echt niet meer te houden. Het bad zag er netjes uit en het water was lekker warm.
Na het eten zijn we over het pad langs de kust gelopen tot we bij een restaurantje kwamen. Daar konden we wat te drinken halen, hadden we begrepen. Even praatje pot met de eigenaar, die al gauw smeuïg zat te vertellen over wat hij allemaal op de kaart had en hoe hij dat bereidde. Klonk weer als muziek in onze oren en dat, in combinatie met de superleuke ligging van het terras aan de zee, was voor ons voldoende om hier te gaan eten. Niet deze avond meer natuurlijk, maar zondagavond misschien.

Terug in ons huisje hebben we lekker gechilld. Blog bijgewerkt, mails beantwoord, etc. En daarna gezellig nog een borrel gedronken.
Morgen gaan we even in Lovina kijken, want er staan nog een paar laatste zaken op ons verlanglijstje. Maar da’s voor morgen, eerst nog even genieten van het ruisen van de zee…



Zaterdag 13 augustus

Zo hé, hebben we hier even lekker geslapen… Een heerlijk bed en de absolute rust hier doen wonderen. Voel me als herboren.
De kids liggen ook nog languit te knoeren als we gaan kijken. Die hebben ook een prima nacht gedraaid. Ondertussen is Sylvie binnen gekomen en is in de keuken bezig met ontbijt. Dat krijgen we buiten op het terras geserveerd. Het is schitterend weer. Ze hadden eigenlijk een regendag voorspeld, maar daar is nog niets van te merken (en daar zullen we de hele dag ook niets van merken, want het blijft prachtig). De zon schijnt uitbundig en het is nagenoeg windstil.

We zouden eigenlijk meteen na het ontbijt naar Lovina gaan, maar nu de zon zo schijnt, zou het zonde zijn om weer in de auto te stappen zonder eerst even een klein bommetje te maken… En dus lagen niet veel later Maasje, Sas en ondergetekende in de plomp. Alleen Gijs vond het duidelijk nog te vroeg voor zoveel bombarie. Lekker hoor, ronddobberen in het warme water met uitzicht op de oceaan. Het bad heeft aan de rand wat verhoginkjes onder water, waardoor je als het ware in het water in de zon kunt liggen. Ideaal.
Na het zwemmen ben ik nog even over het stenen pad naar de oostkant gelopen, waar ik wat vissers aan de slag zag. Even kijken wat en hoe ze het deden. Drie jonge gasten stonden tot hun middel in de zee en probeerden zo de kleine visjes uit de branding te halen. Visjes die dan weer gebruikt konden worden als aas, maar waar er ook een paar van op de barbecue zouden eindigen.
Trouwens, vanochtend tijdens het ontbijt, stond er een visserman en zijn vrouw bij ons in de tuin om zijn vangst te verkopen. In een teil had hij een lading vers gevangen squit, kleine inktvissen. Bij mij en Maasje krijgt hij daarmee de handen niet op elkaar, maar Sas wilde het wel proberen en kocht een halve kilo. Sylvie nam ze over en zou ze bereiden.

Toen iedereen weer afgedroogd en aangekleed was, zijn we in de auto gestapt. Ons huisje ligt in Bukti, een gehucht zo’n 20 kilometer ten oosten van Singjara. Lovina ligt juist net tegen de westkant van Singjara aangeplakt.
Lovina ligt aan een baai van de Balizee. In die baai zit heel veel tonijn. Iedere ochtend komen er honderden dolfijnen vanuit de open zee om in de baai te jagen op deze tonijn. Vanuit Lovina kun je met traditionele vissersbootjes mee varen om zo die dolfijnen van dichtbij mee te maken.
Bijna al die bootjes varen om 06.00 uur uit en zijn om 08.00 uur weer terug. Wij hadden echter een kerel gevonden, Made Rutiga, die als enige net na die boten gaat. Dus als de vissers terug keren vanaf zee, vaart hij er heen. Daardoor ben je vrijwel helemaal alleen met de dolfijnen.

Via via had ik zijn naam en adres gevonden, dus de eerste missie was om hem te vinden. En dat ging boven verwachting soepel. Wederom dankzij de app van maps.me reden we er in één streep naar toe en bovendien konden we daarna vrij gemakkelijk een vaart voor de volgende ochtend regelen. Een privé-toer, dus alleen met ons vieren aan boord. Perfecto!
Daarna hebben we eerst Lovina verkend. Het is echt een heel rustig badplaatsje. Wat een verschil met het toeristische zuiden. Je ziet wel wat toeristen, maar het mag nauwelijks een naam hebben. Op het grijze strand liggen een paar setjes pril geluk, en langs de vele kraampjes met souvenirs zie je ook nog wel wat voorbij wandelen, maar bovenal is het er bizar rustig. Rustig en mooi. Een kalme zee, een leuk klein strandde, een afscheiding met wat palmbomen en dan kleine straatjes met winkeltjes en eettentjes.
In één zo’n eettent zijn we neergestreken en hebben daar een prima nasi gegeten. Gijs ging voor Pisang Goreng, de gebakken bananen. Een paar kraampjes verder hebben we wat souvenirs gekocht en een bal voor in het zwembad bij ons huisje en toen gingen we voor de tweede missie.
Sas wilde namelijk graag nog naar een spa hier om eens goed een paar uur in de watten gelegd te worden. En dat kan hier goed geregeld worden in Lovina. We vonden een goed adresje en hebben voor morgen, aansluitend aan onze dolfijnentrip, een paar uur geboekt. Eerst gaat Sas dan uitgebreid in de vertroetelmode en daarna heb ik zelf ook nog een massage geboekt. Een traditionele 4 handen-massage, dat lijkt me wel wat.

Na nog een klein ommetje door Lovina te hebben gemaakt, zijn we weer in de auto gestapt richting huis. Maar eerst nog even gestopt bij een heuse Carrefour om een en ander in te slaan. Aan de overkant zag ik een saté-kraampje staan, dus daar heb ik nog even een portie stokjes gehaald.

Net toen we op ons terras neer ploften in onze luie stoelen, nadat we de boodschappen hadden opgeruimd en de auto in de garage hadden gezet, kwam Sylvie met nog een klein lijstje. Voor een lekkere maaltijd miste ze nog wat ingrediënten zoals knoflook, pepers, chili, tomaten enz.
Er bleek een klein winkeltje iets verderop te zitten die dat alles verkocht. Ik kreeg de scooter van Sylvie mee en ben op m’n gemakkie die kant op getuft. Dat was lekker. Ik werd zo afgeleid door de omgeving en vooral door de kustlijn die langs de weg liep, dat ik het winkeltje volledig over het hoofd heb gezien. Ik toerde maar door. Op een gegeven moment drong het tot me door dat ik nou wel erg ver was afgedwaald en ben ik omgedraaid. Weer op het gemakje terug gereden op m’n scootertje en ja hoor, vlakbij huis vond ik de shop. Gauw de spulletjes gehaald en terug gereden, waar ik Sylvie op straat al tegen kwam. Die was al ongerust omdat ik zo lang weg bleef en wilde al komen kijken of ik problemen had bij de winkel…. Haha, no problems, just sightseeing.

Tot het avondeten lekker met Gijs en Maasje in het zwembad gelegen en met de bal gedold. Eten was weer erg prima, met voor Sas dus inderdaad de inktvis en voor de carnivoren kippenpoten. Als toetje hadden we een fruitsalade van diverse soorten die we ’s middags hadden gescoord, met onder andere de grote favoriet van Gijs (na watermeloen) drakenfruit! Hele gave vruchten om te zien, maar ook nog eens erg lekker van smaak.
Rest van de avond weer lekker rustig. Ieder voor zich en nog even met z’n allen gekaart. En dan bijtijds naar bed, want morgen staat de wekker alweer om 05.00 uur voor de dolfijnen…



Zondag 14 augustus

17 augustus is de onafhankelijkheidsdag van Indonesië, maar de festiviteiten daarvoor beginnen al ruimschoots eerder. Het viel ons al op, toen we voor de tweede keer Bali binnen kwamen en van zuid naar noord reden, dat er werkelijk overal de rood-witte vlaggen hingen. En niet zo’n beetje. De hele weg is één lang lint van grote vlaggen. (overigens zagen we ook een hoop jonge Indonesiërs met rijstkorrels op hun voorhoofd geplakt, maar of dat met onafhankelijkheid heeft te maken of met religie, dat moet ik even opzoeken)
Toen wij vanochtend om 05.45 uur vertrokken richting Lovina en zeeën van tijd dachten te hebben, stonden we raar te kijken toen we steeds meer mensen langs de kant van de weg zagen staan en het overal steeds drukker werd. Vanaf Singaraja werd ons duidelijk waarom. Een onderdeel van de festiviteiten is een mars van 45 kilometer van west naar oost, die gelopen wordt door veelal jongeren. Je komt dan steeds groepen tegen van 20 to 25 man, per groep allemaal in dezelfde outfit, strak in het gelid, in rotten van twee met los daarnaast eentje die op een fluitje het tempo aan geeft, terwijl de rest luidkeels aan het zingen is. Zo’n groep wordt dan begeleid door scooters en open vrachtautootjes vol luidruchtige aanhangers die zingen en dansen, terwijl de mensen aan de kant ze hartstochtelijk aanmoedigen en dat maakt het bijna scary. Alsof het een hele grimmige sfeer is, terwijl die gasten waarschijnlijk alleen maar aan het feesten zijn.
We hadden het geluk dat onze route van oost naar west liep, dus we konden er, al was het vaak stapvoets, wel langs komen. Desalniettemin was ik blij dat ik wat marge had genomen, want we hadden alle tijd nodig om op tijd te komen.

Made Rudita heet onze man deze morgen, en hij is de eigenaar van de boot “Beautiful Fish”. Hij is de man die ik heb gevonden dankzij een paar commentaren en blogs op het net, en achteraf kan ik zeggen dat ik daar heel blij om ben….
Het is een hele relaxte vent. Niet zo eentje die maar blijft ouwehoeren, onzinnige vragen gaat stellen of interessant gaat lopen doen. Hij nam ons mee naar het strand waar zijn boot al klaar lag, maar hij wees naar de zee waar je in de verte allerlei boten bij elkaar op een kluitje zag en zei dat we beter nog even konden wachten. Dat het nog erg druk was. We kregen Balinese koffie van zijn familie die zaten te ontbijten op het strand en we wachtten.

Ongeveer een half uurtje later starten we in zijn boot. Eigenlijk zijn alle boten die daar ’s ochtends varen van die typische Balinese vissersbootjes (smalle romp met wat zitplaatsen achter elkaar, en dan aan weerszijden zo’n drager in het water voor de stabiliteit. Achterop de motor van een grasmaaier en een lang roer), maar Made heeft als enige een “normaal” bootje, een klein motorbootje met twee flinke buitenboordmotoren achterop. Volgens Made zijn de dolfijnen gek op het geluid ervan en zoeken ze daarom steeds zijn boot op. We zullen zien…
In de kajuit zijn twee bankjes langs de weerskanten, waar een man of tien zouden kunnen zitten, maar ik heb ‘m vandaag als privé-boot geboekt, dus we hebben alle ruimte voor ons viertjes.

De zee is spiegelglad. Er staat geen zuchtje wind en dat maakt het water zo glad als een biljartlaken. We boffen sowieso met het weer, want de zon schijnt volop en er is wederom geen regenbui te zien. Made gooit de throttles in het vooronder en vol gas gieren we over het oppervlak richting einde baai. Kijk, dat schiet op. Onderweg spot Maasje nog een “blow-fish”, zo’n vis die zich helemaal kan op blazen, zodat het een grote bal met stekels wordt. Zo drijven ze dan aan het oppervlak.
De eerste boten keren alweer om tegen de tijd dat wij er zijn, maar dan nog liggen er een 50-tal vissersbootjes bij elkaar om de dolfijnen te spotten. Best druk natuurlijk, maar Made stelt ons gerust: “Soon they will belong to us.”
Dan zien we ook de eerste dolfijnen. Weliswaar nog op afstand en nog druk bezig met hun jacht, maar je ziet de eerste groepjes door het water scheren. Het zijn dezelfde dolfijnen die we vijf jaar geleden ook tegen kwamen aan de noordkant van Australië, donkergrijs tot zwart, met de lange spitse snuiten. Mooi om te zien hoe ze in groepjes van zes tot twaalf dolfijnen werken voor de jacht. Ze trekken zich niets aan van de boten en volgen hun eigen plan. Het is duidelijk dat ze al die bootjes als een vast gegeven beschouwen na al die tijd, die zijn er nou eenmaal altijd, maar ze zijn niet bedreigend in de zin dat er op hun gejaagd gaat worden.

Na een poosje zie je dat er iets verandert. Terwijl het gros van de boten weer richting Lovina vaart, zie je dat de dolfijnen zich vrijer gaan bewegen en dat de kleinere groepjes elkaar weer gaan opzoeken. Hun ontbijt zit er op. Tijd om te spelen…
En dat is waar Made duidelijk op heeft gewacht. Want dobberden we de afgelopen minuten gewoon met de motor uit rond, nu start hij de motoren en vaart hij met zo’n groep mee. En dan zie je wat er gebeurt; de dolfijnen zoeken inderdaad de boot op en zwemmen en dollen in de boeggolf. In het heldere water kun je ze heel goed zien. Sterker nog, je ziet ze nog beter dan wanneer ze boven het water uit komen. Onder water ogen ze lichter van tint, en ze zijn mooi, zo mooi. Met ogenschijnlijk gemak stuiven ze door het water. Af en toe zie je er eentje ineens schuin omhoog steken en met een prachtige sprong door de lucht vliegen.
We zijn ondertussen verkast naar de voorplecht van de boot. De kinderen om de beurt voor in de punt met de benen over boord, Sas kort er achter en ik sta op het dek om ze mee van boven af te bekijken. Iedere keer als er weer zo’n groep aan komt snellen, waarschuwt Made ons van achter zijn roer vandaan en dan begint er weer een nieuwe show onder de punt van de boot. Kids vinden het ook geweldig en joelen het uit. Ze zijn zo dichtbij, je kunt ze gewoon aanraken. Waanzinnig.

Dit verveelt geen seconde. Van mij hadden we de hele dag wel mogen blijven hangen. Wat een grandioze ervaring weer. En wat hadden we weer een mazzel met het weer. Ongekend. De dagen ervoor was de zee veel ruiger geweest en ook later vanmiddag zou de wind weer wat aantrekken, maar nu lijkt het wel een meertje, een vijvertje.
Hoeveel we er gezien hebben, weten we niet eens meer. Een schatting brengt ons op 120 tot 150 dolfijnen als we de grotere groepen dolfijnen, die elkaar steeds meer opzoeken naarmate de tijd verstrijkt, in kaart brengen. We zijn ondertussen al een flink stuk de Bali Zee op gevaren en het wordt tijd om afscheid te nemen. Tijd om terug te keren naar het strand van Lovina.

Wat was dit weer gaaf, zeg. Je hoopt het stiekem wel natuurlijk, maar dan moet het ook nog eens zo uitpakken. En nogmaals, Made Rudita is een aanrader. Mocht je hem willen vinden, hij zit op de Jalan Mawar in Lovina, een kleine zijstraat paralel aan de hoofdstraat, vlakbij het strand. Je herkent zijn shop aan het uithangbord met “Beautiful fish” er op. Je kunt er met de auto vrij gemakkelijk komen en je parkeert die gemakkelijk 50 meter verderop aan het strand. Ideaal.
Je bent bij hem dus iets meer kwijt dan de vaste prijzen bij de andere dolfijnen-jongens, maar ach, waar praat je over. En het is het dubbel en dwars waard!

Iets voor tienen waren we weer op het strand. Om 10.00 uur had Sas al haar afspraak staan bij de spa, maar we wilden wel eerst even nagenieten met een bakkie natuurlijk. We ploften neer bij de Thai, één deur verder dan de spa en hier zouden we de komende vier uren bivakkeren. Eerst een heerlijke cappuccino gedronken. Terwijl Sas daarna naar de buren ging, zijn Gijs, Maasje en ik in de chill-mode gegaan daar. Je had daar lage tafeltjes met kleine ligbankjes er omheen, dus we lagen daar als Romeinse heersers in de kussens de free-wifi op te slurpen en de foto’s en filmpjes terug te kijken.
Sas kwam twee uur later als herboren terug. Die had het helemaal heerlijk gehad en was volledig in de watten gelegd. Alleen het fenomeen “creambath” had ze verkeerd begrepen, zeker toen haar gevraagd werd om een los flodderjurkje aan te trekken. Ze was er van overtuigd dat ze in een bad terecht zou komen en was dus in Eva-kostuum in dat jurkje gegaan in de veronderstelling dat ze zich zo in een bad moest laten zakken. Echter, twee minuten later lag ze dus in een soort kappersstoel, waar haar haren werden gewassen en behandeld. Niks geen badkuip. Het jurkje was ter bescherming van je kledij. Maar ja, daar hoefde Sas zich geen zorgen om te maken, want die had ze toch niet meer aan… :-)
Maar al met al was het zalig geweest, helemaal zoals ze gehoopt had.
Ik wisselde haar af en kreeg nog een uur lang een super-relaxte Balinese 4-hands massage. Dat was ook bepaald geen straf. “Extra strong” had ik gekozen uit het rijtje, maar dan nog, terwijl ze flink tekeer gaan, merkte ik dat ik was weggezakt toen ze halverwege vroegen of ik me wilde omdraaien. Super ontspannend.

“Geluk is wel degelijk te koop”, zei Sas toen ik weer bij hun kwam zitten. Ze hadden ondertussen al wat gegeten bij de Thai en dat was fenomenaal lekker geweest weer. Dus eerst dolfijnen, dan spa-behandeling en dan zo goed Thais eten, ja, geluk is inderdaad soms zo te koop…
Ik heb zelf ook nog een happie gedaan. Een heerlijk gerecht met rijst en kip, groenten en specerijen, geserveerd in een halve ananas. Superlekker. En omdat ik bij de toetjes niet kon kiezen tussen hun befaamde chocola mud cake en de sticky rice with mango, heb ik ze zekerheidshalve allebei maar besteld. En da’s maar goed ook, want die had ik allebei niet willen missen….

Terug richting de auto hebben we nog even een kleine slag geslagen in het souvenir-gebeuren. Daar zijn we nu ook bijna rond mee. En toen zijn we weer naar ons huisje gekoerst.
De middag hebben we doorgebracht in het zwembad en achter de computer om de foto’s en filmpjes nog eens op groot scherm te bekijken. We kwamen er achter dat we geen internet meer hadden in het huisje, beetje jammer. Het was te laat geworden om toen nog te regelen, de winkel was al dicht, maar daar zal ik morgen even achter aan gaan. Je schijnt hier voor een habbekrats tegoed te kunnen kopen.
We hebben lekker simpel gegeten, salade, eitjes, bammetjes en gekookte maïskolven en hebben ’s avonds nog erg gelachen met de meest simpele spelletjes. Het doorfluister-spel was hilarisch, maar de grote uitsmijter was toch wel verstoppertje met buut spelen met de kids. Ik realiseer me dat dit een moet-je-bij-zijn-verhaal is, maar we hebben echt tranen met tuiten gelachen. En dan is zo’n grote villa nog handig ook, want er waren talloze veestopplaatsen en mogelijkheden.

Heel laat hebben we het niet gemaakt. Iedereen was redelijk versleten van het vroege opstaan, alle indrukken van de dag, het zonnetje op de bol en het dollen in en rond het zwembad. Kids lagen er rond 22.00 uur in en wij een uurtje later. Maar wat een geweldige dag is dit weer geweest.
We hebben nu ook bijna alles afgevinkt van wat we nog wilden doen. Alleen ik heb nog een karate-dingetje in mijn achterhoofd, maar voor de rest hebben we al onze wensen kunnen vervullen. We hebben nog twee volle dagen te gaan en dan zit de vakantie er al weer op. Of nouja, al weer… We zijn dan natuurlijk al ruim 5 weken onderweg. Maar toch, het lijkt omgevlogen. Maar da’s alleen maar een goed teken, toch?