Dag 6 en 7

Nog steeds geen mogelijkheid om foto's te laden. Goed internet is drama hier. Ik probeer zo gauw mogelijk de foto's van deze laatste dagen te plaatsen.


15 juli 2017


Weer een heerlijke dag beleefd vandaag, veel gezien en gedaan. Wel even heel erg geschrokken van een berichtje uit Nederland; gelukkig bleek het naderhand ietsje mee te vallen.

Maar eerst de ochtend. Ik was eerder op dan de rest en heb gewerkt aan het verslag van gisteren, lekker buiten in het zonnetje. Zelfs op dat vroege uur is het al heerlijk heet hier en was het lekker buiten toeven. Enige luxe-probleem is de wifi. Tekst plaatsen lukt nog wel, maar foto’s krijg je niet ge-upload. Dat zal even moeten wachten.

Tegen half negen werd de rest ook zo’n beetje wakker. Sas en Marsella zijn samen wat boodschappen gaan halen bij een lokaal supermarktje en hebben op straat bij een stalletje 6 x lunch laten bereiden en inpakken. Eet je ’s avonds Nasi Goreng, ’s ochtends vroeg eet je hier Nasi Kudeng (gele rijst). Gooi dat niet door elkaar, ontzettend interdit… :-)
Nu dus Kudeng, met een gekookt ei, gebakken kip, bakmi en nog de nodige kruiden en toevoegingen. Uiteraard doorspekt met lekker veel sambal. Elke lunch werd in papier ingepakt en dicht geniet. Heerlijk voor later bij de lunch.

Rond 10 uur hebben we een Über naar de haven gepakt, recht tegenover Fort Rotterdam, waar de vader van Marsella vlak daarna ook op de scooter kwam aan zetten. Hij nam ons mee naar een “perahu”, een klein lokaal en traditioneel vissersbootje, waar al iemand op ons zat te wachten die vandaag met ons mee zou gaan. Vanuit de kleine inham waar het bootje lag, kwamen we terecht in de grote haven van Makassar, waar verschillende enorme vrachtschepen en containerschepen lagen te wachten om geladen en gelost te worden. Wat voel je je klein als je met zo’n klein houten bootje langs die gigantische stalen reuzen vaart.
Ook buitengaats lagen er nog de nodige schepen in de wachtrij aan enorme ankers. Maar toen we die eenmaal gepasseerd waren, kwamen we op een rustige zee uit en keken we de wereld uit. Het was prachtig weer vandaag, blauwe lucht en weinig wind. Na een klein half uurtje varen doemde voor ons een klein eilandje op, Samanola Island. Een klein eilandje van zo’n 300 meter doorsnede, met bomen in het midden en een rand van wit zand er omheen. Tussen de bomen stonden enkele huisjes.
Het is zaterdag vandaag, waardoor er ook veel lokalen vrij zijn, dus we waren niet de enigen. Wel de enige buitenlandse toeristen, maar er waren ook aardig wat lokale toeristen. Maar er was plek genoeg en we vonden een mooi plekje in de schaduw vlak bij het water. En hier hebben we ons uren vermaakt. Het water was heerlijk, kristalhelder en lekker warm. Bovendien waren de eerste tientallen meters niet meer dan een meter diep, dus het was ook voor de kids veilig genoeg.
Ik denk dat Maasje minstens vier uur non-stop in het water heeft gelegen. Ze was er niet uit te slaan. Marsella bleek ook een echte waterrat, dus daar had ze goed gezelschap aan.
Tussen de middag hebben we genoten van de Nasi Kudeng. Wat was dat lekker! Ondertussen genoten we van het bijzondere uitzicht. het turquoise water, de zee en op de achtergrond de skyline van Makassar.
Maasje is in één dag alweer bruiner dan bruin. Duo Penotti, twee kleuren in een pottie. En ook de rest heeft een goeie kleur gekregen.

Rond half vier pakten we de boot weer terug. De zee was iets ruiger doordat de wind ietsje aangetrokken was, maar al met al was het opnieuw een prima overtocht. We stopten onverwachts nog even bij een eilandje vlak buiten de haven, Lea Lea Island. Maar dat was geen reclame voor het mooie Indonesië; de veelal arme mensen hier maakten er echt een troep van. Het strand lag vol met afval, overal dreef plastic. Echt heel triest. Wat een schril contrast met het mooie eiland van eerder die dag. We hadden dan ook geen drang om hier te blijven. We moesten kennelijk iemand op pikken en daarna zijn we meteen door gegaan.
Dus onthou: Samanola is een go, Lea Lea is een no-go.

Terug in het hotel bleek er een pakketje te liggen. De meiden hadden cadeautjes over laten sturen vanuit Bogor die ze vergeten waren. Echt zo lief. Maasje kreeg een grote knuffel met een jurkje waar haar naam in was geborduurd, Gijs kreeg een handdoek met zijn naam er in en Sas en ik kregen een grote mok met daarop een foto van ons tweetjes. Daarnaast zat een sticker met Mr & Mrs Joost. Haha, zo heet je Saskia van ’t Veld, zo heet je mrs Joost….

We hebben even siësta gehouden en spraken af om rond 19.30 uur weg te gaan om te eten en langs de boulevard te struinen.
Net toen we wakker werden, werd ik gebeld vanuit Nederland, vanuit ons huis. Dat kon geen goed nieuws zijn. Ongerust nam ik op en ik kreeg de moeder van Liza aan de lijn die deze weken bij ons woont en voor de dieren zorgt. Het bleek dat Coco zich ’s nachts duidelijk in de nesten had gewerkt. Zij lag open van voor naar achter, vooral bij haar oksel was het vel er haast af gefileerd en ze had enorm veel pijn. Ze was nog wel thuis gekomen en was in haar mandje gaan liggen en zo vond Liza haar ’s ochtends. Toen ze belde, lag Coco bij de dierenarts waar foto’s gemaakt gingen worden en ze wilden weten hoever we wilden gaan als het ernstig was…
Ai, wat voel je je dan rot, zeg. Zit je duizenden kilometers verderop, terwijl die gekke poes zoveel pijn heeft. Je zou er bijna je vakantie voor op geven, zo voelt het. We gaven aan dat ze in principe alles mochten proberen, zolang het geen hopeloze zaak was en ze zouden ons terug bellen als de dierenarts meer wist.
We hebben wel meteen de kids ingelicht, die schrokken zich ook lam natuurlijk, maar we zijn in afwachting van het belletje wel vast op pad gegaan.

Gisteren had Gijs een enorme klik met het meisje in het restaurant en hij wilde daar graag nog even langs om gegevens uit te wisselen. Dus dat was uiteraard onze eerste missie vanavond. Het had wat voeten in de aarde, want we hadden geen adres, maar uiteindelijk hebben we de zaak terug kunnen vinden. En wat een giller was dat… Het hele restaurant was in rep en roer toen Gijs de zaak betrad, heel zelfverzekerd. Het meisje -Debora heet ze, weten we nu- wist niet wat haar gebeurde en stond met haar hand voor mond te glunderen van oor tot oor. Onder toeziend oog van personeel en familie werden gegevens en een klein cadeautje uitgewisseld en verlieten wij de scene weer. Het was echt zo grappig.

En toen kwam ook het verlossende belletje vanuit Nederland. Met Coco ging het in die zin goed, dat er niets gebroken was bij de heup en dat zij weer volledig zou moeten herstellen. Ze moet nog wel een dag of vier bij de dierenarts blijven vanwege infectiegevaar en zal daarna nog wel wat kuren moeten afmaken. Het is echt een enorme wond die ze heeft. De arts vermoedt dat ze door glas is gegaan, of langs gebroken glas, en dat ze zo helemaal is open gesneden. Vooral bij de oksel lag het vel er helemaal af. Vreselijk. Maar ze had nou pijnstillers gekregen en was schoongespoeld en gehecht. Het lijkt goed te gaan komen. Dat was natuurlijk een hele geruststelling. Het arme beessie.

Eerst hebben we “Masjid Amirul Mukminin” bekeken, een prachtige moskee die gebouwd is op houten palen boven het water van de baai. Het wordt dan ook wel de “floating mosque” genoemd. Op dit uur van de dag was de moskee natuurlijk gesloten, maar hij was prachtig uitgelicht en het was een mooi gezicht om hem vanaf de kant te bewonderen.

We zijn lopend naar Losari Beach gegaan, een langgerekte boulevard langs het water dat ’s avonds duidelijk the place to be is. Duizenden mensen gaan daar heen om lekker te eten, te struinen, naar muziek te luisteren, zelfs te dansen, of naar de vele straat-artiesten te kijken. Er hangt een hele gezellige sfeer en je komt ogen en oren tekort.
Maar dat gold niet alleen voor ons… Met name Gijs en Maasje bleken bij tijden de grootste attractie en trokken meer mensen dan de meeste artiesten. We moesten af en toe echt ingrijpen, want soms waren er wel 30 mensen tegelijk die met hun op de foto wilden. Toeristen komen hier overduidelijk niet zo vaak…
Allemaal vriendelijk, hoor, maar het werd wel steeds gekker. Sas werd op een gegeven moment zelfs geïnterviewd en gefilmd. Die heb ik na 20 minuten weg getrokken. Haha, papa had honger…

Pisang Epe is een specialiteit van Makassar. Het is een bijzondere bereiding van banaan, waarbij ze de banaan verwarmen en plat maken, en het vervolgens serveren met een bepaalde saus. Wij hebben een aantal porties besteld en het was eigenlijk best heel lekker. Bovendien vulde het goed. Wij hadden allemaal de naturel versie en Gijs had er eentje met Dorian, de bijzondere vrucht die zo vreselijk meurt dat die in de meeste hotels verboden is, maar die wel heel lekker is.

Na dit hapje weer verder gestruind over de boulevard. Eigenlijk alleen maar toffe dingen gezien. Alleen de mannen met de grote slangen en reptielen vind ik niks, dat gezeul met die arme beesten. Dat zou verboden moeten worden, maar ik vrees dat dat in dit soort landen voorlopig niet aan de orde is.
Vlak voordat we weer een taxi pakten richting het hotel, spotten we een KFC met een aparte koffiebar. Ein-de-lijk… Want dat is het enige wat we de afgelopen dag echt gemist hebben, een goede bak pleur. Gelukkig hadden ze hier hele lekkere koffie, dus we hebben een prima bakkie gescoord. Kijken of we daar morgen weer langs kunnen.

Terug in het hotel nog even gezellig wat geknaagd en gedronken met z’n allen. Gijs had online contact met zijn nieuwe vlam. Enigszins moeizaam, want ze spreekt geen engels, dus alles gaat via google translate, maar toch. Ook bleek ze ietsje ouder dan ingeschat, maar ook dat mag de pret overduidelijk niet drukken. Ben benieuwd als we over een paar weken hier weer even terug komen, of er dan nog een vervolg komt…
We hebben ook nog even een extra sleutel gehosseld van de kamer van Gijs en Maasje. Zodat zij ‘m van binnen kunnen afsluiten, maar wij ‘m ook van buiten kunnen openen als dat nodig zou zijn.

Nu is het één uur en liggen de kids en Dessy en Marsella te tukken. Sas en ik drinken nog een borrel en doen de laatste voorbereidingen voor morgen, wanneer we op de bonnefooi richting Senkang willen, naar het Tempé meer. Hoe we daar moeten komen en waar we morgenavond slapen, is vooralsnog onduidelijk, maar daar vinden we ongetwijfeld ook wel weer wat op.
Komt tijd, komt raad…



16 juli 2017

Vandaag hebben we een beetje uitgeslapen. Het was gisteren alweer heel laat geworden, dus een normaal nachtje kon geen kwaad. Rond 08.30 uur kwamen wij er uit en iets na negenen hebben we ook de kids gewekt. Die hadden weer een prima nacht gehad onder de klamboe. Er zitten hier vrij veel muggen, dus een klamboe is geen overbodige luxe. We hadden er vier mee genomen vanuit NL en die kwamen nu dus al van pas.
Zelfde ontbijtje als gisteren weggetikt (thee en warme toast met jam) en alle spullen bij elkaar geraapt. Marsella en Dessy boden aan om nog even mee te gaan naar de bus terminal buiten de stad, zodat we niet alleen op het juiste transport terecht zouden komen, maar ook voor een juiste prijs. Dat was wel weer lief natuurlijk.

Dus niet veel later zaten we weer in een Uber gepropt. Letterlijk deze keer, want het was maar een klein bakkie waar we met 7 man plus bagage in moesten. Het was een drie kwartier rijden naar Terminal “Daya”, een naam die de locatie teveel eer aan deed. Het was eigenlijk meer de vluchtstrook naast een doorgaande weg, waar een aantal vage gasten allerlei manieren van transport aanboden. Marsella ging met een uitgestreken smoelwerk de onderhandeling in en wist in no-time een Toyota 4x4 te regelen met chauffeur die ons voor een habbekrats naar Sengkang zou brengen, een rit van 4,5 uur en ons daar ook nog zou helpen een hotel te vinden.
Briljant geregeld.
Ze bleef wel wantrouwend en wilde het telefoonnummer van de chauffeur hebben en belde mij later nog voor een foto van het nummerbord, just in case…. Haha, nou, ik was niet echt onder de indruk van de chauffeur en maakte mij niet al teveel zorgen. Maar die foto had ik zelf al genomen voor we überhaupt ingestapt waren.
Naarmate de rit vorderde, bleek het een doodgoede jongen. (alleen een rampsmaak qua muziek…. haha)

Afscheid genomen van de meiden dus… Dat gaat dan altijd ineens heel snel. Zo sta je nog te beppen en zo rij je de straat uit. Gaan we ze ooit weer zien?… Vast wel. Het was in elk geval erg gezellig geweest deze drie dagen. Het zijn echt lieve meiden en het is leuk om te zien hoe goed ze met Gijs en Maasje kunnen.
Maar, weer terug met z’n viertjes is ook wel weer lekker. Niet meer afhankelijk, lekker ons eigen tempo bepalen.

De rit richting Sengkang bracht ons eerst noordwaarts, in de drukte van Makassar en het lint van dorpjes op de weg er uit. Pas na een klein uur begon het landschap wat te veranderen. Het werd langzaamaan groener en de eerste rijstvelden van deze reis kwamen in zicht. Rechts een uitgestrekt bergrif, noord-zuid, en links de kustlijn die we bleven volgen. Gijs en Maasje vielen al snel in slaap op de achterbank, maar wij waren voorlopig nog niet uitgekeken. Wat een schitterend afwisselend landschap is dit toch. Er is zoveel te zien.
Na een kleine twee uur rijden, gingen we rechts uit de flank het binnenland in. En dat gaf weer een heel ander beeld. Een prachtige route over de grillige bergen heen, vulkanische rotsen bedekt met mos in de mooiste kleuren groen. Dan weer tussen de akkers door, dan weer over woeste rivieren, dan weer dwars door dorpjes met huizen op palen (type queenslander), waar de mensen op de veranda’s tevreden zitten te roken. Langs de weg liggen de zeildoeken met rijst, maïs en koffiebonen te drogen en geregeld zie je iemand daar met de hark voorzichtig doorheen gaan.
Om de zoveel kilometer kom je langs perfect onderhouden moskee’s. Huizen kunnen vaak armoede troef zijn, de moskee’s zien er allemaal tiptop uit, tot in de puntjes verzorgd. En allemaal in gebruik, want bij elke moskee die we passeren, horen we de verzen vanaf de minaretten klinken.
Ook komen we meerdere keren langs vrolijke tenten waar bruiloften aan de gang zijn. We moeten ons inhouden om niet even naar binnen te lopen en het bruidspaar te feliciteren. Misschien doen we dat van de week nog wel eens…

Geen toerist te bekennen in dit gedeelte van Sulawesi. De hele dag zullen we er geen een tegen komen, ook niet als we later op de middag onze bestemming binnen rijden, het stadje Sengkang.
De chauffeur die hier zelf ook duidelijk niet bekend is, heeft hulp ingeroepen. Hij rijdt langs het huis van een contact en niet veel later zit onze driver in de kofferbak en heeft een lokale plaats genomen achter het stuur. Hij rijdt ons door de stad op zoek naar een hotel.

Dat wordt uiteindelijk “hotel Al Salaam”, dat midden in het centrum ligt. Wederom geen briljant hotel qua luxe, maar dat valt hier eigenlijk ook niet meer te verwachten. Maar er staan goede bedden en het beddengoed oogt schoon. De rest is minder belangrijk. De beloofde wifi doet het voor geen meter, de kraan van de wastafel breekt af bij het eerste contact en het water dat uit die kraan laat lopen, komt er aan de onderkant net zo hard weer uit. De douche doet het, maar de douchebak is compleet gescheurd, hetgeen echter volgens de uitbater geen probleem was… (?)

Nadat we de spullen gedropt hadden, zijn we eerst het stadje gaan verkennen, hopende om een koffietentje te vinden. Ook hier in het centrum zijn ze duidelijk geen westerse mensen gewend, want het leven stond even stil als Gijs en Maasje voorbij kwamen. Van alle kanten kwamen mensen aan lopen om handen te geven, engelse zinnen te oefenen of op de foto te mogen. Het voelde bijna gênant. Ze zijn wel heel vriendelijk en veel minder opdringerig of agressief, zoals in China, dus dat maakt het wel minder vervelend.

Ik heb een aantal keren door Iran getrokken, waarvan ook wel met Sas, en Sengkang deed ons in heel veel opzichten aan Iran denken. Het straatbeeld, de mensen, de moskeeën, de gewaden en sluiers, de winkeltjes, het eten, het hotel met alle vergane glorie, noem maar op, het zou zo een scene uit Hamadan of Ghomeinie kunnen zijn.
We hebben wat lokale lekkernijen gekocht en wat te drinken, en kregen toen van een lokale scootermeneer een adres door waar ze goede koffie zouden hebben. Wel een eindje lopen, maar het zou de moeite waard zijn.

En daar was niets aan gelogen. Want na een lekkere wandeling van een half uurtje, o.a. langs de mooie moskee van Sengkang, kwamen we bij “Rumah Tua”, een superleuke open tent, waar ze inderdaad heerlijke cappuccino hebben. Aanrader dus.
Ook de eetkaart zag er prima uit en daar het tegen zevenen liep, hebben we hier ook meteen gegeten. Bovendien was hier wel wifi, dus kon iedereen alles even bijwerken en kon ik mooi nog wat handel doen.
Helemaal prima dus.

Iets na negenen zijn we weer naar het hotel gegaan. Ik was op de weg naar Rumah Tua nog aangesproken door een lokale die een tent blijkt te hebben vlakbij ons hotel. Hij nodigde me daar uit voor een biertje, waarschijnlijk om te strikken voor een tour morgen en ik was daar in eerste instantie op in gegaan, maar nadat hij ons nog drie keer gestalkt had (in het restaurant, tijdens ons wandeltje terug naar het hotel en daarna bij het hotel zelf), waren we helemaal klaar met die man en trekken we morgen ons eigen plan wel.

Dus nu weer terug in het hotel. In onze VIP-room, zoals deze officieel heet. Haha, wat een giller. Uit de airco komen bizarre geluiden van een kikker of een mega-kever en zowel onder als bed als in de badkamer kwam net een joekel van een kakkerlak tevoorschijn, maatje volwassen muis. Met een emmer het toilet doorgespoeld, omdat het mechanisme het niet doet en zo meteen in het donker bij de kids douchen, want daar is het licht kapot… Haha, hoe VIP wil je het hebben.

We hebben wel de dame achter de receptie (ik schat de moeder van de eigenaar) kunnen bewegen om haar neefje op een scooter naar een adresje te sturen om twee biertjes te regelen. Die zullen we straks op het balkon buiten soldaat maken om te proosten op weer een super bijzondere dag. Nog geen week weg en al zo veel mee gemaakt…
Maar eerst ga ik nu even trainen en kata's lopen, da’s al veel te lang geleden. Even alles in de herhaling, dan even douchen en dan ons welverdiende biertje.
Ik zeg, geen beter leven dan een goed leven…