Dag 8

17 juli 2017

(nog steeds geen foto te uploaden. Hopelijk morgen in Toraja..)

Dit was een prima nachtje in onze VIP-lounge. Dat wil zeggen, ik heb echt heerlijk gesnurkt. Sas daarentegen is een paar keer omhoog gewiekst als ze dat onbekende beest weer hoorde kakelen in onze kamer, steeds vanuit een andere hoek. En de nabij gelegen moskee begon in alle vroegte al aan te roepen voor het eerste gebed en deed dat ook uit volle borst.
Maar zelf werd ik pas van de wekker wakker om 09.00 uur.

Ontbijt werd beneden geserveerd, sober maar prima. Thee, toast en een kleine omelet. Niks mis mee.
We hadden aan de man van het hotel gevraagd of hij iemand wist voor een trip op het meer vandaag en zo kwam tijdens het ontbijt Anton er bij zitten, een aardige vent die goed engels spreekt. Een oud prof-voetballer die nu een hotel runt elders in de stad en duidelijk zijn connecties had over heel Sulawesi. We konden goed levelen met hem en hadden al gauw een deal gemaakt om via hem voor een boot met bestuurder.

Sengkang, het stadje waar wij verblijven, is de oude hoofdstad van het Bugis koninkrijk (Bugis is een deel van de bevolking, christelijk van religie. Debora bijvoorbeeld, het meisje waar Gijs een klik mee heeft in Makassar, is van oorsprong een Bugis-meisje) en deze oude marktstad kijkt uit over een groot meer, Lake Tempe.
Lake Tempe is groot (opp ongeveer 131 vierkante mijl) en ondiep, ooit ontstaan door de vulkaan uitbarstingen. Daarvoor was het gebied verbonden met de zee, maar nu is het dus een meer op zich zelf. Geologen zijn er echter van overtuigd dat het meer mettertijd zal verdwijnen.

Wat het meer zo bijzonder maakt, is dat het door de ondiepte eigenlijk meer een soort van wetlands is. Uit het niets herrijzen uit het water bananenbomen en hoge palmbomen, met lange, slanke stammen en alleen bovenin de markante begroeiïng. De combinatie van al dat water en deze begroeiïng maakt dat het een unieke vogelcollectie herbergt.
Maar bovenal staat het meer bekend om de drijvende dorpen die daadwerkelijk bewoond worden. Complete families wonen in die op bamboestammen drijvende woningen en leven van de visvangst.
Ons reisdoel van vandaag is om dat meer te bevaren en zo’n familie te bezoeken.

Iets na elven ontmoeten we onze bootsman. Hij neemt ons mee naar de oever op zo’n 100 meter van het hotel.
De traditionele boot die ze hier bevaren, is een long tail boat, kortweg “long-boat” genoemd. Met een maximale breedte in het midden van zo’n 80 cm en taps toe lopend voor en achter, kun je er alleen achter elkaar in zitten. De bootsman zit helemaal achterop en stuurt met een lange stok van een paar meter, waar aan het eind ervan de prop in het water steekt. Weight & balance is hier wel een dingetje, net als stil zitten en vooral niet onverwachts een hand in het water steken, want dan ga je direct scheef.
Maar als ie eenmaal gaat, gaat ie als een speer en snijdt ie door het water als een warm mes door de boter.

Om de dorpen te bezoeken, betaal je een eenmalige fee als je het meer betreedt. 5000 Rp per persoon, zeg maar 33 cent.
De eerste kilometer vaar je op een soort natuurlijk kanaal tussen drijvende huizen en huizen op palen door, waarbij je ook minstens drie moskeeën passeert, die deels onder water liggen. De mensen leven van de visvangst, houden kippen op hun bamboe veranda’s en maken zich duidelijk niet druk. Kinderen plonzen in het water en mannen ontrafelen hun visnetten van ragfijn draad. Pure rust omringt je.

Als je het laatste huis gepasseerd bent, vaar je tussen een haag door en ineens bevind je je op het grote meer. Een heel surrealistisch beeld. Spiegelglad water zover je kunt kijken, enkel heel in de verte door grillige bergen omringd. En vanuit dat water dus heel random de meest bijzondere begroeiïng. Watervogels, zoals witte flamingo’s en grappige koeten maken zich uit de voeten als onze boot nadert. In de lucht cirkelen tientallen visarenden, die je geregeld een duik naar het wateroppervlak ziet uitvoeren.
Heel af en toe kom je een andere long boat tegen, maar toeristen hebben we niet gezien. Enkel lokalen die aan het vissen zijn of onderweg naar hun bestemming.
Na een half uur varen komen we aan bij een dorpje dat op geheel op het meer drijft. Ongeveer 30 woningen vormen hier het dorpje Salotangah Village, bewoond door visserlui.
Bij een van die huisjes meren we aan. Eigenlijk zijn het drie huisjes die aan elkaar gebonden zijn, elk huisje omringd door een bamboe omloop en aan de voorzijde een bamboe “voortuin”. Een gezin, vader/moeder/kleine boef, onthaalt ons gastvrij en biedt ons thee en pisang goreng aan (gebakken banaan). Wij lopen ondertussen rond om een indruk te krijgen van hun manier van leven.

De huisjes zijn zeer eenvoudig. Er is één grote “kamer”, van ongeveer 4 x 7 meter, met alleen in de hoek een groot matras en wat kussens. Verder niets. Tegen de wanden zijn tientallen krantenpagina’s geplakt, waarschijnlijk om de wind buiten te houden.
Achter een kleine tussenwand bevindt zich de “keuken”, een kleine ruimte van 3 bij 4 meter, met niets dan wat opgestapelde manden langs de muur, en een plank met wat proviand. Er staat een eenvoudige gasbrander en that’s it. In een hoek ligt nog een klein matras met tweety opdruk, dat zal het bedje zijn van Ifran, de kleine boef. Buiten staat een plastic bakje met wat zeep en tandenborstels, dat is hun badkamer. Et voilà, rondleiding completed.

Bij de buren zien we op matten in de voortuin tientallen visjes liggen, door midden gesneden en gefileerd. Die liggen te drogen en zullen voor de handel zijn.
Als we binnen genieten van de gebakken bananen, komt de kleine Ifran gezellig bij ons zitten. Hij heeft een tekenboekje en we moeten allemaal wat in zijn boekje tekenen. Maar net als ik de kids vertel dat zo’n jongetje verder geen weet heeft van computers en Iphones, ziet hij mijn telefoon en begint hij doodgemoedereerd spelletjes te spelen. Haha, lekker jong.

Na een tijdje stapt een grote zware Boris binnen, volledig in camouflagepak en met een groot geweer op statief bij zich dat hij midden in de kamer parkeert. Buiten struinen nog twee van dat soort gasten rond. Later zullen wij horen dat dit stropers zijn en dat dat hier eigenlijk ten strengste verboden is, maar die indruk krijgen we daar nog niet. Hij doet zich voor als jager en toont vol trots zijn buit in de boot; eenden en ganzen en een soort fuut. Eén vogel wordt ter plekke geslacht, waarschijnlijk als gift aan deze familie. De rest verdwijnt in een krat en zal ongetwijfeld verkocht gaan worden.

Wij maken dat echter niet meer mee. Met de buikjes rond nemen we afscheid van de gastheer en -vrouw en stappen wij weer in ons bootje en koersen wij weer terug richting bewoonde wereld aan vaste wal. De route terug is anders dan de route heen, dus dat geeft ons weer nieuwe prachtige vergezichten. De zon breekt nu door en dan merk je meteen hoe hard het gaat. Insmeren en iets op je hoofd is dan ook geen overbodige luxe.
Echt een hele bijzondere ervaring, een aanrader voor een ieder.

Terug aan wal zijn we even langs gegaan bij Anton in zijn hotel. Ik hoop namelijk via hem een transport te kunnen regelen voor morgen, als we naar Tana Toraja willen trekken. Dat kan met de bus, maar da’s een hele lange reis met een overstap. Ik wil eigenlijk een auto charteren die ons rechtstreeks brengt. Dan duurt de reis ongeveer 6 uur en heb je het voordeel dat je zelf kunt bepalen waar en wanneer je wilt stoppen.
Maar goed, dat is dus wel een onderhandelingsspelletje en die is vanmiddag begonnen. Hopelijk kunnen we die vanavond in ons voordeel afronden. Dan zal ik er nog eens heen gaan.

Twee kleine meisjes stalen ons hart toen ze, nadat ze met Gijs en Maasje op de foto waren gegaan, kwamen aan zetten met voor elk een surprise ei. Hoe onwijs lief was dat weer?
Dat was overigens nadat een complete schoolklas van geüniformeerde meisjes giebelend voor kwam rijden op scooters en stuk voor stuk met Gijs en Maasje op de foto wilden.
We zijn even naar een nabijgelegen markt gelopen en hebben voor beide meisjes een kleinigheidje gekocht en zijn die bij hun gaan brengen. Je had hun ogen moeten zien. Onbetaalbaar!

Even spullen naar het hotel gebracht en toen zijn we zelf nog even door de bazaar gelopen. Maasje kon een cadeautje voor een vriendin scoren en Gijs kon toeslaan voor een bepaald merk wax wat hij al tijden zocht en nieuwe slippers.
Ook hier weer af en toe hysterische taferelen om met de kids op de foto te gaan. Het gaat echt nergens over. Ze gillen het soms uit als uitgelaten tieners bij een concert van hun idool. Dat gaat me af en toe wel wat ver, maar ja, ze vragen het wel allemaal lief en er zit verder geen kwaad bij. En Maas vindt het stiekem wel heel erg leuk…

De rest van de dag besloten we lekker te chillen. Bij een kraampje langs de weg hebben we een heerlijke “Martabak” laten maken, een soort hartige taart met ei en groenten die ze in de olie bakken en dan tot een rechthoek omflappen en in stukjes snijden. We hebben ‘m mee genomen naar het grasveld voor de moskee, waar de lokalen aan het hardlopen en voetballen waren, en hebben ‘m daar soldaat gemaakt. Ronduit heerlijk!
Daarna weer naar een internet-cafe. Eerst bij een hotel geprobeerd, maar daar was de wifi ook weer dramatisch, dus toen zijn we weer naar dezelfde tent als gisteren gegaan. Alleen voor koffie en drankjes, want eten doen we vandaag van de straat.

En zo geschiedde; terwijl we op het gemak richting het centrum hobbelden, hebben we eerst bij een kleine warung saté gescoord, met witte rijst. Met wij bedoel ik hier Maasje en ik. Het stalletje van de Martabak was helaas net dicht, want daar wilden we eigenlijk weer zo’n lekker hapje scoren, maar we vonden gelukkig iets verderop een prima vistentje waar Sas en Gijs de vangst van de dag hebben laten grillen op het vuur. Muis en ik zijn toen vast vooruit gegaan naar het hotel van Anton om daar iets voor morgen te regelen zodat we in Tana Toraja terecht gaan komen.
Anton was er zelf, dus we hebben wat gedronken samen en de mogelijkheden bekeken.
Wat hem absoluut siert, is dat een stel dat ’s middags daar had geluncht (wij hadden ze gezien toen we terug kwamen van het varen), hun rugzak met hebben en houwen was vergeten. Hij wist in welk hotel ze zaten en heeft ze niet alleen via het hotel weten te bellen, maar heeft ook een driver van hem gestuurd om de rugzak na te brengen. Kijk, dan scoor je wel punten bij ons. Er waren heel wat andere scenaria denkbaar immers.

Sas en Gijs kwamen er na een half uurtje bij. Kort gesloten met Anton dat er morgen om 09.00 uur een auto bij het hotel komt om ons op te pikken en ons in een uur of zes naar Tana Toraja gaat brengen. Een flinke rit, maar met eigen transport toch goed te doen. Bovendien schijnt die route waanzinnig mooi te zijn, dus ik verheug me er al weer op.

Gauw nog even wat gepind en wat proviand ingeslagen voor morgen onderweg en naar het hotel gegaan. Nog even “chips-borrelen” met ons viertjes en dan proberen wat slaap te pakken. Wordt een pittig reisdagje morgen immers.
Maar wat een mooie stop is dit geweest hier in Sengkang. Echt een top-ervaring. Hadden we niet willen missen. Een aanrader voor een ieder die in deze contreien komt.

Maar alle lokalen die we hier gesproken hebben, zijn het over één ding unaniem eens; Sengkang is mooi, maar Tana Toraja, onze volgende stop, is nog vele malen mooier….