Dag 14

23 juli 2017


Heerlijk geslapen! Chief en ik lagen op zo’n groot matras dat hij door de nacht heen, als de wijzers van de klok, in alle richtingen heeft geslapen. Iedere keer als ik even wakker werd en even checkte, gaf hij weer een andere tijd aan. Haha, maar ook hij had een heerlijke nacht, net als Sas en Muis.

Ik was iets eerder opgestaan en ben op een van de open terrasjes boven het water gaan zitten. Even alles op me in laten werken. Nu bij daglicht zie je pas echt goed hoe leuk we hier zitten. Het Poso-meer waar we aan zitten, is gigantisch. Geen poeltje, zal ik maar zeggen. Het is het op 2 na grootste meer van Indonesië, met een oppervlakte van 32.300 ha en een gemiddelde diepte van 450 meter. Het ligt bijna 500 meter boven zeeniveau, waardoor je dus het heerlijke effect hebt dat de avonden koel zijn, maar nooit te koud.
Het ligt ingeklemd tussen lage groene heuvels en strekt zich uit in noord-zuidelijke richting. Wij zitten dan helemaal in het noorden, zo rechts mogelijk.
Op dit uur van de dag, zo ’s ochtends vroeg, is het meer nog bedekt met een dunne laag mist, wat het helemaal een prachtige uitstraling geeft.

Rond 09.00 uur heb ik de rest van the family gewekt. Ze hadden thee, vers fruit (banaan en papaja) en wat brood en jam neergezet op een tafel bij het terras, dus we hebben lekker relaxed daar ontbeten en onze plannen gemaakt. Idee was om vandaag lekker chill te doen en dan morgen op zoek te gaan naar een bepaalde waterval hier in de buurt en misschien nog een strandje op te zoeken.

Toen ik na het ontbijt nog even op het terras bleef zitten en aan het verslag werkte, hoorde ik ineens een hoop gejoekel. Eerst hoorde ik Maasje een paar keer hoog gillen, iets later hoorde ik Sas een stuk harder joekelen, factor 10.
Niks om me zorgen te maken; zij waren samen gebruik aan het maken van “the incredible hot showers” bij ons huisje. Eerst was Maas aan de beurt geweest. Ze had zich ingezeept, waarbij Sas haar afspoelde met een klein emmertje snoeikoud water. Dat ging nog wel enigszins beheerst. Maar daarna was het andersom en moest Maasje Sas afspoelen en dat ging iets meer van hatsaflats…. Haha, die arme Sas kreeg de ene emmer ijskoud water na de andere te verwerken en Muis maar lachen. Maar Sas was wel weer fris en fruitig.

Gijs en Maasje gingen op zoek naar hun katjes en Sas en ik dronken nog wat thee op het terras. Toen hoorden we allemaal kinderstemmen. Een groep van zo’n 60 kids kwam over de steigers aan lopen. Bleek een soort van zondagsschool te zijn die verderop les hadden gehad en nu even pauze hadden. Die vonden het wel interessant allemaal en kwamen het even uit checken. Eerst keken ze de kat uit de boom, maar al snel was er een bijdehandje die zijn eerste vraag in het engels durfde te stellen. En voordat je er erg in had, zaten alle boevenkoppen gezellig bij ons aan tafel en probeerden ze hun beste engels uit. Dat was erg lachen. Het waren stuk voor stuk lieve vrolijke kids, met erg veel humor.

Toen hun juf ze weer had weg geplukt, was het natuurlijk tijd voor the proof of the pudding… Maasje en ik trokken onze zwemkleding aan en gingen op het randje van het terras zitten. Je zou hier namelijk goed moeten kunnen zwemmen. Je moet niet te ver gaan, want al gauw wordt het heel erg diep (honderden meters) en je moet niet bang zijn om een aal van 2 meter tegen te komen, die erg vriendelijk zijn trouwens, maar dan kun je wel lekker plonzen. Het water is heerlijk van temperatuur.
Niet lang nadat ik mij er in had laten vallen, sprong Maasje mij achterna. En ook Gijs liet zich niet onbetuigd en verbaasde vriend en vijand door er ook in te springen. Dat was erg lachen en natuurlijk een toffe ervaring, om zo vanuit je kamer het meer in te kunnen duiken.
We hebben al met al een klein half uurtje gezwommen en zijn er toen weer uit gegaan.

Je zit hier heerlijk afgelegen en dat zorgt voor lekker veel rust, maar je loopt ook niet even makkelijk naar het centrum toe. En je zit zover van de weg af dat je ook niet even een auto aan kunt houden.
Dus we hebben via de dame van het hotel een auto geregeld. Dat zou even duren (want het is zondag vandaag en dan ligt hier het openbare leven aardig stil), maar toen kwam “Umbe”, een oude vriendelijke lokaal, in een oude roestige en half uit elkaar gevallen “ombin”. Dat is een soort van busje (maatje kever-bus), lichtblauw met links de schuifdeur eruit gehaald.
Hij bracht ons naar “We datu”, een klein hotel waar ze wifi hebben. Daar zagen we Akim, de jongen op de motor die ons gisteravond had geholpen toen we aan kwamen met de bus. Hij regelde de wifi-code voor ons en daarna liet hij in een restaurantje, dat eigenlijk alweer dicht was, alsnog een heerlijke lunch voor ons maken. Tussen de rijstvelden, aan een vijver met grote leliebladen hebben we prima zitten nassen en konden we daarna onze mail checken en de rest van de online zaakjes regelen. Ook hebben Sas en ik alvast vooruit gewerkt voor Ampana, onze volgende stop over twee dagen.
Ik kreeg ook allerlei leuke foto’s uit Yogjakarta, van de karateschool waar we in augustus heen gaan. Zij hadden gisteren een groot toernooi gehad in Surabaya en ze stuurden me de resultaten, foto’s en filmpjes door. Erg leuk. Ze hadden het goed gedaan. De Senpai zelf, 39 jaar, was tot de finale -75kg gekomen, waar hij het uiteindelijk moest afleggen tegen een jongen van 20. Mooi filmpje om te zien.

Umbe pikte ons daar een paar uur later weer op. Dit keer had hij zijn kleindochtertje bij zich, Fania, een te schattig klein ding van 2 of 3 die bij hem op schoot zat tijdens het rijden en steeds aan de versnellingspook zat.
We wilden nog even wat kopen voor vanavond en morgen, maar toen we ons bij de Passar (markt) van Tentena wilden laten afzetten, stuitten we op een troosteloze bende. 95% van de kraampjes was dicht. Ook hier bleek duidelijk een zondagsregeling van kracht te zijn.
Umbe bracht ons naar een winkeltje dat wel open was op zondag, zodat we wat te drinken en te knagen hebben kunnen scoren en daarna zijn we weer naar het hotel gegaan. Hoog tijd om weer even te kroelen en te spelen met het beestenspul.

Voor vanavond hadden we eens een keer iets uit de Lonely Planet gehaald. Hadden we de vorige reizen nog zo’n dikke pil als bagage mee, deze keer hadden we de reisbijbel online gekocht en als download de Indonesië-editie mee genomen. Ideaal.
In Tentena bevalen ze “Ongga Bale” aan op de volgende manier: “Pick a fish from the pools, choose a sauce, order a beer, and you’re set.” Het restaurant ligt aan het meer en in het restaurant hebben ze in het midden een heel stuk vloer weggehaald, zodat je op het water kijkt. Aan de rand hangen drie grote bakken waar de vangst van de dag in zwemt. Daar kun je dus een vis van uit kiezen die er dan uit wordt gehengeld en vervolgens wordt bereid op de door jou gekozen manier. Hoe vers wil je het hebben?
Nou zijn Maas en ik niet van de vis (als het gezwommen heeft, haak ik af), maar Sas en Gijs staan avond aan avond geduldig te wachten als wij weer de nodige ayam en saté soldaat maken, dus een keertje in de vislucht was wel het minste wat wij terug konden doen.
Maas en ik dus aan de vegetarische nasi met spinazie en boontjes, en Sas en Gijs lieten een vis op de barbecue leggen. Het werd voor hun een hoop gepeuter met de kop en het graat-gebeuren, maar ze hebben er heerlijk van gegeten.
Grappig is dat ze hier in dit deel van Indonesië de rijst standaard serveren in een vergiet. Die zetten ze zo voor je neus en dan kun je daar uit scheppen. Ziet er heel geestig uit. Overal waar we geweest zijn sinds Toraja serveert men dat op die manier.

Zowaar koffie kunnen scoren, al moesten we wel voor een tweede bestelling gaan. Zij gooien er hier namelijk standaard scheppen suiker doorheen, dus als je even niet op zit te letten… bah bah. Maar het 2e bakkie smaakte perfect. Al met al weer een geslaagd gebeuren.

Umbe heeft ons weer keurig terug gebracht. We hebben voor morgen om 10 uur met hem afgesproken. Dan brengt hij ons naar de waterval zo’n 17 km verderop. Kijken wat dat weer gaat brengen.
Nu zitten we bij Tandolala nog een lekker koud biertje weg te klokken, terwijl Gijs en Maas weer helemaal los gaan op het beestenspul. Grote kikkers, enorme slakken, prachtig getekende mega-motten, joekels van kevers en natuurlijk weer de kittens die heerlijk ondeugend zijn.

Wat een prima dag was dit weer. We zijn precies twee weken onderweg nu en het is al twee weken feest. En nog zulke mooie dingen voor de boeg… Ik prijs mezelf heel erg gelukkig. Proost!