Dag 20 en 21

29 juli 2017


Vannacht werden we verrast door een enorme tropische regenbui. We lagen slechts gedeeltelijk onder de overkapping, Sas en ik, onze benen lagen onder de open lucht. De dikke druppels hadden ons dus gauw wakker. Gered wat we konden redden en opnieuw kwartier gemaakt, nu in het huis. De bui hield lang aan en een enorme hoeveelheid water werd gedropt. Dat zijn nog eens buien…

Vanochtend toen de wekker ging was het leed weer geleden. De zon scheen en alles was rustig.
We pakten om 08.00 uur ontbijt en liepen om 09.00 uur de pier op, waar een traditioneel vissersbootje ons opwachtte.

Jelly Fish Lake is een van de drie plaatsen in de wereld waar het mogelijk is om met kwallen te zwemmen. Het is een vulkanisch meer, ontstaan door een implosie en is erg diep. In het zoute water leven naar schatting miljoenen kwallen. Doordat deze kwallen hier geen enkele natuurlijke vijanden hebben, hebben ze in de loop van de miljoenen jaren hun tentakels verloren. Deze kwallen zijn dus niet meer giftig, ze kunnen niet meer steken.
En dat betekent dat je dus kunt zwemmen in een meer, terwijl je continu omringd bent door kwallen, klein en groot, die geen enkel gevaar vormen.
Dat moesten we natuurlijk mee maken…

Jelly Fish Lake ligt een paar eilanden verderop en is ruim een half uur varen. Het laatste stuk gaat weer over open zee, maar die was nu een stuk rustiger dan tijdens de heenreis. Er stond nauwelijks wind vandaag.
We hadden gedacht daar aan land nog een flink stuk te moeten lopen, maar dat was helemaal niet het geval. Van het punt waar we van de boot af stapten tot aan de voet van het meer, was welgeteld 50 meter.

Het meer ligt prachtig ingeklemd tussen groene heuvels. Het was veel groter dan we dachten en ook hier is het water spiegelglad. Wat verder opvalt, is de stilte, de absolute stilte.
Als je in het water kijkt, zie je in eerste instantie niets. Door de diepte lijkt het water troebel en even bekruipt je het gevoel; is dit het nou?…
Maar dan…. dan zie je een eerste kwalletje omhoog komen, heel rustig, heel relaxed, en inderdaad, zonder tentakels. Dan zie je een tweede, dan een derde en dan ineens zie je ze allemaal.
We aarzelden niet lang en zetten onze duikbrillen en snorkels op. Flippers zijn hier verboden, omdat je daarmee ongemerkt schade aan kunt richten. Ook zonnebrandcrème is verboden, omdat dat weer schadelijk voor de beessies is.
Het water is heerlijk warm. Je gaat het water in van een drijvend ponton, dus je zit meteen in diep water. Zodra je onder water om je heen kijkt, zie je ze zwemmen.

Dit is zo bizar. Je bevindt je eigenlijk in een situatie die normaal gesproken op z’n zachtst gezegd heel onprettig zou zijn, zo niet levensgevaarlijk. Onder, boven, voor en achter, overal zwemmen de kwallen rond. Sommigen zo klein als een vingertop, anderen zo groot als een voetbal. Maar hier is het verre van eng, het is eigenlijk juist heel rustgevend. Een soort van LSD-trip beleef je hier. Alsof je gewichtsloos in de ruimte zweeft en je het ene buitenaardse wezen na het andere ziet passeren in doodse stilte. De beestjes zwemmen vlak voor je bril langs, je kunt ze voorzichtig aanraken, optillen, rond draaien en zelfs op je hoofd zetten als je zou willen. Iets meer in de diepte zwemmen blauw doorzichtige kwallen die nog groter zijn. Ook die komen af en toe aan het oppervlak. Je kunt zo goed bestuderen hoe ze zich voort bewegen en hoe ze van richting veranderen. Heel indrukwekkend.
Gijs heeft zijn shirt van Budokai Senshi aan gedaan. Er is een foto-wedstrijd van zijn karate club, waarbij je je ergens op vakantie laat fotograferen in een shirt van Budokai Senshi en je die opstuurt naar de Sensei, met de tekst: “Osu Sensei, groeten uit ….” en dan uiteraard de plek waar je bent. Gijs leek het een gaaf idee om het daar te doen. Dus de telefoon in een onderwater-hoesje gedaan en geprobeerd om wat shots onder water te maken. En da’s nog best aardig gelukt ook.
Sas moest wel even heel wat psychologische drempels overbruggen voordat zij het ook aandurfde, maar die bikkel liet zich uiteindelijk ook in het water zakken. We hebben samen een ronde door het meer gemaakt en ze vond het fantastisch. Het is dan ook echt een schitterende en vooral unieke ervaring. Had ik niet willen missen.

Na zo’n anderhalf uur hebben we de boot weer op gezocht en zijn we terug gegaan naar Bolilanga. Ze boden nog aan om naar een bepaald rif te varen, maar dat hebben we even geskipt. Genoeg prikkels voor deze ochtend, dachten wij.

Na de lunch zijn we eerst weer even in de chill modus gegaan. Vanaf ons terras waren we nog getuige hoe twee waterslangen pal onder ons bonje hadden. Eentje zat verscholen in het koraal, de andere wilde hem daar duidelijk weg hebben. Wij hingen daar twee meter boven en konden alles volgen door het kraakheldere water heen.

We hebben even een kleine siësta gehouden, maar toen begon het alweer te kriebelen bij me. Ik moest en zou dat water weer in, lekker loeren. Op dat uur kreeg ik alleen Maasje mee, dus wij gingen samen vanaf de pier aan de snorkel. Maasje kreeg alleen na een tijdje last van koraal-jeuk, waarschijnlijk omdat door de tropische bui van gisteren alles een beetje door elkaar geklutst was op de bodem. Zij ging er alvast uit en ik ben nog een klein uurtje door gegaan. Een ander rif geprobeerd. Aan de rand ervan zwommen enorme marasses, op het koraal zelf zag je hier vooral hele kleine visjes in de koraalbloemen verstopt. Twee Nemo-visjes (clownfish) waren extreem territoriaal en voerden charges uit op mijn duikbril om hun gebiedje te beschermen. Of ik even wilde opzouten.
Tegen vijven ben ik Maasje gaan halen. Snorkelen was misschien klaar, maar er moesten natuurlijk wel nog bommetjes gemaakt worden vanaf de steiger. Dat hoef je Muis geen tweede keer te vragen. Binnen een paar minuten sprongen we alweer hand in hand de diepte in. Erg gelachen, vooral omdat Maasje een zwembrilletje op had en die na iedere sprong scheef op haar hoofd eindigde en ze als een soort Annie de Rooij proestend naar boven kwam. Lekker ding!

Sas liep ons tegemoet toen wij richting het huisje liepen en we zijn halverwege gestopt om even samen koffie te drinken. Toen ben ik gaan douchen en Chief gaan halen en zijn we vast naar het hoofdgebouw gegaan om wat te drinken voor het eten.
Was maar goed uit, want een stel Spanjolen die vandaag gearriveerd waren, dachten even leuk onze tafel in te pikken, het mooiste plekje aan het strand. Dat hebben we even recht gezet natuurijk, dat snap je. Als echte Nemo’s hebben wij ons plekje verdedigd. Of ze even wilden opzouten… Haha.

We hebben heerlijk gegeten en daarna nog even geborreld en ape-pinda’s gegeten. We waren rond 22.00 uur nog maar net terug in de hut, toen David ons kwam halen. Hij had weer een coconut-krab die hij graag wilde laten zien. Gijs en ik zijn met hem mee gegaan. Wat een pracht beest; beetje paarsig van boven, blauw van onderen, een leerachtig lichaam dat heel vreemd aanvoelt (wel even oppassen als je hem wilt aanraken….) en bizar sterke scharen die onze vingers er moeiteloos van af knippen. Mooi om even te zien en goed te kunnen bestuderen.

Rest van de avond hebben we erg gezellig op het terras van ons huisje gezeten en erg gelachen. Boven ons was de melkweg weer prachtig zichtbaar met al haar sterren, maar aan de horizon voltrok zich tegelijkertijd een schouwspel van enorme bliksemschichten. Een fraaie combi.
Gijs en Maas begonnen weer in het hemelbed en Sas en ik zijn later op het matras gaan liggen. Midden in de nacht werd ik wakker en zag nog net hoe Sas met een bezem een joekel van een kakkerlak het huis uit mepte. Dat was één kakkerlak teveel voor Sas en ze maakte de overstap naar het hemelbed waar je hoog en droog zit en hermetisch bent ingesloten in een klamboe.
Ikzelf ben op het matras gebleven, maar toen ik tegen zessen wakker werd met mijn hoofd in een mierennest, heb ik toch maar even de overstap gemaakt naar de hangmat buiten. Buiten dat hebben we allemaal prima geslapen. En ach, die beestjes, als je voor de Tropen kiest, kies je die er bij.
Pida Massala!


30 juli 2017


Iets na zevenen werd ik wakker in de hangmat. De zon kwam al om de hoek en zelfs op dat uur was de kracht direct voelbaar. Sas was ook wakker, de kids lagen nog lekker te slapen.
Maar dat was prima, we hadden ze gisteren al verteld dat wij een snorkeltje zouden gaan doen in alle vroegte, dus mochten ze wakker worden en wij weg zijn, dan wisten ze waar we zouden zijn.
Wij trokken onze zwemkleding aan en de snorkeluitrusting en lieten ons vanaf ons balkon in het water zakken. Het was vloed op dat uur, dus alle ruimte om over het koraal weg te zwemmen.
Van boven hadden we gezien dat de slang in zijn hol zat onder het balkon, maar die liet ons ongemoeid toen wij ons afzetten richting de baai.

Ik kan er maar niet over uit hoe uniek de ligging van ons huisje is. Dat je gewoon recht boven het koraal zit. Dat je vanaf het moment dat je het water raakt, je midden in het aquarium zit en omringd bent door tropische vissen, nog voor je één slag hebt gemaakt.
Heerlijk om daar met Sas rond te dobberen. We zochten steeds een mooi koraal op en bleven er dan doodstil boven dobberen, terwijl de lichte stroming ons er over heen voerde. Op die manier zie je eigenlijk het meest. Als je even boven een bepaald veld blijft hangen, zie je steeds meer leven, komen er steeds meer vissen tevoorschijn en zie je ook welke vissen daar “wonen”, welke passeren, welke geduld worden en welke direct verjaagd worden. En dan maakt het niet uit hoe groot of klein je bent, het gaat puur op de bluf, de kleinste vissen jagen net zo makkelijk de grootste vissen weg uit “hun” achtertuin. Prachtig om te zien.
We hebben ruim een uur zo rond gedobberd en genoten van al het moois om ons heen. Toen zwommen we op het gemak weer richting ons huisje en om half negen meldden we ons bij de kids, die net een beetje aan het ontwaken waren.

Eerst natuurlijk ontbijten; pannenkoeken en watermeloen, prima combi om de dag mee te beginnen.
Gijs gaf aan dat hij ook wel zin had om te snorkelen, dus na het eten pakten we onze spullen en liepen naar het “verborgen strandje”, dat we bereikten door een stuk door de branding te waden, om wat rotsen heen. Sas bleef nu even aan de kant en wilde foto’s maken. Gijs, Maasje en ik doken er weer in en pakten het rif aan die zijde van het eiland. Het was wederom zo fascinerend daar beneden, dat we pas door hadden hoe ver we van de kust waren toen het koraal ineens op hield en de zee ineens echt diep werd. Zo makkelijk gaat dat. Ik vond dat niet zo relaxed met de kids, zodat we gauw weer koersje kust aanhielden.
We wilden nog even de grote marasses bekijken, dus we volgden de grens diep/ondiep richting de pier. Eenmaal bij die pier wilde ik nog even bij de lion fish kijken en zag tot mijn verbazing en teleurstelling dat hij zijn pandje daar had verlaten. Dat had ik niet verwacht. Erg jammer, want ik wilde vanmiddag juist wat opnames van hem gaan maken. Dan maar even kijken of ik zijn nieuwe locatie kan vinden.

De tijd vliegt als je zo in en rond het water bezig bent. Eenmaal terug in het huisje, was het douchen, omkleden en dan alweer richting het hoofdgebouw. Even een bakkie doen en dan werd de lunch alweer geserveerd. Ik krijg zo langzamerhand wel weer trek in een goede saté of een lekkere kip. De groenten zijn allemaal heerlijk bereid, hoor, absoluut en er is voldoende rijst, maar ik begin een goed stuk vlees toch wel te missen. Visliefhebbers kunnen echter hun hart ophalen hier.
We zagen tijdens het eten een lokale visser alweer richting de keuken lopen met waarschijnlijk het pas gevangen avondeten; een enorme vis van bijna aan meter lang, zo’n 25 cm hoog en minstens 15 cm dik. Hoe vers wil je het hebben?…

Tussen 12 en 14 uur is het zo bloedverziekend heet, dan wil je niet in de zon komen. Die brandt door je kleding heen. Ook de lokalen liggen dan verspreid over het terrein in de hangmatten te slapen. Siësta zoals siësta bedoeld is.
Wij zochten dan ook weer even de schaduw op in ons huisje en op het terras. De helft is in de zon, de andere helft in de schaduw. Ik heb eerst een begin gemaakt met dit verslag en ben daarna een half uurtje plat gegaan. Muis maakte mij na een half uurtje wakker; er moesten bommetjes gemaakt worden en daarna gesnorkeld. Gijs ging ook mee.
Toen we op de pier kwamen, was het water niet alleen nog vrij laag, maar ook onrustig. Er stond een pittig windje en daarmee de nodige stroming. We moesten dus helemaal op de kop van de pier het water in springen en dan tegen de wind in boksen terug naar de trap. Dat was wel pittig. We hebben het een paar keer gedaan, maar Gijs kreeg al gauw last van het koraal in het woelige water, wat hem de nodige jeuk opleverde. Hij ging er uit en werd afgelost door Sas die net aan kwam lopen. Met ons drietjes gingen we snorkelen.
Dat werd wel de pittigste duik van deze vakantie. Het water was nog vrij laag, dus je kon nog niet overal over het koraal heen, maar de stroming probeerde je er wel steeds over heen te gooien. Dus je moest continu tegen de stroming boksen, terwijl de golven in je snorkel probeerden te komen.
Maar het echt de pret niet drukken, we vonden een mooie route langs het koraal en hebben weer mooie dingen gezien. Van de mini fluo blauwe visjes tussen de koraal bloemkolen tot de mega marasses die altijd schuin gekanteld over de bodem grazen, terwijl hun grote ogen alle kanten op draaien om ons in de gaten te houden.
Weer geen spoor van de lion fish. Ik was er echt van overtuigd dat die definitief pleitte was, maar volgens de eigenaar hier moet hij er nog gewoon zitten. Hij heeft iets van een grot onder de rots en met de onrustige zee blijft hij daar lekker in schuilen.
Ik hoop maar dat ie gelijk heeft, dan kan ik morgen vroeg tijdens mijn laatste duik nog een poging wagen hem te filmen.

We hadden nog een pad omhoog weg zien lopen aan het einde van het eiland en waren benieuwd waar die naar toe zou leiden. Dus toen we gedoucht en omgekleed waren, zijn we daar naar toe gewandeld. De beide honden (Eron en Monster weten we inmiddels) vergezelden ons op de weg naar boven. Je kwam uiteindelijk op de top van de heuvel uit, waar wat restanten van een fundering te zien waren, en waar je een mooi uitzicht op de zee had. De zonsondergang die we hoopten vanaf daar te kunnen zien, zat helaas achter de bomen, uit het zicht.
Gauw weer naar beneden gelopen om vanaf de steiger wel te kunnen genieten daarvan, terwijl de kids op het strand met de honden bleven spelen.

“Chipsborrelen” aan onze vaste tafel langs het strand (de Spanjolen proberen het niet eens meer, de strijd is beslist) en alvast wat snorkelgerei ingeleverd. Morgen is het immers alweer de dag van vertrek vanuit dit paradijs. :-( Alleen Sas en ik zullen morgen in alle vroegte nog een afscheidssnorkeltje doen.
Ook vast de boot geregeld die ons naar Wakai moet brengen. We zullen hier rond 11.00 uur vertrekken om op tijd te zijn voor de boot van 13.00 uur naar Ampana. Dingetje is nog wel de tickets voor die tweede boot…. Die hadden ons al lang gebracht moeten zijn hier, maar we hebben niets ontvangen, gezien of gehoord…. Afijn, zal ook wel weer loslopen. En anders blijven we toch gewoon wat langer… :-)

Vanavond alvast even afgerekend. Moest ik toch nog even scherp zijn, want de financiële administratie hier is niet echt optimaal. Scheelt toch 2,5 miljoen op de rekening… Haha. Roepiahs weliswaar, maar toch, het is toch geld.
Aan hem meteen gevraagd of hij achter onze tickets voor de speedboat aan kon. Hij zou de man die ons morgen naar Wakai laat varen, laten bellen met Dadang. Waarschijnlijk liggen de kaartjes bij de boot op ons te wachten.
Verder ook nog even gevraagd of ze voor ons een lunch kunnen verzorgen die we mee kunnen nemen. Want het zal pas tegen drieën zijn dat we voet aan land zetten in Ampana en dan valt deze man allang van zijn stokkie.

Nog even vette consternatie op het laatst. Gijs en Maasje waren nog even op het strand aan het spelen met de honden, als ze opeens twee slangen in de vloedlijn zien. Eén daarvan, een giftige, komt op hun afzetten. En dan duikt ineens Eron, de grootste van de twee honden, van het muurtje af het water in en duikt op de slang. Hij pakt ’m in zijn bek en gooit hem het strand op. De slang heeft echter het geluk dat er net een golf komt die hem weer in het water trekt en hij vlucht het water verder in. Een van de jongens van de staff komt er bij, en samen lopen we langs de vloedlijn. En dan zien we ‘m inderdaad nog, de slang glijdt een heel eind parallel met ons mee, maar als de jongen het water in stapt om ‘m te vangen, zwemt ie gauw het diepe water in. Weg is de goudvink…
De kids waren natuurlijk enigszins geschrokken, maar het was meteen ook wel een gaaf avontuur natuurlijk. En Eron…. Eron is een baas!

Grrrr, de laatste avond. We zijn net weer in het huisje aan gekomen. Ik typ nog gauw even deze laatste regels en ga dan nog gauw een allerlaatste borrel drinken op Bolilanga. Wat een wereldbestemming is dit geweest. Mooier dan we ooit hadden durven dromen.
Het is inderdaad een beetje een gedoe om hier te komen, maar als je er het reizen voor over hebt en je bent niet vies of bang van de beestjes die bij het leven in de Tropen horen, dan zijn de Togeans in het algemeen, en Bolilanga in het bijzonder, een absolute aanrader.
En als je er dan toch bent, pak dan de honeymoonsuite. Je zult het niet berouwen.
Bolilanga rules! Till we meet again…

video 1: Chief tussen de kwallen