Dag 22 en 23

31 juli 2017

Wat was dit nog één keertje heerlijk wakker worden… Sas en ik hadden weer buiten geslapen, onder de sterrenhemel, en hadden zowaar geen bezoek gehad van kakkerlakken of anderszins, althans niet dat we gemerkt hebben deze keer. Wel hoorden we af en toe weer die bepaalde jungle-roep die we al sinds de aankomst in Sulawesi achter ons aan hebben zitten. In elk hotel dat we geslapen hebben, klonk iedere avond dat geluid, steeds weer uit een andere hoek van de kamer, zo spottend en onheilspellend dat Sas er menigmaal van overeind is gewiekst. Op Bolilanga hadden we ‘m ook weer op het huisje, maar nooit kregen we de boosdoener in beeld. Een lokaal kon ons uiteindelijk het verlossende woord bieden toen we hem het geluid lieten horen, het blijkt het geluid van een vleermuis. Dus die hadden we overal als mascotte er bij gehad…

Maar goed, prima geslapen dus. Iets na zessen werden we wakker in het opkomende zonnetje. Nog even gesnoozed tot zeven uur en toen zijn we weer in de zwem outfits gekropen voor een laatste snorkel hier. De kids lagen nog diep te slapen.
De wind was gaan liggen in de nacht, dus het water was beduidend rustiger dan de dag ervoor. De vloed maakte dat we het koraal dicht bij het strand nog eens uit konden checken. Dat is daar een heel kleurrijk veld met veel verschillend koraal en derhalve heel veel verschillende soorten vis en andere waterdieren. We zwommen eerst naar de andere kant en lieten ons dan heel rustig door de stroming er over heen drijven.

Maar toen we dat voor een tweede keer deden, liep het even iets anders. Ik zag ineens van links een waterslang komen, ruim een meter lang en aan de kleuren te zien, een flink giftig model. Nou zijn die over het algemeen niet agressief naar mensen toe, maar wel heel nieuwsgierig en ze hangen dan ook geregeld tegen een duikbril aangeplakt en dan moet je maar net de tegenwoordigheid van geest hebben om kalm te blijven. En iets zei me dat dat voor Sas nog net iets teveel gevraagd was…
Sas zwom er echter recht op af. Ik kon haar nog net op tijd een seintje geven dat ze om moest draaien en me meteen moest volgen. Ik wist niet zeker of Sas de slang gezien had, maar toen ik haar ineens harder zag zwemmen dan ooit, begon ik te vermoeden van wel… haha.
En ja, inderdaad, een eind verderop vertelde ze me dat ze ‘m in eerste instantie niet had gezien, maar toen ze omdraaide nadat ik haar had aangetikt, zag ze ‘m nog net voorbij komen. Ze was zich verloren geschrokken…

We zijn naar een ander stukje van het koraal gezwommen en hebben daar nog een laatste sweep gemaakt. Ik heb weer genoten van de kleine clownfishes (Nemo) en de ieniemienie fluo blauwe visjes die met hand en tand hun territorium verdedigen. Die vind ik echt baas!
Ook de simpel gekleurde, maar daardoor juist zo goed gecamoufleerde witte vis boven het witte zand, vind ik absoluut baas. Die komen ook recht voor je zwemmen, zijn totaal niet onder de indruk van je omvang, en lijken steeds te zeggen: “Wat mot je?”… Geweldig!

Ik ga dit wel weer missen, hoor. Ik krijg hier geen genoeg van. Zo verschrikkelijk veel te zien altijd, en elke duik levert wel weer iets nieuws op. Zoals deze keer bijvoorbeeld de levensgevaarlijke cone-shell (“if it’s a cone, leave it alone…”) die we twee keer op een koraal zagen liggen. Eén steek van de dodelijke angel en zelfs een volwassen vent legt binnen seconden het loodje. En dat terwijl de schelpen zo aantrekkelijk lijken om op te duiken. We kenden ze gelukkig nog uit Australië, daar had je ze ook. Maar ook prachtige kleine naaktslakken en soort van waterrupsen gezien op de bodem, en de lieveling van Maasje, de “Nemo-Dory”, de vis die kop en staart heeft van Dory en het middenstuk van Nemo. :-)

Terug op het land zijn we nog even naar de rots gelopen waar de lion fish zat. Die hadden we al anderhalve dag niet meer gezien, maar de lokaal zei dat ie er gewoon nog moest zijn. Waarschijnlijk zat ie verstopt onder de rots.
Ik wilde ‘m zo graag op de foto krijgen, dus ik waagde nog een poging. Eerst ben ik zonder camera het water in gegaan en ben vlak boven de rots gaan zwemmen. Het leek even kansloos, maar toen kwam dan toch ineens de Boris uit zijn hol om te zien wie het lef had zijn territorium binnen te dringen. Gauw aan de kant gegaan voor de giftige tentakels en toen snel mijn telefoon en de “seawag” van Sas aangepakt vanaf de steiger. Opnieuw naar de rots gedoken en ja, daar was ik nog net op tijd. Door de donkere achtergrond zijn het geen briljante plaatjes, maar dat mag de pret niet drukken, ik heb een souvenir van het prachtige beest.

Kids gewekt en eerst gaan ontbijten. Geen pannenkoeken deze keer, maar iets van zachte muffin bollen. Lekker en voedzaam. Wat fruit en een omelet er bij, en de basis was weer gelegd voor de nieuwe dag. Bovendien een extra portie laten maken die we als lunch mee konden nemen. Perfect geregeld.
Ik had Muis nog een laatste bommetjes-salvo beloofd, dus terwijl Sas en Gijs de boel in het huisje opruimden en bij elkaar raapten, doken Muis en ik nog een x aantal keren van de steiger af. Prima taakverdeling… :-)
Tegen half elf liepen we naar het hoofdgebouw en namen we afscheid van de mensen van Bolilanga. We hebben erg goed met ze kunnen opschieten deze dagen, dus het was dan ook een welgemeend warm afscheid.
De jaranga lag al klaar. Nog ietsje kleiner en vooral smaller dan die van de heenreis, maar wel met twee grasmaaier-motoren er op, dus dat kwam wel goed.
Een laatste blik op het mooie Bolilanga terwijl we de baai uit voeren. Nog even lol gehad toen er een zwarte lizard aan boord bleek te zitten. Glimmend zwart, maar wel met een compleet turquoise staart. Prachtig. Het beestje sprong op mijn arm, kroop boven op mijn hoofd, maakte de oversteek naar Gijs, kroop daar in de nek, bedacht zich weer, sprong door de lucht op mijn buik, schoot weer naar mijn haardos, probeerde zich daar even te verstoppen en nam toen geen risico meer; met een flinke sprong dook hij het water in, weg van die enge mensen. Haha.

Het was maar goed dat we ietsje eerder waren vertrokken. Want hoewel ons was gezegd dat de boot vanuit Wakai naar Ampana om 13.00 uur zou vertrekken, hoorden wij de scheepstoeter al klinken toen we nog maar net de baai van Wakai binnen voeren. En die scheepstoeter wilde zeggen: laatste waarschuwing, we gaan vertrekken…
Op dat moment was het nog pas 12.15 uur…
Gelukkig waren onze tickets wel goed geregeld. Dadang had ze daar klaar laten leggen, dus de man aan boord wist van “Mister Jost” en de drie mede-passagiers. We konden nog net op tijd mee.
Net toen we zaten, werd nog een doodzieke vrouw naar binnen gebracht. Dan ben je wel de haas, hoor, als je op zo’n eiland iets gebeurt. Ze droegen haar op een soort kussen van een tuinstoel naar binnen. Zes man probeerden haar recht te houden in het veel te smalle gangpad. Dat ging niet zo soepel. Nummer zeven probeerde ondertussen om het infuus op z’n plek te houden. De arme dame, onder haar wollen deken, in die bloedhitte, gaf geen krimp. Ze werd achter in de boot in het gangpad gelegd met het infuus aan een touwtje tussen twee stoelen en zou zo haar gang richting Ampana moeten maken. Da’s even wat anders dan een trauma-helikopter.

Meteen daarna werden de motoren gestart en voeren we weg. We hadden anders dus letterlijk en figuurlijk op zeker de boot gemist.
Op dat moment zagen we nog net een klein bootje langszij komen, met daar in…. Jochem en Carly! Nouja! Hoe klein is Indonesië eigenlijk precies?… En wat deden zij hier?.. Zij zouden minstens tien dagen op hun eiland blijven… Ik heb het ze niet meer kunnen vragen, wij voeren net weg. We konden nog even gedag schreeuwen en zwaaien en toen waren we vertrokken.

Terwijl we weg voeren van de kade, ben ik door een open luik op het dak geklommen en ben tussen de bagage gaan zitten. Van daar had ik een werkelijk prachtig uitzicht op alle eilanden die we full speed passeerden. Je moest je heel goed vasthouden, maar het was het waard. Aanradertje dus.

En zo kwamen we aan in Ampana. Er stond iemand van Nebula Cottages op ons te wachten om ons mee te nemen naar dat hotel, maar daar wilden we niet heen. We hadden immers dat andere hotel geboekt, Lawaka, met iets meer luxe en betere wifi, om even bij te komen van deze trip.
En dus hielden we twee tuktuks aan en lieten ons naar Lawaka brengen.
Stiekem toch ook wel weer even lekker om in een goed hotel te zitten, met airco, warm water en goede wifi. En even geen beesten over je heen als je ligt te tukken. Had ik de kans, dan zat ik vanmiddag al weer terug op de boot richting Bolilanga, maar even “ontwilderen” kan ook geen kwaad.
Ook wel weer even fijn om even aangehaakt te zijn met thuisfront; hoe gaat het met het herstel van onze kat (gelukkig alweer stukken beter, getuige de foto’s), hoe gaat het op de dojo (alles ok, daar gaat alweer volop getraind worden en een nieuwe fitness-ruimte is een feit) en, ik kan het dan niet laten…, hoe gaat het werk-technisch (alles volgens verwachting, geen gekkigheid).

Voor het avondeten gingen we, zoals beloofd aan ze, weer naar die lieve mensen die een klein stalletje langs de weg hebben. Ze waren eigenlijk (nog) dicht toen we aan kwamen, maar ze gooiden meteen alles open en begonnen te kokkerellen. Alles vers, heerlijk. We hebben onze buiken rond gegeten en vooral Muis en ik hebben ons vleesquotum weer een beetje goed gemaakt.
Nog een paar dingetjes gekocht (oortjes voor de telefoons bijvoorbeeld, die kosten hier echt helemaal niets en volgens de kids zijn ze de bom) en weer naar het hotel gewandeld. Vandaag geen gekkigheid meer. Even bijkomen van de afgelopen 5 fantastische dagen.
Nu zitten we buiten in de tuin wat te borrelen en wat dingen te checken. De vliegtijden schijnen aangepast te zijn, we moeten nog een hotel in Makassar vinden voor overmorgen, etc. Dat soort kleur allemaal.
Op straat kwamen we net Dadang tegen. Even bij gepraat. Hij helpt ons met een auto om op het vliegveld te komen, want dat is met een tuktuk niet te doen. Dat is dus alvast geregeld.

Maar eerst nog even een klein drinkedrankje op het avontuur. Man, man, man, wat is dit allemaal top geweest. Of zoals Wieteke, een goede vriendin van Sas zou zeggen; “God kinderen, wat hebben we het goed”.


1 augustus 2017

Oef, dat was even een heel lekker nachtje. Heel goed bed, goeie airco, geen herrie van buiten, we hebben allemaal in coma gelegen.
Ik was zelf zoals gewoonlijk al weer heel vroeg wakker. Om 06.00 uur schoten er al weer zoveel dingen door mijn hoofd dat ik er wel uit moest. Even het een en ander checken, klein beetje werken en wat mailtjes versturen. Pas toen had ik weer de rust om nog heel even terug te kruipen en te wachten tot de rest van de familie ontwaakte.
Dat gebeurde tegen 09.00 uur. Die moesten alledrie ook van ver komen, vouwen in het gezicht.

Ontbijt was erg basic, maar op zich prima. Er was rijst, kleine spicy omeletjes en goreng, maar je kon ook brood roosteren en dan met chocopasta of jam weg tikken. Ik nam geen risico en nam het allemaal… Koffie en thee was aanwezig, plus nog iets van orange juice. Ik zeg prima.

We hadden al besloten dat het vandaag een niksig dagje zou gaan worden. Even helemaal niets moeten. Eerst zijn we alledrie weer even online gegaan. Ik heb gestoeid met het verslag van Bolilanga (wat kost dat een hoop tijd als de wifi niet optimaal is…) en heb er weer een paar dagen op kunnen zetten.
Daarna ben ik naar de kamer gegaan en heb daar een tijdje getraind voor mezelf. Alle kata’s door gelopen en even aan de nodige kracht oefeningen en wat rekken. Over een week sta ik in de dojo in Yogja en al zal ik van mijn leven niet zo lenig worden als die gasten, ik probeer toch even zo goed mogelijk in shape ten tonele te verschijnen… haha
Ik zag op een post op FB dat de eerste gezins- en kata training alweer begonnen waren op onze eigen dojo. Best vreemd om dat te zien terwijl je helemaal hier zit. Ik geniet met volle teugen van deze reis en had ‘m voor geen goud gemist willen hebben, maar weer even lekker trainen bij Senshi, daar zou ik ook wel weer gelukkig van worden.

Alsof we er vorige week werkelijk niets van geleerd hadden toen we bijna door de hitte bevangen waren, gingen we ook nu weer zo’n beetje op het heetst van de dag aan de wandel. We wilden toch nog even de markt van Ampana mee pakken. Die ligt een beetje uit het stadje, aan de rand van een mix van villa’s en kokosnoot-farms, want je passeert zowel de wat duurdere huizen van hier, afgewisseld met hectaren vol met louter hele hoge palmbomen gevuld met kokosnoten.

Waren we vorige week te laat voor de markt, nu lijken we wat te vroeg. Hij is wel open en er is wel enige activiteit, maar veel stallen zijn ook nog onbemand of er wordt net pas de waar uitgeladen.
Bovendien blijkt het echt alleen maar eten te zijn, verder niets. Geen souvenirs, geen kleren, geen slippers (we zoeken een setje voor Sas), niets, alleen groenten en fruit. Het was niet de meest briljante markt die we deze reis hadden gezien. Snap de commotie in de Lonely Planet dan ook niet helemaal. We hadden het dan ook al gauw gezien, zeker met deze hitte.

Ik zag een tuktuk en voor de man het goed en wel in de gaten had, had hij de hele familie van ’t Veld aan boord. Sas en de kids voor in (eigenlijk voor 2 personen) en ik klom bij de arme jongen achterop. Ik zag hem een paar keer zorgelijk naar de vering kijken, maar uiteindelijk opende hij dan toch het gas en tufte op zijn gemak naar het adres dat we hem gaven.

BW Coffee was een tentje wat we al vaak waren gepasseerd. De naam trok ons in onze zoektocht naar goede koffie/cappuccino wel, maar omdat we nooit iemand binnen zagen zitten, waren we altijd door gelopen. Maar nu gingen we dan toch een poging wagen.
Binnen zaten een man of vijf domino te spelen aan een tafel. Ik ben er even bij gaan staan en binnen een paar minuten lagen we midden in bed. Het waren super aardige gasten die alles uit de kast trokken om het ons naar ons zin te maken. Salim, de jongen achter de bar, ging voor ons aan de bak. Eerst kwam de cappuccino, die ze hier met een soort zoete melk maken. Dus ook al bestel je zonder suiker, het zal altijd zoet smaken. Desalniettemin was ie erg lekker.
Sas en Maasje namen allebei wat te eten; Maasje een mie goreng en Sas een Martabak mie. Ook dat maakte Salim zelf allemaal klaar, op een klein gasstelletje in de kleine keuken. Het was erg lekker, dus hulde voor deze jongeman. Afgetopt met nog een bakkie pleur en we voelden ons weer allemaal mens.

Bij een supermarktje met een wat ruimere sortering zijn we even gaan shoppen. We hadden wat praktische zaken op het lijstje staan, maar kwamen uiteraard weer met veel meer naar buiten dan van tevoren bedacht. Het kost ook echt allemaal geen drol hier. Ongelooflijk hoe de prijzen per land worden aangepast, want je koopt gewoon exact dezelfde spullen als in Nederland en het scheelt minstens factor 7, als het niet meer is.

Op het moment dat we naar buiten liepen, brak er net een enorme bui uit, die ik al een tijdje dreigend had zien hangen in de buurt. Onze eerste regen op de kop in al die weken vakantie. En spijtig genoeg voor Maasje, die al helemaal opfleurde omdat ze dan ein-de-lijk haar roze poncho kon in wijden, bleek dat we die vandaag nou net niet bij ons hadden…
We zijn onder een afdakje van een klein winkeltje gaan staan en kochten daar wat te drinken. De eigenaar kwam super aardig met wat stoeltjes aan zetten, zodat we konden zitten. Is je dat ooit wel eens gebeurd in Nederland?…
Al met al hebben we daar een half uurtje gezeten, schat ik, aan de rand van de weg. Was wel geestig. Bleek die man ook nog slippers te hebben op een vergeten plankje, dus dat konden we ook meteen afvinken.

Rest van de middag rustig aan gedaan. Dingen voorbereid voor de komende dagen, en met Dadang ook even een en ander kort gesloten voor morgen. Hij zorgt voor een auto om 08.30 uur die ons naar het vliegveld brengt, zo’n 10 minuten verderop.
Het is maar goed dat we de vluchttijden even opnieuw hebben gecheckt, want de kist vertrekt ruim twee uur eerder dan ons bekend was (!)… Hadden we toch raar staan te kijken.
Nu blijken we dus al rond 10.30 uur naar Palu te vliegen ipv tegen enen.

Maasje wou nog heel graag terug naar een winkeltje waar een te leuke kleine peuter, ik schat 18 maanden) al dagen uit haar plaat gaat als ze Maasje ziet. Dan springt ze op en begint te roepen en te zwaaien. Helemaal idolaat van Muis. De laatste keren hadden we geen camera bij ons, dus Maasje wil er graag nog even langs voor een fotootje. Nu we toch gingen eten, konden we er mooi weer even langs.
En ja hoor, daar was de peuter weer. Te grappig! Bij Maasje op schoot en maar lachen en zwaaien. Foto was een beetje eng, maar zodra de camera weg was, kreeg ze weer babbels. Om op te vreten.

Voor het eten zelf zijn we uiteraard nog één laatste keer naar die lieve mensen van het stalletje gelopen. Ons nog één keer laten verwennen met hun heerlijke kookkunsten. Uiteraard eerst weer aan de Soto Ayam, wat is die daar heerlijk. En daarna een nasi campur sapi genomen, dus deze keer met beef. Toppertje wederom!
Mocht je dus naar Ampana komen:
Stargas is een absolute no-go.
Warung Makan Murah Meriah is een absolute aanrader!! (tegenover BW Coffee, op de hoofdstraat) En doe ze de groeten van ons.
Nog even op de foto met ze en toen afscheid genomen. Wat een lieverds!

Toen hadden we de volgende missie op de checklist staan; met Chief naar de kapper. Hij wilde toch wel naar de travestiet (“hello misterrrrr”), waar hij vlak voor Bolilanga nog zo van schrok. “Hell no!”… Nu leek het hem toch wel lachen. Dus wij weer in karavaan die kant op.
Maar er stond een ander meisje vandaag, geen travestiet te zien. Mocht de pret niet drukken. Gijs werd hartelijk ontvangen en is helemaal naar zijn wens geknipt en geschoren, precies zoals hij het hebben wilde. Twintig minuten en welgeteld 1 euro verder, was Gijs klaar, maar had zich voor de kapperszaak ondertussen een hele scene zich opgebouwd. Maasje werd omringd door talloze lokalen die allemaal met haar op de foto wilden. En toen Gijs klaar was, stortten ze zich massaal op die Adonis. Ongelooflijk! Als we een euro hadden gekregen voor elke foto die er van die twee gemaakt was deze vakantie, dan hadden we de reis dik terug verdiend…

Op de weg terug richting hotel, slaagden we op de valreep ook nog voor slippers voor Maasje, konden we nog wat frisdrank scoren voor de borrel vanavond en stopten we, zoals beloofd, nog bij “Karaoke Bar Marcell”…
Haha, dat was Maasje niet vergeten. Ik had vorige week voor de gein gezegd, toen we langs het uithangbord liepen, dat we de bonte avond van Ampana daar zouden vieren. Dus daar werden we fijntjes aan herinnerd.
Ik geloof niet dat ik ooit eerder in mijn leven in een karaoke bar ben geweest, maar als het wel zo is, is het nooit in zo’n treurige bedoening geweest als in deze tent… haha. Een klein donker zaaltje, met alleen een rode glitterbol, wat houten tafels en stoelen, en aan het einde een jaren ’70 8 mm filmscherm, waarop karaoke filmpjes werden gedraaid. Er was, op de barman en zijn kinderen, niemand in de zaal. Maar dat was geen belemmering voor Maasje. Integendeel. Hoppa, naar binnen moesten we.
Op dat moment was het nog Indonesische karaoke-ellende die op stond, maar toen we vroegen om engelstalig, was dat geen probleem… Maasje hoopte op “Slowhands” of Arianna Grande of Imaginary Dragons of iets in die trant. Maar in plaats daarvan werd ze getrakteerd op Abba, Guns’nRoses en Bon Jovi… Daar kende ze natuurlijk helemaal niets van, maar die kleine bikkel pakte wel als enige de microfoon en probeerde zo goed en zo kwaad als ze kon, mee te zingen.
Het was zo treurig, dat het gewoon weer geestig werd, dus lol hebben we wel gehad. De kids kregen nog een kans om hun artiesten op een papiertje te schrijven, maar het werd al gauw duidelijk dat ze daar helemaal niets van hadden. Zelfs Billy Joel kwam niet op de playlist voor… Tja, dan ga je natuurlijk wel een grens over…

We hebben onze drankjes opgedronken en zijn naar het hotel gegaan. Daar zit ik ik nu, in de tuin, dit verslag af te ronden. Om ons heen enkel lokalen, die zitten te schaken, wifi zitten te zuigen of lekker zitten te kleppen. Geen toerist in zicht, de hele dag al niet. Voor een plaats die bekend staat als dé opstapplaats voor de Togeans, kom je verdraaid weinig toeristen tegen.
Beterrrr.

Vanaf morgen gaat ons kompas weer op koersje Zuid. Einde Sulawesi komt langzaam in zicht. Nog twee dagen Makassar en dan maken we al de oversteek naar Java. Wat gaat het toch altijd hard als je het zo ontzettend naar je zin hebt. Maar aan de andere kant voelt het ook alsof we al maanden onderweg zijn en dat is ook weer een goed teken.
In elk geval zijn we nog altijd super blij met onze route so far. Dit hadden we echt niet willen missen. Dit nemen ze ons nooit meer af.