Dag 26
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
05 Augustus 2017 | Indonesië, Jogjakarta
4 augustus 2017
Wat is het toch heerlijk reizen met die kids van ons. Hoog tijd dat ik dat weer eens benadruk. Al sinds Maasje 3 was, en Gijs 4, maken we bijna ieder jaar lange verre reizen. Paar keer Australië, China, Thailand, nu twee keer Indonesië. En iedere keer weer is het één groot feest.
Verre reizen betekent lange vliegreizen heen en terug. Nog nooit hebben ze een krimp gegeven. Vanaf het begin af aan hebben ze geaccepteerd dat dat onderdeel is van een dergelijke reis. Ze stappen als ervaren globetrotters aan boord en weten zich altijd uitstekend te vermaken of tukken de nodige uurtjes aan boord.
Verre reizen betekent tijdsverschil, maar ook daar maken ze altijd gauw korte metten mee. Ze proberen altijd de tips op te volgen van wanneer te slapen en wanneer door te halen, en eigenlijk zijn ze dan altijd binnen twee dagen op level.
Verre reizen betekent aanpassen aan nieuwe culturen en nieuwe eetgewoonten, en op dat gebied kunnen wij nog bijna meer leren van hun dan zij van ons. Moeiteloos passen ze zich aan, weten ze contact te maken met de lokale bevolking en proberen ze eigenlijk alles uit op gebied van eten en drinken. Het is vaak dat wij ze moeten afremmen, dat wij moeten zeggen van: “eet dit of drink dit maar niet, geen rauwe groenten langs de weg, geen ijs in het drinken etc.” De meest aparte gerechten proberen ze uit. Ze vinden het misschien niet altijd lekker, maar ze proberen het wel eerst.
Verre reizen betekent bij ons vaak meteen lange reizen. Als het even kan zijn we minimaal 5 of 6 weken weg. Dag in dag uit bij elkaar, vaak op de lip, zou in veel gevallen tot ergernis of irritatie kunnen leiden, maar dat is hier eigenlijk nooit aan de orde. We weten precies wat we aan elkaar hebben en wat een ieders voorkeuren zijn. We houden rekening met elkaar en laten elkaar in onze waarden en dat betaalt zich uit. Het is altijd gezellig. En dat vind ik heel knap en heel bijzonder als je nog zo jong bent.
Het reizen is wel anders geworden in die zin, dat de kids natuurlijk steeds ouder worden. Van peuter en kleuter tijdens de eerste 3 maanden in Australië, tot pubers van 12 en 14 tijdens deze trip. Elke leeftijd heeft voor reizen voors en tegens. Zocht je vroeger naar plekken met een speeltuin, nu zoek je naar plekken met wifi… :-)
Als ik kijk naar deze reis, dan is het voor het eerst dat we echt merken dat de kids aan het puberen gaan. Een heerlijke fase om getuige van te zijn, omdat je zoveel veranderingen ziet in zo’n korte tijd en je dagelijks geconfronteerd wordt met dingen die je even niet zag aankomen en die je uit je schoenen doen vallen van verbazing.
En bij puberen horen natuurlijk ook de puber-buien en die zijn we deze reis ook een paar keer tegen gekomen. Dat dingen ineens saai en stom zijn, haha, fantastisch. Maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Wat dat betreft mogen we ook in beide handjes klappen en verdienen de kids een enorme pluim, de toppers.
Puberen betekent ook dat je ineens compleet andere gesprekken hebt en dat vind ik ook geweldig. Heerlijk om hun meningen te horen over bepaalde onderwerpen of om zaken te bespreken die je nooit eerder besproken hebt. Dan zijn ze ineens al zo volwassen, maar wel altijd nog met die frisse jonge blik. En gelukkig kunnen ze een paar minuten later ook gewoon weer helemaal kind zijn en dingen doen die daarbij horen.
Ik vind het reizen met die twee echt fantastisch. Ik geniet er met volle teugen van. Dat is wat Sas en ik ze zo graag mee willen geven, al die reizen, al die ervaringen en al die herinneringen. Met plezier werken we ons door het jaar heen een slag in de rondte, om daarna deze weken samen te kunnen beleven. Dat is ons zoveel waard. En ik hoop dan ook dat we nog vele mooie reizen zullen maken samen. Ook als ze straks “groot” zijn. Dat ze dan af en toe nog wel eens met hun ouwelui mee op pad zullen gaan. Making memories.
Laatste dag Sulawesi vandaag. Of beter gezegd halve dag. Op de dag dat we precies 17 jaar getrouwd zijn, zullen we gaan verkassen van Sulawesi naar Java.
We hebben rustig aan gedaan en uitgeslapen tot een uurtje of negen. Daarna ontbeten en de spullen gepakt. Uitgecheckt en de man van de receptie gevraagd of hij onze e-tickets kon uitprinten. “Plakkuif” hebben we deze man gedoopt, deze goedzak die als twee druppels water lijkt op de loempia-verkoper van de Dirk-Jan strips. Niet de snelste en snuggerste, maar hij haalde wel alles uit de kast voor ons. Dat dan weer wel.
Ik ben nu helemaal into de Uber. Wat een fantastisch systeem is dat, zeg. Het werkt als een speer en scheelt enorm in de kosten. Even een bestemming in tikken in de app, je krijgt een prijs in beeld, je gaat akkoord en je ziet meteen waar de dichtst bijzijnde auto is en over hoe lang hij bij je is. Bam! Drie minuten later waren we op weg naar het vliegveld.
En ook vandaag lukte het weer om de stoelen te claimen met extra beenruimte. Nou vlogen we wederom met de 737-900 en die heeft geloof ik wel 10 nooduitgangen, dus daarmee ook een hoop gunstige stoelen, maar toch, de kist zat bijna helemaal vol. Ik had dus ook makkelijk naast de pot kunnen piesen. In Nederland lukt me dat zelden of nooit meer om die stoelen te bemachtigen, hier tot nu toe altijd.
Iets na drieën zaten we aan boord en vlogen we koersje west richting Java. Nog voor vieren lokale tijd stonden we alweer aan de bagageband.
Ook in Yogja word je vervolgens belaagd door taxi-chauffeurs die zich opdringen. Ik kan daar heel slecht tegen. Totale onbekenden die meteen heel joviaal tegen je aan beginnen te kleppen en veel te veel vragen stellen. “Hello sir, taxi yes?… Where are you going? Where are you staying? Where are you from?”…
Dan word ik altijd acuut dwars. Opzouten. Maar een Uber regelen vanaf het vliegveld, dat gaat dus niet. Je kunt wel met een Uber naar het vliegveld, maar er zijn geen Ubers die je daar op pikken. Ik denk dat de taxi-chauffeurs dat niet accepteren.
Maar deze oude man is niet voor één gat te vangen. Rugzakken op mijn nek, familie in mijn kielzog, 100 meter verder de weg oversteken en naar de ingang van “the Platinum Hotel” lopen, aan de portier de wifi-code vragen, inloggen en naar de Uber-app gaan, en vijf minuten later zaten we alweer in de Uber naar het centrum van Yogjakarta. Haha, top!
Het Tune Hotel had ik een paar maanden geleden al geboekt. Ik wilde persé een hotel in dat stukje van de stad hebben, omdat dat dicht bij de dojo ligt waar we later deze week gaan trainen en dus ook dichtbij Senpai Lafran en Qomariah. Waarschijnlijk zien we die ook nog wel vaker deze week en dan is het lekker om in de buurt te zitten.
Het is een net hotel, van alle gemakken voorzien en het ligt aan een levendige straat, vol met eet-stalletjes. Kaasje voor ons natuurlijk.
Ik had het als verrassing voor Maasje gehouden, maar er zit ook een zwembad in. Die zag ze niet aankomen. Ze dacht dat we in een klein tentje terecht zouden komen. Maar nu kan ze dus lekker plonzen deze laatste dagen. And last but not least, er is ook prima wifi in the house.
We rammelden alweer aardig van de honger en het liep intussen alweer tegen zessen, dus we zijn eerst even op zoek gegaan naar een lekker eettentje. Keuze genoeg, maar toch duurde het even voor we helemaal tevreden waren. Of het was er te rustig, of net iets te ranzig, of ze serveerden andere gerechten dan waar we zin in hadden, we worden nog kritisch op onze ouwe dag. Maar, ons geduld wel beloond. We vonden een prima Warung, waar onze bestelling vers werd gesneden en bereid en waar we de bordjes weer tot de laatste kruimel hebben leeg gegeten.
Drinken verkochten ze daar niet, maar laat Gijs en Maas maar schuiven. Met wat Roepiah in hun hand lopen ze de straat op, richting een klein supermarktje die we eerder hebben gezien. Ook weer zo iets wat verandert. Dat zouden we vroeger nooit gedaan hebben, sterker nog, dat deden we vorig jaar nog niet eens. Maar nu lopen die groterds als echte lokalen over straat en ze hosselen het wel even, als het moet met handen en voeten.
Een kwartiertje later kwamen ze weer aan, vol goede moraal en met drinken voor bij de maaltijd.
Terug in het hotel is Maasje gaan zwemmen. Sas ging met haar mee. Ik kreeg op de kamer een slo-mo filmpje door gestuurd van haar eerste bommetje in het water, maar nog geen 5 minuten later stonden ze allebei alweer voor de deur. Ze waren uit het zwembad gezet… Haha, bleek dat die maar tot 18.00 uur open was. Ze waren dus aan het “zwart-zwemmen”…
Chill-avond op onze kamer. (de kids hebben een eigen kamer, één deur verder) Voor het eerst in 4 weken zien we weer een tv. We zitten met z’n allen op ons bed en kijken met een half oog naar Mission Impossible, uit het jaar nul en zijn verder allemaal druk met niks. Heerlijk.
Ik krijg alweer trek en loop nog even de straat op. Daar vind ik een heel klein saté-stalletje, of eigenlijk, een saté-karretje. Het echtpaar is de vriendelijkheid zelve, maar spreekt werkelijk geen woord over de grens. Geweldig vind ik dat, lekker communiceren met handen en voeten. De paar woordjes die de chauffeur van twee weken terug me geleerd had, komen we warempel van pas hier. Zo weet ik dat ze twee soorten saté verkopen, kip en geit. Ik hou het nu nog bij kip en bestel twee porties (20 stokkies), maar ik had al gauw geschoten dat ik daar morgen weer terug naar toe ga voor de geit-variant.
Take-away saté is het, dus de stokjes, de saus, de sambal en de rijst in blokjes gesneden worden in een palmblad gewikkeld en daar gaat weer papier om heen. Hoppa, twee complete maaltijden voor totaal 2 euro.
En lekker dat het was. Muis en ik vraten onze vingers er bij op. Vooral die saté-saus, die was briljant.
Zojuist had ik contact met Senpai Lafran, de dojo-eigenaar. Hij vroeg of we al in Yogja waren aan gekomen en nodigde ons uit voor ontbijt morgenochtend. Eén van zijn leden van de kyokushin heeft een warung en heeft als specialiteit Soto Ayam. Of we dat lekker vinden en als ontbijt willen.
Ja, natuurlijk willen we dat! Leuk, lekker en gezellig!
Hij stelt voor om om 07.00 uur al te ontbijten, maar ik weet dat ik daar de handen niet voor op elkaar ga krijgen bij de kids. Ik stel 08.00 uur voor. Nog steeds erg vroeg, maar het moet natuurlijk van twee kanten komen.
Dat was goed, hij pikt ons morgen op bij het hotel. Het is ongeveer 10 minuten lopen naar die warung.
Ben heel benieuwd. Ik verheug me er best wel op om hem weer te zien. Het was vorig jaar echt heel leuk en het klikte goed. Hij heeft een hele lieve vrouw en een te grappig zoontje van 3,5 die sinds kort ook in een gi loopt en zijn vader achter na gaat.
Bovendien heb ik enorm veel respect voor de wijze waarop hij in een hele arme wijk een dojo heeft opgebouwd. Hij begon met een handjevol leden waar iedere vorm van discipline ontbrak en nu draait hij een volwaardige dojo met tegen de 70 leden en heeft hij de eerste successen weten te behalen op het nationale kampioenschap van afgelopen maand.
Afijn, we gaan het wel weer beleven de komende dagen. We hebben zelf ook nog een paar dingen bedacht die we hier in de buurt willen gaan doen en iets zegt mij dat we met hun ook nog wel wat gaan doen.
Linksom, rechtsom, we gaan er nog een paar leuke dagen van maken hier in de leukste stad van Java; Yogjakarta.
(hieronder de filmpjes die nog horen bij het reisverslag van gisteren)
Video1: De grotten in Leang Leang
Video2: Vleermuizen in Maros
Wat is het toch heerlijk reizen met die kids van ons. Hoog tijd dat ik dat weer eens benadruk. Al sinds Maasje 3 was, en Gijs 4, maken we bijna ieder jaar lange verre reizen. Paar keer Australië, China, Thailand, nu twee keer Indonesië. En iedere keer weer is het één groot feest.
Verre reizen betekent lange vliegreizen heen en terug. Nog nooit hebben ze een krimp gegeven. Vanaf het begin af aan hebben ze geaccepteerd dat dat onderdeel is van een dergelijke reis. Ze stappen als ervaren globetrotters aan boord en weten zich altijd uitstekend te vermaken of tukken de nodige uurtjes aan boord.
Verre reizen betekent tijdsverschil, maar ook daar maken ze altijd gauw korte metten mee. Ze proberen altijd de tips op te volgen van wanneer te slapen en wanneer door te halen, en eigenlijk zijn ze dan altijd binnen twee dagen op level.
Verre reizen betekent aanpassen aan nieuwe culturen en nieuwe eetgewoonten, en op dat gebied kunnen wij nog bijna meer leren van hun dan zij van ons. Moeiteloos passen ze zich aan, weten ze contact te maken met de lokale bevolking en proberen ze eigenlijk alles uit op gebied van eten en drinken. Het is vaak dat wij ze moeten afremmen, dat wij moeten zeggen van: “eet dit of drink dit maar niet, geen rauwe groenten langs de weg, geen ijs in het drinken etc.” De meest aparte gerechten proberen ze uit. Ze vinden het misschien niet altijd lekker, maar ze proberen het wel eerst.
Verre reizen betekent bij ons vaak meteen lange reizen. Als het even kan zijn we minimaal 5 of 6 weken weg. Dag in dag uit bij elkaar, vaak op de lip, zou in veel gevallen tot ergernis of irritatie kunnen leiden, maar dat is hier eigenlijk nooit aan de orde. We weten precies wat we aan elkaar hebben en wat een ieders voorkeuren zijn. We houden rekening met elkaar en laten elkaar in onze waarden en dat betaalt zich uit. Het is altijd gezellig. En dat vind ik heel knap en heel bijzonder als je nog zo jong bent.
Het reizen is wel anders geworden in die zin, dat de kids natuurlijk steeds ouder worden. Van peuter en kleuter tijdens de eerste 3 maanden in Australië, tot pubers van 12 en 14 tijdens deze trip. Elke leeftijd heeft voor reizen voors en tegens. Zocht je vroeger naar plekken met een speeltuin, nu zoek je naar plekken met wifi… :-)
Als ik kijk naar deze reis, dan is het voor het eerst dat we echt merken dat de kids aan het puberen gaan. Een heerlijke fase om getuige van te zijn, omdat je zoveel veranderingen ziet in zo’n korte tijd en je dagelijks geconfronteerd wordt met dingen die je even niet zag aankomen en die je uit je schoenen doen vallen van verbazing.
En bij puberen horen natuurlijk ook de puber-buien en die zijn we deze reis ook een paar keer tegen gekomen. Dat dingen ineens saai en stom zijn, haha, fantastisch. Maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Wat dat betreft mogen we ook in beide handjes klappen en verdienen de kids een enorme pluim, de toppers.
Puberen betekent ook dat je ineens compleet andere gesprekken hebt en dat vind ik ook geweldig. Heerlijk om hun meningen te horen over bepaalde onderwerpen of om zaken te bespreken die je nooit eerder besproken hebt. Dan zijn ze ineens al zo volwassen, maar wel altijd nog met die frisse jonge blik. En gelukkig kunnen ze een paar minuten later ook gewoon weer helemaal kind zijn en dingen doen die daarbij horen.
Ik vind het reizen met die twee echt fantastisch. Ik geniet er met volle teugen van. Dat is wat Sas en ik ze zo graag mee willen geven, al die reizen, al die ervaringen en al die herinneringen. Met plezier werken we ons door het jaar heen een slag in de rondte, om daarna deze weken samen te kunnen beleven. Dat is ons zoveel waard. En ik hoop dan ook dat we nog vele mooie reizen zullen maken samen. Ook als ze straks “groot” zijn. Dat ze dan af en toe nog wel eens met hun ouwelui mee op pad zullen gaan. Making memories.
Laatste dag Sulawesi vandaag. Of beter gezegd halve dag. Op de dag dat we precies 17 jaar getrouwd zijn, zullen we gaan verkassen van Sulawesi naar Java.
We hebben rustig aan gedaan en uitgeslapen tot een uurtje of negen. Daarna ontbeten en de spullen gepakt. Uitgecheckt en de man van de receptie gevraagd of hij onze e-tickets kon uitprinten. “Plakkuif” hebben we deze man gedoopt, deze goedzak die als twee druppels water lijkt op de loempia-verkoper van de Dirk-Jan strips. Niet de snelste en snuggerste, maar hij haalde wel alles uit de kast voor ons. Dat dan weer wel.
Ik ben nu helemaal into de Uber. Wat een fantastisch systeem is dat, zeg. Het werkt als een speer en scheelt enorm in de kosten. Even een bestemming in tikken in de app, je krijgt een prijs in beeld, je gaat akkoord en je ziet meteen waar de dichtst bijzijnde auto is en over hoe lang hij bij je is. Bam! Drie minuten later waren we op weg naar het vliegveld.
En ook vandaag lukte het weer om de stoelen te claimen met extra beenruimte. Nou vlogen we wederom met de 737-900 en die heeft geloof ik wel 10 nooduitgangen, dus daarmee ook een hoop gunstige stoelen, maar toch, de kist zat bijna helemaal vol. Ik had dus ook makkelijk naast de pot kunnen piesen. In Nederland lukt me dat zelden of nooit meer om die stoelen te bemachtigen, hier tot nu toe altijd.
Iets na drieën zaten we aan boord en vlogen we koersje west richting Java. Nog voor vieren lokale tijd stonden we alweer aan de bagageband.
Ook in Yogja word je vervolgens belaagd door taxi-chauffeurs die zich opdringen. Ik kan daar heel slecht tegen. Totale onbekenden die meteen heel joviaal tegen je aan beginnen te kleppen en veel te veel vragen stellen. “Hello sir, taxi yes?… Where are you going? Where are you staying? Where are you from?”…
Dan word ik altijd acuut dwars. Opzouten. Maar een Uber regelen vanaf het vliegveld, dat gaat dus niet. Je kunt wel met een Uber naar het vliegveld, maar er zijn geen Ubers die je daar op pikken. Ik denk dat de taxi-chauffeurs dat niet accepteren.
Maar deze oude man is niet voor één gat te vangen. Rugzakken op mijn nek, familie in mijn kielzog, 100 meter verder de weg oversteken en naar de ingang van “the Platinum Hotel” lopen, aan de portier de wifi-code vragen, inloggen en naar de Uber-app gaan, en vijf minuten later zaten we alweer in de Uber naar het centrum van Yogjakarta. Haha, top!
Het Tune Hotel had ik een paar maanden geleden al geboekt. Ik wilde persé een hotel in dat stukje van de stad hebben, omdat dat dicht bij de dojo ligt waar we later deze week gaan trainen en dus ook dichtbij Senpai Lafran en Qomariah. Waarschijnlijk zien we die ook nog wel vaker deze week en dan is het lekker om in de buurt te zitten.
Het is een net hotel, van alle gemakken voorzien en het ligt aan een levendige straat, vol met eet-stalletjes. Kaasje voor ons natuurlijk.
Ik had het als verrassing voor Maasje gehouden, maar er zit ook een zwembad in. Die zag ze niet aankomen. Ze dacht dat we in een klein tentje terecht zouden komen. Maar nu kan ze dus lekker plonzen deze laatste dagen. And last but not least, er is ook prima wifi in the house.
We rammelden alweer aardig van de honger en het liep intussen alweer tegen zessen, dus we zijn eerst even op zoek gegaan naar een lekker eettentje. Keuze genoeg, maar toch duurde het even voor we helemaal tevreden waren. Of het was er te rustig, of net iets te ranzig, of ze serveerden andere gerechten dan waar we zin in hadden, we worden nog kritisch op onze ouwe dag. Maar, ons geduld wel beloond. We vonden een prima Warung, waar onze bestelling vers werd gesneden en bereid en waar we de bordjes weer tot de laatste kruimel hebben leeg gegeten.
Drinken verkochten ze daar niet, maar laat Gijs en Maas maar schuiven. Met wat Roepiah in hun hand lopen ze de straat op, richting een klein supermarktje die we eerder hebben gezien. Ook weer zo iets wat verandert. Dat zouden we vroeger nooit gedaan hebben, sterker nog, dat deden we vorig jaar nog niet eens. Maar nu lopen die groterds als echte lokalen over straat en ze hosselen het wel even, als het moet met handen en voeten.
Een kwartiertje later kwamen ze weer aan, vol goede moraal en met drinken voor bij de maaltijd.
Terug in het hotel is Maasje gaan zwemmen. Sas ging met haar mee. Ik kreeg op de kamer een slo-mo filmpje door gestuurd van haar eerste bommetje in het water, maar nog geen 5 minuten later stonden ze allebei alweer voor de deur. Ze waren uit het zwembad gezet… Haha, bleek dat die maar tot 18.00 uur open was. Ze waren dus aan het “zwart-zwemmen”…
Chill-avond op onze kamer. (de kids hebben een eigen kamer, één deur verder) Voor het eerst in 4 weken zien we weer een tv. We zitten met z’n allen op ons bed en kijken met een half oog naar Mission Impossible, uit het jaar nul en zijn verder allemaal druk met niks. Heerlijk.
Ik krijg alweer trek en loop nog even de straat op. Daar vind ik een heel klein saté-stalletje, of eigenlijk, een saté-karretje. Het echtpaar is de vriendelijkheid zelve, maar spreekt werkelijk geen woord over de grens. Geweldig vind ik dat, lekker communiceren met handen en voeten. De paar woordjes die de chauffeur van twee weken terug me geleerd had, komen we warempel van pas hier. Zo weet ik dat ze twee soorten saté verkopen, kip en geit. Ik hou het nu nog bij kip en bestel twee porties (20 stokkies), maar ik had al gauw geschoten dat ik daar morgen weer terug naar toe ga voor de geit-variant.
Take-away saté is het, dus de stokjes, de saus, de sambal en de rijst in blokjes gesneden worden in een palmblad gewikkeld en daar gaat weer papier om heen. Hoppa, twee complete maaltijden voor totaal 2 euro.
En lekker dat het was. Muis en ik vraten onze vingers er bij op. Vooral die saté-saus, die was briljant.
Zojuist had ik contact met Senpai Lafran, de dojo-eigenaar. Hij vroeg of we al in Yogja waren aan gekomen en nodigde ons uit voor ontbijt morgenochtend. Eén van zijn leden van de kyokushin heeft een warung en heeft als specialiteit Soto Ayam. Of we dat lekker vinden en als ontbijt willen.
Ja, natuurlijk willen we dat! Leuk, lekker en gezellig!
Hij stelt voor om om 07.00 uur al te ontbijten, maar ik weet dat ik daar de handen niet voor op elkaar ga krijgen bij de kids. Ik stel 08.00 uur voor. Nog steeds erg vroeg, maar het moet natuurlijk van twee kanten komen.
Dat was goed, hij pikt ons morgen op bij het hotel. Het is ongeveer 10 minuten lopen naar die warung.
Ben heel benieuwd. Ik verheug me er best wel op om hem weer te zien. Het was vorig jaar echt heel leuk en het klikte goed. Hij heeft een hele lieve vrouw en een te grappig zoontje van 3,5 die sinds kort ook in een gi loopt en zijn vader achter na gaat.
Bovendien heb ik enorm veel respect voor de wijze waarop hij in een hele arme wijk een dojo heeft opgebouwd. Hij begon met een handjevol leden waar iedere vorm van discipline ontbrak en nu draait hij een volwaardige dojo met tegen de 70 leden en heeft hij de eerste successen weten te behalen op het nationale kampioenschap van afgelopen maand.
Afijn, we gaan het wel weer beleven de komende dagen. We hebben zelf ook nog een paar dingen bedacht die we hier in de buurt willen gaan doen en iets zegt mij dat we met hun ook nog wel wat gaan doen.
Linksom, rechtsom, we gaan er nog een paar leuke dagen van maken hier in de leukste stad van Java; Yogjakarta.
(hieronder de filmpjes die nog horen bij het reisverslag van gisteren)
Video1: De grotten in Leang Leang
Video2: Vleermuizen in Maros
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
