Dag 27

5 augustus 2017


Wat een leuke dag was dit weer! Ze begon wel vroeg, om 07.00 uur ging de wekker al en het had wat voeten in de aarde om de kids uit hun nest te krijgen. Maar uiteindelijk waren we precies om 07.45 uur in de lobby, waar Senpai Lafran al stond te wachten.

Senpai Lafran hebben we vorig jaar ontmoet. De Sensei uit Jakarta, waar ik eerder die vakantie getraind had, hoorde dat we naar Yogjakarta zouden gaan en bracht me in contact met Lafran, die hier een dojo runt. Hij nodigde me toen uit om mee te komen trainen en dat was superleuk. Hard gewerkt, vooral in die tropische hitte, maar veel geleerd en zelf ook nog een stukje les mogen geven. De dojo ligt in een arme wijk van de stad waar relatief veel problemen zijn met alcohol, soft-drugs, rotzooi trappen. Ik heb er enorm veel respect voor hoe hij daar iets uit de grond heeft weten te stampen.
Waren het vorig jaar nog 27 leden, nu tikt hij de 70 aan en het groeit nog steeds. Erg knap gedaan, zeker gezien de beperkte middelen die hij tot zijn beschikking heeft.
Middels FB, insta en whatsapp hebben we altijd een beetje contact gehouden en toen we deze reis planden en de kans kregen om via Yogja te vliegen, was 1 + 1 al vrij snel 2.
Hij had ons al officiëel uitgenodigd om morgen (zondag) mee te komen trainen, maar nu had hij ons ook uitgenodigd voor een traditioneel Indonesisch ontbijt.

Het weerzien was hartelijk en erg leuk. Hij had een auto weten te cheffen, waarmee we naar een warung een klein eindje verderop reden. Onderweg liet hij nog zijn huis zien, waar hij nu woont.
De warung ligt op een hoek en is zo’n typisch Indonesisch eetstalletje. Het wordt gerund door de vader van twee van zijn leerlingen, die een trouwe sponsor is van de dojo.
De vrouw van de Senpai, Calista Marta, was daar ook en het was leuk om haar ook weer te zien. We werden voorgesteld aan de rest van de mensen daar en gingen aan een tafel zitten. Calista zat daar dan weer niet bij, alleen Lafran. Een geloofs-dingetje…

We kregen een werkelijk zalige Soto Ayam voorgeschoteld, briljant lekker. Daar vielen alle eerdere soto's toch wel even bij in het niet, hoor. Wat een lekkernij.
Soto is hier in Yogja echt hét gerecht voor het ontbijt, terwijl je in Sulawesi dat vooral juist weer ’s avonds zag. De kids vonden het ook heerlijk en aten de borden ook tot op de bodem leeg. We kregen er hete thee bij geserveerd. Echt helemaal top!
Toen we klaar waren, vroeg de vrouw van de eigenaar of wel misschien wat op een papier wilden schrijven over het restaurant. Dat wou ze dan als poster aan de muur hangen. Hoe geestig. Het was duidelijk de eerste keer dat ze “buli” (witte buitenlanders) in de zaak hadden gehad.
We hebben wat kreten opgeschreven en Maasje heeft het verder opgeleukt met teksten en tekeningen, zoals alleen Maas dat kan.

Lafran vroeg wat onze plannen waren. Toen we aan gaven dat we vandaag eigenlijk wilden gebruiken om souvenirs te scoren, bood hij aan om ons overal heen te rijden. Zo aardig. We vertelden aan wat voor souvenirs we allemaal dachten en hij had meteen een plan in zijn hoofd van waar we dan allemaal naar toe zouden kunnen.

Kota Gede, ook wel zilverstad genoemd, is een buitenstad vijf kilometer ten zuidoosten van Yogyakarta. Kota Gede is bekend vanwege de grote zilverindustrie en de koninklijke begraafplaats van de eerste sultan van Java, Panembahan Senopati.
Je vindt er heel veel zilverworkshops waar bezoekers welkom zijn om rond te lopen of om te kijken naar de werkende zilversmeden. De basis voor deze belangrijke zilverindustrie werd gelegd ten tijde van Sultan Agung toen de vraag vanuit het paleis naar zilveren en gouden voorwerpen erg hoog was.
Het zilver is herkenbaar door het aparte design. Het design wordt gecreëerd door het patroon aan de binnenkant van het zilver te slaan waardoor er aan de buitenkant een reliëf ontstaat. Er wordt wit en zwart zilver geproduceerd.
We waren er vorig jaar ook al even geweest, maar nu bleek toch wel dat we nog lang niet alles hadden gezien. Da’s het voordeel van op stap gaan met een lokaal. Hij bracht ons feilloos naar een prachtige winkel vol met zilverwerk. Ook hier konden we in de kelder even kijken hoe ze daar aan het werk waren in de workshop. De eindeloze vitrines vol creatief handwerk leverden uiteindelijk de eerste drie souvenirs op.

De meest levendige straat van Yogyakarta en het handelscentrum van de stad is Malioboro Street. Jalan Malioboro, "de Indonesische benaming”, wordt in Yogyakarta ook gezien als een wijk. Het ligt ten Noorden van het Kraton "het paleis van de Sultan" en is ongeveer 800 meter lang. Je vindt er o.a. historische gebouwen, Museum Benteng Vredeburg, Malioboro Mall, luxe hotels als het Melia Purosani Hotel Yogyakarta, vele lokale restaurantjes, de traditionele markt die er al sinds 1758 is en vele moderne winkels en Batik kleding winkels. De straat eindigt vlakbij het treinstation van Yogyakarta "Stasium Tugu”. De stoepen aan beide kanten van de straat staan vol met marktkramen welke vooral spullen verkopen voor de toeristen. In de avond zijn er veel lesehan, openlucht restaurant, te vinden.
Eigenlijk valt er niet te parkeren op Malioboro street, maar Lafran had gelukkig een adresje. Pal voor het warenhuis waar we heen wilden, wist hij een plekje te bemachtigen op een kleine privé-parking. Daar lopen leverde een zee van herkenning en herinneringen op; wat hadden we hier vorig jaar veel tijd door gebracht. Super leuk.
Maar deze zaak, waar Lafran ons naar toe leidde, hadden we vorig jaar niet ontdekt. Of misschien waren we er wel langs gelopen, maar waren we vanwege de portiers en de gastvrouwen en -heren aan de deur, hard door gelopen. Je krijgt namelijk het idee dat je een hele luxe exclusieve zaak binnen stapt. Maar eenmaal binnen val je van de ene verbazing in de andere. Het is een waanzinnig leuke winkel met een heel breed assortiment, van kruiden tot beeldhouwwerken, van batik kleding tot snuisterijen, je kunt het zo gek niet bedenken. En nog voor hele leuke prijzen ook.
Hier hebben we een goede slag kunnen slaan in de lijst van souvenirs en Gijs scoorde nog weer een mooi vlindermes voor zijn gestaag groeiende collectie. Top-adresje.
We hebben daarna nog even door de overdekte markt gelopen die we wel nog kenden van vorig jaar. Eén te grappig souvenir kunnen kopen voor de jongste gegadigde op onze lijst en toen weer de auto op gezocht.

Next op onze wish-list was een martial arts winkel en ook die wist Lafran natuurlijk gauw te vinden. Het werd gerund door een budo-vriend van hem, een Taekwondo kampioen met een indrukwekkende staat van dienst. Hij was er zelf niet, maar we hebben wel kunnen struinen door de winkel en ook hier bleef weer het een en ander aan onze vingers plakken.

Tijd voor lunch. Lafran stelde voor om ook voor de lunch iets traditioneels te pakken. Hij reed ons naar een klein tentje, vlakbij het buitenpaleis van de Sultan, waar we vorig jaar nog binnen waren geweest, het kleine paleis met alle zwembaden waar de Sultan zijn harem bewaarde.
We herkenden de straatjes, maar niet het tentje. Daar waren we ongetwijfeld zo voorbij gelopen, want aan de buitenkant zag je het briljante er niet aan af. Maar druk dat het was!… Het zat afgeladen met lokalen aan de houten tafeltjes binnen en buiten.
Er was nog precies één tafeltje over, die we deelden met een lokaal die lekker zijn soep zat te slurpen.

Het gerecht dat Lafran ons wilde laten proeven, is “Brongkos Campur”, iets dat ik zelf nooit van de kaart zou hebben gekozen. De reden?… Het ziet er alles behalve smakelijk uit… Het is een soort troebele soep in een groen/bruine kleur, waarin allerlei dingen drijven die je niet kunt plaatsen. Het ei wat er in drijft, ziet groen/geel. Al met al geen plaatje dat een schoonheidsprijs verdient. Het werd opgediend met op een apart bord witte rijst met kroepoek.
Maar als je eenmaal je lepel in de troebele soep had gestoken en de eerste hap had genomen, dan zag de wereld er ineens heel anders uit. Wat was dit lekker! De brongkos was gevuld met beef (Sas en Gijs hadden vegetarisch), tempé, soja, linzen, ei en de nodige kruiden en groenten. Je schepte het over je rijst heen en at het samen met je kroepoek.
Daarnaast kreeg je ook nog tempé goreng geserveerd.
Wederom aftoppen met hete thee en je had echt een perfecte lunch. Had ik eveneens niet willen missen. Wat heerlijk dat iemand dat gewoon voor je bestelt. Anders had ik dat nooit geweten.

Houtsnijwerk was het volgende op onze lijst. Althans, dat dachten we op dat moment nog. Lafran reed ons naar weer een ander deel van de stad, waar een hele wijk bestond uit winkels die houtsnijwerk verkochten. We hebben er heel wat bekeken, maar werden niet echt hebberig. Niet ons ding, zeg maar. En de paar stukken die we zagen en die dat wel waren, waren en te groot en te zwaar om zelf mee te nemen in de bagage. En verschepen zagen we op dat moment nog even niet zitten….
Tot we een andere zaak passeerden, waar ze geen hout, maar juist stenen objecten verkochten.

In Nederland willen we onze badkamer laten verbouwen. Daar zijn we al een heel eind mee en de week voor deze reis waren we nog naar een zaak gegaan om badkamermeubels uit te zoeken. Eén van de dingen die we uitgezocht hadden (maar gelukkig nog niet besteld), waren de wasbakken. We hadden hele mooie gezien, maar die waren echt schreeuwend duur, dus daar waren we nog over aan het nadenken.

Tot vanmiddag, want in dit winkeltje tussen alle houtsnijwerk-winkels in, liepen we compleet onverwacht, tegen dezelfde wasbakken aan. Precies zoals wij ze willen hebben. Zonder jullie te vervelen met prijzen, kan ik wel zeggen dat ze hier alleen 30x (!) zo goedkoop waren !!
Ok, daar hadden we precies twee seconden voor nodig en toen was de deal gemaakt. Ze moeten wel verscheept worden en da’s niet voor niks natuurlijk, maar dat weegt niet op tegen de nieuwprijs in Nederland.
Bovendien zullen we nu wastafels met een verhaal hebben, een mooi aandenken aan deze reis waar we iedere dag mee geconfronteerd zullen worden. Hoe grappig is dat?

Senpai Lafran kreeg van de eigenaresse nog een leuk cadeau, een houtgesneden doos met gleuf in de deksel. We vroegen ons even af wat hij daarmee moest, maar hij legde het al uit; Hij vraagt op de dojo geen vaste contributie aan zijn leden, simpelweg omdat de meeste dat niet kunnen betalen. Hij zet altijd een bakje neer waarin iedereen een vrijwillige bijdrage kan doen als men dat kan missen. Het leek hem leuk om daar dit kistje voor te gaan gebruiken.
Mooie bestemming voor een prachtige manier van contributie heffen…

We hebben nog één stop gemaakt, in Bantul, net ten zuiden van Yogja, dat bekend staat om het lederwerk. Hier vind je rijen en rijen met winkels met alles van leer; jassen, schoenen, slippers, riemen, etc etc. Zo gek als je het kunt bedenken.
Voor ons zat er niets tussen, maar het was wel leuk om even gezien te hebben.

Rond half zes zette hij ons weer af bij het hotel. Bijna tien uur samen op pad geweest en het was gezellig van begin tot eind. Lafran had duidelijk gewerkt aan zijn engels, want hij sprak het veel beter dan een jaar geleden. En hij weet veel van Yogja en de achtergronden.
En natuurlijk veel gebabbeld over budo in het algemeen en kyokushin in het bijzonder. Het was echt erg leuk vandaag.

Sas en ik hadden eigenlijk wel zin in een biertje, maar dat is in dit deel van de stad niet te krijgen. Met de hoge concentratie moslims hier, is alcohol uit den boze.
Maar papa Joost is natuurlijk niet voor één gat te vangen; via de Uber-app (man, man, ik ben helemaal into de Uber…) kun je naast auto’s, ook een “motor-uber” bestellen. Werkt precies hetzelfde, maar dan word je opgepikt door een motor of scooter. Is het nog goedkoper.
Ik heb een rugzak omgebonden en zo’n scooter besteld, en nog geen 5 minuten later scheurde ik achterop door het verkeer van Yogja. Super leuk. Je beleeft de stad dan toch weer anders.
’s Middags hadden we een straat gezien waar wel wat Bintang-cafeetjes waren en daar had ik de naam van op geschreven. Die gaf ik nou als bestemming door en 10 minuten later stopten we daar. Ik wist mijn nieuwe scooter-vriend met handen en voeten duidelijk te maken dat hij even moest wachten en scoorde gauw een paar biertjes. Vijf minuten later zat ik alweer achterop en weer 10 minuten later was ik weer in het hotel. Ideaal!

Voor het avondeten zijn we weer even naar het stalletje schuin tegenover het hotel gegaan, waar we gisteren ook zo lekker hadden gegeten. Ook nu weer heerlijke nasi gegeten en daarna bij een stalletje aan de overkant saté kambing gehaald, oftewel saté van geitenvlees. Absolute aanrader!
Er staat verderop ook een stalletje met saté van het paard, maar die skip ik. Dat lijkt me weer minder. Voor de rest pak ik alles waar een stokje in steekt en saté heet… haha

We zijn behoorlijk moe van de hele dag op sjouw. Tijd om te chillen.
Ik duik nog even in aantekeningen die ik in mijn telefoon heb staan van eerdere lessen van mijn Sensei, want ik begreep dat ze graag zouden willen als ik morgen wat met kumite ga doen en dan val ik graag terug op de lessen zoals hij ze geeft. Hopelijk kan ik het ook een beetje overbrengen.

Het wordt sowieso een bijzonder gebeuren morgen. Speciaal voor onze komst hebben ze een tameshiwara-gebeuren geregeld en er komt zelfs een hele ceremonie met gele rijst voor ons. Het moet niet gekker worden.
Veel te veel eer natuurlijk, maar wel heel leuk en vooral super aardig. Wordt ongetwijfeld vervolgd morgen met een uitgebreid verslag. Osu!