Dag 28

6 augustus 2017


Oei, het gaat nu hard. Nog maar een paar dagen en dan zit het er alweer op. Daar wil ik nog even niet aan denken…
Vandaag wilde ik zelf even relaxen. De middag en avond beloofden inspannend genoeg te worden met het karate-gebeuren. Ik wilde op mijn gemak mezelf even voorbereiden en had niet de rust in mijn kop om andere dingen te gaan doen.

We hebben ietsje uit geslapen en zijn tegen half tien gaan ontbijten. Het ontbijt is niet echt briljant hier, zeker niet op dat uur, want dan zijn een hoop zaken al afgekoeld en zit je lauwe rijst te eten of lauwe thee te drinken.
Is eigenlijk het enige puntje van kritiek op dit hotel, want verder is het helemaal top. Perfecte ligging, mooi hotel, alles netjes en schoon, goede bedden, goede douche, goede wifi. Aanrader dus, maar voor het ontbijt zoek je beter een stalletje op…

Sas en Maasje hadden, terecht, geen zin om vijf uur lang niets te doen en besloten naar de Jogja City Mall te gaan, een groot winkelcentrum waar we vorig aar geweest waren en die ze beiden nog haarscherp op het netvlies hadden staan. Daar zit kennelijk een bepaalde winkel waar ze allebei heel graag weer heen willen…
Vanuit hier is dat echt compleet aan de andere kant van de stad en ben je zeker 45 minuten onderweg. Sas heeft ook de Uber-app gedownload (had ik al gezegd hoe briljant dat is?…) en daarmee haar eerste auto besteld. Die pikte de dames iets na elven op bij het hotel.
Chief en ik hebben ons terug getrokken op zijn kamer en doen allebei ons ding. In mijn geval is dat het plaatsen van verslag en foto’s van gisteren, alvast een hotel boeken voor de laatste nacht in Singapore, wat mailtjes beantwoorden en een klein beetje werk verzetten.
Daarna weer even in oude aantekeningen van lessen van mijn Sensei geneusd. Terwijl ik daarmee bezig was, kreeg ik een foto door ge-appt van de Senpai hier, met daarop een tiental betonblokken voor de tameshiwara (breken) vanavond. Hier gebruiken ze wel een zelfde soort blokken als in Nederland, alleen veel dikker. 10 cm ipv 5 cm. Ben benieuwd.

Niet veel later kreeg ik nog een appje van de Senpai; of ik de complete les wilde verzorgen, dus alles van begin af aan. Dat betekent zo’n 2,5 uur lessen, plus daarna nog een demo breken en de ceremonie en eten, etc. Oei, nou moest ik toch echt even wat gaan voorbereiden. Wel heel gaaf natuurlijk.

Sas en Maasje waren perfect op tijd terug, iets na tweeën en hadden het heel leuk gehad. Maasje was weer goed geslaagd op kleding gebied en we zijn nu ook bijna rond met de souvenirs. Nog eentje missen we er…
Ze hadden er gelukkig ook aan gedacht om lunch mee te nemen, want daar begon ik me al een beetje zorgen over te maken. Niet nodig dus, want ze waren langs een bakkertje geweest en hadden van alles mee genomen.

Om half vier stonden we klaar in de lobby en kwam Lafran ook net aan rijden. We hadden een tas vol water bij ons, nog wat cadeaus en de camera en waren vooral benieuwd wat ons nu weer te wachten stond.
Het was een kleine tien minuten rijden naar de dojo. De laatste paar honderd meter herkenden we wel van vorig jaar nog. Dan rij je echt de arme buurt van Yogja binnen en wurm je je door de kleine straatjes. Op een pleintje stonden tientallen kinderen op versierde fietsjes, die aan het oefenen waren voor de optocht op 17 augustus, als Indonesië haar onafhankelijkheid viert. Te grappig om te zien. Had alleen niet op tijd mijn camera klaar helaas.

De dojo was nog onveranderd. Precies als vorig jaar. Aan de wand hing een uitvergroting van vorig jaar toen we ook mee hebben getraind. De groepsfoto van toen hangt ingelijst aan de muur, zo geestig.
Het druppelde langzaam vol. Kwamen ze vorig jaar nog bijna allemaal te laat, nu was iedereen op tijd. 55 van de 67 leden waren erbij vanavond, een drukke bedoening dus. De dojo stond flink vol. Supertof.

En inderdaad, hij gaf vanaf het begin het stokje aan mij. Zelfs de opening kwam voor mijn rekening. Er zijn er maar een paar die een beetje engels spraken, de meerderheid echter niet en ik had geen zin om continu met een vertaler te zitten, dus ik hield het zeker in het begin kort qua praten. Niet lullen, maar poetsen en meteen begonnen.
Even alles losgooien en strekken, een korte warming-up (ik was met die vochtigheid toen al doorweekt) en daarna meteen uitgebreid aan de kihon (de basis technieken).
De groepssamenstelling was van alle leeftijden. Kleine hummels stonden tussen de volwassenen en iedereen deed vol spirit mee. Dat was misschien nog wel het allerleukste, iedereen was zo enthousiast en werkte zo hard. Indonesiërs zien zweten, da’s knap. En ze hielden het allemaal vol, 2,5 uur lang. De kiai's (schreeuwen) klonken zo hard dat het galmde en dat het leek, zo zei Sas later, alsof er een opstand uitbrak.
Kihon werd gevolgd door Ido Geiko, oftewel de basis technieken in beweging. Ook hier lag het tempo hoog en vroeg ik steeds meer van ze. Ze bleven gas geven.
Tijd om even iets geks te verzinnen voor de jeugd. De senioren zette ik in het midden in een lange rij tegenover elkaar. Ze hielden hun handen vast en daar legde ik steeds een jeugdlid op, die al klauterend en tijgerend, en half gejonast naar de andere kant moest zien te komen. Altijd goed voor hilariteit.

Terug in het gelid en werken aan de kata’s. Eerst basis kata’s gelopen en dat konden ze eigenlijk best netjes. Beetje variatie in aan gebracht en dat viel ook goed. Daarna door met de hogere kata’s en dan zie je dat ze daar nog niet zover mee zijn. Ik heb er twee behandeld, maar ben er niet te lang in blijven hangen. Tempo moest lekker hoog blijven.

Kumite is het vecht gedeelte van karate en van tevoren was gevraagd om daar vooral wat aandacht aan te besteden. Met name de stoot-technieken in het gevecht en het blokken en overnemen. Daar hebben we de laatste drie kwartier aan gewerkt.
Op dat punt moesten er een aantal jongens weg, omdat de moskee riep en ze dan op moeten draven voor het gebed. Met zo’n 48 man bleven we over.
Veel oefeningen kunnen doen en veel kunnen behandelen. Iedereen deed zo zijn/haar best, echt te leuk. Zelfs de kleinsten bleven vol aandacht en inspanningen.
Aan het eind nog even de jeugd over de buiken van de senioren laten lopen, ook altijd goed voor een hoop lol en met nog een serie stoten met kiai de les afgesloten.

Op dat moment werd de tameshiwara in stelling gebracht. Tameshiwara is het breek-onderdeel van karate. Twee grote houten standaards werden neer gezet en daarop werden gasbeton blokken gelegd, elk van zo’n 10 cm dik, twee keer zo dik als dat we in Nederland gewend zijn. Ik kreeg er drie op elkaar, dus dat moest wel lukken.

Tijdens het onderdeel kata had ik verteld dat mijn kata’s misschien iets af konden wijken van die van hun Senpai, omdat iedere school en bond natuurlijk haar eigen richtlijnen heeft, maar dat de grote lijnen gelijk zouden zijn. In dat praatje vertelde ik over het kata-toernooi in België, waar ik een kata liep die de helft van de scheidsen niet eens kenden, de Basai Dai. Dit ter illustratie.
Senpai Lafran bleef het vervolgens maar steeds over die kata hebben, want hij kende die ook niet. Dus toen ik de breek-demo wilde beginnen, kwam hij vragen of ik niet eerst een kata wilde doen, en of ik dan de Basai Dai wilde lopen. Haha, ok, pida massala (geen probleem).
Ik heb de kata gelopen en heb daarna de blokken met mijn elleboog gebroken. Ging op zich soepel, ware het niet dat een blok precies met de rand op een grote teen viel, dus daar zit een nare wond met veel bloedverlies. Maar goed, dat viel niemand op. Achter de coulissen gauw verbonden en weer verder gegaan bij de tameshiwara.
Senpai Lafran deed een vergelijkbare demo, maar dan met Yantsu kata. En daarna mochten een paar studenten het ook nog proberen met één blok. Eén jongen, Pandu, deed een mooie act door een blok met zijn hoofd te breken (atama tsuki), maar er waren er toch ook wel veel die niet door één blok kwamen met vuist of elleboog. Pas het zesde lid kwam er uiteindelijk doorheen.

Na de tameshiwara kwam er helemaal iets gaafs; de rijst ceremonie. Dat was wel even heel bijzonder. Op een soort offertafel stond een prachtige taart van rijst, net een hoedje op, en daarom heen in kleine bakjes kleine bijgerechtjes, zoals kip, ei, bon, tempé en linzen. De rijst was geel, een kleur rijst die hier alleen bij ceremonies wordt gebruikt.
Aan mij de eer om de taart aan te snijden. Eerst werd er kort gebeden en mag iedereen een wens doen. Daarna kreeg ik een mes en moest eerst de top van de taart af snijden. Die legde ik op een bordje, en deed daar vervolgens met een lepel kleine beetjes van de bijgerechten bij. Toen ik alles had gepakt, moest ik het bord overhandigen aan de oudste Senpai die aanwezig was. Dit gebeurde onder luid applaus.
De handeling moest ik nog twee keer herhalen, eerst nog voor een andere Senpai en de laatste voor Senpai Lafran.

Toen ik het laatste bord had overhandigd, kwamen er tientallen lunchboxen de dojo in, allemaal gevuld met hetzelfde eten; gele rijst, kippenkluif, en de bijgerechtjes die ook op de taart zaten, plus nog een banaan. Grote mokken hete thee werden geserveerd.

Deze ceremonie heet “Tumpenng” en is een Islamitische ceremonie waarbij er “Syurukan” wordt gedaan, oftewel, het is een dank-ceremonie.
Ik vond het echt heel bijzonder. Wat ontzettend lief dat ze dat georganiseerd hadden en hoe gaaf dat ze voor alle leden eten hadden geregeld. Dankbaar werd er gebruik van gemaakt, je kon echt zien dat dit voor sommigen een exceptioneel feestmaal was, de arme hummels.

Ik heb Senpai Lafran als dank een Kihon boek uit Nederland gegeven, boordevol foto’s. Daar was hij heel blij mee.
Voor de andere Senpai’s hadden we ook nog een kleinigheid bij ons, en voor alle leden hadden we sleutelhangers mee genomen van Budokai Senshi. Dat sloeg enorm aan, superleuk. Jong en oud wilden ze hebben.
We hebben namens Budokai Senshi en onszelf ook nog een donatie gedaan in hun bijdragenpot. Zoals eerder verteld, vraagt hij geen contributie aan de leden, maar zet hij een doos neer waar men een vrijwillige bijdrage in kan stoppen als men financiële ruimte heeft. We wisten bovendien dat hij heel hard aan het sparen is voor een tatami, de speciale wedstrijdmat voor in een dojo. We hopen met de donatie dat een stap dichterbij te kunnen hebben brengen.

Er moesten uiteraard nog tig foto’s genomen worden, groepsfoto’s en individuele foto’s. Daar waren we ook nog wel even zoet mee. Daarna nog afscheid genomen van iedereen en in het bijzonder natuurlijk van Qomariah, de lieverd die zo goed op mijn tas had gepast de afgelopen weken en die zo’n klik met Maasje heeft. Maasje die trouwens de hele training heeft mee gedaan. Gijs kreeg na een half uur last van zijn hoofd en was er uit gestapt, maar Muis hield het dapper vol.
Ook van Calista natuurlijk, de vrouw van Senpai Lafran, ook zo’n in- en ingoed mens.

Lafran reed ons terug naar het hotel. Hij was helemaal blij, hij had het zo leuk gevonden. “If you lived her”, zei hij, “then I would find my spirit for kyokushin everyday”. Haha, hoe leuk is dat!
Hij vertelde dat de studenten allemaal heel enthousiast waren geweest over de training en daarom ook dubbel zo hard hun best hadden gedaan. Leuk om te horen.

Bij het hotel namen we afscheid. Misschien dat we elkaar nog even zien de komende dagen, maar ik verwacht het eigenlijk niet. Of het moet zijn om nog even de verzending van onze wastafels verder af te wikkelen. Daar ging hij morgen achteraan.
“Tot volgend jaar”, riep ik maar. Wie weet kunnen we een volgende reis weer combineren. Ik zou het zo weer doen. Wat een lieve, goede mensen en wat verrichten ze een goed werk. Toppers!

In het hotel eerst even gedoucht en mijn teen ingepakt. Ziet er toch wat nasty uit.
Daarna weer een Uber-motor besteld en me naar het Bintang-straatje laten rijden, want als er één avond was deze vakantie dat we een biertje verdiend hadden, was het vandaag wel. Dus een paar flesjes opgehaald.
Op de terugweg is de driver nog even gestopt bij een supermarkt, zodat ik voor Gijs en Maasje ook wat kon halen.
Op de kamer nog even geborreld en toen aan het verslag begonnen. Sas is intussen naast me ingedut, maar die mocht ik nog even wakker maken om zo’n biertje weg te tikken. Dat ga ik maar eens doen dan.
Morgen hebben we alweer andere leuke dingen op het programma staan, dan willen we zelf zilver gaan smeden. Kijken wat dat weer gaat brengen.

Maar nu eerst nog even met veel genoegen terug kijken op een super geslaagde middag en avond in de dojo van Senpai Lafran. Wat was dat top!
Big Osu!

Video 1: Kata & Tameshiwara


Video 2: Rijst ceremonie part 1