Dag 29
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
09 Augustus 2017 | Indonesië, Jogjakarta
Hmmm, ietwat rampzalig geslapen. Teen is toch wat rotter uit de strijd gekomen dan in eerste instantie gedacht. De rand of punt van een van de betonblokken is na het breken in mijn teen terecht gekomen, net voor de nagel. Er is een flinke snee ontstaan die de nagel onder het vel bloot heeft gelegd. Je ziet dus zeg maar nagel, dan een reepje vlees en dan weer nagel en dan de rest van mijn teen. Haha, goed verhaal, hè?…
Enniewee, het ziet er ranzig uit en doet gemeen zeer, dus iedere keer als ik draaide in mijn slaap, was ik weer wakker.
Mag de pret niet drukken; we hadden weer een leuk verzetje in het vooruitzicht. We zouden gaan zilver smeden in Kotagede vandaag.
De ochtend hebben we relaxed aan gedaan. Maasje heeft heerlijk liggen plonzen en heeft zelfs Sas zo gek gekregen om er in te springen. Dat brengt me meteen bus de quote van die dag: “Ik heb geen duikbril nodig, het water is niet zo glorieus.”….. Haha, die Muis, die vond dat er niet zo veel chloor in zat…
Er moest nog het een en ander voorbereid worden voor morgen, als we naar Solo gaan om te fietsen en er moesten wat kneuterige, doch noodzakelijke zaken gedaan worden zoals de was laten doen en boodschappen halen.
Ik kreeg vanochtend ook nog twee uitnodigingen van dojo’s uit Oost-Java om daar te komen trainen en een les te komen geven. Hoe geestig is dat? Die hadden de berichten op Facebook en insta gezien en zijn ook bevriend met de dojo van Senpai Lafran.
Ik heb ze uitgelegd dat onze tijd er hier deze reis op zit, maar mochten we volgend jaar de reis weer kunnen combineren met een tussenstop hier, dat ik dan heel graag langs zou willen komen. Osu.
Eerder al schreef ik over Kotagede, het zilverstadje aan de rand van Yogjakarta. Over de tientallen zilverwinkels die je daar hebt en dat je daar vaak ook in het atelier kunt kijken hoe men bezig is om zilver te smelten en te smeden.
Maar het is dus ook mogelijk om er zelf mee aan de slag te gaan. Je krijgt dan als het ware een korte stage, of zoals het omschreven wordt, een afdaling in de tijd wat betreft sfeer, huisvesting, gereedschap en cultuur.
Sas had geregeld dat we terecht konden bij Studio 76, gelegen aan een klein straatje parallel aan de grote straat van Kotagede. Vanaf het hotel was dat nog geen 10 minuten rijden met een Uber. (Had ik al gezegd wat voor een briljant systeem dat is?….)
Om 13.00 uur werden we verwacht. Dat hebben we niet helemaal gered, maar om kwart over één liepen we dan toch het atelier binnen. De smid wachtte ons op en heette ons welkom. Hij legde ons uit dat we zouden gaan werken met 4 gram zilver per persoon en dat je kon kiezen wat je wilde maken, een ring of een armband. En koos je voor een ring, dan kon je nog kiezen voor een flexibele ring die mettertijd te verstellen was, of voor een vaste ring. Verder kon je kiezen uit een flink aantal modellen, maar had je zelf andere ideeën, dan kon dat natuurlijk ook.
Een Francaise, de enige andere deelnemer vanmiddag, was al begonnen en zat al met een brander het zilver te smeden.
Sas koos voor een vaste ring, Gijs en Maasje voor een flexibele ring en ik besloot een armband te proberen. Omdat we eigenlijk alledrie wat anders hadden, liepen onze procedures door elkaar heen, wat het lekker veelzijdig maakte. Maasje begon bijvoorbeeld met vijlen van de punten van haar ring, Sas ging meteen aan het smeden, Gijs moest met schuurpapier aan de gang en ik begon met het maken van gaten, waar de rest van de armband doorheen getrokken kon worden.
Het smeden deed je met een gasvlam, die je bediende door met je voet op een pedaal te blijven trappen, net als bij een naaimachine of bij het pottenbakken. Je moest de vlam steeds goed blijven verdelen over het zilver oppervlak.
Voor het vervaardigen van de ring had hij een aantal mallen die je moest gebruiken. Je bepaalde eerst je ringmaat en aan de hand daarvan werd een mal gebruikt. Dan kon je het model van de ring maken.
Om teksten in het zilver te graveren, gebruikte je kleine staafjes waar aan de onderkant de letters in reliëf er zaten. Die plaatste je op het zilver en met een hamer tikte je dan de letters in je sieraad. Sas deed bijvoorbeeld de initialen van haar en mij aan de binnenkant van haar ring, Gijs had een tekst voor de buitenkant van zijn ring en ik tikte “osu” met het hamertje op mijn armband. Maasje had een dermate model dat er geen ruimte was voor letters.
Er moest nog een hoop getimmerd, gevijld en geschuurd worden voor we naar de laatste fase konden. Ook kon je er met een bepaald werktuig nog reliëf in je sieraad maken, door met de hand stukje voor stukje te hameren. Poeh, best een gedulds-klusje, een uitdaging voor deze jongen…
Als het helemaal naar het zin was, werd het sieraad nog één keer verhit tot het roodgloeiend was, en daarna ondergedompeld in koud water. Vervolgens moest je het met een harde borstel en water poetsen en borstelen tot de witte gloed er af ging en je een glanzend zilveren kleinood over hield.
En zo hadden we twee uur later alle vier een uniek, zelf gemaakt sieraad om de vinger of om de pols. Was echt heel leuk om te doen. Nooit geweten dat deze handelingen allemaal bij zoiets kwamen kijken. Leuk om ervaren te hebben en natuurlijk vier leuke aandenkens aan deze middag erbij. Zilversmeden in Kotagede, ik zeg een aanrader!
We hebben een klein stukje door het dorpje gewandeld tot we bij een grote souvenir-shop terecht kwamen die hele kunstige edoch jedoch spuuglelijke dingen verkocht. Maar daar ging het niet om; ik ving een wifi-signaal op. Ik wist het wachtwoord te ontfutselen en kon zo weer een Uber bestellen die ons drie minuten later daar voor de deur op pikte.
Even terug naar het hotel, wat spullen ophalen en vooral wat spullen even op de kamer brengen en toen zijn we eigenlijk direct alweer op pad gegaan. Met de Uber naar Malioboro Street gereden, de drukke en gezellige winkelstraat van Yogja. We hadden namelijk nog twee missies te gaan op souvenir-gebied en die wilden we vandaag afvinken.
Maar eerst gingen we op zoek naar een eetstalletje die we nog konden uittekenen van vorig jaar; het stalletje langs de weg met de “springrolls”, oftewel de loempia’s. De lekkerste die we ooit gegeten hadden. Of… was dat alleen nog zo in onze herinnering?…
We konden het mooi gaan testen, want al heel snel hadden we ‘m gevonden. Snel besteld, twee stuks met kip en twee met ei voor de vegetariërs…… Nee, het was echt zo, het zijn de beste loempia’s ever! Heerlijk! Direct een tweede portie erachter aan besteld, plus ook nog een andere specialiteit van het huis, een zoet gerecht waarvan ik de naam niet weet, maar wat bestond uit een kokertje rijst met een zoete vulling erin, en met een laag kokos rasp aan de buitenkant. Schiet mij maar lek, maar dat was echt helemaal top!
Buikjes weer gevuld, we konden op souvenir-jacht. Een half uur later waren alle vinkjes gezet, de buit was binnen. Daarnaast voor Gijs nog een cool t-shirt gescoord, en een belofte aan de kids ingelost; even binnen bij de Dunkin’ Donuts Indonesia. Vond ik stiekem wel leuk natuurlijk, want Dunkin’ Donuts Amsterdam is net klant geworden van Zout-Holland. Leuk om hier dan even een filiaal te zien. Kids aan een donut, Sas en ik aan de koffie, prima.
Nog een laatste wandeltje tussen de talloze kraampjes door en toen weer een Uber besteld. De brave borst maakte een klein ommetje voor ons, zodat we alvast twee biertjes voor vanavond konden kopen. Scheelde me weer een retourtje op de Uber-scooter vanuit het hotel.
Tegen zevenen waren we weer in het hotel. We hebben even een uurtje relaxed gedaan, ieder voor zich, en toen zijn we nog even een hapje gaan eten bij de warung in de straat. Deze keer hier ook de tempé goreng geproefd, die, weliswaar anders bereid, ook hier weer een feestje was.
Nu zijn we weer terug in het hotel. Voor morgen staat een dagtrip naar Solo op het programma, een stadje ten noordoosten van Yogja. Hoe we daar moeten komen, is nog niet geheel duidelijk. We hopen een trein te kunnen nemen. Die moeten er rijden, maar vanaf waar en om hoe laat, is niet terug te vinden. Of beter gezegd, je vindt er tig tegenstrijdige berichten.
Vooralsnog gokken we op het Tugu treinstation in het centrum van Yogja. We hebben om 11.00 uur op een station in Solo afgesproken met iemand van wie we fietsen gaan huren, dus dat wordt onze richttijd.
Mocht het helemaal mis lopen met de trein, kunnen we altijd nog terug vallen op…… jawel, de Uber… haha
Laatste volle dag in Indonesië van deze vakantie morgen. :-(
Daar gaan we nog even wat moois van maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley