Bhinneka tunggal ika
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
13 Augustus 2017 | Nederland, Middelharnis
“Bhinneka tunggal ika”
Eenheid door verscheidenheid. Verdeeld in stukken, maar toch één.
Het is dé slogan voor Indonesië en beter hadden ze het niet kunnen bedenken. Het is een waarheid als een koe in meerdere opzichten.
Ruim 17.000 eilanden vormen samen dit prachtige land; verdeeld in stukken, maar toch één.
Verschillende religies leven hier langs en met elkaar; eenheid door verscheidenheid.
Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is de vriendelijkheid, het relaxe karakter, de saamhorigheid, de liefde voor lekker eten.
En daar hebben we iedere dag opnieuw weer van genoten.
Was het vorig jaar Java en Bali, dit jaar kozen we voor Sulawesi en een korte stop in Yogjakarta, en daar hebben we geen seconde spijt van. Wat een prachtig eiland is dat toch!
Veel groener nog (hoe is het mogelijk?…), veel grilliger in veel opzichten en vooral ook nog veel minder ontdekt en gevuld met toeristen. En tegelijkertijd herbergt het vele schatten van nationale en internationale waarde, zijn ze met bepaalde zaken uniek in de hele wereld en heeft het culturen en gebruiken waar je nog nooit van gehoord hebt.
Terug kijkend op onze reis zijn we zeer tevreden met de route die we genomen hebben, en dat we het bij Midden- en Zuid-Celebes gehouden hebben.
Tuurlijk hadden we het noorden, met Manado en de Bunaken-eilanden, ook graag willen zien, maar gegeven de tijd die we hadden, was dat geen wijsheid geweest. Dan waren we een soort Japanners geweest met 4 Europese steden afvinken in 3 dagen. Wellicht kunnen we het noorden nog een keer mee pakken als we richting West-Papoea gaan, een andere bestemming die in ons hoofd zit.
Nee, dit ritme was precies goed. De afstanden die je moet afleggen zijn aanzienlijk. Niet eens zozeer in kilometers, maar wel in tijd en energie. Als we alles hadden willen proppen in deze 4 weken, hadden we veel concessies moeten doen. En daar houden de Veldjes nou eenmaal niet van…
Het is een veelzijdige reis geweest met voor ieder een heleboel wils. Zowel voor de kids als voor ons, als voor ons alle vier tegelijk zaten er geweldige items in. Cultuur, natuur, actie, luieren, stad, wildernis, strand, meer, zee, vlak, berg, scooter, riksja, auto, bus, vliegtuig, alles wisselde zich continu in rap tempo af. Soms deed je zo gruwelijk veel indrukken op op één dag, dat je echt even een ochtend of zelfs dag nodig had, om dat allemaal te processen en er van bij te komen. Maar geen moment had je het gevoel van: ok, dit hadden we net zo goed kunnen skippen…
We hebben spannende momenten beleefd, waarbij de slang die op Gijs en Maasje af kwam op het strand, waarna uit het niets de hond er tussen sprong en de slang greep, misschien wel op één staat. Dat verzin je toch niet?…
Sowieso weer mooie beessies mogen zien deze reis, waaronder weer een paar nieuwe voor op de lijst. De zeeslangen, de indrukwekkende lion fish, een aantal prachtige hagedissoorten en gekko’s, natuurlijk de varaan (“krokodil!, krokodil!”) die voor onze neus de weg over stak. En de werkelijk prachtige onderwaterwereld die nooit verveelt.
Maar vlak de bekendere diersoorten niet uit… Als je Gijs vraagt om de hoogtepunten van deze reis op te noemen, zal hij de kittens van Sengkang als een van de eerste opsommen. In the middle of nowhere, in een huis op palen boven het Poso-meer, omringd door een bizarre setting, ging zijn complete aandacht naar het nestje jonge katjes. Zodra hij wakker werd, ging hij er heen (en Maasje ook trouwens) en er werd ’s avonds niet geslapen voor er eerst nog even flink geknuffeld was met de kleine wurmen. Dat is toch geweldig… Gotta love him.
Toen ik Maasje vroeg waar zij als eerste aan moest denken, als ze aan Sulawesi dacht, zei ze: “scooters, overal kippen, geiten, honden en katten en overal aangestaard worden”.
Haha, ja, dat laatste was inderdaad wel een dingetje. Hier kon je goed aan merken dat Westerse toeristen hier nog niet veel kwamen. Gijs en Maasje waren vaak een nog grotere attractie voor hun, dan zij voor ons en hadden wij een euro per foto gekregen, dan hadden we onze reis drie keer terug verdiend… Dat geldt natuurlijk niet voor de wat bekendere spots zoals Makassar of Rantepao en de Togean Islands, maar de rest van de route en de manier waarop we ‘m aflegden, was duidelijk minder begaan door kleine blonde poppetjes en knappe puberjongens…
Tuurlijk vroegen we ook wat ze minder had gevonden; Als het eten te spicy bleek, was het eerste wat Muis zei. Verder vond ze het jammer dat ze vrijwel nooit een ijsje kon eten. Dat wil zeggen, dat ze dat van ons niet mocht. Wij willen namelijk niet dat ze in dergelijke landen schepijs eten. De kans op flinke buikklachten is simpelweg te groot. Maar ja, als de mussen van het dak vallen, dan is het soms best zuur als je de lokalen aan het schepijs ziet en zelf mag je niet. Gelukkig stuitten we af en toe ook op voorverpakte waterijsjes en die mochten natuurlijk wel.
Laatste minpuntje van Maas (en eigenlijk ook van Gijs) was dat er vaak geen of slechte wifi was… Haha, tja, dat verbaasde ons niet. We hadden ze van tevoren gewaarschuwd, zeker op Sulawesi is goede wifi schaars. Maar ja, als dat dan inderdaad ook zo blijkt te zijn….
Als Gijs aan Indonesië denkt, denkt hij vooral aan de warmte. En ook hij denkt aan het steeds aangestaard worden. Maar hij moet dan ook meteen aan de schooluniformen denken, dat vond ik wel grappig. Dat heeft dus wel indruk gemaakt kennelijk. En de batik, dat was ook een dingetje.
Sas en ik konden het rijtje nog aanvullen met: overal waar je keek warungs, waar je heerlijk kon eten voor een euro, dokter gigi, zweet in je bilnaad, thema-dorpjes (overal werden dan de zelfde spullen gemaakt/verkocht), nokia’s, miljoenen op zak, sateetjes, witte rijst en eieren, heel veel eieren, rijstvelden, buffels, groen groener groenst, toeteren in de stad, jungle geluiden in de wildernis.
En natuurlijk niet te vergeten: “Hello mister!”…. Te pas en te onpas werd ons dat toegeroepen, of dat nou tegen Gijs en mij was, of tegen Sas en Maasje, het was altijd “mister”. Heerlijk!
Als enige nadeel kunnen wij bedenken dat het zo zonde is dat de lokale bevolking er echt een bende van maakt. Ze flikkeren alles maar op straat. Bermen liggen vaak vol met afval en bagger. Zelfs sommige stranden, zeker als er mensen aan of op het strand wonen, liggen vol met zooi en niemand voelt zich geroepen om daar iets aan te doen.
Daar kunnen wij niet met ons verstand bij. Tegen een decor van zoveel natuurschoon, zo’n rand met rotzooi, why?… Iedereen een kliko-zak geven en een uurtje verplicht schoon laten maken, dan ben je er zo.
Wat hebben we geboft met het weer! Ook al is het natuurlijk geen regenseizoen, normaal in deze maanden mag je elke dag wel even een buitje op je kop verwachten. Maar wij hebben werkelijk geen druppel geraakt. Eén bui overdag gehad, in Ampana, toen we terug liepen naar het hotel, maar toen konden we schuilen bij een winkeltje en hebben we daar gezellig gezeten en erg gelachen, als een soort Muppets op stoeltjes langs de straat.
De rest van de regen die gevallen is, is ’s nachts gevallen of ’s avonds als we al binnen waren.
Verder alleen maar mooi weer gehad, met hoge temperaturen en vooral heel veel zon.
Dit tot grote teleurstelling van Maasje. We waren immers voorbereid en hadden poncho’s bij ons en Muis wou zo graag haar roze poncho een keer uit testen.
De laatste avond in Singapore had Sas een goed idee; Maasje deed op de hotelkamer haar poncho aan en heeft daarmee gedoucht. Lekker ding. Heeft ze ‘m toch nog aan gehad…
Travel light was sowieso het devies en dat is redelijk gelukt. Alle bagage voor 5 weken van 4 man zat in twee rugzakken. En dan had ieder nog een klein rugzakje. Prima.
Sas is overigens wel van plan dat we het volgende reis nog “lighter” kunnen doen. Ieder een kleine rugzak en verder niet. Dat wordt de uitdaging voor volgend jaar. Maar voor deze reis hebben we het alvast heel goed gedaan, vinden wij zelf.
Waar we deze reis voor het eerst mee geconfronteerd werden, was slecht nieuws van uit het thuisfront. Dat hadden we nog nooit eerder gehad tijdens een reis. In dit geval was het aan het einde van de eerste week het bericht dat een van onze katten zo gehavend was dat er gevreesd werd dat ze het niet zou redden. Waarschijnlijk door glasscherven die boven in een muur waren gemetseld, lag ze aan één kant helemaal open, van oksel voor tot en met de achterpoot, volledig gefileerd. Het is een wonder dat ze op eigen kracht thuis is gekomen en het is door het kordate en zeer toegewijde optreden van de oppas en haar moeder dat ze het overleefd heeft.
Zo’n telefoontje is echt naar om te krijgen. Hoe vertel je het de kinderen die helemaal gek zijn met onze katten. Moeten we het überhaupt wel vertellen. (ja, uiteraard hebben wel het verteld, maar de gedachte gaat door je hoofd). En welke beslissing moet je nemen. Er werd immers gevraagd tot hoever je wilde gaan met behandelen. En dat is verdraaid lastig in schatten op zo’n afstand.
Gelukkig heeft ze het overleefd. Nu, een maand nadat het gebeurd is, zit ze nog altijd in het verband en is het allemaal nog niet geheeld, maar de vooruitzichten zijn optimistisch. Die redt het wel, de bikkel.
En nu zitten we weer in Nederland, grotendeels alweer in het oude vertrouwde ritme.
Sterker nog; eergisteren geland en ik heb er al weer twee volle werkdagen op zitten.
Grote valkuil is dan dat je meteen zo wordt opgeslokt door werk en gedoe, dat je de napret helemaal mist. Dat je over een paar weken op schrikt en denkt: “Sjezus, we zijn alweer een maand terug…”
Gelukkig hebben we een mega-lading aan foto’s. Een eerste selectie voor de fotoboeken heeft de overvloed aan foto’s terug gebracht tot ruim 420 foto’s. Daar zal nog wel iets van afgeroomd gaan worden, maar het gros zal worden verwerkt in een paar boeken en zal het verhaal van Sulawesi vertellen in beeld, van a tot z. De verslagen moeten ons in de toekomst helpen om het ook in woord na te kunnen vertellen.
Dat is het eerste doel van alle reisverslagen die in de jaren zijn geschreven. Een naslagwerk voor ons om dingen terug te zoeken of om soms bepaalde stukken te herbeleven. Maar het is ook erg leuk om te horen dat zoveel mensen mee lezen en zo mee leven tijdens een reis. Het dagboek is inmiddels meer dan 62000 keer bekeken (!) en we krijgen veel leuke mailtjes binnen met vragen of complimenten, en soms ook lieve reacties onder de verhalen. Dat maakt het dubbel zo leuk om het zo bij te houden.
Indonesië, je hebt ons hart wederom gestolen. We hebben weer bijzondere mensen ontmoet en sommigen opnieuw gezien. Yogjakarta was ook weer een feest, nog steeds in onze ogen de leukste stad van het land. Het weerzien met de mensen van Shinkyokushin Yogjakarta was weer hartverwarmend. Om weer van dichtbij mee te maken hoe iemand met zoveel passie en inzet zoiets moois weet neer te zetten in een van de armste wijken van de stad, is zo bijzonder. Het zijn zulke lieve mensen, zowel de Senpai en zijn vrouw, als ook Qomariah die ons hart heeft gestolen en alle leden, jong en oud. Alleen daarom zou je ieder jaar de vakantieroute langs Yogjakarta willen leiden.
Maar ook een Marsella en Dessy met wie we in het begin hadden afgesproken in Makassar, zijn regelrechte lieverds en hopen we zeker ooit weer te zien.
En dan weer al die nieuwe ontmoetingen met lieve, mooie, hartelijke mensen. Ze hebben allemaal een plekje veroverd op de plank van blijvende herinneringen.
Ruim 17.000 eilanden vormen samen dit prachtige land. We hebben er nu 3 gezien…
Als we iedere dag een ander eiland zouden bezoeken, zouden we 46,5 jaar nodig hebben om het allemaal te zien.
Ik zeg: veel vitamientjes eten, gezond blijven en…. we gaan er voor!
Tidak masalah!
Eenheid door verscheidenheid. Verdeeld in stukken, maar toch één.
Het is dé slogan voor Indonesië en beter hadden ze het niet kunnen bedenken. Het is een waarheid als een koe in meerdere opzichten.
Ruim 17.000 eilanden vormen samen dit prachtige land; verdeeld in stukken, maar toch één.
Verschillende religies leven hier langs en met elkaar; eenheid door verscheidenheid.
Maar wat ze allemaal gemeen hebben, is de vriendelijkheid, het relaxe karakter, de saamhorigheid, de liefde voor lekker eten.
En daar hebben we iedere dag opnieuw weer van genoten.
Was het vorig jaar Java en Bali, dit jaar kozen we voor Sulawesi en een korte stop in Yogjakarta, en daar hebben we geen seconde spijt van. Wat een prachtig eiland is dat toch!
Veel groener nog (hoe is het mogelijk?…), veel grilliger in veel opzichten en vooral ook nog veel minder ontdekt en gevuld met toeristen. En tegelijkertijd herbergt het vele schatten van nationale en internationale waarde, zijn ze met bepaalde zaken uniek in de hele wereld en heeft het culturen en gebruiken waar je nog nooit van gehoord hebt.
Terug kijkend op onze reis zijn we zeer tevreden met de route die we genomen hebben, en dat we het bij Midden- en Zuid-Celebes gehouden hebben.
Tuurlijk hadden we het noorden, met Manado en de Bunaken-eilanden, ook graag willen zien, maar gegeven de tijd die we hadden, was dat geen wijsheid geweest. Dan waren we een soort Japanners geweest met 4 Europese steden afvinken in 3 dagen. Wellicht kunnen we het noorden nog een keer mee pakken als we richting West-Papoea gaan, een andere bestemming die in ons hoofd zit.
Nee, dit ritme was precies goed. De afstanden die je moet afleggen zijn aanzienlijk. Niet eens zozeer in kilometers, maar wel in tijd en energie. Als we alles hadden willen proppen in deze 4 weken, hadden we veel concessies moeten doen. En daar houden de Veldjes nou eenmaal niet van…
Het is een veelzijdige reis geweest met voor ieder een heleboel wils. Zowel voor de kids als voor ons, als voor ons alle vier tegelijk zaten er geweldige items in. Cultuur, natuur, actie, luieren, stad, wildernis, strand, meer, zee, vlak, berg, scooter, riksja, auto, bus, vliegtuig, alles wisselde zich continu in rap tempo af. Soms deed je zo gruwelijk veel indrukken op op één dag, dat je echt even een ochtend of zelfs dag nodig had, om dat allemaal te processen en er van bij te komen. Maar geen moment had je het gevoel van: ok, dit hadden we net zo goed kunnen skippen…
We hebben spannende momenten beleefd, waarbij de slang die op Gijs en Maasje af kwam op het strand, waarna uit het niets de hond er tussen sprong en de slang greep, misschien wel op één staat. Dat verzin je toch niet?…
Sowieso weer mooie beessies mogen zien deze reis, waaronder weer een paar nieuwe voor op de lijst. De zeeslangen, de indrukwekkende lion fish, een aantal prachtige hagedissoorten en gekko’s, natuurlijk de varaan (“krokodil!, krokodil!”) die voor onze neus de weg over stak. En de werkelijk prachtige onderwaterwereld die nooit verveelt.
Maar vlak de bekendere diersoorten niet uit… Als je Gijs vraagt om de hoogtepunten van deze reis op te noemen, zal hij de kittens van Sengkang als een van de eerste opsommen. In the middle of nowhere, in een huis op palen boven het Poso-meer, omringd door een bizarre setting, ging zijn complete aandacht naar het nestje jonge katjes. Zodra hij wakker werd, ging hij er heen (en Maasje ook trouwens) en er werd ’s avonds niet geslapen voor er eerst nog even flink geknuffeld was met de kleine wurmen. Dat is toch geweldig… Gotta love him.
Toen ik Maasje vroeg waar zij als eerste aan moest denken, als ze aan Sulawesi dacht, zei ze: “scooters, overal kippen, geiten, honden en katten en overal aangestaard worden”.
Haha, ja, dat laatste was inderdaad wel een dingetje. Hier kon je goed aan merken dat Westerse toeristen hier nog niet veel kwamen. Gijs en Maasje waren vaak een nog grotere attractie voor hun, dan zij voor ons en hadden wij een euro per foto gekregen, dan hadden we onze reis drie keer terug verdiend… Dat geldt natuurlijk niet voor de wat bekendere spots zoals Makassar of Rantepao en de Togean Islands, maar de rest van de route en de manier waarop we ‘m aflegden, was duidelijk minder begaan door kleine blonde poppetjes en knappe puberjongens…
Tuurlijk vroegen we ook wat ze minder had gevonden; Als het eten te spicy bleek, was het eerste wat Muis zei. Verder vond ze het jammer dat ze vrijwel nooit een ijsje kon eten. Dat wil zeggen, dat ze dat van ons niet mocht. Wij willen namelijk niet dat ze in dergelijke landen schepijs eten. De kans op flinke buikklachten is simpelweg te groot. Maar ja, als de mussen van het dak vallen, dan is het soms best zuur als je de lokalen aan het schepijs ziet en zelf mag je niet. Gelukkig stuitten we af en toe ook op voorverpakte waterijsjes en die mochten natuurlijk wel.
Laatste minpuntje van Maas (en eigenlijk ook van Gijs) was dat er vaak geen of slechte wifi was… Haha, tja, dat verbaasde ons niet. We hadden ze van tevoren gewaarschuwd, zeker op Sulawesi is goede wifi schaars. Maar ja, als dat dan inderdaad ook zo blijkt te zijn….
Als Gijs aan Indonesië denkt, denkt hij vooral aan de warmte. En ook hij denkt aan het steeds aangestaard worden. Maar hij moet dan ook meteen aan de schooluniformen denken, dat vond ik wel grappig. Dat heeft dus wel indruk gemaakt kennelijk. En de batik, dat was ook een dingetje.
Sas en ik konden het rijtje nog aanvullen met: overal waar je keek warungs, waar je heerlijk kon eten voor een euro, dokter gigi, zweet in je bilnaad, thema-dorpjes (overal werden dan de zelfde spullen gemaakt/verkocht), nokia’s, miljoenen op zak, sateetjes, witte rijst en eieren, heel veel eieren, rijstvelden, buffels, groen groener groenst, toeteren in de stad, jungle geluiden in de wildernis.
En natuurlijk niet te vergeten: “Hello mister!”…. Te pas en te onpas werd ons dat toegeroepen, of dat nou tegen Gijs en mij was, of tegen Sas en Maasje, het was altijd “mister”. Heerlijk!
Als enige nadeel kunnen wij bedenken dat het zo zonde is dat de lokale bevolking er echt een bende van maakt. Ze flikkeren alles maar op straat. Bermen liggen vaak vol met afval en bagger. Zelfs sommige stranden, zeker als er mensen aan of op het strand wonen, liggen vol met zooi en niemand voelt zich geroepen om daar iets aan te doen.
Daar kunnen wij niet met ons verstand bij. Tegen een decor van zoveel natuurschoon, zo’n rand met rotzooi, why?… Iedereen een kliko-zak geven en een uurtje verplicht schoon laten maken, dan ben je er zo.
Wat hebben we geboft met het weer! Ook al is het natuurlijk geen regenseizoen, normaal in deze maanden mag je elke dag wel even een buitje op je kop verwachten. Maar wij hebben werkelijk geen druppel geraakt. Eén bui overdag gehad, in Ampana, toen we terug liepen naar het hotel, maar toen konden we schuilen bij een winkeltje en hebben we daar gezellig gezeten en erg gelachen, als een soort Muppets op stoeltjes langs de straat.
De rest van de regen die gevallen is, is ’s nachts gevallen of ’s avonds als we al binnen waren.
Verder alleen maar mooi weer gehad, met hoge temperaturen en vooral heel veel zon.
Dit tot grote teleurstelling van Maasje. We waren immers voorbereid en hadden poncho’s bij ons en Muis wou zo graag haar roze poncho een keer uit testen.
De laatste avond in Singapore had Sas een goed idee; Maasje deed op de hotelkamer haar poncho aan en heeft daarmee gedoucht. Lekker ding. Heeft ze ‘m toch nog aan gehad…
Travel light was sowieso het devies en dat is redelijk gelukt. Alle bagage voor 5 weken van 4 man zat in twee rugzakken. En dan had ieder nog een klein rugzakje. Prima.
Sas is overigens wel van plan dat we het volgende reis nog “lighter” kunnen doen. Ieder een kleine rugzak en verder niet. Dat wordt de uitdaging voor volgend jaar. Maar voor deze reis hebben we het alvast heel goed gedaan, vinden wij zelf.
Waar we deze reis voor het eerst mee geconfronteerd werden, was slecht nieuws van uit het thuisfront. Dat hadden we nog nooit eerder gehad tijdens een reis. In dit geval was het aan het einde van de eerste week het bericht dat een van onze katten zo gehavend was dat er gevreesd werd dat ze het niet zou redden. Waarschijnlijk door glasscherven die boven in een muur waren gemetseld, lag ze aan één kant helemaal open, van oksel voor tot en met de achterpoot, volledig gefileerd. Het is een wonder dat ze op eigen kracht thuis is gekomen en het is door het kordate en zeer toegewijde optreden van de oppas en haar moeder dat ze het overleefd heeft.
Zo’n telefoontje is echt naar om te krijgen. Hoe vertel je het de kinderen die helemaal gek zijn met onze katten. Moeten we het überhaupt wel vertellen. (ja, uiteraard hebben wel het verteld, maar de gedachte gaat door je hoofd). En welke beslissing moet je nemen. Er werd immers gevraagd tot hoever je wilde gaan met behandelen. En dat is verdraaid lastig in schatten op zo’n afstand.
Gelukkig heeft ze het overleefd. Nu, een maand nadat het gebeurd is, zit ze nog altijd in het verband en is het allemaal nog niet geheeld, maar de vooruitzichten zijn optimistisch. Die redt het wel, de bikkel.
En nu zitten we weer in Nederland, grotendeels alweer in het oude vertrouwde ritme.
Sterker nog; eergisteren geland en ik heb er al weer twee volle werkdagen op zitten.
Grote valkuil is dan dat je meteen zo wordt opgeslokt door werk en gedoe, dat je de napret helemaal mist. Dat je over een paar weken op schrikt en denkt: “Sjezus, we zijn alweer een maand terug…”
Gelukkig hebben we een mega-lading aan foto’s. Een eerste selectie voor de fotoboeken heeft de overvloed aan foto’s terug gebracht tot ruim 420 foto’s. Daar zal nog wel iets van afgeroomd gaan worden, maar het gros zal worden verwerkt in een paar boeken en zal het verhaal van Sulawesi vertellen in beeld, van a tot z. De verslagen moeten ons in de toekomst helpen om het ook in woord na te kunnen vertellen.
Dat is het eerste doel van alle reisverslagen die in de jaren zijn geschreven. Een naslagwerk voor ons om dingen terug te zoeken of om soms bepaalde stukken te herbeleven. Maar het is ook erg leuk om te horen dat zoveel mensen mee lezen en zo mee leven tijdens een reis. Het dagboek is inmiddels meer dan 62000 keer bekeken (!) en we krijgen veel leuke mailtjes binnen met vragen of complimenten, en soms ook lieve reacties onder de verhalen. Dat maakt het dubbel zo leuk om het zo bij te houden.
Indonesië, je hebt ons hart wederom gestolen. We hebben weer bijzondere mensen ontmoet en sommigen opnieuw gezien. Yogjakarta was ook weer een feest, nog steeds in onze ogen de leukste stad van het land. Het weerzien met de mensen van Shinkyokushin Yogjakarta was weer hartverwarmend. Om weer van dichtbij mee te maken hoe iemand met zoveel passie en inzet zoiets moois weet neer te zetten in een van de armste wijken van de stad, is zo bijzonder. Het zijn zulke lieve mensen, zowel de Senpai en zijn vrouw, als ook Qomariah die ons hart heeft gestolen en alle leden, jong en oud. Alleen daarom zou je ieder jaar de vakantieroute langs Yogjakarta willen leiden.
Maar ook een Marsella en Dessy met wie we in het begin hadden afgesproken in Makassar, zijn regelrechte lieverds en hopen we zeker ooit weer te zien.
En dan weer al die nieuwe ontmoetingen met lieve, mooie, hartelijke mensen. Ze hebben allemaal een plekje veroverd op de plank van blijvende herinneringen.
Ruim 17.000 eilanden vormen samen dit prachtige land. We hebben er nu 3 gezien…
Als we iedere dag een ander eiland zouden bezoeken, zouden we 46,5 jaar nodig hebben om het allemaal te zien.
Ik zeg: veel vitamientjes eten, gezond blijven en…. we gaan er voor!
Tidak masalah!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
