26-10-2018
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
28 Oktober 2018 | Tanzania, Jambiani
26-10-2018
Jambo!
En ja hoor, toen wij vanochtend onze eigen luiken open deden en vervolgens die van ons huisje, zagen we dat we wederom niet teleurgesteld werden; het was stralend weer. De wolken waren verdwenen, de zon scheen volop.
Jambiani is een beetje als Ouddorp, schat ik. Daar is het ook vaak dat heel Nederland in de regen zit, terwijl je in Ouddorp nog lekker in de tuin kunt zitten in de zon. Met de hoofdzakelijk Zuidwestelijke stroming wordt de lucht aangevoerd boven zee. De wolken en alle bijkomende ellende bouwen zich pas op boven land, maar voordat het de kans heeft gekregen, zijn ze Ouddorp al gepasseerd.
Hier is het niet veel anders. Jambiani ligt helemaal rechtsonder op de kaart van Zanzibar. Met een wind die hier vrijwel continu vanuit het Zuidoosten blaast, wordt de lucht ook hier vanuit zee aangevoerd. Een paar kilometers landinwaarts zie je de bewolking rap opbouwen, maar hier is het dan, net als in Ouddorp, reeds voorbij.
Afijn, hoe het ook zij, de zon scheen en het beloofde een heerlijke dag te worden. Geheel tegen onze natuur in hebben we besloten om de laatste twee dagen luierend door te brengen. Allereerst heeft Gijs genoeg ontberingen moeten doorstaan de afgelopen week en is het voor hem ook wel even lekker om zijn pootje omhoog te kunnen gooien, maar ook wijzelf merken dat we wel toe zijn aan “even niks”. We hebben zoveel indrukken op gedaan op het vasteland van Tanzania, dat we echt even nodig hebben om dat een plek te geven. Deze setting van zon, zee en palmbomen lijkt daar ideaal voor. Hakuna Matata.
Om 08.30 uur schoven we aan voor ontbijt, dat hier niet veel anders is dan alle andere afgelopen dagen. Vers fruit, wat zoete broodjes, de mogelijkheid voor cereals met melk of yoghurt, pannenkoekjes en een ei-gerecht naar keuze. Prima!
Jus, thee, (chocolade-)melk en koffie vormen de vloeibare afdeling, al valt die allerlaatste hier aan het ontbijt tegen. Dan word je geacht om een oploskoffie in elkaar te freubelen en daar maak je papa niet blij mee, zeker niet op dit uur. Maar met een bar in de buurt was dit gauw opgelost, die kwamen ons uiterst lekkere espressootjes brengen.
Na het ontbijt heb ik eerst nog een tijdje tegen de wifi lopen vechten om een verslag plus foto’s van Rhotia Valley naar de krant te sturen. Dat was beloofd, ze wilden graag de afsluiter van het verhaal ook zien.
Maar langer dan dat kon ik Muis niet meer laten wachten; er moest gezwommen worden. Heerlijk hoe ik mezelf terug zie in haar; ik was vroeger ook het water niet uit te slaan (nog steeds niet eigenlijk) en bij Maasje is dat niet anders.
Twee minuten later maakten we dat de paar badgasten die op een ligbed vlak bij het zwembad waren gaan liggen, spijt hadden van die keuze… :-)
Met Sas heb ik nog een flinke wandeling gemaakt langs de kustlijn. Dat is heerlijk lopen hier, omdat het witte zand heel compact is. Je zakt niet weg, je loopt eigenlijk over een witte plaat.
En die zee… oh, die zee… Die is zo gruwelijk mooi gekleurd hier, langzaam overlopend van kristalhelder kraanwater om je voeten, langs alle tinten turquoise en lichtblauw, tot die aan de horizon een wat donkerder kleur krijgt. We zijn best al flink verwend in de loop der tijd met prachtige stranden op exotische plekken, maar zo blauw hebben we nog nooit gezien. (of het moeten de Whitsundays geweest zijn in Australië…)
Het was eb en dan trekt de zee zich hier een aardig eind terug. Lokale visserlui komen graven naar wormen voor aas, terwijl hun dhow’s, de traditionele houten vissersboten, op het droge liggen. Iets verder zeewaarts, waar je tot je enkels in het warme water staat, vind je “moestuintjes onder water”. Afgezet met korte houten stokjes zie je dan keurig onderhouden tuintjes van zeewier, netjes in lijntjes geplant. Niemand die daar doorheen banjert, ze worden keurig in ere gehouden in afwachting van de oogst.
Verder weg de zee in ligt het rif. De kust van Zanzibar schijnt een van ’s werelds mooiste duik- en snorkelplekken te hebben. Je kunt je daar vanuit de resorts naar toe laten brengen, maar ik sla deze keer over. Meer zin om bij Sas en de kids te zijn.
Een paar kite-vliegers razen over het water. De condities zijn hier natuurlijk ideaal. Er staat altijd een lekkere wind die parallel aan de kustlijn blaast. Geen aflandige wind dus, die beginnende surfers in de problemen kan brengen. Het water is warm en de eerste honderden meters ook ondiep, en je komt, op een enkele vissersboot na, geen obstakel tegen.
Je loopt op het strand eigenlijk van resort naar resort, maar allemaal kleinschalig en rustig. De meesten liggen onopvallend tussen de palmbomen verscholen, met hun houten huizen en rieten daken, maar af en toe zie je ook een wat meer protserig hotel van wit steen en veel tierelantijnen. Een paar keer wordt dat lint doorbroken door huizen van lokale mensen, die in beduidend mindere shape zijn, bijna vervallen, maar veel zijn dat er niet aan deze kant van het eiland.
Op het strand komen af en toe lokale gasten op je af, zogenaamd voor een vrolijk praatje, maar duidelijk met doel om je te strikken voor een tour of souvenirs, maar als je duidelijk meldt dat je met rust gelaten wilt worden, druipen ze eigenlijk meteen weer af. Heel veel last heb je er dan niet van.
Terug in the Loop zijn we eerst lekker gaan lunchen. Sandwiches en salades, alles prima verzorgd en zeer smakelijk. Daarna even siësta-tijd en toen zijn Maasje en ik de zee in gedoken. Het was vloed geworden ondertussen, het water was gewoon warm en er stonden redelijke golven, dus alle ingrediënten voor een hoop lol waren aanwezig.
Je zit hier vlak bij de evenaar, de zon staat bijna recht boven je. Dat merk je aan je schaduw die nauwelijks zichtbaar is. Insmeren is hier wel een dingetje, je verfikt waar je bij staat. In één dag kleur ik meer bij dan normaal in twee weken vakantie. Kinderen kun je hier beter met shirts laten zwemmen.
Rest van de dag is eigenlijk een herhaling van het hierboven geschrevene. Zwemmen, chillen, wifi zuigen, stiekem klein beetje werken en ’s avonds weer lekker eten. De laatste avond alweer van de vakantie, dat realiseren we ons pas echt als we in de lounge alle foto’s nog eens voorbij laten gaan. Wat is het hard gegaan en toch, je hebt het gevoel dat je weken bent weg geweest, juist door al die indrukken. Wat dat betreft is zo’n herfst break toch wel ideaal.
Rond middernacht zochten we onze huisjes weer op. Gijs en Maasje weer in nr 12, samen onder de klamboe, en wij iets verder op de hoek, op nr 14.
Ze komen hier aan het eind van de dag even sprayen in alle kamers tegen de muggen en dat werkt goed. In de lounge werden we nog aardig lek geprikt, maar op de kamers zijn wij nog niet tegen een muggenprik aan gelopen. Maasje wel natuurlijk, maar die weten ze altijd te vinden. In haar joggingbroek, met t-shirt met lange mouwen, een klamboe en ingesmeerd met anti-muggen spul, dan nog wordt ze vol nieuwe bulten wakker. Dat is standaard.
Morgen hebben we nog een groot deel van de dag om hier te genieten. Om 16.30 uur worden we pas opgehaald. De kamer moeten we dan wel al uit om 11.00 uur, maar we kunnen de bagage stallen en kunnen ons er nog douchen en omkleden voor vertrek. Prima geregeld.
Nog even luisteren naar de branding en dan vallen vanzelf de ogen dicht.
Jambo!
En ja hoor, toen wij vanochtend onze eigen luiken open deden en vervolgens die van ons huisje, zagen we dat we wederom niet teleurgesteld werden; het was stralend weer. De wolken waren verdwenen, de zon scheen volop.
Jambiani is een beetje als Ouddorp, schat ik. Daar is het ook vaak dat heel Nederland in de regen zit, terwijl je in Ouddorp nog lekker in de tuin kunt zitten in de zon. Met de hoofdzakelijk Zuidwestelijke stroming wordt de lucht aangevoerd boven zee. De wolken en alle bijkomende ellende bouwen zich pas op boven land, maar voordat het de kans heeft gekregen, zijn ze Ouddorp al gepasseerd.
Hier is het niet veel anders. Jambiani ligt helemaal rechtsonder op de kaart van Zanzibar. Met een wind die hier vrijwel continu vanuit het Zuidoosten blaast, wordt de lucht ook hier vanuit zee aangevoerd. Een paar kilometers landinwaarts zie je de bewolking rap opbouwen, maar hier is het dan, net als in Ouddorp, reeds voorbij.
Afijn, hoe het ook zij, de zon scheen en het beloofde een heerlijke dag te worden. Geheel tegen onze natuur in hebben we besloten om de laatste twee dagen luierend door te brengen. Allereerst heeft Gijs genoeg ontberingen moeten doorstaan de afgelopen week en is het voor hem ook wel even lekker om zijn pootje omhoog te kunnen gooien, maar ook wijzelf merken dat we wel toe zijn aan “even niks”. We hebben zoveel indrukken op gedaan op het vasteland van Tanzania, dat we echt even nodig hebben om dat een plek te geven. Deze setting van zon, zee en palmbomen lijkt daar ideaal voor. Hakuna Matata.
Om 08.30 uur schoven we aan voor ontbijt, dat hier niet veel anders is dan alle andere afgelopen dagen. Vers fruit, wat zoete broodjes, de mogelijkheid voor cereals met melk of yoghurt, pannenkoekjes en een ei-gerecht naar keuze. Prima!
Jus, thee, (chocolade-)melk en koffie vormen de vloeibare afdeling, al valt die allerlaatste hier aan het ontbijt tegen. Dan word je geacht om een oploskoffie in elkaar te freubelen en daar maak je papa niet blij mee, zeker niet op dit uur. Maar met een bar in de buurt was dit gauw opgelost, die kwamen ons uiterst lekkere espressootjes brengen.
Na het ontbijt heb ik eerst nog een tijdje tegen de wifi lopen vechten om een verslag plus foto’s van Rhotia Valley naar de krant te sturen. Dat was beloofd, ze wilden graag de afsluiter van het verhaal ook zien.
Maar langer dan dat kon ik Muis niet meer laten wachten; er moest gezwommen worden. Heerlijk hoe ik mezelf terug zie in haar; ik was vroeger ook het water niet uit te slaan (nog steeds niet eigenlijk) en bij Maasje is dat niet anders.
Twee minuten later maakten we dat de paar badgasten die op een ligbed vlak bij het zwembad waren gaan liggen, spijt hadden van die keuze… :-)
Met Sas heb ik nog een flinke wandeling gemaakt langs de kustlijn. Dat is heerlijk lopen hier, omdat het witte zand heel compact is. Je zakt niet weg, je loopt eigenlijk over een witte plaat.
En die zee… oh, die zee… Die is zo gruwelijk mooi gekleurd hier, langzaam overlopend van kristalhelder kraanwater om je voeten, langs alle tinten turquoise en lichtblauw, tot die aan de horizon een wat donkerder kleur krijgt. We zijn best al flink verwend in de loop der tijd met prachtige stranden op exotische plekken, maar zo blauw hebben we nog nooit gezien. (of het moeten de Whitsundays geweest zijn in Australië…)
Het was eb en dan trekt de zee zich hier een aardig eind terug. Lokale visserlui komen graven naar wormen voor aas, terwijl hun dhow’s, de traditionele houten vissersboten, op het droge liggen. Iets verder zeewaarts, waar je tot je enkels in het warme water staat, vind je “moestuintjes onder water”. Afgezet met korte houten stokjes zie je dan keurig onderhouden tuintjes van zeewier, netjes in lijntjes geplant. Niemand die daar doorheen banjert, ze worden keurig in ere gehouden in afwachting van de oogst.
Verder weg de zee in ligt het rif. De kust van Zanzibar schijnt een van ’s werelds mooiste duik- en snorkelplekken te hebben. Je kunt je daar vanuit de resorts naar toe laten brengen, maar ik sla deze keer over. Meer zin om bij Sas en de kids te zijn.
Een paar kite-vliegers razen over het water. De condities zijn hier natuurlijk ideaal. Er staat altijd een lekkere wind die parallel aan de kustlijn blaast. Geen aflandige wind dus, die beginnende surfers in de problemen kan brengen. Het water is warm en de eerste honderden meters ook ondiep, en je komt, op een enkele vissersboot na, geen obstakel tegen.
Je loopt op het strand eigenlijk van resort naar resort, maar allemaal kleinschalig en rustig. De meesten liggen onopvallend tussen de palmbomen verscholen, met hun houten huizen en rieten daken, maar af en toe zie je ook een wat meer protserig hotel van wit steen en veel tierelantijnen. Een paar keer wordt dat lint doorbroken door huizen van lokale mensen, die in beduidend mindere shape zijn, bijna vervallen, maar veel zijn dat er niet aan deze kant van het eiland.
Op het strand komen af en toe lokale gasten op je af, zogenaamd voor een vrolijk praatje, maar duidelijk met doel om je te strikken voor een tour of souvenirs, maar als je duidelijk meldt dat je met rust gelaten wilt worden, druipen ze eigenlijk meteen weer af. Heel veel last heb je er dan niet van.
Terug in the Loop zijn we eerst lekker gaan lunchen. Sandwiches en salades, alles prima verzorgd en zeer smakelijk. Daarna even siësta-tijd en toen zijn Maasje en ik de zee in gedoken. Het was vloed geworden ondertussen, het water was gewoon warm en er stonden redelijke golven, dus alle ingrediënten voor een hoop lol waren aanwezig.
Je zit hier vlak bij de evenaar, de zon staat bijna recht boven je. Dat merk je aan je schaduw die nauwelijks zichtbaar is. Insmeren is hier wel een dingetje, je verfikt waar je bij staat. In één dag kleur ik meer bij dan normaal in twee weken vakantie. Kinderen kun je hier beter met shirts laten zwemmen.
Rest van de dag is eigenlijk een herhaling van het hierboven geschrevene. Zwemmen, chillen, wifi zuigen, stiekem klein beetje werken en ’s avonds weer lekker eten. De laatste avond alweer van de vakantie, dat realiseren we ons pas echt als we in de lounge alle foto’s nog eens voorbij laten gaan. Wat is het hard gegaan en toch, je hebt het gevoel dat je weken bent weg geweest, juist door al die indrukken. Wat dat betreft is zo’n herfst break toch wel ideaal.
Rond middernacht zochten we onze huisjes weer op. Gijs en Maasje weer in nr 12, samen onder de klamboe, en wij iets verder op de hoek, op nr 14.
Ze komen hier aan het eind van de dag even sprayen in alle kamers tegen de muggen en dat werkt goed. In de lounge werden we nog aardig lek geprikt, maar op de kamers zijn wij nog niet tegen een muggenprik aan gelopen. Maasje wel natuurlijk, maar die weten ze altijd te vinden. In haar joggingbroek, met t-shirt met lange mouwen, een klamboe en ingesmeerd met anti-muggen spul, dan nog wordt ze vol nieuwe bulten wakker. Dat is standaard.
Morgen hebben we nog een groot deel van de dag om hier te genieten. Om 16.30 uur worden we pas opgehaald. De kamer moeten we dan wel al uit om 11.00 uur, maar we kunnen de bagage stallen en kunnen ons er nog douchen en omkleden voor vertrek. Prima geregeld.
Nog even luisteren naar de branding en dan vallen vanzelf de ogen dicht.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
