Dag 2

Dag 2

Wakkerrrr!….
02.39 uur, haha, beetje vroeg nog. Maar ja, ik was niet zomaar een beetje wakker, ik was klaarwakker. Bij Jacques was het al niet anders, dus er zat niets anders op, de dag ging vroeg beginnen… :-)

Om 04.00 uur stonden we buiten, nog halfdonker en de straten zo goed als uitgestorven in dit deel van de stad. Een wandeling van zo’n 4 km bracht ons in Tsuki-ji, de bekende vis-wijk aan het water waar de vangst van de nacht aan land wordt gebracht.
Beroemd is daar dan ook de Tsukiji Fish Market, een van ’s werelds grootste vismarkten waar dagelijks een slordige 2000 ton verse vis wordt verhandeld, 500 verschillende soorten vis, te vinden in een van de 15000 stalletjes. Een bijzonder schouwspel dat we graag mee wilden pikken.

Daar we deels op gevoel liepen en het niet echt briljant stond aangegeven, kwamen we uiteindelijk via een binnendoor/achterlangs weggetje op het terrein terecht, waar het akelig stil bleef. Geen mensen, geen geluid en belangrijker…. geen vis.
Eindelijk zagen we een handjevol Japanners met wat dozen in de weer. Met handen en voeten werd me duidelijk dat het uitgerekend vandaag een vakantiedag was voor de vismarkt. Grrrr, hoe kienen we het uit.
Dat we ons op ongeoorloofd terrein bevonden, bleek later toen we via de normale routes weg probeerden te gaan en alles met hekken en kettingen afgesloten bleek. Er kon geen muis door. Gelukkig bleef iedereen daar relaxed, ook de “koban” (soort wijkpolitie die naar ons toe kwam) en konden we een route naar buiten vinden.
Beetje jammer dat we “achter het net visten”, maar als we morgen weer bijtijds wakker zijn, wagen we een nieuwe poging.

Eenmaal buiten hebben we de metro opgezocht. Tokyo heeft een heel uitgebreid netwerk van metro's, treinen en bussen, waarmee de hele stad perfect bereikbaar is. Het enige waar je mee moet opletten, is dat er twee maatschappijen samen verantwoordelijk zijn voor de meeste lijnen, Tokyo Metro en Toei. Met een ticket van de een, mag je niet mee reizen met de ander. Tenzij je een gecombineerde pas koopt, dan mag het weer wel.
Dan blijven er nog een paar lijnen over waar je weer apart kaartjes voor moet kopen, maar het meeste heb je dan wel gedekt. Een gecombineerde dagpas kost 1000 Yen, zo rond een tientje. Daarmee mag je de gehele dag ongelimiteerd rijden.

Het netwerk en de daarbij behorende routes is in eerste instantie wat lastig en onoverzichtelijk, maar al gauw heb je het spelletje door. En kom je er niet uit, dan is er altijd wel een behulpzame Japanner op ieder station die je verder helpt.

Deze metro bracht ons in no-time in Asakusa, een van de oudere wijken van Tokyo. Het moest nog 07.00 uur worden, dus eerst een tentje opgezocht voor ontbijt en de betere koffie.
Daarna verder gelopen naar de Sensoji Tempel; Dat is de oudste en meest beroemde tempel van Tokio. Hij stamt uit 645 en heeft al het natuurgeweld goed doorstaan. De tempel is gewijd aan de Boeddhistische godin Kannon. Bij de ingangen staan opvallend grote toegangspoorten en op het terrein zijn ook een pagode (vijf verdiepingen hoog) en de heilige Asakusa Shrine (ook een altaar) te zien.

Het was ondertussen volop dag geworden en het was prachtig weer. Dit leverde hele mooie plaatjes op. Een mooie tuin met karpervijvertjes, prachtige bomen en de nodige tombes omringden de keurig onderhouden tempels. De grootste tempel had bovendien een prachtig gouden altaar, erg indrukwekkend.

Rondom de tempel ligt een hele wijk met oude straatjes en tientallen, zo niet honderden stalletjes en winkeltjes. Altijd leuk om daar rond te struinen en je te vergapen aan het aanbod.
Hier begon voor ons een wandel- en slentertocht die in totaal wel 7 uur duurde en die ons bracht van deze oude straatjes naar de hypermoderne elektronica wijk Akihabara met de ontelbare gadgets en zelfs tot Ikebukuru waar we een blik wilden werpen in de Budoshop. Helaas was ook die vandaag uitgerekend gesloten. Hopelijk hebben we nog gelegenheid om daar nog even terug te keren.

Tegen vieren naderden we het hotel toen we plotseling een bord zagen bij een onopvallende kleine flat, waar op stond “karate studio”.
Aha, daar moesten we meer van weten. Op goed geluk de flat in gegaan en een paar trappen op gegaan, tot we ineens achter een schuifdeur allerlei “kiai’s” hoorden. Toen we die open trokken, stonden we ineens in een kleine dojo waar twee jonge kinderen heel gedisciplineerd bezig waren met Kihon. Zo leuk om te zien. Heel fanatiek en heel gedreven, vol power en spirit.
De twee instructeurs die aanwezig waren, kwamen eerst fronsend aanlopen, maar toen we hen begroetten met “Osu”, was het ijs direct gebroken en werden we met een brede glimlach onthaald. Zelf spraken ze geen woord over de grens, maar gelukkig zat de moeder van een van de kinderen er ook en die kon een beetje als tolk fungeren.
Lang verhaal kort; komende woensdag, als we terug zijn uit de bergen, mogen we daar ’s avonds mee trainen met de volwassenen groep. Hoe leuk is dat? Weer iets om naar uit te zien.

De vliegreis, de 9 km van gisteravond en de 11 uur lopen van vandaag, maakten dat mijn knie aardig protesteerde en het been zo stijf als een plank was. Zat niks anders op dan het strikte advies van de artsen te volgen en een goede masseur op te zoeken.... :-)
Die bleek gelukkig op korte afstand van het hotel te zitten, zodat de hamstring, kuitspier en alle ellende er om heen goed losgemaakt konden worden. Een perfect adresje, waar ik volgende week, mocht ik na het berg-avontuur weer strak staan, zeker naar terug ga.

Gauw nog wat gegeten ergens en wat boodschappen gedaan en toen weer terug naar het hotel.
Morgen begint de dag namelijk wederom vroeg (rond 5 uur) en zal als het goed is, onze eerste echte budo-dag hier worden. Sumo-worstelen, het graf van de Sosai, diens oude Honbu en mee trainen bij een Japanse dojo staan onder andere op het programma.
Dat belooft een topdag te worden, dus…… wordt vervolgd.
Osu