Dag 6
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
10 April 2016 | Japan, Mitsumine
Dag 6
Tijd om Minobus weer te verlaten. Na een ontbijt op de kamer en eerst nog alle verslagen te lezen van de Budokai Senshi-kanjers die gisteren hadden geknald op het toernooi bij Sushiho, gingen we naar de hartelijke familie Tanayaka om uit te checken. Ik wilde eigenlijk een taxi bestellen, maar daar wilde hij niets van horen; ze gingen ons met hun auto weg brengen.
We hadden nog wat souvenirs uit Nederland bij ons (voor dit soort gelegenheden), dus we konden hun een aardigheidje aanbieden. Dat werd zeer gewaardeerd. Op hun beurt kwamen zij ook weer met kadootjes aan rennen en volgde er ook nog een hele foto-shoot voor hun Facebook. Erg geestig.
Tot we volledig uit het beeld verdwenen waren, stonden ze te buigen als knipmessen. Dat blijft toch wel bijzonder. Vooral omdat het hier echt een gemeende handeling is. Wel vaker op reizen gehad dat ze zo bogen, maar dan wist je dat het altijd een gespeelde actie was en er niks authentieks aan zat, maar hier is dat duidelijk anders.
Ook de dochter die ons naar het station reed, bleef zwaaien en buigen tot we uit het zicht waren. En zojuist zag ik dat ze ons al had toegevoegd op Facebook. Grappig.
Net als bij de metro werken ook op het treinspoor verschillende maatschappijen door elkaar heen. Dat heeft als gevolg dat als je een wat meer complexe route hebt met de nodige overstappunten, zoals wij dat vandaag hebben richting Mitsumine, dat je dan niet voor je hele reis je tickets kan kopen. In ons geval starten we met de JR Line die ons via Kofu en Hachioji naar Higashi-Hanno brengt, maar daar moeten we dan weer nieuwe tickets zien te cheffen die ons naar de volgende haltes brengen. En later vandaag krijgen we dat dan nog eens. Beetje gedoe, maar dat mag de pret niet drukken. Je mag er in elk geval wel weer op rekenen dat de time-table klopt als een bus.
Wat ook zo grappig en opvallend is; de treinstoelen zijn hier verwarmd. Zelfs in het simpele boemeltje dat we het eerste traject hadden, steeg de warmte via de bilnaad naar het hoofd. Voor mij nu een beetje té, maar ik kan me voorstellen dat het in de koude wintermaanden wel lekker is.
Ze hebben daar sowieso wat mee, met verwarmde zittingen, want overal waar ze een modern toilet hebben, heb je dan ook meteen een toilet met allerlei toeters en bellen, waaronder een verwarmde bril die je in verschillende standen kan zetten. Ook daar ben ik niet echt stuk van, lijkt toch net of iemand je net voor is geweest, maar hier vindt men dat duidelijk heerlijk. Zo’n toilet is überhaupt een heel gedoe. Kom niet aan de knopjes, want van alle kanten wordt je dan met water besproeid en als je die niet aan ziet komen…. :-)
Op Kofu was het rennen geblazen. We hadden twee minuten om met volle bepakking van het ene perron naar een ander te rennen, zoekend naar de juiste borden en in de wetenschap dat ze hier niet wachten, maar weg rijden als het klokje dat vereist. Maar ja, met de tong op de hielen en een stuiterende knie wel gered uiteraard. Kyokushin!
We rijden het eerste deel van de reis vandaag weer richting Tokyo, alleen iets dichter langs de kust. Daardoor hadden we net wederom even zicht op Mount Fuji, die net boven alle andere bergen uit stak. Met het oog goed waarneembaar, met de telefoon moeilijk te fotograferen omdat de besneeuwde top weg viel tegen de witte lucht er achter.
Bij een tussenstop kwamen een bruid en bruidegom de wagon binnen. Hij keurig in een smoking, zij in prachtige traditionele kledij. Ze zitten pal achter me, heel relaxed, met zijn tweetjes, geen entourage verder. Zou je in Nederland toch nooit zien zo? Niks geen limousine of sportwagen, gevolgd door een schare familie en vrienden, maar gewoon met z’n tweetjes met de trein. Briljant.
Op Higashi-Hanno hebben we kaartjes gescoord voor het 2e gedeelte van de reis, tot aan Seibu-Chichibu. Hier heb ik ook even de monnik gebeld waar we de komende twee nachten zullen slapen. Immers, we zouden nu wat vroeger aan komen in Mitsumine, dus misschien dat hij ons wat eerder kon ophalen. “No, I’ll be there at 15.29 o’clock.” Bleek dat hij zelf vandaag ook onderweg was en om 15.29 uur aan zou komen op dat station. Dan konden we vandaar mee rijden.
Dat gaf ons wat speling en dus zijn we op Hanno, een wat groter station, uitgestapt en uitgecheckt. In de stationshal was een Starbucks waar we ons cafeïnegehalte weer wat op peil konden brengen en daarna zijn we nog wat langs de winkels gestruind. Een paar souvenirs kunnen vinden voor thuis en hier kreeg ik van Jacques ook nog een mooi cadeau; een heel cool shirt van de Mount Fuji, als aandenken. Erg tof!
Tegen half vier waren we op Mitsumineguchi, het station waar we hadden afgesproken met “de monnik”. Maanden geleden al had ik deze man voor het eerst benaderd, omdat ik erachter was gekomen dat je bij hem in de tempel kon overnachten. Dat was natuurlijk een gave gedachte; boven op een berg, vlak bij de memorial van Oyama, in een oude afgelegen tempel snurken.
Diverse keren hebben we contact gehad, de monnik en ik, en alles was geregeld en afgesproken. We zouden twee nachten blijven en hij zou ons oppikken van het station.
Dit was toch ook wel een van de dingen van de reis waar ik erg naar uit keek. Leek me echt een gave ervaring.
En ja hoor, daar kwam hij aanrijden, in een busje. Gauw de spullen er in en op weg naar de Taiyoji-tempel. De omgeving hier is schitterend. Je zit midden tussen de bergen. Ruiger dan Minobu van de afgelopen dagen. Bergtoppen staan dicht op elkaar, allemaal rijkelijk begroeid.
Binnen 5 minuten hadden we al twee beesten in het wild gespot, die we in Minobu maar niet konden vinden. Eerst zag Jacques een wilde aap langs de weg zitten die zich onverstoorbaar zat te wassen. En nog geen twee minuten later stond de lokale antilope-soort die ze hier hebben, een paar meter boven ons in de berm. Dat belooft wat voor de komende dagen.
Maar goed, terug naar de monnik. Na een 20 minuten rijden kwamen we aan bij Taiyoji, een kleine eenvoudige tempel aan het einde van een smal pad.
Tot hier was de monnik nog allerhartelijkst. Hij toonde ons de entree en onze kamer (pal naast een eenvoudig maar mooi altaar) en bracht ons naar een veranda waar hij thee kwam brengen.
Vervolgens zei hij dat hij na tien minuten terug zou zijn om ons meer te vertellen over zen-meditatie en vroeg of we daar al ervaring mee hadden. Ik vertelde hem heel vriendelijk dat we er niet mee bekend waren, maar uiteraard wel geïnteresseerd waren, maar dat ons hoofddoel van ons bezoek aan Mitsumine was om de Sosai te eren en kyokushin te trainen, en dat we dus de dag erna naar Mitsumine Shrine wilden lopen naar diens gedenkplaats.
De monnik verontschuldigde zich even en kwam na 5 minuten weer terug. En toen brak mijn klomp….
Hij begon ineens een verhaal over dat hij de dag er na weg moest en dat het misschien beter was dat we de 2e nacht ergens anders zouden slapen. Hij wist nog wel een tempel boven op de Mitsumine. Dan zou hij ons de volgende ochtend weer naar het station brengen en dan konden we vanaf daar een bus nemen naar de Shrine….
Wat krijgen we nou?…
“Is dat dan eenzelfde tempel als hier?”, vroeg ik.
“Ehh, nou, eigenlijk is het meer een hotel”…
Ik keek Jacques aan en we dachten acuut allebei hetzelfde. Ik vertelde de monnik dat hij ons meteen weg mocht brengen in plaats van de dag daarop en dat hij ons niet naar het station moest brengen maar tot de deur van het hotel.
Wat een hufter! Omdat we niet meteen hem mantra’s gingen zingen in een zen-toestand, was ie ons liever kwijt dan rijk. Het feit dat we kyokushin karateka waren, deed hem als een blad aan de boom omslaan. Dat was duidelijk een dingetje, zo zou later ook blijken bij het hotel.
Nou, als we niet welkom zijn, dan waai maar omhoog, dan hoef ik daar ook geen minuut langer te blijven. We hebben onze spullen meteen weer in de bus gezet en hebben ons naar Mitsumine Shrine laten rijden, een rit van ongeveer 45 minuten.
Nog nooit ben ik op een reis ergens geweigerd, laat staan verzocht om op te rotten. En ik heb toch al heel wat bijzondere plekken en mensen ontmoet. Tot vandaag. En dan ook nog eens door een Boeddhistische monnik! Haha, het moet niet gekker worden.
Maar misschien heeft het wel zo moeten zijn. Want om een lang verhaal kort te maken, we zitten nu in een 5-sterren tent op een 5-sterren locatie, namelijk letterlijk aan de voet van Mitsumine Shrine, pal naast de Main Gate en op nog geen 5 minuten lopen van de gedenkplaats van Oyama.
Het is een luxe hotel op een unieke locatie, met een uitzicht om van te watertanden, hier op de top.
De kamer is prima, en vergelijkbaar ingericht als de vorige Ryokan. Ietsje kleiner en het toilet is apart.
De monnik heeft ons tot op de kamer gebracht en probeerde nog langs alle kanten goede sier te maken, maar ik was er helemaal klaar mee. Heb hem nog gemeld dat ik nooit eerder zo beledigd ben geweest door op zo’n manier gevraagd te worden weg te gaan en dat dat een kwalijke zaak was. Hij wist zich geen houding meer te geven, noch met een fatsoenlijke reactie te komen en bleef maar roepen “I’m sorry, I’m sorry”.
Dus mocht men ooit nog plannen hebben voor een temple-stay (Shukubo) in Taiyoji temple, krab jezelf dan nog eens achter je oren. Als je enkel wil mediteren, filosoferen en mantra’s zingen, dan zit je goed, maar als je ook maar iets van andere plannen hebt in de omgeving, laat dit dan schieten, want de monnik blijkt zeer onbetrouwbaar en voor je het weet, stopt ie je in een hotel of brengt ie je terug naar het station. Wat een afknapper.
Maar dat mag de pret niet drukken. Want wat een locatie hebben we nu te pakken! Schitterende ligging, prachtig hotel.
Ik werd net opgehaald voor het eten. Hadden ze een tafel prachtig gedekt in een aparte ruimte, met talloze schalen vol met lokale specialiteiten. Dat was een schilderij op zich. Het was wel allemaal vis wat de klok sloeg, maar dat valt dan alleen mezelf aan te rekenen. Als het gezwommen heeft, hoef ik het niet, maar dat kunnen zij niet weten. Het zag er schitterend en zeer verzorgd uit.
Morgen gaan we maximaal benutten. Uiteraard eerst eer bewijzen aan Sosai en alles goed bekijken hier. En daarna lekker trainen in de natuur en met kyokushin bezig zijn. Dat gaat wel heel speciaal worden.
Osu.
Tijd om Minobus weer te verlaten. Na een ontbijt op de kamer en eerst nog alle verslagen te lezen van de Budokai Senshi-kanjers die gisteren hadden geknald op het toernooi bij Sushiho, gingen we naar de hartelijke familie Tanayaka om uit te checken. Ik wilde eigenlijk een taxi bestellen, maar daar wilde hij niets van horen; ze gingen ons met hun auto weg brengen.
We hadden nog wat souvenirs uit Nederland bij ons (voor dit soort gelegenheden), dus we konden hun een aardigheidje aanbieden. Dat werd zeer gewaardeerd. Op hun beurt kwamen zij ook weer met kadootjes aan rennen en volgde er ook nog een hele foto-shoot voor hun Facebook. Erg geestig.
Tot we volledig uit het beeld verdwenen waren, stonden ze te buigen als knipmessen. Dat blijft toch wel bijzonder. Vooral omdat het hier echt een gemeende handeling is. Wel vaker op reizen gehad dat ze zo bogen, maar dan wist je dat het altijd een gespeelde actie was en er niks authentieks aan zat, maar hier is dat duidelijk anders.
Ook de dochter die ons naar het station reed, bleef zwaaien en buigen tot we uit het zicht waren. En zojuist zag ik dat ze ons al had toegevoegd op Facebook. Grappig.
Net als bij de metro werken ook op het treinspoor verschillende maatschappijen door elkaar heen. Dat heeft als gevolg dat als je een wat meer complexe route hebt met de nodige overstappunten, zoals wij dat vandaag hebben richting Mitsumine, dat je dan niet voor je hele reis je tickets kan kopen. In ons geval starten we met de JR Line die ons via Kofu en Hachioji naar Higashi-Hanno brengt, maar daar moeten we dan weer nieuwe tickets zien te cheffen die ons naar de volgende haltes brengen. En later vandaag krijgen we dat dan nog eens. Beetje gedoe, maar dat mag de pret niet drukken. Je mag er in elk geval wel weer op rekenen dat de time-table klopt als een bus.
Wat ook zo grappig en opvallend is; de treinstoelen zijn hier verwarmd. Zelfs in het simpele boemeltje dat we het eerste traject hadden, steeg de warmte via de bilnaad naar het hoofd. Voor mij nu een beetje té, maar ik kan me voorstellen dat het in de koude wintermaanden wel lekker is.
Ze hebben daar sowieso wat mee, met verwarmde zittingen, want overal waar ze een modern toilet hebben, heb je dan ook meteen een toilet met allerlei toeters en bellen, waaronder een verwarmde bril die je in verschillende standen kan zetten. Ook daar ben ik niet echt stuk van, lijkt toch net of iemand je net voor is geweest, maar hier vindt men dat duidelijk heerlijk. Zo’n toilet is überhaupt een heel gedoe. Kom niet aan de knopjes, want van alle kanten wordt je dan met water besproeid en als je die niet aan ziet komen…. :-)
Op Kofu was het rennen geblazen. We hadden twee minuten om met volle bepakking van het ene perron naar een ander te rennen, zoekend naar de juiste borden en in de wetenschap dat ze hier niet wachten, maar weg rijden als het klokje dat vereist. Maar ja, met de tong op de hielen en een stuiterende knie wel gered uiteraard. Kyokushin!
We rijden het eerste deel van de reis vandaag weer richting Tokyo, alleen iets dichter langs de kust. Daardoor hadden we net wederom even zicht op Mount Fuji, die net boven alle andere bergen uit stak. Met het oog goed waarneembaar, met de telefoon moeilijk te fotograferen omdat de besneeuwde top weg viel tegen de witte lucht er achter.
Bij een tussenstop kwamen een bruid en bruidegom de wagon binnen. Hij keurig in een smoking, zij in prachtige traditionele kledij. Ze zitten pal achter me, heel relaxed, met zijn tweetjes, geen entourage verder. Zou je in Nederland toch nooit zien zo? Niks geen limousine of sportwagen, gevolgd door een schare familie en vrienden, maar gewoon met z’n tweetjes met de trein. Briljant.
Op Higashi-Hanno hebben we kaartjes gescoord voor het 2e gedeelte van de reis, tot aan Seibu-Chichibu. Hier heb ik ook even de monnik gebeld waar we de komende twee nachten zullen slapen. Immers, we zouden nu wat vroeger aan komen in Mitsumine, dus misschien dat hij ons wat eerder kon ophalen. “No, I’ll be there at 15.29 o’clock.” Bleek dat hij zelf vandaag ook onderweg was en om 15.29 uur aan zou komen op dat station. Dan konden we vandaar mee rijden.
Dat gaf ons wat speling en dus zijn we op Hanno, een wat groter station, uitgestapt en uitgecheckt. In de stationshal was een Starbucks waar we ons cafeïnegehalte weer wat op peil konden brengen en daarna zijn we nog wat langs de winkels gestruind. Een paar souvenirs kunnen vinden voor thuis en hier kreeg ik van Jacques ook nog een mooi cadeau; een heel cool shirt van de Mount Fuji, als aandenken. Erg tof!
Tegen half vier waren we op Mitsumineguchi, het station waar we hadden afgesproken met “de monnik”. Maanden geleden al had ik deze man voor het eerst benaderd, omdat ik erachter was gekomen dat je bij hem in de tempel kon overnachten. Dat was natuurlijk een gave gedachte; boven op een berg, vlak bij de memorial van Oyama, in een oude afgelegen tempel snurken.
Diverse keren hebben we contact gehad, de monnik en ik, en alles was geregeld en afgesproken. We zouden twee nachten blijven en hij zou ons oppikken van het station.
Dit was toch ook wel een van de dingen van de reis waar ik erg naar uit keek. Leek me echt een gave ervaring.
En ja hoor, daar kwam hij aanrijden, in een busje. Gauw de spullen er in en op weg naar de Taiyoji-tempel. De omgeving hier is schitterend. Je zit midden tussen de bergen. Ruiger dan Minobu van de afgelopen dagen. Bergtoppen staan dicht op elkaar, allemaal rijkelijk begroeid.
Binnen 5 minuten hadden we al twee beesten in het wild gespot, die we in Minobu maar niet konden vinden. Eerst zag Jacques een wilde aap langs de weg zitten die zich onverstoorbaar zat te wassen. En nog geen twee minuten later stond de lokale antilope-soort die ze hier hebben, een paar meter boven ons in de berm. Dat belooft wat voor de komende dagen.
Maar goed, terug naar de monnik. Na een 20 minuten rijden kwamen we aan bij Taiyoji, een kleine eenvoudige tempel aan het einde van een smal pad.
Tot hier was de monnik nog allerhartelijkst. Hij toonde ons de entree en onze kamer (pal naast een eenvoudig maar mooi altaar) en bracht ons naar een veranda waar hij thee kwam brengen.
Vervolgens zei hij dat hij na tien minuten terug zou zijn om ons meer te vertellen over zen-meditatie en vroeg of we daar al ervaring mee hadden. Ik vertelde hem heel vriendelijk dat we er niet mee bekend waren, maar uiteraard wel geïnteresseerd waren, maar dat ons hoofddoel van ons bezoek aan Mitsumine was om de Sosai te eren en kyokushin te trainen, en dat we dus de dag erna naar Mitsumine Shrine wilden lopen naar diens gedenkplaats.
De monnik verontschuldigde zich even en kwam na 5 minuten weer terug. En toen brak mijn klomp….
Hij begon ineens een verhaal over dat hij de dag er na weg moest en dat het misschien beter was dat we de 2e nacht ergens anders zouden slapen. Hij wist nog wel een tempel boven op de Mitsumine. Dan zou hij ons de volgende ochtend weer naar het station brengen en dan konden we vanaf daar een bus nemen naar de Shrine….
Wat krijgen we nou?…
“Is dat dan eenzelfde tempel als hier?”, vroeg ik.
“Ehh, nou, eigenlijk is het meer een hotel”…
Ik keek Jacques aan en we dachten acuut allebei hetzelfde. Ik vertelde de monnik dat hij ons meteen weg mocht brengen in plaats van de dag daarop en dat hij ons niet naar het station moest brengen maar tot de deur van het hotel.
Wat een hufter! Omdat we niet meteen hem mantra’s gingen zingen in een zen-toestand, was ie ons liever kwijt dan rijk. Het feit dat we kyokushin karateka waren, deed hem als een blad aan de boom omslaan. Dat was duidelijk een dingetje, zo zou later ook blijken bij het hotel.
Nou, als we niet welkom zijn, dan waai maar omhoog, dan hoef ik daar ook geen minuut langer te blijven. We hebben onze spullen meteen weer in de bus gezet en hebben ons naar Mitsumine Shrine laten rijden, een rit van ongeveer 45 minuten.
Nog nooit ben ik op een reis ergens geweigerd, laat staan verzocht om op te rotten. En ik heb toch al heel wat bijzondere plekken en mensen ontmoet. Tot vandaag. En dan ook nog eens door een Boeddhistische monnik! Haha, het moet niet gekker worden.
Maar misschien heeft het wel zo moeten zijn. Want om een lang verhaal kort te maken, we zitten nu in een 5-sterren tent op een 5-sterren locatie, namelijk letterlijk aan de voet van Mitsumine Shrine, pal naast de Main Gate en op nog geen 5 minuten lopen van de gedenkplaats van Oyama.
Het is een luxe hotel op een unieke locatie, met een uitzicht om van te watertanden, hier op de top.
De kamer is prima, en vergelijkbaar ingericht als de vorige Ryokan. Ietsje kleiner en het toilet is apart.
De monnik heeft ons tot op de kamer gebracht en probeerde nog langs alle kanten goede sier te maken, maar ik was er helemaal klaar mee. Heb hem nog gemeld dat ik nooit eerder zo beledigd ben geweest door op zo’n manier gevraagd te worden weg te gaan en dat dat een kwalijke zaak was. Hij wist zich geen houding meer te geven, noch met een fatsoenlijke reactie te komen en bleef maar roepen “I’m sorry, I’m sorry”.
Dus mocht men ooit nog plannen hebben voor een temple-stay (Shukubo) in Taiyoji temple, krab jezelf dan nog eens achter je oren. Als je enkel wil mediteren, filosoferen en mantra’s zingen, dan zit je goed, maar als je ook maar iets van andere plannen hebt in de omgeving, laat dit dan schieten, want de monnik blijkt zeer onbetrouwbaar en voor je het weet, stopt ie je in een hotel of brengt ie je terug naar het station. Wat een afknapper.
Maar dat mag de pret niet drukken. Want wat een locatie hebben we nu te pakken! Schitterende ligging, prachtig hotel.
Ik werd net opgehaald voor het eten. Hadden ze een tafel prachtig gedekt in een aparte ruimte, met talloze schalen vol met lokale specialiteiten. Dat was een schilderij op zich. Het was wel allemaal vis wat de klok sloeg, maar dat valt dan alleen mezelf aan te rekenen. Als het gezwommen heeft, hoef ik het niet, maar dat kunnen zij niet weten. Het zag er schitterend en zeer verzorgd uit.
Morgen gaan we maximaal benutten. Uiteraard eerst eer bewijzen aan Sosai en alles goed bekijken hier. En daarna lekker trainen in de natuur en met kyokushin bezig zijn. Dat gaat wel heel speciaal worden.
Osu.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
