Dag 4
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
13 Juli 2017 | Indonesië, Jogjakarta
13 juli 2017
Dat was even afzien vanochtend vroeg, maar om 07.30 uur zaten we dan toch weer aan het ontbijt. Had wat voeten in de aarde, omdat we de verkeerde keycards hadden en dus niet de kamer van de kids op konden om ze te wekken. Kloppen, deurbel en telefoon, het werd allemaal niet gehoord door die snurkhazen. Ik was al op en neer naar de receptie geweest om nieuwe sleutels te laten maken, toen Maasje eindelijk slaperig open deed. Ze hadden, kortom, lekker geslapen…
Aan ons lag het dus niet deze morgen. Op tijd in de taxi, op tijd op het vliegveld, op tijd aan de gate. En daar kregen we te horen dat onze vlucht met Air Asia vertraging had. Bleek dat de militairen een oefening hadden op het vliegveld van Yogjakarta, waardoor het complete vliegverkeer ontregeld werd. De vlucht zelf was bumpy, omdat we een aantal keren door een storing moesten vliegen en dan steeds net in de onstabiele bewolking bleven hangen. En eenmaal in de daling bij Yogjakarta werden we nog eens drie kwartier in de holding gezet, wederom vanwege de militairen. Maar goed, hierdoor kwamen we wel steeds prachtig langs de Merapi vulkaan te vliegen die met kop en schouders boven de bewolking uit stak. Dat leverde mooie plaatjes op.
Twee uur later dan gepland zetten we dan voet op Indonesische bodem. Omdat we maar voor één nachtje hier zijn, op onze weg naar Sulawesi, hebben we een eenvoudige “homestay” geboekt, vlakbij het vliegveld. Tot een paar meter voor de deur vraag je je af hoe we hier in vredesnaam verzeild zijn geraakt; een doodlopend steegje in een hele arme wijk van de stad, met huizen in zeer slechte conditie. Maar dan word je mee genomen naar de overkant van dat straatje en sta je opeens voor een verscholen plekje, dat een een heel leuk, bijna knus, huisje herbergt. En achter een gordijntje, pal achter de kleine receptie, ligt dan een te leuk appartementje, eenvoudig maar o zo netjes en meer dan genoeg voor ons. Twee slaapkamers met grote bedden, een keukentje met een apart zitje erbij, een flinke badkamer met douche en ligbad en zelfs een klein achtertuintje. Alles keurig schoon en verzorgd. Dat hebben we dus weer knap gevonden, zo op afstand, al zeg ik het zelf…
Via de WhatsApp heb ik contact met Qomariah, een van de studenten van de kyokushin dojo hier in Yogja waar we vorig jaar getraind hebben en waar wie straks in augustus ook weer heen gaan. Haar heb ik gevraagd of zij de komende weken een klein deel van onze bagage kan bewaren, zodat we daar niet mee door Sulawesi hoeven te zeulen. Het betreft puur de karate-spullen (m’n gi en obi) en een stapel cadeaus die we voor de Senpai en de leerlingen hebben mee genomen. Al met al zo’n 8 kilo.
En die lieve Qomariah kwam toch maar, op haar scooter, dwars door de stad, om dat op te halen. Zo lief! Het was ook echt een leuk weerzien, het is zo’n lieve meid en ze is duidelijk gek op Gijs en Maasje. En dat is wederzijds.
Ze kon nu maar kort blijven, want ze was al laat voor een training (voorbereiding voor een toernooi op Surabaya op 22 juli), maar we zien haar gauw weer. Dan ging ze ons ook op sleeptouw nemen, zei ze. Dat wordt leuk.
Wij vielen ondertussen om van de honger, dus kort daarna zijn wij ook pad gegaan voor een kort wandeltje in de buurt. Eerst even bij een buurtwinkeltje wat te drinken gescoord en een cake-variant van spekkoek. En niet lang daarna vonden we de eerste stalletjes langs de weg, waar men alweer bezig was om de lekkerste dingen te bereiden.
Oei, wat heb ik dat gemist. Niets zo lekker als eten van de straat. Met minimale middelen maken ze daar de lekkerste gerechten. Bij het ene stalletje gingen we voor de Nasi Goreng, vegetarisch voor Sas en Gijs, en Ayam (kip) voor Muis en mij. En een stalletje verderop bereidde ondertussen twee grote porties saté voor ons, aangevuld met de bijzondere plakrijst in bladeren gerold en in pakken gesneden.
Ik heb ze nog even na moeten tellen en het blijkt dat ik ze nog heb, maar ik had er daadwerkelijk bijna mijn vingers bij op gegeten. En ik niet alleen, ook de rest smulde er op los. Alleen Gijs had nog niet heel veel honger, die gaat straks voor een hapje.
Maar wat een verschil, dat straatbeeld hier in vergelijking met Singapore. Was het in Singapore zo georganiseerd, rustig en schoon, hier is het gewoon weer heerlijk een teringzooi. Honderden scooters domineren gelijktijdig het straatbeeld op ieder moment, veelal gevuld met minimaal 3 personen per scooter en alles raust maar dwars door elkaar heen. Invoegen, oversteken, van baan veranderen, iedereen doet het op de bluf en de brutaalste krijgt de voorrang. Heerlijk!
Maar als voetganger is het dus wel even dubbel zo goed opletten.
Op de weg terug nog even wat drinken voor vanavond gescoord en toen even in de relax mood gegaan. Er is goede wifi-verbinding, dus mails konden worden gecheckt en er kon zelfs een klein beetje gewerkt worden. Netflix deed het helaas niet, dus een aflevering Ray Donovan die we onszelf beloofd hadden, moet nog even wachten.
Het zijn twee jonge gasten die het hier runnen, aardige gozers. Ik had vanmiddag gezegd dat ik wat geld wilde wisselen en ze boden meteen aan dat zij ons wel even met de auto naar een bank konden brengen.
Daar kwam vanavond nog een tweede wens van ons bij; Sas en ik hadden zin in een Bintang, het lekkere lokale bier.
Maarrrr…., dat is in Yogja gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want in deze stad, waar merendeels Moslims wonen, kun je van alles en nog wat kopen op straat en in de vele winkeltjes, maar bier, dat is een drama. Dat wisten we nog wel van vorig jaar. Dan ging ik ’s avonds naar een lokale club, waar ik aan de bar wat flesjes bestelde, gaf ik de portier wat extra en die keek dan opzij als ik met de flesjes onder mijn arm naar buiten liep. Maar in dit deel van de stad is het niet te krijgen.
De jonge gast van hier wilde zich echter niet laten kennen. Hij nam ons mee in de auto, cruisde minstens een kwartier door allerlei straten en steegjes en kwam uiteindelijk op een verlaten donkere plek, waar precies één lichtje brandde en twee vage figuren in een hoekje zaten.
Ja, bier konden ze wel regelen. Hoeveel en hoe groot? Nou, niet te gek, Sas en ik allebei een fles en dan nog eentje voor de chauffeur. De jongen knikte veelbetekenend en verdween in het duister. De andere knakker zette ondertussen een partij herrie op, van het genre Ramstein in het kwadraat en bleef me stoïcijns aan kijken. Haha, wat een rare situatie was dit weer. Ik had er volgens mij ook om 6 zakjes wit kunnen vragen en dan was die jongen ook gaan lopen…
Maar linksom rechtsom, uiteindelijk kwam die eerste jongen terug met een plastic zak met daarin drie flessen bier. Drank en cash wisselden van eigenaar en niet veel later reden we weer vol gas richting onze wijk.
Het was een raar verhaal, maar…. we kunnen straks wel een biertje nemen.
Terug op de Homestay zijn we eerst weer naar de straat gelopen. Gijs moest nog eten immers en wij lustten stiekem ook wel weer wat. Dus weer een Warung opgezocht. Gijs en Sas aan de bami, Maasje at daar ook van mee en ik heb bij de buren nog een werkelijk heerlijke kip met omelet verorberd. Man, man, man, wat is dit allemaal lekker…
Nu zitten we weer in ons appartementje. De wekker gaat morgen al vroeg, rond 06.00 uur, omdat we al bijtijds naar onze echte bestemming vliegen; Sulawesi.
Ontbijt 06.45 uur en dan brengt de jongen van hier ons naar het vliegveld. Allemaal weer goed geregeld.
Maar da’s morgen. Eerst gaan Sas en ik een flesje openen en voor het eerst sinds een jaar samen een Bintang drinken en toosten op de tot nog toe heerlijke vakantie.
Dat was even afzien vanochtend vroeg, maar om 07.30 uur zaten we dan toch weer aan het ontbijt. Had wat voeten in de aarde, omdat we de verkeerde keycards hadden en dus niet de kamer van de kids op konden om ze te wekken. Kloppen, deurbel en telefoon, het werd allemaal niet gehoord door die snurkhazen. Ik was al op en neer naar de receptie geweest om nieuwe sleutels te laten maken, toen Maasje eindelijk slaperig open deed. Ze hadden, kortom, lekker geslapen…
Aan ons lag het dus niet deze morgen. Op tijd in de taxi, op tijd op het vliegveld, op tijd aan de gate. En daar kregen we te horen dat onze vlucht met Air Asia vertraging had. Bleek dat de militairen een oefening hadden op het vliegveld van Yogjakarta, waardoor het complete vliegverkeer ontregeld werd. De vlucht zelf was bumpy, omdat we een aantal keren door een storing moesten vliegen en dan steeds net in de onstabiele bewolking bleven hangen. En eenmaal in de daling bij Yogjakarta werden we nog eens drie kwartier in de holding gezet, wederom vanwege de militairen. Maar goed, hierdoor kwamen we wel steeds prachtig langs de Merapi vulkaan te vliegen die met kop en schouders boven de bewolking uit stak. Dat leverde mooie plaatjes op.
Twee uur later dan gepland zetten we dan voet op Indonesische bodem. Omdat we maar voor één nachtje hier zijn, op onze weg naar Sulawesi, hebben we een eenvoudige “homestay” geboekt, vlakbij het vliegveld. Tot een paar meter voor de deur vraag je je af hoe we hier in vredesnaam verzeild zijn geraakt; een doodlopend steegje in een hele arme wijk van de stad, met huizen in zeer slechte conditie. Maar dan word je mee genomen naar de overkant van dat straatje en sta je opeens voor een verscholen plekje, dat een een heel leuk, bijna knus, huisje herbergt. En achter een gordijntje, pal achter de kleine receptie, ligt dan een te leuk appartementje, eenvoudig maar o zo netjes en meer dan genoeg voor ons. Twee slaapkamers met grote bedden, een keukentje met een apart zitje erbij, een flinke badkamer met douche en ligbad en zelfs een klein achtertuintje. Alles keurig schoon en verzorgd. Dat hebben we dus weer knap gevonden, zo op afstand, al zeg ik het zelf…
Via de WhatsApp heb ik contact met Qomariah, een van de studenten van de kyokushin dojo hier in Yogja waar we vorig jaar getraind hebben en waar wie straks in augustus ook weer heen gaan. Haar heb ik gevraagd of zij de komende weken een klein deel van onze bagage kan bewaren, zodat we daar niet mee door Sulawesi hoeven te zeulen. Het betreft puur de karate-spullen (m’n gi en obi) en een stapel cadeaus die we voor de Senpai en de leerlingen hebben mee genomen. Al met al zo’n 8 kilo.
En die lieve Qomariah kwam toch maar, op haar scooter, dwars door de stad, om dat op te halen. Zo lief! Het was ook echt een leuk weerzien, het is zo’n lieve meid en ze is duidelijk gek op Gijs en Maasje. En dat is wederzijds.
Ze kon nu maar kort blijven, want ze was al laat voor een training (voorbereiding voor een toernooi op Surabaya op 22 juli), maar we zien haar gauw weer. Dan ging ze ons ook op sleeptouw nemen, zei ze. Dat wordt leuk.
Wij vielen ondertussen om van de honger, dus kort daarna zijn wij ook pad gegaan voor een kort wandeltje in de buurt. Eerst even bij een buurtwinkeltje wat te drinken gescoord en een cake-variant van spekkoek. En niet lang daarna vonden we de eerste stalletjes langs de weg, waar men alweer bezig was om de lekkerste dingen te bereiden.
Oei, wat heb ik dat gemist. Niets zo lekker als eten van de straat. Met minimale middelen maken ze daar de lekkerste gerechten. Bij het ene stalletje gingen we voor de Nasi Goreng, vegetarisch voor Sas en Gijs, en Ayam (kip) voor Muis en mij. En een stalletje verderop bereidde ondertussen twee grote porties saté voor ons, aangevuld met de bijzondere plakrijst in bladeren gerold en in pakken gesneden.
Ik heb ze nog even na moeten tellen en het blijkt dat ik ze nog heb, maar ik had er daadwerkelijk bijna mijn vingers bij op gegeten. En ik niet alleen, ook de rest smulde er op los. Alleen Gijs had nog niet heel veel honger, die gaat straks voor een hapje.
Maar wat een verschil, dat straatbeeld hier in vergelijking met Singapore. Was het in Singapore zo georganiseerd, rustig en schoon, hier is het gewoon weer heerlijk een teringzooi. Honderden scooters domineren gelijktijdig het straatbeeld op ieder moment, veelal gevuld met minimaal 3 personen per scooter en alles raust maar dwars door elkaar heen. Invoegen, oversteken, van baan veranderen, iedereen doet het op de bluf en de brutaalste krijgt de voorrang. Heerlijk!
Maar als voetganger is het dus wel even dubbel zo goed opletten.
Op de weg terug nog even wat drinken voor vanavond gescoord en toen even in de relax mood gegaan. Er is goede wifi-verbinding, dus mails konden worden gecheckt en er kon zelfs een klein beetje gewerkt worden. Netflix deed het helaas niet, dus een aflevering Ray Donovan die we onszelf beloofd hadden, moet nog even wachten.
Het zijn twee jonge gasten die het hier runnen, aardige gozers. Ik had vanmiddag gezegd dat ik wat geld wilde wisselen en ze boden meteen aan dat zij ons wel even met de auto naar een bank konden brengen.
Daar kwam vanavond nog een tweede wens van ons bij; Sas en ik hadden zin in een Bintang, het lekkere lokale bier.
Maarrrr…., dat is in Yogja gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want in deze stad, waar merendeels Moslims wonen, kun je van alles en nog wat kopen op straat en in de vele winkeltjes, maar bier, dat is een drama. Dat wisten we nog wel van vorig jaar. Dan ging ik ’s avonds naar een lokale club, waar ik aan de bar wat flesjes bestelde, gaf ik de portier wat extra en die keek dan opzij als ik met de flesjes onder mijn arm naar buiten liep. Maar in dit deel van de stad is het niet te krijgen.
De jonge gast van hier wilde zich echter niet laten kennen. Hij nam ons mee in de auto, cruisde minstens een kwartier door allerlei straten en steegjes en kwam uiteindelijk op een verlaten donkere plek, waar precies één lichtje brandde en twee vage figuren in een hoekje zaten.
Ja, bier konden ze wel regelen. Hoeveel en hoe groot? Nou, niet te gek, Sas en ik allebei een fles en dan nog eentje voor de chauffeur. De jongen knikte veelbetekenend en verdween in het duister. De andere knakker zette ondertussen een partij herrie op, van het genre Ramstein in het kwadraat en bleef me stoïcijns aan kijken. Haha, wat een rare situatie was dit weer. Ik had er volgens mij ook om 6 zakjes wit kunnen vragen en dan was die jongen ook gaan lopen…
Maar linksom rechtsom, uiteindelijk kwam die eerste jongen terug met een plastic zak met daarin drie flessen bier. Drank en cash wisselden van eigenaar en niet veel later reden we weer vol gas richting onze wijk.
Het was een raar verhaal, maar…. we kunnen straks wel een biertje nemen.
Terug op de Homestay zijn we eerst weer naar de straat gelopen. Gijs moest nog eten immers en wij lustten stiekem ook wel weer wat. Dus weer een Warung opgezocht. Gijs en Sas aan de bami, Maasje at daar ook van mee en ik heb bij de buren nog een werkelijk heerlijke kip met omelet verorberd. Man, man, man, wat is dit allemaal lekker…
Nu zitten we weer in ons appartementje. De wekker gaat morgen al vroeg, rond 06.00 uur, omdat we al bijtijds naar onze echte bestemming vliegen; Sulawesi.
Ontbijt 06.45 uur en dan brengt de jongen van hier ons naar het vliegveld. Allemaal weer goed geregeld.
Maar da’s morgen. Eerst gaan Sas en ik een flesje openen en voor het eerst sinds een jaar samen een Bintang drinken en toosten op de tot nog toe heerlijke vakantie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
