Dag 16
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
26 Juli 2017 | Indonesië, Wakai
25 juli 2017
Meestal is een reisdag een verloren dag, een dag waar je je even doorheen moet worstelen, zodat je van een volgend deel van de reis kunt genieten. Meestal, maar niet vandaag. Vandaag was de reisdag een dag om te genieten. Wat een mooie trip was dit en wat hebben we weer een mooie stukken van Sulawesi gezien.
Vanochtend rond 07.00 uur zagen we al een auto aan komen. Tikkie vroeg, we hadden immers pas om 10 uur afgesproken, maar ja, liever dat ie 3 uur te vroeg is dan 3 uur te laat…
Wij hebben ons echter nog even omgedraaid, zijn om half negen opgestaan en hebben lekker ontbeten. Vandaag hadden ze wederom een warme maaltijd van rijst, groenten en gefrituurde vis, en stond er een grote watermeloen ons al toe te lachen.
Nadat we de spullen bij elkaar hadden gegraaid, hebben we afscheid genomen van onze gastheren. Umbe was speciaal nog even over gekomen om gedag te zeggen en we moesten natuurlijk nog even op de foto (“for making memories”…) en ook Akim kwam nog even aan. Erg aardig.
Ik moest Gijs, die uitgebreid aan het knuffelen was met de kittens, plechtig beloven dat we volgend jaar weer hier terug kwamen. Mijn antwoord dat dat heel onwaarschijnlijk was, werd in de wind geslagen. “Jammer dan, pa, we gaan gewoon weer hier heen!”. Haha, gotta love him.
Adi was onze nieuwe vriend. Hij was de driver die ons naar Ampana zou brengen, waar we de komende twee nachten willen slapen. Omdat de twee nederlandse backpackers (Jochem en Carly weet ik inmiddels) met ons mee wilden rijden, hadden we om een iets ruimere auto gevraagd en dat is gelukt. Vraag me niet welk type -ik heb niets met auto’s- maar hij had een ruime Suzuki waar een extra bankje in zat. Dus we pasten er allemaal ruim in. Prima de luxe. Ik zat naast Adi voorin en al sprak hij geen woord over de grens, we hadden hele gesprekken en al gauw werd ik tot co-pilot bevorderd. En toen hij door had dat ik karate deed, lag ik meteen helemaal midden in bed en kon ik niet meer stuk. Een ieder die hij die dag nog zag, vertelde hij meteen over de karate mister uit Holland, alsof hij mijn manager was. Erg geestig.
De route vandaag kon je gemakkelijk in twee delen splitsen. De eerste anderhalf uur reden we noordwaarts richting Posso. Deze stretch bracht ons weer over bergen heen, hetgeen weer magnifieke vergezichten opleverde. Het was weer prachtig weer en je keek de wereld uit. Vlak voor Posso kwamen we parallel te rijden aan de rivier Posso. Tentena, waar we de afgelopen dagen waren, ligt dus aan het Posso-meer, Posso zelf ligt aan de rivier de Posso. Bent u er nog?
Posso was in 2000 het bloedige toneel van felle conflicten tussen Christenen en Moslims. Hoe vredelievend alle religies momenteel ook naast elkaar leven, in dat jaar ging het gruwelijk mis. De Moslims die grotendeels in het centrum van de stad wonen kregen het aan de stok met de Christenen die er veelal omheen wonen. Het liep dermate uit de hand dat rond de 60.000 mensen de stad moesten ontvluchten en er ruim 1000 doden vielen in en rond het centrum. Wekenlang was het hermetisch afgesloten en heeft het leger met het nodige wapengekletter jacht gemaakt op de terroristen, met dagelijkse gevechten als gevolg.
Nu is het weer rustig, maar bij het binnen rijden van Posso kon je de sporen nog zien.
En Adi wees ons later ook de stukken jungle aan waar de vluchtelingen zich weken hebben schuil gehouden en hebben overleefd. Een bizar plaatje.
Bij Posso aangekomen sloegen we rechtsaf. Je hoeft niet bang te zijn te verdwalen op weg naar Ampana. Het is namelijk één lange weg, koersje Oost. Het eerste stuk is van prima kwaliteit, maar de laatste 150 km heeft heel veel gaten en kuilen in het asfalt wat er voor zorgt dat het tempo omlaag gaat.
Maar dat was geen straf. Het gaf de gelegenheid om alles goed te bekijken.
Want hier werd het landschap ineens drastisch anders. Vanaf het moment dat we naar rechts waren afgezwaaid, hadden we de oceaan aan onze linkerhand, de uitloper van de Molukse Zee en die zouden we tot aan Ampana bij ons houden. Soms op enkele meters, soms op een paar honderd meter, maar vrijwel steeds in het zicht.
Hier groeien de hoge kokos-palmen met hun ranke kale stammen en de vruchten in trossen boven in. Export product nummer 1 van dit deel van Sulawesi en je zag dan ook overal mensen met kokosnoten in de weer. Je zag ze geplukt worden, verzameld, vervoerd al wandelend in kruiwagens (God weet hoe ver die mensen moesten lopen) of in manden achterop scooters en je zag ze in stukken gehakt liggen te drogen op plastic zeilen in de zon, langs de kant van de weg. Dezelfde zeilen die we eerder steeds vol zagen liggen met rijst, cacao of maïs.
We rijden door het gebied van de Bajao, een minderheid in Sulawesi van “Nomadische zeemensen”. Zij leven in houten huizen op palen boven de branding en brengen hun hele leven in of op het water door. Het gebruik daar is dat als een kindje wordt geboren, die al op zijn/haar 3e dag met vader gaat zwemmen in de zee. Geboren duikers zijn het, die zonder hulpmiddelen tot enorme dieptes komen. Ze behoren tot de beste zwemmers ter wereld.
Links van ons zien we de kleine dorpjes van de Bajao liggen.
Na een kleine 3 uur pakken we een break. Bij een onooglijk tentje langs de weg met een fantastisch uitzicht over de zee stoppen we voor thee en koffie. Een hapje eten skippen we beleefd, het geeft niet echt een indruk van hoge doorloopsnelheid. Adi is de enige die een lunch pakt, wij houden het bij koek en pennywafels.
En verder gaat de reis. De palmbomen maken tijdelijk plaats voor mangroven die met hun mengelmoes van wortelen de overs bedekken.
In de bermen loopt random allerlei vee los zonder enige vorm van begeleiding. Adi geeft me les door me de Indonesische benamingen te leren. Om zeker te weten dat ik het goed onthou en uitspreek, gebruikt hij moeiteloos het internationale alfabet; Koe = Sapi, sierra alpha papa india / kalf = anap, alpha november alpha papa / geit = gambin, golf…. afijn, je hebt het plaatje.
Vlak nadat we de Togo river hebben gekruist, moeten we vol in de remmen. Een enorme varaan steekt van rechts naar links de weg over. “look, a crocodile!”, roept Adi. Nou, Adi, krokodil… Afijn, we hebben het maar zo gelaten.
Maar wat een beest zeg. Huge! We konden ‘m maar ternauwernood ontwijken. Zodra we stil staan, springen Gijs en ik uit de auto om er achter aan te gaan, maar vlak voor onze neuzen verdwijnt hij in het kreupelhout in de berm. Komodo kunnen we skippen, de varaan kunnen we afvinken….
We weten dat we er bijna zijn als we de Bongka rivier kruisen, de enorme rivier die zich honderden kilometers door heel Sulawesi heen slingert om hier, vlak onder Ampana, in zee te eindigen. Over de rivier zie je nog de pijlers staan van de originele brug die destijds door de Hollanders is gebouwd. De brug zelf is ondertussen niet meer, een nieuwe brug heeft haar vervangen.
Ampana zelf is een klein relaxed en plezierig stadje dat hoofdzakelijk gebruikt wordt als opstapplaats richting de Togean Islands. Vanuit hier vertrekken de verschillende boten die kant op en wij zullen er ook eentje proberen te pakken over twee dagen.
Maar eerst laten we ons afzetten bij “Nebula Cottages”, net voorbij het centrum. Hier staan een beperkt aantal houten hutjes naast elkaar, op steenworp afstand van de zee. Ik had sms-contact met de jongens hier gehad en gezegd dat ik eerst de huisjes wilde zien voor ik ging beslissen of we er eentje of twee wilden hebben. Nu we ‘m in het echt zagen, vonden we ‘m meer dan ruim genoeg voor ons viertjes, wel zo gezellig, en dus hebben we er een matras bij laten halen en zitten we nu knus bij elkaar.
Heel basic ingericht, maar keurig netjes. Met een badkamer erbij, met douche en toilet, en een airco die hard haar best doet om enige verkoeling te hosselen in de hitte.
Vlak na aankomst waren Carly en Maasje naar wat lokalen gegaan die hun wenkten en vroegen of ze mango wilden. Dat was natuurlijk een cover om met ze op de foto te kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Later kwamen twee meiden van daar naar onze hut toe en hadden nog een mango bij zich en lieten zien hoe die hier gegeten werd. Ze snijden de mango, die hier trouwens veel knapperiger is dan die van ons in Holland, in kleine stukjes en dippen die in een mengsel van zout en chilipeper. Dat lijkt heel raar, de combi van een zoete vrucht met zout en peper, maar het is eigenlijk superlekker. Toppertje! Aanradertje! Een dat-ga-ik-straks-thuis-ook-proberen-ideetje.
Eerst natuurlijk met Gijs en Maasje naar de zee gegaan. Via een sluiproute over een boom over een stroompje en tussen de huizen door van mensen die letterlijk op het strand wonen, komen we op een keienstrand. Beetje jammer dat de mensen hier er weer zo’n bende van maken, want dit gedeelte van het strand ziet er niet uit. Wel hele vriendelijke bewoners die allemaal zwaaien en lachen.
Het water is heerlijk! Weinig tot geen golfslag en je kunt het water gewoon warm noemen. Dat belooft wat voor straks op Bolilanga. Alleen had Gijs de pech dat hij na een kwartiertje met zijn voeten door iets scherps ging en in beide patatten een bloedende snee had. Dat was het fluitsignaal, tijd om terug te gaan naar onze hut.
Het internet werkte wel, maar was niet echt briljant. We besloten een andere stek te vinden en liepen naar Hotel Lawake, een paar honderd meter verderop. Eerst nog even van een prachtige sunset genoten en toen daar in de coffeeshop gaan zitten. Cappuccinootje er bij en prima wifi, dus we konden even werken, even mailen en een deel van het verslag online zetten.
Het zag er daar allemaal netjes en verzorgd uit. Het leek ons wel wat om straks, als we van Bolilanga terug komen, hier op adem te komen. We zullen dan ongetwijfeld ietwat vervuild zijn en dit lijkt een prima tent om dat aan te pakken. We hebben gevraagd om ons even de kamers te laten zien en toen die ook ok bleken, heb ik meteen gereserveerd voor 31 juli.
Check in the box!
De magen begonnen te knorren. Tijd voor een knagertje. We vonden na een kleine wandeling een prima Warung waar we wat lokalen zagen eten. Bleek weer een goede leidraad, want wij hebben vervolgens ook zitten smikkelen. Het was niet alleen dermate lekker dat we voor een tweede ronde zijn gegaan, ik heb ze ook meteen plechtig beloofd dat we morgen terug komen en dat we dan de soto ayam gaan proberen.
Nadat ik het exorbitante bedrag van omgerekend 4 euro had afgerekend, voor vier man met dus een tweede gang, hebben we de wandeling nog even voortgezet. Meteen weer wat gepind en op het gemak terug gelopen. Rond half tien waren we weer bij ons huisje.
Ieder in de chill-modus, ik aan het verslag en straks met Sas bedenken wat we morgen gaan doen. Zal voornamelijk in het teken staan van de voorbereiding van Bolilanga, waar we vier dagen verstokt zullen zitten van iedere vorm van communicatie. Even lijstjes maken en zorgen dat we morgen alles op dat lijstje kunnen afvinken.
En dan nog even op het balkon, even relaxen en laten bezinken wat we vandaag weer allemaal gezien, beleefd en geproefd hebben en even stilstaan bij dit bijzondere plekje waar we dankzij de Lonely Planet terecht zijn gekomen. Briljant weer.
Meestal is een reisdag een verloren dag, een dag waar je je even doorheen moet worstelen, zodat je van een volgend deel van de reis kunt genieten. Meestal, maar niet vandaag. Vandaag was de reisdag een dag om te genieten. Wat een mooie trip was dit en wat hebben we weer een mooie stukken van Sulawesi gezien.
Vanochtend rond 07.00 uur zagen we al een auto aan komen. Tikkie vroeg, we hadden immers pas om 10 uur afgesproken, maar ja, liever dat ie 3 uur te vroeg is dan 3 uur te laat…
Wij hebben ons echter nog even omgedraaid, zijn om half negen opgestaan en hebben lekker ontbeten. Vandaag hadden ze wederom een warme maaltijd van rijst, groenten en gefrituurde vis, en stond er een grote watermeloen ons al toe te lachen.
Nadat we de spullen bij elkaar hadden gegraaid, hebben we afscheid genomen van onze gastheren. Umbe was speciaal nog even over gekomen om gedag te zeggen en we moesten natuurlijk nog even op de foto (“for making memories”…) en ook Akim kwam nog even aan. Erg aardig.
Ik moest Gijs, die uitgebreid aan het knuffelen was met de kittens, plechtig beloven dat we volgend jaar weer hier terug kwamen. Mijn antwoord dat dat heel onwaarschijnlijk was, werd in de wind geslagen. “Jammer dan, pa, we gaan gewoon weer hier heen!”. Haha, gotta love him.
Adi was onze nieuwe vriend. Hij was de driver die ons naar Ampana zou brengen, waar we de komende twee nachten willen slapen. Omdat de twee nederlandse backpackers (Jochem en Carly weet ik inmiddels) met ons mee wilden rijden, hadden we om een iets ruimere auto gevraagd en dat is gelukt. Vraag me niet welk type -ik heb niets met auto’s- maar hij had een ruime Suzuki waar een extra bankje in zat. Dus we pasten er allemaal ruim in. Prima de luxe. Ik zat naast Adi voorin en al sprak hij geen woord over de grens, we hadden hele gesprekken en al gauw werd ik tot co-pilot bevorderd. En toen hij door had dat ik karate deed, lag ik meteen helemaal midden in bed en kon ik niet meer stuk. Een ieder die hij die dag nog zag, vertelde hij meteen over de karate mister uit Holland, alsof hij mijn manager was. Erg geestig.
De route vandaag kon je gemakkelijk in twee delen splitsen. De eerste anderhalf uur reden we noordwaarts richting Posso. Deze stretch bracht ons weer over bergen heen, hetgeen weer magnifieke vergezichten opleverde. Het was weer prachtig weer en je keek de wereld uit. Vlak voor Posso kwamen we parallel te rijden aan de rivier Posso. Tentena, waar we de afgelopen dagen waren, ligt dus aan het Posso-meer, Posso zelf ligt aan de rivier de Posso. Bent u er nog?
Posso was in 2000 het bloedige toneel van felle conflicten tussen Christenen en Moslims. Hoe vredelievend alle religies momenteel ook naast elkaar leven, in dat jaar ging het gruwelijk mis. De Moslims die grotendeels in het centrum van de stad wonen kregen het aan de stok met de Christenen die er veelal omheen wonen. Het liep dermate uit de hand dat rond de 60.000 mensen de stad moesten ontvluchten en er ruim 1000 doden vielen in en rond het centrum. Wekenlang was het hermetisch afgesloten en heeft het leger met het nodige wapengekletter jacht gemaakt op de terroristen, met dagelijkse gevechten als gevolg.
Nu is het weer rustig, maar bij het binnen rijden van Posso kon je de sporen nog zien.
En Adi wees ons later ook de stukken jungle aan waar de vluchtelingen zich weken hebben schuil gehouden en hebben overleefd. Een bizar plaatje.
Bij Posso aangekomen sloegen we rechtsaf. Je hoeft niet bang te zijn te verdwalen op weg naar Ampana. Het is namelijk één lange weg, koersje Oost. Het eerste stuk is van prima kwaliteit, maar de laatste 150 km heeft heel veel gaten en kuilen in het asfalt wat er voor zorgt dat het tempo omlaag gaat.
Maar dat was geen straf. Het gaf de gelegenheid om alles goed te bekijken.
Want hier werd het landschap ineens drastisch anders. Vanaf het moment dat we naar rechts waren afgezwaaid, hadden we de oceaan aan onze linkerhand, de uitloper van de Molukse Zee en die zouden we tot aan Ampana bij ons houden. Soms op enkele meters, soms op een paar honderd meter, maar vrijwel steeds in het zicht.
Hier groeien de hoge kokos-palmen met hun ranke kale stammen en de vruchten in trossen boven in. Export product nummer 1 van dit deel van Sulawesi en je zag dan ook overal mensen met kokosnoten in de weer. Je zag ze geplukt worden, verzameld, vervoerd al wandelend in kruiwagens (God weet hoe ver die mensen moesten lopen) of in manden achterop scooters en je zag ze in stukken gehakt liggen te drogen op plastic zeilen in de zon, langs de kant van de weg. Dezelfde zeilen die we eerder steeds vol zagen liggen met rijst, cacao of maïs.
We rijden door het gebied van de Bajao, een minderheid in Sulawesi van “Nomadische zeemensen”. Zij leven in houten huizen op palen boven de branding en brengen hun hele leven in of op het water door. Het gebruik daar is dat als een kindje wordt geboren, die al op zijn/haar 3e dag met vader gaat zwemmen in de zee. Geboren duikers zijn het, die zonder hulpmiddelen tot enorme dieptes komen. Ze behoren tot de beste zwemmers ter wereld.
Links van ons zien we de kleine dorpjes van de Bajao liggen.
Na een kleine 3 uur pakken we een break. Bij een onooglijk tentje langs de weg met een fantastisch uitzicht over de zee stoppen we voor thee en koffie. Een hapje eten skippen we beleefd, het geeft niet echt een indruk van hoge doorloopsnelheid. Adi is de enige die een lunch pakt, wij houden het bij koek en pennywafels.
En verder gaat de reis. De palmbomen maken tijdelijk plaats voor mangroven die met hun mengelmoes van wortelen de overs bedekken.
In de bermen loopt random allerlei vee los zonder enige vorm van begeleiding. Adi geeft me les door me de Indonesische benamingen te leren. Om zeker te weten dat ik het goed onthou en uitspreek, gebruikt hij moeiteloos het internationale alfabet; Koe = Sapi, sierra alpha papa india / kalf = anap, alpha november alpha papa / geit = gambin, golf…. afijn, je hebt het plaatje.
Vlak nadat we de Togo river hebben gekruist, moeten we vol in de remmen. Een enorme varaan steekt van rechts naar links de weg over. “look, a crocodile!”, roept Adi. Nou, Adi, krokodil… Afijn, we hebben het maar zo gelaten.
Maar wat een beest zeg. Huge! We konden ‘m maar ternauwernood ontwijken. Zodra we stil staan, springen Gijs en ik uit de auto om er achter aan te gaan, maar vlak voor onze neuzen verdwijnt hij in het kreupelhout in de berm. Komodo kunnen we skippen, de varaan kunnen we afvinken….
We weten dat we er bijna zijn als we de Bongka rivier kruisen, de enorme rivier die zich honderden kilometers door heel Sulawesi heen slingert om hier, vlak onder Ampana, in zee te eindigen. Over de rivier zie je nog de pijlers staan van de originele brug die destijds door de Hollanders is gebouwd. De brug zelf is ondertussen niet meer, een nieuwe brug heeft haar vervangen.
Ampana zelf is een klein relaxed en plezierig stadje dat hoofdzakelijk gebruikt wordt als opstapplaats richting de Togean Islands. Vanuit hier vertrekken de verschillende boten die kant op en wij zullen er ook eentje proberen te pakken over twee dagen.
Maar eerst laten we ons afzetten bij “Nebula Cottages”, net voorbij het centrum. Hier staan een beperkt aantal houten hutjes naast elkaar, op steenworp afstand van de zee. Ik had sms-contact met de jongens hier gehad en gezegd dat ik eerst de huisjes wilde zien voor ik ging beslissen of we er eentje of twee wilden hebben. Nu we ‘m in het echt zagen, vonden we ‘m meer dan ruim genoeg voor ons viertjes, wel zo gezellig, en dus hebben we er een matras bij laten halen en zitten we nu knus bij elkaar.
Heel basic ingericht, maar keurig netjes. Met een badkamer erbij, met douche en toilet, en een airco die hard haar best doet om enige verkoeling te hosselen in de hitte.
Vlak na aankomst waren Carly en Maasje naar wat lokalen gegaan die hun wenkten en vroegen of ze mango wilden. Dat was natuurlijk een cover om met ze op de foto te kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Later kwamen twee meiden van daar naar onze hut toe en hadden nog een mango bij zich en lieten zien hoe die hier gegeten werd. Ze snijden de mango, die hier trouwens veel knapperiger is dan die van ons in Holland, in kleine stukjes en dippen die in een mengsel van zout en chilipeper. Dat lijkt heel raar, de combi van een zoete vrucht met zout en peper, maar het is eigenlijk superlekker. Toppertje! Aanradertje! Een dat-ga-ik-straks-thuis-ook-proberen-ideetje.
Eerst natuurlijk met Gijs en Maasje naar de zee gegaan. Via een sluiproute over een boom over een stroompje en tussen de huizen door van mensen die letterlijk op het strand wonen, komen we op een keienstrand. Beetje jammer dat de mensen hier er weer zo’n bende van maken, want dit gedeelte van het strand ziet er niet uit. Wel hele vriendelijke bewoners die allemaal zwaaien en lachen.
Het water is heerlijk! Weinig tot geen golfslag en je kunt het water gewoon warm noemen. Dat belooft wat voor straks op Bolilanga. Alleen had Gijs de pech dat hij na een kwartiertje met zijn voeten door iets scherps ging en in beide patatten een bloedende snee had. Dat was het fluitsignaal, tijd om terug te gaan naar onze hut.
Het internet werkte wel, maar was niet echt briljant. We besloten een andere stek te vinden en liepen naar Hotel Lawake, een paar honderd meter verderop. Eerst nog even van een prachtige sunset genoten en toen daar in de coffeeshop gaan zitten. Cappuccinootje er bij en prima wifi, dus we konden even werken, even mailen en een deel van het verslag online zetten.
Het zag er daar allemaal netjes en verzorgd uit. Het leek ons wel wat om straks, als we van Bolilanga terug komen, hier op adem te komen. We zullen dan ongetwijfeld ietwat vervuild zijn en dit lijkt een prima tent om dat aan te pakken. We hebben gevraagd om ons even de kamers te laten zien en toen die ook ok bleken, heb ik meteen gereserveerd voor 31 juli.
Check in the box!
De magen begonnen te knorren. Tijd voor een knagertje. We vonden na een kleine wandeling een prima Warung waar we wat lokalen zagen eten. Bleek weer een goede leidraad, want wij hebben vervolgens ook zitten smikkelen. Het was niet alleen dermate lekker dat we voor een tweede ronde zijn gegaan, ik heb ze ook meteen plechtig beloofd dat we morgen terug komen en dat we dan de soto ayam gaan proberen.
Nadat ik het exorbitante bedrag van omgerekend 4 euro had afgerekend, voor vier man met dus een tweede gang, hebben we de wandeling nog even voortgezet. Meteen weer wat gepind en op het gemak terug gelopen. Rond half tien waren we weer bij ons huisje.
Ieder in de chill-modus, ik aan het verslag en straks met Sas bedenken wat we morgen gaan doen. Zal voornamelijk in het teken staan van de voorbereiding van Bolilanga, waar we vier dagen verstokt zullen zitten van iedere vorm van communicatie. Even lijstjes maken en zorgen dat we morgen alles op dat lijstje kunnen afvinken.
En dan nog even op het balkon, even relaxen en laten bezinken wat we vandaag weer allemaal gezien, beleefd en geproefd hebben en even stilstaan bij dit bijzondere plekje waar we dankzij de Lonely Planet terecht zijn gekomen. Briljant weer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
