Dag 17
Door: 26 juli 2017
Blijf op de hoogte en volg Joost
26 Juli 2017 | Indonesië, Wakai
Dag 17
26 juli 2017
De laatste dag in de bewoonde wereld, voordat we voor 5 dagen naar Bolilanga gaan, een van de kleinere eilanden op de Togean Islands. Laatste dag dus ook om nog even de laatste dingen te regelen. Maar….. eerst ontbijten… :-)
We hadden prima geslapen in ons houten huisje en werden tegen negenen wakker. Wel waren we al een keer eerder bruut gewekt, toen twee nabijgelegen moskeeën het tegen elkaar op leken te nemen in hun galmende verzen uit de speakers op de minaretten. Herrie plus herrie maakte dubbel herrie, en dat in alle vroegte, nog voor het licht moest worden. Maar goed, terwijl zij daar waarschijnlijk net richting Mekka bukten, draaiden wij ons nog eens om en hebben we nog een paar uur kunnen trekken.
Het ontbijt van Nebula stond lyrisch omschreven in o.a. de Lonely Planet, maar ik had daar een beetje mijn bedenkingen bij. Aardige gasten hoor, die jongelui die het hier draaiende houden, en super vriendelijk en klantgericht, maar ik schatte ze niet echt in als keukenprinsesjes… Maar, daar ben ik van terug gekomen.
Toen we aan tafel gingen zitten vanochtend en onszelf van koffie en thee voorzagen, duurde het niet lang of de eerste schaal werd aangerukt. Daarop lagen heerlijke groene pannenkoeken opgerold, gevuld met chocolade en kokos, precies zoals we ze vorig jaar ook in Ubud op Bali aten. Verder lagen er witte kokosballen op, die bij nader onderzoek lychees blijken te zijn, bedekt met kokos. Lychees zijn ronde vruchten van 3 tot 5 cm doorsnede met een opvallend rode schil die leerachtig aanvoelt en enigszins gebobbeld is. Het vruchtvlees is glazig wit, stevig, met in het midden een langwerpige bruine pit. De smaak is sappig (kruidig)zoet van smaak, vergelijkbaar met de muskaatdruif, en “kraakt” enigszins bij het kauwen.
In dit geval hadden ze de pit er uit gehaald, de lychee gevuld met vloeibare chocola en er daarna door de witte kokos gerold. Mooi om te zien, heerlijk om te eten.
Vervolgens kwamen er nog complete omeletten voor eenieder, met warme tosti’s geserveerd en kwam er nog een schaal met papaja en een berg mini-banaantjes. Hier in de tropen smaken de papaja’s trouwens al veel lekkerder dan in de grote steden. Erg lekker allemaal.
Ik vroeg de jongen van hier een paar dingen over Bolilanga, dat eiland waar we morgen heen gaan. Eerst wat over de bootverbinding en toen wat dingen over het eiland zelf. Dat laatste werd hem al gauw wat ingewikkeld, deels omdat hij er nooit geweest was en deels door zijn gebrekkige engels. Maar, zo zei hij, hij wist wel iemand die daar was geweest. Die zou hij even bellen en dan kon ik de telefoon even overnemen. Ok, prima idee!
Hij belde even en zei toen dat ik even moest wachten. Er zou over 10 minuten terug gebeld worden.
Maar in plaats van een belletje, kwam er na een klein kwartier een scooter het terrein op. Even langs komen leek hem makkelijker dan bellen. Hoe aardig.
We stonden al een tijdje te praten (hij sprak zeer goed engels) en hij had al veel antwoorden gegeven, toen ineens het kwartje viel; dit was Dadang, de man met wie ik maanden geleden contact had gelegd en bij wie ik ons huisje daar had gereserveerd… Haha, hoe suf was dat. Ik dacht dat ik stond te praten met een vakantieganger die net terug was, was het de regelneef zelf van het eiland.
Ha, maar dat is wel precies wat ik het liefste heb; direct bij de bron. We zijn er maar even bij gaan zitten en hebben nog wat dingen kort gesloten. Zo ging hij de kaartjes voor ons regelen voor de speedboot morgen vroeg die ons naar Wakai zal brengen en regelt hij dat er daar iemand op ons wacht die ons naar Bolilanga vaart in een kleiner bootje.
En toen we vroegen of er hier in de buurt een goeie zaak was waar we t-shirts voor de kids konden vinden waarin ze konden zwemmen, zodat ze niet levend zouden verfikken in de zon, bood hij aan om mij ’s middags met de scooter op te pikken en een paar zaken af te gaan. Hoe aardig was dat?
Top! We spraken af rond 16.00 uur.
Met de buiken goed gevoeld hebben we twee tuktuk’s besteld die ons naar de haven van Ampana brachten. Daar was een flinke markt waar we een tijdje hebben rond gestruind. Heel veel bleef er niet aan onze vingers plakken, alleen een nieuw paar slippers voor Gijs. Snorkel materiaal hoeven we niet te kopen, dat kunnen we op Bolilanga huren. Ik heb wel mijn eigen flippers bij me, want maatje 47 kennen ze hier niet in Indonesië. Verder dan 43 komen ze eigenlijk niet…
Vandaag was de eerste dag dat we echt merkten dat we in de Tropen zaten. Afgelopen weken waren wel warm, soms heet zelfs, maar nog altijd goed te doen. Zeker in Tentena, waar je door de hoogte wat verkoeling had.
Maar hier was het vandaag zo bloedverziekend heet, dat was niet te filmen. Zelfs als je stond, dan smolt je al weg. Zelfs Gijs zweette van top tot teen, en dat wil wat zeggen… Sas werd er zelfs een beetje naar van, omdat er nergens ook maar enige vorm van verkoeling was. Het was natuurlijk ook midden op de dag, dat hielp ook niet mee.
We moesten even afkoelen, dit ging zo niet goed. We zagen uiteindelijk één tuktuk, waar Sas en de kids in pasten en ik vond een lokaal op een motor die mij wel even een lift kon geven. En zo lieten wij ons naar hotel Lawaka brengen, hetzelfde hotel waar we gisteren ook gezeten hadden.
Even afkoelen, even letterlijk bijtanken en bijkomen.
Eten kon je er gek genoeg niet, dus toen we langzaamaan weer trek kregen, zijn we naar een tentje gegaan die ons eigen hotel ons had aanbevolen. “Stargas” heet dat en ligt vlakbij.
Het eten was er prima, daar viel niets van te zeggen, maar voor het eerst hadden we te maken met hele onvriendelijke mensen en merkten we dat ze voor de toeristen de prijzen in één keer factor 2 deden. Kost het nog steeds geen drol, maar daar gaat het niet om. Dat was dus gauw klaar. Stargas; een absolute no-go.
Terug in het hotel had ik net genoeg tijd om een schoon shirt aan te trekken toen Dadang er al weer bleek te zijn. Het was 16.00 uur. Met een t-shirt van Maasje in mijn tas klom ik achterop en ging ik met mijn nieuwste beste vriend de wijde wereld in. We hadden vergeefs bij een drietal zaken geprobeerd toen we bij nr 4 bingo hadden. Daar kon ik shirts scoren, met lange mouwen, zodat de kids veilig kunnen gaan snorkelen.
“It’s a historical day, Dadang”, zei ik, “it’s been at least five years that I went shopping for clothes”..
Daar kon hij wel om lachen. Hij zei dat hij vooral blij was dat hij met mij was en niet met een dame, want dan had het minstens twee uur langer geduurd… Haha.
We hebben nog even gepind en ik ben nog even mee geweest naar de terminal in de haven, zodat ik de tickets vast kon overpakken van hem. Prima geregeld.
Hij zette mij weer keurig af bij het hotel en wilde niks hebben voor deze exercitie. Te aardig weer!
Als het goed is, zien we hem morgenochtend nog even voor de afvaart.
Toen ik bij het huisje kwam, had Maasje Sas net zover dat ze even mee zou gaan naar het strand voor een klein zwemmertje. Ze waren nog niet buiten of een tropische stortbui barstte los. Met bakken kwam het uit de lucht, niet normaal.
Zo snel als het kwam, zo snel was het ook weer verdwenen, maar toen Sas en Maasje wat later terug kwamen, waren beide tot het bot doorweekt. Maasje van het zwemmen, maar Sas van het kijken vanaf het strand in de stromende regen… Dit overigens tot groot vermaak van de mensen die op het strand wonen en aan het schuilen waren. Die konden er maar niet bij dat zo’n klein blond ding met zulk weer het water instapte. Hilariteit alom.
Even een uurtje chill gedaan, ieder voor zich en toen zijn we het stadje weer in gegaan.
Gijs wilde graag even een kappertje pakken om zijn coupe op peil te houden en had de dag er voor een zaakje gezien dat hem wel aan stond. Dat was een stief kwartiertje lopen, maar dat was juist wel even lekker, even de beentjes strekken en eetlust opwekken voor daarna.
Net toen we bij het zaakje aan kwamen en naar de ingang wilden lopen, draaide de uitbaatster zich om…. Of moet ik zeggen uitbater?… Of?…. Haha, met een diepe schorre stem zwaaide de omgebouwde Indo uitbundig naar buiten: “Hello misterrr!”…
De uitdrukking op het gezicht van Gijs vervolgens was onbetaalbaar. Totale verbijstering voor een paar seconden, toen draaide hij zich razend snel om en riep: “Hell no!”, en liep spoorslags terug de weg op.
Haha, briljant.
Er was nog een kappertje gespot eerder op de route. We zouden het daar weer even proberen, maar gingen eerst weer bij de lieve oude mensen eten waar we gisteren ook zo lekker hadden geknaagd. En ook nu was het weer een feest. Ik ging voor de Soto Ayam, die echt waanzinnig was, Sas ging voor campur telur, en de kids beide voor een gerecht met mie.
Binnen no-time waren de borden leeg en wilde iedereen, Gijs incluïs, een tweede portie. Heerlijk, die verbazing op het gezicht van die mensen. Dat we nog eens bij bestelden, was al vreemd, maar dat we dat ook nog ter plekke gingen op eten en niet als take away mee namen, daar sloegen ze steil van achterover. Zo’n eetlust waren ze niet gewend.
Mocht de pret niet drukken; we kregen weer een heerlijke gang opgediend en wederom ging alles op.
Met handen en voeten heb ik ze uitgelegd dat we even een paar dagen weg zijn, maar dat we de 31e, als we terug komen op vasteland, weer bij hun komen eten. Een grote glimlach was de reactie toen het kwartje viel. Wat een schatten.
Suf genoeg bleek de 2e kapperszaak net dicht toen we aan kwamen, dus dat heeft niet zo mogen zijn vandaag. Dat wordt een projectje voor volgende week.
Nog even wat proviand gekocht voor op de boot en toen weer naar het hotel gegaan. Daar typ ik nu nog snel even dit verslag, terwijl de spullen vast worden gepakt.
Morgen worden we al bijtijds opgepikt door twee tuktuk’s om naar de haven te gaan en kan de trip naar Bolilanga beginnen. Oh, wat hebben we daar een zin in. Dat moet iets briljants worden.
We hebben vandaag nog mooie dingen gehoord over het huisje (de honeymoon suite) dat we gehuurd hebben en vooral over een paar bijzondere dingen die we daar in de omgeving kunnen gaan doen. Type bucket-list. Dus dat belooft veel goeds.
Maar… daar ga ik nu nog niet op in.
Ik ga proberen dit verslag er nog op te krijgen en ga dan mijn rust pakken. Vanaf morgen zijn we dus een dag of vier uit de ether. Zelfs de telefoon werkt daar niet. Niks, nada, niënte. Heerlijk! Rust en genieten, dat wordt het protocol.
Verslag volgt dan wel weer vanzelf als we terug zijn. Ik zou zeggen…. Untuk Kemudian!
26 juli 2017
De laatste dag in de bewoonde wereld, voordat we voor 5 dagen naar Bolilanga gaan, een van de kleinere eilanden op de Togean Islands. Laatste dag dus ook om nog even de laatste dingen te regelen. Maar….. eerst ontbijten… :-)
We hadden prima geslapen in ons houten huisje en werden tegen negenen wakker. Wel waren we al een keer eerder bruut gewekt, toen twee nabijgelegen moskeeën het tegen elkaar op leken te nemen in hun galmende verzen uit de speakers op de minaretten. Herrie plus herrie maakte dubbel herrie, en dat in alle vroegte, nog voor het licht moest worden. Maar goed, terwijl zij daar waarschijnlijk net richting Mekka bukten, draaiden wij ons nog eens om en hebben we nog een paar uur kunnen trekken.
Het ontbijt van Nebula stond lyrisch omschreven in o.a. de Lonely Planet, maar ik had daar een beetje mijn bedenkingen bij. Aardige gasten hoor, die jongelui die het hier draaiende houden, en super vriendelijk en klantgericht, maar ik schatte ze niet echt in als keukenprinsesjes… Maar, daar ben ik van terug gekomen.
Toen we aan tafel gingen zitten vanochtend en onszelf van koffie en thee voorzagen, duurde het niet lang of de eerste schaal werd aangerukt. Daarop lagen heerlijke groene pannenkoeken opgerold, gevuld met chocolade en kokos, precies zoals we ze vorig jaar ook in Ubud op Bali aten. Verder lagen er witte kokosballen op, die bij nader onderzoek lychees blijken te zijn, bedekt met kokos. Lychees zijn ronde vruchten van 3 tot 5 cm doorsnede met een opvallend rode schil die leerachtig aanvoelt en enigszins gebobbeld is. Het vruchtvlees is glazig wit, stevig, met in het midden een langwerpige bruine pit. De smaak is sappig (kruidig)zoet van smaak, vergelijkbaar met de muskaatdruif, en “kraakt” enigszins bij het kauwen.
In dit geval hadden ze de pit er uit gehaald, de lychee gevuld met vloeibare chocola en er daarna door de witte kokos gerold. Mooi om te zien, heerlijk om te eten.
Vervolgens kwamen er nog complete omeletten voor eenieder, met warme tosti’s geserveerd en kwam er nog een schaal met papaja en een berg mini-banaantjes. Hier in de tropen smaken de papaja’s trouwens al veel lekkerder dan in de grote steden. Erg lekker allemaal.
Ik vroeg de jongen van hier een paar dingen over Bolilanga, dat eiland waar we morgen heen gaan. Eerst wat over de bootverbinding en toen wat dingen over het eiland zelf. Dat laatste werd hem al gauw wat ingewikkeld, deels omdat hij er nooit geweest was en deels door zijn gebrekkige engels. Maar, zo zei hij, hij wist wel iemand die daar was geweest. Die zou hij even bellen en dan kon ik de telefoon even overnemen. Ok, prima idee!
Hij belde even en zei toen dat ik even moest wachten. Er zou over 10 minuten terug gebeld worden.
Maar in plaats van een belletje, kwam er na een klein kwartier een scooter het terrein op. Even langs komen leek hem makkelijker dan bellen. Hoe aardig.
We stonden al een tijdje te praten (hij sprak zeer goed engels) en hij had al veel antwoorden gegeven, toen ineens het kwartje viel; dit was Dadang, de man met wie ik maanden geleden contact had gelegd en bij wie ik ons huisje daar had gereserveerd… Haha, hoe suf was dat. Ik dacht dat ik stond te praten met een vakantieganger die net terug was, was het de regelneef zelf van het eiland.
Ha, maar dat is wel precies wat ik het liefste heb; direct bij de bron. We zijn er maar even bij gaan zitten en hebben nog wat dingen kort gesloten. Zo ging hij de kaartjes voor ons regelen voor de speedboot morgen vroeg die ons naar Wakai zal brengen en regelt hij dat er daar iemand op ons wacht die ons naar Bolilanga vaart in een kleiner bootje.
En toen we vroegen of er hier in de buurt een goeie zaak was waar we t-shirts voor de kids konden vinden waarin ze konden zwemmen, zodat ze niet levend zouden verfikken in de zon, bood hij aan om mij ’s middags met de scooter op te pikken en een paar zaken af te gaan. Hoe aardig was dat?
Top! We spraken af rond 16.00 uur.
Met de buiken goed gevoeld hebben we twee tuktuk’s besteld die ons naar de haven van Ampana brachten. Daar was een flinke markt waar we een tijdje hebben rond gestruind. Heel veel bleef er niet aan onze vingers plakken, alleen een nieuw paar slippers voor Gijs. Snorkel materiaal hoeven we niet te kopen, dat kunnen we op Bolilanga huren. Ik heb wel mijn eigen flippers bij me, want maatje 47 kennen ze hier niet in Indonesië. Verder dan 43 komen ze eigenlijk niet…
Vandaag was de eerste dag dat we echt merkten dat we in de Tropen zaten. Afgelopen weken waren wel warm, soms heet zelfs, maar nog altijd goed te doen. Zeker in Tentena, waar je door de hoogte wat verkoeling had.
Maar hier was het vandaag zo bloedverziekend heet, dat was niet te filmen. Zelfs als je stond, dan smolt je al weg. Zelfs Gijs zweette van top tot teen, en dat wil wat zeggen… Sas werd er zelfs een beetje naar van, omdat er nergens ook maar enige vorm van verkoeling was. Het was natuurlijk ook midden op de dag, dat hielp ook niet mee.
We moesten even afkoelen, dit ging zo niet goed. We zagen uiteindelijk één tuktuk, waar Sas en de kids in pasten en ik vond een lokaal op een motor die mij wel even een lift kon geven. En zo lieten wij ons naar hotel Lawaka brengen, hetzelfde hotel waar we gisteren ook gezeten hadden.
Even afkoelen, even letterlijk bijtanken en bijkomen.
Eten kon je er gek genoeg niet, dus toen we langzaamaan weer trek kregen, zijn we naar een tentje gegaan die ons eigen hotel ons had aanbevolen. “Stargas” heet dat en ligt vlakbij.
Het eten was er prima, daar viel niets van te zeggen, maar voor het eerst hadden we te maken met hele onvriendelijke mensen en merkten we dat ze voor de toeristen de prijzen in één keer factor 2 deden. Kost het nog steeds geen drol, maar daar gaat het niet om. Dat was dus gauw klaar. Stargas; een absolute no-go.
Terug in het hotel had ik net genoeg tijd om een schoon shirt aan te trekken toen Dadang er al weer bleek te zijn. Het was 16.00 uur. Met een t-shirt van Maasje in mijn tas klom ik achterop en ging ik met mijn nieuwste beste vriend de wijde wereld in. We hadden vergeefs bij een drietal zaken geprobeerd toen we bij nr 4 bingo hadden. Daar kon ik shirts scoren, met lange mouwen, zodat de kids veilig kunnen gaan snorkelen.
“It’s a historical day, Dadang”, zei ik, “it’s been at least five years that I went shopping for clothes”..
Daar kon hij wel om lachen. Hij zei dat hij vooral blij was dat hij met mij was en niet met een dame, want dan had het minstens twee uur langer geduurd… Haha.
We hebben nog even gepind en ik ben nog even mee geweest naar de terminal in de haven, zodat ik de tickets vast kon overpakken van hem. Prima geregeld.
Hij zette mij weer keurig af bij het hotel en wilde niks hebben voor deze exercitie. Te aardig weer!
Als het goed is, zien we hem morgenochtend nog even voor de afvaart.
Toen ik bij het huisje kwam, had Maasje Sas net zover dat ze even mee zou gaan naar het strand voor een klein zwemmertje. Ze waren nog niet buiten of een tropische stortbui barstte los. Met bakken kwam het uit de lucht, niet normaal.
Zo snel als het kwam, zo snel was het ook weer verdwenen, maar toen Sas en Maasje wat later terug kwamen, waren beide tot het bot doorweekt. Maasje van het zwemmen, maar Sas van het kijken vanaf het strand in de stromende regen… Dit overigens tot groot vermaak van de mensen die op het strand wonen en aan het schuilen waren. Die konden er maar niet bij dat zo’n klein blond ding met zulk weer het water instapte. Hilariteit alom.
Even een uurtje chill gedaan, ieder voor zich en toen zijn we het stadje weer in gegaan.
Gijs wilde graag even een kappertje pakken om zijn coupe op peil te houden en had de dag er voor een zaakje gezien dat hem wel aan stond. Dat was een stief kwartiertje lopen, maar dat was juist wel even lekker, even de beentjes strekken en eetlust opwekken voor daarna.
Net toen we bij het zaakje aan kwamen en naar de ingang wilden lopen, draaide de uitbaatster zich om…. Of moet ik zeggen uitbater?… Of?…. Haha, met een diepe schorre stem zwaaide de omgebouwde Indo uitbundig naar buiten: “Hello misterrr!”…
De uitdrukking op het gezicht van Gijs vervolgens was onbetaalbaar. Totale verbijstering voor een paar seconden, toen draaide hij zich razend snel om en riep: “Hell no!”, en liep spoorslags terug de weg op.
Haha, briljant.
Er was nog een kappertje gespot eerder op de route. We zouden het daar weer even proberen, maar gingen eerst weer bij de lieve oude mensen eten waar we gisteren ook zo lekker hadden geknaagd. En ook nu was het weer een feest. Ik ging voor de Soto Ayam, die echt waanzinnig was, Sas ging voor campur telur, en de kids beide voor een gerecht met mie.
Binnen no-time waren de borden leeg en wilde iedereen, Gijs incluïs, een tweede portie. Heerlijk, die verbazing op het gezicht van die mensen. Dat we nog eens bij bestelden, was al vreemd, maar dat we dat ook nog ter plekke gingen op eten en niet als take away mee namen, daar sloegen ze steil van achterover. Zo’n eetlust waren ze niet gewend.
Mocht de pret niet drukken; we kregen weer een heerlijke gang opgediend en wederom ging alles op.
Met handen en voeten heb ik ze uitgelegd dat we even een paar dagen weg zijn, maar dat we de 31e, als we terug komen op vasteland, weer bij hun komen eten. Een grote glimlach was de reactie toen het kwartje viel. Wat een schatten.
Suf genoeg bleek de 2e kapperszaak net dicht toen we aan kwamen, dus dat heeft niet zo mogen zijn vandaag. Dat wordt een projectje voor volgende week.
Nog even wat proviand gekocht voor op de boot en toen weer naar het hotel gegaan. Daar typ ik nu nog snel even dit verslag, terwijl de spullen vast worden gepakt.
Morgen worden we al bijtijds opgepikt door twee tuktuk’s om naar de haven te gaan en kan de trip naar Bolilanga beginnen. Oh, wat hebben we daar een zin in. Dat moet iets briljants worden.
We hebben vandaag nog mooie dingen gehoord over het huisje (de honeymoon suite) dat we gehuurd hebben en vooral over een paar bijzondere dingen die we daar in de omgeving kunnen gaan doen. Type bucket-list. Dus dat belooft veel goeds.
Maar… daar ga ik nu nog niet op in.
Ik ga proberen dit verslag er nog op te krijgen en ga dan mijn rust pakken. Vanaf morgen zijn we dus een dag of vier uit de ether. Zelfs de telefoon werkt daar niet. Niks, nada, niënte. Heerlijk! Rust en genieten, dat wordt het protocol.
Verslag volgt dan wel weer vanzelf als we terug zijn. Ik zou zeggen…. Untuk Kemudian!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
