Dag 24
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
03 Augustus 2017 | Indonesië, Makassar
2 augustus 2017
Weer een prima nacht gedraaid. Ietsje korter weliswaar, want we moesten bijtijds op, maar als je goede uurtjes draait, mogen het er gerust een paar minder zijn. Warm ontbeten in de ruimste zin van het woord; het was een warme maaltijd met rijst, kip, soto en goreng, maar het was ook heet in de zin van scherp, scherper, scherpst. 07.30 uur ’s ochtends en het zweet brak me al uit. Heerlijk!
Rond 08.45 uur werden we opgepikt door een auto die Dadang nog geregeld had. Het vliegveld van Ampana ligt op slechts 10 minuten rijden vanaf het centrum, waar vind je dat nog?
We hadden geen groot vliegveld verwacht, maar wat we zagen, sloeg weer alles…
In het midden van een groot palmbos, hebben ze een compleet nieuwe luchthaven gebouwd. Een groot modern gebouw, naast een lange startbaan in noordwestelijke richting (12/30). Als je je dan realiseert dat er welgeteld één vlucht per dag gaat, vraag je je wel af over hoeveel jaar de afschrijving van dit gebeuren is berekend…
Ook zo briljant, als we langs de parking van het personeel komen, staat er welgeteld één auto en verder rond de 100 scooters… Haha, zo heerlijk Indonesië vind ik dat, alles en iedereen op de scooter.
Als we uit de auto stappen, wordt de verbazing alleen nog maar groter; er is werkelijk geen passagier te bekennen. Alleen maar personeel. Het is alsof we proefkonijnen zijn voor een nieuw project, alsof we een pilot moeten draaien voor deze luchthaven, alsof wij het personeel moeten inwerken.
Na een eerste security check lopen we naar de enige twee balies die de departure hal rijk is. Achter de balie staan maar liefst 7 dames (!) om ons in te checken. Dat ze hier niet veel gewend zijn, blijkt wel als deze dames op de foto willen met Maasje… Dat verzin je toch niet? Het personeel van het vliegveld dat op de foto wil met een passagier?…
Maar goed, ze waren wel heel lief en regelden dat Sas en ik bij de emergency exit konden zitten, zodat we extra beenruimte zouden hebben. Kinderen mogen niet op die plek, dus die werden in de stoelen direct achter ons geboekt.
De labels werden echt nog met schaar uit een groot vel geknipt, alsof we bij een plakbandbedrijfje waren. En de boarding passes kwamen ineens weer van de andere balie vandaan, met een hoop gegiechel.
En inderdaad, op de boarding pass staat dat we om 10.05 uur al aan boord gaan, terwijl de monitor de enige vlucht van de dag nog altijd heeft staan met vertrektijd van 12.50 uur…
We worden via wederom twee security checks naar “waiting room 1” geleid (de enige waiting room overigens) en ook hier kun je een kanon afschieten. We zijn de enige mensen in die grote hal. Wat een schril contrast met de hal van Yogjakarta…
Prachtig ook zijn de banners die zijn neer gezet, die je vertellen waar je recht op hebt bij vertragingen. Na 30 minuten, een flesje water, na een uur een lichte snack, na twee uur een heuse maaltijd, na 3 uur dit allemaal tegelijk, na 4 uur krijg je 300.000 Rpa en wordt het nog gekker, dan krijg je je geld terug plus een ticket. Vertraging is hier duidelijk een dingetje, zeg maar.
Werkelijk iedere 10 minuten wordt er uitvoerig omgeroepen dat “alle passagiers voor vlucht IW1143 naar Palu” zich kunnen inchecken bij desk 1 of 2.
Niet veel later volgen ook de aankondigen van de aankomsttijd van ons vliegtuig, iets wat iedere 10 minuten wordt bij gesteld. Dan landt hij weer om 10.35, dan weer om 10.23, dan weer om 10.18 en dan toch weer om 10.37 uur. Dat valt trouwens moeilijk te controleren, want alle klokken die er zijn, geven allemaal andere tijden aan en werkelijk geen eentje geeft de juiste tijd aan, de tijden op de monitoren incluis.
Maar daar is ie dan toch, onze kist. Een ATR-72 van Wings Air, een twin engine turbo prop met de hoog geplaatste vleugel.
Om 10.45 uur kunnen we al aan boord, net als ik een sms-je krijg van de vliegmaatschappij dat onze vlucht volgens schema zal vertrekken om 12.50 uur en dat we vanaf 11.20 uur kunnen inchecken… Ehh, bent u nog aangehaakt? Oftewel, als je niet beter wist, zou je de instructies van de vliegmaatschappij volgen en daardoor juist spijkerhard je vlucht missen… Lekker dan.
Maar goed, wij zitten aan boord. Inderdaad helemaal voorin, met extra beenruimte. Nog voor elven taxiën we naar de kop van de baan en gaan de throttles in het vooronder. We kunnen nog net rechts uit het raampje de Togean Islands gedag zwaaien in de verte, voordat we links af slaan en de kustlijn gaan volgen.
“We will fly at a “crazy” altitude of 8.000 feet”, zegt de stewardess. Huh? Verstond jij dat nou ook? Het duurt even voordat we ons realiseren dat ze waarschijnlijk zei: “cruising altitude”. Het illustreert in elk geval het engels waarin gesproken wordt. Te grappig.
Na een mooie rustige vlucht van 45 minuten, landen we op de luchthaven van Palu. Die is alweer een slagje groter en verwerkt meer verkeer en passagiers. Een transithal kennen ze niet, we moeten er links uit lopen de straat op en dan rechts er weer in, maar dat komt wel goed uit, dan kunnen we mooi even een broodje scoren.
Binnen bij de balie worden we wederom aan eenzelfde stoelindeling geholpen, dus Sas en ik hebben straks weer lekker veel beenruimte.
Op de bluf zijn we de VIP-lounge van het vliegveld binnen gelopen, waar ze Wifi en cappuccino hebben en daar zit ik nu deze eerste regels van het verslag te schrijven en heb ik net ook weer een paar dagen van het verslag kunnen uploaden. Prima! Overstaptijd is een paar uur, maar is zo prima te overbruggen. Om 14.50 uur hopen we op te stijgen voor ons tweede luchtje van vandaag, met Lion Air naar Makassar, een vluchtje van ruim een uur.
============
Haha, zul je altijd zien; zat ik vanmiddag nog te vertellen over de banner met vertraging-compensaties, zitten we niet veel later zelf aan het water en de lichte snack… Onze tweede vlucht, van Palu naar Makassar, had een vertraging van uiteindelijk een kleine twee uur. En inderdaad, dan worden er picknick-doosjes uitgedeeld aan alle passagiers, op vertoon van je boarding pass. Kunnen ze in NL en omtrek nog wat van leren.
De vlucht zelf was relaxed. We vlogen met een Boeing 737-900 van Lion Air en hadden inderdaad de best seats in the house. Prima de luxe. Vliegtijd was 55 minuten, dus dat “vloog” om.
Even stoeien voor je een taxi met een meter hebt, want je wordt belaagd door taxi-cowboys, maar ook dat is uiteindelijk gelukt en zo kwamen we rond 19.00 uur aan in ons hotel.
Hotel Yasmin, hartje centrum, in het Chinatown van Makassar, een mooi hotel met nog de inrichting van vervlogen tijden; behang op de muren, beklede stoelen, alles heel Victoriaans.
Reservering was bij hun niet helemaal goed gegaan, maar ik kon gelukkig alles overleggen. Moest wel nog even optreden, omdat de kamers die ze ons eerst gaven mij absoluut niet aanstonden. Even amok gemaakt beneden en de general manager er bij laten halen, en nou zitten we in de “de luxe-kamers” een verdieping hoger voor het zelfde geld. Prachtige ruime kamers, mooie badkamers, lekker ruim en schoon, helemaal top. Prima gehosseld, al zeg ik het zelf.
En Gijs helemaal happy, want de router van de wifi zit precies tussen onze kamers aan de muur bevestigd, dus we hebben keigoede ontvangst… Iedereen blij.
We stierven ondertussen van de honger, dus we zijn meteen de hort op gegaan, op zoek naar een tentje om te nassen. En die missie is meer dan geslaagd. Want per toeval stuitten we op een verborgen pleintje met een Islamitische eettent, lekker open in de buitenlucht. Geen westerling te bekennen, maar alle stoelen zaten vol. Da’s altijd een goed teken.
Specialiteit van het huis: Saté van geit of van lam. Maasje en ik gingen voor het lam en we namen allemaal nog een lekkere nasi goreng.
De saté was echt om je vingers bij af te likken! Zelden zo goed gehad. Er zat een heerlijke marinade overheen, die ook als saus was toegevoegd. Gebaseerd op ketjap. Schiet mij maar lek…
Twee stalletjes verder zat een koffietentje. Daar hebben we twee (veel te zoete) take away cappuccino’s gehaald en toen zijn we wat gaan struinen. We wilden eigenlijk naar SombaOpu, een straat die bekend staat om al zijn winkeltjes, maar die was op dat uur (het liep tegen negenen) al grotendeels uitgestorven. Daar moeten we morgen nog maar even naar terug.
We hebben willekeurig wat andere winkeltjes bekeken die we onderweg tegen kwamen, waarbij Maasje nog een goeie slag heeft geslagen.
Bij een kroegje een paar biertjes gehaald voor op de hotelkamer en langzaam weer naar het hotel gewandeld.
Morgen willen we eigenlijk proberen een hoop te doen en te zien in onze laatste dag Makassar.
Ik heb de app van Uber gedownload, omdat ik wil proberen om ons morgen op die manier te laten verplaatsen. Kijken hoe dat gaat.
Plan is om bijtijds te beginnen. Een van de grootste vismarkten van Indonesië zou hier in Makassar moeten zijn, en ’s middags willen we eigenlijk naar bepaalde grotten waar ze de oudste muurschilderingen ter wereld moeten hebben. Dat ligt op zo’n 45 minuten rijden buiten de stad.
Twee bijzondere dingen dus. Zometeen dat even een beetje voorbereiden, dan gauw nog een biertje met Sas op deze geslaagde reisdag en dan gauw gaan snurken, zodat we morgen weer in shape zijn. Hatsaflatsa…
video 1: avondeten in Makassar
Weer een prima nacht gedraaid. Ietsje korter weliswaar, want we moesten bijtijds op, maar als je goede uurtjes draait, mogen het er gerust een paar minder zijn. Warm ontbeten in de ruimste zin van het woord; het was een warme maaltijd met rijst, kip, soto en goreng, maar het was ook heet in de zin van scherp, scherper, scherpst. 07.30 uur ’s ochtends en het zweet brak me al uit. Heerlijk!
Rond 08.45 uur werden we opgepikt door een auto die Dadang nog geregeld had. Het vliegveld van Ampana ligt op slechts 10 minuten rijden vanaf het centrum, waar vind je dat nog?
We hadden geen groot vliegveld verwacht, maar wat we zagen, sloeg weer alles…
In het midden van een groot palmbos, hebben ze een compleet nieuwe luchthaven gebouwd. Een groot modern gebouw, naast een lange startbaan in noordwestelijke richting (12/30). Als je je dan realiseert dat er welgeteld één vlucht per dag gaat, vraag je je wel af over hoeveel jaar de afschrijving van dit gebeuren is berekend…
Ook zo briljant, als we langs de parking van het personeel komen, staat er welgeteld één auto en verder rond de 100 scooters… Haha, zo heerlijk Indonesië vind ik dat, alles en iedereen op de scooter.
Als we uit de auto stappen, wordt de verbazing alleen nog maar groter; er is werkelijk geen passagier te bekennen. Alleen maar personeel. Het is alsof we proefkonijnen zijn voor een nieuw project, alsof we een pilot moeten draaien voor deze luchthaven, alsof wij het personeel moeten inwerken.
Na een eerste security check lopen we naar de enige twee balies die de departure hal rijk is. Achter de balie staan maar liefst 7 dames (!) om ons in te checken. Dat ze hier niet veel gewend zijn, blijkt wel als deze dames op de foto willen met Maasje… Dat verzin je toch niet? Het personeel van het vliegveld dat op de foto wil met een passagier?…
Maar goed, ze waren wel heel lief en regelden dat Sas en ik bij de emergency exit konden zitten, zodat we extra beenruimte zouden hebben. Kinderen mogen niet op die plek, dus die werden in de stoelen direct achter ons geboekt.
De labels werden echt nog met schaar uit een groot vel geknipt, alsof we bij een plakbandbedrijfje waren. En de boarding passes kwamen ineens weer van de andere balie vandaan, met een hoop gegiechel.
En inderdaad, op de boarding pass staat dat we om 10.05 uur al aan boord gaan, terwijl de monitor de enige vlucht van de dag nog altijd heeft staan met vertrektijd van 12.50 uur…
We worden via wederom twee security checks naar “waiting room 1” geleid (de enige waiting room overigens) en ook hier kun je een kanon afschieten. We zijn de enige mensen in die grote hal. Wat een schril contrast met de hal van Yogjakarta…
Prachtig ook zijn de banners die zijn neer gezet, die je vertellen waar je recht op hebt bij vertragingen. Na 30 minuten, een flesje water, na een uur een lichte snack, na twee uur een heuse maaltijd, na 3 uur dit allemaal tegelijk, na 4 uur krijg je 300.000 Rpa en wordt het nog gekker, dan krijg je je geld terug plus een ticket. Vertraging is hier duidelijk een dingetje, zeg maar.
Werkelijk iedere 10 minuten wordt er uitvoerig omgeroepen dat “alle passagiers voor vlucht IW1143 naar Palu” zich kunnen inchecken bij desk 1 of 2.
Niet veel later volgen ook de aankondigen van de aankomsttijd van ons vliegtuig, iets wat iedere 10 minuten wordt bij gesteld. Dan landt hij weer om 10.35, dan weer om 10.23, dan weer om 10.18 en dan toch weer om 10.37 uur. Dat valt trouwens moeilijk te controleren, want alle klokken die er zijn, geven allemaal andere tijden aan en werkelijk geen eentje geeft de juiste tijd aan, de tijden op de monitoren incluis.
Maar daar is ie dan toch, onze kist. Een ATR-72 van Wings Air, een twin engine turbo prop met de hoog geplaatste vleugel.
Om 10.45 uur kunnen we al aan boord, net als ik een sms-je krijg van de vliegmaatschappij dat onze vlucht volgens schema zal vertrekken om 12.50 uur en dat we vanaf 11.20 uur kunnen inchecken… Ehh, bent u nog aangehaakt? Oftewel, als je niet beter wist, zou je de instructies van de vliegmaatschappij volgen en daardoor juist spijkerhard je vlucht missen… Lekker dan.
Maar goed, wij zitten aan boord. Inderdaad helemaal voorin, met extra beenruimte. Nog voor elven taxiën we naar de kop van de baan en gaan de throttles in het vooronder. We kunnen nog net rechts uit het raampje de Togean Islands gedag zwaaien in de verte, voordat we links af slaan en de kustlijn gaan volgen.
“We will fly at a “crazy” altitude of 8.000 feet”, zegt de stewardess. Huh? Verstond jij dat nou ook? Het duurt even voordat we ons realiseren dat ze waarschijnlijk zei: “cruising altitude”. Het illustreert in elk geval het engels waarin gesproken wordt. Te grappig.
Na een mooie rustige vlucht van 45 minuten, landen we op de luchthaven van Palu. Die is alweer een slagje groter en verwerkt meer verkeer en passagiers. Een transithal kennen ze niet, we moeten er links uit lopen de straat op en dan rechts er weer in, maar dat komt wel goed uit, dan kunnen we mooi even een broodje scoren.
Binnen bij de balie worden we wederom aan eenzelfde stoelindeling geholpen, dus Sas en ik hebben straks weer lekker veel beenruimte.
Op de bluf zijn we de VIP-lounge van het vliegveld binnen gelopen, waar ze Wifi en cappuccino hebben en daar zit ik nu deze eerste regels van het verslag te schrijven en heb ik net ook weer een paar dagen van het verslag kunnen uploaden. Prima! Overstaptijd is een paar uur, maar is zo prima te overbruggen. Om 14.50 uur hopen we op te stijgen voor ons tweede luchtje van vandaag, met Lion Air naar Makassar, een vluchtje van ruim een uur.
============
Haha, zul je altijd zien; zat ik vanmiddag nog te vertellen over de banner met vertraging-compensaties, zitten we niet veel later zelf aan het water en de lichte snack… Onze tweede vlucht, van Palu naar Makassar, had een vertraging van uiteindelijk een kleine twee uur. En inderdaad, dan worden er picknick-doosjes uitgedeeld aan alle passagiers, op vertoon van je boarding pass. Kunnen ze in NL en omtrek nog wat van leren.
De vlucht zelf was relaxed. We vlogen met een Boeing 737-900 van Lion Air en hadden inderdaad de best seats in the house. Prima de luxe. Vliegtijd was 55 minuten, dus dat “vloog” om.
Even stoeien voor je een taxi met een meter hebt, want je wordt belaagd door taxi-cowboys, maar ook dat is uiteindelijk gelukt en zo kwamen we rond 19.00 uur aan in ons hotel.
Hotel Yasmin, hartje centrum, in het Chinatown van Makassar, een mooi hotel met nog de inrichting van vervlogen tijden; behang op de muren, beklede stoelen, alles heel Victoriaans.
Reservering was bij hun niet helemaal goed gegaan, maar ik kon gelukkig alles overleggen. Moest wel nog even optreden, omdat de kamers die ze ons eerst gaven mij absoluut niet aanstonden. Even amok gemaakt beneden en de general manager er bij laten halen, en nou zitten we in de “de luxe-kamers” een verdieping hoger voor het zelfde geld. Prachtige ruime kamers, mooie badkamers, lekker ruim en schoon, helemaal top. Prima gehosseld, al zeg ik het zelf.
En Gijs helemaal happy, want de router van de wifi zit precies tussen onze kamers aan de muur bevestigd, dus we hebben keigoede ontvangst… Iedereen blij.
We stierven ondertussen van de honger, dus we zijn meteen de hort op gegaan, op zoek naar een tentje om te nassen. En die missie is meer dan geslaagd. Want per toeval stuitten we op een verborgen pleintje met een Islamitische eettent, lekker open in de buitenlucht. Geen westerling te bekennen, maar alle stoelen zaten vol. Da’s altijd een goed teken.
Specialiteit van het huis: Saté van geit of van lam. Maasje en ik gingen voor het lam en we namen allemaal nog een lekkere nasi goreng.
De saté was echt om je vingers bij af te likken! Zelden zo goed gehad. Er zat een heerlijke marinade overheen, die ook als saus was toegevoegd. Gebaseerd op ketjap. Schiet mij maar lek…
Twee stalletjes verder zat een koffietentje. Daar hebben we twee (veel te zoete) take away cappuccino’s gehaald en toen zijn we wat gaan struinen. We wilden eigenlijk naar SombaOpu, een straat die bekend staat om al zijn winkeltjes, maar die was op dat uur (het liep tegen negenen) al grotendeels uitgestorven. Daar moeten we morgen nog maar even naar terug.
We hebben willekeurig wat andere winkeltjes bekeken die we onderweg tegen kwamen, waarbij Maasje nog een goeie slag heeft geslagen.
Bij een kroegje een paar biertjes gehaald voor op de hotelkamer en langzaam weer naar het hotel gewandeld.
Morgen willen we eigenlijk proberen een hoop te doen en te zien in onze laatste dag Makassar.
Ik heb de app van Uber gedownload, omdat ik wil proberen om ons morgen op die manier te laten verplaatsen. Kijken hoe dat gaat.
Plan is om bijtijds te beginnen. Een van de grootste vismarkten van Indonesië zou hier in Makassar moeten zijn, en ’s middags willen we eigenlijk naar bepaalde grotten waar ze de oudste muurschilderingen ter wereld moeten hebben. Dat ligt op zo’n 45 minuten rijden buiten de stad.
Twee bijzondere dingen dus. Zometeen dat even een beetje voorbereiden, dan gauw nog een biertje met Sas op deze geslaagde reisdag en dan gauw gaan snurken, zodat we morgen weer in shape zijn. Hatsaflatsa…
video 1: avondeten in Makassar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
