23-10-2018

23 Oktober 2018

Hoe cool is het om daadwerkelijk in de bush te overnachten. En dan ook nog eens in een tent. Wat een belevenis is dat toch!
Het begon al toen ik gisteravond de laptop dicht klapte. Toen bij ons alles donker was in de tent, kon je goed naar buiten kijken door het gaas heen, naar de open vlakte die door de bijna volle maan werd verlicht. Vlak voor onze tent stonden een paar zebra’s te grazen. De hele tijd door hoorde je geluiden van grazen, stappen, briesen en snuiven.
Wij hadden net een laatste biertje open getrokken en genoten van het schouwspel toen het ineens even helemaal stil werd. Vlak voor onze neus stond een hyena! Misschien wel dezelfde als degene die we ’s middags hadden gezien, misschien wel een ander. Geen idee, maar wat ik wel weet, is dat er op zo’n moment max een meter of vijf tussen jou en dat imposante beest zit, met enkel een dun tentraampje van gaas als obstakel. Gelukkig schrok het beest nog harder van ons en toen wij zachtes tegen elkaar fluisterden, nam die al snel de benen. Binnen no-time was ie door de begroeiing en de duisternis opgeslokt. Hoe kikken was dat!

Ook vanuit ons bed had je uitzicht op de vlakte. We hadden de gordijnen express open gelaten, zodat we lekker konden loeren. Het waaide hard, de tent ging best heen en weer zo nu en dan, en de geluiden die daarmee gepaard gingen, zorgden er wel voor dat we vaak even wakker werden ’s nachts. En iedere keer hoorde en/of zag je dan weer nieuwe dingen.
En toen vanochtend rond 06.15 uur de wekker ging en het buiten net licht was geworden, was het eerste wat we zagen een moeder giraf met haar jong vlak voor de tent aan het grazen uit de bomen. Wat een prachtplaatje was dat!
Niet veel later, nog voor we naar het ontbijt gingen, riep Gijs me ineens. Hij zat op het terras naar wat grand gazelles te kijken die vlakbij de tent aan het grazen waren, toen hij ineens een hyena zag rennen. Op nog geen 50 meter van waar hij zat! Sas was nog net op tijd buiten om ‘m ook te zien en samen zagen zij ‘m in de bush verdwijnen. Ik moest van verder komen en heb dat net gemist, jammer genoeg.
Echt een absolute aanrader dit. Ga je op Safari met een of meerdere overnachtingen, pak die dan in de bush zelf!

Na het ontbijt, dat ook weer top was georganiseerd, gingen we op pad voor de eerste game-drive. We hoopten vandaag wat leeuwen te scoren, maar dat we zo verwend zouden worden vandaag, hadden we niet durven dromen.
Want nadat we een tijdje hadden gereden in een landschap met veel gecombineerde groepen van antilopen, gnoes, zebra’s en giraffen, kwamen we uit bij het eerste hoogtepunt van deze rit; een groep van zo’n 16 leeuwen, inclusief enkele jongen!
De ouderen lagen ongemotiveerd te luimen, maar de jonkies waren beduidend actiever. Eentje bleek zelfs een prachtige fluorescerend blauwe vogel gevangen te hebben en zat daar uitvoerig mee te spelen en wat op te kluiven. Overbodig waarschijnlijk om te vermelden dat de prachtige vogel dit avontuur niet heeft overleefd.

Toen we een tijd later verder gingen, kwamen we bij de tweede verrassing. Maasje spotte ze als eerst. Ineens riep ze: “Cheetah’s cheetah’s!!!”
En ja hoor, een koppel van twee vrouwtjes liep over de vlakt. Liep!… Nee wacht eens! Ze liepen niet, ze renden! Het bleek dat die twee zojuist de jacht hadden geopend op een hartenbeest die deel uitmaakte van een grote kudde. Zo fascinerend wat je dan ziet gebeuren. De complete vlakte komt even in beroering, alle grazers zijn alert en stuiven alle kanten op. De twee cheetah’s snijden door de kuddes heen en al gauw wordt duidelijk wie de prooi is. op dat moment zie je al de andere beesten tot rust komen, ook al scheren de roofdieren vlak langs hun. Zolang je niet als prooi in hun vizier bent, heb je niets te vrezen.
Wel volgen ze allemaal de gebeurtenissen. Het hartenbeest rent voor wat ze waard is, ze is snel en wendbaar. Maar dat zijn de cheetah’s ook. Steeds dichter naderen ze de antilope, ze zijn nu op topsnelheid, hun blik gefocust op hun prooi. Bij iedere afzet strekt hun lange gespierde lichaam zich helemaal uit, voordat ze hun poten weer snel bij trekken, maar ze blijven op één hoogte. Je ziet ze niet jojoën, wat je bij zoveel andere dieren wel ziet in volle sprint. Mooie foto’s hebben we daarvan.
Dan maakt hartenbeest in een laatste poging een onverwachtse beweging naar links, een soort laatste ruk aan het stuur. En dat blijkt haar redding. De cheetah’s zijn verrast en reageren net een fractie van een seconde te laat. En dat is op die snelheid funest, de aanval is mislukt…

De eerste cheetah dribbelt al gauw onze kant op en ploft uitgeput neer onder een boom, op zo’n 20 meter afstand. Nummer twee heeft het minder makkelijk. Nu de energie verbruikt is, zijn de grazers nog allerminst bang voor het roofdier. Een groep hartenbeesten vormt een front en gezamenlijk drijven ze de cheetah steeds verder de vlakte af. De rollen zijn nu omgekeerd. Ze nemen revanche voor wat gebeurd is, lijkt het, en nemen het op voor hun maat die hijgend bijkomt van de ontberingen. Iedere keer als de cheetah zich even omdraait, voert een van de hartenbeesten een korte charge uit en kiest de cheetah weer eieren voor haar geld. Pas als ze zich bij haar zuster/vriendin heeft gevoegd, houden de antilopen afstand. Twee cheetah’s opjagen is misschien weer wat teveel van het goede.
Een drietal giraffen echter vinden het allemaal nog wel interessant en slenteren wel nog steeds dichterbij, daarmee de cheetah’s ietwat zenuwachtig makend. Ze naderen de roofdieren tot op enkele meters en blijven daar stoïcijns staan, neerbuigend neer kijkend op de hijgende dames, alsof ze willen zeggen: “dat hebben jullie mooi verknald… jammer joh…. jullie waren zo dichtbij….hoe voelt dat nou?… vervelend zeker?…”

Wat een spektakel was dit, zeg! Vanaf het moment dat ze de achtervolging in zetten, voel je bij jezelf de adrenaline door de aderen gaan. Tuurlijk ben je voor de underdog en hoop je dat de antilope het redt, maar aan de andere kant is het ook weer geweldig om te zien hoe het samenspel van de katachtigen is en hoort dit nu eenmaal bij het leven op de Afrikaanse vlaktes.
Wat een geluk hadden we dat we net op dat moment dat punt passeerden, dat we het zagen gebeuren en dat de twee vervolgens ook uitgerekend onze plek uitkozen om bij te komen, van alle kanten zie ze op konden…
Teveel geluk voor één dag, dachten we nog. Beter zou het wel niet meer gaan worden….
Of toch wel?….

We hebben nog een tijdje staan genieten van de schoonheid van de twee dames en ons vermaakt om de moedige en brutale giraf die ze maar bleef provoceren, en toen zijn we verder gereden.
Maar nog geen half uur later vielen we alweer opnieuw met onze neus in de boter.

Eén van de moeilijkste dieren om te spotten op de Serengeti, is het luipaard. Ze zijn er wel, en misschien wel in net zulke getale als de cheetah, maar in tegenstelling tot die cheetah die graag op een verhoging midden op de vlakte ligt om de omgeving in de gaten te houden en daarom relatief makkelijk te vinden is, houdt het luipaard zich bij voorkeur schuil.
Bovendien schuilt een luipaard ook zelden tot nooit op de grond, bang als ie is om in de clinch te komen met een groep leeuwen die hun territorium verdedigen. Daar legt ie het tegen af.
Een luipaard zal dus altijd de hoogte in gaan om te schuilen en kiest daar 9 van de 10 keer een boom voor uit, het liefst een boom die midden op een vlakte staat zodat ie de omgeving goed in de gaten kan houden. Omdat ze dan helemaal op gaan in de wirwar van takken en verborgen zijn achter het bladerdek, zijn ze nauwelijks te spotten. Dan moet je echt geluk hebben….

Haha, en dat hadden we! Want vlak nadat we weg gereden waren bij de cheetah’s passeerden we een boom waar zo’n schoonheid zich in had genesteld. Languit op een tak lag hij de omgeving af te speuren. Toen we vlak onder hem waren, besloot hij net om van positie te veranderen en zo kwam hij helemaal ideaal voor onze camera. Met zijn achterpoten om de tak geklemd ging hij zich uitgebreid wassen. Wat een prachtig en imposant beest was dit. De power droop er af.
Het luipaard en de cheetah zijn in heel veel opzichten hetzelfde. Eigenlijk zijn er maar drie verschillen. Wat ik net schreef, over de plekken waar ze schuilen. De kop van een cheetah is veel kleiner dan die van het luipaard en een cheetah heeft zwart bij de ogen en het luipaard niet. Voor de rest zijn ze in alles hetzelfde, ook in karakter.
Na een minuut of tien was ze klaar met haar was-ritueel en bleek het tijd om te gaan jagen, want ze sprong uit de boom, liep voor onze auto langs, draaide daar even ongegeneerd een dikke drol en verdween toen geruisloos in het hoge gras. Best scary dat je ‘m dan meteen uit het zicht verloren bent. Je weet dat er ergens een levensgevaarlijk beest rond sluipt, maar je hebt geen idee waar precies. Nu zaten we veilig hoog en droog, maar als je daar toch rond zou lopen, dan moet dat angstaanjagend zijn…

We hebben ‘m nog even geprobeerd te volgen en heel af en toe zagen we ‘m even boven het gras uit komen in de verte, maar al gauw was ie te ver buiten ons bereik en moesten we afscheid nemen. Maar wat was dit een toffe encounter. Boven alle verwachtingen.
Nog maar twee uur onderweg en al actie gehad met leeuwen, cheetah’s en een luipaard!

En het feest was nog steeds niet ten einde. We kwamen iets verderop eerst weer olifanten tegen, hele grote mannetjes met indrukwekkend grote slagtanden. Nog geen vijf minuten later stuitten we op een leeuwin die een klein stukje met ons mee opliep en vervolgens naast de auto in het gras ging liggen.
Toen kwamen we langs een poel waarin weer een bult hippo’s lagen te plonsen. Ietwat van ons verwijderd, dus heel goed beeld hadden we niet, maar we zouden tijdens de avond safari naar een plek gaan waar er heel veel zouden zitten, dus we maakten ons geen zorgen. We konden nog een grote krokodil ontwaren die langs de oever lag te zonnen en toen vonden we zowaar nog een tweede luipaard, wederom languit over een tak gedrapeerd. Deze maakte geen aanstalten om in actie te komen, deze bleef heerlijk luimen. Alleen de lange staart zwierde af en toe sierlijk omhoog.

Op weg terug naar het kamp passeerden we nog een veld vol met bavianen, die allemaal op hun billen zaten en de wortels van de grassprieten af trokken om die op te peuzelen. Elke baviaan had een eigen stukje land geclaimd en was er knap druk mee. Te grappig.
Het was half twee toen we terug in het kamp waren en we besloten om te gaan lunchen en even siësta te houden, en dan om 16.00 uur weer te vertrekken voor de laatste game-drive.
En zo geschiedde. Lunch was weer heerlijk en minstens zo uitgebreid als het avondeten, met soep vooraf, een hoofdgerecht met twee soorten vlees, twee verschillende groenten, rijst, aardappelen, salade, en als toetje weer een heerlijk stuk taart. Koffie toe en we rolden weer de tent uit.
In onze eigen tent heb ik eerst een stuk aan het reisverslag gewerkt en toen ben ik gauw naast Sas gekropen die al aan haar welverdiende middagtukje was begonnen. Zo kon ik ook nog even een half uurtje de ogen dicht doen en de batterij opladen.

Om 16 uur zaten we allemaal alweer in de auto en zetten we koers naar een ander deel van het park, daar waar de Serengeti River nog enig water bevat. Op het punt waar de rivier zich normaal splitst, zijn we uit de auto gegaan en naar de oever gelopen.
Ik heb wel eens hippo’s gezien en ik heb wel eens heel veel hippo’s tegelijkertijd gezien, maar wat we hier aantroffen, heb ik nog nooit mee gemaakt. Tientallen nijlpaarden (we telden er op een gegeven moment meer dan 50, en dan zit er ook nog het een en ander onder water…) lagen op, onder, naast en in elkaar. Een complete ratjetoe van roze/grijze vetbulten die een heleboel spatjes maakten. Het water, waar totaal geen stroming meer in zat, zag groen van de hippo-poep. Algehele ranzigheid. Iedere keer als er weer eentje met z’n dikke billen boven de waterspiegel kwam en hard met z’n staart heen en weer kwispelde, vloog de groene poepsmurrie in het rond over alle buren heen. Hier en daar kregen enkele grote exemplaren het met een hoop herrie met elkaar aan de stok, anderen lagen met grote open bekken te gapen en vooraan probeerde een baby-nijlpaardje vergeefs steeds op de rug van haar moeder te klimmen. Iedere keer als het haar net gelukt was, dook haar moeder even onder en gleed de dreumes weer terug in het water. Onverstoorbaar bleef ze het vervolgens weer proberen.
We stonden er met onze neuzen boven op. Het hele schouwspel speelde zich vlak onder onze ogen af. We stonden op een kleine zandrichel, zo’n 3 meter boven de poel. Heel bijzonder.

Terwijl we weer verder reden, een klein half uurtje later, vroegen we ons af welke dieren we überhaupt nog gemist hadden en we kwamen tot de conclusie dat we alles hadden gezien wat we hoopten te zien. Enkel de neushoorn ontbreekt nog op ons lijstje, maar die is op de Serengeti eigenlijk niet te vinden. Ik heb de stiekeme hoop om in de Ngorongoro Krater op een zwarte neushoorn te stuiten, daar is de kans het grootst, ook al leven er slechts nog 26 daar in het wild…

Vlak voor de auto staken twee dik-dik’s de weg over en bleven in het struikgewas nieuwsgierig staan kijken. Dik-dik’s zijn echt über-cute. Ze zien er uit als kleine baby’tjes, maar het zijn toch echt volgroeide beesten. Ze leven in koppels en zijn hondstrouw. Ze blijven hun hele leven bij elkaar en mocht er eentje doodgaan of gedood worden, dan blijft de andere de rest van zijn/haar leven single. Net als zwanen dus.

En toen zorgde Maasje dat ik weer een nieuwe ervaring kon bijschrijven in het Safari-boek. Hippo’s verblijven overdag in het water. Hun huid is heel gevoelig voor zonlicht en als ze teveel zon krijgen, kunnen ze daar dood aan gaan. Hun huid zal dan namelijk als een soort craquelé open barsten, waarna vogels de boel erger zullen maken door erin te pikken op zoek naar insekten. Infecties zullen de hippo’s dan uiteindelijk vellen.
Maar ’s avonds komen ze de kant op, waarna ze de hele nacht zullen grazen. Bij het ochtendgloren zoeken ze dan hun waterpoel weer op.
Nooit eerder had ik echter zo’n gevaarte op de vaste wal gezien. Wel eens aan de rand van de poel natuurlijk, maar niet echt op het land. Tot Maasje vanavond opeens, net voor we een rivierbedding wilden kruisen, riep dat we moesten stoppen. En jawel hoor, daar stond inderdaad een enorme unit tussen de bomen, klaar voor zijn nachtelijke buffet. Dan zie je pas echt goed hoe groot ze zijn. Enorm!

Richting het kamp kwamen we nog een giraffen-familie tegen waar de liefde vanaf spoot. Zo verschrikkelijk mooi en ontroerend. Vader, moeder en dochter, ze staken recht voor onze neus de weg over en deden zich tegoed aan de bladeren van een hoge boom. Af en toe stopten ze met eten om elkaar te kroelen. De kleine wrong zich dan in allerlei bochten om met haar hoofd over de ruggen en halzen van haar ouders te kunnen wrijven en de ouders reageerden superlief. Het was echt een te zoet plaatje, zeker met de mooie kleuren van een ondergaande zon op de achtergrond.

Laatste wapenfeit van vandaag was net zo bijzonder als dat het triest was. Wederom vlak bij het map, net als gisteren, op nog geen 100 meter, zagen we een jonge hyena in z’n eentje zitten. Z’n ouders waren nergens te bekennen en zoals het er naar uit zag, was hij die kwijt geraakt. Wellicht was het zelfs het jong van de hyena die we de dag daarvoor op volle snelheid weg zagen rennen, waarschijnlijk omdat het voedsel had geroken. Het komt dan geregeld voor dat de jongen hun ouders niet bij kunnen houden, of dat ze te laat in de gaten hebben dat die weg rennen, en dat ze zo ineens alleen achterblijven en verdwalen. Hun ouders komen in de regel niet meer terug om hun jongen te zoeken. Zo’n jong is dan ook ten dode opgeschreven, die overleeft het niet alleen.
En zo zag het er ook uit. Het beestje keek heel verward om zich heen, reageerde op elk geluid door er meteen naar toe te rennen in de hoop dat het zijn ouders waren, maar dan bleek het een antilope te zijn, of in ons geval een jeep, of kwetterende vogels. Volledig gedesoriënteerd rende hij uiteindelijk de bush in. Ook dat is natuurlijk het leven in het wild. Hard en onverbiddelijk. Hoewel je natuurlijk wel medelijden hebt met het jonge beessie, nog helemaal fluffy in de puppie-vacht.

Een dag lang Serengeti kwam zo ten einde. Wat hebben we veel gezien. Wat een indrukken…
Tijdens het eten hebben we alles nog eens de revue laten passeren en konden we nagenieten. De vele foto’s maakten het compleet. Het blijft jammer dat ik die nog steeds niet kan toevoegen. Ben al blij dat we af en toe een flard wifi oppikken om in elk geval de tekst er op te zetten. De foto’s pak ik apart in een post vanaf Zanzibar.

Vroeg naar bed vanavond, want morgen gaat de wekker nog vroeger. Dan staat eindelijk mijn grote wens op het program: afdalen in de krater van Ngorongoro… Daar kijk ik zo naar uit. Dus wij toosten nog snel even op deze dag, gluren nog even door het venster of er al wild voor de tent langs kruipt en dan duiken we er in.
Wat een land, wat een land!