27/28-10-2018

27/28-10-2018

Ik was al vroeg wakker vanochtend. Dat zal nog door het Safari-ritme komen, denk ik. En vind ik dat thuis vervelend als ik van de schaarse slaap-uurtjes die ik mezelf gun, er ’s ochtends vroeg een paar in moet leveren omdat ik voor de wekker wakker ben, hier vind ik dat alleen maar heerlijk. In Tanzania om in alle vroegte al te spotten naar het eerste wild, en hier op Zanzibar om te genieten van het prachtige uitzicht op de turquoise zee.
Met mijn laptop op schoot heb ik me buiten in een stoel genesteld en heb daar lekker alvast even een uurtje gewerkt, geschreven en genoten.

Ook nu weer stralend weer, en dus zou de dag voor een groot deel een herhaling gaan worden van de dag ervoor. Lekker ontbijten, lekker plonzen, strandwandeling met Maasje samen vandaag, lekker chillen, lekker lunchen, lekker plonzen, lekker chillen, en dan….. dan definitief afscheid nemen van deze prachtige stek.

The Loop Zanzibar, je bent een aanrader voor een ieder die wil genieten van het mooie strandleven van Zanzibar, maar dat wel wil doen in relatieve rust. Met slechts 14 huisjes, waarvan de meeste door pril geluk wordt bewoond (dus 2 personen) is het makkelijk uit te rekenen met hoeveel gasten je max rekening dient te houden. De staff is super relaxed, het eten goed, de huisjes zijn tof ingericht met leuk design, de zandbodem die werkelijk overal ligt, zodat je geen slipper of schoen aan hoeft, de hangsloten waarmee je je kamer afsluit, de vele activiteiten die je kunt ondernemen op en rond het water, en bovenal, de zee zelf.
Een heerlijke plek om te ontspannen en tot rust te komen.

Op deze laatste dag hebben we Sas en ik ons allebei nog even laten verwennen met een heerlijke massage bij het strand. Die was echt top. Sas ging voor een aroma-sessie, ikzelf ben voor de deep tissue gegaan, waarbij ik finaal out ben gegaan. Heerlijk liggen slapen, wat was dat relaxed.

Zo laat mogelijk geluncht en toen gedoucht en omgekleed. Het busje dat ons naar het vliegveld zou brengen, was keurig op tijd en iets na 16.30 uur reden we weg bij the Loop.
De internationale vertrekhal was iets minder rommelig en chaotisch dan de domestic arrival hall, maar ook hier weer een dermate hoog knutsel gehalte dat je je direct al afvraagt of dit wel goed gaat komen. Als de man achter de balie dan ook nog eens zegt dat we Addis Abeba waarschijnlijk wel gaan redden, maar dat we dan een hotel in zullen worden geduwd vanwege de stakingen op Brussel, weet je al dat de terugreis anders gaat lopen dan gepland.
Maar eerlijk is eerlijk, het personeel was wel weer zeer behulpzaam. Er werd weer een karretje voor Gijs geregeld en we werden in een straight line naar de kist geëscorteerd die keurig op tijd klaar stond. Dollartje hier, dollartje daar, en dan kan ineens een heleboel. Heerlijk, ik hou er van.

Aankomst op Addis Abeba tweeënhalf uur later bevestigde mijn voorgevoel. Nadat Gijs weer met de goederenlift uit de kist was gehaald en we rechtstreeks in de transithal waren gedropt, zag ik al op de departure borden dat Brussel er uit was gehaald. Dat werd om boeken….
Bij de balie was het een chaos. Rijen dik stonden de mensen opgesteld en belaagden de paar zichtbaar nerveuze medewerkers achter de computers. De sfeer was bij tijden best grimmig, omdat er mensen waren die hier al drie dagen stonden(!). Ik hoorde hun verhalen over hoe het dan steeds zolang duurde voor er een oplossing was, dat ze de volgende vlucht dan alweer gemist hadden, en dat ze dan weer in een hotel gezet werden voor 24 uur.
Daar had ik even geen snuf in. Eerst leek het me nog wel leuk om Addis eens goed te bekijken, maar toen realiseerde ik me hoe we vanaf maandag in de problemen zouden komen (Maasje school, Gijs stage, Sas en ik werk, ik ortho, mijn verplichtingen in de Dojo, etc etc) en nam ik me voor om linksom rechtsom te hosselen dat we vandaag nog weg kwamen.

Mijn tactiek was om de in mijn ogen hoogste in rang bij de kladden te grijpen. En dat leek me een wat oudere man, keurig verzorgd, in een heel net pak dat duidelijk een categorie hoger was dan de standaard uniformen van het balie-personeel. Als een pitbull ben ik in hem gaan hangen, heb mijn vier boarding passes in zijn hand gedrukt en bleef hem net zolang bestoken met van alles en nog wat iedere keer als hij in de buurt van de balie kwam, tot hij het kennelijk niet langer aan kon en ons boven op de stapel legde. Niet lang daarna stuurde hij zijn assistent naar ons toe en is de constructie bedacht dat we met Ethiopian naar Wenen zouden vliegen, maar dat we daar dan over zouden stappen op een vlucht van Brussels Airlines.
Want het probleem op de luchthaven van Brussel komt door de staking van bagageafhandelaar “Aviapartner”, waar o.a. Ethiopian ook mee werkt. Alle vluchten die door hun worden afgehandeld, zijn geannuleerd.
Maar er zijn meerdere afhandelaars op Zaventem, waarvan “Swissport” er bijvoorbeeld eentje is. En die werken bijv. weer voor Brussels Airlines. En zij staken niet.

Lang verhaal kort, hierdoor konden we in elk geval regelen dat wij min of meer op schema op Brussel zouden landen (slechts twee uur later dan gepland).
De ruimbagage, dat werd een ander verhaal, dat was me wel snel duidelijk. Die zat namelijk nog in het ruim van onze eerste vlucht vanuit Zanzibar. Wat hadden ze daarmee gedaan?
De man in Addis zei dat alles goed zou komen, maar mocht het toch niet het geval zijn, dan moesten we maar naar de lost & found.
Als iemand dat uit zichzelf zegt, weet je eigenlijk al genoeg…

We zijn om 01.00 uur ’s nachts naar Wenen gevlogen, kwamen daar rond 07.00 uur aan, hebben ontbeten en bakkie gedaan bij Jamie Oliver, en werden om 08.45 uur keurig opgepikt om in de 737 van Brussel Airlines getild te worden met de lift. Toen we bij het vliegtuig kwamen, waren ze net aan het laden en toen zag ik nota bene een van onze tassen op het platform staan (!). Ik wees het nog aan aan Sas, en vroeg de vrouw die ons begeleidde of die nog geladen werd. “Ja hoor, dat ging allemaal mee”…
Dat het vervolgens op een apart transportkarretje werd geladen, kon ze me niet helemaal verklaren, maar ik moest me vooral geen zorgen maken…

Afijn, het laat zich raden; op Brussel zijn we weer bijzonder aardig geholpen en werd Gijs weer met een aparte auto opgehaald door de Special Assistance afdeling.
Maar eenmaal bij de bagage-bagage-bandwerk al gauw duidelijk dat de tassen er niet waren.
Voor mij is dat de allereerste keer. Ik heb in 49 jaar tijd al heel wat afgevlogen, van en naar bestemmingen over de hele wereld, met diverse maatschappijen, maar nog niet eerder had ik de pech van verloren bagage. Tot vandaag…
Op zich word ik er niet warm of koud van. Kan gebeuren, hoort bij de risico’s van het reizen, maar uitgerekend deze keer had ik mijn zwarte band in de rugzak zitten i.p.v. in mijn handbagage, dus daar maak ik me als enige wel zorgen over. Die wil ik niet kwijt raken. De rest is allemaal vervangbaar, maar mijn band…

Bij de lost & found alle benodigde info achter gelaten en naar buiten gegaan. Daar stond de bus van de parking-club al keurig klaar en 10 minuten later konden we in ons autootje stappen.
Wat een aanrader is dat, zeg! Als je gaat vliegen vanaf Brussel en je bent iets langer weg, ga naar vliegenenparkeren.nl en zet bij hun je auto neer. Het is een flinke slag goedkoper, je auto staat veilig op een afgesloten parking, het zijn aardige en behulpzame gasten en binnen 10 minuten sta je op de luchthaven bij de terminal, tijd die je minstens ook nodig hebt om van de luchthaven parking tot daar te geraken. Perfect!

Op weg naar huis even gestopt bij een Appie die op zondag open is om de basics te scoren en toen gauw naar huis. Om 14.00 uur stapten we de tuin in en konden we ons dolblije hondje, die door Liza fantastisch was verzorgd, weer in de armen sluiten.
Weer veilig thuis van een geweldige vakantie!
Eerst maar even een klein tukkie doen en een stukje wandelen met het hondje. En dan vanavond nog eens alle foto’s van begin tot eind de revue laten passeren. Het zijn er rond de 400, dus daar zullen we wel even zoet mee zijn. Glas wijn er bij en genieten maar. Nog één avondje het vakantiegevoel vast houden. Vanaf morgen weer het regime in qua werken en sport.
En na gaan denken over een volgende reis…