Nawoord en foto's

Nawoord en foto’s



Amstelveen, 29 juli 2011


Het zit erop!
Na nog een heerlijk dagje Darwin die we grotendeels aan de lagune hebben doorgebracht en in het centrum van het stadje, waarna we ‘s avonds nog keet hebben zitten trappen in en rond het zwembad van het hotel, hebben we de volgende dag, de reisdag, een late check-out geregeld. Daardoor kunnen we tot 13.00 uur van de kamer gebruik maken en kunnen we dus weer het zwembad in en later op het gemak douchen en tassen pakken. Met veel te zware tassen van alle gevonden prachtige objecten (die ik niet zwart op wit mag zetten...), zijn we door de shuttlebus naar het vliegveld gebracht.
De terugreis was echt mega-relaxed. In ruim vier uurtjes naar Singapore, daar slechts anderhalf uur overstaptijd, dus we konden eigenlijk direct aan boord, en toen in twaalf uurtjes naar Frankfurt.
Aan boord van deze 747 (grote broer van de 717, Thomas), had je weer entertainment-sets met films, tv-series, muziek, spelletjes en weet ik wat allemaal meer. Maar uitgerekend mijn setje deed het niet. Ik had daar verder geen problemen mee en heb lekker een tukkie gedaan, maar toen de bemanning het door kreeg, vonden ze het zo vervelend dat ik zomaar twee waardebonnen kreeg om tax free te shoppen, t.w.v. 100 dollar !!!
Nou ja, zeg. Ik heb een keer uit beleefdheid gezegd dat dat echt niet nodig was, maar toen ze zeiden dat ze allang blij waren dat ik er geen stennis om had getrapt, ben ik gaan bladeren. We waren al zeer tevreden met alle service van Qantas, maar dit sloeg helemaal alles.
Voor Sas hadden we in Darwin een mooi aandenken gekocht aan deze bijzondere reis, een gouden ketting met een zwarte parel eraan. Uit het boekje van Qantas heb ik toen voor de kleintjes ook een mooi aandenken gekocht, voor elk een mooi horloge.

Om zes uur ‘s ochtends landden we op Frankfurt, om negen uur werden we door de hoge snelheidstrein er uit gekieperd op Dusseldorf, waar Peter net kwam aangereden om ons op te halen. Om half elf dronken we ons eerste bakkie in Cuijk.
Een eerste selectie van de ruim 1200 foto’s is inmiddels op de site gezet. (!)



Het is bijna onwerkelijk.
Twee dagen geleden zaten we nog op een schitterend onbewoond Bounty-eiland van ongekende schoonheid en nu is het weer tijd om terug in het stramien te geraken.
Wat misschien nog wel meer bizar is, is dat we drie jaar geleden kampeerden op Lizard Island (wat we toen al een heel remote eiland vonden....), ten noorden van Cooktown aan het Great Barrier Reef en dat de waterpomp het begaf.
Dankzij de hulp van een koppel dat daar met de zeilboot voor anker lag, konden we met hun dinghy naar een ander deel van het eiland en konden we daar water scoren. Anders hadden we toch echt een probleem gehad.
Deze mensen hebben we toen tijden ons verblijf daar van zo’n vier dagen een beetje leren kennen. Niet hele dagen, maar af en toe wat borrelen, een keer wat eten en soms zomaar een praatje.
Zij hielpen ons met onze bagage toen we naar een airstrip moesten lopen, omdat het watervliegtuigje niet op het water durfde te landen en daar zijn nog wat e-adressen uitgewisseld.

Deze lieve mensen waren Annie en Ronnie en wie had toen kunnen bevroeden dat we jaren later met hun deze onvergetelijke ervaringen zouden beleven.
Het klikte toen al zo erg tussen Annie en Maasje en tussen Ronnie en Gijs, dat daarin waarschijnlijk de basis lag voor het verdere verloop. Plus dat Ronnie ons graag wilde laten zien dat er plekken waren die pas echt remote waren, en waar niet een waterpomp was geinstalleerd door Parks en Wildlife...

Email contact werd onderhouden en langzaamaan kreeg deze reis steeds meer vorm. Eigenlijk zouden we vorig jaar al gaan, maar doordat de recessie ook De Koning Is Thuis niet links liet liggen, was het toen eenvoudigweg niet haalbaar. Het werd een jaar opgeschoven en het enige dat veranderde, was het vertrekpunt. I.p.v. Cairns, vertrokken we nu vanuit Gove en misschien heeft het allemaal wel zo moeten zijn. Want dankzij deze nieuwe route, zijn we op totaal andere plekken gekomen, in totaal andere omgevingen, met andere dieren en fenomenen (zoals de buriel caves bijvoorbeeld) en hebben we weer een nieuw stukje Australie kunnen ademen.

En al zaten we met ons zessen op een kleine boot van 11 meter, er is geen wanklank gevallen. Regels werden gerespecteerd en nageleefd, persoonlijke grenzen werden wat verlegd, taken werden verdeeld en je hield zoveel mogelijk rekening met elkaar. Easy does it.
Ook Ronnie, van nature een echte loner en met zijn hart op zijn tong, had echt wel laten horen als hij iets of ons zat was geweest. Maar hij vertelde op de laatste dag dat, ondanks wat bedenkingen vooraf, hij van a tot z genoten had en het jammer vond om ons te zien gaan.

De echte toppers waren Gijs en Maasje. Wat zijn dat een bikkels geweest. Ook op zware momenten, zoals tijdens de stormen op zee, gaven ze geen krimp en klaagden ze nooit. Als je later op hun ontberingen terug kwam, zeiden ze: “Maar dat geeft toch niet. Dat hoort er toch ook bij, op een boot”. Niet veel volwassenen zouden die instelling hebben.
Alle borden werden schoon gelikt, geen kruimel bleef over. Nieuwe, ietwat enge, dingen werden allemaal geprobeerd, waarna ze daarna eerlijk zeiden of ze dat nog eens wilden of niet. Slaapplekken werden zonder morren aanvaard, ook al moest er soms op de vloer geslapen worden. Mierenbeten, uitslag en (schaaf-)wonden werden als echte kerels doorstaan en het allerbelangrijkste: ze luisterden goed naar wat allemaal wel en niet kon, waar ze wel en niet alleen naar toe mochten, wat ze wel en niet mochten oprapen en waar ze wel of niet het water in mochten. Geen enkele keer zijn ze daardoor echt in gevaar geweest, al was het soms wel spannend natuurlijk.....
Ook de lange reizen heen en terug werden volbracht alsof ze al jaren de wereld rondzwerven. Nogmaals, met hun wil je wel tien keer de wereld rond ! Hulde !!!

Het belangrijkste was natuurlijk om hun zo te zien genieten. Elke dag was een feestje voor ze en ze hebben er het maximale uitgehaald. Speelgoed is niet of nauwelijks aangeraakt buiten de vliegreizen om.
Ze hebben zoveel gezien, zoveel geleerd en zich steeds met zoveel energie op alle nieuwe avonturen gestort, dat was een lust voor het oog.
Hun engels is met verbazingwekkende snelheid vooruit gestormd en ze weten zich al aardig te redden.
Ze waren ook oprecht gek van Annie en Ronnie en het was vertederend om ze iedere avond welterusten te zien wensen en zeker om ze afscheid te zien nemen toen de heli ons op kwam pikken.
Ook zij hebben een geweldige reis ervaren en zullen de herinneringen hieraan ongetwijfeld nog beter kunnen behouden dan die van de reis in 2008 (al doen ze je soms daar al mee verbazen).

Voor Sas en mij was dit ook een droomreis die al onze verwachtingen heeft overtroffen. Robinson Crusoe, maar dan met 5-sterren catering, zo mag je het wel noemen.
Ook wij wisten van tevoren niet heel goed wat we konden verwachten en hoe het uit zou pakken met z’n allen op een relatief kleine boot met mensen die meer dan een ieder gewend zijn aan absolute rust. Maar ook ons is dat deel voor de volle 100 procent meegevallen.

Op de dugong na (die leeft nou eenmaal in gebieden waar ze zeegras kunnen grazen en daar zijn we niet geweest) hebben we alle dieren in ruime mate kunnen afstrepen die we wilden zien en hebben we genoten van de rust en de natuur.
Zo onwerkelijk om al die tijd geen mens tegen te komen. Van tevoren denk je dat je waarschijnlijk weinig mensen of boten gaat zien, maar dat je echt helemaal niemand gaat zien, was nou ook weer niet wat we verwachtten.
Geen mens, geen boot, zelfs geen stipje aan de horizon of een verlaten voetafdruk op het strand. En dat maakt dat je de omgeving nog meer weet te waarderen, dat je dingen ziet en vindt die je anders niet had gezien of gevonden en dat iedere dag weer een lege bladzijde is, klaar voor talloze avonturen en ervaringen.

We zijn alweer uitgenodigd, voor weer een zeilreis in weer een ander deel van Aussie. En misschien doen we dat ook wel weer. Australie blijft aan ons trekken en we hebben het nog lang niet allemaal gezien.
Maar ja, er staan ook nog andere landen op ons lijstje. We zouden landen als Vietnam, Indonesie en grote delen van Afrika ook wel op een dergelijke manier willen absorberen, weg van de standaard bestemmingen en attracties, maar op een avontuurlijke, eigen manier.

Wie zal het zeggen. Eerst zal er weer hard gespaard moeten worden, dat is wel duidelijk... :-)
Maar vooral zal er eerst nog lang worden nagenoten van deze onvergetelijke reis, in het schitterende land met deze lieve, gastvrije en o zo bijzondere mensen.

So again........... no worries!