Astrell Island

Astrell Island, 12 juli 2011

Toen ik de volgende ochtend rond de klok van zes mijn ogen open deed, kon ik niet veel zien. Huh? Wat nou weer? De geschrokken blikken op de gezichten van Sas en Annie deden mij richting een spiegel gaan en toen begreep ik hun verbazing; mijn ogen zagen eruit alsof ik net 12 ronden in een boksring had gestaan. Volledig opgezwollen en dik, zowel boven als onder het oog. Waarschijnlijk nog als reactie op die aanval van de mieren. Mijn voeten zijn nog steeds opgezwollen als twee ballonnen, dus het een zal wel met het ander te maken hebben.
Ronnie had nog wat oogspoelspul staan (houdbaarheidsdatum reeds met een jaar overschreden, zag ik, but then again, veel slechter kon het niet worden), dus daar heb ik maar een badje mee gedaan.

We kregen een echt engels ontbijt gisteren, met gebakken ei, spek, worstjes en witte bonen in saus. Heerlijk! Vooral Gijs kreeg er niet genoeg van en at zich weer drie slagen in de rondte.
En ineens was ie daar...... een haai van ruim twee meter dook op naast de boot en draaide langzaam zijn rondjes. Het was een bijna volwassen “lemonshark”, bruin-geel met twee identieke rugvinnen en een stompe snuit. Een volwassen exemplaar kan tot 3.35 m worden. Ze zijn in principe niet gevaarlijk voor mensen. Alleen enkele beten als vergissing zijn bekend, maar als je zo op de boot zit en je ziet dat gevaarte rondjes om je heen draaien zoals in een tekenfilm, dan vergaat je alle lef om in het water te springen, wat de boekjes ook schrijven.
Ruim een uur lang heeft de Boris om ons heen gecirkeld, dan weer aan de oppervlakte, dan weer duikend om onder de kiel door te gaan. Fascinerend!

Het zou kunnen dat de haai (zit u niet aan tafel?) afkomt op hetgeen wat vanuit het toilet de zee in wordt gespoeld. En op dat uur van de dag waren er net een paar rondes op het kleine kamertje geweest.
Ronnie heeft de kids trouwens een nieuwe grap aangeleerd, die ze gretig hebben overgenomen; als er iemand naar de wc is geweest voor “the big business”, dan gaan Ronnie, Gijs en Maasje als dooie vliegen op de vloer liggen met handen en voeten in de lucht. Ik vrees dat ze die de komende weken nog zullen volhouden...

Het is vandaag de verjaardag van Ronnie. 62 jaar is hij geworden. Dat hoorden we trouwens pas een paar dagen geleden, dus we hadden niets voorbereid, maar toevallig hadden we opgepikt dat ze weg zijn van de films van The Lord of the Rings, maar dat ze het laatste deel nog niet hebben. Dus op een heuse verjaardagskaart stond nu beschreven dat hij die tegemoet kan zien als zij eind september weer terug komen in Nhulunbuy. Maasje had ook nog een mooie armband gefreubeld met letterkralen (“Ronnie Happy”, meer paste er niet op), dus enigszins jarig was hij wel. Zelf geeft hij er niet veel om, dus het was sowieso al meer dan hij gewend was.

En daar waren de dolfijnen weer! Twee stuks dit keer, wat groter en donkerder, zij aan zij struinend door de baai. In een rustig ritme zag je ze voorbij komen tot ze met een grote zwaai van de staart als een soort afscheidsgroet onder water verdwenen. Wat later zagen we ze nog een keer in de verte en tijdens het vertrek kwam er nog eentje boven, maar niet meer zoals deze eerste keer.

Annie bakt haar eigen brood aan boord. Echt zalig brood waar geen bakkertje tegenop kan. Kids mochten helpen met kneden en dat was natuurlijk weer kaasje voor ze.

Plan voor vandaag was zeilen naar het eerste eiland van deze trip, Astell Island. Dat lag op ongeveer 15 nautical miles ten noordwesten van ons, hetgeen drie uur zeilen zou betekenen. Dan nog om het eiland heen koersen om uit de wind te komen, dus we waren wel weer even onderweg.
Op het moment dat wij het anker omhoog hesen, ging de boot van “Max” ook op weg. Het was erg geestig dat toen we de baai uitvoeren, wij achter die boot zaten en Annie die aan het roer stond, daar zowaar een tikkie nerveus van werd. Zij had namelijk nog nooit achter een andere boot gevaren (!!!). Kun je nagaan hoe weinig mensen en boten zij doorgaans tegen komen. (“What if it suddenly stops?”)

De zeilreis zelf was schitterend. Het was prachtig weer, de lucht was blauw en de wind was wat gaan liggen. Golfslag was relaxed en we hadden het getij mee. Een heel verschil met de eerste stretch. Prachtig uitzicht op de eilanden met hun hoge klippen en de witte stranden.
Maasje heeft deze reis zowaar in de cockpit doorgebracht........ maar dan wel slapend !!!
Op het moment dat de boot gaat zeilen, worden haar luiken zwaar en valt ze in slaap, en ze komt niet meer bij tot een baai wordt binnen gevaren.
Gijs daarentegen blijft wakker en heeft deze reis ook een flink gedeelte in de pit doorgebracht.

Het ankeren was nog spannend vandaag. De Siri heeft minstens 2 meter diepte nodig, plus of min de golven. Toen we de baai van Astell Island binnen voeren, gaf de dieptemeter 15 meter aan. Maar aangezien ook dit een plek is, waar Ronnie nog nooit is geweest, is het voor hem ook nieuw en spannend. En niet geheel onterecht... Annie had het stuur overgenomen van Sas, Sas zat nu achter de dieptemeter, ik op de punt en Ronnie in de touwladders en zo voeren we langzaam op de motor de baai in, speurend naar shallows en koraalrif.
Doordat er net wat wolkenvelden over kwamen, was er minder contrast op het water, dus we moesten het hebben van de dieptemeter. Sas riep steeds de dieptes af, eerst nog rond de 7 meter, maar toen ineens vanuit het niets, kwam de bodem omhoog en het was dat Sas er bovenop zat en het zag gebeuren, want voor we het wisten was de diepte nog maar 2,3 meter en dat betekent dat er niet veel ruimte meer onder de kiel zit. Snel een stukje achteruit gevaren en voor anker gegaan. Was weer een mooie adrenaline-boost.

Astell Island ziet er erg gaaf uit en we kunnen dan ook niet wachten om er morgen te gaan kijken. Het is een flinke baai, maar wel perfect qua vorm. Alsof je in een mega-hoefijzer zit, waardoor de golfslag tot een minimum afgenomen is.
De kustlijn van het eiland ziet er interessant uit. Er is 1 deel dat puur uit zandstrand bestaat, een ander strand ligt achter een soort van rotswand, waardoor we vermoeden dat er wellicht een soort van zwembadje zou kunnen zijn dat veilig voor de kids zou kunnen zijn, en verderop in de baai zie je een hele strook met mangroves.
Ook hier zou, volgens een satelietfoto, een oversteek mogelijk moeten zijn naar de andere kant van het eiland om daar een strand aan de weatherside te betreden, waar je meer kans hebt op schelpen etc. i.p.v. in het beschermde water.

Eenmaal voor anker gingen we “even” zitten aan tafel in de kajuit, waarna driekwart van de familie van ‘t Veld na anderhalf uur pas ontwaakte..... Dat was redelijk genant. Terwijl Ronnie en Annie met van alles en nog wat bezig waren, en Maasje heeft zitten freubelen en lezen, stond de man met de hamer ons op te wachten en mepte ons in een siesta.
Maasje heeft nog geholpen met koken. We kregen een werkelijk heerlijk traditioneel engels gerecht, namelijk “rump steak and potatoe pie”. Ongelooflijk wat zij steeds op tafel weet te toveren.
Gijs heeft flink last van eczeem, allemaal kleine rode bultjes op armen en benen die jeuken als de ziekte. (Ja, de van ‘t Veldjes doen het goed in de Tropen.... blauwe plekken, rode bultjes, opgezwollen voeten en ogen, muggenbeten, zandvlooien etc) We weten niet goed wat het is, meningen zijn verdeeld. Zelf denk ik meer aan iets van zonne-allergie, maar het kan ook zijn dat hij wat reacties heeft van struiken waar hij langs is gelopen.
Anyway, we smeren hem af en toe lekker in en dat geeft verkoeling.

‘s Avonds is de champagne ontkurkt ter ere van Ronnies verjaardag en hebben we erg gezellig geborreld. En toen bij Annie het licht uitging, zijn we op het achterdek verder gegaan. Tegen twaalven heb ik een luchtbed opgepompt, omdat ik een nachtje op het achterdek wilde proberen. Met een bijna volle maan en een heldere sterrenhemel, compleet met de pointers en de Southern Cross, heb ik kwartier gemaakt in de cockpit.
Weer een superdag kon worden afgesloten.



Astell Island, 13 juli 2011

Ronnie (62) is een echte oude levensgenieter. Zijn leven lang heeft in het teken gestaan van reizen. Geboren en getogen tussen de Maori’s in Nieuw Zeeland, had hij al vroeg besloten dat hij zo veel mogelijk van de wereld wilde zien. Vanaf dat moment werkte hij steeds een periode van max 2 of 3 jaar als verkoper op commissiebasis, waarbij hij dan ook vol gas gaf en alles in het werk stelde om zoveel mogelijk muntjes bij elkaar te harken. Vervolgens nam hij ontslag en ging hij voor een paar jaar reizen. Als je zijn reisdagboek volgt, kom je op een slordige 89 landen die hij in zijn leven heeft bezocht. En dan praat je niet over een city-trip van een paar dagen, maar elk land werd uitgebreid verkend en overal komen de mooiste verhalen vandaan.
Zijn mooiste reis is echter zonder twijfel een reis met een oude volkswagen camperbus, samen met zijn zoon, van Londen naar Kaapstad in twee jaar tijd.

Het is een aparte kerel, zo koppig als een os en graag aan het woord, maar hij weet verschrikkelijk veel en heeft een geweldig gevoel voor humor. Hij is keihard, maar zie je hem met de kleintjes, dan is het zelf ineens ook weer een klein kind en kan iedereen verder de boom in. Hij heeft een uitgesproken mening en knappe jongen die hem daar vanaf weet te brengen, maar hij weet al zijn stellingen wel te onderbouwen. Hij roept niet zomaar wat, hij heeft er wel over nagedacht, of je het nu met hem eens bent of niet.

Een vrijgevochten kerel, die zich niets laat zeggen. Hij moet niets van drukte hebben en is het liefst alleen in de natuur. Een jaar of 12 geleden is hij gestopt met werken en heeft hij zijn huis in de buurt van Perth verkocht. Van het geld heeft hij de Siri gekocht en sindsdien leeft hij op de boot en zeilt hij in de wateren rond Australie en verder.

Acht jaar geleden heeft hij een contactadvertentie geplaatst in verschillende kranten in Engeland. Hij moet niets hebben van australische vrouwen, die vindt hij maar niks. Engelse dames spreken hem het meeste aan.

Annie (53)was een echte engelse upperclass-dame die carriere maakte in het senior management segment. Ze had er een huwelijk op zitten en had de zorg voor drie jongens. Ze reed rond in haar cabriootje, bracht de zomers door op griekse eilanden en de winters op de pistes in Frankrijk en bevond zich in het hogere kringetje.
Aan een zwerver-achtig bestaan had ze nooit gedacht, dat zou echt niets voor haar zijn....
Tot haar jongste zoon in een beetje een hippie-achtige fase terecht kwam en zij daar het een en ander van mee kreeg. Haar interesse werd er door gewekt en voor ze het wist, had ze gereageerd op de advertentie van ene Ronnie uit Australie.

Eerst een etentje in een restaurant, toen een etentje bij Annie thuis, een etentje bij de zoon van Ronnie in Londen, Ronnie die een paar weken bij haar ging logeren en toen weer terug moest naar Australie en twee maanden later had Annie haar baan en appartement opgezegd en was ze onderweg naar Cairns om zes maanden bij Ronnie door te brengen.
Toen na zes maanden haar visum dreigde te verlopen, zijn ze getrouwd, zodat ze kon blijven. Nu, acht jaar later, zijn ze nog altijd samen en going strong.
Mooi hoe het soms kan lopen.


Tegen zeven uur vanochtend werd ik wakker op mijn luchtbedje. Briljant geslapen had ik niet, want ik heb uren wakker gelegen en van de rust genoten. Tegen half vier zag ik wat wolkenvelden binnen komen drijven vanuit het zuidoosten en ben ik in slaap gevallen. De lucht is vrij vochtig, dus alles was een beetje klam geworden en de invloed van het getij zorgde dat de Siri niet met haar neus in de wind bleef liggen, waardoor de wind van de zijkant in de cockpit kwam waaien en het dus best fris werd, maar al met al was het wel lekker om daar buiten wakker te worden. Zal de laatste keer niet geweest zijn.

Terwijl Annie weer een heerlijk ontbijtje verzorgde van gebakken eieren met spek en toast, mochten Gijs en Maasje allebei een bakje met tuinkers planten, zodat die over een paar dagen tussen de sandwiches gestopt kunnen gaan worden.

Tegen het eind van de ochtend zijn we in twee etappes naar het strand gegaan. Nadat het sein “krok-veilig” was gegeven, konden de kids zich uitleven. Een groot zandstrand met een paar rotseilanden, kortom Walhalla voor Gijsje. Hele hordes heremietkreeften kropen rond en in het zand probeerden talloze blauw-roze oprolkreeftjes een veilig heenkomen te zoeken. Maasje was druk met het zoeken van mooie schelpen.

We zouden eerst met z’n allen naar de weatherbeach oversteken, een korte wandeling dwars over een klein heuveltje, maar toen de kleintjes de eerste groene citroenmier hadden gezien en Gijs er tot overmaat van ramp ook weer door een werd gebeten, waren zij er even helemaal klaar mee en wilden zij op het eerste strand blijven. Ik kon het ze niet kwalijk nemen, de groene mieren hier hebben echt absurde afmetingen, de kleinste begint bij een lengte van een centimeter. Je kunt je voorstellen dat een beet dan ook best zeer doet. En ze laten ook niet los. Ook niet als je ze in het water houdt. Ze bijten zich vast en ook als ze verzopen zijn, zitten hun kaken nog verankerd in je vlees.

Troepen werden opgesplitst en Ronnie en ik zijn toen naar de andere kant gelopen. Ook daar troffen we een mooie baai aan, die iets meer beschermd was dan we gedacht hadden, omdat er een paar kleine eilandjes voor bleken te liggen.
We hebben het strand op en neer gelopen en wat mooie roze schelpen en rood koraal voor Maasje en Gijs meegenomen.
Terug zijn we wat hoger gaan lopen en toen stuitten we op sporen van schildpadden en de kuilen waar ze hun eieren in leggen. Een aantal sporen waren al wat ouder, maar twee sporen waren kakelvers. Daar waren de kuilen ook weer onder een laag zand gestopt. Erg grappig om te zien.

Een ander dier dat we goed hebben kunnen bekijken, was een “wedgestar eagle”, een adelaar die veel lijkt op de golden eagle uit Amerika en die goed herkenbaar is aan de driehoekige staart. Een joekel van een beest, de grootste roofvogel die we tot nu toe in Australie gezien hebben. Indrukwekkend zoals die cirkelde boven de bomen, met de winglets aan het eind van de vleugels.

Terug op het strand vonden we de kleintjes stuiterend in het zand. Ze hadden het zo naar hun zin. Zandkastelen werden gebouwd, beestjes werden gezocht en schelpen werden gesorteerd.
Na een heerlijke lunch op de rotsen, hebben we ons gedoucht in de zee en de zijn de haren weer gewassen. De vloed kwam op, zodat er achter een zandbank een veilig zwembadje ontstond waar de kids konden spelen.

Aan het einde van de dag zijn we weer naar de Siri gegaan. Nu zitten we lekker te relaxen met een drankje terwijl Ronnie een Indian Curry aan het bereiden is.
Morgen gaan we verder zeilen en zullen we het eerste eiland van de Wessels aan gaan doen.

Het is nauwelijks te geloven, maar volgens Annie en Ronnie moet het daar nog mooier zijn..... Hoe cool is dat?!