Terug blikken, vooruit kijken....

Scooters, scooters, scooters en scooters, vogelkooitjes, kraampjes, hati hati, schooluniformen, zoveel kinderen, verkeerschaos, scooters, blote voeten en wollen handschoenen, kraampjes, stalletjes, warungs, groene heuvels, rijstvelden, warm weer, oude mannen in hurkzit, hoofddoeken, relax, nasi goreng met kip, scooters, dolfijnen, waterspinazie, waterbom, bijtende makaken, kadootje aan een touwtje, theeplantages, watervallen, rituelen, Indomaret, rijst op het voorhoofd, fietsen, plonsen, drakenfruit, scooters, heel veel scooters.


Ruim vijf weken Indonesië en Australië; het is een reis geworden om nooit meer te vergeten. We hadden het ons van tevoren al heel mooi voorgesteld, maar het is nog vele malen mooier gebleken. Door de afwisseling van bestemmingen en activiteiten bleef het uitdagend, leuk en interessant voor ons alle vier. Het verveelde geen moment, het bleek achteraf perfect gedoseerd.
De dag na thuiskomst ving Sas bij toeval het volgende gesprek op tussen Gijs en Maasje, toen ze tevreden op de bank met de katten zaten te kroelen;
Gijs: “Indonesië was wel leuk, hè Maas?”
Maasje: “Ja, superleuk!”
Gijs: “Ja, ik vond het ook erg kazig.”

We hebben veel geluk gehad. Ik moet het afkloppen, maar eigenlijk moet ik zeggen; we hebben wederom veel geluk gehad. Zowel qua reizen, qua weer, qua dieren en mensen die we tegen kwamen, qua alles. Enige tegenslagen waren de lichamelijke ongemakken bij met name Sas en Gijs. Sas die op de boot te kampen kreeg met achtereenvolgens een pittig virus, flinke zeeziekte en een heftige reactie op het koraal, Gijs die een nare bacterie in een wond kreeg, waardoor er steeds meer ontstoken open wonden ontstonden op zijn benen, die uiteindelijk pas in Nederland behandeld konden worden en Maasje die ook een paar dagen flink de sigaar was als gevolg van een allergische reactie op koraal of op passievrucht, dat weten we (nog) niet. Maar zoals Sas zelf zegt; op zo’n lange reis maken een paar dagen ziek zijn niet zo heel veel uit.
Buiten dat hebben we louter geluk gehad en zijn we weer getuige geweest van hele bijzondere gebeurtenissen en ervaringen die we de rest van ons leven zullen blijven koesteren.

En wat ik al bij eerdere reisverslagen schreef, ook nu geldt weer: met deze kinderen kun je de wereld rond. Of we het nu in etappes doen, zoals de heenreis die opgeknipt was in drie stukken (Frankfurt, Dubai, Jakarta) of in één ruk zoals de terugreis van 36 uur, Gijs en Maasje blijven altijd de meest relaxte en perfecte reisgenoten ever. En daar zijn we heel dankbaar voor. Want alleen dan kun je dit soort reizen ook maken, alleen dan wíl je dit soort reizen maken.
Het is zo’n feest om met z’n viertjes op pad te zijn. En zo mooi om te zien hoe de kinderen zijn in die wisselende omgevingen. Gijs die altijd even de kat uit de boom kijkt als het om mensen gaat, maar wel helemaal op kan gaan in en met de natuur. Die onverstoorbaar bezig kan zijn met het maken van een speer of met het bestuderen van beestjes en die daar ook ongelooflijk veel van af weet. Iedere keer weet hij ons weer te verbazen met weetjes en feitjes over de meest uiteenlopende dieren die allemaal blijken te kloppen als een bus. Daarom heeft hij ook zo’n klik met Ronnie, die is ook zo één met de natuur. Daar leert hij altijd zo veel van en heeft hij een hoop lol mee. En dan Maasje, die als geen ander contact kan leggen met totale vreemden. En dat op zo’n natuurlijke en vanzelfsprekende manier. Waar je ook bent, in wat voor omgeving, geef Maasje een goeie 5 minuten en ze heeft weer nieuwe vrienden, van jong tot oud, in wat voor taal dan ook. Hartverwarmend om te zien.

Sas en ik hopen nog jaren te kunnen reizen, zolang gezondheid en financiën dat toe laten. En natuurlijk hopen we dat zo lang mogelijk te kunnen doen met deze twee lieve globetrotters. Al worden ze rap ouder (nu 11 en 13) en zal er ongetwijfeld een moment komen dat zij niet meer mee gaan op (elke) reis. Maar zolang dat wel nog kan, willen we ze zoveel mogelijk van de wereld laten zien. Er zijn nog zo veel prachtige plekjes op deze aardkloot om te bekijken, nog zoveel bijzondere dieren om te ontdekken en nog zoveel mooie mensen om te ontmoeten. Dat willen we ze graag mee geven.

Terwijl ik dit schrijf, zijn we al weer een week verder. Het was als vanouds weer cold turkey na thuiskomst. Op donderdagavond thuis, vrijdagochtend alweer aan de slag, kauwend op de jetlag.
Maar we genieten nog wel iedere dag na, veel meer eigenlijk dan we na de meeste andere reizen hebben gedaan. Steeds weer passeren verhalen, herinneringen en foto’s de revue. En mijmeren we ook al weer stiekem over bestemmingen volgend jaar, of het jaar daarop, afhankelijk hoe het de komende maanden gaat voor de twee zelfstandige ondernemers…
We willen in elk geval terug die kant op. De plannen die er waren voor Zuid-Amerika zullen nog even moeten wachten, we zijn nog niet klaar met Azië. Sulawesi doorkruisen bijvoorbeeld van noord naar zuid op jacht naar het spookdiertje, en dan combineren met Sabah of Lombok. Of misschien wel de ondoordringbare wouden van Sumatra proberen te beslechten in de hoop op Oerang Oetans te stuiten en dat te combineren met een van de zeven roze stranden van de wereld. Of schuiven we een land op, naar Maleisië, Vietnam of Laos?
Ach, dat zien we wel, dat boeit ook nog niet zo. Voorlopig leven we nog wel even op de fantastische herinneringen aan deze afgelopen reis.

What a ride it was…