Nog één keertje karate dan...
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
18 Augustus 2016 | Indonesië, Singaraja
Maandag 15 augustus
Over vandaag zal ik waarschijnlijk kort kunnen zijn. Het was een heerlijk relaxte dag, waarin we eigenlijk zo goed als niks hebben gedaan. Gewoon lekker genieten van het huisje, het zwembad, de rust en elkaar.
’s Ochtends hadden we nog wel even een missie, want we zaten zonder internet en dat wilden we nog wel even veranderd hebben. Je kunt hier voor een paar euro een tegoed kopen van 5 GB, maar daar moest je dan wel even voor naar Singaraja, de iets grotere plaats vlak voor Lovina. (beter gezegd, de 2e plaats van Bali qua grootte)
Dat konden we dan meteen even mooi combineren met een bezoek aan de Carrefour om nog wat proviand in te slaan.
Tijdens het ontbijt was de lokale visserman weer langs geweest en daar hebben we twee vissen van gekocht voor Sas en Gijs. Maar vlees voor Maasje en mij, plus de rest van de maaltijd moest nog gescoord worden, evenals andere lekkernijen.
Bij de Carrefour hebben we de troepen dus weer even opgesplitst. Sas en Maas gingen alvast daar shoppen (zat nog twee verdiepingen kleding bij…) en Gijs en ik gingen lopend op zoek naar het POP Hotel, want daarnaast zou de winkel van smartfren zitten, de internetprovider die wij gebruiken hier.
Wat een heerlijke drukte toch altijd in dit soort oorden. Een onophoudelijke stroom van auto’s en scooters, ontelbare kraampjes en winkeltjes die allemaal stuk voor stuk handel drijven, de geuren en kleuren die voorbij komen. Alle mensen zijn zo vriendelijk hier, iedereen lacht en iedereen groet elkaar. Je ziet ook nooit een baby huilen of een verdrietig kind. We hebben hier louter vrolijke en lachende kinderen gezien.
Gijs deed het natuurlijk weer erg goed bij de lokale schoolmeisjes. Wat een grote vent wordt het toch ineens. Mooi om te zien.
Het POP Hotel is een modern hotel, gebouwd op zo’n 100 meter van de doorgaande weg vandaan, pal aan het strand. We hadden daar al veel advertenties van gezien, dus het is kennelijk echt wel een dingetje hier.
Maar goed, wij hoefden daar niet te zijn, maar bij een van de winkeltjes er om heen. De smartfren-winkel, waar we werden binnen gehaald alsof we op het punt stonden om de nieuwste ferrari aan te schaffen. Super formeel, super correct. Haha, nou, we hadden niet lang nodig of we hadden de tent al een beetje op z’n kop. Het formele was er gauw af, zeg maar… Zelfs het verlegen dametje dat nog duidelijk ingewerkt moest worden, liep al snel rond met onze zonnebril op haar hoofd en de selfies konden worden genomen. Erg melig. En belangrijker, niet veel later liepen we naar buiten met ons internettegoed.
We vonden Sas en Maasje in de supermarkt. Die hadden hun slag geslagen in de kledingwinkel en waren nu bezig met de laatste boodschappen. 10 voor timing dus.
Buiten bij een bakkertje nog wat lekkers gescoord en toen weer gauw terug naar ons huisje. De rest van de middag stond dan ook in het teken van relaxen, zwemmen en wat aanklooien. Wel moesten we rond zessen even in actie komen, want Illuh was nog nergens te bekennen en wij hadden natuurlijk geen idee wat we met die twee vissen aan moesten. Even gebeld met de zoon van de eigenaar, die vervolgens haar weer wist te traceren. Bleek dat zij zich niet zo goed voelde en eigenlijk op bed wilde blijven liggen. Prima, maar regel dan een vervanger… Had ze kennelijk niet, want niet veel later kwam zij alsnog zelf en heeft ze, met hulp van haar man, het avondmaal gefikst. Erg lekker weer.
We dachten trouwens rijst te gaan eten, want dat hadden we gekocht, dachten we, maar dat bleek iets te zijn om koekjes te bakken… Haha, dus dat werd toch weer pasta. Ook lekker.
’s Avonds ook rustig aan gedaan en tot heel laat lekker buiten gezeten, borrel gedronken en terug geblikt op de vakantie. Samen met de kids ook alle foto’s en filmpjes van de vakantie bekeken.
Nog maar twee nachtjes… dan zit het er op…
Dinsdag 16 augustus
Laatste volle dag op Bali, laatste volle dag van de vakantie. Niet het meest florissante vooruitzicht om mee wakker te worden, maar goed, het blijft natuurlijk geen feest.
Wel weer heerlijk geslapen. Langer dan de kids overigens, omdat we bij het aanschaffen van het internet een soort “bonus” kregen van 24 GB die op te souperen was tussen 02.00 en 08.00 uur ’s nachts. Dus Gijs en Maasje hadden de wekkers gezet, zodat zij ’s ochtends vroeg even wat gigabyte konden verslinden met het bekijken van filmpjes en you tube-toestanden. Sas en ik werden iets na achten wakker.
Het dagprogramma was wederom heel overzichtelijk, namelijk hoofdzakelijk lekker luieren en genieten van het mooie weer en de heerlijke tuin met zwembad. Wel moesten we nog even een kleine trip op en neer naar de lokale “Indomaret” om wat brood, drinken en wat lekkers te scoren. Maar verder dus helemaal niets.
Uitgebreid met Maasje geplonst, nog even wat dom liggen bakken in de zon, mail en blog bijgewerkt, heerlijk geluncht, kortom….. prima!
Tegen vieren ben ik in de auto gestapt. De Senpai bij wie ik getraind had in Jogjakarta, had geregeld dat ik in Bali ook mee kon trainen bij een bevriende dojo van hem. Enige dingetje was dat dat in Denpasar was, en dat lag 87 km verderop, maar dat nam ik graag voor lief. Dit waren mooie kansen, die wilde ik niet laten glippen.
Voor Sas en de kids was het deze keer echter minder interessant. Ruim 5 uur in de auto zitten voor twee uurtjes toe kijken, was natuurlijk niet de ultieme besteding van je laatste avond. Dus zij bleven in het huisje en hadden andere plannen. Zij zouden lekker uit eten gaan bij het restaurantje waar we de eerste avond even waren aangewaaid om drinken te scoren.
Ik zat vol in de “spits”, dus het werd nog krap. Bovendien kon ik de dojo zelf ook niet vinden. De straat wel, maar die was lang, druk en flink vertakt. Bij een warong stopte ik om het te vragen en meteen was daar een te aardig Indonesisch meisje die te hulp schoot. Eerst ging ze zelf even op haar scooter kijken waar het was, en toen kwam ze terug om me op te pikken. Met de auto kon ik haar volgen en ze regelde zelfs een parkeerplek langs de overvolle straat. Zo aardig! En praktisch recht voor de deur van de dojo. Was echt top, zo kwam ik toch nog precies op tijd. Gauw even samen op de foto en toen overgestoken, richting de ingang.
De dojo lag op de 2e verdieping. Het was een semi-open gebouw, met een trainingsvloer van ongeveer 120 m2. Er lagen matten op de vloer, met daarover heen weer een soort vloerbedekking. Langs een lange wand waren spiegels over de volle lengte en aan de andere kant hing een bokszak en lag het overige trainingsmateriaal.
Ik werd super hartelijk ontvangen door Senpai Made, een 2e dan karateka van 58 jaar oud die de dojo leidt. Zijn rechterhand was zelfs nog een slagje ouder, Senpai Wijaya (62 jr, 1e dan) en dan was er nog Senpai Cipta, eveneens Shodan. En dan waren er nog een stuk of 15 leerlingen aanwezig voor de training van die avond.
Senpai Made verraste me met een paar mooie presentjes (twee mooie shirts en een handdoek van zijn organisatie en van Mas Oyama) en een tas vol drinken, omdat hij wel had ingeschat dat het klimaat en de hoge vochtigheidsgraad heftig zouden zijn voor mij.
En toen verraste hij mij nogmaals door te vragen of ik de complete les zou willen draaien. Ze zouden het namelijk erg leuk vinden om zoveel mogelijk stof en technieken te krijgen die wij in Nederland gebruiken bij het kyokushin.
Die zag ik even niet aan komen, ik had gedacht dat ik les zou krijgen. Maar wel heel erg leuk natuurlijk. Ik vroeg hem hoe lang de les moest duren. Hij gaf aan dat ik dat zelf kon bepalen. Ze wisten dat ik weer ver terug moest rijden, dus als ik na een uur wilde stoppen, prima. Of na anderhalf uur, wat ik zelf goed achtte. En of ik vooral kumite-gericht les wilde geven.
Afijn, lang verhaal kort, uiteindelijk heb ik een les van ruim twee uur gedraaid en het was echt superleuk. Iedereen was onwijs gemotiveerd en gaf alles. Eerst een korte warming-up gedaan. Daarna hebben we officiële drills gedraaid, maar ook zelfverdediging-acties gedaan die meer praktijk gericht waren. En daarna hebben we nog oefeningen gedaan in het blokken en overnemen, om de les af te sluiten met wat krachtoefeningen, opdat ze me de komende twee dagen ook nog zouden herinneren… :-)
Tijd vloog om. Iets na negenen sloot ik de les af. Vervolgens volgde de onvermijdelijke foto-sessies, met de groep en daarna met alle leerlingen afzonderlijk. Na nog een tijdje nagepraat te hebben met de Senpais, zocht ik tegen tienen weer mijn auto op, een pracht-ervaring rijker.
En mooie contacten rijker. Als ik ooit weer op Java op Bali kom, dan heb ik direct de ingangen voor slapen, vervoer, vertier en…. trainen!
Weer een stief kwartiertje terug naar de villa moeten tuffen. Bovendien had ik nog niet gegeten, dus onderweg ook nog even gestopt bij een stalletje op straat om een overheerlijke nasi goreng ayam weg te tikken.
Half één ’s nachts kwam ik in het huisje aan.
Sas had al even een tukje gedaan, maar kwam er weer uit toen ik aan kwam. Dat was gezellig. We hebben op het terras nog even een biertje gedaan, waarbij ik mijn verhaal van de dojo kon vertellen, maar zij vooral ook kon vertellen over hun avond, want zij hadden het ook erg leuk gehad. Ze waren namelijk gaan eten bij het restaurantje verderop, en dat was gezellig en lekker geweest. Je zit daar super leuk aan het water en het eten bleek erg goed. Vis was natuurlijk de specialiteit, vers gevangen in de “achtertuin”. Gijs had dan ook een lekkere tonijn uitgekozen, Sas een warme salade met water-spinazie en Maasje had lekkere gegrilde kippenpoten. Vers gemaakte frites er bij en sla. En fruitsalade als dessert.
Het was erg gezellig geweest en ze hebben flink gelachen.
Terug in het huisje zijn Sas en Maasje nog gaan “nacht zwemmen”, dat was ook nog een succes.
Maasje lag er al vroeg in, moe van het vroege opstaan en het zwemmen de hele dag. Gijs was nog wat langer wakker. Hij heeft heel veel last van wonden op zijn been, die begonnen zijn als een soort eczeem, maar die ondertussen zijn uitgegroeid in nare open en ontstoken wonden, die we niet lekker onder controle krijgen. Voor vrijdag as hebben we al een afspraak bij de dokter in Nederland gemaakt. Hij had er in elk geval weer veel last van en is uiteindelijk bij Sas in bed in slaap gevallen, dus toen wij ’s avonds ook naar bed gingen, hebben we hem maar laten liggen en is Sas bij Maasje gaan liggen en ben ik bij Gijs gaan tukken.
En zo eindigde dus de laatste echte dag van de vakantie. We hebben er nog een laatste biertje op gedronken en trokken de conclusie dat wij nog niet klaar zijn met dit deel van de wereld. Dit is ons wel heel erg goed bevallen, dus hier willen we zeker weer naar terug.
Maar goed, first things first, eerst morgen de weg naar huis weer weten te vinden.
Woensdag 17 augustus
Prima dat we vandaag terug gaan en prima dat we de spullen dus moeten pakken, maar eerst moet er nog dringend een afscheids-bommetje gedaan worden in het zwembad door Maas en mij. En dat hand in hand natuurlijk. En dan nog zeker 15 keer omhoog gooien. En nog een toneelstukje in het water. En nog een act. En nog even oefenen met reddingszwemmen… Haha, we hadden het nog behoorlijk druk, zeg maar, zo vlak voor het ontbijt.
Een laatst ontbijtje op het terras, met watermeloen en appel, alle fruitsappen op tafel, want alles moest op natuurlijk, en geroosterde bammetjes met jam, pindakaas en/of hagelslag.
En dan toch echt de laatste spullen in de tassen. Nog een laatste check in alle kamers en om elf uur sharp stapten we de auto in voor de rit naar het zuiden van Bali. Het was vandaag 17 augustus en dus Onafhankelijkheidsdag in Indonesië, maar op deze dag zelf merkte je daar welhaast minder van dan tijdens de dagen in aanloop er naar toe. We hadden dan ook een redelijk soepele rit.
Boven op de heuvels, op het stuk waar de makaken het straatbeeld sieren en de boel terroriseren, hebben we nog een laatste warung aan gedaan. Nog even een paar porties saté babi gegeten en lekkere kleffe witte rijst uit de bananenbladeren met sojasaus.
De laatste kilometers voor het vliegveld waren erg druk en kostten relatief de meeste tijd, maar uiteindelijk kwamen we keurig op tijd op het vliegveld aan. We hadden met de jongens van het verhuurbedrijf afgesproken op de drop off-zone van the international departures, en ook dat liep gesmeerd. Hij stond ons al op te wachten, de auto werd meteen goed gekeurd en twee minuten later liepen we de vertrekhal al binnen.
De reis terug gaat in drie etappes; een korte vlucht naar Singapore met Jet Star, dan verder met Emirates naar Dubai en dan nog eens Emirates naar Frankfurt. Daar staat onze bolide als het goed is nog altijd in de stalling van het allereerste hotel van deze reis.
De eerste vlucht had veel vertraging, waardoor het overstap-gebeuren op Singapore nog even spannend werd, maar gelukkig lagen de gate van aankomst en vertrek nog geen 100 meter van elkaar af, zodat we nog precies op tijd konden boarden.
Wat we even gemist hadden, was dat er op het traject Singapore-Dubai nog een tussenstop gepland stond in Colombo, Sri Lanka. Ik keek na een dikke twee uur vliegen eens naar de vluchtinformatie op mijn teeveetje en zag tot mijn grote verbazing dat we een half uur later zouden landen in Colombo. Dat er dan toch even door je heen flitst dat je op het verkeerde vliegtuig bent gestapt… :-)
Gelukkig konden we tijdens het oponthoud daar van een uur gewoon lekker aan boord blijven, zodat we door konden tukken. Toen verder naar Dubai, daar overgestapt en het laatste stuk van ruim 6 uur naar Frankfurt gepakt. Om iets voor enen landden we daar.
Taxi gepakt naar het eerste hotel van deze reis, het B&B-hotel op de Compareer Strasse en ja hoor, daar stond onze bolide nog keurig in de overdekte parking. Prima deal.
Restte ons alleen nog een laatste autorit naar huis toe, die we in zo’n vier uurtjes afgelegd hebben.
Om 19.15 uur parkeerden we achter ons huis, was de vakantie officieel over en konden de kids (en wij ook natuurlijk…) een sprintje trekken naar de katten en de konijnen.
We waren weer thuis.
Over vandaag zal ik waarschijnlijk kort kunnen zijn. Het was een heerlijk relaxte dag, waarin we eigenlijk zo goed als niks hebben gedaan. Gewoon lekker genieten van het huisje, het zwembad, de rust en elkaar.
’s Ochtends hadden we nog wel even een missie, want we zaten zonder internet en dat wilden we nog wel even veranderd hebben. Je kunt hier voor een paar euro een tegoed kopen van 5 GB, maar daar moest je dan wel even voor naar Singaraja, de iets grotere plaats vlak voor Lovina. (beter gezegd, de 2e plaats van Bali qua grootte)
Dat konden we dan meteen even mooi combineren met een bezoek aan de Carrefour om nog wat proviand in te slaan.
Tijdens het ontbijt was de lokale visserman weer langs geweest en daar hebben we twee vissen van gekocht voor Sas en Gijs. Maar vlees voor Maasje en mij, plus de rest van de maaltijd moest nog gescoord worden, evenals andere lekkernijen.
Bij de Carrefour hebben we de troepen dus weer even opgesplitst. Sas en Maas gingen alvast daar shoppen (zat nog twee verdiepingen kleding bij…) en Gijs en ik gingen lopend op zoek naar het POP Hotel, want daarnaast zou de winkel van smartfren zitten, de internetprovider die wij gebruiken hier.
Wat een heerlijke drukte toch altijd in dit soort oorden. Een onophoudelijke stroom van auto’s en scooters, ontelbare kraampjes en winkeltjes die allemaal stuk voor stuk handel drijven, de geuren en kleuren die voorbij komen. Alle mensen zijn zo vriendelijk hier, iedereen lacht en iedereen groet elkaar. Je ziet ook nooit een baby huilen of een verdrietig kind. We hebben hier louter vrolijke en lachende kinderen gezien.
Gijs deed het natuurlijk weer erg goed bij de lokale schoolmeisjes. Wat een grote vent wordt het toch ineens. Mooi om te zien.
Het POP Hotel is een modern hotel, gebouwd op zo’n 100 meter van de doorgaande weg vandaan, pal aan het strand. We hadden daar al veel advertenties van gezien, dus het is kennelijk echt wel een dingetje hier.
Maar goed, wij hoefden daar niet te zijn, maar bij een van de winkeltjes er om heen. De smartfren-winkel, waar we werden binnen gehaald alsof we op het punt stonden om de nieuwste ferrari aan te schaffen. Super formeel, super correct. Haha, nou, we hadden niet lang nodig of we hadden de tent al een beetje op z’n kop. Het formele was er gauw af, zeg maar… Zelfs het verlegen dametje dat nog duidelijk ingewerkt moest worden, liep al snel rond met onze zonnebril op haar hoofd en de selfies konden worden genomen. Erg melig. En belangrijker, niet veel later liepen we naar buiten met ons internettegoed.
We vonden Sas en Maasje in de supermarkt. Die hadden hun slag geslagen in de kledingwinkel en waren nu bezig met de laatste boodschappen. 10 voor timing dus.
Buiten bij een bakkertje nog wat lekkers gescoord en toen weer gauw terug naar ons huisje. De rest van de middag stond dan ook in het teken van relaxen, zwemmen en wat aanklooien. Wel moesten we rond zessen even in actie komen, want Illuh was nog nergens te bekennen en wij hadden natuurlijk geen idee wat we met die twee vissen aan moesten. Even gebeld met de zoon van de eigenaar, die vervolgens haar weer wist te traceren. Bleek dat zij zich niet zo goed voelde en eigenlijk op bed wilde blijven liggen. Prima, maar regel dan een vervanger… Had ze kennelijk niet, want niet veel later kwam zij alsnog zelf en heeft ze, met hulp van haar man, het avondmaal gefikst. Erg lekker weer.
We dachten trouwens rijst te gaan eten, want dat hadden we gekocht, dachten we, maar dat bleek iets te zijn om koekjes te bakken… Haha, dus dat werd toch weer pasta. Ook lekker.
’s Avonds ook rustig aan gedaan en tot heel laat lekker buiten gezeten, borrel gedronken en terug geblikt op de vakantie. Samen met de kids ook alle foto’s en filmpjes van de vakantie bekeken.
Nog maar twee nachtjes… dan zit het er op…
Dinsdag 16 augustus
Laatste volle dag op Bali, laatste volle dag van de vakantie. Niet het meest florissante vooruitzicht om mee wakker te worden, maar goed, het blijft natuurlijk geen feest.
Wel weer heerlijk geslapen. Langer dan de kids overigens, omdat we bij het aanschaffen van het internet een soort “bonus” kregen van 24 GB die op te souperen was tussen 02.00 en 08.00 uur ’s nachts. Dus Gijs en Maasje hadden de wekkers gezet, zodat zij ’s ochtends vroeg even wat gigabyte konden verslinden met het bekijken van filmpjes en you tube-toestanden. Sas en ik werden iets na achten wakker.
Het dagprogramma was wederom heel overzichtelijk, namelijk hoofdzakelijk lekker luieren en genieten van het mooie weer en de heerlijke tuin met zwembad. Wel moesten we nog even een kleine trip op en neer naar de lokale “Indomaret” om wat brood, drinken en wat lekkers te scoren. Maar verder dus helemaal niets.
Uitgebreid met Maasje geplonst, nog even wat dom liggen bakken in de zon, mail en blog bijgewerkt, heerlijk geluncht, kortom….. prima!
Tegen vieren ben ik in de auto gestapt. De Senpai bij wie ik getraind had in Jogjakarta, had geregeld dat ik in Bali ook mee kon trainen bij een bevriende dojo van hem. Enige dingetje was dat dat in Denpasar was, en dat lag 87 km verderop, maar dat nam ik graag voor lief. Dit waren mooie kansen, die wilde ik niet laten glippen.
Voor Sas en de kids was het deze keer echter minder interessant. Ruim 5 uur in de auto zitten voor twee uurtjes toe kijken, was natuurlijk niet de ultieme besteding van je laatste avond. Dus zij bleven in het huisje en hadden andere plannen. Zij zouden lekker uit eten gaan bij het restaurantje waar we de eerste avond even waren aangewaaid om drinken te scoren.
Ik zat vol in de “spits”, dus het werd nog krap. Bovendien kon ik de dojo zelf ook niet vinden. De straat wel, maar die was lang, druk en flink vertakt. Bij een warong stopte ik om het te vragen en meteen was daar een te aardig Indonesisch meisje die te hulp schoot. Eerst ging ze zelf even op haar scooter kijken waar het was, en toen kwam ze terug om me op te pikken. Met de auto kon ik haar volgen en ze regelde zelfs een parkeerplek langs de overvolle straat. Zo aardig! En praktisch recht voor de deur van de dojo. Was echt top, zo kwam ik toch nog precies op tijd. Gauw even samen op de foto en toen overgestoken, richting de ingang.
De dojo lag op de 2e verdieping. Het was een semi-open gebouw, met een trainingsvloer van ongeveer 120 m2. Er lagen matten op de vloer, met daarover heen weer een soort vloerbedekking. Langs een lange wand waren spiegels over de volle lengte en aan de andere kant hing een bokszak en lag het overige trainingsmateriaal.
Ik werd super hartelijk ontvangen door Senpai Made, een 2e dan karateka van 58 jaar oud die de dojo leidt. Zijn rechterhand was zelfs nog een slagje ouder, Senpai Wijaya (62 jr, 1e dan) en dan was er nog Senpai Cipta, eveneens Shodan. En dan waren er nog een stuk of 15 leerlingen aanwezig voor de training van die avond.
Senpai Made verraste me met een paar mooie presentjes (twee mooie shirts en een handdoek van zijn organisatie en van Mas Oyama) en een tas vol drinken, omdat hij wel had ingeschat dat het klimaat en de hoge vochtigheidsgraad heftig zouden zijn voor mij.
En toen verraste hij mij nogmaals door te vragen of ik de complete les zou willen draaien. Ze zouden het namelijk erg leuk vinden om zoveel mogelijk stof en technieken te krijgen die wij in Nederland gebruiken bij het kyokushin.
Die zag ik even niet aan komen, ik had gedacht dat ik les zou krijgen. Maar wel heel erg leuk natuurlijk. Ik vroeg hem hoe lang de les moest duren. Hij gaf aan dat ik dat zelf kon bepalen. Ze wisten dat ik weer ver terug moest rijden, dus als ik na een uur wilde stoppen, prima. Of na anderhalf uur, wat ik zelf goed achtte. En of ik vooral kumite-gericht les wilde geven.
Afijn, lang verhaal kort, uiteindelijk heb ik een les van ruim twee uur gedraaid en het was echt superleuk. Iedereen was onwijs gemotiveerd en gaf alles. Eerst een korte warming-up gedaan. Daarna hebben we officiële drills gedraaid, maar ook zelfverdediging-acties gedaan die meer praktijk gericht waren. En daarna hebben we nog oefeningen gedaan in het blokken en overnemen, om de les af te sluiten met wat krachtoefeningen, opdat ze me de komende twee dagen ook nog zouden herinneren… :-)
Tijd vloog om. Iets na negenen sloot ik de les af. Vervolgens volgde de onvermijdelijke foto-sessies, met de groep en daarna met alle leerlingen afzonderlijk. Na nog een tijdje nagepraat te hebben met de Senpais, zocht ik tegen tienen weer mijn auto op, een pracht-ervaring rijker.
En mooie contacten rijker. Als ik ooit weer op Java op Bali kom, dan heb ik direct de ingangen voor slapen, vervoer, vertier en…. trainen!
Weer een stief kwartiertje terug naar de villa moeten tuffen. Bovendien had ik nog niet gegeten, dus onderweg ook nog even gestopt bij een stalletje op straat om een overheerlijke nasi goreng ayam weg te tikken.
Half één ’s nachts kwam ik in het huisje aan.
Sas had al even een tukje gedaan, maar kwam er weer uit toen ik aan kwam. Dat was gezellig. We hebben op het terras nog even een biertje gedaan, waarbij ik mijn verhaal van de dojo kon vertellen, maar zij vooral ook kon vertellen over hun avond, want zij hadden het ook erg leuk gehad. Ze waren namelijk gaan eten bij het restaurantje verderop, en dat was gezellig en lekker geweest. Je zit daar super leuk aan het water en het eten bleek erg goed. Vis was natuurlijk de specialiteit, vers gevangen in de “achtertuin”. Gijs had dan ook een lekkere tonijn uitgekozen, Sas een warme salade met water-spinazie en Maasje had lekkere gegrilde kippenpoten. Vers gemaakte frites er bij en sla. En fruitsalade als dessert.
Het was erg gezellig geweest en ze hebben flink gelachen.
Terug in het huisje zijn Sas en Maasje nog gaan “nacht zwemmen”, dat was ook nog een succes.
Maasje lag er al vroeg in, moe van het vroege opstaan en het zwemmen de hele dag. Gijs was nog wat langer wakker. Hij heeft heel veel last van wonden op zijn been, die begonnen zijn als een soort eczeem, maar die ondertussen zijn uitgegroeid in nare open en ontstoken wonden, die we niet lekker onder controle krijgen. Voor vrijdag as hebben we al een afspraak bij de dokter in Nederland gemaakt. Hij had er in elk geval weer veel last van en is uiteindelijk bij Sas in bed in slaap gevallen, dus toen wij ’s avonds ook naar bed gingen, hebben we hem maar laten liggen en is Sas bij Maasje gaan liggen en ben ik bij Gijs gaan tukken.
En zo eindigde dus de laatste echte dag van de vakantie. We hebben er nog een laatste biertje op gedronken en trokken de conclusie dat wij nog niet klaar zijn met dit deel van de wereld. Dit is ons wel heel erg goed bevallen, dus hier willen we zeker weer naar terug.
Maar goed, first things first, eerst morgen de weg naar huis weer weten te vinden.
Woensdag 17 augustus
Prima dat we vandaag terug gaan en prima dat we de spullen dus moeten pakken, maar eerst moet er nog dringend een afscheids-bommetje gedaan worden in het zwembad door Maas en mij. En dat hand in hand natuurlijk. En dan nog zeker 15 keer omhoog gooien. En nog een toneelstukje in het water. En nog een act. En nog even oefenen met reddingszwemmen… Haha, we hadden het nog behoorlijk druk, zeg maar, zo vlak voor het ontbijt.
Een laatst ontbijtje op het terras, met watermeloen en appel, alle fruitsappen op tafel, want alles moest op natuurlijk, en geroosterde bammetjes met jam, pindakaas en/of hagelslag.
En dan toch echt de laatste spullen in de tassen. Nog een laatste check in alle kamers en om elf uur sharp stapten we de auto in voor de rit naar het zuiden van Bali. Het was vandaag 17 augustus en dus Onafhankelijkheidsdag in Indonesië, maar op deze dag zelf merkte je daar welhaast minder van dan tijdens de dagen in aanloop er naar toe. We hadden dan ook een redelijk soepele rit.
Boven op de heuvels, op het stuk waar de makaken het straatbeeld sieren en de boel terroriseren, hebben we nog een laatste warung aan gedaan. Nog even een paar porties saté babi gegeten en lekkere kleffe witte rijst uit de bananenbladeren met sojasaus.
De laatste kilometers voor het vliegveld waren erg druk en kostten relatief de meeste tijd, maar uiteindelijk kwamen we keurig op tijd op het vliegveld aan. We hadden met de jongens van het verhuurbedrijf afgesproken op de drop off-zone van the international departures, en ook dat liep gesmeerd. Hij stond ons al op te wachten, de auto werd meteen goed gekeurd en twee minuten later liepen we de vertrekhal al binnen.
De reis terug gaat in drie etappes; een korte vlucht naar Singapore met Jet Star, dan verder met Emirates naar Dubai en dan nog eens Emirates naar Frankfurt. Daar staat onze bolide als het goed is nog altijd in de stalling van het allereerste hotel van deze reis.
De eerste vlucht had veel vertraging, waardoor het overstap-gebeuren op Singapore nog even spannend werd, maar gelukkig lagen de gate van aankomst en vertrek nog geen 100 meter van elkaar af, zodat we nog precies op tijd konden boarden.
Wat we even gemist hadden, was dat er op het traject Singapore-Dubai nog een tussenstop gepland stond in Colombo, Sri Lanka. Ik keek na een dikke twee uur vliegen eens naar de vluchtinformatie op mijn teeveetje en zag tot mijn grote verbazing dat we een half uur later zouden landen in Colombo. Dat er dan toch even door je heen flitst dat je op het verkeerde vliegtuig bent gestapt… :-)
Gelukkig konden we tijdens het oponthoud daar van een uur gewoon lekker aan boord blijven, zodat we door konden tukken. Toen verder naar Dubai, daar overgestapt en het laatste stuk van ruim 6 uur naar Frankfurt gepakt. Om iets voor enen landden we daar.
Taxi gepakt naar het eerste hotel van deze reis, het B&B-hotel op de Compareer Strasse en ja hoor, daar stond onze bolide nog keurig in de overdekte parking. Prima deal.
Restte ons alleen nog een laatste autorit naar huis toe, die we in zo’n vier uurtjes afgelegd hebben.
Om 19.15 uur parkeerden we achter ons huis, was de vakantie officieel over en konden de kids (en wij ook natuurlijk…) een sprintje trekken naar de katten en de konijnen.
We waren weer thuis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
