19 Oktober 2018
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
20 Oktober 2018 | België, Brussel
19 Oktober 2018
Deze week is het precies een jaar geleden dat we ons Roemeense straathondje kregen dat op het punt stond de kogel te krijgen. Dankzij een berichtje van een vriendin konden we dat op tijd voorkomen en konden we haar naar Nederland laten brengen. Hier doopten we haar tot “Draga” wat lief betekent in het Roemeens, en die naam heeft ze sindsdien iedere minuut waar gemaakt.
Omdat ze anderhalf jaar onder zware omstandigheden had geleefd en een flinke switch moest maken, wilden we haar minstens een jaar “rust” geven en dus, geheel tegen onze gewoonte in, besloten we dat we de zomer geen verre reizen zouden maken en alles in het teken van het hondje zou staan. Zo geschiedde en het was top!
Maar dat nam natuurlijk niet weg dat het wel weer begon te kriebelen bij ons en zo ontstond het plan om dan in elk geval in de herfst een korte trip te maken. Wel iets bijzonders, maar tegelijkertijd iets met niet teveel tijdsverschil, zodat we de weinige dagen optimaal zouden kunnen benutten.
En zo kwamen we op onze nieuwe reisbestemming. Als kind ben ik enkele malen in Kenia en Zuid-Afrika geweest en dat heeft altijd diepe indruk op me gemaakt. Later ben ik nog eens uitgebreid terug geweest met Sas en ook toen was het een droomtijd. De mensen, de dieren, de natuur, het eten, het was zo bijzonder allemaal.
Tanzania hebben we in al die tijd alleen maar even “aangeraakt”, maar verder dan het grensgebied zijn we nooit geweest. En dat terwijl daar één plek ligt die al jaren en jaren op mijn bucketlist staat: de “Ngorongoro Krater”, een bizar stukje natuur in een toch al meer dan indrukwekkende omgeving.
Toen we besloten naar Afrika te gaan tijdens de herfstvakantie, was deze plek dan ook de eerste bestemming waar we aan dachten. Daaromheen zouden we de reis gaan plannen.
De Serengeti is een vlakte die ik ook zo graag aan mijn kinderen wil laten zien, dus dat werd de tweede spot. En als laatste voegden we daar het Tarangire park aan toe, een vrij onbekend park bekend om de bijzondere vogels en de enorme olifanten populatie.
Ons Safari rondje was daarmee vastgesteld. Een eigen jeep, een driver die alle dagen bij ons zou blijven en heel ervaren was met het zoeken naar wild, en bijzondere plekken om te overnachten, maakten het plaatje compleet.
Maar daar bleef het niet bij; er bleek nog een bonus in het verschiet; aan de voet van de Ngorongoro Krater heeft het Nederlandse artsenechtpaar na hun pensionering een prachtig project van de grond getrokken: Rhotia Valley Children’s Home, een plek waar lokale weeskinderen een nieuwe kans krijgen. Hierover later uiteraard meer.
Maar wat ik vast kan schrijven, en waar ik enorm naar uit kijk, is dat we daar gaan logeren en dat ik de kinderen daar les mag geven in karate en zelfverdediging. Bovendien hebben we een dikke cheque bij ons die we daar mogen overhandigen nadat we een zeer geslaagde fundraising vanuit onze Dojo Budokai Senshi hebben kunnen doen. Ook daarover t.z.t. meer.
Twee weken geleden was het wel even schrikken toen Gijs tijdens een training zeer ongelukkig ten val kwam, waarbij zijn knie volledig uit de kom kwam te zitten. Pas toen de ambulance arriveerde, slaagde men er in om die weer terug te zetten, maar toen was het kwaad al geschied. De banden aan de binnenkant waren finaal door en de knie zelf leek ontploft. Het heeft tot vanochtend (dag van vertrek) geduurd voordat we de knoop hebben door gehakt om toch te gaan. De knie is nu beduidend rustiger en met een brace kan hij enigszins uit de voeten. De reis zal geregeld verre van comfortabel zijn, maar hij wilde zelf ook heel graag gaan en we hosselen het wel. We hebben wel voor hetere vuren gestaan…
En zo staan we nu op Brussels Airport waar we ieder moment aan boord zullen gaan van de 787 van Ethiopian Airlines die ons via Addis Ababa naar Kilimanjaro zal brengen. Een nieuw avontuur kan gaan beginnen. Beduidend korter dan we gewend zijn, maar iets zegt me dat het daardoor niet minder bijzonder zal gaan worden.
Morgenmiddag rond deze tijd zullen we in ons eerste verblijf zitten in Arusha en zal het echte verslag gaan beginnen. Maar nu gaan we eerst even een filmpje kijken en een klein tukje proberen te doen.
Deze week is het precies een jaar geleden dat we ons Roemeense straathondje kregen dat op het punt stond de kogel te krijgen. Dankzij een berichtje van een vriendin konden we dat op tijd voorkomen en konden we haar naar Nederland laten brengen. Hier doopten we haar tot “Draga” wat lief betekent in het Roemeens, en die naam heeft ze sindsdien iedere minuut waar gemaakt.
Omdat ze anderhalf jaar onder zware omstandigheden had geleefd en een flinke switch moest maken, wilden we haar minstens een jaar “rust” geven en dus, geheel tegen onze gewoonte in, besloten we dat we de zomer geen verre reizen zouden maken en alles in het teken van het hondje zou staan. Zo geschiedde en het was top!
Maar dat nam natuurlijk niet weg dat het wel weer begon te kriebelen bij ons en zo ontstond het plan om dan in elk geval in de herfst een korte trip te maken. Wel iets bijzonders, maar tegelijkertijd iets met niet teveel tijdsverschil, zodat we de weinige dagen optimaal zouden kunnen benutten.
En zo kwamen we op onze nieuwe reisbestemming. Als kind ben ik enkele malen in Kenia en Zuid-Afrika geweest en dat heeft altijd diepe indruk op me gemaakt. Later ben ik nog eens uitgebreid terug geweest met Sas en ook toen was het een droomtijd. De mensen, de dieren, de natuur, het eten, het was zo bijzonder allemaal.
Tanzania hebben we in al die tijd alleen maar even “aangeraakt”, maar verder dan het grensgebied zijn we nooit geweest. En dat terwijl daar één plek ligt die al jaren en jaren op mijn bucketlist staat: de “Ngorongoro Krater”, een bizar stukje natuur in een toch al meer dan indrukwekkende omgeving.
Toen we besloten naar Afrika te gaan tijdens de herfstvakantie, was deze plek dan ook de eerste bestemming waar we aan dachten. Daaromheen zouden we de reis gaan plannen.
De Serengeti is een vlakte die ik ook zo graag aan mijn kinderen wil laten zien, dus dat werd de tweede spot. En als laatste voegden we daar het Tarangire park aan toe, een vrij onbekend park bekend om de bijzondere vogels en de enorme olifanten populatie.
Ons Safari rondje was daarmee vastgesteld. Een eigen jeep, een driver die alle dagen bij ons zou blijven en heel ervaren was met het zoeken naar wild, en bijzondere plekken om te overnachten, maakten het plaatje compleet.
Maar daar bleef het niet bij; er bleek nog een bonus in het verschiet; aan de voet van de Ngorongoro Krater heeft het Nederlandse artsenechtpaar na hun pensionering een prachtig project van de grond getrokken: Rhotia Valley Children’s Home, een plek waar lokale weeskinderen een nieuwe kans krijgen. Hierover later uiteraard meer.
Maar wat ik vast kan schrijven, en waar ik enorm naar uit kijk, is dat we daar gaan logeren en dat ik de kinderen daar les mag geven in karate en zelfverdediging. Bovendien hebben we een dikke cheque bij ons die we daar mogen overhandigen nadat we een zeer geslaagde fundraising vanuit onze Dojo Budokai Senshi hebben kunnen doen. Ook daarover t.z.t. meer.
Twee weken geleden was het wel even schrikken toen Gijs tijdens een training zeer ongelukkig ten val kwam, waarbij zijn knie volledig uit de kom kwam te zitten. Pas toen de ambulance arriveerde, slaagde men er in om die weer terug te zetten, maar toen was het kwaad al geschied. De banden aan de binnenkant waren finaal door en de knie zelf leek ontploft. Het heeft tot vanochtend (dag van vertrek) geduurd voordat we de knoop hebben door gehakt om toch te gaan. De knie is nu beduidend rustiger en met een brace kan hij enigszins uit de voeten. De reis zal geregeld verre van comfortabel zijn, maar hij wilde zelf ook heel graag gaan en we hosselen het wel. We hebben wel voor hetere vuren gestaan…
En zo staan we nu op Brussels Airport waar we ieder moment aan boord zullen gaan van de 787 van Ethiopian Airlines die ons via Addis Ababa naar Kilimanjaro zal brengen. Een nieuw avontuur kan gaan beginnen. Beduidend korter dan we gewend zijn, maar iets zegt me dat het daardoor niet minder bijzonder zal gaan worden.
Morgenmiddag rond deze tijd zullen we in ons eerste verblijf zitten in Arusha en zal het echte verslag gaan beginnen. Maar nu gaan we eerst even een filmpje kijken en een klein tukje proberen te doen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
