20-10-2018
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
21 Oktober 2018 | Tanzania, Arusha
20 Oktober 2018
Vier jaar geleden deden we al eens “Thailand op krukken” en toen riepen we al dat we dat veeeeeeel vaker moesten doen. In elk geval voor wat betreft het stukje transport. Want er gingen een hoop deuren voor ons open, hetgeen het getob een stuk minder tobberig maakte…
En nou zitten we in een vergelijkbare situatie. Dit keer is het Tanzania/Zanzibar op krukken, en is de hoofdrol weg gelegd voor Gijs. En ik moet zeggen, so far so good, want ook nu weer zijn alle mensen op de luchthavens meer dan aardig en doen ze er alles aan om het voor hem zo comfortabel mogelijk te maken. Zelf had ik anderhalve week geleden al het hoofdkantoor van Ethiopian Airlines in Addis Ababa gek gedraaid door niet op te geven tot ze op alle vier de stretches die we met hun vliegen, de stoelen met de meeste beenruimte voor Gijs hadden gereserveerd. En op het vliegveld van Addis zelf, waar we een overstap hadden, kwamen ze hem met een rolstoel vanuit het vliegtuig halen. Een aparte vliegtuigdeur werd geopend, waardoor we in een mobiele lift terecht kwamen, waarna ze ons in één rechte lijn naar de transithal brachten. Top!
Sowieso even twee duimen omhoog voor Ethiopian Airlines als vliegmaatschappij; mooie moderne vloot (vandaag vlogen we met de Dreamliner 787 en met de Airbus 350) met beduidend meer ruimte per passagier dan welke maatschappij ook! Je hebt alle ruimte voor je benen en de stoelen gaan een heel eind plat, ook in de economy class. Zeker een aanrader!
En ook het laatste stukje tot Kilimanjaro, Tanzania verliep soepel dankzij de behulpzame gasten in en rond het vliegtuig. Ook hier werd Gijs weer met een goederenlift uit het vliegtuig gehaald en deze man heeft ons uiteindelijk vergezeld tot we in de auto stapten, hetgeen ons een tijdwinst van minstens een uur gaf, want de immense rijen voor de douane werden via aan aparte lane met het grootste gemak omzeild. De bagage lag al op ons te wachten en binnen 20 minuten na touch down maakten we al kennis met Karin, ons contactpersoon hier, die ons met een jeep op stond te wachten. Even wat info uitgewisseld en afgesproken dat we elkaar woensdag bij het weeshuis zouden zien, en toen zijn wij en route gegaan naar ons eerste slaap-adres.
Vanaf het vliegveld reden we de “highway” op, die van Arusha helemaal door loopt tot aan Nairobi. Heerlijk hoe dat hier het predikaat snelweg krijgt, terwijl het eigenlijk een rommelige B-weg is waar men op een slakkengangetje overheen kachelt terwijl er van alles om je heen gebeurt. Kleine kuddes met geiten en koeien worden gehoed in de berm, velden met mais, bananenbomen en koffieplantages worden afgewisseld door kleine woongemeenschappen en kleurrijke marktjes, de dames in de traditionele kledij lopen onverstoorbaar met gigantische ladingen op het hoofd, terwijl je de ene politiepost na de andere passeert die heel selectief auto’s te grazen nemen en ze boetes laten betalen die qua hoogte gebaseerd zijn op de mate van tegenstrubbeling. Hoe harder je roept dat je het er niet mee eens bent, hoe hoger de boete wordt. En dat kan dan flink oplopen…
Achter het stuur bij ons zit Nyagushi, een jonge gast die van zijn spaarcenten een oude 4x4 heeft gekocht en zich nou laat inhuren om te pendelen tussen Arusha en Kilimanjaro Airport.
Naast hem zit Gijs, omdat daar de meeste beenruimte is. Sas, Maasje en ik zitten op de achterbank tegen elkaar aan te plakken in de hitte van deze Oktobermiddag.
Nyagushi praat ons ondertussen bij over van alles en nog wat. Over de Mount Kilimanjaro (5700m) waarvan we vandaag alleen het begin van de helling kunnen zien, omdat de rest schuil gaat in de wolken. Over de Mount Mauro die aan de andere kant in de verte ligt en iets lager is (4600m) en over de maar liefst 125 verschillende tribes die wonen in het gebied daartussen en die allemaal hun eigen unieke taal hebben. Bizar!
Gelukkig is daar het Swahili nog, de taal die ze allemaal wel spreken, zodat ze toch kunnen communiceren onderling.
Nyagushi zelf is van de Arusha Tribe, één van de oorspronkelijke tribes die nog verwantschap heeft met de Masai Mara.
Als we weer een grote farm passeren waarvan hij vertelt dat die ook weer gerund wordt door een Nederlander, vertelt hij ons dat de Nederlanders hier gekscherend de “Sjaba-tribe” worden genoemd, oftewel de stam met geld. Waarmee gedoeld wordt op de vele succesvolle ondernemingen hier van Nederlanders, met name op het agrarische vlak.
Nyagushi heeft trouwens de gewoonte, zo bleek, om aan alle Nederlandse mensen die hij aan boord krijgt, twee woorden te vragen in het Nederlands. Op die manier heeft hij de afgelopen twee jaar al een aardige woordenschat opgebouwd. Van Gijs kreeg hij vandaag het woord “vogel” er bij, van Maasje het woord “zonnebril”.
De laatste anderhalve kilometer voor onze bestemming wordt ook wel de “wasmachine” genoemd, omdat het een dirt road is in dermate slechte conditie dat je continue door de wagen heen en weer wordt geslingerd. Die meters zijn voor Gijs natuurlijk wat minder cool, maar gelukkig doemt al gauw het hek op met de naam: “Ilburo Safari Lodges” erop.
Wat een leuk lodge gebeuren is dit ook weer, zeg! Een groot hoofdgebouw met daarachter een groot zwembad waaromheen ronde huisjes gebouwd zijn, elk goed voor twee volwaardige kamers met badkamer. Wij krijgen er eentje die iets verder naar achteren ligt, hetgeen wel lekker rustig is. Een kamer voor de kids, en een kamer voor ons, en daartussen (heel fijn!) connecting doors.
Gijs is blij dat hij even ligt, maar Maasje en ik weten niet hoe gauw we ons in zwemkleding moeten hijsen en liggen al gauw te plonsen in de pool. Net als we klaar zijn, komt er een verkoelende bui over zetten en zoeken we beschutting onder een houten overkapping op het terrein.
We zijn wat moe en sterven vooral van de honger, dus om 18.30 uur zitten we al in het restaurant. Hier krijgen we een heerlijk menu opgediend, waarvan het hoofdgerecht een keuze menu was.
Erg lekker gegeten. Vegetarisch voor Sas en Gijs, varken voor Maas en een heerlijke beef voor mij, opgediend met gebakken zoete aardappelen en gebakken groenten.
Het was echt supergezellig. Kids hadden goede moraal en we hebben erg gelachen.
Ten tijde van het toetje (verse fruit met slagroom) kwam de man met de hamer op bezoek en maaide flink om zich heen. We begonnen het allemaal te merken dat we een nacht hadden doorgehaald. Tijd om bij te slapen en zo fit te zijn voor de Safari.
Dit was al met al een meer dan prima reisdag, met een nog veel meer dan prima afsluiter in de lodge. We zullen er vroeg in liggen vanavond en morgen mikken we op vroeg ontbijt, zodat we om 08.00 uur klaar staan voor de eerste echte Safari-dag. Op naar de olifanten en buffels, op naar de Tarangire!
Vier jaar geleden deden we al eens “Thailand op krukken” en toen riepen we al dat we dat veeeeeeel vaker moesten doen. In elk geval voor wat betreft het stukje transport. Want er gingen een hoop deuren voor ons open, hetgeen het getob een stuk minder tobberig maakte…
En nou zitten we in een vergelijkbare situatie. Dit keer is het Tanzania/Zanzibar op krukken, en is de hoofdrol weg gelegd voor Gijs. En ik moet zeggen, so far so good, want ook nu weer zijn alle mensen op de luchthavens meer dan aardig en doen ze er alles aan om het voor hem zo comfortabel mogelijk te maken. Zelf had ik anderhalve week geleden al het hoofdkantoor van Ethiopian Airlines in Addis Ababa gek gedraaid door niet op te geven tot ze op alle vier de stretches die we met hun vliegen, de stoelen met de meeste beenruimte voor Gijs hadden gereserveerd. En op het vliegveld van Addis zelf, waar we een overstap hadden, kwamen ze hem met een rolstoel vanuit het vliegtuig halen. Een aparte vliegtuigdeur werd geopend, waardoor we in een mobiele lift terecht kwamen, waarna ze ons in één rechte lijn naar de transithal brachten. Top!
Sowieso even twee duimen omhoog voor Ethiopian Airlines als vliegmaatschappij; mooie moderne vloot (vandaag vlogen we met de Dreamliner 787 en met de Airbus 350) met beduidend meer ruimte per passagier dan welke maatschappij ook! Je hebt alle ruimte voor je benen en de stoelen gaan een heel eind plat, ook in de economy class. Zeker een aanrader!
En ook het laatste stukje tot Kilimanjaro, Tanzania verliep soepel dankzij de behulpzame gasten in en rond het vliegtuig. Ook hier werd Gijs weer met een goederenlift uit het vliegtuig gehaald en deze man heeft ons uiteindelijk vergezeld tot we in de auto stapten, hetgeen ons een tijdwinst van minstens een uur gaf, want de immense rijen voor de douane werden via aan aparte lane met het grootste gemak omzeild. De bagage lag al op ons te wachten en binnen 20 minuten na touch down maakten we al kennis met Karin, ons contactpersoon hier, die ons met een jeep op stond te wachten. Even wat info uitgewisseld en afgesproken dat we elkaar woensdag bij het weeshuis zouden zien, en toen zijn wij en route gegaan naar ons eerste slaap-adres.
Vanaf het vliegveld reden we de “highway” op, die van Arusha helemaal door loopt tot aan Nairobi. Heerlijk hoe dat hier het predikaat snelweg krijgt, terwijl het eigenlijk een rommelige B-weg is waar men op een slakkengangetje overheen kachelt terwijl er van alles om je heen gebeurt. Kleine kuddes met geiten en koeien worden gehoed in de berm, velden met mais, bananenbomen en koffieplantages worden afgewisseld door kleine woongemeenschappen en kleurrijke marktjes, de dames in de traditionele kledij lopen onverstoorbaar met gigantische ladingen op het hoofd, terwijl je de ene politiepost na de andere passeert die heel selectief auto’s te grazen nemen en ze boetes laten betalen die qua hoogte gebaseerd zijn op de mate van tegenstrubbeling. Hoe harder je roept dat je het er niet mee eens bent, hoe hoger de boete wordt. En dat kan dan flink oplopen…
Achter het stuur bij ons zit Nyagushi, een jonge gast die van zijn spaarcenten een oude 4x4 heeft gekocht en zich nou laat inhuren om te pendelen tussen Arusha en Kilimanjaro Airport.
Naast hem zit Gijs, omdat daar de meeste beenruimte is. Sas, Maasje en ik zitten op de achterbank tegen elkaar aan te plakken in de hitte van deze Oktobermiddag.
Nyagushi praat ons ondertussen bij over van alles en nog wat. Over de Mount Kilimanjaro (5700m) waarvan we vandaag alleen het begin van de helling kunnen zien, omdat de rest schuil gaat in de wolken. Over de Mount Mauro die aan de andere kant in de verte ligt en iets lager is (4600m) en over de maar liefst 125 verschillende tribes die wonen in het gebied daartussen en die allemaal hun eigen unieke taal hebben. Bizar!
Gelukkig is daar het Swahili nog, de taal die ze allemaal wel spreken, zodat ze toch kunnen communiceren onderling.
Nyagushi zelf is van de Arusha Tribe, één van de oorspronkelijke tribes die nog verwantschap heeft met de Masai Mara.
Als we weer een grote farm passeren waarvan hij vertelt dat die ook weer gerund wordt door een Nederlander, vertelt hij ons dat de Nederlanders hier gekscherend de “Sjaba-tribe” worden genoemd, oftewel de stam met geld. Waarmee gedoeld wordt op de vele succesvolle ondernemingen hier van Nederlanders, met name op het agrarische vlak.
Nyagushi heeft trouwens de gewoonte, zo bleek, om aan alle Nederlandse mensen die hij aan boord krijgt, twee woorden te vragen in het Nederlands. Op die manier heeft hij de afgelopen twee jaar al een aardige woordenschat opgebouwd. Van Gijs kreeg hij vandaag het woord “vogel” er bij, van Maasje het woord “zonnebril”.
De laatste anderhalve kilometer voor onze bestemming wordt ook wel de “wasmachine” genoemd, omdat het een dirt road is in dermate slechte conditie dat je continue door de wagen heen en weer wordt geslingerd. Die meters zijn voor Gijs natuurlijk wat minder cool, maar gelukkig doemt al gauw het hek op met de naam: “Ilburo Safari Lodges” erop.
Wat een leuk lodge gebeuren is dit ook weer, zeg! Een groot hoofdgebouw met daarachter een groot zwembad waaromheen ronde huisjes gebouwd zijn, elk goed voor twee volwaardige kamers met badkamer. Wij krijgen er eentje die iets verder naar achteren ligt, hetgeen wel lekker rustig is. Een kamer voor de kids, en een kamer voor ons, en daartussen (heel fijn!) connecting doors.
Gijs is blij dat hij even ligt, maar Maasje en ik weten niet hoe gauw we ons in zwemkleding moeten hijsen en liggen al gauw te plonsen in de pool. Net als we klaar zijn, komt er een verkoelende bui over zetten en zoeken we beschutting onder een houten overkapping op het terrein.
We zijn wat moe en sterven vooral van de honger, dus om 18.30 uur zitten we al in het restaurant. Hier krijgen we een heerlijk menu opgediend, waarvan het hoofdgerecht een keuze menu was.
Erg lekker gegeten. Vegetarisch voor Sas en Gijs, varken voor Maas en een heerlijke beef voor mij, opgediend met gebakken zoete aardappelen en gebakken groenten.
Het was echt supergezellig. Kids hadden goede moraal en we hebben erg gelachen.
Ten tijde van het toetje (verse fruit met slagroom) kwam de man met de hamer op bezoek en maaide flink om zich heen. We begonnen het allemaal te merken dat we een nacht hadden doorgehaald. Tijd om bij te slapen en zo fit te zijn voor de Safari.
Dit was al met al een meer dan prima reisdag, met een nog veel meer dan prima afsluiter in de lodge. We zullen er vroeg in liggen vanavond en morgen mikken we op vroeg ontbijt, zodat we om 08.00 uur klaar staan voor de eerste echte Safari-dag. Op naar de olifanten en buffels, op naar de Tarangire!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
