Dag 9
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
19 Juli 2017 | Indonesië, Rantepao
18 juli 2017
dag 9
Vandaag stond een reisdag op het programma. Van Sengkang aan Lake Tempe, naar Rante Pao in Tana Toraja, een rit van iets meer dan 200 km op papier, maar op dit wegennet betekent dat ruim 6 uur met een personen-auto.
Om 08.00 uur waren we opgestaan en hebben we weer een ontbijtje gepakt. Daarna de spullen verzameld en naar de receptie gegaan, waar Anton ons al stond op te wachten met de beloofde chauffeur, een aardige oude lokale snurkhaas die geen woord over de grens sprak, maar die ons, zoals later bleek, wel veilig en wel naar de bestemming zou brengen.
Om 09.00 uur reden we weg, precies volgens planning.
De chauffeur (ik ben zijn naam vergeten) reed netjes, maar had wel een extreem toeterbeleid. Toeteren is hier vast onderdeel van het autorijden, ik denk zelfs dat het een apart onderdeel is van je examen, als er hier al een examen vereist is voor je rijbewijs… Maar je hebt toeteren en toeteren. Men toetert als men wil passeren, men toetert als men denkt dat er iemand van richting of baan gaat veranderen, men toetert als men een bekende ziet, men toetert uit reflex als iemand anders toetert, men toetert als men denkt dat ze jou een taxiritje kunnen aanbieden of men toetert als men het ergens niet mee eens is.
Onze chauffeur toeterde in al die gevallen, hij maakte geen uitzondering. Hij ging ook niet voor een korte toet, hij ging voor een lange toeterrrrr met vele herhalingen alsof hij in morse wat probeerde te zeggen.
Je hebt mensen die altijd het laatste woord willen hebben, onze vriend wilde steeds de laatste toeter hebben. Dus was er een bad-ass die het lef had om naar hem te toeteren, dan toeterde hij daar steevast weer overheen.
Haha, heerlijk. Maar verder deed hij het netjes en hij kende de route duidelijk goed en wist een paar keer een mooie afsnijroute dwars door de middle of nowhere te pakken om opstoppingen heen.
Wat heb ik genoten van deze tocht. Er zijn verschillende routes om vanuit Sengkang te nemen, met als eerste keuze of je linksom of rechtsom om het Tempe meer heen gaat. Wij hebben ‘m anti-clock wise gemaakt, dus we hebben nog heel lang door het linkerraampje zicht gehad op het meer.
Er is zo verschrikkelijk veel te zien onderweg, je raakt niet uitgekeken. Overal gebeurt wel iets. Het is dinsdag vandaag, dus de jeugd gaat gewoon naar school. Het is opvallend hoeveel scholen ze hier hebben. Kinderen dragen schooluniformen en de kleuren zeggen iets over het type school waar je heen gaat. Zo zijn de rood/witte uniformen voor de basisscholen, de blauw/witte voor de middelbare scholen en ik zag nog wat geel/groene varianten die volgens mij van de kleuterschool waren. De scholen zelf zien er van buiten allemaal kleurig en keurig uit. Ik wil proberen deze reis nog eens bij een schooltje binnen te kunnen stappen, al is het maar om Gijs en Maasje te kunnen laten zien hoe groot de verschillen zijn.
De huizen langs de weg zijn in drie categorieën in te delen; je hebt de gammele hutjes direct op de bodem, veel bamboe en golfplaten en veel rommel rondom het huis. Dan heb je de huizen op palen, het type queenslander zoals ik ze eerder al noemde. Duidelijk een stap hoger in de keten. Nog steeds van hout, al worden hier wel mooie planken van tropisch hardhout gebruikt en ziet het er allemaal verzorgd en netjes uit. Auto’s geparkeerd onder het huis, gezelligheid op de veranda en alles oogt al wat meer opgeruimd, al blijft het ook hier vaak rommelig.
Wat me brengt bij de quote van de dag, afkomstig van Sas: “Als je toch de hele dag niets te doen hebt, waarom ga je dan niet opruimen?”… Haha, en zo is het!
De laatste categorie kom je in verhouding het minste tegen, dat zijn de betonnen huizen, hoog en (meestal) smal, in goede conditie en aan de voorzijde veelal geverfd in de meest vrolijke kleuren, zoals roze, geel of groen. De zijkanten en achterkant houden ze dan gewoon in grijze betonkleur. Hier woont duidelijk de upper-class van de lokale bevolking.
Veel dieren langs de route. De honden die allemaal los lopen vlak langs de weg, allemaal van het zelfde type, allemaal lekker krabbend van de vlooien en allemaal stoïcijns voor het langs denderende toeterende verkeer.
Geiten lopen ook vaak los en grasduinen in de berm, veelal vergezeld door kleintjes. Kippen scharrelen ronde de huizen en ook ganzen kom je veel tegen, zeker als je iets verder buiten de bebouwde kom komt. Dan lopen ze in grote getalen vrijelijk rond.
Zelfs koeien vind je vlak langs de weg, aan een touwtje in de berm of vrij in de voortuinen.
Wat ook opvallend is hier, zijn autobanden. Autobanden worden echt voor alles gebruikt.
Zo worden ze als stootkussens langs de weg gebruikt, maar ook als bloembakken bijvoorbeeld. Zowel voor grote planten langs de weg (2 banden op elkaar) of voor hangplanten (stukken band aan de wand bevestigd). Als vuilnisbakken worden ze gebruikt (paar banden op elkaar gelijmd en een platte deksel er op) of gewoon als versiering. Per dorp worden ze dan in dezelfde kleuren geverfd. Dus je hebt een heel dorp met alle banden geel/groen en een dorp verder vind je al deze genoemde varianten in het geel/rood bijvoorbeeld. Het maakt het wel fleurig. Vaak worden de huizen dan ook in de zelfde kleuren geverfd.
Na een kleine twee uur begint de klim in de bergen en begint het volgende genieten. Prachtige vergezichten volgen, alles is zo groen, zo groen. Van de rijstvelden in het dal tot de hoogste palmen op de toppen, alle tinten groen van het palet komen voorbij. De weg volgt regelmatig grote snelstromende rivieren, waarvan het water bruin en onaantrekkelijk oogt, maar waarvan de kleur wel weer heel goed in het plaatje past.
Bovenop één van de bergtoppen maken we een korte stop om thee te drinken. Leunend over de balustrade heb je een adembenemend uitzicht over het berglandschap. Je kijkt uit op een berg die de nogal vreemde naam “erotische berg” draagt. Daar hadden wij even geen beeld bij, dus dat hebben we op gezocht, maar het blijkt dat een deel van de berg lijkt op de edele delen van een vrouw. We hebben onze foto’s er nog eens op na geslagen en menen gevonden te hebben wat men bedoelt, maar ietwat vergezocht is het wel.
Neemt niet weg dat het uitzicht zelf genieten is geblazen.
Na ruim 5 uur rijden we onder de toegangspoort door van Tana Toraja, de naam van dit hele gebied. We hebben dan nog altijd een anderhalf uur te gaan voor onze bestemming, maar het gebied hebben we al bereikt. En dat merk je meteen…
De oude religie van Toraja heet “Aluk to dolo”, maar ten tijde van de kolonisatie is het Christendom hier flink opgedrongen, al ging dat niet zo gemakkelijk. Rond 1930 waren slechts zo’n 1700 Toraja bekeerd. Pas na de onafhankelijkheid hebben de Toraja massaal voor het Christendom gekozen, waarschijnlijk omdat men verplicht was een religie op te geven, maar ook om tegenwicht te bieden aan de “to sallang” (de moslims).
Vanaf het moment dat je Toraja binnen rijdt, zie je steeds meer kerken. Niet her en der een kerk, maar echt veel, soms meerdere bij elkaar. Net als de moskeeën zien ook deze er mooi onderhouden uit en zijn ze duidelijk allemaal in gebruik. Moskeeën zelf kom je juist steeds minder vaak tegen, al zijn ze er wel nog. Het is bijzonder hoe de godsdiensten (5 zijn er in totaal) zo in harmonie naast elkaar leven.
En vanaf het moment dat je Toraja binnen komt, zie je de kenmerkende huizen van hier, de traditionele huizen op palen met de gekromde daken die met geometrische patronen zijn versierd. Veel meer dan je eigenlijk van tevoren had gedacht.
Ook de buffel, die zo belangrijk is in de cultuur hier, zie je overal op het gemakkie grazen in de weilanden. Dat ziet er vredig uit, maar je weet dat er de komende maanden honderden ritueel geslacht zullen gaan worden op de vele begrafenisceremonies die er aan komen. 40 tot 50 buffels voor één ceremonie is eerder regel dan uitzondering.
Zo’n begrafenisritueel hopen we nog mee te kunnen maken de komende dag, maar eerst was het zaak ons hotel te vinden. Hotel Pison is het geworden, een eenvoudig maar keurig hotel aan de rand van de stad Rante Pao. Zeer gastvrij ontvangen met verse juice voor de kids en thee voor ons, en daarna werden ons twee kamers toegewezen. Helemaal prima. En het kost hier echt geen drol. Omgerekend betaal je 12,50 euro per nacht voor een 2-persoons kamer. Hoe lekker is dat?
Even bijgekomen en opgefrist en daarna een eerste verkenningsronde gemaakt. Het is een kleine kilometer lopen naar het centrum, en langs de route is al van alles te beleven en te zien.
In het centrum zagen we weer een stalletje met Martabak, dus daar hebben we eerst twee van besteld en daar op een bankje opgegeten, eentje vegetarisch en eentje met kip er in.
En als toetje trakteerden we ons zelf op Keju Susu, een soort warme taart die ze daar ter plekke bereiden, met chocola en cocos. Ze snijden de taart vervolgens in een paar stukken en pakken ‘m warm voor je in. Om je vingers bij op te eten.
Daarna hebben we nog wat langs de winkeltjes gestruind. Slippers voor Maasje gescoord en machetes voor Gijs bekeken. En we hebben vast gekeken bij de busdiensten hoe we over een dag of 5 verder landinwaarts kunnen.
Nog even ergens een bakkie gedaan en terwijl we daar zaten, kregen we foto’s door ge-appt van Coco die weer thuis was van de dierenarts. Poten nog in het verband en nog aan de medicijnen, maar gelukkig weer in haar vertrouwde omgeving. Haar eetlust had er in elk geval niet onder geleden bij de dierenarts, want die is in een week tijd bijna verdubbeld, lijkt het wel… haha.
Het was fijn om haar weer zo te zien. Hulde voor de Liza en haar moeder die zo goed hebben gehandeld en er zo goed voor zorgen. Echt fantastisch!
Wij gaan nu plannen maken voor de komende dagen. We hebben een paar dingen op ons lijstje staan en moeten nu even gaan kijken hoe we dat georganiseerd gaan krijgen.
Maar dat is al half the fun; stukje hosselen… :-)
Wordt vervolgd.
dag 9
Vandaag stond een reisdag op het programma. Van Sengkang aan Lake Tempe, naar Rante Pao in Tana Toraja, een rit van iets meer dan 200 km op papier, maar op dit wegennet betekent dat ruim 6 uur met een personen-auto.
Om 08.00 uur waren we opgestaan en hebben we weer een ontbijtje gepakt. Daarna de spullen verzameld en naar de receptie gegaan, waar Anton ons al stond op te wachten met de beloofde chauffeur, een aardige oude lokale snurkhaas die geen woord over de grens sprak, maar die ons, zoals later bleek, wel veilig en wel naar de bestemming zou brengen.
Om 09.00 uur reden we weg, precies volgens planning.
De chauffeur (ik ben zijn naam vergeten) reed netjes, maar had wel een extreem toeterbeleid. Toeteren is hier vast onderdeel van het autorijden, ik denk zelfs dat het een apart onderdeel is van je examen, als er hier al een examen vereist is voor je rijbewijs… Maar je hebt toeteren en toeteren. Men toetert als men wil passeren, men toetert als men denkt dat er iemand van richting of baan gaat veranderen, men toetert als men een bekende ziet, men toetert uit reflex als iemand anders toetert, men toetert als men denkt dat ze jou een taxiritje kunnen aanbieden of men toetert als men het ergens niet mee eens is.
Onze chauffeur toeterde in al die gevallen, hij maakte geen uitzondering. Hij ging ook niet voor een korte toet, hij ging voor een lange toeterrrrr met vele herhalingen alsof hij in morse wat probeerde te zeggen.
Je hebt mensen die altijd het laatste woord willen hebben, onze vriend wilde steeds de laatste toeter hebben. Dus was er een bad-ass die het lef had om naar hem te toeteren, dan toeterde hij daar steevast weer overheen.
Haha, heerlijk. Maar verder deed hij het netjes en hij kende de route duidelijk goed en wist een paar keer een mooie afsnijroute dwars door de middle of nowhere te pakken om opstoppingen heen.
Wat heb ik genoten van deze tocht. Er zijn verschillende routes om vanuit Sengkang te nemen, met als eerste keuze of je linksom of rechtsom om het Tempe meer heen gaat. Wij hebben ‘m anti-clock wise gemaakt, dus we hebben nog heel lang door het linkerraampje zicht gehad op het meer.
Er is zo verschrikkelijk veel te zien onderweg, je raakt niet uitgekeken. Overal gebeurt wel iets. Het is dinsdag vandaag, dus de jeugd gaat gewoon naar school. Het is opvallend hoeveel scholen ze hier hebben. Kinderen dragen schooluniformen en de kleuren zeggen iets over het type school waar je heen gaat. Zo zijn de rood/witte uniformen voor de basisscholen, de blauw/witte voor de middelbare scholen en ik zag nog wat geel/groene varianten die volgens mij van de kleuterschool waren. De scholen zelf zien er van buiten allemaal kleurig en keurig uit. Ik wil proberen deze reis nog eens bij een schooltje binnen te kunnen stappen, al is het maar om Gijs en Maasje te kunnen laten zien hoe groot de verschillen zijn.
De huizen langs de weg zijn in drie categorieën in te delen; je hebt de gammele hutjes direct op de bodem, veel bamboe en golfplaten en veel rommel rondom het huis. Dan heb je de huizen op palen, het type queenslander zoals ik ze eerder al noemde. Duidelijk een stap hoger in de keten. Nog steeds van hout, al worden hier wel mooie planken van tropisch hardhout gebruikt en ziet het er allemaal verzorgd en netjes uit. Auto’s geparkeerd onder het huis, gezelligheid op de veranda en alles oogt al wat meer opgeruimd, al blijft het ook hier vaak rommelig.
Wat me brengt bij de quote van de dag, afkomstig van Sas: “Als je toch de hele dag niets te doen hebt, waarom ga je dan niet opruimen?”… Haha, en zo is het!
De laatste categorie kom je in verhouding het minste tegen, dat zijn de betonnen huizen, hoog en (meestal) smal, in goede conditie en aan de voorzijde veelal geverfd in de meest vrolijke kleuren, zoals roze, geel of groen. De zijkanten en achterkant houden ze dan gewoon in grijze betonkleur. Hier woont duidelijk de upper-class van de lokale bevolking.
Veel dieren langs de route. De honden die allemaal los lopen vlak langs de weg, allemaal van het zelfde type, allemaal lekker krabbend van de vlooien en allemaal stoïcijns voor het langs denderende toeterende verkeer.
Geiten lopen ook vaak los en grasduinen in de berm, veelal vergezeld door kleintjes. Kippen scharrelen ronde de huizen en ook ganzen kom je veel tegen, zeker als je iets verder buiten de bebouwde kom komt. Dan lopen ze in grote getalen vrijelijk rond.
Zelfs koeien vind je vlak langs de weg, aan een touwtje in de berm of vrij in de voortuinen.
Wat ook opvallend is hier, zijn autobanden. Autobanden worden echt voor alles gebruikt.
Zo worden ze als stootkussens langs de weg gebruikt, maar ook als bloembakken bijvoorbeeld. Zowel voor grote planten langs de weg (2 banden op elkaar) of voor hangplanten (stukken band aan de wand bevestigd). Als vuilnisbakken worden ze gebruikt (paar banden op elkaar gelijmd en een platte deksel er op) of gewoon als versiering. Per dorp worden ze dan in dezelfde kleuren geverfd. Dus je hebt een heel dorp met alle banden geel/groen en een dorp verder vind je al deze genoemde varianten in het geel/rood bijvoorbeeld. Het maakt het wel fleurig. Vaak worden de huizen dan ook in de zelfde kleuren geverfd.
Na een kleine twee uur begint de klim in de bergen en begint het volgende genieten. Prachtige vergezichten volgen, alles is zo groen, zo groen. Van de rijstvelden in het dal tot de hoogste palmen op de toppen, alle tinten groen van het palet komen voorbij. De weg volgt regelmatig grote snelstromende rivieren, waarvan het water bruin en onaantrekkelijk oogt, maar waarvan de kleur wel weer heel goed in het plaatje past.
Bovenop één van de bergtoppen maken we een korte stop om thee te drinken. Leunend over de balustrade heb je een adembenemend uitzicht over het berglandschap. Je kijkt uit op een berg die de nogal vreemde naam “erotische berg” draagt. Daar hadden wij even geen beeld bij, dus dat hebben we op gezocht, maar het blijkt dat een deel van de berg lijkt op de edele delen van een vrouw. We hebben onze foto’s er nog eens op na geslagen en menen gevonden te hebben wat men bedoelt, maar ietwat vergezocht is het wel.
Neemt niet weg dat het uitzicht zelf genieten is geblazen.
Na ruim 5 uur rijden we onder de toegangspoort door van Tana Toraja, de naam van dit hele gebied. We hebben dan nog altijd een anderhalf uur te gaan voor onze bestemming, maar het gebied hebben we al bereikt. En dat merk je meteen…
De oude religie van Toraja heet “Aluk to dolo”, maar ten tijde van de kolonisatie is het Christendom hier flink opgedrongen, al ging dat niet zo gemakkelijk. Rond 1930 waren slechts zo’n 1700 Toraja bekeerd. Pas na de onafhankelijkheid hebben de Toraja massaal voor het Christendom gekozen, waarschijnlijk omdat men verplicht was een religie op te geven, maar ook om tegenwicht te bieden aan de “to sallang” (de moslims).
Vanaf het moment dat je Toraja binnen rijdt, zie je steeds meer kerken. Niet her en der een kerk, maar echt veel, soms meerdere bij elkaar. Net als de moskeeën zien ook deze er mooi onderhouden uit en zijn ze duidelijk allemaal in gebruik. Moskeeën zelf kom je juist steeds minder vaak tegen, al zijn ze er wel nog. Het is bijzonder hoe de godsdiensten (5 zijn er in totaal) zo in harmonie naast elkaar leven.
En vanaf het moment dat je Toraja binnen komt, zie je de kenmerkende huizen van hier, de traditionele huizen op palen met de gekromde daken die met geometrische patronen zijn versierd. Veel meer dan je eigenlijk van tevoren had gedacht.
Ook de buffel, die zo belangrijk is in de cultuur hier, zie je overal op het gemakkie grazen in de weilanden. Dat ziet er vredig uit, maar je weet dat er de komende maanden honderden ritueel geslacht zullen gaan worden op de vele begrafenisceremonies die er aan komen. 40 tot 50 buffels voor één ceremonie is eerder regel dan uitzondering.
Zo’n begrafenisritueel hopen we nog mee te kunnen maken de komende dag, maar eerst was het zaak ons hotel te vinden. Hotel Pison is het geworden, een eenvoudig maar keurig hotel aan de rand van de stad Rante Pao. Zeer gastvrij ontvangen met verse juice voor de kids en thee voor ons, en daarna werden ons twee kamers toegewezen. Helemaal prima. En het kost hier echt geen drol. Omgerekend betaal je 12,50 euro per nacht voor een 2-persoons kamer. Hoe lekker is dat?
Even bijgekomen en opgefrist en daarna een eerste verkenningsronde gemaakt. Het is een kleine kilometer lopen naar het centrum, en langs de route is al van alles te beleven en te zien.
In het centrum zagen we weer een stalletje met Martabak, dus daar hebben we eerst twee van besteld en daar op een bankje opgegeten, eentje vegetarisch en eentje met kip er in.
En als toetje trakteerden we ons zelf op Keju Susu, een soort warme taart die ze daar ter plekke bereiden, met chocola en cocos. Ze snijden de taart vervolgens in een paar stukken en pakken ‘m warm voor je in. Om je vingers bij op te eten.
Daarna hebben we nog wat langs de winkeltjes gestruind. Slippers voor Maasje gescoord en machetes voor Gijs bekeken. En we hebben vast gekeken bij de busdiensten hoe we over een dag of 5 verder landinwaarts kunnen.
Nog even ergens een bakkie gedaan en terwijl we daar zaten, kregen we foto’s door ge-appt van Coco die weer thuis was van de dierenarts. Poten nog in het verband en nog aan de medicijnen, maar gelukkig weer in haar vertrouwde omgeving. Haar eetlust had er in elk geval niet onder geleden bij de dierenarts, want die is in een week tijd bijna verdubbeld, lijkt het wel… haha.
Het was fijn om haar weer zo te zien. Hulde voor de Liza en haar moeder die zo goed hebben gehandeld en er zo goed voor zorgen. Echt fantastisch!
Wij gaan nu plannen maken voor de komende dagen. We hebben een paar dingen op ons lijstje staan en moeten nu even gaan kijken hoe we dat georganiseerd gaan krijgen.
Maar dat is al half the fun; stukje hosselen… :-)
Wordt vervolgd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
