Terug naar de campus

Zondag 17 juli


Haha, geweldig! Ik ben gek op deze manier van reizen. De dag is weer zo anders verlopen dan van tevoren bedacht. Briljant. Dachten we vanochtend nog dat we vanavond in een hotel in Bogor zouden slapen en de Botanische tuinen zouden bezoeken, blijken we ineens bij mensen thuis te tukken in een dorpje buiten de stad en gaan we morgen naar de watervallen….

De dag begon vanochtend al bijtijds toen Maasje en Sas om 08.00 uur al in het zwembad sprongen. Dat had Maasje weten af te dwingen toen een eerdere zwemsessie niet door kon gaan. Gijs tukte nog even verder en ik kon mooi nog even de laatste hand leggen aan het verslag van gisteren.
Om 09.00 uur waren we in de ontbijtzaal. Het zou voorlopig even de laatste keer zijn dat we zo uitgebreid konden ontbijten, dus daar namen we het nog maar even van.
Daarna hebben we de spullen bij elkaar geraapt en hebben we uitgecheckt.

Bogor ligt op een klein uur treinen vanaf Jakarta. Er zijn een paar stations waar je op kan stappen. Wij hebben een trein station in centraal Jakarta gepakt.
Reizen met de trein kost echt 3 x niks hier. Voor ons viertjes was ik 60.000 Roepiah kwijt, zo’n 4 euro, waarvan dan ook nog eens 10.000 roepiah borg is voor je treinkaartje. Dat kun je na aankomst weer terug vragen, als je wilt.
We hoefden niet lang te wachten op de trein, maar zagen wel meteen dat ie aardig tjokkie vol zat. Gelukkig leek één wagon meer plek te hebben, dus daar sprongen we gauw naar binnen. We konden echter maar kort genieten van deze move…. Van alle kanten kwam protest en werd er gewezen, en er kwam bovendien een bewaker tevoorschijn die op Gijs en mij af kwam. Bleek dat we in de wagon van de “wanita’s” zaten, oftewel de wagon gereserveerd voor dames. Daar waren geen heren welkom…
Haha, Sas en Maas konden blijven staan, maar wij moesten een deur verder een stampvolle wagon in, waar we dicht op elkaar gepakt in het gangpad kwamen te staan.

Ook hier trokken we weer een hoop bekijks. Bij Gijs en mij durfden ze niet openlijk actie te ondernemen en werden er steeds heimelijk fotootjes gemaakt, maar bij Sas en Maas gingen de dames helemaal los. Zo’n beetje de hele wagon moest met ze op de foto, waarbij natuurlijk vooral Maasje favoriet was met haar lange blonde haren.
Het was niet zo opdringerig en vervelend als tijdens de reis door China, maar het waren er wel weer een heleboel in een korte tijd. Maasje sloeg zich echter dapper door de shoot heen… :-)

Sas kwam iets later in gesprek met een jonger meisje van begin twintig, die studente bleek te zijn in Bogor en nu voor haar laatste jaar research moest doen in Jakarta en daarvoor veel op en neer reisde tussen de twee steden.
Toen Sas vertelde dat we naar Bogor gingen om de Botanische tuinen te bezoeken, zei ze dat die inderdaad mooi waren en bekend, maar dat de watervallen rond Bogor nog veel indrukwekkender waren. Die moest je eigenlijk gezien hebben als je hier kwam.
En zo werd al gauw afgesproken dat zij de dag erna ons die zou laten zien.
Maar het zou allemaal nog anders gaan lopen…

Aankomst in Bogor hadden we ons heel anders voorgesteld. Wij dachten in een klein rustig plaatsje aan te komen, lekker overzichtelijk, met een klein centrum waar we wel een hotelletje konden scoren. Maar het bleek een aardige heksenketel te zijn. Drommen mensen op en rond het station die zich allemaal samen persten in een smalle fly-over voor voetgangers, naar de andere kant van de drukke weg. Het feit dat er net ook weer even een onweersbui los barstte, hielp daar ook niet in mee.
We waren blij met Sella (zo heet ze) en haar vriendin Dessy, een mede-studente die zich er bij voegde, die ons voor gingen naar de plek waar de taxi’s waren.
In Bogor zijn dat geen gewone taxi’s (zoals in Jakarta), maar hebben ze de “Angutan Kota”, ook wel de “Angkot” genoemd. Hele kleine gare busjes, waarvan de zijkant permanent openstaat en er achterin kleine bankjes langs de zijkanten zijn gemonteerd. Iedereen kan daar te pas en te onpas in en uit springen. Je claimt dus niet een taxi voor je zelf. Je hopt mee op een angkot als die toevallig jouw kant op gaat. Ben je de eerste, dan kun jij natuurlijk de route wel aanvragen. Een simpele, maar doeltreffende manier van voortbewegen in die ongelooflijke chaos, en het kost bovendien geen drol.

Omdat de kids naar het toilet moesten, stopten we eerst bij een winkelcentrum. Die lag tegenover de botanische tuinen, in het centrum. Een fraai en groot centrum van meerdere verdiepingen met een ruim aanbod. Nadat we naar de wc waren geweest, stelden we voor om eerst wat te gaan eten. Daartoe moest je naar de 3e verdieping die bijna geheel in beslag werd genomen door kleine eettentjes langs de zijkanten, terwijl je dan aan lange tafels in het midden kon zitten om het op te eten. Sella hielp met bestellen en algauw zaten Maasje en ik aan een heerlijke saté, met rijst en soja koeken, en aten Sas en Gijs een vegetarische maaltijd van “water-spinazie” zoals zij dat noemden. Prima! Flesjes water er bij en de kids namen na afloop nog elk een complete kokosnoot gevuld met de zoete melk ervan.

Aan tafel werden de plannen alweer rap bijgesteld. In plaats van een hotel in Bogor werden we uitgenodigd om bij Sella te slapen, vlakbij de campus waar zij studeerde. Daar had ze nog een paar kamers over, waar we konden crashen. Van daaruit was het ook eenvoudiger en sneller om bij de watervallen te komen. De campus lag op een kleine 60 km van Bogor vandaan.

Nou, dat klonk eigenlijk wel leuk, waarom niet? De Botanische tuinen zouden we dan de dag er na nog mee kunnen pakken.
Dus daar gingen we dan, achter onze kersverse reisleidsters aan. We namen eerst een grotere bus, een soort lijndienst, die ons een eind in de goede richting bracht en op een bus stationnetje stapten we over in een angkot, met een ouwe man achter het stuur die ooit in een grijs verleden in Rotterdam had gewerkt, in de havens. Hij sprak dus nog een heel klein beetje Nederlands. Na zijn pensionering was hij terug gegaan naar Indonesië, maar na al die jaren droeg hij nog altijd de overall van zijn ouwe werkgever.
Hij bracht ons de laatste kilometers naar Cibanteng, net voorbij de enorme campus, de op twee na grootste universiteit van Indonesië.

Sella ging ons eerst voor naar het huisje waar haar broer met een paar mede-studenten woont. Die wisten helemaal niet dat wij kwamen, maar maakten binnen no-time twee kamers vrij.
We lieten de grote rugzakken even daar en liepen mee naar het huis waar Sella zelf een kamer huurt, een kleine 100 meter slingerend door kleine steegjes.
Hier kwamen we bij een familie binnen, wat later bleek de huisbazin, en daar werden we ook weer zo leuk ontvangen. Een klein huisje met een tuintje, waar wat konijnenhokken stonden. Een klein overdekt terras en een paar kamers die weer op dat terras uit kwamen. Uit alle hoeken en gaten kwamen kinderen te voorschijn van pasgeboren grut tot lekkere brutale pubers. Allemaal even aardig. Bakken vol met koekjes en lekkernijen werden op tafel gezet, allemaal nog over van het feest na de Ramadan. Lekker hoor.
Al gauw werd besloten, volgens mij op aangeven van de huisbazin, dat wij in dit huis gingen slapen. We haalden de spullen weer op uit het studentenkot van haar broer en installeerden ons hier. Dat vond ik eigenlijk zelf ook wel wat prettiger.

Back to the basics, dat is het zeker. En weer even flink schakelen na de extreme luxe van de afgelopen dagen. Matrasje op de grond, kikkers, hagedissen, muizen en vleermuizen, plus nog de nodige kriebelkruipers links en rechts, tanden poetsen en toilet boven hetzelfde gat in de grond, haha, dat was even weer wat anders.
Maar ik vind dit dus helemaal geweldig. Dit plan je toch niet. Zit je dan ineens, in een klein bergdorpje, op een terrasje je verhaal te typen. Geen toerist die hier komt. Complete rust die alleen wordt verbroken door de luidruchtige krekels en op gezette tijden door het gebed dat door de ether galmt. Het is hier overwegend moslim, ook de mensen waar we nu zijn, dus de Allah Akbars worden je ook hier toegezongen vanaf de minaretten.

We hebben nog even zitten babbelen op het terras, waar we heerlijke “opak” te eten kregen en waar Maasje de dames nog Nederlandse les heeft gegeven en toen hebben we onze matrassen opgezocht. Maasje zou eerst bij Sella op de kamer slapen, maar kwam uiteindelijk toch bij ons terecht, dus we hebben heerlijk met ons viertjes liggen zweten op de luttele vierkante meters die we hadden.
Ik was zelf al vroeg wakker, rond 04.30 uur, en ben weer op het terras gaan zitten. Verslagje schrijven, kijken naar de scharrelende muizen en de capriolen van de vleermuizen, en genietend van de rust en de typische tropische geluiden.



Maandag 18 juli

Rond half zes kwam de eerste beweging. Dan komen de mannen terug van het bidden in de moskee. De vrouwen mogen dat thuis doen, net als de kinderen. Alleen jongens moeten vanaf hun 7e levensjaar verplicht ’s ochtends om 05.00 uur bidden in het gebedshuis.
Marsella was ook rond die tijd buiten en tegen zevenen werden Sas en de kids ook wakker.
Toen Maasje buiten kwam, werden de hokken open gegooid en sprongen 5 konijnen de tuin in. Leuke voddenbalen die zich goed lieten aaien. Helemaal iets voor Maasje.

Vandaag stonden de watervallen op het menu. Om daar te komen hadden we een “Grab-car” geregeld. Dat is een soort taxi die je via een app kunt bestellen. Je vraagt een rit aan en mensen kunnen daar op in springen. Op die manier kun je de beste prijs pakken, maar omdat alle gegevens van de deelnemende chauffeurs bekend zijn, kun je ook naar de beoordelingen over die chauffeur kijken. Prima systeem.

Eerst nog even wat te ontbijten scoren. Gijs en Sas gingen vandaag voor de gado gado, terwijl Maasje en ik het bij simpele rijst hielden. Dit haalden we bij stalletjes in de straten achter de campus. Daar kwam ook Dessy er weer bij, en met ons zessen liepen we naar de rendez-vous plek met de Grab.
Op deze rit konden we heel goed de verschillende uniformen zien en vergelijken van de kinderen hier. Zo bleek dat kinderen op de basisscholen de kleuren wit en rood dragen, degenen op de verpleegsters-opleiding zijn geheel in het wit gekleed, blauw met wit is gereserveerd voor de middelbare school, terwijl wit met grijs is voorbestemd voor de leerlingen op een highschool. Dit is overigens geen lokale indeling, dit is landelijk.

In het hele gebied rond Bogor zijn watervallen te vinden. Het is een heuvelachtig terrein, met op de achtergrond de beroemde Salak-mountain.
Wij gingen echter naar een stek waar er drie waren, simpelweg nummers 1, 2 en 3 genaamd, maar voluit heten ze “Curug Nangka” (1), “Curug Daun” (2) and “Curug Kawuh” (3).
Op ongeveer een kilometer afstand werden we door de Grab afgezet. Daar kocht je een kaartje om het park binnen te gaan (1 euro p.p.) en wandelde je omhoog. Nog voor we bij het kampement waren, waar de laatste klim naar de watervallen begint, liepen we de eerste apen al tegen het lijf. Helemaal trots dat we ze hadden gespot, zaten we te kijken hoe ze op een afstand van ongeveer 50 meter bonje maakten in een grote bananenboom, tot iemand van ons ineens ontdekte dat ze ook recht boven ons hoofd zaten. Op nog geen drie meter zaten twee moeders met kleintjes aan hun buik. Erg leuk om te zien.
Ook konden we vanaf deze plek de eerste sawa’s spotten van deze vakantie. Het zullen de laatsten niet zijn, maar het was toch grappig ze al afgevinkt te kunnen hebben.

Het was echt een prachtige route, omhoog naar de watervallen. Nadat je eenmaal het kamp weer uit was, waar men voorzichtig de boel aan het opzetten was, hoofdzakelijk van bamboestokken, werd het pad smaller en bij tijden steiler, maar het bleef goed te doen. Om de zoveel tijd moest je de stroom die je opwaarts aan het volgen was, weer oversteken springend van rots naar rots, omdat het pad aan de overzijde verder ging.
Ergens op dat pad kwamen we ook weer een wilde troep apen tegen, waar één mannetje de rol van bewaker van de groep wel heel serieus nam. Terwijl de rest van de familie zich langzaam uit de voeten maakten, maakte hij de ene dreigende beweging na de andere naar Gijs en mij. Zo konden we ‘m goed van dichtbij spotten.

Watervallen nummers 1 en 2 waren mooi om te zien, maar niet echt spectaculair. Het was vooral het totaalplaatje wat het bijzonder maakte, de poeltjes met kristalhelder water en de stroomversnellingen in de prachtige groene rimboe.
Waterval nummer 1, de Curug Kawuh, daarentegen was waanzinnig. Van grote hoogte kwam de enorme stroom tussen het groen over de rotsen kletteren en stortte zich meters en meters diep naar beneden in een kleine poel met grote keien. Prachtig.

Daar moest natuurlijk even onder gestaan worden. In navolging van wat ik met mijn Sensei gedaan had in Japan afgelopen april, heb ik eerst met Gijs kihon staan doen onder de koude mega-douche. Dat deed hij hartstikke goed en hij maakte de serie mooi af.
Daarna was het de beurt aan Maasje die iets meer moeite had met de lage temperatuur van het water, maar die zich er uiteindelijk ook dapper doorheen sloeg. Ze had speciaal haar Budokai Senshi-shirt aangetrokken, zodat we foto’s konden maken voor de vakantie-fotowedstrijd. Het was die gedachte die haar op de been hield onder het koude water.

Nu ze eenmaal door waren, wilden de kids eigenlijk wel nog even zwemmen in de poelen. We besloten daartoe weer even af te zakken naar nr 2, omdat daar de poeltjes wat groter en dieper waren. Bovendien konden de kids een stuk van de stroomversnelling die je als glijbaan kon gebruiken. Dat was helemaal een succes nummer natuurlijk.
Wat een pracht gezicht, die twee boevenkoppen, lekker aan het donderjagen in die prachtige omgeving, midden in de jungle.
Ook hier weer geen toerist te zien. Sowieso hebben we na 5 dagen Indonesië welgeteld 9 toeristen bij elkaar opgeteld gezien… Dat vind ik zo bizar. Zal wel komen door de plekken die we bezocht hebben, maar dan nog. Maar goed, dat zal vanaf Bandung wel anders worden, ben ik bang…

Net toen we naar beneden wilden lopen, brak de dagelijkse ochtendbui los. Toevallig lazen we gisteren dat het gebied rond Bogor jaarlijks gemiddeld 322 onweersbuien te verwerken krijgt, dus heel verrassend was het niet. We konden gelukkig schuilen bij een huisje iets lager stroomafwaarts. Daar was een man bezig om op een vuurtje grote maiskolven te bbq’-en, dus daar hebben we er meteen twee gescoord voor de kids.
Zo snel als de bui begon, zo snel was ie ook weer afgelopen en brak de zon weer door. Tot het eind van de middag zou het verder weer prachtig weer blijven.

Zo hoog op de berg waren geen taxi’s of Angkutans te bekennen, dus we hebben wat verder moeten lopen voor we er eentje te pakken hadden. Dat was de bekende druppel die de emmer deed overlopen; er moest nou echt dringend gegeten worden…
We lieten ons weer afzetten in het straatje achter de campus, waar Sella en Dessy ons naar een prima tentje loodsten. Daar hebben we met ons zessen heerlijk geluncht (nasi goreng telor & ayam, plus noodles met groenten). En is het eten al leuk en lekker, het afrekenen gaat daar nog eens dunnetjes overheen; want voor 6 man heerlijk eten en drinken, kwam op nog geen 5 euro totaal!! Dat is toch niet normaal?…

Om uit te buiken liepen we nog even over de enorme campus heen, waar Sella en Dessy allebei zitten en waar ze later dit jaar hopen af te studeren.
Van daar uit liepen we terug naar het huis van Sella. Maatje en ik werden nog even geroepen bij een huis iets verderop, waar de bewoners op de foto wilden met de blonde schone, maar toen ze begonnen over binnen komen en blijven eten etc, hebben we gauw de excuzen-doos open getrokken.

Spullen pakken, kadootjes en adressen uitwisselen en alvast even een hotel door Sella laten boeken in Bandung, en toen liepen we met z’n allen naar de doorgaande weg, waar de bus naar Bandung voorbij zou moeten komen.
Het halve wijkje aan jeugd rende mee om die vreemde bezoekers uit te zwaaien en ook de broer van Sella kwam nog gauw aangescheurd op zijn motor.
Maar toen was daar de bus en was het tijd afscheid te nemen.

Hoe grappig is dit gegaan…
Gisteren in de trein ontmoet en 24 uur later een heel avontuur verder. Echt zo leuk. Sella en Dessy zijn echt schatjes en ze hebben super voor ons gezorgd. Het was heel erg gaaf, een ervaring om niet gauw meer te vergeten. En alhoewel Gijs wel even moest wennen aan het idee dat we “zomaar bij wildvreemden” gingen slapen, zag hij nu, nadat we al die aparte ervaringen hadden gehad, dat dat eigenlijk wel heel erg leuk was. Beide kids hebben het super gevonden en Maasje zat uiteraard weer helemaal op één lijn met Sella en Dessy. Zo leuk om te zien hoe makkelijk dat haar altijd weer af gaat. Knap hoor.

De busrit duurde iets langer dan van tevoren gedacht (4,5 uur), maar was verder wel prima. Een ruime bus met prima stoelen en plek zat.
Op de busterminal in Leuwipanjang zagen we weer heerlijke eettentjes en omdat het al tegen 21.00 uur liep, besloten we daar vast wat te eten. Geen verkeerde beslissing, want het was weer bizar lekker.
Een taxi bracht ons naar het Serena-Hotel, een plek die door de Lonely Planet nog hoog werd aangeprezen (2009), maar die duidelijk sindsdien nooit meer een opknapbeurt heeft gehad. Prima hoor, verder. En na afgelopen nacht zelfs ongekende luxe, maar het is al met al niet veel. Maar goed, dat was ook het idee natuurlijk.

Gedoucht, schone kleren aan, post bijgewerkt, drankjes gescoord aan de overkant, kortom alles op orde.
Morgen gaan we relaxed van start, is het idee. Nog niet heel goed een beeld van wat we hier gaan doen de komende dagen en hoelang we hier blijven. Ik vermoed twee overnachtingen, maar vooralsnog hebben we er pas eentje geboekt.

We gaan het wel beleven. Komt wel goed. Vooralsnog is het allemaal Genieten, met een hoofdletter G !!!