Dag 5
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
15 Juli 2017 | Indonesië, Makassar
14 juli 2017
De vroegste wake-up call van deze reis; om 06.00 uur ging de wekker al. We moesten immers al om 06.45 uur richting het vliegveld.
We hadden nog maar net de benen uit het bed geslingerd of er werd al aangeklopt. Daar stond een van de jongens met een groot dienblad met ons ontbijt. Een complete warme maaltijd per persoon, met rijst, gebakken ei, kroepoek en gebakken vis. Daarnaast nog een schaal met een complete meloen in stukjes. Hoe uitgebreid was dit, voor zo’n eenvoudige homestay. Perfect verzorgd en duidelijk met zorg bereid.
Ook de rit naar het vliegveld werd door de Homestay geregeld. Service van de zaak, geen extra charge. Super relaxed allemaal en zo kwamen we dus om 07.00 uur aan op Adisutjipto Airport, nog steeds in de overtuiging dat we pas om 09.15 uur hoefden te vliegen.
Wat een heerlijke chaos was het hier. Honderden mensen krioelden door elkaar heen, meer kartonnen dozen dan tassen als handbagage, zonder enige regelmaat of eenduidige richting, in willekeurige rijen voor vage balies, door elkaar roepend en gebarend. I love it.
We hadden nog geen boarding passes kunnen printen voor deze vlucht, dus ook wij gingen op zoek naar een willekeurig rijtje, op de gok dat ze ons daar verder konden helpen. En dat ging goed; een vriendelijke dame hielp ons met bagage en tickets. Het was daar dat we er achter kwamen dat, wederom vanwege de militaire oefeningen, de vlucht met ruim een uur vervroegd was… Haha, daar kwamen we goed weg. Gauw een bakkie koffie gescoord en toen meteen door naar de gate. Of nou ja, gate… Een grote wachtruimte, barstensvol met passagiers voor meerdere vluchten, winkeltjes rondom en twee glazen deuren richting de platforms van de vliegtuigen, die dan om en om als gate gebruikt werden.
Vandaar een klein wandeltje naar de Canadese “Bombardier CRJ-1000”, een langgerekt straalvliegtuig (narrow-body) met twee motoren op de staart. Erg smal en lang van binnen, met 2 x 2 stoelen naast elkaar. Ik schat dat er plaats was voor 280 man. We zaten ongeveer halfvol.
Eenmaal in het vliegtuig bleek er dan alsnog weer vertraging te komen, opnieuw door de militairen, dus al met al vertrokken we op de tijd zoals wij sowieso verwacht hadden.
Vanochtend contact gehad met zowel Qomariah, die gisteren de tas kwam ophalen, als met Marsella, een van de twee studentes die we straks gaan zien in Makassar.
Marsella en Dessy waren vanochtend vroeg al aangekomen in Makassar en gaven door dat ze ons van het vliegveld kwamen ophalen.
Qomariah had het gisteren verkeerd begrepen. Zij dacht dat ze de cadeaus die in de tas zaten, al aan de Senpai van de dojo moest geven gisteren. Maar omdat er zoveel in zat, begon ze weer te twijfelen of dat wel allemaal voor één man was en heeft ze het uiteindelijk niet gedaan. Gelukkig maar, want die cadeaus zijn natuurlijk voor veel meer mensen bedoeld dan alleen de Senpai… Het kwartje viel vanochtend bij haar en ze zou het nu allemaal bij haar thuis bewaren.
Marsella en Dessy zijn twee studentes die we op onze reis vorig jaar bij toeval tegen kwamen, toen we met de trein van Jakarta naar Bogor aan het reizen waren. Sas raakte met Marsella aan de praat en lang verhaal kort; het eindigde er mee dat we bij Marsella thuis hebben overnacht met ons vieren en dat we een gave trip gemaakt hebben naar watervallen buiten Bogor, een plek die we zelf never zouden hebben gevonden.
Toen we dit jaar weer gingen, hebben we hun gevraagd of ze het leuk vonden voor een paar dagen over te komen naar Makassar. De tickets kregen ze van ons. Het zijn zulke lieverds en ze hebben ons toen zo gastvrij onthaald, dat was wel het minste wat we konden doen.
En zo hadden we dus een mooi weerzien vanmiddag op het vliegveld. Toen we door de deuren van de aankomsthal liepen, stonden Marsella en Dessy ons al op te wachten. Ze werden vergezeld door de vader van Marsella die in Makassar woont en die aan had geboden als chauffeur op te treden. Met zijn auto zijn we naar het hotel gereden dat we voor twee dagen hebben geboekt. Ook voor de meiden hebben we een kamer geboekt.
Het ineen heel basic hotel, klein stapje terug van alle luxe van afgelopen dagen, maar de ligging is perfect.
Nadat we de spullen hadden gedropt en ons even hadden opgefrist, zijn we met z’n allen naar Fort Rotterdam gereden. Fort Rotterdam is een 17e-eeuws fort gelegen in Makassar, gebouwd op een plek waar eerder het verdedigingswerk Ujung Pandang was gebouwd in 1634 als reactie op de oorlog die met de VOC was uitgebroken. De VOC veroverde dat terug in 1667 en toen werd het Fort Rotterdam gedoopt. Het werd omgebouwd tot een Europees verdedigingswerk met vijf bastions, een beetje in de vorm van een schildpad. Op de binnenplaats herrezen huizen in Nederlandse stijl en een kerk.
Met dat in het achterhoofd is het een indrukwekkend geheel en bovenal heel goed geconserveerd. Leuk om even door heen te wandelen. Er was nog een expositie van eeuwenoude wapens die we mee gepikt hebben en Gijs en Maas waren ook nog wel even druk met de nodige foto-sessies met de lokalen die zich weer op het blonde duo stortten.
Na dit bezoekje hebben we eerst een supermarkt opgezocht, wat proviand ingeslagen en hebben we wat geld gewisseld. Ik kreeg nog wat lokale specialiteiten te proeven, zoals een bepaalde variant van de loempia en “wajik”, een zoete lekkernij van rijst en bruine suiker, gewikkeld in gedroogde bladeren. Erg lekker!
Daarna terug naar het hotel om even te chillen en ik had nog wat werk te doen.
Om 19.00 uur hadden we weer afgesproken met de vader van Marsella. We zouden lekker gaan eten met z’n zevenen en hij had de juiste adresjes hier in de stad. Eerst stopten we bij een Warung op de straat die bekend staat als het beste adres voor de saté. En daar was geen woord aan gelogen. Op een klein karretje op de stoep staan een paar man tientallen sateetjes rond te draaien boven de gloeiende kooltjes terwijl ze non-stop het vuur aanwakkeren met bamboe waaiertjes. Getuige de stoet aan lokale klanten zaten we hier goed. Maas en ik hebben daar een bescheiden portie van 30 stokjes besteld, 20 kip en 10 beef, en die daarna met ons mee genomen naar het volgende adres; Warung Lorisa, dat bekend staat om de visgerechten. Daar kon de rest van ons gezelschap boven de verse vangst van de dag dat op ijs lag uitkiezen wat ze wilden hebben. Sas ging voor de specialiteit van het huis: “Pallumara”, een soort vissoep met grote brokken van een complete vis er in. Gijs ging voor de garnalen, Marsella voor de inktvis en Dessy en de vader gingen voor weer andere vissoorten. Binnen mum van tijd stond de tafel vol met louter lekkernijen. Heerlijk om ook eindelijk weer de “water-spinach” te proeven, die hadden we ook wel gemist. Maasje en ik deden ons ondertussen te goed aan de saté, de rijst en de overheerlijke pindasaus die we mee hadden gekregen.
Maar zoals wij niet uitgepraat raakten over het eten, zo raakte de staf van de Warung niet uitgepraat over ons. En dan met name over de kinderen. De hele tijd werd er gekeken, gefluisterd en gegiebeld en toen de rekening was voldaan, kwamen ze allemaal met camera’s aan rennen om te vragen of ze op de foto mochten. Eerst een groepsfoto, maar al gauw was duidelijk dat een van de meiden daar het had voorzien op Gijs. En die vond dat op zijn beurt weer geen straf, want het was een ware schone, dus de lol was wederzijds.
Al met al weer een zeer geslaagde en vooral ook weer memorabele avond.
Terug in het hotel hebben we weer mooie plannen gesmeed voor morgen. Zoals het er nu naar uit ziet gaan we dan weer iets bijzonders doen, iets wat we zelf never geregeld zouden hebben.
Ik wilde met Sas nog graag een biertje drinken op deze wederom geslaagde dag, maar ook hier leek geen drank te bekennen. Sulawesi is hoofdzakelijk Islamitisch, dus het gaat sowieso nog wel een uitdaging worden de komende weken. Hier in Makassar is nog wel iets te scoren, daar het een echte havenstad is en de internationale matrozen wel hun wensen hebben als ze aan wal komen, maar hier in dit deel leek het kansloos.
Maar goed, opgeven is geen optie natuurlijk, dus lang verhaal kort; Joost zat ineens bij de nachtportier achter op de scooter om weer ergens op een louche plek een paar biertjes te scoren. Het moet niet gekker worden.
Twintig minuten later konden we de flesjes tegen elkaar klinken en kon er geproost worden op weer een superleuke dag. Ben vooral ook heel benieuwd wat morgen weer gaat brengen.
We laten het maar weer over ons heen komen.
(foto's uploaden is hier onmogelijk. Ik ga proberen om dat nog te regelen voordat we noordwaarts gaan trekken)
De vroegste wake-up call van deze reis; om 06.00 uur ging de wekker al. We moesten immers al om 06.45 uur richting het vliegveld.
We hadden nog maar net de benen uit het bed geslingerd of er werd al aangeklopt. Daar stond een van de jongens met een groot dienblad met ons ontbijt. Een complete warme maaltijd per persoon, met rijst, gebakken ei, kroepoek en gebakken vis. Daarnaast nog een schaal met een complete meloen in stukjes. Hoe uitgebreid was dit, voor zo’n eenvoudige homestay. Perfect verzorgd en duidelijk met zorg bereid.
Ook de rit naar het vliegveld werd door de Homestay geregeld. Service van de zaak, geen extra charge. Super relaxed allemaal en zo kwamen we dus om 07.00 uur aan op Adisutjipto Airport, nog steeds in de overtuiging dat we pas om 09.15 uur hoefden te vliegen.
Wat een heerlijke chaos was het hier. Honderden mensen krioelden door elkaar heen, meer kartonnen dozen dan tassen als handbagage, zonder enige regelmaat of eenduidige richting, in willekeurige rijen voor vage balies, door elkaar roepend en gebarend. I love it.
We hadden nog geen boarding passes kunnen printen voor deze vlucht, dus ook wij gingen op zoek naar een willekeurig rijtje, op de gok dat ze ons daar verder konden helpen. En dat ging goed; een vriendelijke dame hielp ons met bagage en tickets. Het was daar dat we er achter kwamen dat, wederom vanwege de militaire oefeningen, de vlucht met ruim een uur vervroegd was… Haha, daar kwamen we goed weg. Gauw een bakkie koffie gescoord en toen meteen door naar de gate. Of nou ja, gate… Een grote wachtruimte, barstensvol met passagiers voor meerdere vluchten, winkeltjes rondom en twee glazen deuren richting de platforms van de vliegtuigen, die dan om en om als gate gebruikt werden.
Vandaar een klein wandeltje naar de Canadese “Bombardier CRJ-1000”, een langgerekt straalvliegtuig (narrow-body) met twee motoren op de staart. Erg smal en lang van binnen, met 2 x 2 stoelen naast elkaar. Ik schat dat er plaats was voor 280 man. We zaten ongeveer halfvol.
Eenmaal in het vliegtuig bleek er dan alsnog weer vertraging te komen, opnieuw door de militairen, dus al met al vertrokken we op de tijd zoals wij sowieso verwacht hadden.
Vanochtend contact gehad met zowel Qomariah, die gisteren de tas kwam ophalen, als met Marsella, een van de twee studentes die we straks gaan zien in Makassar.
Marsella en Dessy waren vanochtend vroeg al aangekomen in Makassar en gaven door dat ze ons van het vliegveld kwamen ophalen.
Qomariah had het gisteren verkeerd begrepen. Zij dacht dat ze de cadeaus die in de tas zaten, al aan de Senpai van de dojo moest geven gisteren. Maar omdat er zoveel in zat, begon ze weer te twijfelen of dat wel allemaal voor één man was en heeft ze het uiteindelijk niet gedaan. Gelukkig maar, want die cadeaus zijn natuurlijk voor veel meer mensen bedoeld dan alleen de Senpai… Het kwartje viel vanochtend bij haar en ze zou het nu allemaal bij haar thuis bewaren.
Marsella en Dessy zijn twee studentes die we op onze reis vorig jaar bij toeval tegen kwamen, toen we met de trein van Jakarta naar Bogor aan het reizen waren. Sas raakte met Marsella aan de praat en lang verhaal kort; het eindigde er mee dat we bij Marsella thuis hebben overnacht met ons vieren en dat we een gave trip gemaakt hebben naar watervallen buiten Bogor, een plek die we zelf never zouden hebben gevonden.
Toen we dit jaar weer gingen, hebben we hun gevraagd of ze het leuk vonden voor een paar dagen over te komen naar Makassar. De tickets kregen ze van ons. Het zijn zulke lieverds en ze hebben ons toen zo gastvrij onthaald, dat was wel het minste wat we konden doen.
En zo hadden we dus een mooi weerzien vanmiddag op het vliegveld. Toen we door de deuren van de aankomsthal liepen, stonden Marsella en Dessy ons al op te wachten. Ze werden vergezeld door de vader van Marsella die in Makassar woont en die aan had geboden als chauffeur op te treden. Met zijn auto zijn we naar het hotel gereden dat we voor twee dagen hebben geboekt. Ook voor de meiden hebben we een kamer geboekt.
Het ineen heel basic hotel, klein stapje terug van alle luxe van afgelopen dagen, maar de ligging is perfect.
Nadat we de spullen hadden gedropt en ons even hadden opgefrist, zijn we met z’n allen naar Fort Rotterdam gereden. Fort Rotterdam is een 17e-eeuws fort gelegen in Makassar, gebouwd op een plek waar eerder het verdedigingswerk Ujung Pandang was gebouwd in 1634 als reactie op de oorlog die met de VOC was uitgebroken. De VOC veroverde dat terug in 1667 en toen werd het Fort Rotterdam gedoopt. Het werd omgebouwd tot een Europees verdedigingswerk met vijf bastions, een beetje in de vorm van een schildpad. Op de binnenplaats herrezen huizen in Nederlandse stijl en een kerk.
Met dat in het achterhoofd is het een indrukwekkend geheel en bovenal heel goed geconserveerd. Leuk om even door heen te wandelen. Er was nog een expositie van eeuwenoude wapens die we mee gepikt hebben en Gijs en Maas waren ook nog wel even druk met de nodige foto-sessies met de lokalen die zich weer op het blonde duo stortten.
Na dit bezoekje hebben we eerst een supermarkt opgezocht, wat proviand ingeslagen en hebben we wat geld gewisseld. Ik kreeg nog wat lokale specialiteiten te proeven, zoals een bepaalde variant van de loempia en “wajik”, een zoete lekkernij van rijst en bruine suiker, gewikkeld in gedroogde bladeren. Erg lekker!
Daarna terug naar het hotel om even te chillen en ik had nog wat werk te doen.
Om 19.00 uur hadden we weer afgesproken met de vader van Marsella. We zouden lekker gaan eten met z’n zevenen en hij had de juiste adresjes hier in de stad. Eerst stopten we bij een Warung op de straat die bekend staat als het beste adres voor de saté. En daar was geen woord aan gelogen. Op een klein karretje op de stoep staan een paar man tientallen sateetjes rond te draaien boven de gloeiende kooltjes terwijl ze non-stop het vuur aanwakkeren met bamboe waaiertjes. Getuige de stoet aan lokale klanten zaten we hier goed. Maas en ik hebben daar een bescheiden portie van 30 stokjes besteld, 20 kip en 10 beef, en die daarna met ons mee genomen naar het volgende adres; Warung Lorisa, dat bekend staat om de visgerechten. Daar kon de rest van ons gezelschap boven de verse vangst van de dag dat op ijs lag uitkiezen wat ze wilden hebben. Sas ging voor de specialiteit van het huis: “Pallumara”, een soort vissoep met grote brokken van een complete vis er in. Gijs ging voor de garnalen, Marsella voor de inktvis en Dessy en de vader gingen voor weer andere vissoorten. Binnen mum van tijd stond de tafel vol met louter lekkernijen. Heerlijk om ook eindelijk weer de “water-spinach” te proeven, die hadden we ook wel gemist. Maasje en ik deden ons ondertussen te goed aan de saté, de rijst en de overheerlijke pindasaus die we mee hadden gekregen.
Maar zoals wij niet uitgepraat raakten over het eten, zo raakte de staf van de Warung niet uitgepraat over ons. En dan met name over de kinderen. De hele tijd werd er gekeken, gefluisterd en gegiebeld en toen de rekening was voldaan, kwamen ze allemaal met camera’s aan rennen om te vragen of ze op de foto mochten. Eerst een groepsfoto, maar al gauw was duidelijk dat een van de meiden daar het had voorzien op Gijs. En die vond dat op zijn beurt weer geen straf, want het was een ware schone, dus de lol was wederzijds.
Al met al weer een zeer geslaagde en vooral ook weer memorabele avond.
Terug in het hotel hebben we weer mooie plannen gesmeed voor morgen. Zoals het er nu naar uit ziet gaan we dan weer iets bijzonders doen, iets wat we zelf never geregeld zouden hebben.
Ik wilde met Sas nog graag een biertje drinken op deze wederom geslaagde dag, maar ook hier leek geen drank te bekennen. Sulawesi is hoofdzakelijk Islamitisch, dus het gaat sowieso nog wel een uitdaging worden de komende weken. Hier in Makassar is nog wel iets te scoren, daar het een echte havenstad is en de internationale matrozen wel hun wensen hebben als ze aan wal komen, maar hier in dit deel leek het kansloos.
Maar goed, opgeven is geen optie natuurlijk, dus lang verhaal kort; Joost zat ineens bij de nachtportier achter op de scooter om weer ergens op een louche plek een paar biertjes te scoren. Het moet niet gekker worden.
Twintig minuten later konden we de flesjes tegen elkaar klinken en kon er geproost worden op weer een superleuke dag. Ben vooral ook heel benieuwd wat morgen weer gaat brengen.
We laten het maar weer over ons heen komen.
(foto's uploaden is hier onmogelijk. Ik ga proberen om dat nog te regelen voordat we noordwaarts gaan trekken)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
