Dag 15

24 juli 2017

Wederom prima geslapen in ons houten hutje op palen. Wat een rust hier, heerlijk.
Voor het ontbijt hadden ze vanochtend extra hun best gedaan, want naast het fruit, het brood en de thee, stond er ook voor elk van ons een werkelijk heerlijk bord met bami, met veel groenten en met een gebakken eitje er over heen. Zo’n warm ontbijtje, daar kan ik wel aan wennen…

Weer aardig wat nieuwe dieren af kunnen vinken deze dagen. Gisteravond zagen we nog een vosje lopen en vanochtend, toen ze de kittens gingen zoeken, stuitten ze nog op een gigantische bidsprinkhaan. Dat beest was groter dan mijn hand, gifgroen met knalrode ogen en indrukwekkende kaken. Verder zit er in dit deel van Sulawesi een enorme verscheidenheid aan vlinders (kupu kupu noemen ze die hier), de een nog groter en mooier gekleurd dan de ander. Sas is er druk mee geweest om er daarvan een paar op camera te vangen.

Iets na tienen stapten we bij Umbe in het busje. Eerst nog even gestopt bij een buurtwinkeltje om een en ander in te slaan aan water en voedsel, en toen zetten we even koers richting het westen om na het passeren van de brug die oud- en nieuw Tentena scheidt, af te zwaaien naar het zuiden. Zo’n 15 km verderop lag onze eerste bestemming; “Air Terjun Salopa”, oftewel de Salopa watervallen.
Vanaf het moment dat je door de poort van Salopa rijdt, waan je je in een andere wereld. Eigenlijk is het net of je door Bali rijdt. Alle huizen die hier keurig in rijtjes naast elkaar staan in vrolijke kleuren, hebben allemaal stenen omheiningen, waarachter je de bekende Hindoe-tempels ziet. Elk huis heeft zijn eigen tempel. Ineens ben je in Hindoe-land, een kleine enclave ingeklemd tussen de Christenen en de Moslims.
De verharde weg gaat al gauw over in een dirt road die slechter en slechter begaanbaar blijkt. Ze zijn wel bezig met een grote graafmachine om de boel enigszins te egaliseren, maar voorlopig is het nog een pittige bedoening. We gaan de finish dan ook net niet halen met de auto, het laatste stuk moeten we lopen. Je komt uit in een klein dorpje, waar je, net als op andere plekken in Sulawesi, een soort entrance fee voor dat dorp betaalt. Allemaal heel officieel, ze willen van alles van je weten, zoals je paspoortnr, je beroep, waar je Indonesië bent binnen gekomen, wat je volgende bestemming is, etc. Een beetje overdreven, maar goed. Dan betaal je een eurootje per persoon en je bent binnen.

We hadden in het dorp verder niets te zoeken, we hadden nu eenmaal een andere missie, dus we vervolgden ons pad lopend de heuvels op, door het regenwoud. Maar ja, toen zagen we een bordje met “koffie” en tja, dat hadden we nog niet gehad, dus dan zijn Sas en Joost natuurlijk weer om… Het koffietentje had een mooi overdekt terras en een mooi uitzicht op een prachtig verzorgde tuin. Vijvers met te geestige zelfgefreubelde bamboe-fonteinen tussen verschillende fruitbomen, zoals papaja en cacao, waar de grote vruchten hoog in de stammen hingen. Achterin hadden ze nog een kleine vijver, waar Gijs en Maasje mee naar toe werden genomen. Daar zwommen twee gigantische alen, de meest bekende vis van het Poso-meer. Deze waren al meer dan een meter en een diameter van een ontbijtbordje, maar vanuit het meer worden ze regelmatig gevangen van boven de twee meter. Ze lagen te schuilen in een boomstam, maar de eigenaar wist ze er heel even met een stok uit te lokken, zodat de kids ze even goed konden zien.
De koffie was prima. Wij hadden geleerd van gisteravond en bestelden meteen zonder suiker, maar Umbe wilde de “kopi” graag “manis”, oftewel knetterzoet.

De wandeltocht ging verder, de begroeiïng werd dichter naarmate we hoger kwamen. We hoorden in de verte al het ruisen van het water en de eerste stroompjes kwamen langszij. Wat nog een machtig mooi gezicht was, was een geiser aan de andere kant van zo’n klein riviertje. Je zag het water er als stoom en kleine druppeltjes hoog uit de grond gespoten worden, tegen een achtergrond van groene palmbomen. Erg fraai.
De geluiden van het oerwoud, die zijn al zo mooi. Helaas niet te vangen op foto’s, maar we hebben geprobeerd wat geluidsopnamen te maken. De krekels, de vogels, de geluiden van beesten die we niet konden plaatsen, het ruisen van de wind door de grote bladeren en dan het steeds sterker wordende geluid van razend water. Ook hier weer de meest mooie vlinders die om je oren dansen en de meest exotische kriebelkruipers die je op je pad tegen komt, zoals de decimeters-lange duizendpoten met de fel gekleurde rode pootjes die zo zacht ogen, maar die zo hard kunnen bijten. Oppakken is dan ook een afradertje…

En toen kwam die in zicht, de Salopa waterval. Een indrukwekkende en zeer krachtige brede waterval die in etappes naar beneden komt zetten door het regenwoud, over afgesleten ronde rotsen, waardoor de watervallen iets sierlijks krijgen, terwijl tegelijkertijd de power ervan af spat.

We zijn eerst zo hoog mogelijk langs de watervallen omhoog geklommen. Het eerste stuk hebben ze het nog vergemakkelijkt door er een stenen trap langs te bouwen, al dendert de waterval daar voor een deel overheen en is het niet verstandig die treden te blijven volgen. Daar moet je een omweg maken. Een familie met hele kleine kinderen zag me passeren en bedachten zich geen moment; ze duwden meteen een kleine boef tegen mij aan, lieten hem mijn hand vast pakken en dachten, “mooi, dan kan die meneer deze jongen wel even mee naar boven nemen.” Haha, tuurlijk, ik ben er nou toch… Dus met mijn nieuwe vriend aan de hand ben ik een deel naar boven geklommen, tot de ouders zelf niet meer verder durfden en ik hem achter kon laten.
Wij zijn echter verder gegaan. Hulpmiddelen waren er niet meer. We hebben ons een weg gebaand, klimmend over rotsen en hangend aan dikke wortels en lianen. Best intensief en vooral heel spannend, met naast ons de nog immer voortrazende waterval.

Bovenaan bleek het echter te link om te zwemmen. De stroming zou je meteen mee rukken en dan was je aan de beurt. De eerste val zou meteen al een meter of twintig geweest zijn. Een typische no-go, zeg maar. Dus we hebben even genoten van het uitzicht en zijn toen weer langzaam naar beneden geklauterd, hetgeen misschien nog wel pittiger was dan omhoog.

Een paar terrassen naar beneden vonden we een paar poelen tussen stroomversnellingen door die wel geschikt waren, dus in no time hadden Gijs, Maas en ik onze zwemkleding aan en staken we onze voeten in het ijs- en ijskoude water. De kleine dappere dodo’s, koud of niet, ze zouden er in gaan. Toen we een beetje gewend waren aan de kou, kropen we richting de waterval om daar een koude douche te pakken. We hebben nog even kihon gedraaid, omdat de setting heel erg leek op een plek in Japan waar ik vorig jaar met mijn Sensei op karate-reis was. Daar was toen een filmpje gemaakt hoe we onder een zo mogelijk nóg koudere waterval stonden en een oefening deden, terwijl we bijna een brain-freeze kregen. Het filmpje daar liep iets langer door dan ik zelf in de gaten had, waardoor er nog zichtbaar en hoorbaar was hoe ik na de laatste tel me als een haas omdraaide en joekelde hoe koud het was. De kids leek het dan ook wel grappig om dat scenario na te doen, dus zo stonden we hier ook dezelfde serie af te werken, waarna ze bij de laatste tel mij haarfijn nadeden… Lekker spul.
Ik heb daarna nog een kata (Tensho) gelopen onder de stortbui en toen nog lekker gepoedeld met Gijs en Maas. Als je eenmaal door bent, is het eigenlijk best lekker, al blijft het gruwelijk koud.

Na een klein half uur kwamen we er uit en gingen iets verder op een vlak stuk terrein even drogen en wat eten. Dezelfde familie met die kleine boefjes stonden hier ook en kwamen direct aan dragen met allerlei lekkernijen uit hun picknick mand. Zo ontzettend aardig weer. Wat zijn er toch een hoop lieve mensen.
We zijn daar zeker nog een half uur blijven hangen en zijn toen langzaam terug gewandeld richting het dorp waar de auto stond.
Een machtige waterval op een wederom een magische plek. Heel indrukwekkend, die hadden we niet willen missen. By far een van de mooiste die we hebben gezien. Komt misschien ook wel door de ligging. Aan weerszijden volledig ingesloten door het regenwoud, gedeeltelijk zelfs hangend boven het water. Dat geeft de plek nog meer magie. Schitterend.

Van Salopa ging de rit naar Siuri, een klein half uurtje rijden. Siuri is een klein dorpje verderop en ligt pal aan het meer. Het staat bekend om zijn “golden beach”, waarmee ik de kleur van het zand eigenlijk meteen heb omschreven, en het warme water van het meer, dat daar het gehele jaar door rond de 26 graden ligt.
We zijn gestopt bij Siuri Cottages, een klein familie hotel dat direct aan het water ligt. Over het algemeen is dit een oord waar hoofdzakelijk Franse toeristen komen, maar momenteel was het extreem rustig. Slechts twee kamers waren bezet. Het strand was zelfs helemaal leeg!

Deze tweede missie van de dag is natuurlijk duidelijk; plonzen, plonzen, plonzen! Binnen twee minuten na aankomst lagen we al in het water en daar zijn we de eerste anderhalf uur ook niet meer uitgekomen. Gijs en Maasje hadden ’s ochtends op Tandolala voor elkaar gebokst dat ze twee oude binnenbanden van een auto mochten op pompen en meenemen, dus die gingen mee het water in. Er zat een beetje een naar en lang ventiel in, dus helemaal pijnvrij was het niet, maar ze hebben er toch een hoop lol mee gehad.
Het water van het meer was zo kalm vandaag, het leek wel een spiegel. We boften ook wederom verschrikkelijk met het weer; het was weer prachtig mooi en blauw.
Ik moet het afkloppen, maar tot nog toe hebben we alleen maar mazzel gehad met het weer. De buien die gevallen zijn, zijn ’s nachts gevallen of op momenten dat we ergens binnen waren of aan het reizen waren. Dit tot grote ergernis van Maasje, want ie heeft een hagelnieuwe knalroze poncho in haar tas en kan niet wachten tot ze die mag gebruiken. Maar helaas, we hebben steeds goed weer.
Nu dus ook; zonnetje, geen zuchtje wind, een kalm meer, een prachtig uitzicht op het regenwoud dat tot aan de watergrens groeit en bijna geen mens te zien.

Tegen vieren was het welletjes geweest. Maasje kreeg last van haar buik. Misschien iets teveel in en uit het koude water en iets te opgewonden van alle indrukken. Die moest dringend even in de relaxmode. Umbe heeft ons veilig thuis gebracht en we hebben afgesproken dat hij ons om 19.00 uur weer kom halen als we wat gaan eten.
Sas en Muis hebben even een tukkie gedaan, Gijs heeft met de katjes gespeeld en wat spelletjes gespeeld en ik heb een begin gemaakt met dit verslag.

Om 19.00 uur kwam Umbe ons alweer ophalen. Maasje was gelukkig weer opgeknapt en de magen begonnen te knorren. We lieten ons in het stadje afzetten en spraken af met Umbe dat hij ons om 21.00 uur zou komen ophalen bij Ongga Bale, de tent waar we gisteren gegeten hadden.
We probeerden eerst wat munten te pinnen, maar kregen ruzie met beide atm-machines. Die zijn van de BRI bank en op de een of andere manier werken onze passen daar niet op. Straks met Umbe maar even naar een ander apparaat rijden.

We vonden een stalletje langs de weg met saté, waar je binnen in een warung ook nog andere gerechten kon krijgen. Daar hebben we echt waanzinnig lekker gegeten. Misschien wel de beste saté van deze vakantie (vlak die van Makassar niet uit…), met heerlijke soto voor bij de rijst. Was de eerste soto deze reis en hij smaakte waanzinnig.
Bij een winkeltje hebben we nog even wat water en proviand ingeslagen voor morgen. Dan hebben we weer een flinke rit voor de boeg naar Ampana. We hebben een wat grotere auto met chauffeur gehosseld en gaan die delen met de twee nederlandse backpackers. Scheelt weer in de kosten. Als het goed is, worden we om 10.00 uur opgehaald. Ben benieuwd.

Daarna zijn we naar Ongga Bale gegaan en hebben daar koffie gedronken en de wifi opgezogen. In een uur tijd waren we alle vier weer bij met alle mail en social media en zijn we weer bij Umbe ingestapt. Hij bracht ons naar een andere ATM aan de andere kant van de stad en gelukkig deed die wel leuk mee met de groep. Nu zijn we helemaal set to go.
“Bida Massale”, zoals ze hier zeggen. Oftewel; “no problem”.

Toen we terug kwamen op Tandolala, was alles in het duister gehuld. De generator had het begeven. Kleine kaarsjes werden aangestoken en zo zaten we nog even op het terras. Het was bijna jammer toen de stroom er toch weer in klapte.
We drinken nog een laatste borrel en proosten nog één keer op deze bijzondere plek.
Tandolala Cottages, een absolute aanrader!