Dag 9
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
13 April 2016 | Japan, Tokio
Dag 9
Laatste dag vandaag. Zou in het teken staan van een laatste training en vooral shoppen, veel shoppen.
Maar eerst aangeschoven voor een uitgebreid ontbijt in het hotel. Dat is, naast dat het een perfect verzorgd ontbijtbuffet is, vooral een aanrader omdat je vanaf je tafel een prachtig uitzicht hebt over de grote Japanse tuin van het hotel. Dat is wel heel fraai, hoor.
Het hotel is enorm. Stond er vroeger, in de jaren ’60 al een groot gebouw (main building), in de jaren ’70 heeft men er nog een toren naast gezet van 40 verdiepingen (garden tower) en toen in 1994 ook nog eens een 30 verdiepingen daar weer naast (garden court offices). En daar tussen in ligt dan die bijzondere tuin. De Otani-clan heeft heel wat dure metertjes van Tokio in haar bezit, zeg maar…
Na het ontbijt hebben we eerst een rondje door die tuin gedaan. Grote Koi-karpers in vijvers, een kleine waterval, veel groen en keurig verzorgde paden die kleine bijgebouwen met elkaar verbonden.
Absoluut mooi, maar we hadden eigenlijk gehoopt dat er een geschikte plek zou zijn in de tuin om te trainen. Dat was helaas niet het geval. Plekjes te klein of te veel wandelverkeer, of je mocht er niet komen.
Wel nog even gauw wat mooie plaatjes kunnen schieten in gi in de tuin, maar toen maar buiten de poorten op zoek gegaan naar een mooie plek.
Vanuit de hotelkamer hadden we iets verderop een prachtig park gezien, dat leek ons wel wat. Maar toen we daar aankwamen, bleek er een grote muur om heen te staan, en om de 20 meter een bordje “keep out”. Mmhhh, misschien om de hoek, misschien hebben ze een centrale ingang.
Nou, dat bleek inderdaad het geval, alleen stond daar ook waar de ingang naar toe leidde: The Akasaka Palace…. Haha, geen wonder dat we er niet in kwamen.
Een van de wachters wees ons echter in de richting van Jingugaiem, waar ook een park moest zijn. En dat klopte, na een kleine 10 minuten hadden we een spot gevonden.
Laatste budo-handelingen in Japan…
Jammer hoor, maar wel een aparte plek om het te doen. Midden in de stad, in een klein park, de gi aan en kata’s lopen. Eerst allebei individueel en daarna samen nog wat. Gaaf was om te zien dat toen Jacques de Kankudai liep, er een paar oudere Japanners die door het park liepen, stil bleven staan en aandachtig toe keken. En toen hij klaar was, maakten ze een diepe buiging. Cool!
Iets later kwam er een meisje naar ons toe. Die was ons eerst voorbij gelopen, maar had zich duidelijk bedacht en de stoute schoenen aan getrokken. Ze vertelde dat ze ook karate deed. Weliswaar een andere stijl dan kyokushin, maar wel ook zwarte band. Dat was toch weer grappig. Moesten natuurlijk direct weer op de foto (email-adres was “bunnies and bees”, te grappig) en we konden haar nog blij maken met een badge en een sleutelhanger.
Na de kata’s hebben we ons omgekleed en hebben afscheid genomen van de gi’s. Die waren langzamerhand niet meer te redden en bovendien hadden we zoveel mogelijk ruimte nodig in de tassen voor onze volgende missie: souvenirs jagen!
We zijn eerst terug gegaan naar Akasuka, de wijk waar we vorige week ook waren, met de mooie tempels en de vele kleine kraampjes. Daar hadden we een aantal dingen gezien waar we voor terug wilden gaan en daar hoopten we nog meer te scoren.
Het was al zoveel drukker dan vorige week. Je kunt merken dat het toeristenseizoen op uitbarsten staat. In de smalle straatjes was het soms schuifelen geblazen, wat een verschil met vorige week, toen we er praktisch alleen waren.
Maar je voelt je overigens nooit onveilig. In tegenstelling tot vrijwel alle andere wereldsteden waar ik heb mogen rondlopen, heb je hier haast nooit het gevoel dat je hand continu op je broekzak moet houden of dat je je tas niet een seconde uit het oog mag verliezen. Misschien een heel klein beetje in de wijk Meijo, waar we de avond daarvoor waren, al was daar achteraf geen enkele aanleiding voor (puur gevoelsmatig), maar voor de rest heb je nergens dat je het idee hebt dat je spullen en/of jezelf niet veilig zijn.
Wat dat betreft is Tokio een verademing.
Na Akasuka zijn we met de metro naar Tokyo Station gegaan, daar waar we met Sensei Lee hadden gegeten. Boven het station zitten enkele verdiepingen met winkels en daarnaast staat nog een toren vol met zaken, al kom je daar wel direct in het hoogste segment.
Shop till you drop, was het motto. Er moesten nog een hoop Yens verbrast worden en we hadden nog de nodige ideeën voor beider kids.
Er is daar een hele afdeling met alleen maar eetkraampjes. Kraampjes is eigenlijk niet het goede woord, het waren kleine open winkels. Zelden heb ik voedsel zo smakelijk en mooi gepresenteerd zien worden. Zelfs de dingen waarvan je wist dat je ze niet lust, zagen er uit om op te eten. Het was gewoon kunst. In veel landen, en zeker in Azië, heb je kraampjes met de meest uiteenlopende lekkernijen, uiteraard, maar zo mooi als het hier ten toon werd gesteld, heb ik nooit eerder gezien.
Ik moest dan ook natuurlijk iets uit proberen, al ben ik deze reis heel beschaafd gebleven voor mijn doen met eten uit stalletjes. Maar dit was wel heel lekker, hoor. Ik ben er zelfs nog even voor terug gerend om er nog eentje bij te halen.
De toren er naast was, zoals ik al zei, echt voor het hoogste segment. We hebben een paar afdelingen doorgelopen, maar dat ging onze budgetten en de grens van leuk ver voorbij. Een houten Samoerai-beeldje is gaaf, maar voor 10.000,00 euro kopen we dan liever weer wat anders, zal ik maar zeggen…
Toen we alle winkels zo’n beetje hadden bekeken en onze lijstjes afgevinkt hadden, zijn we op zoek gegaan naar het restaurant waar we met Lee ook hadden gezeten. Duurde even voordat we ‘m te pakken hadden in dat immense complex, zeker daar we er vorige week niet op gefocust waren om het te onthouden, maar uiteindelijk hebben we het gevonden. En hebben we er wederom heerlijk gegeten. Perfecte bavette.
Terug in het hotel was het eigenlijk tassen pakken, vast online inchecken voor de vlucht (konden we zo mooi de maximale beenruimte claimen) en de laatste contactmomenten met het thuisfront.
Eén laatste biertje op de afgelopen 10 dagen “Kampai!” en om 22.00 uur ging het licht uit.
Immers, de wake-up call stond alweer voor 05.00 uur geprogrammeerd. Morgen is het feest voorbij, dan vliegen we weer naar huis.
Laatste dag vandaag. Zou in het teken staan van een laatste training en vooral shoppen, veel shoppen.
Maar eerst aangeschoven voor een uitgebreid ontbijt in het hotel. Dat is, naast dat het een perfect verzorgd ontbijtbuffet is, vooral een aanrader omdat je vanaf je tafel een prachtig uitzicht hebt over de grote Japanse tuin van het hotel. Dat is wel heel fraai, hoor.
Het hotel is enorm. Stond er vroeger, in de jaren ’60 al een groot gebouw (main building), in de jaren ’70 heeft men er nog een toren naast gezet van 40 verdiepingen (garden tower) en toen in 1994 ook nog eens een 30 verdiepingen daar weer naast (garden court offices). En daar tussen in ligt dan die bijzondere tuin. De Otani-clan heeft heel wat dure metertjes van Tokio in haar bezit, zeg maar…
Na het ontbijt hebben we eerst een rondje door die tuin gedaan. Grote Koi-karpers in vijvers, een kleine waterval, veel groen en keurig verzorgde paden die kleine bijgebouwen met elkaar verbonden.
Absoluut mooi, maar we hadden eigenlijk gehoopt dat er een geschikte plek zou zijn in de tuin om te trainen. Dat was helaas niet het geval. Plekjes te klein of te veel wandelverkeer, of je mocht er niet komen.
Wel nog even gauw wat mooie plaatjes kunnen schieten in gi in de tuin, maar toen maar buiten de poorten op zoek gegaan naar een mooie plek.
Vanuit de hotelkamer hadden we iets verderop een prachtig park gezien, dat leek ons wel wat. Maar toen we daar aankwamen, bleek er een grote muur om heen te staan, en om de 20 meter een bordje “keep out”. Mmhhh, misschien om de hoek, misschien hebben ze een centrale ingang.
Nou, dat bleek inderdaad het geval, alleen stond daar ook waar de ingang naar toe leidde: The Akasaka Palace…. Haha, geen wonder dat we er niet in kwamen.
Een van de wachters wees ons echter in de richting van Jingugaiem, waar ook een park moest zijn. En dat klopte, na een kleine 10 minuten hadden we een spot gevonden.
Laatste budo-handelingen in Japan…
Jammer hoor, maar wel een aparte plek om het te doen. Midden in de stad, in een klein park, de gi aan en kata’s lopen. Eerst allebei individueel en daarna samen nog wat. Gaaf was om te zien dat toen Jacques de Kankudai liep, er een paar oudere Japanners die door het park liepen, stil bleven staan en aandachtig toe keken. En toen hij klaar was, maakten ze een diepe buiging. Cool!
Iets later kwam er een meisje naar ons toe. Die was ons eerst voorbij gelopen, maar had zich duidelijk bedacht en de stoute schoenen aan getrokken. Ze vertelde dat ze ook karate deed. Weliswaar een andere stijl dan kyokushin, maar wel ook zwarte band. Dat was toch weer grappig. Moesten natuurlijk direct weer op de foto (email-adres was “bunnies and bees”, te grappig) en we konden haar nog blij maken met een badge en een sleutelhanger.
Na de kata’s hebben we ons omgekleed en hebben afscheid genomen van de gi’s. Die waren langzamerhand niet meer te redden en bovendien hadden we zoveel mogelijk ruimte nodig in de tassen voor onze volgende missie: souvenirs jagen!
We zijn eerst terug gegaan naar Akasuka, de wijk waar we vorige week ook waren, met de mooie tempels en de vele kleine kraampjes. Daar hadden we een aantal dingen gezien waar we voor terug wilden gaan en daar hoopten we nog meer te scoren.
Het was al zoveel drukker dan vorige week. Je kunt merken dat het toeristenseizoen op uitbarsten staat. In de smalle straatjes was het soms schuifelen geblazen, wat een verschil met vorige week, toen we er praktisch alleen waren.
Maar je voelt je overigens nooit onveilig. In tegenstelling tot vrijwel alle andere wereldsteden waar ik heb mogen rondlopen, heb je hier haast nooit het gevoel dat je hand continu op je broekzak moet houden of dat je je tas niet een seconde uit het oog mag verliezen. Misschien een heel klein beetje in de wijk Meijo, waar we de avond daarvoor waren, al was daar achteraf geen enkele aanleiding voor (puur gevoelsmatig), maar voor de rest heb je nergens dat je het idee hebt dat je spullen en/of jezelf niet veilig zijn.
Wat dat betreft is Tokio een verademing.
Na Akasuka zijn we met de metro naar Tokyo Station gegaan, daar waar we met Sensei Lee hadden gegeten. Boven het station zitten enkele verdiepingen met winkels en daarnaast staat nog een toren vol met zaken, al kom je daar wel direct in het hoogste segment.
Shop till you drop, was het motto. Er moesten nog een hoop Yens verbrast worden en we hadden nog de nodige ideeën voor beider kids.
Er is daar een hele afdeling met alleen maar eetkraampjes. Kraampjes is eigenlijk niet het goede woord, het waren kleine open winkels. Zelden heb ik voedsel zo smakelijk en mooi gepresenteerd zien worden. Zelfs de dingen waarvan je wist dat je ze niet lust, zagen er uit om op te eten. Het was gewoon kunst. In veel landen, en zeker in Azië, heb je kraampjes met de meest uiteenlopende lekkernijen, uiteraard, maar zo mooi als het hier ten toon werd gesteld, heb ik nooit eerder gezien.
Ik moest dan ook natuurlijk iets uit proberen, al ben ik deze reis heel beschaafd gebleven voor mijn doen met eten uit stalletjes. Maar dit was wel heel lekker, hoor. Ik ben er zelfs nog even voor terug gerend om er nog eentje bij te halen.
De toren er naast was, zoals ik al zei, echt voor het hoogste segment. We hebben een paar afdelingen doorgelopen, maar dat ging onze budgetten en de grens van leuk ver voorbij. Een houten Samoerai-beeldje is gaaf, maar voor 10.000,00 euro kopen we dan liever weer wat anders, zal ik maar zeggen…
Toen we alle winkels zo’n beetje hadden bekeken en onze lijstjes afgevinkt hadden, zijn we op zoek gegaan naar het restaurant waar we met Lee ook hadden gezeten. Duurde even voordat we ‘m te pakken hadden in dat immense complex, zeker daar we er vorige week niet op gefocust waren om het te onthouden, maar uiteindelijk hebben we het gevonden. En hebben we er wederom heerlijk gegeten. Perfecte bavette.
Terug in het hotel was het eigenlijk tassen pakken, vast online inchecken voor de vlucht (konden we zo mooi de maximale beenruimte claimen) en de laatste contactmomenten met het thuisfront.
Eén laatste biertje op de afgelopen 10 dagen “Kampai!” en om 22.00 uur ging het licht uit.
Immers, de wake-up call stond alweer voor 05.00 uur geprogrammeerd. Morgen is het feest voorbij, dan vliegen we weer naar huis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
