Een aap bijt in het gemeen, niet twee keer in het
Blijf op de hoogte en volg Joost
30 Juli 2016 | Indonesië, Ubud
Donderdag 28 juli 2016
Toen ik een jaar of zes was, was ik op vakantie in Frankrijk met vriend Gijs. We waren in een apen-park, waar ik een aapje heel dicht bij de rand van een vijver zag zitten. Ettertje dat ik was, wilde ik hem een zetje geven, maar op het moment dat mijn vinger zijn vacht raakte, dook hij onder me door, sprong omhoog en beet keihard in mijn bil. Totaal verdiend natuurlijk, maar wat heb ik staan joekelen…
Vanochtend konden we weer eens relaxed aan doen. De afgelopen dagen was het steeds vroeg of heel vroeg op staan, maar nu hadden we alle tijd, dus het liep al tegen half negen toen wij langzaam weer bij de levenden kwamen, na wederom een prima nacht.
Rond 09.00 uur zaten we op het terras voor het ontbijt. Er was een stroomuitval in Ubud, dus een paar items op de kaart konden niet gemaakt worden, maar gelukkig bleef er genoeg heerlijks over. Huisgemaakt muesli bijvoorbeeld, met yoghurt. En de vers gebakken omelet, met Balinese groenten. Bovendien was er een heerlijke fruitsalade van banaan, papaja, ananas en watermeloen.
Na een uur schoot de stroom er in en kregen we alsnog heerlijke smoothies van vers fruit en gelukkig ook nog de waanzinnige groene Balinese pannenkoeken met kokos. Die zijn zo verschrikkelijk lekker. By far de lekkerste pannenkoek die ik ooit heb gegeten.
Terwijl Sas en ik na genoten met een lekkere cappuccino, gingen Gijs en Maasje lekker zwemmen. Maatje heeft hier een nieuwe vriendin op gedaan, een frans meisje die goed engels spreekt, omdat ze een paar jaar in China heeft gewoond. Dus ze konden aardig communiceren.
Om 12 uur moesten we uitchecken, maar we konden de bagage nog even weg laten zetten voor de rest van de dag. Bovendien kon ik via het hotel voordelig vervoer regelen naar het vliegveld vanavond. We hebben nog even gerelaxt op het terrein van de Dragonfly en zijn toen aan de wandel gegaan. Halverwege hebben we heerlijk geluncht in een tentje langs de weg. Grappig daar was dat ze bij mijn saté lemon grass gebruikten als stokjes in plaats van houten stokjes.
“The sacred monkey forest sanctuary” is een klein natuur reservaat en hindoe-tempel ineen. Het behoort toe aan het dorpje Padangtegal.
Het draait hier om het Hindoe-principe Thri Hata Karana (3 manieren om spirituele en fysieke gezondheid te bereiken. En die drie manieren zijn dan van mens tot mens, van mens tot de natuur en van mens tot de opperste God.
Afijn, ik had nu niet het idee dat de mensen die ik er vandaag gezien heb, op zoek waren naar welke van die drie manieren ook, men was op zoek naar de aapjes…
Hoe dan ook, het is wel heel leuk. Het bestaat namelijk uit een heel mooi en goed onderhouden bos, waar honderden apen in het wild leven. Het zijn makaken en dat is natuurlijk een lekker brutaal ras met een zeer eigen willetje. Heel soms zie je ze ook in de straten van het dorpje (of in de lantaarnpalen, of op de autodaken of op een scooter… ), maar de meesten blijven in het bos zelf.
Als bezoeker word je uitvoerig gewaarschuwd; niet in de ogen kijken, niet aan raken, niet laten schrikken, etc etc. Er wordt vooral ook gewaarschuwd voor je persoonlijke eigendommen en dat als een aap iets te pakken heeft en wil hebben, je het beter niet kunt proberen terug te trekken.
We hebben eerst door het bos gewandeld. Vanaf de eerste passen kom je de apen al tegen en dat blijft toch altijd lachen. Wat een melige beesten. En de kleine baby-aapjes blijven natuurlijk om op te vreten. Een aantal apen kwamen heel dichtbij of zelfs aan je, maar allemaal gecontroleerd en prima. Tot Maasje er jammer genoeg eentje naast haar kreeg, die haar opeens out of the blue aanviel. Dat was wel even schrikken.
Het was druk in het park, da’s wel jammer. Maar het bos is wel groot genoeg om toch lekker rond te lopen. Alleen op bepaalde plekken is het dan even net iets té, zoals bij de hoofdtempel bijvoorbeeld, of onderin het dal bij de heilige bron, daar waar het heilige water met een stroomversnelling het park binnen komt. Maar buiten dat, prachtig. Mooie bomen ook weer, sommigen honderden jaren oud, met de lianen die vergroeid zijn in de stam, zodat de diameter van de boom tot meerdere meters kan oplopen.
Natuurlijk kon je ook bananen kopen om die aan de apen te voeren. Aan het eind van de wandeling kochten wij ook een klein trosje. En da’s het moment van de dag dat iets anders liep dan gepland. Want op het moment dat we de bananen hadden gekocht, werden we gestalkt door een volwassen makaak die geen grappen maakte. Hij had het feilloos door en klom direct in mijn been. “Geef hem een banaan”, riepen de vrouwen van de kraam. Dat deed ik en de aap liet me los om ‘m op te rapen. Echter, hij draaide zich daarna meteen om en deed weer hetzelfde. “Geef ‘m er één”, riepen ze weer. Grrmmbl, nou, vooruit dan maar.
Maar wederom flikte hij hetzelfde. Hij pakte de banaan en liep weer op me af. Ik was die boef al aardig zat en dacht kennelijk iets te lang na over een alternatief, want hangend in mijn been, beet hij in mijn bovenbeen. Was ik potverdorie 40 jaar later opnieuw de Sjaak, hing er weer zo’n makaak in me… Haha. Ik heb de resterende bananen neer gegooid en we zijn maar weer door gelopen. Helaas voor de kleine aapjes die we eigenlijk wilden voeren, maar met de stroom bezoekers die aanwezig was, kwamen die vast nog wel aan hun trekken.
Op het gemakkie weer terug gewandeld richting het hotel. Onderweg een paar cadeautjes kunnen scoren en een prima ijstent gevonden.
Het liep tegen zessen toen we in het hotel waren. Even wat gedronken en toen in het hotel weer heerlijk gegeten. Wat een toptijd hebben we hier gehad, echt een van de gaafste, leukste en mooiste stekkies ever. Onthou het: Dragonfly Village, Ubud.
Een hilarisch moment nog, toen we na het eten lagen uit te buiken. Maasje lag relaxed achterover haar telefoon uit te checken, toen er ineens een gekko uit de lucht kwam vallen en op haar borst terecht kwam. Vandaar sprong die op haar arm en bleef daar minstens 5 minuten zitten. En Maasje bleef ook heel chill en vond het wel grappig. Ze werd er niet warm of koud van. Heel melig.
We hebben al heel wat vormen van transport gehad deze vakantie, maar eentje ontbrak nog; achter op een scooter… Maar omdat de taxi niet tot bij het hotel kon komen, hebben we ons een eindje per scooter laten vervoeren over het smalle hobbelige pad. Maasje vond het helemaal geweldig. Keek er eerst tegenop, het was op sommige plekken zo smal en steil, maar achteraf raakte ze er niet over uitgesproken en ik moest het dan ook zeker in het verslag vermelden… Waarvan akte!
De taxi bracht ons in 80 minuten naar het vliegveld van Denpasar, vanwaar we naar Cairns gaan vliegen. Trek voor het vliegveld van Bali maar gerust drie uur uit voor je vlucht. Het is één niet aflatende stroom van controles en check, met enorme wachtrijen ervoor. Het heeft ons twee uur gekost om van de check-in naar de gate te komen. Drama.
Er was sowieso gedoe bij de check-in, want op mijn visum was er een nul (0) geschreven, terwijl het op mijn paspoort een O is. Of andersom, ik weet het al niet eens meer. Maar het gaf een hoop gedoe (aparte balie, chef erbij, bellen met Australië, lang wachten, etc). Gelukkig lijkt het nu recht getrokken.
Op dit moment staan we aan de gate om te boarden. Bijna iedereen is nu binnen, dus ik moet opschieten. Mooi moment om af te sluiten, want mijn volgende verslag zal vanaf Australische bodem zijn. Bijna twee weken avontuur op het Great Barrier Reef, schiet mij maar lek!
Tot het volgende hoofdstuk down under,
Cheers!
Toen ik een jaar of zes was, was ik op vakantie in Frankrijk met vriend Gijs. We waren in een apen-park, waar ik een aapje heel dicht bij de rand van een vijver zag zitten. Ettertje dat ik was, wilde ik hem een zetje geven, maar op het moment dat mijn vinger zijn vacht raakte, dook hij onder me door, sprong omhoog en beet keihard in mijn bil. Totaal verdiend natuurlijk, maar wat heb ik staan joekelen…
Vanochtend konden we weer eens relaxed aan doen. De afgelopen dagen was het steeds vroeg of heel vroeg op staan, maar nu hadden we alle tijd, dus het liep al tegen half negen toen wij langzaam weer bij de levenden kwamen, na wederom een prima nacht.
Rond 09.00 uur zaten we op het terras voor het ontbijt. Er was een stroomuitval in Ubud, dus een paar items op de kaart konden niet gemaakt worden, maar gelukkig bleef er genoeg heerlijks over. Huisgemaakt muesli bijvoorbeeld, met yoghurt. En de vers gebakken omelet, met Balinese groenten. Bovendien was er een heerlijke fruitsalade van banaan, papaja, ananas en watermeloen.
Na een uur schoot de stroom er in en kregen we alsnog heerlijke smoothies van vers fruit en gelukkig ook nog de waanzinnige groene Balinese pannenkoeken met kokos. Die zijn zo verschrikkelijk lekker. By far de lekkerste pannenkoek die ik ooit heb gegeten.
Terwijl Sas en ik na genoten met een lekkere cappuccino, gingen Gijs en Maasje lekker zwemmen. Maatje heeft hier een nieuwe vriendin op gedaan, een frans meisje die goed engels spreekt, omdat ze een paar jaar in China heeft gewoond. Dus ze konden aardig communiceren.
Om 12 uur moesten we uitchecken, maar we konden de bagage nog even weg laten zetten voor de rest van de dag. Bovendien kon ik via het hotel voordelig vervoer regelen naar het vliegveld vanavond. We hebben nog even gerelaxt op het terrein van de Dragonfly en zijn toen aan de wandel gegaan. Halverwege hebben we heerlijk geluncht in een tentje langs de weg. Grappig daar was dat ze bij mijn saté lemon grass gebruikten als stokjes in plaats van houten stokjes.
“The sacred monkey forest sanctuary” is een klein natuur reservaat en hindoe-tempel ineen. Het behoort toe aan het dorpje Padangtegal.
Het draait hier om het Hindoe-principe Thri Hata Karana (3 manieren om spirituele en fysieke gezondheid te bereiken. En die drie manieren zijn dan van mens tot mens, van mens tot de natuur en van mens tot de opperste God.
Afijn, ik had nu niet het idee dat de mensen die ik er vandaag gezien heb, op zoek waren naar welke van die drie manieren ook, men was op zoek naar de aapjes…
Hoe dan ook, het is wel heel leuk. Het bestaat namelijk uit een heel mooi en goed onderhouden bos, waar honderden apen in het wild leven. Het zijn makaken en dat is natuurlijk een lekker brutaal ras met een zeer eigen willetje. Heel soms zie je ze ook in de straten van het dorpje (of in de lantaarnpalen, of op de autodaken of op een scooter… ), maar de meesten blijven in het bos zelf.
Als bezoeker word je uitvoerig gewaarschuwd; niet in de ogen kijken, niet aan raken, niet laten schrikken, etc etc. Er wordt vooral ook gewaarschuwd voor je persoonlijke eigendommen en dat als een aap iets te pakken heeft en wil hebben, je het beter niet kunt proberen terug te trekken.
We hebben eerst door het bos gewandeld. Vanaf de eerste passen kom je de apen al tegen en dat blijft toch altijd lachen. Wat een melige beesten. En de kleine baby-aapjes blijven natuurlijk om op te vreten. Een aantal apen kwamen heel dichtbij of zelfs aan je, maar allemaal gecontroleerd en prima. Tot Maasje er jammer genoeg eentje naast haar kreeg, die haar opeens out of the blue aanviel. Dat was wel even schrikken.
Het was druk in het park, da’s wel jammer. Maar het bos is wel groot genoeg om toch lekker rond te lopen. Alleen op bepaalde plekken is het dan even net iets té, zoals bij de hoofdtempel bijvoorbeeld, of onderin het dal bij de heilige bron, daar waar het heilige water met een stroomversnelling het park binnen komt. Maar buiten dat, prachtig. Mooie bomen ook weer, sommigen honderden jaren oud, met de lianen die vergroeid zijn in de stam, zodat de diameter van de boom tot meerdere meters kan oplopen.
Natuurlijk kon je ook bananen kopen om die aan de apen te voeren. Aan het eind van de wandeling kochten wij ook een klein trosje. En da’s het moment van de dag dat iets anders liep dan gepland. Want op het moment dat we de bananen hadden gekocht, werden we gestalkt door een volwassen makaak die geen grappen maakte. Hij had het feilloos door en klom direct in mijn been. “Geef hem een banaan”, riepen de vrouwen van de kraam. Dat deed ik en de aap liet me los om ‘m op te rapen. Echter, hij draaide zich daarna meteen om en deed weer hetzelfde. “Geef ‘m er één”, riepen ze weer. Grrmmbl, nou, vooruit dan maar.
Maar wederom flikte hij hetzelfde. Hij pakte de banaan en liep weer op me af. Ik was die boef al aardig zat en dacht kennelijk iets te lang na over een alternatief, want hangend in mijn been, beet hij in mijn bovenbeen. Was ik potverdorie 40 jaar later opnieuw de Sjaak, hing er weer zo’n makaak in me… Haha. Ik heb de resterende bananen neer gegooid en we zijn maar weer door gelopen. Helaas voor de kleine aapjes die we eigenlijk wilden voeren, maar met de stroom bezoekers die aanwezig was, kwamen die vast nog wel aan hun trekken.
Op het gemakkie weer terug gewandeld richting het hotel. Onderweg een paar cadeautjes kunnen scoren en een prima ijstent gevonden.
Het liep tegen zessen toen we in het hotel waren. Even wat gedronken en toen in het hotel weer heerlijk gegeten. Wat een toptijd hebben we hier gehad, echt een van de gaafste, leukste en mooiste stekkies ever. Onthou het: Dragonfly Village, Ubud.
Een hilarisch moment nog, toen we na het eten lagen uit te buiken. Maasje lag relaxed achterover haar telefoon uit te checken, toen er ineens een gekko uit de lucht kwam vallen en op haar borst terecht kwam. Vandaar sprong die op haar arm en bleef daar minstens 5 minuten zitten. En Maasje bleef ook heel chill en vond het wel grappig. Ze werd er niet warm of koud van. Heel melig.
We hebben al heel wat vormen van transport gehad deze vakantie, maar eentje ontbrak nog; achter op een scooter… Maar omdat de taxi niet tot bij het hotel kon komen, hebben we ons een eindje per scooter laten vervoeren over het smalle hobbelige pad. Maasje vond het helemaal geweldig. Keek er eerst tegenop, het was op sommige plekken zo smal en steil, maar achteraf raakte ze er niet over uitgesproken en ik moest het dan ook zeker in het verslag vermelden… Waarvan akte!
De taxi bracht ons in 80 minuten naar het vliegveld van Denpasar, vanwaar we naar Cairns gaan vliegen. Trek voor het vliegveld van Bali maar gerust drie uur uit voor je vlucht. Het is één niet aflatende stroom van controles en check, met enorme wachtrijen ervoor. Het heeft ons twee uur gekost om van de check-in naar de gate te komen. Drama.
Er was sowieso gedoe bij de check-in, want op mijn visum was er een nul (0) geschreven, terwijl het op mijn paspoort een O is. Of andersom, ik weet het al niet eens meer. Maar het gaf een hoop gedoe (aparte balie, chef erbij, bellen met Australië, lang wachten, etc). Gelukkig lijkt het nu recht getrokken.
Op dit moment staan we aan de gate om te boarden. Bijna iedereen is nu binnen, dus ik moet opschieten. Mooi moment om af te sluiten, want mijn volgende verslag zal vanaf Australische bodem zijn. Bijna twee weken avontuur op het Great Barrier Reef, schiet mij maar lek!
Tot het volgende hoofdstuk down under,
Cheers!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
