Back in Melbourne

14-08

Terwijl ik dit schrijf, staan de tassen half ingepakt om ons heen. De kleintjes hebben we net voor de laatste keer hun hoogslaper ingejaagd, de eerste laatjes en kastjes zijn leeg.
Zoals wij 2 maanden geleden van wereldreizigers het een en ander kregen, omdat zij de dag erna op het vliegtuig zouden stappen, zo hebben wij vanmiddag ook spullen weggegeven die we niet meer mee gaan zeulen, maar die nog goed bruikbaar zijn. Een jonge familie die hier tijdelijk gestrand is voor werk alvorens verder te kunnen trekken, mogen zich nu de rechtmatige eigenaars noemen van mijn geliefde bijl, een volle zak houtskool, een zaklamp, een drietal gidsen, koffiemokken, suiker en meer van dat. Onze laatste zwemnoodle is naar hun dochtertje gegaan.

Maar goed, al deze deprimerende einde-reis rituelen speelden zich pas vanmiddag en vanavond af. Eerst hebben we nog een rustig dagje in Cairns beleefd. Eigenlijk was die grotendeels vergelijkbaar met die van gisteren. De ochtend stond voor mij in het teken van het bijwerken van het weblog, terwijl de kleintjes met Sas de lagune onveilig maakten. Bijna drie uur lang hebben ze rondgesparteld en aangeklooid in het zand.
Gelunched en daarna hebben de kids nog zalig handgedraaid ijs van Dolce and Gelati gegeten.
Terwijl ik met de kleintjes ging luisteren naar een band die in een parkje aan het optreden was, is Sas even naar Cairns Regional Gallery gegaan, een museumwinkel met steeds wisselende exposities. Het zit gevestigd in een prachtig, oud gebouw van drie verdiepingen in het centrum van Cairns.
Op dit moment bestond de uitgebreide samengestelde collectie voornamelijk uit werk dat met eten te maken had, vervaardigd door Australische kunstenaars. Schilderijen, foto’s en sculpturen. Dit was zeer de moeite waard. Verder was er een keramiektentoonstelling die Sas minder vond en nog werk over Aboriginals in krijgsuitrustingen.

Daarna met zijn vieren weer op pad geweest en wat andere plekken in Cairns bekeken en wat winkels bezocht. Tegen vijven waren we weer op de camping. Eerst weer naar de schildpadden, want die wilde Maasje nu ook zien en voeren natuurlijk. Daarna buiten borrelen en eten. We hebben nog een heliumballon opgelaten met een brief van G+M eraan, die eerst in de dichtstbijzijnde palmboom bleef hangen, maar gelukkig later alsnog het luchtruim koos. Met de zuidoostelijke wind is hij in ieder geval landinwaarts gegaan, dus wie weet krijgen we binnenkort een mailtje uit Darwin…

Het enige voordeel van deze avond, waarop alle kastjes leeg moeten en alles op moet worden gemaakt, is dat de wijn ook op moet…

15-08
Wauw, wat een ruimte! Een aparte slaapkamer voor de kids, een slaapkamer voor ons, een aparte eethoek, een zithoek, een tv-hoek, een badkamer met bubbelbad. En dat alles om een open keuken heen gebouwd. Buiten een breed balkon met uitzicht op ons zwembad.
Nee, ik ben niet heel hard tegen de grill van onze Winnebago aangelopen of het slachtoffer van een zonnesteek. Nee, we hebben vandaag de bak ingeleverd en zijn ingechecked in the Tropical Queenslander, een hotel in Cairns.

De kleintjes wisten niet wat ze meemaakten. Na drie maanden bivakkeren in de camper of in een tent, gingen ze uit hun plaat met de ruimte. Maasje lag steeds dankbaar op haar immense bed en Gijs rende rondjes van 31.8 door alle vertrekken van deze suite. Je gaat je bijna achter je oren krabben wat je ze drie maanden lang hebt aangedaan…

Vanochtend zijn we eerst nog wel even zoet geweest met onze camper. Koffers pakken en bak schoonmaken was meer werk dan we gedacht hadden. Da’s altijd zo. Maar goed, uiteindelijk alles onder controle en op weg voor de laatste rit.
Eerst langs hotel om vast alle bagage te dumpen. Toen nog gauw een boodschap, pinnen en aftanken en naar de inleverplek van de camper.
“U bent toch niet off-road gegaan met deze camper?”, vroeg de chef streng, nadat hij met z’n vinger over het achterlicht was gegaan en een centimeterdikke laag gravel en dirt aan zijn vinger had plakken.
“Welnee, tuurlijk niet. Hooguit op een camping. We hebben gewoon in weken geen regen meer gezien”, wisten we met de ogen droog te antwoorden. (Zijn dit de ogen van een oplichter?...)

Alles was verder in orde, op 1 dingetje na….. Bleek dat bij de stapel spulletjes die we gisteren zo genereus aan die campers hadden gegeven, ook de road-atlas van het verhuurbedrijf heeft gezeten…. Die ontbrak nu dus en dat geintje kostte ons nu $30,00.

Inclusief de kilometers op Fraser Island hebben we iets meer dan 9000 km gereden de afgelopen drie maanden. Dat zou gemiddeld zo’n 100 km per dag zijn, maar zo voelt dat echt niet. We hebben niet het gevoel heel veel gereden te hebben.

“Dag lief campertje, bedankt voor alles, bye bye”, zo namen de kids afscheid van onze bak die ons zonder kuren langs de oostkust heeft gebracht.
Met de taxi terug naar het hotel gegaan en daar heerlijk aan het zwembad gelegen. Kids hebben flink gezwommen en Gijs heeft de bandjes eigenlijk niet meer om gehad.
Terug op de kamer hebben we eerst geborreld, toen zijn de kids in het bubbelbad geweest en daarna hebben we heerlijk ranzig fish’n’chips en pizza laten bezorgen, de eerste junkfood in 3 maanden tijd. Aan een heuse solide eettafel lekker zitten smikkelen en de afgelopen maanden de revu laten passeren.
Het heeft even geduurd vanavond, nieuwe omgeving, nieuw bedje, maar nu is het stil bij de boefjes.
Wij gaan met de voetjes omhoog en gaan ons mentaal voorbereiden op een temperatuurdaling van ongeveer 18 graden morgenmiddag. Op naar Melbourne!

16-08
Brrr, koude, natte bedoening hier in Melbourne. Doet ons beseffen wat een geluk we hebben gehad aan het begin van onze reis, toen we wekenlang door Victoria hebben gereden en geen druppel regen hebben gezien.
We waren wel goed voorbereid overigens. Het zag er natuurlijk niet uit toen we deze morgen in het knotterhete Cairns richting vliegveld gingen met een dikke trui en een warme jas in de aanslag.

Vlucht was helemaal prima. We vlogen met Jetstar, een dochter van Qantas en een type prijsvechter à la Ryan Air. Alleen dan met een Airbus 321 met meer beenruimte. Cairns was een relaxed vliegveld en onze kist was op tijd. Om precies 12 uur hingen we en om 15.15 uur landden we op Tullamarin. De take-off van Cairns was trouwens erg mooi, omdat men direct na de start links uit de flank moet om het centrum van Cairns te ontzien. Op die manier klim je uit boven zee en heb je een werkelijk schitterend uitzicht op het Great Barrier Reef.

Al met al waren we tegen half vijf in het hotel, “Rydges North” in Noord Melbourne, vlak naast de Melbourne Zoo die we ook nog op ons lijstje hebben staan. Een groot en mooi hotel, waar we een executive room hebben die groot genoeg is voor ons vier. Niet zo extreem ruim als vannacht in Cairns, maar verder meer dan prima.
Het was al met al te laat om nog iets te ondernemen en bovendien waren de kids ook redelijk moe. We hebben dus even lekker aangerotzooid op de kamer. De kids stalden voor het eerst in maanden tijd al hun speelgoed weer eens uit en wij schakelden net op tijd in om te zien hoe Nederland Australië een jas gaf met dameshockey in Bejing.
We hebben zojuist gegeten in het restaurant hier beneden. Dat was erg goed. En vooral ook erg gezellig. Nog even flink keten op de kamer en nou liggen de boefjes samen in hun 2-persoonsbedje.

Geen spectaculaire dag al met al, maar dat wisten we vantevoren. Het was een echte reisdag, waarin we met dik drie uur vliegen dezelfde afstand hebben overbrugd als drie maanden toeren met de camper…..
Morgen gaan we Melbourne in. Het schijnt beter weer te gaan worden, dus dat zou perfect zijn. Wat we precies gaan doen, weten we nog niet, maar idee is dat de laatste dagen helemaal in het teken van de boefjes zullen staan.

17-08
Noch Sas, noch ik, laat staan de kids, hebben ooit 6 uur doorgebracht in een en dezelfde dierentuin. D.w.z., tot vandaag, want in the Melbourne Zoo hebben we die tijdspanne wel doorgebracht en de enige reden dat we uiteindelijk naar buiten gingen, was omdat de dierentuin dicht ging.

De start vanochtend was in de laagste versnelling. De kids werden pas tegen achten wakker. Ikzelf had de hele nacht niet geslapen en dutte tegen die tijd net een beetje weg, dus ik heb me nog even omgedraaid tot half tien, terwijl de kids in het bubbelbad het schuim tot aan het dak lieten gaan. Daarna met z’n allen ontbeten en op pad gegaan. Idee was om eerst naar de Zoo te gaan en daarna verder Melbourne te ontdekken.

De Melbourne Zoo opende haar deuren in 1862 en is daarmee de oudste zoo van Australië en zelfs de op drie na oudste van de wereld.
Wat direct opvalt als je door de poort komt, is de ruimte die er is en die je niet verwacht voor een stadse zoo. Sterker nog, je moet bijna 5 minuten wandelen voor je bij de eerste dieren komt. Het ziet er in het begin ook een beetje rommelig uit, maar schijn bedriegt, want het wordt steeds leuker en leuker en er is wel degelijk heel goed over nagedacht.
Opvallend ook zijn de leefruimtes voor de dieren. De Australische dieren (kangaroes, pademelons, emoes etc.) lopen zelfs helemaal los in hun deel van de zoo, maar ook de dieren bij wie dat niet verantwoord zou zijn, hebben zeer grote binnen- en buitenverblijven.
Bizar ook hoe dichtbij je bij sommige dieren kunt komen. Vier mannetjes leeuwen bijv. die op een groot terrein buiten zaten, liepen je op nog geen meter afstand voorbij, op dezelfde hoogte, achter een gaashek. Twee Sumatraanse tijgers maakten het helemaal bont. Ik zat in een hoekje waar een glaswand overging in een gaashek en iedere twee minuten ondernam zo’n beest een aanval op je. Dan stormde die vanuit de bamboe opeens op je af en kwam met z’n kop tegen het gaas tot stilstand, waarbij je zijn adem letterlijk in je gezicht voelde. Bbbbbest ggggroot, zo’n tijger…

In de vlindertuin viel het ons op dat er geen Ulysses waren, terwijl die wel op hun brochure stonden. We trokken een medewerker aan z’n staart en die vertelde dat ze het nauwelijks voor elkaar kregen die vlinders in gevangenschap te houden. Of hij zich daar nou schuldig over voelde, ik weet het niet, maar een paar minuten later wenkte hij ons en nam hij ons mee naar een gedeelte dat nog helemaal afgezet was. Bleek een nieuwe afdeling te zijn die pas over een paar weken open gaat en die gewijd wordt aan spinnen en insekten. Schot in de roos voor Gijsje! Grote tarantula’s die net twee dagen geleden gearriveerd waren, sprinkhanen en wandelende takken, zelfs de peppermint stick was weer aanwezig. Echt heel geinig. De man nam uitgebreid de tijd en vertelde veel. Toen de kids ook nog eens live getuige waren hoe een wandelende tak een eitje legde, kon het helemaal niet meer stuk.

Halverwege nog even lekker een frietje zitten snacken en tegen vijven, zoals gezegd, moesten we eruit omdat het ging sluiten. Anders hadden we nog wel even rondgehobbeld.
De tram, lijntje 55, bracht ons terug naar het hotel. Ik ben toen nog gauw even overgestapt op een ander lijntje om bij een bottleshop wat wijntjes te halen, hetgeen zelfs in een stad als Melbourne op zondag niet meevalt.
Daarna weer lekker gedineerd met ons viertjes, waarbij de kleintjes weer als bootwerkers gegeten hebben.
Gijs is inmiddels alweer vertrokken en Maasje ligt nog hardop haar engels te oefenen. Maar ook zij zal spoedig de strijd staken.
Aan ons dan de eer om het laatste volledige dagprogramma van deze reis te gaan samenstellen.

18-08
“Gijs, Maasje, rennen jullie maar vast vooruit om de lift vast te roepen.”
“Oh, oke”, Gijs en Maas vliegen de hotelkamer uit en vervolgens horen we op de gang: “Liftje, kom dan. Liftje, kom dan.”….

Melbourne is de één na grootste stad van Australië, met 500.000 minder mensen dan Sydney. Het is wel de meest Europese stad van het land. Grote tuinen en parken geven het centrum een groen uiterlijk, Victoriaanse oude panden wisselen de moderne wolkenkrabbers af. Het is ook een smeltkroes van vele nationaliteiten die sinds de 2e wereldoorlog naar hier gekomen zijn. Vooral Grieken zijn in grote getalen gekomen, waardoor men Melbourne vaak gekscherend de 3e griekse stad noemt, na Athene en Thessaloniki.

Het Melbourne Museum is een hypermodern state-of-the-art-museum, een schril contrast met z’n 19e-eeuwse buurman. Geometrische vormen, felle kleuren, een groot aflopend dak en een gigantische green house.
Onder het museum dat zelf al plaats biedt aan diverse tentoonstellingen, zit ook nog een mega-Imax bioscoop met het grootste 3D-scherm ter wereld, plus een Discovery Centre dat voor eenieder gratis toegankelijk is.

Wij wilden vandaag alleen even rondkijken in het museum om vervolgens richting Botanische tuinen te gaan.
Nou, dit werd een herhaling van de Melbourne Zoo. We waren rond de klok van twaalf binnen en om vijf uur werden we door de suppoosten naar buiten gejaagd, omdat ze gingen sluiten. Wijzelf waren echter nog lang niet uitgekeken. En dat geldt voor ons allevier. Wat is dit weer onwijs gaaf gedaan.

Het is sowieso al leuk binnen komen. Een mooi atrium met de eerste bezienswaardigheden nog voor je bij een kassa bent. Vervolgens betaal je 12 dollar voor de hele familie (nog geen 7,50 euro). Garderobe, invalidewagentjes, kinderwagens, noem maar op, alles is verder keurig geregeld en gratis. Uniek voor een museum van dit formaat.

Maar liefst 8 verschillende tentoonstellingen vind je in het museum, allemaal even uitgebreid en allemaal even professioneel neergezet. Je weet niet wat je ziet.
We begonnen in de Forest Gallery. Een compleet bos is in het museum aangelegd met bomen tot wel 30m hoog. Het dak heeft men er voor aangepast. Een stromend waterstelsel loopt er doorheen en overal vind je het leven zoals je het in het echte bos hier zou vinden. Indrukwekkend!
The Science and Life Gallery, een zeer uitgebreide collectie van alle Australische dieren op land en in de zee, een aparte collectie van Marine Life, plus (speciaal voor Gijs) “Bugs Alive”, een superuitgebreide verzameling van alles wat maar met ongedierte te maken heeft.
Gijs bleef stralen, want daarna liepen we “the Evolution Gallery” in, een tentoonstelling gewijd aan het prehistorisch leven, met spectaculaire skeletten en reconstructies uit het Jurassic tijdperk.

Helemaal te leuk gedaan, was the Childrens Gallery, een vleugel van het museum ingericht voor kids van 3-8 jaar. Wat hadden ze hier onwijs goed over nagedacht, zeg. Heel leuk en speels opgezet, leerzaam en interactief, serieus en grappig, van simpel tot redelijk ingewikkeld. De kids hebben zich hier heel lang vermaakt en weten nu dat mama net zoveel weegt als een kleine zoetwaterkrokodil, papa net zo zwaar is als drie woombats en dat G+M allebei net zo hoog zijn als vier woombats op elkaar gestapeld….

Toen eerst maar eens het museumcafé opgezocht en lekker gelunched. Van daaruit naar “Bunjilaka”, het aboriginal cultural centre en “Te Pasifika Gallery”.
Zo, en toen hadden we alleen nog maar de benedenverdieping gehad en de tijd begon te dringen.
Boven eerst naar the Melbourne Gallery, een hele brede tentoonstelling over van alles en nog wat van Melbourne in de eerste dagen tot de stad van nu. Superprofessioneel neergezet en onwijs leuk voor jong en oud.

Als een haas naar de laatste tentoonstelling om daar nog een indruk van te krijgen: “Mind and Body Gallery”. Wat jammer dat we hier niet langer de tijd voor hadden. Geweldig! Opgesplitst in twee delen ging de expositie deels over de body en jawel, deels the mind. Vooral die laatste was zo gaaf, met zoveel hersenspinsels dat je aan jezelf begon te twijfelen. Ik liep dit stukje samen met Maasje en we hebben vooral erg veel lol gehad bij het huisje van Alice in Wonderland, waar je eerst een ruimte in liep, helemaal van zwart-wit blokken. De truc zat ‘m in de verhoudingen van de patronen, want als Maasje in de ene hoek ging staan en ik in de andere en we liepen dan naar buiten toe, dan zagen we op een groot scherm opnames van ons die dan werden afgespeeld. En dan zag je mij als klein ieniemienie-mannetje in een hoekje staan, terwijl Maasje als een reus in de andere hoek stond, welhaast klem tegen het plafond. Dit alles puur door het verloop van de achtergrond. Zo gaaf gedaan.
Je begrijpt dat ik door Maasje daarna nog talloze malen in dat hoekje ben gestuurd…

En zo zat ook deze hele expositie weer vol verrassingen. Het was echt balen toen we door een medewerker richting uitgang werden gedreven. We hadden ons nog uren kunnen vermaken.
Dus hierbij tip nummer zoveel van dit dagboek: Ben je in Melbourne, ga absoluut naar het museum. Een topper! Trek er een hele dag voor uit en misschien zelfs twee.

Met de tram weer terug naar het hotel. Het tramgebeuren in Melbourne is echt prima geregeld.
Vanavond hebben we onze laatste officiële maaltijd in Australie gehad! Morgenavond immers dineren we alweer in het vliegtuig. Heel gezellig gegeten en veel gelachen. De kleintjes liggen nu te tukken.
Ach, helemaal vergeten: onder hun bedje staan twee paar nieuwe schoenen. Op weg naar het museum zag Sas een leuke schoenenzaak en daar zijn beide boefjes goed geslaagd. Erg mooie schoenen die lekker zitten. (“Hé, in deze schoenen voel ik helemaal geen prik meer”…., aldus Maas.)

Nu de kids snurken, trekken Sas en ik de gordijnen en het laatste flesje open, kijken nog eenmaal naar de skyline van deze geweldige stad en proberen te wennen aan het idee dat het morgen allemaal voorbij is…..

19-08
Het leukste van het hele hotel is volgens de kleintjes toch wel de fruitpers. Bij het ontbijtbuffet staat een sjiek apparaat naast schalen vol met vers fruit en enkele groentes, zoals selderij en wortels. G+M eten sowieso altijd graag en goed fruit, maar dit was natuurlijk helemaal te leuk. Ieder ontbijt tankten ze een hoeveelheid vitaminen weg waar ze normaal anderhalve week mee doen.

Alvast uitgechecked en bagage apart laten zetten. Er was nog even gedoe, omdat ze in het hotel niet terug konden vinden dat ik een week geleden in Cairns al had betaald, maar gelukkig, na een half uur was dat ook weer opgelost. We bestelden alvast een taxi voor de middag richting het vliegveld, maar pakten nu eerst nog de tram naar het centrum van Melbourne.

The Queen Victoria Market staat bekend als de grootste en oudste markt op het zuidelijk halfrond. Het opende in 1878 haar deuren onder deze naam (al werd er voor die tijd ook al markt gehouden op die locatie)en niet alleen is het historische gebouw nog intact, ook veel van de winkeltjes binnen die gebouwen zijn nog onveranderd.
Een deel van de winkels en kramen bevindt zich binnen in gebouwen. De meest bekende daarvan is ongetwijfeld de Dairy Hall, waar in 38 kleine winkeltjes multiculturele goederen worden aangeprezen.
Daaraan vast zit de Fish and Meat market, waar het vooral in de vroegste uurtjes het drukst is als de producten verser dan vers worden aangeleverd en men tegen concurrerende prijzen de mooiste stukken vis en vlees probeert te bemachtigen. Het is een enorme hal met goed verzorgde stallen en de kwaliteit straalt van de producten af.
In de open lucht vind je vervolgens de groente- en fruit markt die later is uitgebreid met the “Organic Market”, zodat er nu echt voor elk wat wils is.
Tot slot kom je op de markt met honderden kramen met van alles en nog wat. Van souvenirs tot huishoudelijke apparaten, van kleding tot nekmassages, je kunt het zo gek niet bedenken of het is er te koop. En tegen hele nette prijzen.
Met een oppervlakte van 7 hectaren ben je dus wel even zoet voor je dit marktje hebt afgestruind.

We hebben er lang rondgedrenteld. De kids hadden een budget gekregen van 5 dollar p.p., vrij te besteden, waarbij ze wel eerst rond moesten kijken voor ze een definitieve keus mochten maken. Dit om te voorkomen dat de dollars die uiteraard in hun zakken brandden, al bij het eerste standje uitgegeven werden aan iets waar ze al gauw spijt van zouden krijgen. En dat viel niet mee natuurlijk…
Uiteindelijk is het een roze portemonnee voor Maasje geworden en een stoere wals voor Gijs. Wij konden ons nog even op souvenirs storten en tegen tweeën, na nog een uiterste lunch bij een prima tentje, liepen we weer de Elisabeth street op.
We hebben toen nog een laatste lange wandeling gemaakt richting het centrum en iets na drieën de tram weer teruggepakt richting hotel.
De receptioniste hebben we nog blij kunnen maken met onze mobiele telefoon die we niet meer nodig zouden hebben en toen zijn we de taxi ingestapt.

Bij het inchecken ontdekten we dat er een extra tussenlanding in was gepland. Voordat we op Dubai zouden landen, zouden we eerst nog een tussenlanding maken op Singapore. Beetje jammer, want niet alleen werd de totale reisduur daardoor wat langer, maar bovendien (en vooral) was dat ongunstig voor de slaap van de boefjes. Want tegen de tijd dat ze net in slaap zouden vallen, zouden ze dan alweer wakker moeten worden voor de landing.
Tegen zevenen stapten we in de Boeing 777-300 van Emirates. Het eerste stuk hadden we geluk, want toen de deur gesloten werd, heb ik meteen een vrije rij van 4 stoelen kunnen confisqueren. Samen met de rij van 4 stoelen die we al hadden, gaf dit genoeg ruimte om de kleintjes languit te laten slapen. In Singapore moesten we die tweede rij helaas weer inleveren.
Verder was het een prima vlucht. Emirates is een prettige maatschappij. Bemanning is zeer attent en gastvrij en vooral ook superlief voor kinderen. Het eten is goed en je wordt op je wenken bediend. De 777 is een mooi vliegtuig en het entertainmentgebeuren in iedere stoel is een uitkomst op dergelijke lange vluchten. Keuze uit meer dan 200 films en tv-series, computerspellen voor jong en oud, zelfs spelen tegen andere mensen uit het vliegtuig, een uitgebreide muziekkeuze al dan niet met de bijbehorende clips en de mogelijkheid om mee te kijken door een camera onder het vliegtuig en eentje die naar voren is gericht. Dat is vooral geinig tijdens de landing.

Overstap op Dubai ging soepel en na nog eens 6 uur hangen in een airbus, landden we dan eindelijk rond de klok van één op Düsseldorf. Daar we alleen “opa Cuijk” verwachtten om ons op te pikken, was het een extra leuke verrassing toen er een heel comité bleek te staan, compleet met ballonnen voor de kleintjes.
In de auto richting Cuijk reden we op een veel te drukke snelweg door het grauwe, miezerige Hollandse weer en kwam het besef dat het er echt op zat.
Einde oefening, terug in het stramien.