Cairns again

06-08
Toen Sas vanochtend opstond en naar het strand keek, zag ze tot haar verbazing net Ronnie en Annie uit hun bootje stappen. Die waren er vroeg bij.
Wat bleek nou, Ronnie was om 04.30 uur gaan vissen en had twee grote vissen gevangen, "spangled emperors". Dit zijn zgn. 5-sterrenvissen die bekend staan als de lekkerste vis van het rif, samen met de coral trout. Ze wilden ons die vissen aanbieden als ontbijt.

Gijs was meteen klaarwakker. Dit was natuurlijk té leuk. Eerst ging hij op de foto met de 5 kilo wegende vis aan zijn vingers (zie foto's lizard island), alsof hij 'm net zelf had gevangen. En daarna ging hij met Ronnie aan een tafel de twee vissen slachten, villen en de ingewanden eruit halen. Hij vond het allemaal even interessant en spannend. Het visafval bracht hij daarna naar de zee, waar de meeuwen het met snelle duikvluchten uit het water visten nog voordat vissen het op konden eten. Vol trots kwam hij de grote gefileerde brokken vis brengen die Annie vervolgens ging bakken.
En zo zaten de happy campers om half acht 's ochtends aan een ontbijt van een supervis die een paar uur eerder nog rondzwom op het Great Barrier Reef. Verser dan dat krijg je het niet.
Maar liefst 3 pannen vol werden er gebakken en alles is tot de laatste kruimel opgegaan. De kids aten hun vingers erbij op. En ik moet toegeven, als ontzettende niet-viseter, het was ook erg lekker. Heel stevig, bijna steak-achtig.

Na dit onverwachte ontbijtje was het alweer tijd voor de afscheids-snorkelsessie, een laatste rondje over het prachtige koraalrif. Met succes nog eenmaal het "kamp" opgezocht van de Maori Wrasse, de grote kleurrijke en vooral zo grappige mega-vis die het niet erg vindt als je over z'n schouders meetuurt als hij van het koraal zit te happen.
Wat was dit een waanzinnig mooi aquarium. Ik zal het missen.

Om elf uur was het kamp opgedoekt en stond de bult bagage op het strand. (hoezo travel light?...) Chris, de vlieger, had al laten weten dat vanwege de toenemende wind hij op de airstrip van het resort zou landen i.p.v. op het water. Wat waren wij blij dat we vrienden hadden gemaakt onder de booteigenaren, want het was een flinke wandeling van de campsite naar de strip en we hadden die minstens twee keer moeten afleggen om alle bagage over te krijgen...
Maar nu lagen er maar liefst twee bootjes op ons te wachten. De dinghy van Ronnie werd volgestouwd met alle bagage en Sas en de kleintjes kregen een lift van David, die met een schitterende tweemaster al twee maanden met vrouw en kinderen in de baai ligt. Annie en ik hebben het stuk gelopen.
Op het strand van het exclusieve resort troffen we elkaar weer, vanwaar het nog een 500m lopen was. Iedereen liep mee en droeg iets, dus het was perfect geregeld. Echt heel aardig vooral.
Chris kwam op dat moment ook binnen vliegen, dus het liep allemaal gesmeerd. Afscheid genomen van de "zwemvriendin" van Maasje (Annie) en Crocodile Dundee (Ronnie) en daar gingen we weer.
Je klom prachtig uit over de Blue Lagoon en na een laatste saluut aan het eiland, maakten we de oversteek naar het vasteland. Ik heb de controls nog een tijdje over mogen nemen en gelukkig, ik kan het nog steeds...
Gijs en Maas hebben van deze terugvlucht weinig meegekregen overigens, want die lagen tijdens de klim allebei al te snurken en ze werden pas na de landing wakker. De vlucht was trouwens voor Gijsje ietwat ongelukkig begonnen, want Chris trok enthousiast zijn deur dicht, terwijl Gijsjes vingertjes er nog tussen zaten...

Met de landing op Cooktown, iets na enen, was een mooi en onvergetelijk avontuur definitief afgelopen. Spullen konden weer worden overgeheveld in de camper, hetgeen bijna als thuiskomen voelde. Dat gevoel werd nog versterkt toen we daarna het stadje inreden. De vrouw van het booking center, de dame van de wasserette, ja zelfs Jackey-Jackey van de koffie, ze verwelkomden ons allemaal en wilden van alles weten over Lizard Island. Heel grappig.

's Middags zijn we naar de nederlandse vrouw gereden die Sas vorige week in de supermarkt had ontmoet. Karien woont met haar 3 kinderen ergens midden in de bush op een lap grond van 16ha. Haar ex woont in Cairns, dus ze is daar echt op zichzelf aangewezen. Haar kinderen krijgen thuis les. "Home school" is een veel voorkomend iets in de meer afgelegen gebieden van Australië.
Op het erf lopen honden, katten, gigantische kalkoenen, eenden en kippen. Eenden moeten af en toe aangevuld worden, want eens per maand gemiddeld wordt er eentje door een python gepakt. De vader-kalkoen had grote happen uit zijn verentooi door z'n regelmatige gevechten met goanna's. Mama kalkoen had net 3 kuikentjes gekregen een paar dagen geleden, dus binnen no-time zaten G+M in het kippenhok kuikentjes te knuffelen.
Wij hebben een bakkie gedaan en gezellig gebabbeld, terwijl de kleintjes uit hun bol gingen in de tuin. Het was echt heel leuk. Toppunt voor Gijsje was wel toen hij opeens een soort electronisch terreinwagentje had gevonden. Vanuit het niets hoorden we opeens een schaterlach en het volgende moment zien we Gijs uit een bosje komen scheuren boven op die terreinwagen. Wat had hij een lol. Ach, en op dat terrein kon hij weinig kapot maken, dus laat maar gaan. Hij deed het erg goed trouwens.

Het is aan dit soort dingen dat je kunt zien hoeveel vrijer en stoerder Gijs is geworden de afgelopen maanden. Dingen die hij eerst nooit zou doen of durven, gebeuren nu met het grootste gemak.
Maasje is ook gegroeid in alle opzichten, maar bij Gijs is het verschil beter merkbaar.

Op de E.R.E. bushcamping werden we ook weer hartelijk ontvangen. Terry is weer thuis en alhoewel gedeeltelijk in het gips, had hij alweer de nodige praatjes. Gijs (schelp) en Maasje (krijtje) gaven hem allebei een kadootje voor z'n "zieke arm". Tijdje met hem en zijn vrouw staan praten en toen weer een plekkie opgezocht.

Na 5 dagen zout water was het heerlijk om weer goed te kunnen douchen en de haren te wassen. Daar knapt een mens van op.
Buiten bij het vuur gegeten en toen de kids hun kussens roken, waren ze binnen 10 tellen vertrokken.

Wij gaan lekker nagenieten van een heel bijzonder uitstapje. Lizard Island was echt te gek.
Morgen rijden we weer terug naar Cape Tribulation om daar nog een paar dagen te blijven en rond te kijken.

Dit kon trouwens wel eens ons laatste kampvuurtje van deze reis zijn... In Cape Trib mag het niet en we weten nog niet waar we daarna naartoe gaan.
Mmhh, best een rot-idee. Het eind komt in zicht.

Nou, dan gooi ik er nog maar een blokje op...

07-08
Mmmhhh, weer zo'n signaal dat het einde in zicht is; voor het eerst deze vakantie zijn we op de terugweg.
Vandaag rijden we nl. van het noordelijke Cooktown terug richting het zuiden, naar Cape Tribulation. Nog even bij Terry langs gegaan en hem gezegd dat we zullen proberen hem in the Lonely Planet te krijgen. De schone was opgepikt op de pier en een laatste rondje langs bakkertje en Jackey-Jackey. En dan rijden we met tegenzin het meest relaxte plaatsje van onze reis uit. Cooktown, we zullen nog vaak aan je denken.

Dezelfde weg door de outback wachtte op ons, alleen met nu als voordeel dat we het langste stuk door het binnenland in de vroege uurtjes doen, voordat het knottertje-heet is. Heel even komen we door een gebied waar we bereik hebben op de telefoon en we ontvangen een tekstbericht van Linda, een goede vriendin van Sas. Berichtje is van de 3e augustus en het zegt dat zij op dat moment in Mossman zijn. Linda en familie rijden deze weken ook langs de oostkust en als je naar Mossman gaat, ga je vrijwel op zeker naar Cape Trib. Dat zou natuurlijk wel heel grappig zijn om elkaar op zo'n plek weer te zien, dus Sas heeft geprobeerd terug te bellen. Helaas voicemail. We zullen het later nog wel eens proberen. We leven ondertussen al de 7e, dus kans is groot dat zij alweer doorgereden zijn.

Er stond nog een belofte open richting Gijs: het insektenmuseum bij Cape Trib in de buurt. En denk maar niet dat deze kleine kriebelkruiper-expert dat vergeten was. Dagelijks herinnerde hij ons aan hetgeen in zijn ogen het hoogtepunt van deze reis moest worden.
We waren een beetje bang dat dit museum het niveau van het Bat House zou hebben en dus een domper zou worden, maar niets is minder waar. In een klein houten huis, midden in het Daintree Park, zit het "Daintree Entomological Museum", zoals het officieel heet en het heeft de grootste collectie van zeldzame en exotische vlinders en kevers in Australië.
Insekten en vlinders uit de hele wereld worden daar tentoongesteld in keurige displays. Het betreft duizenden stuks, van de gigantische drakenvlieg tot de mooiste insektjes uit de wereld.
Gijs ging compleet uit zijn dak. Hij wist niet waar hij het zoeken moest. Opgetogen ging hij van bak naar bak. Vlinders hadden hier niet echt zijn interesse, het waren vooral de exotische kevers en dan met name de grote, vervaarlijk ogende exemplaren. Hij kon er geen genoeg van krijgen en hij maakte al een heel schema voor zichzelf: vandaag was hij de violet ground beetle, morgen de asian longhorn beetle en dan overmorgen de stoere tiger beetle. Die vond hij zelf wat minder, maar vooruit, die vond papa zo mooi...
Het enige minpuntje aan het museum volgens Gijs, zo vertelde hij later, was dat er helemaal geen levende kevers waren geweest. Ze waren allemaal dood.

Tegen het einde van de middag waren we op de bushcamping van Noah Beach, dezelfde als een anderhalve week geleden. En het is maar goed dat we ons plekje al vastgelegd hadden, want het is weer helemaal bezet vandaag. We hoeven ons de komende drie dagen dus geen zorgen te maken, site nr.9 is voor ons.
Het weer was hier ietsje minder vandaag. De scheidingslijn tussen strakblauwe lucht en bewolking lag precies boven ons strand, maar omdat het al wat later was, was de zon achter de bewolking verdwenen. Ook de wind was wat toegenomen.
Toch hebben we ons nog een tijdje vermaakt op het strand met krabben vangen en waterlabyrinthen bouwen.

Na het chipsborrelen werd ik vriendelijk doch dringend verzocht om me even terug te trekken, omdat de kleintjes een geheime missie hadden, waarvan ik niets mocht zien. (morgen is mijn verjaardag, dus dat verklaart een hoop..)

Voor het eerst sinds een paar weken zitten Sas en ik weer eens binnen te borrelen. Laatste tijd aldoor buiten gezeten, al dan niet bij een lekker kampvuur.
Zodadelijk eerst maar eens een aanvalsplan bedenken voor Cape Trib, zodat we dit gebied eens goed kunnen gaan verkennen.

Hé, hoor ik daar een cassowary?...

08-08
Hèhè, wat een heerlijke dag weer. Niet alleen mocht ik me vandaag jarige Job noemen en werd ik derhalve vreselijk verwend, maar ook stonden we deze morgen oog in oog met een wilde cassowary en moesten we ons volgens de strikte regels uit de voeten maken...

"De koekepan is jarig en de deksels vieren feest..."
Met die muzikale ode werd ik deze morgen gewekt. De boefjes op bed, de camper versierd met ballonnen. G+M hadden allebei een supermooi schilderij gemaakt op een heus paneel en ze hadden allebei ook zelf een kado voor me uitgezocht. Van Maasje kreeg ik een hele mooie groene toverstaf, die ik wel mocht uitpakken maar daarna uiteraard weer direct moest inleveren. En van Gijs kreeg ik een mooi boek over alle kriebelkruipers in de Australische wateren.
Verder werd ik nog verwend met een paar heerlijke flessen wijn, had ik een paar weken terug mijn zwembroek al gekregen, krijg ik nog een mooie CD en kreeg ik later deze middag nog een zeer aangename verrassing, waarover straks meer.

Naast deze verwennerij kreeg ik ook een programma-overzicht voor deze Joostje-verwendag; eerst uitgebreid ontbijt op bed, dan een bepaalde wandeling, vervolgens koffie met taart in "Cafe on Sea", relaxen op een ander strand, nog een verrassing en lekker uitgebreid eten.
Verjaren in Cape Trib is zo gek nog niet...

Voor we gingen wandelen, probeerde Sas vanuit een cel eerst nog eens Linda te bellen. En dit keer met succes. Zij waren al iets zuidelijker, in Port Douglas, maar we hebben toch nog wat af kunnen spreken. Over twee dagen zien we elkaar in the Tablelands, het mooie gebied achter Cairns. Da's wel grappig natuurlijk.

Daarna zijn we de Marrdja Boardwalk gaan doen, een erg mooie wandeling door een gebied waar eigenlijk twee werelden bij elkaar komen; het regenwoud en de mangroven.
Hoewel de mangroven af en toe wat troosteloos ogen, zeker bij laag water, moet je het belang ervan niet onderschatten. Maar liefst 75% van alle vis die door de mens gegeten wordt, leeft van de mangroven. Zonder mangroven, geen vis.

Het was een mooie wandeling en met name het regenwoud was spectaculair. Er zaten bomen bij van duizenden jaren oud!
Gijs zweefde geregeld aan een liaan over de boardwalk heen, op de voet gevolgd door Maasje natuurlijk. "En Jane vloog door het oerwoud..."

En toen zag Sas 'm: de cassowary!!!
Een meter of tien voor ons scharrelde hij net langs het pad. Wat een prachtig beest, wat een kleuren. Gefascineerd bleven we naar 'm kijken, tot het tot me doordrong dat hij ondertussen wel heel dichtbij kwam. Hij was op het pad gaan lopen, recht op ons af. De afstand was geen drie meter meer.
Een cassowary mag er dan wel uitzien als een vrolijk gekleurde Pino, maar het is en blijft een gevaarlijk beest, een manshoge vogel met een flinke staat van dienst op het gebied van dooien en gewonden. Zoals het boekje voorschrijft, zijn we heel rustig achteruit gaan lopen, ondertussen proberend een boom tussen de vogel en ons te houden. De cassowary bleef nog even op ons aflopen, maar bleef toen staan om weer wat vruchten op te pikken. Toen de kleintjes en Sas op veilige afstand waren, ben ik nog even teruggegaan voor wat mooie foto's. Langzaam kuierde de zeldzame vogel de bush-bush in. Wat een kik, zeg. Die hadden we niet verwacht. Een erg gave ervaring.

Na de wandeling zijn we een paar kilometer verder gereden, naar Cafe on Sea, een erg leuk café pal aan Thornton Beach. Daar hebben we op het terras heerlijke cappucino's gedronken en uiterste sandwiches en taart gegeten.
Lekker uitgebuikt en uitgewaaid op het strand. Het zonnetje scheen weer, maar er stond wel een straffe zeewind. Wel zo lekker.
Ik ben nog even een stukje in mijn eentje gegaan, naar de monding van de Noah Creek. Doordat eb en vloed daar ook hun werk doen, is het een geliefd plekje voor de zoutwaterkrokodillen. Het was nu echter vloed en er was helaas niets te zien.

Halverwege de middag wachtte mij nog een verrassing. Vlak voor Cape Trib stond een klein tentje in de jungle, waarin een meisje massages gaf en Sas had 's ochtends geregeld dat ik 's middags onder handen werd genomen.
Shay, zo heette ze, maakte geen grappen. Ik ben nog nooit zo hardhandig te grazen genomen. Ellebogen onder mijn schouderbladen, knieen in mijn rugwervels, het ontbrak er nog maar aan dat ze op mijn rug ging hinkelen, maar oh, wat was dit lekker, zeg.
Vreemd eigenlijk dat balanceren op het randje van je pijngrens zo ontspannend kan zijn. Hulde!
Terug naar het kamp. De laatste twee uurtjes van de dag hebben we op ons eigen strandje doorgebracht. Gijs struinde in zijn eentje de branding af op zoek naar krabben, Maasje vond een nieuwe vriendin ("Kijk mama, komt weer een nieuwe vriendin voorbij zeilen.") en Sas en ik deden een dappere poging om met deze harde wind te frisbeeën.

Gijs en Maas hebben lang zitten keten in bed. Op een gegeven moment hoorden we zulke rare geluiden dat we toch maar even gingen kijken. Was Gijs bezig het complete dekbed onder de nachtjapon van Maas te proppen, zodat Maasje daarna babietjes kon krijgen. Een lol dat ze hadden.

Wij trekken zo die heerlijke wijntjes open die ik gekregen heb en proosten op een superleuke verjaardag, terwijl we nog de nodige keren naar de foto's van de cassowary zullen kijken.

09-08
We brenegen de kids over een dag of tien redelijk gehavend terug naar Nederland. De benen van Maasje zitten nog onder de wondjes en ook op de rest van haar lijfje zijn nog de sporen van de zandvliegen te vinden. Daarnaast heeft ze wondjes in haar oren die ze dagelijks tot bloedens toe open weet te krabben.
Gijs is helemaal lekker bezig. Het komt maar zelden voor dat hij zonder verband en/of pleisters loopt. Z'n ingepakte elleboog van dit moment, volgde op een serie wonden aan borst en buik, die weer naadloos volgden op twee opengehaalde handen etc etc. En tel daar nog zijn record-aantal tekenbeten van de familie bij op, die ook lelijke littekens achterlaten op zijn lijf en leden.
De betadine heeft zijn geld opgebracht, zal ik maar zeggen....

Maar buiten dat brengen we ook twee in meerdere opzichten flink gegroeide kinderen naar huis.
Ze zijn meerdere centimeters langer en enkele ponden zwaarder. Het haar is blonder, de huid is goudbruin en ze hebben allebei een gezonde kleur op de klus.
Maar het meest gegroeid zijn ze nog wel in figuurlijke zin. Ze hebben zoveel gezien en geleerd. En je merkt aan alles dat ze dat ook echt leuk vinden en ook goed onthouden. Vooral Gijs met zijn fotografische geheugen kan details van de eerste dagen nog foutloos reproduceren. En ze zijn ook zoveel vrijer geworden. Maasje knoopt zonder aarzelen hele gesprekken aan in het engels met wildvreemden en komt daar nog een heel eind mee. En bij Gijs is de verandering helemaal groot. Wat hij 3 maanden geleden echt nooit gedaan zou hebben, doet hij nu moeiteloos en meestal ook helemaal uit zichzelf. Of het nu gaat om een boodschap doen in zijn eentje in een winkel, om z'n krabbenvangst aan een onbekende strandganger te tonen, om solo een klusje voor ons te doen, om nieuwe vrienden te maken, noem maar op, hij doet het alsof hij nooit anders heeft gedaan.
Echt een lust voor het oog. Je smelt ervan als je het de beide boefjes allemaal ziet doen en je realiseert je dat het een briljante move is geweest om deze reis met ons vieren zo te maken.

Deze laatste dag in Cape Tribulation hebben we een beetje rustig aan gedaan. We zijn wel even op pad geweest, maar niks ingewikkelds.
We moesten eerst iets vinden om de batterij van de camera op te laden. We staan onderhand al zo lang unpowered (laatste keer was Cairns op 24-07), dus we kunnen niets in de camper opladen.
We hebben eerst een nieuwe tent geprobeerd, the Dragon Fly, dat in een schitterende tropentuin ligt, maar die was helaas gesloten. Toen hebben we maar bij het bekende tentje een bakkie gehaald en meteen de lader in een stopcontact gestoken.

We zijn daarna doorgereden naar Cape Trib's meest noordelijke punt waar je nog met 2WD kunt komen. Daar heb je twee look-outs die we mee wilden pikken. De eerste brengt je naar een plek van waaruit je over Cape Trib Beach heen kijkt, na eerst door een mooi stukje regenwoud te zijn gelopen.
De andere look-out bereik je na iets verder wandelen en ligt op zeeniveau aan Myall Beach.
Allebei mooie plekjes, maar doordat het vandaag bewolkt was en flink waaide, konden we niet de gewenste foto's maken van de vele kleuren turquoise en blauw in de zee. Misschien morgenochtend nog even.

We hebben nog lekker lang op Myall Beach gerommeld, toen gelunched en vervolgens op ons eigen lekkere strandje van Noah Beach verder gerotzooid.
Krabben vangen met Gijs, winkeltje spelen met Maaje, frisbeeën met Sas, het leven kan zo lekker overzichtelijk zijn...

Morgen zakken we weer verder af naar het zuiden, zij het dan wel richting het binnenland. Als het goed is, zitten we morgenavond rond het kampvuur met Linda en Brian in the Tablelands achter Cairns.

10-08
Van het plekje dat bekend staat als "where the rainforest meets the ocean" gingen we vandaag naar het gebied dat bekend staat als "where the rainforest meets the outback".
Ofwel, vandaag hebben we afscheid genomen van het waanzinnige Cape Trib en zijn we naar het achterland van Cairns gereden, dat de naam draagt: "The Atherton Tablelands."

Bij de ferry over de Daintree River hebben G+M weer heel stoer met z'n tweetjes bananen gekocht bij een stalletje. Erg lekkere bananen overigens, uit het gebied rond Cape Trib.
Vanaf daar hebben we echter even doorgepeesd. Het eerste deel van de route was ons bekend, een slingerende weg langs de kustlijn tot vlak voor Cairns. Daar doken we rechts uit de flank, de heuvels in. Het gebied rond Mareeba staat bekend om de vruchtbare grond, maar is vooral beroemd om zijn koffie. Het zijn dan ook vooral koffieplantages die je passeert op de laatste km's voor het stadje.

Wij moesten niet in Mareeba zelf zijn, behalve dan voor wat boodschappen, maar een tiental km's verder naar het westen, in Granite Gorge Nature Park.
Daar hadden we afgesproken met Linda en Brian, die met hun twee kinderen momenteel door hetzelfde gebied trekken. Sas en Linda kennen elkaar nog vanuit Brielle. Hun oudste zoon is net zo oud als onze Gijs.
Zij waren gisteren al aangekomen op deze camping en we konden onze bak er mooi naast parkeren.
(in een hoek van de camping zagen we de mensen staan waar we naast stonden op Noah Beach...)

Granite Gorge is een aparte en geinige camping. De campground zelf is vrij basic, al hebben ze gelukkig wel een paar powered sites. Na 18 dagen zonder power was dit wel weer even een verademing. Sanitaire voorzieningen zijn niet geweldig en verre van modern, maar het is compleet, redelijk schoon en de douches zijn prima.

Wat deze camping uniek maakt, is de setting en de opzet. Granite Gorge is een vierkante mijl van door elkaar gevallen rotsen en stenen, miljoenen jaren geleden zo neergelegd door vulkanen.
Als bezoeker kun je langs de kreek wandelen die door de gorge loopt, je kunt genieten van de schitterende omgeving en er valt het nodige aan vogels en wild te spotten. Er zit een swimminghole in de kreek, waarvan ze garanderen dat ie krokodillenvrij is.
Op de rotsen in het parkje woont een kolonie rots-wallabies, het kleinste soort dat we tot nu toe gezien hebben, op de musky rat-kangaroo na dan. Dit was voor de kids weer helemaal leuk, want deze wallabies mocht je weer met de hand voeren.

Gijs had het helemaal naar z'n zin met Finn en vice versa. Maasje keutelde ook tevreden rond en was vooral in de camper van Linda te vinden. Hun jongste, Storm, drentelde stoer achter Gijs en Finn aan.
Nog erg gelachen trouwens op weg naar de camping. Toen we zeiden dat het broertje van Finn er ook was en dat die Storm heet, noemde Gijs zichzelf "Bliksem". Maasje wilde toen ook Bliksem heten, waarop Gijs zei: "Nee Maas, jij bent Donder, want Donder komt na de bliksem".
En nou jij...

De kids hebben heerlijk gespeeld de rest van de middag. We hebben eerst een eindje over het terrein gestiefeld, langs de wallabies en het water. 's Avonds een groot kampvuur gemaakt en met z'n achten heerlijk buiten gegeten.
In beide campers waren de kids vertrokken nog voor ze hun kussens raakten.
Wij hebben vervolgens met ons vieren nog tot iets na middernacht zitten kletsen bij het vuur. Het was erg gezellig.

11-08
Dat was natuurlijk wel heel leuk voor de kids, om wakker te worden naast de camper van Finn en Storm. Samen ontbijten, nog even voetballen en grappen maken, dat was een leuk begin van de dag.

Tegen tienen werd er afscheid genomen. De familie Boutkan zette koers richting het zuiden, terwijl wij richting het oosten gingen, naar Kuranda.
Onderweg een lifter opgepikt, een lokale die al 26 jaar in dit gebied woont en da's altijd leuk, omdat je dan veel kunt leren over het gebied.
We wisten dat koffie en mango's momenteel de belangrijkste bron van inkomsten zijn in dat gebied, maar we wisten niet dat dat pas sinds een jaar of vijf het geval was. Voor die tijd vond je in het hele gebied eigenlijk alleen maar tabaksteelt. (dat was vroeger ook zijn werk geweest. "Good honest work", noemde hij dat. Dat vind ik altijd zo'n mooie uitdrukking). Vijf jaar geleden stopte de regering met de subsidies daarvoor en toen was het niet meer haalbaar. Zonder dat moest de tabak op de wereldmarkt $10,50 per kilo opbrengen en dat kreeg je nergens. Noodgedwongen is men toen dus geswitched naar zaken als koffie, mango's, bananen etc.
Nouja, van dat soort weetjes die je niet in de boekjes vindt en toch leuk zijn om te weten. Hij wist ook veel over the Tablelands zelf te vertellen en had nog de nodige tips voor ons.

Bovendien kon hij ons ook mooi de weg wijzen naar onze bestemming en bracht hij ons naar een gunstige en gratis plek om te parkeren. helemaal prima.
Gijs had vorige week het insektenmuseum mogen kiezen. Vandaag was Maasje aan de beurt en zij wilde naar de vlindertuinen van Kuranda.

De Australische vlindertuin is één van de grootste gesloten vlindertuinen ter wereld. Het was niet lang geleden zelfs nog de grootste, getuige ook het Guinness Book of Records. Het geheel heeft een inhoud van 3.666m3. Het hoofdgebouw heeft een aluminium dakconstructie met glas dat zichzelf opent en sluit om de temperatuur constant te houden. De pilaarvrije overspanning en de gecreëerde ruimte zijn zodanig ontworpen dat de twee meest spectaculaire vlinders, the Ulysses (die we in Cape Trib al gezien hadden) en de Cairns Birdwing zich daar thuis voelen.

In het begin denk je "Mmhh, is dit het nou?.. Wel geinig, maar is dit nou zo bijzonder?..."
Een uur later sta je nog steeds op dezelfde plek en wil je gewoon niet meer weg. Wat is dit leuk. Tussen de flora van een nagebootst regenwoud is de lucht gevuld met de meest prachtige vlinders. En gek genoeg, hoe drukker het vliegverkeer om je heen is, hoe rustgevender het is. Het werkt heel betoverend.
In het begin sta je ongeduldig te wachten tot er eentje op je shirt landt. Wit, rood en roze zijn de lievelingskleuren van de gemiddelde vlinder, dus daar waren we op gekleed.
Aan het einde van de rit weten we allemaal precies hoe we een vlinder van een blaadje af kunnen krijgen op onze hand zonder dat die weg vliegt.
De kids genoten. Niet alleen Gijs ging natuurlijk weer helemaal op in de beessies, ook Maasje genoot met volle teugen en heeft verschillende vlinders op haar hand gehad.
Leve de digitale camera, want we hebben, schrik niet, maar liefst 400 foto's gemaakt daarbinnen! Daar gaat natuurlijk 95% van afvallen straks, maar het zegt wel iets over het gebeuren.

Een kleine twee uur later stonden we weer buiten. Even stoom afblazen in de speeltuin, terwijl wij hetzelfde deden met een cappucino en toen zijn we op weg gegaan naar een andere plek in the Atherton Tablelands, nl. Lake Eacham en Lake Barrine.

De rit was spectaculair. Om te voorkomen dat we een deel van de route voor een tweede keer zouden rijden, zijn we eerst afgedaald richting de kust. Daar toen afgezakt tot Gordonvale, om vanaf daar weer de bergen in te gaan. Een heftige klim volgt. Exacte hoogte weet ik (nog) niet, maar uiteindelijk steek je boven alle andere bergen en heuvels uit, en met elke haarspeldbocht wordt het uitzicht mooier.
En dan gebeurt het bizarre: het ene moment sta je nog op grote hoogte langs een afgrond foto's te nemen van het bombastische panorama en een kilometer verder lijkt het alsof je door Normandie rijdt. Groene lichtglooiende heuvels en weiden zover je kijkt. Je hebt geen besef meer hoe hoog je zit, want je ziet geen dal meer. Je zit op een plateau dat zich eindeloos uitstrekt: the Tablelands.

Lake Eacham en Lake Barrine zijn twee prachtige meren die daar o.a. te vinden zijn. Geroemd om de schoonheid, maar vooral ook bekend om de aanwezigheid van zoetwaterkrokodillen, schildpadden en de amesthystine pythons die zo'n 5m lang worden en daar vaak op de rotsen liggen te zonnen.
Nou hebben we daar nog niets van gezien, van de dieren althans. We waren er al met al nogal laat en dan is de kracht van de zon verdwenen. Misschien morgen nog even een pitstop maken?
Lake Barrine was schitterend, maar ons net even iets teveel ontwikkeld met een theetuin, souvenirshop en zelfs een soort safari-boot om met grote groepen de oevers af te speuren naar het wild.
Lake Eacham daarentegen was veel prettiger. Alles keurig aangelegd en onderhouden, maar geen toeters en bellen en alles onbemand. Wel picknickplaatsen en bbq-stellen, een zwemponton (Eacham is kroko-vrij) en een schildpadden uitkijkplaats.
We parkeerden onze bak trouwens naast de Wicked Campervan, waar we eind vorige week nog naast stonden bij de look-out van Cape Trib.

We hadden eigenlijk op een bushcamping willen kamperen zo'n 30 km naar het noorden, maar omdat het al laat werd, besloten we een camping in de buurt uit te checken en als we dat niks vonden, dan zouden we onze bak gewoon ergens neerplanten. We waren immers weer fully loaded sinds gisteren.
We konden de camping niet vinden, dus toen we een mooi meer zagen, stuurden we de bak over het gras naar de oever. Bleek dat we op die manier via een achter-kruip-sluip-ingang alsnog op de camping stonden?!
We staan echt super. Voor ons strekt een meer zich uit waar veel watervogels in zitten en een veelvoud daarvan komt overvliegen. Op het hele terrein staan welgeteld nog 2 andere campers waar je geen last van hebt en we mogen weer fikkie stoken. Geen bomen in de nabijheid, dus de vlammen mogen hoog oplaaien.
Enige minpuntje is dat Gijs, toen ik met de kids wat verderop dennenappels ging zoeken voor het vuur, weer zo ongenadig hard onderuit is gegaan dat nu weer zijn linkerknie open ligt.

Zalig gegeten en de kids op tijd het mandje in.
Nu weer buiten bij het vuur, onder een stralende sterrenhemel en de opvallend fel weerkaatsende maan die ruim halfvol is.
De vallende sterren-teller staat inmiddels op 2 en we gaan niet eerder slapen voor die op 10 staat....

12-08
Lake Beacham is een vulkanisch kratermeer, ook wel "maar" genoemd in het engels en is ontstaan door explosies van het oververhitte grondwater. Het heldere meer is onderdeel van het Wet Tropics werelderfgoed. Het wordt omringd door een dik regenwoud, al heeft cycloon Larry in 2006 flink huisgehouden, hetgeen nog zichtbaar is.

Gisteren waren we daar al even geweest, maar we wilden nog even terug. Het is een heel mooi stukje Tablelands en vooral ik had nog de hoop een heuse mega-python in het wild te spotten.
We waren er vroeg en zijn meteen begonnen aan the Lake Circular Track, een wandelroute die je om het hele meer brengt. Echt een mooie wandeling door het regenwoud. Je staat doorlopend versteld van de immense bomen en van de grillige lianen. Heel bijzonder.

Op ongeveer de helft van de track zag ik een omgevallen vijgenboom die voor een gedeelte boven het water uitstak. Dit leek me een uitgelezen plek om te zonnen voor slangen, dus ik ben over de stam richting de kruin geklauterd.
En ja hoor! Bingo! Na een meter of acht keek ik neer op een volwassen amesthystine python die lekker opgerold in een splitsing van takken lag. Wat was dit gaaf, zeg! Ik bedoel, het zijn niet de meest spectaculaire beesten om naar te kijken als ze liggen, want het lijkt net of ze dood zijn. Maar het was vooral de kik om dat woud in te gaan met als missie zo'n beest te vinden en dan puur op het gevoel nog slagen ook. Echt wijs.
Het was een flinke joekel die de 5m wel aantikte, de gemiddelde lengte van dit soort pythons. Het is in elk geval de grootste slang van Australië.
Uiteraard is daarna de hele familie van 't Veld over de vijgenboom gekropen. Sas escorteerde de kleintjes om de beurt over de boom, waarna ik ze aanpakte en ze in de lucht hield, zodat ze 'm goed konden zien. Een ander voordeel van zo'n doodstil liggend beest is dat je ze ook goed kunt fotograferen. We hebben een paar mooie plaatjes kunnen schieten van z'n mooie huid met prachtige patroon.

Iets verder op de wandeling kwamen we weer mensen tegen die we eerder hadden gezien. Het moet echt niet gekker worden. Dit keer een ouder echtpaar die we in Cape Trib op het strand hadden gezien en aan wie Gijs z'n gevangen krabben had getoond. Van de drie auto's die vanochtend bij Lake Eacham geparkeerd stonden, waren zij er dus een van.
We hebben ook nog een zoetwaterschildpad gespot die heel mooi stond te balanceren op een boomstam, maar die was wat schichtiger dan de python en al gauw weer in het water verdwenen.
Al met al ruim twee uur gewandeld. (kids ook weer!)

Vervolgens een mooie rit gemaakt door the Tablelands en toen afgezakt naar Gordonvale, zo'n 25km zuid van Cairns.
In de jaren '20 zoeken wetenschappers naar een methode om de impact van een bepaald soort ongedierte op het suikerriet te reduceren. In 1935 introduceren zij een paddensoort, "Bufo Marinus" genaamd die als biologische agenten moeten fungeren. Dit gaat echter hopeloos mis. De padden, die overigens giftig zijn, vermenigvuldigen zich als konijnen en doen alles behalve waar ze voor bedacht zijn, het bestrijden van het ongedierte. Vandaag de dag zijn zij zelf een ware plaag zowel op economisch als op sociaal vlak. Men heeft nog altijd last van het ongedierte op het suikerriet, maar komt ook niet meer van die giftige padden af.
Gordonvale heeft de twijfelachtige eer het plaatsje te zijn waar in 1935 de eerste padden werden uitgezet.

Verder is Gordonvale een heerlijk ouderwets stadje, waar alles om een enorme suikerfabriek (the sugar mill) is gebouwd. De grote fabriek die een niet aflatende rookwolk over het stadje laat waaien die meer naar maïs ruikt dan naar suiker, neemt een prominente plek in. Daarvoor ligt een leuk vierkant park dat aan de andere drie zijden wordt bezet door een variëteit aan winkels en pubs in authentieke gebouwen. Op de achtergrond rijzen de groene heuvels van de Tablelands hoog boven het stadje uit.

We hadden een bakkertje meegepikt en een koffietentje en toen liepen we voor de gein een kledingwinkel binnen die aan het stunten was met de prijzen. Een half uur later kwamen we naar buiten met zeven nieuwe kledingstukken die samen het equivalent van maar liefst 18 euro hebben gekost! Merkkleding wel te verstaan. Zo melig. Sas was goed geslaagd, Gijs had een stoere soldatenbroek en Maasje was weer om op te vreten in een roze zomerjurk, een Barbierokje en een japans kimonovestje.

We hebben vanmiddag nog lekker rondgeslenterd door Cairns, door gedeeltes die we nog niet gezien hadden en nu staan we op dezelfde camping als op 24 juli. We vinden deze camping echt 3x niks, maar in de stad heb je geen andere keus.
Morgen zoeken we iets anders voor de laatste dagen.
De laatste dagen..... Ai, dat klinkt heel naar...

13-08
Vandaag was echt zo'n dag dat je "druk" bent met van alles en nog wat, allemaal kleine prutsdingetjes doet en dat de dag ineens om is voor je er erg in hebt. Aan de ene kant wat zonde van je dag, maar aan de andere kant, het moet toch gebeuren, dus waarom niet alles maar achter de rug hebben.

We waren vroeg op en zijn zo snel mogelijk van die vreselijk camping vertrokken. Tot never, nooit niet meer.
Het was dus nog vroeg toen we de bak in het centrum van Cairns parkeerden. Eerst naar m'n assertieve vriendin gegaan van het reisbureau die ons een paar weken geleden zo scherp had geholpen met een hotel in Cairns. We hoopten dat ze ons ook vast aan een hotel in Melbourne kon helpen, zodat we daar zaterdag niet hoeven te gaan zoeken met hult en bult. En ja hoor, Emma stelde ons niet teleur, we hebben een mooi hotel kunnen boeken.

Daarna ben ik aan een vreselijke inhaalslag begonnen op de pc. De hele ochtend heb ik achter dat ding gezeten om een groot deel bij te schrijven en wat foto's te plaatsen. Morgen nog zo'n sessie en ik ben weer bij.
Sas is ondertussen met de kleintjes op pad geweest. De lagune was nog gesloten vanwege schoonmaak, maar de kleintjes hebben zich uit kunnen leven in een speeltuin en daarna zijn ze souvenirs gaan jagen en zijn daarin goed geslaagd.

Toen we weer met z'n vieren waren, hebben we nog wat winkels afgestruind. Grappig was om te zien hoe een zeldzame schelp die ik voor Maasje had opgedoken van de bodem van de oceaan bij Lizard Island (zie foto's van vorig reisverslag), hier in de etalage lag voor maar liefst $366,00 !!!
Voor Sas ook nog een mooi cadeau kunnen kopen als permanent aandenken aan deze reis.

's Middags even tijd voor ontspanning en vooral afkoeling. Waar beter dan in de te leuke lagune aan het strand. Gijs heeft even gezwommen en heeft toen kleine Venetië gebouwd aan waterwegen in het zand, Maasje was het water niet uit te slaan. Het was schitterend weer en we hebben het goed naar het zin gehad. Cairns is sowieso echt een leuke stad. Of eigenlijk dorp, want zo groot is het ook weer niet. Je komt zo vaak dezelfde koppen tegen.

De dag was haast om toen we het centrum uitreden. We moesten nog boodschappen doen en een camping zoeken. Dat is uiteindelijk "Cool Waters" geworden, zo'n 7km ten noordwesten van Cairns. De attractie van die camping zijn de zoetwaterschildpadden die in de rivier achter de camper wonen en die je met speciaal voer kunt voeren. Maasje was heel moe en is in de camper gebleven, maar Gijs heeft zich daar nog erg goed mee vermaakt. Er kwamen er wel 20 op hem af. Ook veel grote vissen trouwens die ook een graantje mee wilden pikken.

Nog 2 nachten in de camper. Kleding en speelgoed wordt al een beetje uitgezocht en dingen al schoongemaakt.
Hetgeen eerst eindeloos leek, is nu ineens bijna voorbij....