Cooktown II

28-07
Onze bushsite in Noah Beach lag pal aan het strand, maar wel net nog in het regenwoud. Het dichte bladerdek hoog boven je heeft als voordeel dat het plekje de hele dag lekker koel is. Nadeel echter is dat het zo donker is dat je overdag al je verlichting binnen moet gebruiken om goed te kunnen zien.
En 's ochtends lijkt het dus ook maar niet licht te worden met als gevolg dat je ongewild een redelijke gat in de dag slaapt. Dat overkwam ons ook vanochtend. We wilden eigenlijk bijtijds op, omdat we ver zouden rijden, maar uiteindelijk werden we pas laat wakker.

Met tegenzin verlieten we de campsite van Noah Beach en we namen ons voor op de terugweg van het noorden hier nog een paar dagen terug te komen. Niet alleen zijn camping en strand waanzinnig, maar we hebben ook nog lang niet alles gezien en gedaan in de Cape Trib-area.

Vandaag stond Cooktown op het programma, het meest noordelijke puntje van Australië waar je met een 2WD kunt komen, althans aan de oostkust.
Om daar te geraken, dien je de ruim 300 km lange inland-track te volgen die door het begin van de outback loopt. ("never never" volgens de aboriginals).
En het was de echte outback. Schitterend. Alles was gortdroog, de kreken waren leeg, de aarde was rood, het asfalt van de eindeloze weg trilde van de hitte, geen wolkje aan de hemel te zien en talloze vliegen zodra je uitstapt. Letterlijk een wereld van verschil met de wet tropics die we 's ochtends hadden verlaten.
De weg die we volgden, deed grotendeels denken aan de wegen in de woestijnen van Amerika, lange rechte strepen van gewest naar gewest. Aan weerszijden was er vooral steppegras, lage bomen en veel, heel veel termietenhopen die als kleine grafzerken stonden opgesteld.

Halverwege onze reis kwamen we bij een bijzonder tafereel. Een bosbrand woedde aan de westkant van de route en de vlammen kwamen tot onze weg. Toen we vaart minderden om door de rook heen te koersen, zagen we iets heel aparts. Tientallen haviken zaten op de weg en vlogen door de lucht. Ik heb gauw de auto geparkeerd en ben gaan kijken. Toen zag ik de reden van hun samenscholing.
Iedere keer als de wind de vlammen aanwakkerde, vlogen de haviken vlak langs de brandhaard. Muisjes, ratjes en ander kleingoed dat zich daar normaal schuil houdt in holletjes, werden door het vuur verjaagd en hadden geen keus; ze moesten het op een rennen zetten. En daar wachtten de roofvogels op. Met vervaarlijke buitelingen en duikvluchten scheerden ze langs de vlammen en grepen ze de kansloze diertjes. We telden er op een gegeven moment maar liefst 21 in een aanvalswolk boven een vuurhaard. Echt bizar om te zien.

Tijdens de route kom je 2 of 3 keer een roadhouse tegen, een mix van tankstation, café, general store en kampeermogelijkheid. Bij één daarvan zijn we nog even gestopt. Het was nog een BP ook, dus we hebben wat mooie foto's kunnen nemen.
Voor de rest kom je 250km lang niets tegen. Alleen moet je af en toe in de remmen voor vee dat op de weg loopt. De ranches zijn er domweg te groot om te omheinen.

25km voor Cooktown kom je nog op een mooi punt, bij het begin van het Black Mountains Nat Park. De weg loopt daar dwars tussen twee grote heuvels door die volledig bestaan uit grote zwarte granietblokken. Beide heuvels met de dikke zwarte keien die vanaf de grond op elkaar liggen tot een hoogte van zo'n 250m, vormen de basis voor weer zo'n absurde aboriginal-legende:
Twee broers van de Rock Wallabie stam wilden allebei hetzelfde meisje trouwen van de Rock Python stam. Ze besloten dat degene die de hoogste berg zou bouwen van enorme zwarte stenen die her en der lagen, haar mocht hebben. Terwijl de broers aan het bouwen waren en het meisje toekeek, had geen van hen door dat er een cycloon aan kwam. Deze cycloon blies de broertjes in de kieren van hun bergen en verdronk het meisje.
Een mooi verhaal bij een fraai stukje natuurschoon.

In dat park wonen een aantal diersoorten die alleen daar voorkomen en nergens anders ter wereld, zoals de black mountain gecko en de black mountain skink.
Meer bijzonder is echter dat dit de woonplaats zou zijn van the Queensland Tiger. Het dier wordt verantwoordelijk gehouden voor het doden van vee in de Cooktown area en is al meerdere keren gerapporteerd. Wat het interessant maakt, is dat de tijger wordt beschreven als een grote gestreepte kat die heel erg lijkt op de Marsupial Lion die in Queensland heeft gewoond tot 20.000 jaar geleden, waarna die vermoedelijk is uitgestorven.
Vraag is: zou dit de nog enige levende erfgenaam zijn, of hebben we hier de australische variant van de puma op de Veluwe?....

Cooktown reden we net na drieën binnen en het plaatsje zal ik morgen beschrijven. We zijn even langs een supermarkt en de info centre geweest en hebben toen, door stom toeval, een waanzinnige camping ontdekt die niet in de boekjes staat. Dankzij een flyer werden we erop geattendeerd.

E.R.E. (Endeavor River Escape) heet het en het ligt 15km buiten Cooktown. Een luxe bushcamping in een onwijs relaxte setting. (op de weg ernaar toe trouwens de eerste slang gespot, al was de encounter wat minder fraai. Een zuto voor ons reed er een over z'n staart toen die de weg overstak)

Als je bij ERE aan komt, zie je eerst nog helemaal niets. Je maakt een hek open en rijdt nog 500m verder tot the main house.
Een aardige vent, Terry, komt je tegemoet en heet je welkom. Eerst laat hij de kids de veulentjes zien, twee leuke beessies van 9 maanden oud die Trooper en Digger heten, naar de functies van zijn zoon die in Irak gelegerd zit. Een grote, lieve hond "Woombat" steelt ondertussen de show bij Gijsje.
Dan worden G+M en Sas achterin een oude pick-up geladen en volg ik ze met de camper. Achteraf vond Maasje dit ritje het leukste van de hele dag. Staand achterop, vastgeklemd aan een reserveband, stuiteren ze naar onze site: een enorme ruime plek, ver weg verscholen op het terrein. Alles piekfijn in orde. Vlakbij een werkelijk keurig toiletgebouw met normale wc's en hete douches die op zonne-energie werken. Alles heel schoon en heel netjes. Er is ook nog een ruime open keuken met bbq's als je zou willen, ook tiptop in orde.
Een prachtige omgeving, heerlijk rustig. Echt een toppertje.

Terry neemt de tijd om alles toe te lichten en heeft nog de nodige leuke tips voor Cooktown. Ook brengt hij nog een mand vol gedroogde koeienpoep die we moeten smeulen bij het vuur; het enige echt werkende middel tegen zandvliegen....

Op 200m van onze site ligt de Endeavor River en dat, jawel, is weer crocodile territory. Hoofdbewoner is Charlie, een flink mannetje van 17 voet (ong. 5,5 meter) die daar koning is. Samen met wat vrouwtjes peddelt hij de river op en af.
Charlie laat zich zien als hij gezien wil worden, dus het wordt een kwestie van geluk hebben. Vanmiddag ben ik er al even geweest, alleen, en heb aan de oever de rivier afgetuurd, maar helaas niets gezien. Wel werd ik lek gestoken door de muggen, dus als ik morgen uitgebreid op zoek ga, smeer ik me eerst goed in. Het is een hele lange rivierarm, maar je weet het nooit. Misschien heb ik geluk...

We gaan ons hier wel vermaken. Dat is op zeker. Wat een mooi stukje Australië weer.

Het was even geleden dat we een kampvuurtje gehad hebben, dus daar gaan we nu weer even van genieten. Onder een stralende sterrenhemel, met krekels en kikkers om ons heen (en een hele brutale brush-turkey die er vanmiddag met Maasjes' slipper vandoor wilde. Dankzij kordaat optreden van Gijs hoeft Maasje nu niet te hinkelen...), trekken we een flesje open en proosten we op weer een hele bijzondere dag.

29-07
We hebben onszelf voor vertrek een budget gemaakt, van wat we hier down under zouden uitgeven. Door dat budget te delen door het aantal reisdagen kom je op een bepaalde hoeveelheid daggeld. Per dag kunnen we zo goed zien of we nog een beetje op schema liggen.
Fraser Island hakte er behoorlijk in, maar door de dagen daarna even de broekriem wat aan te trekken, waren we vrij snel weer binnen the envelope.
Toen kwamen de Whitsundays. Dat hakte er niet in, nee, dat was een ware slachting voor ons budget. Het was iedere cent waard overigens, laat dat duidelijk zijn, maar we moeten streng zijn voor onszelf.
En dus pasten we de afgelopen twee weken weer op met de uitgaven. Wel lekker leven uiteraard en vooral goed eten en drinken, maar geen extreme of onnodige uitgaven meer. De tol die we maar wat graag wilden betalen voor de onvergetelijke dagen op Crayfish Beach.
Uitgerekend vandaag, toen we echt net weer uit de rode cijfers kwamen, hebben we de genadeslag aan onszelf uitgedeeld. Met een grijns van oor tot oor, wel te verstaan. Wat het precies is, meld ik pas over een dag of drie, maar het wordt de grote finale van deze waanzinnige reis. Het wordt heel gaaf.

Wat ook gaaf dreigt te worden, is mijn zeer waarschijnlijke encounter met enkele mega-zoutwaterkrokodillen die hier in de rivier wonen. Nadat ik vanochtend vergeefs langs de oevers gezocht had, sprak ik de eigenaar van onze bushcamping en hij bood aan wat ik al stiekem gehoopt had. Ik mag z'n bootje gebruiken dat ik vanochtend al ergens langs de oever had zien liggen, verscholen achter wat struikgewas.
Dat is ideaal. Want al is het maar een klein gammel sloepje, het is beter dan lopen en vanaf het water kun je beide oevers tegelijk uitchecken. Bovendien zit er een klein motortje op, dus je kunt een flink gebied uitkammen.
Hij vertelde waar het mannetje en de meeste vrouwtjes momenteel zaten, iets wat later vandaag door een safari-gids in het centrum bevestigd werd. Die noemde dezelfde locatie, drie bochten stroomafwaarts van ons kamp.
Het is nu paartijd voor de krokodillen en zo nu en dan kun je Charlie, die door zijn indrukwekkend afmetingen een uitgestrekt territorium heeft en daardoor ook vele vrouwtjes (minstens 18, aldus Terry), horen blaffen om zijn gebied te markeren.
Vanmiddag tijdens laagtij ben ik naar het bootje gegaan. Tijdens laag water heb je de meeste kans ze te spotten, want dan komen ze vaak uit het water om te zonnen. Nadeel is echter dat de boot dan verder van het water ligt, dus daar zat ik al even mee te hannesen toen bleek dat de externe fueltank niet meer aan boord was...
Dus het motortje kon niet gestart worden. En om nou te gaan peddelen is ook weer niet zo'n goed idee...
Afijn, de eigenaar zou nou op zoek gaan naar de fueltank, dus hopelijk kan ik morgen of overmorgen alsnog gaan. Dit is de ultieme kans om ze goed te spotten.

Toen de Endeavor bijna gezonken was in Cape Tribulation in 1770, zocht Captain Cook een natuurlijke haven op in het noorden. Daar bleef hij twee maanden tot z'n schip gerepareerd was en al die tijd bestudeerde hij de aboriginals. Volgens de legende heeft hij toen de kangaroe vernoemd naar een aboriginal woord voor "ik weet het niet".

In 1873 werd er goud gevonden in de Palmer River. Het bleek letterlijk een goudmijn te zijn, nog altijd de meest succesvolle uit de geschiedenis en Cooktown, zoals het toen al heette, maakte een gigantische groei door. Tijdens hoogtijdagen arriveerden er 3000 gelukszoekers per dag in de haven, hoofdzakelijk Chinezen.
Vandaag de dag is Cooktown een rustig stadje dat een paar maanden per jaar zelfs finaal doodvalt tijdens het natte seizoen. De rest van het jaar is er doorlopend toerisme, maar desondanks is het een heel relaxed, vriendelijk en vooral prettig plaatsje. Echt een topper.
Charlotte street is de weg waar alles gebeurt en die loopt over in de pier. Aan het eind van de dag vind je de helft van de lokalen daar om te vissen en de andere helft zit in de pub.
Langs de werkelijk schitterende haven ligt Endeavor Park, waar je middels een leuke wandeling langs allerlei facetten uit de geschiedenis wordt geleid.

Die wandeling wilden we vanochtend gaan doen, maar zullen we naar morgen verschuiven, want bij de eerste bezienswaardigheid lazerde Gijs met z'n knex-koffer in zijn hand zo hard van de drie overgebleven traptreden die speciaal voor Koningin Elisabeth II waren gebouwd, dat hij een wond op z'n rechterknie, linkerenkel en elleboog had. Het bloedde nogal, dus wandelen was uiteraard even geen optie meer.

Dat was het aan het eind van deze middag gelukkig wel weer. Toen kwam Terry ons halen voor een history-walk over zijn land. Dat was echt onwijs leuk. Geschiedenis ging terug naar 1780 en hij wist het heel leuk te brengen.
Geleidelijk aan werden ook andere onderwerpen behandeld en zo kreeg de wandeling, die eigenlijk een half uurtje zou duren, maar uiteindelijk twee uur lang werd, een heel breed karakter.
Van de Lutherse kerk die dit land vroeger gekocht had om er een missie te beginnen tot de huidige problemen met de aboriginal-jeugd in de scholen van Hopevale. Van de "archervissen" die vanuit de rivier insekten tot wel 2 meter hoog uit de bomen schieten met waterstraaltjes, zodat die in het water vallen en te pakken zijn, tot "soap leaves", blaadjes van een boom die naast onze camper groeit en die, als je die nat maakt en in je handen wrijft, tot zeep geworden.
Mooie verhalen over krokodillen ook. Zoals men bijvoorbeeld kijkt naar de hoogte van krokodillenesten om te zien of het een droge of een natte periode gaat worden. Men heeft nooit kunnen bepalen hoe het komt, maar 9 van de 10 keer blijkt hun nest net boven de waterlijn gebouwd te worden, ook al bouwen ze het nest maanden voor de regens beginnen. Fascinerend.
:If they build them low, then save your water. You will need it. But if they build them high, then bring your horses to higher grounds as you'll get your bit of wet."
Mooie wijsheden.

Al met al een hele leuke en leerzame dag. Het is hier echt heerlijk relaxed. Ten behoeve van onze uitsmijter zullen we hier nog een paar dagen moeten blijven en dat is prima. Er valt nog een hoop te zien en te beleven hier, dus we zullen ons niet vervelen.

Het vuurtje brandt weer, de koeienvlaai smeult.
Wij nemen er nog eentje op Cooktown.
Proost!

30-07
Af en toe vergeet je even dat je midden in de Tropen zit. Zeker omdat je hier m.b.v. zonne-energie ook nog eens heet kan douchen. Maar als je dan onder die douche staat en recht boven je zit een spin ter grootte van een vogeletende spin je brutaal aan te kijken, of een grote zwarte springspin springt vanuit het niets op je blote voet, dan weet je ineens weer waar je logeert: midden in de jungle!
Geweldig!!!

Cooktown is echt een heel leuk plaatsje. Goed, je moet geen haast hebben en je moet ook niet op zoek zijn naar wilde nachten in kroegen en discotheken, maar buiten dat is het heerlijk. Het stadje heeft een geschiedenis die weliswaar niet heel lang is, maar waarin wel heel veel gebeurd is en dat vind je overal terug. Er is veel aandacht aan besteed en tal van zaken zijn erg leuk gepresenteerd.

Een voorbeeld daarvan is een wandelingetje die vanaf de pier begint en die je over een afstand van nog geen kilometer langs een 15-tal bezienswaardigheden van significante waarde leidt. Veel Captain Cook-gerelateerde dingen natuurlijk, maar ook zaken die met de goldrush te maken hebben of bijvoorbeeld de drinkwatervoorziening. En alles voorzien van keurige bordjes of plaquettes waarop alles wordt toegelicht en vaak nog grappige details worden vermeld.
Zo stuurde bijvoorbeeld de Cooktown Council op 10 april 1885 een urgente boodschap naar de premier in Brisbane, waarin ze vroegen wapens, munitie en competente officieren te sturen, omdat de stad compleet onbeschermd was tegen de dreiging van een russische invasie. Wat denk je? Brisbane stuurt een maand later 1 kanon (toen al 80 jaar oud!), 3 kanonskogels, 2 geweren en 1 officier!... Ja, daar hou je de russen wel mee tegen...
Het kanon is een van de items die je op die wandeling tegenkomt.

Naast deze wandeling zijn we vandaag ook nog even druk geweest met de voorbereidingen van de grande finale.
Een paar details moesten nog gechecked en geconfirmeerd worden vandaag. Dat is allemaal gelukt, dus het gaat nu met 99% zekerheid door. Enige spelbreker zou het weer nog kunnen zijn, maar daar gaan we niet vanuit.
We hebben ook die prachtige bushcamping in Cape Trib vastgelegd voor 3 nachten, m.i.v. 7 augustus. Zoals ik al schreef, willen we daar nog terug naar toe, omdat we lang niet alles gezien hebben en omdat het domweg zo verschrikkelijk mooi is daar. Om toestanden te voorkomen, hebben we vast een site geboekt.

Verder nog wat kleine dingen geregeld, zoals boodschappen, weblog updaten, bakkie doen etc. Bakkie halen doe je hier overigens bij Jackey-Jackey, een klein koffietentje dat gerund wordt door een chinese accountant. Nou, dat doet hij eer aan. Twee bakkies koffie kosten hem ruim tien minuten en alles gaat even precies en keurig. Maar het moet gezegd, het is het wachten waard. Heerlijke koffie.
Ook nog een topbakkertje gevonden, dus ook heerlijk gesmikkeld.

Aan het eind van de middag gauw terug naar de camping. Twee dingen wachtten daar op ons. De kids zouden mogen helpen bij het voeren van de paarden en ik zou mijn fueltank krijgen, zodat ik eindelijk achter die dikke krokodil aan kon. Maar het liep weer anders....
Toen we bij het woonhuis aankwamen, kwam er een andere man op ons aflopen die ons vertelde dat Terry die ochtend een ongeluk had gehad. Terwijl hij met z'n tractor het land aan het ploegen was, heeft hij in een bocht een oude, dode boom geraakt die vervolgens om is gevallen en bovenop Terry terecht is gekomen.
Dat is dermate hard aangekomen dat ze hem per helicopter naar Cairns hebben gevlogen, waar hij nu in het ziekenhuis ligt.
Z'n vrouw is 'm inmiddels achterna gevlogen en een bevriend stel neemt de zaken tijdelijk waar. Die hadden de paardjes al gevoerd en wisten uiteraard niets van de deal die Terry en ik hadden over de boot.
Grrr !!! Uiteraard is het vooral zielig voor die goede man, maar ik baalde stiekem als een stekker. Dit was de ultieme kans om dicht bij die Borissen te komen.
We zijn nog even vanmiddag naar de boot gewandeld in de hoop dat Terry misschien 's ochtends al de fueltank daar had neergezet, maar helaas. We hebben nog een paar dagen, maar ik voel de kansen slinken...

Weer lekker bij het vuur gegeten. Kids kunnen hier heerlijk ongestoord kliederen en grasduinen, zolang ze maar bij de rivier weg blijven, dus die zien er aan het eind van de dag een partij smerig uit.
Lekker gedouched allebei en hoppa, het mandje in. Niets meer gehoord.

Wij hebben de honderden kaarsjes ondertussen weer aangestoken en zitten daaronder bij het vuur.
Heerlijk.

PS: foto's volgen later
PPS: zowel hier als in Cape Tribulation is nul bereik op de telefoon, dus het kon wel eens tot 11 augustus duren voor we weer in de lucht zijn.