Nhulunbuy

Nhulunbuy, 7 juli 2011


Als dit een voorbode is voor de komende weken, dan kunnen wij onze borst nat maken.
Dag 1 op de boot had alweer zoveel gaafs voor ons in petto....

De dag begon vanochtend al heel vroeg, om 04.45 uur toen we de wake-up call kregen. Even snel ontbijten en regelen dat het hotel op een deel van onze bagage zou passen tot de 25e, en toen op naar het vliegveld van Darwin, voor de ochtendvlucht naar Gove (Nhulunbuy). Met een Boeing 717 van Qantas hadden we iets meer dan een uur nodig om de noordelijke kustlijn te volgen tijdens de zonsopgang en te landen op de kleine airstrip van Nhulunbuy.
Terwijl we bij de bagageband op onze tassen stonden te wachten, kwam Annie binnen stuiven, op de voet gevolgd door Ronnie. Het was een hartelijk weerzien en ook de kids zaten direct weer op een lijn met onze huidige beste vrienden.
Annie was nog buiten adem, omdat ze dacht dat ze veel te laat waren. Het was die ochtend namelijk uitzonderlijke lage waterstand tijdens eb, waardoor ze de dinghy niet helemaal top op het strand hadden kunnen krijgen. Ze hadden een heel stuk moeten waden door het koraal heen, waarbij ze ook nog eens vast was komen te zitten. Uiteindelijk viel het mee en bleek hun timing perfect.

We werden opgehaald met een oude van, volledig uitgewoond en gammel. Zij hadden die gratis gekregen van de vorige eigenaar, dus dat zegt wel iets over de staat van het apparaat. De kleintjes gingen achterin met Annie en hadden al gauw de grootste lol en wij mochten voorin aanschuiven bij Ronnie, die ons meteen de nodige tekst en uitleg gaf over alles wat we tegenkwamen.

We hebben eerst een kleine sightseeing tour gedaan door het kleine mijnstadje heen. Een klein winkelcentrumpje, waar je de basics kunt kopen, een klim naar de uitkijktoren die een schitterend uitzicht geeft over de uitgestrekte wouden en de oceaan (tijdens rit omhoog eerste walibi gezien die meteen bijna onder onze wielen kwam. Een noodstop voorkwam dit) en speciaal voor Sas, een omweg via de refinery van Gove.

Gijs had zich vantevoren o.a. voorgenomen om de groene billen van een australische mier te proeven, want die zouden naar limoen smaken. Dan heeft ie aan Ronnie een goede, want toen die dat hoorde, had hij binnen twee minuten een dergelijk nest gevonden en kon Gijs het verhaal beamen. Eerst moest Ronnie hem nog de mier voorhouden, zodat hij alleen de tanden erin hoefde te zetten, maar uiteindelijk zat Gijs zelf op zijn knieen om slachtoffertjes op te pikken en ze de kont af te bijten. Maasje wilde uiteraard ook proberen, maar die hield het bij een eenmalig likje.

Volgende stop was de werf, waar we de auto achterlieten en met de bagage richting het water gingen. Linda is de dame die deze werf runt en zij is te grappig, een dame uit Tahiti, een karikatuur van zichzelf. Je vraagt je af waar deze mensen van leven, maar toch schijnen ze het wel goed te doen.
Er liepen meerdere honden rond te keten op het strandje, waarbij eentje een geval apart was. Buddy is zijn naam, een pitbull-achtig beest dat in NL linea recta op de zwarte lijst zou komen te staan, maar wat een schat van een beest blijkt en bovendien over een bijzondere gave blijkt te beschikken; Buddy kan krabben onder het zand opsporen !
En geen kleintjes ook. Op commando begint hij te speuren en te snuffelen tot hij een plek heeft gevonden en dan gaat hij als een dolle graven. En ja hoor, binnen no-time heeft hij een fikse krab te pakken, die hij vervolgens binnen enkele seconden met schaal en scharen en al verslindt! Echt bizar. Gijs was overigens hiervan iets minder amused. Een hond die zijn favoriete dier zomaar opeet, daarvan wist hij niet goed wat te denken.
Maar goed, morgen gaan we weer terug naar Linda, want dan gaan we daar lekker barbecuen en dan gaan de kids (dat weten ze nog niet) ook kokosnoten zoeken met haar.

We moesten in twee etappes naar de boot varen, die om het hoekje van de baai voor anker lag. De eerste rit zijn Ronnie en ik gegaan, met alle bagage. Hij heeft me een eerste rondleiding gegeven en de nodige need-to-knows uitgelegd en toegelicht.
Daarna ging hij de rest halen, terwijl ik me even kon gaan nestelen met een lekkere bak koffie op de voorplecht en de omgeving goed in me kon opnemen. Het is een prachtig mooie baai waar ze voor anker liggen, goed beschut tegen de in dit seizoen immer waaiende zuidoosterlijke winden, met prachtig blauw water.
Enige minpuntje is dat als je naar het noordwesten kijkt, dat je dan de enorme mijn ziet liggen waar 80% van het stadje van leeft.
Pal aan de andere kant op de oever zijn nog de overblijfselen te zien van een geheime onderzeeer-plek uit de tweede WO en van een geheime munitieopslagplaats.

Nadat de kinderen gruwelijk verwend waren door Annie en Ronnie met de meest grappige en leuke geschenken (zelf gemaakte quilt, een kom van een kokosnoot met de naam erop, t-shirt met zelfgemaakt logo van het schip etc.), en wij op onze beurt onze cadeau’s aan hun hadden gegeven, zijn Ronnie, Gijs, maasje en ik in de kleine dinghy gestapt om Gijs een hengeltje uit te laten gooien. Gewoon even voor de gein een nepsardine met drie haken in het water en achter de varende boot aantrekken...

Na een paar minuten varen kregen we gezelschap van een grote zeeschildpad die een tijdje in ons kielzog bleef hangen en ons voorzichtig zat uit te checken. Wat een plaatje was dat. Steeds weer kwam hij met dat pientere koppie vlak achter ons bootje omhoog. Tot ie zich in een keer bedacht en er vandoor ging.

Net toen we besloten om even te stoppen op een leuk verlaten strandje langs de route, voelde Gijs een flinke ruk aan zijn hengel. Beet !!!
De vis was te zwaar en te sterk voor Gijsje en hij gaf de hengel aan mij. Gecoached door Ronnie heb ik een dikke 5 minuten het kat- en muisspel met het beessie gespeeld, tot ik ‘m langszij kreeg en Ronnie de haak in het beest kon slaan.
Niet zomaar een vangst, want het beest dat op de bodem lag en die bij een latere meting van kop tot staart precies 85 cm mat, bleek een Spanish Mackerel, een van de weinige 4 sterren-vissen.
Je had Gijs moeten zien glimmen, hij straalde van oor tot oor. Zijn eerste vangst ever, meteen zo’n kanjer, die morgen reeds op de barbecue zou liggen.

Op het strandje konden de kids lekker even aanklooien. Het was eigenlijk een serie van 4 hele kleine strandjes aan elkaar, afgescheiden door rotsformaties. Nadat alle vier de strandjes waren gechecked op krokodillen en het sein veilig was gegeven, konden de kleintjes op zoek naar mooie schelpen en stukken koraal.
Gijs is nog met Ronnie omhoog geklommen, bovenop de heuvel, waar gigantische termietenheuvels stonden. Een deel was niet meer in gebruik, zodat ze die open konden maken en kijken hoe dat was opgebouwd.
Maar een heuvel die Gijs met een welgemikte ushiro mawashi geri van de top ontdeed, bleek wel degelijk nog bewoond en alsof een vulkaan uitbarstte, zo kwamen duizenden grote zwarte termieten uit de top gespoten. Dat had wel even indruk gemaakt...

Na een uurtje aan rotzooien, zijn we weer in de dinghy gestapt en richting de boot gevaren. Terwijl de kleintjes onder het genot van een drankje hun avonturen zaten te vertellen, werden we verrast door twee dolfijnen die vlak naast de boot kwamen zwemmen. Heel rustig maakten ze hun rondje, op zoek naar een goede plek om te jagen. Wat een prachtige beesten zijn dat en wat een heerlijke rust stralen die uit.

The catch of the day moest natuurlijk schoon worden gemaakt en daar wilde Gijs geen moment van missen. Wat was hij in zijn element. Samen met “zijn Ronnie” dook hij het gangpad in en keek nauwlettend toe hoe de vis vakkundig tot filet werd omgetoverd. Het was zo’n joekel dat er een paar kilo mooi wit vlees uitgehaald kon worden, genoeg voor zowel ontbijt morgenochtend als voor later op de barbecue. Ook werd er nog een deel met veel pekel apart bewaard als aas voor een volgende ronde en de rest verdween overboord.
Maar niet voor Ronnie op verzoek van Gijs de ogen eruit had gehaald, want die wilde hij een keertje voelen. Linda, de vrouw van de werf, at deze ogen graag op als een delicatesse, maar zo ver wilde Gijs niet gaan. Wel had hij met Ronnie een hap rauwe vis geproefd, maar dit ging ‘m (gelukkig) net te ver. Een soort van rondedansje werd het echter wel, van een Gijs met twee vissenogen voor die van zichzelf.

Ronnie brouwt zijn eigen bier aan boord en ik moet zeggen, dat was geen straf. Onder het genot van de nodige pinten in degelijke scheepsmokken kwamen de mooie verhalen op tafel. Ronnie heeft zijn leven lang gereisd en bijna de hele wereld gezien, en dat in combinatie met zijn gave om te verhalen, resulteert altijd in de mooiste anekdotes. Heerlijk!
Annie toonde zich ondertussen een ware meesterkok door op de vierkante meter een zalig diner klaar te maken, een traditioneel engels gerecht van geroosterde lam, geroosterde pompoen en gebakken aardappel in de schil.
Werkelijk zalig, alleen voor Maasje kwam het net te laat. Volledig lam van alle indrukken van de lange dag, viel ze nog voor haar eerste hap in slaap op de bank. Gijs heeft het nog gered tot en met de eveneens aan boord zelfgemaakte appelkruimeltaart, maar is toen ook dankbaar in het vooronder gekropen en hij was binnen no-time.... onder zeil.

Wij hebben nog even wat gedronken en gebabbeld, maar tegen negenen ging bij de meeste ook het licht uit en hebben we de kajuit omgetoverd tot snurkhut. De kleintjes zijn naar voren gehaald, zodat A&R in hun eigen bed konden en wij zijn bij de kleintjes gekropen. Eigenlijk zouden Sas en ik op het dek gaan slapen, maar deze eerste nacht wilden we ze niet alleen laten.

En terwijl bij de crew een voor een het licht uitging, heb ik op het gemakkie bovenstaand verslag geschreven, rustig deinend op de golven, terwijl tientallen, zo niet honderden vissen om de boot zwommen en af en toe met luchtcapriolen lieten weten dat ze er waren.
Wat een rust, heerlijk.

Ongelooflijk, wat je op een eerste dag allemaal al meemaakt en ziet.
Daar komen we toch niet meer overheen?.....







Nhulunbuy, 8 juli 2011


Darwin ligt in “Kakadu-land”, een prachtig gebied met een prachtig nationaal park. Maar het is flink gecultiveerd en duizenden toeristen bezoeken het park wekelijks om krokodillen te spotten tijdens tours en om er rond te wandelen.
Oost van Kakadu ligt “Arnhem Land”, en dat is eigenlijk een vervolg van Kakadu qua type land, maar dan zonder de infrastructuur en zonder de picnic areas. Het was nooit gekolonialiseerd en het terrein was te ruig om er vee te laten grazen, dus men heeft dat in 1931 toegewezen aan de aboriginals en het is sindsdien in hun handen gebleven.
Helemaal in het oosten daar weer van (East Arnhem Land) ligt Nhulunbuy, ook wel bekend als Gove, het enige plaatsje in dit gebied. Het is een klein mijnwerkersstadje van weinig betekenis. De enige inwoners zijn een paar groepen aboriginals in hun communities en de mensen die in de mijn werken. Verder is er weinig tot niets.
Zijn er tussen Kakadu en Arnhem Land nog twee plaatsen waar je als toerist naar toe mag, hier in dit deel van de Northern Territory mag je nergens aan land zonder toestemming van de “elderly”, de stamoudsten van de abo’s. Zij bepalen alles.
In dit deel is het vrijwel onmogelijk om permits te krijgen voor welk strand of eiland dan ook, en overtredingen worden zwaar aangepakt, zeker omdat er op een deel van de eilanden heilige plaatsen zijn met eeuwenoude wandtekeningen, open graven en plekken waar ze speciale bijeenkomsten hebben.
Dankzij Linda en Tony, de Tahitische dame en haar Australische echtgenoot, die hier al 35 jaar wonen en veel te doen hebben met de stamoudsten, heeft Ronnie permits kunnen bemachtigen. Dit is dus echt wel heel bijzonder, zoals later ook zal gaan blijken.


Om 05.00 uur vanochtend werd ik wakker en ben ik de cockpit in gekropen, het zitgedeelte op het achterdek. Het was nog donker, maar pal langs de boot kon je de scholen vissen zien en de eerste vogels kwamen reeds in actie. Het zijn de zogenaamde “airbagbirds”, de meeuw-achtigen die over het water scheren tot ze vis zien, zich dan tot wat grotere hoogte werken om zich vervolgens met een loodrechte snoekduik in het water te laten boren, waarna ze 1 op de 2 keer met een vis in de bek boven water komen, de kop uitschudden en met een triomfantelijke kreet weer wegvliegen. Langer dan nodig blijven ze niet dobberen, omdat de rollen dan omdraaien en zij van jager tot prooi omgetoverd worden.
Hun bijnaam van airbagbird danken ze aan hun techniek bij hun jacht. Vlak voor ze met volle snelheid het water raken, vullen ze hun longen met lucht, zodat hun opgeblazen borst als een airbag werkt. Deden ze dat niet, dan zouden ze door de klap acuut dood zijn.

Tegen zessen werd het licht en kwam ook Annie aan dek. Je zag dat er volop gejaagd werd in de baai, want verschillende keren zag je hele scholen met vis in paniek door de lucht vliegen, vluchtend voor de dolfijnen en haaien.
Het is trouwens wel vreemd om niet het water in te mogen springen hier vanaf de boot. De blauwe golven zijn zo uitnodigend om in te duiken en daaronder een beetje rond te loeren, maar daar we buiten het koraal voor anker liggen, is het eenvoudigweg te gevaarlijk. Er zitten veel haaien hier (een paar weken terug hadden die nog bij het jagen in hun enthousiasme niet alleen de vissen te pakken gehad die onder de boot zaten, maar ook meerdere malen met hun tanden in het touw gezeten waar de dinghy aan vast zit, waardoor dat touw aan flarden was gegaan en de dinghy op drift) en bovendien zijn er enkel krokodillen in de baai gesignaleerd. Wij hebben ze zelf nog niet gezien, maar van de verschillende mensen hebben we het ondertussen gehoord. Een hele dikke boris zit net ten noordwesten van ons, eigenlijk bij het strandje waar Ronnie, Gijs, Maasje en ik gisteren waren, en een kleinere was vorige week nog gezien halverweg de boot en de werf. En het water is hier net niet doorzichtig genoeg om de beesten op tijd te kunnen zien aankomen. Dus het zwemmen moet even wachten tot over een dag of twee.

Maasje meldde zich tegen half zeven, maar Sas en Gijs hebben zich nog lekker even omgedraaid en bijgeslapen. Gijs spande de kroon door meer dan de klok rond te tukken, volledig uitgeput door alle indrukken van de dag ervoor.
Toen de troepen uiteindelijk compleet waren, hebben we ontbeten met gebakken vis, de vangst van Gijs de dag ervoor.

De kleintjes hadden zelf ook hengels gekregen van Annie en Ronnie en we besloten om die uit te proberen. Je weet nooit, het zou toch grappig zijn als ze iets zouden vangen, ook al moesten ze daar wellicht wat geduld voor hebben......
Met wat van Gijs zijn vis als aas aan het haakje lieten de aspirant-vissers hun lijn zakken en het duurde welgeteld 12 seconden voordat Gijs de eerste vis naar boven trok, direct gevolgd door Maasje die ook beet had. Wat het precies waren, weet ik niet, maar het leken “mullets”, met mooie gele staarten en vinnen en twee scherpe stekels achter de rugvin. En dit was geen uitzondering. Achter elkaar trokken ze de vis uit het water.
De eerste zes eindigden in de emmer en zouden meegaan naar de barbecue, eentje werd aan een dikkere draad gehaakt om grotere vis proberen te vangen en de rest werd weer teruggegooid in het water.
Even was er consternatie toen de lijnen in de knoop kwamen en Gijs van schrik zijn hengel in het water liet vallen. Maar door met Ronnie in de dinghy te springen, kon hij ‘m nog redden.
Kids waren redelijk onder de indruk van het visgebeuren en het zal de laatste keer dan ook niet geweest zijn.

Bovenin de mast zit de windvaan en daaraan vast zitten aan beide zijde markers die een hoek van 45 graden aangeven, zodat hij met laveren tegen de wind in daarop kan sturen.
Een dikke, brutale kaketoe was echter boven op de windvaan geland en had zich flink uitgeleefd. Niet alleen vond hij het geweldig om steeds door windstoten van links naar rechts te zwaaien, hij was ook met zijn sterke snavel (geelkuifkaketoes knagen met gemak door een kokosnoot heen) aan die twee markers gaan hengen om rekstokoefeningen te gaan doen. Lang verhaal kort; alles hing uit het lood en moest weer recht getrokken worden.
Ronnie trok een harnas aan en knoop een touw aan zich vast. D.m.v. een handmatige lier kon ik hem vervolgens naar het topje van de mast takelen. Eenmaal daar was het vrij rap bekeken en waren de vanen weer snel opgelijnd.
Terug aan dek was er ondertussen nog iemand enthousiast geworden van deze stunt op hoogte....... Maasje wilde dit ook wel proberen. Dus de kleine dare-devil werd ook in het harnas gehesen en door papa omhoog gelierd (een verademing na het gewicht van Ronnie...). Hoe hoger ze kwam, hoe meer de wind vat op haar kreeg, dus af en toe werd ze van de mast weggeblazen, maar daar werd ze niet warm of koud van. Zeker niet toen ze doorkreeg hoe ze zich aan de verschillende lijnen en stagen kon vasthouden. Een kleine 5 minuten heeft ze kunnen genieten van het uitzicht en toen hebben we haar weer laten zakken.
Gijs wilde er nog niet aan, maar Sas is vervolgens ook nog even op en neer geweest en heeft mooie plaatjes geschoten vanuit het kraaiennest.

Na een lichte lunch zijn we naar het strandje bij de werf gegaan, voor wat later zou gaan blijken, een memorabele avond. Eerst Maasje, Gijs en ik, en bij de tweede vaart, Annie, Sas en Ronnie.
Kids konden lekker aanklooien op het strand, heremietkreeftjes vangen en schelpen en koraalstenen zoeken. Ronnie en ik zijn naar het centrum gereden om drank in te slaan voor de trip. Dat is hier niet eenvoudig, omdat de combinatie van aboriginals en drank een gigantisch probleem is in Australie. Van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat drinken ze als ze de kans krijgen, en als ze geen normale drank kunnen vinden, proberen ze zaken als spiritus en dat soort ellende. In dit deel van Australie, waar de grootste concentratie van aboriginals is, zijn er daarom allerlei regels in het leven geroepen, waardoor het kopen van drank steeds moeilijker wordt. Zo mag er hier in Nhulunbuy alleen na 14.00 uur alcohol verkocht worden en heb je een id en een permit nodig om drank te kunnen kopen.
Maar goed, Ronnie heeft een dergelijke toestemming, dus we hebben het nodige lekkers in kunnen slaan. “Travel light” was het devies voor onze bagage op een boot, maar gelukkig konden we hiervoor een uitzondering maken....

Toen we terug kwamen, brandde het kampvuur al op het strand en hadden Tony en Linda zich bij de rest gevoegd. Schalen met eten werden aangedragen, terwijl in het water voor ons een dolfijn baantjes trok door de branding tegen een ondergaande zon...... Ik bedoel maar.
Het eerste kampvuur ging dienen als barbecue en daarom maakten Gijs en Maasje twee meter verderop een nieuw vuur, hun eigen kampvuur. Met palmbladeren, kokosnootschillen en gesprokkeld hout hadden ze het al gauw goed voor elkaar.

Linda had een typisch Tahitisch gerecht gemaakt: Poisson cru. Dat was een mooie belevenis. Rauwe vis, gemarineerd in lemonjuice voor 24 uur en afgemaakt met kokosmelk, uien, komkommer en nog het een en ander. Ik heb een schaal nog nooit zo snel leeg gemaakt zien worden. Alleen Gijs schepte al drie keer op.
Vervolgens pakte Linda haar ukelela (haar broer maakt die in Tahiti, met maar liefst 8 snaren) en begon te zingen en te spelen. Wat volgde was echt een plaatje. Maasje had zich in een sarong gewikkeld, zodat die als een lange rok naar beneden hing. Met als achtergrond een baai in het maanlicht en verlicht door het kampvuur ging ze dansen op de muziek. Schuddend met de billen en zwaaiend met haar armen, onvermoeibaar, liedje na liedje. Tony, met wie ik een biertje zat te drinken onder de palmbomen, bekeek het schouwspel lachend, keek mij aan en zei: “You’re gonna have to buy a big gun, boy, cause in like 10 years from now, the boys will be lined up.”

De vis van Gijs, aardappels in de schil en grote stukken pompoen werden gegrild tussen het as, en heerlijke worsten werden bereid op de barbecue. Voor de liefhebbers waren er ook nog gigantische garnalen, vers gevangen, die een paar minuten op de grill werden gelegd en daarna smakelijk werden weg gewerkt.
Het was echt zo bijzonder. Echt zo’n avond die je niet plant, maar die zo ineens ontstaat. Zalig eten, heerlijke wijn en champagne, een schitterende setting en zulke leuke en lieve mensen, alle ingredienten voor een onvergetelijke avond.

Maar het werd nog gekker;
Het werd eb en het koraal kwam volledig droog te liggen. Het was niet mogelijk om met de dinghy terug te varen naar de boot. Omdat het al wat later werd, hebben we toen voor Gijs en Maasje een bedje gemaakt bij het vuur, zodat zij alvast een tukkie konden doen. Daartoe werd een “swag” uit het huis gehaald, een soort militair matras van stug canvas. De kids konden lekker bil aan bil en lagen er prima bij, al hadden ze wel het nodige zand mee hun mandje in getrokken.
Terwijl de kids in slaap vielen, hebben wij nog wat gegeten en gedronken, maar nog steeds was het water te laag om met z’n allen in de dinghy te stappen.
Plannen werden bijgesteld en zo kwam het dat Annie en Ronnie heel voorzichtig een weg door het koraal hebben gezocht en naar de boot zijn teruggekeerd en wij met ons viertjes alleen op het strand achterbleven op het strand, op swags bij het kampvuur. Extra dekens en kussens werden aangerukt en toen waren ook Linda en Tony vertrokken.
“Linda, how far the water will come tonight?”
“Oh, just before the fire......... I think”.
“Ah, okay, and we’ll be safe with the crocs?”.
“Oh yeah, you’ll be alright......I think, What do you think, Tony?
“Oh yeah, they’ll be alright.....I think, No problem”.

Daar lagen we dan. Heerlijk. Alleen het kabbelende water en een knetterend vuurtje, de maan op het water. Echt briljant.
Het wijntje werd uitgedronken en toen zijn we heerlijk in slaap gevallen.

Een paar uur later werd ik wakker. Ik kijk om me heen en zie Sas rechtop zitten bij de kids. “Wat ben jij aan het doen?”, vraag ik. “Ik sta op wacht, voor de krokodillen. Wil jij de tweede wacht op je nemen?”....


Nhulunbuy, 9 juli 2011


Gelukkig is Sas daarna ook lekker gaan slapen en werden we deze ochtend gewekt door het kabaal van de gele kuifkaketoes die in grote getalen in de bomen om ons heen waren komen zitten. Wat een herrie maakten die met z’n allen. “Lawaai-papegaaien zijn het”, zei Maasje en zo was het maar net.

Een bijzondere plek om te ontwaken, maar wat het nog specialer maakte, was dat het vandaag Gijsjes verjaardag was! Acht jaar werd de kleine boef, dus dat beloofde weer een mooie dag te worden.
Tegen acht uur werden we door Ronnie opgepikt met de dinghy. Eerst terug naar de boot en cadeautjes doen, dat was het plan.
En jarig was hij. Van ons kreeg hij (en Maasje uiteraard, want die was ook een beetje jarig natuurlijk) de nodige presentjes, maar ook Annie en Ronnie hadden eraan gedacht. Van hun kreeg Gijs een heus professioneel duikersmes, in een houder die hij om zijn been kon binden. Je had zijn gezicht moeten zien. Hij groeide zeker 20 cm en was helemaal verrukt. Echt een heel stoer cadeau.

‘s Middags zouden we weer naar het strand gaan, maar eerst konden Gijs en Maasje even lekker in de kajuit spelen met alle nieuwe cadeaus.
De wind was aardig toegenomen sinds de ochtend en vanuit het weerstation kwamen dan ook de eerste windwaarschuwingen voor de komende dagen. Hier in de baai golft het wel een beetje, maar daar je nog redelijk beschut ligt valt het nog wel mee.
Als we morgen echter de eerste lange stretch gaan maken, zullen we er nog wel het nodige van gaan merken.

Annie is de hele ochtend druk geweest met het maken van een chocoladetaart voor Gijs. Wat geinig was, was dat ze het beslag in de ronde vorm had gedaan (tulbandvorm) en de taart vervolgens in de oven had gezet. Maar doordat de Siri door de golfslag vandaag zo heen en weer deinde, is het beslag in de oven ook gaan meedeinen tot het hard werd, met als resultaat dat de taart de vorm had gekregen van de rups-attractie op een kermis. Een golvende ronde taart.

Op de boot moesten nog wat klusjes uitgevoerd worden, ter voorbereiding op de reis van morgen. De Siri heeft vier maanden hier voor anker gelegen, dus er moet flink wat gedaan worden. Zo zal bijvoorbeeld de ankerketting vol algen en schelpen gegroeid zijn (er ligt ongeveer 40 meter ketting op de bodem) en dus zal de ketting meter voor meter moeten worden binnen getrokken en schoongeborsteld moeten worden.
Vers water moest ook weer aangevuld worden. We komen onderweg wel langs een paar lagunes met vers drinkwater, maar Ronnie wilde wel met volle tanks vertrekken. Hij had jerrycans en emmers vol water opgehaald vanochtend en ging met Maas de tanks vullen.
Maas nam de slang in haar mond om het water aan te zuigen, maar deed dat natuurlijk weer veel te enthousiast, zodat het water nog net niet uit haar oren, maar wel uit haar mond en neus naar buiten kwam. Proestend riep ze tegen mij, terwijl ik achter de pc zat: “Schrijf dat ook maar in je logboek !”

Vanmiddag weer even naar het strand gegaan. Zelfs nog even gezwommen en Gijs heeft zijn eerste speer gemaakt met zijn mes. Wat was hij daar wijs mee.
Tegen vieren hebben we de spullen weer opgepakt en gingen we nog “even” Linda en Tony gedag zeggen. We vonden hun in huis achter het strand. Haar halve familie werkt in Tahiti in de parel-business en het was verbazingwekkend wat zij allemaal aan schelpen en parels uitgestald had liggen. Voor een vermogen lag daar aan zwarte parels. Er zaten grote joekels tussen.
Ook zij hadden aan Gijs’ verjaardag gedacht, want hij kreeg een onwijs gave ketting van zwart koraal, een zeldzame koraalsoort die je hier niet vindt, maar die in Tahiti voor komt. Maasje kreeg een werkelijk prachtige schelp en samen kregen ze ook nog een bijzondere witte schelp van wel 40 cm lang. (Toen Annie dat later hoorde, werd ze bijna gek. Linda gaf nooit wat weg, zei ze..... :-) )

Tegen vijven namen we afscheid van het bijzondere stel en zetten we koers richting de Siri. Hoog tijd namelijk voor de high tea met chocolade cake. Annie had de boot versierd met ballonnen, dus dat was leuk binnenkomen voor de kids.
Vanavond hebben de kids spaghetti gegeten (Gijs had mogen kiezen) en nu liggen ze moe maar voldaan in het vooronder. Omdat ze moe waren, hebben zij vooruit gegeten en wij gaan zo met ons vieren eten.
Ik kijk nog even om me heen vanaf het achterdek. Morgen rond deze tijd zal er geen huis meer te zien zijn, geen lichtje meer branden in de verre omgeving, noch zal er enige andere boot te zien zijn.
Morgen gaat het avontuur pas echt beginnen....