Byfield State Forrest

11-07
Morgen gaan we kilometers vreten, passeren we de steenbokskeerkring en bereiken we definitief het Great Barrier Reef. Maar da's morgen. Vandaag stond er "lummelen" op het programma.

Om acht uur stond eerst de ranger aan de deur om de campingfee op te eisen. Hij vroeg een te hoog bedrag ondanks de argumenten van Sas hield hij voet bij stuk. Een kwartier later kwam hij terug met excuses en het teveel betaalde bedrag. Sas had gelijk.
Wat zo grappig was, was dat Gijs wilde zeggen dat de ranger er aan kwam en zei "Hé, daar heb je de changer." Die verspreking was nu wel heel toepasselijk.

Na het ontbijt zijn we naar het centrum van Agnes Water gereden. Ik moest het hele verhaal van Fraser Island en de verjaardag van Gijs nog online zetten, dus ik ging naar een internetclub. Sas en de kids gingen naar Agnes Beach, een park met een speeltuin, een kreek en uiteraard het strand, the main Beach van Agnes Water. Beduidend drukker dan Workman's Beach, maar wel helemaal prima.
Ze hebben eerst anderhalf uur lang in de speeltuin gespeeld en zijn daarna naar het strand gegaan, waar Gijs z'n geluk niet op kon met de vele schelpdieren die tussen de rotsen te vinden waren. Toen ik drie uur later erbij kwam, had hij een heel terrarium ingericht tussen de rotsen. Maasje, die een ongelukje in haar badpak had gehad, paradeerde rond in een t-shirt van Sas en haar XL-hoed, en was weer druk in de weer met Assepoester.

Ik had m'n bak wegens de drukte bij het strand nogal asociaal geparkeerd, dus we zijn toen meteen richting de camper gelopen. Met het weekend voor de deur werd het duidelijk drukker in het dorp en we wilden ons plekje op de bushcamping veilig stellen. Dus om twee uur waren we weer in het bos achter het strand en hebben we weer een mooie spot kunnen bemachtigen.

's Middags ben ik met de kleintjes naar het strand gegaan en is Sas bij de camper gebleven. Even in alle rust boekjes lezen.
Het strand was weer net zo rustig als gisteren, heerlijk. We hebben eerst lang in de golven gedold, Gijs erin en Maasje bij mij op de nek. Daarna druk in de weer met een zandkasteel plus bijbehorende slotgracht. En net toen die af was en we de golven aanmoedigden om via het kanaal de gracht te vullen, zagen we 'm!

Een prachtige dolfijn zwom in onze baai. Gezien de grootte was dit een indo-pacific dolfijn. Eerst zwom hij op een 100m van ons af, over de breedte van de baai. Maar ineens boog hij af en kwam recht op ons af. Met de golven mee, kennelijk achter een school vissen aan, racete hij met grote sprongen richting de branding. Gijs en Maasje huppelden heen en weer van opwinding, want het leek echt alsof hij ieder moment een buikschuiver op het zand zou maken. Vlak voor ons echter boog hij af en zwom parallel aan de branding verder.
Mooi was om te zien hoe iets later een vijftal vogels duidelijk een school vissen had gespot, daarboven bleef cirkelen en met duikvluchten hun visje bij de kladden vatten. Alsof de dolfijn dat ook zag, veranderde hij ineens van koers en ging hij in één streep naar die plek. Vanaf toen bleven hij en de vogels bij elkaar.
Net toen hij om het puntje van de baai verdween, kwam Sas het strand op. Ze is nog gauw naar de volgende baai geklauterd, maar heeft 'm jammer genoeg niet meer gezien. Dat was wel jammer, maar ik weet zeker dat we er nog zat gaan zien.

Verder een rustige middag en avond beleefd. Het kamp is inderdaad volgestroomd, voornamelijk met Wicked Campervans. Dat zijn oude volkswagenbusjes, meestal helemaal met graffiti bespoten en voorzien van gekke teksten, waarmee hoofdzakelijk jonge backpackers door Australië reizen. Je kunt ze huren van het bedrijf "Wicked", maar wat met die busjes ook veel gebeurt, is dat men er eentje koopt en aan het einde van de reis dan weer verkoopt. De afschrijving op zo'n oude bus weegt niet op tegen wat je anders aan huur betaalt. Geinige busjes in elk geval, al ontbreekt echt iedere vorm van comfort. Da's leuk als je jong bent, solo of met z'n tweetjes en in geval van dat laatste, elkaar heel erg mag.

Been there, done that and bought the t-shirt, al was het toen nog een Suzuki Alto, waarmee Sas en ik op pad gingen. Nu rest ons nog de Winnebago...

En morgen gaat diezelfde Winnebago ons een paar honderd kilometer noordwaarts brengen.

12-07
O,o, wat schrijf ik dit stukje weer vanaf een uniek plekje. Ik zit midden in een bos, recht onder de halfvolle maan, aan een groot kampvuur op zo'n 50m van de kreek waar onze eerste wilde krokodillen van deze reis wonen. Wat een land. Geweldig!

Vanochtend zaten we nog 300km zuidelijker, in de bush bij Agnes Water. Daar schijn ik vannacht overigens, voor het eerst van mijn leven, geslaapwandeld te hebben. Midden in de nacht kwam ik overeind, heb wat zitten wroeten bij de deur en ben toen naar buiten gegaan. Ik ben een minuut of 10 weggebleven en daarna weer teruggekomen. Zonder een woord te zeggen tegen Sas, die ondertussen rechtop in bed zat, ben ik weer gaan tukken. Ik weet hier niets meer van.
Als me dat vannacht maar niet weer gebeurt met die zwemmende handtassen in de buurt...

We wilden nog even wat foto's van Fraser Island en Gijs z'n verjaardag online hebben, dus om negen uur sharp stond ik bij de plaatselijke biep, terwijl de kids zich uitleefden in de speeltuin iets verderop. Terwijl Maasje winkeltje speelde, heeft Gijs voor het eerst solo zo'n kabelbaan gedaan. Best wel knap, want je moet jezelf flink heen en weer zwaaien om de overkant te bereiken.

En toen dus op pad. We wilden een flinke ruk maken en zijn via Gladstone en Rockhampton naar de Capricorn Coast gereden. Rockhampton is trouwens beter bekend als Cattle City en staat bekend om de beste stukken vlees van het land. Niet zo verwonderlijk, want alles in en rond de stad draait om het vee en haar vlees. Vandaag zijn we er in een ruk doorheen gereden, maar als we eerdaags verder trekken naar het noorden, moeten we weer via Rockhampton rijden en dan gaan we daar toch echt even uitgebreid lunchen. Op zeker.

Het landschap waar we doorheen reden, was eigenlijk zoals we onszelf vantevoren Australie hadden voorgesteld. Heel uitgestrekt, een beetje heuvelechtig met her en der ineens een bizarre hoge rotsformatie of een begroeide berg. Voor de rest vrij droog en dor, behalve daar waar een van de talloze kreken door het landschap slingerde. Erboven een blauwe lucht met hier en daar wat schapenwolkjes.

Daar de route wat meer door het binnenland liep, was het ook weer een vrij onbewoonde wereld. Australië heeft maar een slordige 20 miljoen inwoners (moet je nagaan!), maar daarvan woont ook nog eens 90% binnen 20 km van de kust. Dan hou je niet veel meer over om te verdelen over het immense binnenland. We kwamen dan ook voornamelijk koeien en stieren tegen vandaag.

We bereikten de kust weer bij Yeppoon, vanwaar we de weg naar Byfield hebben gevolgd. Halverwege die weg rij je dan het Byfield State Forrest National Park binnen. Dat park is een hoofdzakelijk onontwikkeld staatsbos dat grenst aan the Shoalwater Bay Military Training Area. Een spectaculair woest gebied. Uitgestrekte bossen over heuvels en dalen, hoofdzakelijk pine, maar soms ineens afgewisseld door palmbomen of eucalypta's.
Er liggen een paar bushcampings verspreid door dit gebied, maar de meeste daarvan zijn met een camper echt niet te doen, ook al ben je bereid ver te gaan...
Wij zijn naar de enige camping gegaan die wel goed te bereiken is, over een gravel road in goede staat, en dat is Red Rock State Forrest Camping. Een heel basic kamp wederom, met slechts 10 plaatsen, waarvan er 2 bezet waren, zonder enige faciliteiten. Het is eigenlijk een grote open plek in het bos, met 10 grasveldjes verspreid over het terrein. Op 50m afstand ligt Stoney Creek, een flinke kreek met verfachtig water.

Estuarine krokodillen komen voor tussen Gladstone en Cape York Peninsula. Meestal zitten ze in de zeemonding van een rivier, maar je vindt ze ook wel op sommige stranden en eilandjes, en ook zelfs in zoetwaterlagunes, rivieren en moerassen, soms wel tot honderden km's landinwaarts.
Ze zijn potentieel gevaarlijk voor mensen. Op dit moment is er ook weer de discussie gaande wat ze met de krokodillen aan moeten. Elk jaar sneuvelen er altijd weer mensen, veelal toeristen, en een grote groep mensen wil de krokodil dan ook in reservaten hebben. Een meerderheid vindt gelukkig vooralsnog dat een krokodil mag gaan en staan waar ze wil.

Hier vlak bij het kamp zit bijv. zo'n plek waar meerdere exemplaren wonen. Je wordt dan ook geacht "croc-wise" te zijn. We zijn vanmiddag bij de kreek geweest om ze te zoeken, maar hebben ze niet gevonden. De kreek is heel moeilijk toegankelijk door het dichte kreupelhout. Ik wil proberen morgenochtend heel vroeg bij zonsopgang daar nog eens heen te gaan en de oevers te bereiken. Ik wil ze wel eens zien.

We hebben nog een lekker stuk gewandeld en vervolgens hout gesprokkeld, want er mocht weer gestookt worden. Met een complete boom op de nek kwamen we tegen vijven in het kamp aan.
Nu we wat noordelijker zitten, blijft het al merkbaar langer licht. Pas tegen half zeven was het echt donker. We konden dus lekker rond het vuur eten en alles ging weer schoon op.

De auto pal naast het vuur geparkeerd, zodat de kids ons konden zien vanachter hun "slaapkamerraam". Hun neusjes zaten nog een 5 minuten tegen het raam geplakt, maar toen won Klaas Vaak.

Wij gooien nog een blokje op het vuur en doen nog een spelletje: ik zie, ik zie wat jij niet ziet en de kleur is.... groen.