Sydney, part I

06-06
"Gijs, pak even mijn schoenen die onder de tafel liggen alsjeblieft."
"Mama, daar kan ik niet bij. Pak jij ze zelf maar even."
"Gijs, kom op, pak ze even. Mama kan daar echt niet bij."
"Mama, als jij met één voet een hele kano met drie mensen erin zo op de kant kan trekken, dan kun je ook wel even je schoen pakken."...

Toen we deze ochtend wakker werden aan de baai van Mallacoota, leek het prachtweer. De lucht was strakblauw en de zon deed haar werk. Dat zag er goed uit. Nu konden we vast naar Gabo Island.
Maar toen we rond 08.00 uur contact hadden met Reinhardt, raadde hij het toch af. Het ziet er niet best uit, zei hij. Hier lijkt het goed, maar op de oceaan is het slecht. Veel regen en hoge golven. En dat zou de hele dag aanhouden.
Later, toen we een beter uitzicht hadden op de zee, zagen we dat hij gelijk had. Hoewel het bij ons stralend was, was de lucht daar donkergrijs en de zee onrustig. Dus helaas, helaas, we moesten definitief het plan voor Gabo Island laten varen.

Gisteravond hadden we al bedacht dat als we wel naar het eiland konden, we hier nog een nachtje zouden blijven tukken, maar als het niet door zou gaan, dat we dan een klein rukje zouden maken. Idee was dan om in twee dagen tijd naar Jervis Bay te rijden, zo'n 200 km onder Sydney.
En dus passeerden we rond de klok van elf uur de staatsgrens en verlieten we Victoria voor New South Wales.
Met een korte stop aan een leuk klein meertje, net voorbij Bega, waar de vis letterlijk uit het water sprong en waar we bij een bootswerf, waar ze hele aparte vissersbootjes maakten (een soort kleine landingsvaartuigen à la Saving Private Ryan, helemaal van houten planken gemaakt, met een klein buitenboordmotortje) gelunched hebben, kwamen we rond drie uur aan in Narooma. Het grootste gedeelte van de route was ietsje landinwaarts, waar het landschap Toscaans aandeed, maar de laatste 50 km reed je weer min of meer parallel aan de kust, zij het wat hoger gelegen, zodat je prachtige uitzichten had.
Narooma zelf is een echt vakantiestadje. De omgeving is schitterend en de stranden zijn magnifiek, maar het centrum zelf, daar zit je niet op te wachten.

We zijn voor de nacht gaan staan bij Island View Beach resort, een award-winning camping waar alles perfect verzorgd is. Tijdens hoogseizoen zal het hier wel hutje mudje, en dus dramatisch zijn, maar nu deelden we het totale oppervlak met nog twee campers en is het helemaal prima.
Na de nodige nachten wildcamperen moest er hoognodig weer het een en ander opgekalefaterd worden, zowel aan de camper als aan onszelf en daar hebben we ons eerst mee bezig gehouden.

En toen naar het strand; Handkerchief Beach, op 100 m lopen van de camper. Wat moet ik zeggen; weer een prachtig strand met de grote groenblauwe golven die op het witte zand rollen. In de verte zie je Montague Island liggen, thuishaven van de zeeleeuwen en weer een kolonie pinguins.
Wat begon als een onschuldig spelletje "voor het water wegrennen", eindigde al gauw in een compleet door het (ijskoude) water banjeren en al gauw waren we tot heuphoogte kletsnat. Dikke pret, totdat.... Sas de eerste kwal ontdekte. Narrige, kleine blauwgroene kwalletjes, hier bekend als "blue-balls", die voor een hele hoop narigheid zorgen als ze je steken.
En toen we er eenmaal eentje hadden gezien, zagen we ze ineens overal. Tijd om als een haas het water uit te gaan dus.

Het laatste uurtje daglicht doorgebracht rond de camper en in de speeltuin. Erg gelachen met de kleintjes. We hadden hier trouwens weer zee-arenden boven ons vliegen op de camp-site. Nog even en ik ga ze net zo gewoon vinden als een huismus.

Tijd voor een flesje en een goed gesprek; gaan we hier de boel nog verkennen in de buurt of pakken we door en gaan we voor Jervis Bay. Decisions, decisions...

07-06
Vanochtend, toen hult en bult wel langzaam wakker werd, maar zich nog even lekker omdraaide, ben ik gewapend met camera-tas naar het strand gelopen. Ik had aan de zuidkant mooie rotsen gezien die ik even wilde nemen. De golven komen daar namelijk ongestoord aandenderen om vervolgens als een soort vulkaanuitbarstingen stuk te slaan op de rotsen. Het was schitterend weer, al zag je vanuit de verte wel een warmtefront aankomen. Des te meer reden om straks door te rijden richting het noorden en die troep voor te blijven. Ik ben tot de verste en hoogste rots kunnen klauteren die een 50-tal meters in zee lag. Vandaar had je inderdaad een perfect uitzicht op het spektakel en heb ik wat mooie plaatjes kunnen schieten. Heerlijk om die zoute regen te voelen, terwijl het water onder je voeten als een razende kolkt en zich een weg baant tussen het gesteente door. De vloed kwam snel opzetten, dus na een half uur werd ik gedwongen om met een omweggetje snel terug te klauteren.

"Papa, dit lijkt wel een droom. Hier wil ik altijd blijven wonen", aldus Maasje vanochtend toen we naar het toilet gingen. Dat was op deze camping inderdaad heel netjes verzorgd, allemaal kleine badkamertjes met wc, douche, wastafel en een aparte tafel. Maar om daar nou meteen voor altijd te willen wonen...? Zouden we misschien iets teveel bush-campings gedaan hebben met ze?...

Gisteravond de knoop doorgehakt; we stomen door naar Jervis Bay en dan blijven we daar een paar dagen. Daarna zal dan waarschijnlijk Sydney aan de beurt zijn.
Dus zodoende, zodra; allemaal aan boord en gassen met die bak.
We volgen wederom de Princess Highway, lekker overzichtelijk, die loopt gewoon van Melbourne naar Sydney en brengt je langs de meest mooie plekjes. En het landschap blijft ook maar steeds veranderen, dat maakt het helemaal zo leuk. Het verveelt geen minuut.
De weg zelf is prima. Bizar om al 1000+ km geen file gehad te hebben. De highway is een 2-baansweg, maar er is weinig verkeer en bovendien heb je regelmatig inhaaltrajecten. Verkeersborden etc is echt op z'n amerikaans. Ieder wissewasje wordt uitgebreid aangegeven en alles draait om safety, safety en nog eens safety. Iedere bocht (en dat zijn er ontelbare op deze route) wordt een adviessnelheid gegeven en ik moet zeggen dat die reëel zijn. Dat rijdt wel prettig als je hier onbekend bent. Verder is de max. snelheid 100 km/uur. Dat zou je in NL zwaar irriteren, maar hier met deze bak is dat prima.
Hot item is hier de powernap. Iedere 2 km staat er wel een groot billboard met teksten als "stop, revive, survive" of " a microsleep can kill" etc, gevolgd met aanwijzingen voor powernap-areas.

Iets over de helft even gestopt voor de lunch, uiteraard bij een speeltuin en uiteraard ook weer volledig gesponsord door de Lions Club. Een "speeltuin" is hier dan meteen een compleet park, met veel speeltoestellen voor de kleintjes, maar ook complete bbq-huisjes, schone toiletblokken, skate-baan, keurig aangelegde paadjes om en door net zo keurig aangelegde grasvelden enz enz. Gijs en Maas hebben lekker even kunnen razen en waren klaar voor het tweede deel van de reis.

Reisdoel: het plaatsje Huskinson bij Jervis Bay. Geselecteerd puur op de sprookjesachtige plaatjes die we in de boekjes zagen. Zo mooi, dat kon toch niet echt zijn? Dat moest wel gefotoshopt zijn...

Nou, vergeet onze lyrische beschrijvingen van vorige stranden maar. Witte stranden? Welnee, die waren bruin. Helderblauwe zee? Welnee, troebel slootwater.
Althans, in vergelijking met wat we nu allemaal tegenkwamen. Wat een ongerepte, prachtige stranden. Bizar gewoon.

We zijn eerst even doorgereden naar Huskinson, het oudste stadje aan de Jervis Bay, dat nog altijd de uitstraling van een gezellig oud vissersplaatsje heeft.
En daar zijn we regelrecht naar Dolphin Watch Cruises gereden, waar we voor overmorgen (maandag) een whale-watching cruise geboekt hebben. Want ze zijn er! Vandaag waren er al drie voor de baai, op weg naar de warmere wateren om te baren. Dus als het ons meezit, gaan we ze maandag van dichtbij bekijken.

We hebben een super-tentje gevonden, waar we heerlijke koffie (wat heerlijk dat Australië een land is met echt goede koffie!!!) en lekkere dingetjes verorberd hebben en toen zijn we op zoek gegaan naar een plekkie voor de nacht.
We wilden bush-camperen en dat kan hier maar op een plek; "Boodaree National Park", een park aan de zuidoostkant van de Jervis baai. De aboriginals hebben dat stuk land in 1995 succesvol geclaimd en het wordt dan ook voor een groot deel door hun gerund.

Deze campsite is echt geweldig! Het ligt pal aan het strand, waar je een perfect uitzicht hebt op de hele baai. Voor je zie je het grote binnenwater waar dolfijnen zitten (van een afstand hebben we de eerste al gezien) en rechts zie je in de verte het gedeelte waar we de walvissen gaan zoeken.
Het kamp zelf is redelijk groot, maar dermate ingedeeld dat je absoluut geen last hebt van elkaar. Het is zaterdag vandaag en redelijk druk, maar daar merk je echt niets van. Geen stroomvoorzieningen, maar wel een toiletgebouw inclusief hete douches.

Wat wel apart te noemen is hier, is dat midden in het kamp een graf staat. Dat is van Harriet Parker (19), een dochter van een assistent vuurtorenwachter, die hier in 1887 per ongeluk is doodgeschoten door haar vriendein Kate Gibson (16). Het graf is nu een beschermd monument en is in 1964 voorzien van een afzetting door het australische leger. Op een bord aan de voet van het graf staat de uitleg, plus de officiële verklaring van Kate Gibson over hoe het gegaan is.

Overal staan bbq's opgesteld, waarin je houtvuren moet stoken. Sprokkelen is niet nodig hier, want brandhout ligt op een grote hoop verzameld.
We hebben een super-bbq gehad. Heerlijk gegeten en gedronken bij het houtvuur. Heldere sterrenhemel en een aangename temperatuur.
Veel bezoek gehad van possums, middelgrote knaagdieren (formaat Jack Russel met een lange staart) die zeer brutaal zijn. Ze komen op de etensluchten af en doen er alles voor om het te pakken te krijgen. Eerst was het er eentje die onschuldig rondscharrelde, maar al gauw waren het er drie, die steeds vanuit verschillende hoeken hun blitzkrieg voorbereidden. Ze waren ook nauwelijks onder de indruk als je ze weg probeerde te jagen en sprongen doodleuk op tafel. Pas als je met veel tamtam achter ze aan kwam, renden ze weg en keken ze beledigd vanuit een boom toe.
Gijs was hoofd Possum vandaag en heeft er minstens tien het halve kampement doorgejaagd. Erg melig.

Het was weer erg leuk rond het vuur en de kids mochten wat langer opblijven vandaag. En nu, terwijl ik dit schrijf, liggen ze letterlijk te snurken van achter hun gordijntjes. Wat is het hier mooi. We hebben veel zin in morgen.