Mallacoota, part II

(even een kleine update voor we zo vertrekken en waarschijnlijk een paar dagen off-line zullen zijn)

05-06
“And then the rain begins to fall...”
Het begon eigenlijk gisteravond al. Net toen we van plan waren te gaan tukken, klonken de eerste tikken op het dak. Even hadden we nog de hoop dat de wind het een en ander uit de bomen boven ons blies, maar helaas, het waren toch echt dikke druppels. Nou zou dat normaal niet zo'n probleem zijn, ware het niet dat de narrige autorit ons nog vers in het geheugen lag. En dat was over een droog wegdek.... Aangezien 's nachts rijden geen optie is, zat er maar een ding op: Dekbed over het hoofd en net doen of er niets aan de hand is. Daar zijn we goed in, dus al gauw waren we vertrokken.

“Mmhh, ik heb zo lekker geslapen”, zei Gijs 's ochtends, “ik heb geen oog wakker gehad.”
Met die heerlijke opmerking werden we vanochtend wakker en ai,ai,ai, het regende nog steeds. Ik heb me snel aangekleed en ben te voet een stuk van de route afgegaan. Het was al een aardige modderpoel geworden, de weg was al flink glibberig. Ik ben tot de eerste grote hindernis gelopen, een redelijke afdaling met veel bochten, waarna je vervolgens een vergelijkbaar traject klimmend moest doen. En overal was het niet breder dan onze camper. Veel plassen en gladheid, maar ik durfde het toch wel aan. Trouwens, langer wachten zou het alleen maar doen verslechteren, want het regende nog steeds.
Terug in de camper alles in een recordtijd reisvaardig gemaakt en op pad gegaan. Het was echt een heftige rit. Veel glibberen en glijden en soms met marginale speling tussen de bomen door. De opluchting was dan ook groot toen we 40 minuten later de kangaroes op het oude vliegveld passeerden en veilig en wel Mallacoota binnenreden.

In de bush hadden we geen bereik, maar zodra het kon, hebben we Reinhardt, de oude vissersman, gebeld. Hij gaf aan dat het hier om een neerslaggebied ging dat vanuit Sydney over de oceaan kwam aandrijven en dat het de hele dag wisselvallig zou blijven, met name op zee. Toen hebben we maar besloten om de trip vooralsnog een dag uit te stellen. Op het eiland is nl. niet of nauwelijks gelegenheid om te schuilen en het moet wel leuk blijven natuurlijk.

Sas had ondertussen in de Lonely Planet een prima alternatiefje gevonden, in de vorm van “Croajingolong Cafe”, een ontbijt- en lunchtent waar je de lekkerste dingetjes kon krijgen. Wederom stelde de L.P. ons niet teleur, met een mega-uitgebreid ontbijt als gevolg. Gijs wilde paling (!) voor ontbijt, maar toen ze dat niet hadden, ging hij akkoord met wraps met gerookte zalm. Grote bekers met smoothies van blauwe bessen werden op tafel gezet, milkshakes van banaan en ananas, alles vers geperst, gebakken eieren met spek en kaas op toast met chutney, cruesli met honing yoghurt en superlekkere capuccino en café lattés. Heerlijk.
Hoe ondertussen het wereldnieuws volledig aan ons voorbij gaat, werd ons ook duidelijk toen we de eerste kranten sinds onze aankomst zagen: It's Obama ! Oh, ehh, oké.

Het weer klaarde enigszins op, dus in het kader van een lummeldag, zijn de kids de speeltuin ingegaan, heeft Sas de camper onder handen genomen en heb ik bij de boekhandel op een pc het verslag van gisteren zitten typen en online gezet. Sas had me daar afgezet en reed als een echte truckertruck de eerste rondjes door het dorp in de camper. Dit mocht ik vooral niet vergeten te melden !!! En het ging hartstikke goed.
Alle met de hand geschreven verhalen moeten overgetypt worden op de pc, dus dat is nogal een tijdrovende bezigheid. Misschien moeten we minder gaan schrijven, dachten we even, maar ja, dit dagboek is ook voor ons straks en we willen niets vergeten van al dit moois. Dus dan maar wat langer typen.

Vanmiddag zijn we naar Quarry Beach gereden, zo'n 5 km west van Mallacoota. Wederom een ongerept stukje strand dat zo gebruikt kan worden voor een Bounty-reclame. En wederom waren wij de enige daar. Eenmaal hebben wij moeten schuilen voor een bui, maar voor de rest was het prachtig weer en hebben we lekker aan kunnen klooien.
Tot mijn grote vreugde cirkelden er niet alleen twee grote zee-arenden boven ons hoofd, maar gaven die daarna ook nog eens een show weg boven het water. We zaten op de eerste rij om te zien hoe die prachtbeesten boven het water cirkelden tot ze een prooi ontdekt hadden, om zich vervolgens in een duikvlucht te storten, vlak boven het wateroppervlak de grote klauwen uit te steken en de vis kansloos te laten. Daarna met grote slagen naar het vasteland om de buit te verorberen. Schitterend!

Gijs klom ondertussen van rotspartij naar rotspartij, steeds op het hoogste punt klimmend om vervolgens enthousiast te roepen hoe “schitterend mooi” het uitzicht was en dan gauw weer door te stuiteren naar de volgende rotsen. Maar ineens kwam hij hij hard terugrennen: “Help!!!”
Toen we vroegen wat er was, zei hij; “Hele grote krabben, ik schrok me verloren.”
En inderdaad, op de laatste formatie die hij wilde bedwingen, zaten joekels van krabben. Heel schuw, want bij het minste geringste schoten ze de spleet weer in, maar we hebben ze wel goed kunnen bekijken.
En aangezien Gijs later krab wil worden, was dit natuurlijk wel een topattractie.

Vlak voor donker terug naar Mallacoota. Gezien de onvoorspelbaarheid van het weer voor vannacht maar een campsite in de bewoonde wereld gezocht. Dat mag je ruim zien, want we staan only the lonely op een heel groot grasveld, pal aan de baai met de pelikanen. Geen bush-campsite, maar helemaal prima. En met douches in de buurt, dus het hele gezin is weer fris en fruitig. En nu hopen dat het morgen weer beter weer is, want dan klimmen we om 09.00 uur aan boord bij Reinhardt, op weg naar Gabo Island.