Sydney, part II

08-06
Vanochtend zijn we lekker lui begonnen. Een klein beetje uitgeslapen (nadruk op een klein beetje) en toen weer heerlijke pancakes op bed. Het brandalarm ging wel af van alle rook en wekte de happy campers links en rechts van ons, maar dat mocht de pret niet drukken. Buiten drupte het nog, maar de echte regen die de halve nacht was gevallen, was voorbij. Een uitstekend compromis, mooi weer overdag en 's nachts wat regen voor het uitgedroogde land.

Ons p.d.c.-tje (plan de campagne) voor vandaag was even boodschappen doen in het dorp en verder genieten van het Boodaree Park en zijn stranden. Voordat we het park uitreden, zijn we wel eerst nog even gestopt bij Caves Beach, een prachtig strand aan de oostkant, waar je op volle zee kijkt en waar metershoge groene golven het witte zand op denderen. Normaal een favoriete plek van de surfers die daar hun hart op kunnen halen, maar nu waren er slechts twee goedwillende beginners die niet eens tegen de golven in konden peddelen, laat staan soepel met dezelfde golven mee terug konden surfen, dus lang kon ons dat niet bekoren. Het uitzicht daarentegen weer wel, dat was weer adembenemend.

Rondje dorp was niet bepaald spectaculair. Supermarkt, bottleshop (slijter), bakkertje, pinnen en de take away café latté.
En toen weer hop tjop, terug naar het park. Bij het visitors info centre hebben we nog een nachtje bijgeboekt, een boekje over de nationale zoogdieren gekocht en stiekem, toen hij even niet oplette, een mooi boekwerk over slangen, alvast voor Gijs zijn verjaardag. Gijs is momenteel zwaar into slangen, al wil hij later nog altijd krab worden, of karate-meneer, of allebei. Hij heeft een grote nep-slang gekregen hier, die hij Sissy heeft genoemd en die flink vertroeteld wordt. Het beestje ligt 's nachts beter dan wij...

Vervolgens zijn we doorgereden naar Murrays Beach, wat aan dezelfde baai ligt als ons kamp, alleen veel dichterbij de opening naar volle zee. De zon was weer goed doorgebroken en het was de eerste echte dag dat je in blote bast kon ronddollen. G+M hebben heerlijk in de branding gespeeld, die aan deze kant, in de luwte van het eiland, lekker rustig was.
Er liepen een paar andere mensen langs, maar dat mocht geen naam hebben. Dagjesmensen die de zondag hier doorbrengen. Geef ze eens ongelijk.

Terwijl ik bij de kleintjes bleef, is Sas een pad binnendoor gevolgd naar Governor's Point, waar je helemaal bij de ingang van de baai bent. Dat is nl. het gebied waar de walvissen vaak gespot worden. Een mooie wandeling die mooie plaatjes heeft opgeleverd. Helaas geen walvis kunnen spotten, maar wel een hele serie foto's gemaakt van minstens 10 zee-arenden die boven zee aan het jagen waren. Blitse foto's. Op sommige kiekjes zie je ze gewoon met de gevangen vis weer uit het water opstijgen.
Dus ja, de zee-arend is ook hier weer ruim vertegenwoordigd. Sterker nog, hij vormt het logo van het park en de aboriginals zagen hem hier als hun beschermer.

Ondertussen kregen wij op het strand ook aangenaam bezoek. Vanuit het regenwoud hupte er ineens een moeras-wallabie het zand op, vlak achter ons. Wat een grappig gezicht; een kleine kangaroe op het strand, net of die verdwaald is. Hij bleef redelijk lang bij ons in de buurt, tot Gijsje iets te dichtbij kwam en hij weer met een paar flinke sprongen tussen het groen verdween.

Toen Sas terug was, zijn we teruggegaan naar het kamp, naar hetzelfde plekje als gisteren. Daar hebben we meteen een kampvuur gemaakt en daarop weer alles gekookt. Dus niet alleen het vlees, maar ook de aardappelen, rijst, groenten en zelfs de fluitketel gaan boven het vuur. Werkt prima.
Uiteraard hadden we al gauw weer bezoek van twee hondsbrutale possums. Het nieuwe boekje leert ons dat van de vele soorten die er zijn, het hier gaat om de "Common Brushtail Possum". Alles leuk en aardig, maar wat zijn die beesten brutaal en vooral ook niet of nauwelijks onder de indruk van de wegjaag-methoden. Al zet je een stok onder de buik en zwier je ze vervolgens een halve meter omhoog, dan nog kijken ze je even geïrriteerd aan en lopen dan met een boogje om je heen richting bbq en/of picknicktafel. Pas als je alles uit de kast trekt en flink stampvoetend achter ze aangaat, kun je succes hebben. G+M, de possumhunters bij uitstek, hadden in elk geval de smaak goed te pakken. Gewapend met zaklamp en grote stok zagen wij ze hand in hand door het donker jagen, net zolang tot de possum verdwenen was. Veelal werd die daarbij rechtstreeks richting andere happy campers gejaagd, die je dan vervolgens ook weer hoorde joekelen.
"Aha, Maas, die hebben we even goed de boom ingejaagd, he?"
"Ja, Gijs, maar we zijn dan ook Vossel-jagers. Ik heb stekels op mijn rug en pistolen aan mijn vlechten..."

Vanavond lagen de kleintjes er bijtijds in. Morgen moeten we immers redelijk vroeg wegrijden om op tijd te zijn voor de whale-spotting.
Het is nu een beetje aan het regenen weer (goede timing, precies na de bbq), dus hopen maar dat het morgenochtend beter is...

09-06
Gisteravond, bij het traditionele laatste rondje om de camper, een soort surrogaat rondje-om-de-kerk-met-Heske, en eigenlijk gewoon een excuus voor een laatste sigaretje, heb ik onverwachts toch nog een nieuw diertje ontdekt. Ik dacht weer een possum te horen, pakte de zaklamp en scheen recht in de verbaasde snufferd van the long-nosed bandicoot, ook wel omschreven als "the equal-toothed rather fat animal". Het is een soort knaagdier, groote van een kat, met een hele spitse snuit, een bolle rug (model bochel) en een dunne staart. Een uitstervend ras omdat hun leefgebied steeds schaarser wordt. Het voedt zich met insekten, wormen en zwammen.
Ik heb er nog een foto van kunnen maken, al ging dat nogal onhandig. Het schuwe beest peerde hem steeds en toen ik hem uiteindelijk goed in het vizier had en afdrukte, bleek de camera nog op zelfontspanner te staan!!! Tien lange seconden gingen voorbij en wonder boven wonder bleef hij toen net even zitten, enigszins geintrigeerd door het gepiep en geknipper van de timer. Dus bewijsmateriaal is voorhanden en wij kunnen weer een diertje afvinken.

Het volgende dier dat we hoopten af te kunnen vinken, was een slagje groter. Dat zou de walvis moeten worden. Immers, om 09.00 uur meldden we ons keurig bij de loopplank van de boot die ons naar open zee zou brengen. Het weer was ons gunstig gezind. Weliswaar motregende het nog bij het opstaan, maar opklaringen lagen in het verschiet en belangrijker: er stond slechts zo'n 5 knopen wind, dus de zee was kalm en de golfslag minimaal.

Het hele gezelschap bestond uit zo'n 40 man, maar daar de boot drie dekken had, was het goed te doen en had je alle ruimte.
Eerst moest de baai doorkruist worden. Jervis Bay is de grootste baai ter wereld in haar soort, ongeveer 15 km breed en 13 km tot de inlaat. In de baai zelf wonen permanent "bottle-nose dolfijnen", maar daarover straks meer.

Helaas gaf Maasje na een klein uurtje het startsein voor een braaksessie, die uiteindelijk zo'n 70% van de passagiers zou treffen. Het arme ding werd ineens wit om haar neus en kon het niet meer houden. Later knapte ze wel weer op en tegen het einde van de reis had ze weer het hoogste woord, maar toch is ze er even flink naar van geweest.
Gijs daarentegen had nergens last van en hing de hele trip aan de reling.

Bij de monding van de baai, niet ver van het punt waar we gisteren nog op het strand zaten, hadden we beet. Twee bultrugwalvissen zwommen zij aan zij een heel eind de baai in. Jervis Bay wordt vaak door hun gebruikt om even bij te komen en bij te voeden, voor ze de lange reis weer voortzetten.
Het was een prachtig gezicht om die twee braverds door het water te zien gaan, af en toe een flinke fontein water uitstotend. Ze waren "logging", zoals ze hier zeggen en wat betekent dat het eigenlijk gewoon twee lanterfanten waren. Twee luiwammesen. Dat was stiekem wel jammer natuurlijk, want daarom haalden ze geen capriolen uit en sprongen ze niet uit het water. Maar dit plaatje was ook al onvergetelijk. Wat een joekels van een beesten. Zo'n 15 tot 17 m lang en rond de 35.000 kg zwaar. En met die mega-logen ter grootte van een middenklasser toyota bliezen ze steeds een partij water de lucht in. Bizar gewoon.

Het waren de enige twee exemplaren deze morgen in de baai, dus we zijn in hun buurt blijven hangen. Spannend moment steeds was als ze een tijdje onder water verdwenen. Waar zaten ze? En waar zouden ze weer boven komen? Zaten ze misschien onder de boot?...
Een klein uurtje later zijn we weer richting de haven gevaren, waarbij we de noordkant van de baai hebben genomen. Dat is de favoriete stek van de dolfijnen en we hoopten daar nog een glimp van op te vangen, al was dat eigenlijk niet de bedoeling van deze reis. Ons geduld werd uiteindelijk beloond, want eerst kwamen we vlak bij de haven een paar dolfijnen tegen die druk bezig waren met jagen en later zelfs in de kreek vlak voor de steiger, kwam er nog eentje langszij. Dat was dus nog een onverwachte bonus bij deze trip.

Terwijl de kids terug op het vasteland even konden uitrazen, Maas in de speeltuin en Gijs klauterend op de rotsen, bedachten Sas en ik dat we eigenlijk net zo goed vast een stuk richting Sydney konden opstomen. Voornaamste reden was dat er een hoop prut tussen ons en Sydney lag en de wind sinds vandaag uit het noordoosten kwam. De ellende kwam dus deze kant op. Door gauw noordwaarts te rijden, hoopten we het slechte weer zo snel mogelijk te doorkruisen, zodat we weer van het zonnetje kunnen genieten. En wat is het dan heerlijk dat je zo'n camper hebt. Je kunt à la minute je reisplannen veranderen en wegwezen, hetgeen we ook gedaan hebben.

Het was al wat later op de dag natuurlijk, en door wat oponthoud onderweg, hebben we het beoogde eindpunt laten varen en zijn we in Wollongong gestopt, zodat we nog een kleine 2 uur daglicht hadden en de kleintjes lekker konden rotzooien.
Deze onverwachte stops halen we uit zowel de Lonely Planet als uit een australische camping-gids. En we zijn er nu wel achter dat hoe meer sterren een camping heeft (deze heeft er 4), hoe verschrikkelijker wij 'm vinden en hoe meer we verlangen naar een camping in de bush. Dramatisch hoe ze hier ook weer, op zo'n mooi plekje pal aan het strand, het ene walgelijke vakantiehuisje kont aan kont naast een ander dramatische trailer parkeren. Zo zonde. Helemaal volgebouwd. Als campervan kom je nog redelijk goed weg, omdat je apart staat en het niet druk is, maar toch krijg je hier al heel gauw jeuk.

Onze volgende stop, we rijden morgen verder, vergt nog wel enige voorbereiding, want we gaan naar Sydney. Camperen in Sydney gaat niet, dus eerst gaan we ons concentreren op een goeie snurkplek en dan op de dingen die we sowieso willen zien en doen. Morgen meer...

10-06
Gisteravond had Gijs een raar wondje op zijn schouder. Net of er een soort van spinnetje aan zijn huid vast zat. We hebben het met een pincet eruit getrokken en goed ontsmet en toen leek het verder oke.
Vannacht had ik last van mijn rechteroor. Ik kon er nauwelijks op liggen, het deed gemeen zeer. Vanochtend liet ik Sas er naar kijken en toen zag zij twee dezelfde plekjes. Ook die werden er met de pincet uitgetrokken en ditmaal wat beter bestudeerd. Het leek wel of we pootjes zagen. We checkten de kids van top tot teen en vonden er nog de nodige. Bij Gijs in totaal 4 stuks, bij mij 3 en bij Maasje eentje, precies boven op haar bolletje.
Bij het uitchecken hebben we naar een dokterspost gevraagd in Wollongong en daar zijn we toen heen gereden. Het was erg druk, maar we werden keurig geholpen en na een tijdje wachten, konden we bij een arts terecht. We hadden er bewust eentje laten zitten bij Gijs, zodat het goed bekeken kon worden en de diagnose was gauw gesteld: teken !!!
Kennelijk opgelopen in de bush. De dokter was verbaasd over het aantal teken dat we gezamenlijk hadden opgelopen, maar stelde ons wel gerust: de ziekte van lime kwam hier niet of nauwelijks voor, we hadden de teken er al in een heel vroeg stadium uitgehaald, we hadden dat op de juiste manier gedaan en de wondjes goed ontsmet en ze zagen er nu goed uit. Zolang er zich geen koorts voor gaat doen, is het hiermee achter de rug.

Op naar Sydney. Met de camper kun je in de stad zelf niet terecht natuurlijk, maar Sas had een mooie campsite opgesnord, 14 km buiten het centrum, in een park aan de rivier.
Tijdens de rit hadden we mooi zicht op the Blue Mountains. Deze bergen waren in de eerste dagen van de blanke instroom, toen in 1788 gevangenen daar werden neergezet, een ondoordringbaar geheel. Sterker nog, de gevangenen uit die tijd dachten dat achter die bergen China lag, en dus vrijheid. Maar het heeft maar liefst 25 jaar geduurd voordat Europeanen succesvol de Blue Mountains hadden doorkruist.
De naam "Blue Mountains" refereert overigens aan de blauwe nevel die op haar beurt weer ontstaat door de ultrafijne olieachtige mist die van de eucalyptus komt. Deze nevel, bezien van een afstand, doen de wouden sereen blauw lijken.

Door het doktersbezoek waren we pas later op de campsite en had het geen zin meer om nog de stad zelf in te gaan. Dat doen we morgen.
Wel hebben we eerst nog even boodschappen gedaan in deze buurt. Toen de man van de winkel hoorde dat we hollanders waren, zei hij dat hij eigenlijk niet met ons moest praten. Kennelijk had NL gisteren Australië met 3-0 verslagen met soccer. Daar weet ik normaal al niet veel van, maar verstookt van kranten al helemaal niet.

Onze taktiek om door het slechte weer heen te rijden, is succesvol geweest, want we hadden schitterend weer en als men belooft het aan niemand door te vertellen, durf ik wel op te biechten dat ik voor het eerst van mijn leven een campingtafeltje heb gepakt en we lekker buiten hebben gezeten.

Het is een mooie camping waar we zitten. Heel rustig gelegen in het Lane Cove River Park. Aan het eind van de middag hebben we nog een lekkere wandeling door het park gemaakt, waar veel vogels zitten, reptielen, knaagdieren en wallabies. Een prachtig stukje natuur wederom. Je hebt nog helemaal niet het gevoel dat je zo dicht bij de grootste stad van Australie zit.

Morgen willen we de stad gaan verkennen. We hebben op dit moment het idee daar twee dagen voor uit te trekken en om morgenavond hier weer te tukken.
Ohja, vanochtend ontdekten we bij toeval dat de buren op de camping in Wollongong een nederlands stelletje was (studenten uit Eindhoven, gokt Sas). We hebben verder niet met ze gesproken, maar vingen bij het uitchecken wel op dat zij ook richting Sydney gingen.
En wie denk je dat onze buren op deze camping zijn?... Inderdaad, het pril geluk uit Eindhoven...
Wie zei dat Australië groot was...


PS: foto's laten op zich wachten. Er is hier geen gelegenheid om de foto-camera aan te sluiten. Die volgen binnenkort)